Esperos έγραψε: 24 Νοέμ 2024, 12:26
The Great Leader έγραψε: 24 Νοέμ 2024, 10:04
Libre arbitre έγραψε: 24 Νοέμ 2024, 09:12
Μόνο έτσι θα μπορούσε να καλύψει το τεράστιο έγκλημα του ο Στάλιν. Με το να θυσιάσει εκτός από Ουκρανούς και κάποιους ελάχιστους Ρώσους.
Με όλο τον σεβασμό , είσαι 100% λάθος σε αυτό. Ο λιμός ήταν αποτέλεσμα της κολεκτιβοποίησης και της επιθυμίας του σοβιετικού κράτους να εκβιομηχανιστεί χωρίς εξωτερικό δανεισμό, μέσω τεράστιων εξαγωγών αγροτικών προϊόντων και πρώτων υλών . Σκέψου το σαν ένα αιματηρό μνημόνιο . Δεν υπήρχε ούτε πλάνο για να συντριβούν οι Ουκρανοί , ούτε ξύπνησε ο Στάλιν και είπε, ως κόκκινος Δρακουμέλ «ποσό σας μισώ , απαίσια ουκρανάκια» και ξεκίνησε εθνοκάθαρση.
Ο λιμός ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής αδιαφορίας και ανικανότητας της σοβιετικής ηγεσίας και δεν είχε στόχο κάποια εθνότητα . Το να πάρουν οι Ουκρανοί το μονοπώλιο των θυμάτων , εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες και όχι την ιστορική αλήθεια .
The Great Leader έγραψε: 24 Νοέμ 2024, 10:04
Ο λιμός ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής αδιαφορίας και ανικανότητας της σοβιετικής ηγεσίας και δεν είχε στόχο κάποια....
Θα μπορούσε δηλαδή, μια άλλη ικανότερη κυβέρνηση, με αισθήματα στοργής και ευθύνης απέναντι στους υπηκόους της,
να κατάφερνε να αυξήσει τα συναλλάγματα με εξαγωγές, χωρίς να προκαλέσει λιμό;
Εξαρτάται...
Πρέπει να δούμε λίγο το ιστορικό υπόβαθρο και την εποχή. Η ΕΣΣΔ είναι πρακτικά ένα κράτος, πολιτικά απομονωμένο(λόγο καθεστώτος) και με προηγούμενο διεθνών επεμβάσεων στο έδαφός της, λόγω του Εμφυλίου. Τόσο οι φιλελεύθερες δημοκρατίες, όσο και οι δικτατορίες της εποχής, είναι αντικομμουνιστικές και παρακαλάνε να γίνει η πρώτη στραβοτιμονιά για να εξαφανιστεί "ο παράδεισος των εργατών". Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΣΣΔ είναι πολύ πίσω τεχνολογικά σε σχέση με τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Η σοβιετική ηγεσία θέλει να κλείσει αυτή την ψαλίδα, τόσο για στο να εστιάσει στο "χτίσιμο του Σοσιαλισμού", όσο και να έχει την βιομηχανική δυνατότητα να μπορεί να σταθεί στρατιωτικά απέναντι σε εχθρική εισβολή.
Η σοβιετική ηγεσία έχει 3 επιλογές:
1) Η εξαγωγή της Επανάστασης στις μεγάλες βιομηχανικές χώρες, ώστε να μοιραστεί η τεχνογνωσία από το βιομηχανικό κέντρο στην βιομηχανική περιφέρεια, όπου άνηκε τότε η Ρωσία. Ο Τρότσκι υποστήριζε την θέση αυτή. Ως θεωρία, έχει μεγάλη βάση, άλλα η πραγματικότητα δεν την στήριζε. Η μόνη ευκαιρία για αυτό ήταν το 1918-1920, αν είχαν επικρατήσει οι Σπαρτακιστές στην Γερμανία, είχε επιβιώσει ο Μπέλα Κουν στην Ουγγαρία και η Πολωνία είχε συντριβεί από τον Κόκκινο στρατό. Από κει και πέρα, οι συνθήκες άλλαξαν και δεν ευνοούσαν το σενάριο αυτό.
2) Συνέχεια της Λενιστικής ΝΕΠ. Επιτρέπεται ένα μίνιμουμ ιδιωτικής περιουσίας και πρωτοβουλίας, ώστε να κλείσουν οι πληγές του Α' ΠΠ και του Εμφυλίου και να πάρει μπρος η οικονομία. Πάνω- κάτω, ότι έκανε μετά από πολλά χρόνια η Κίνα (άλλωστε ο Ντενγκ, πήρε την σοσιαλιστική νομιμοποίηση, κάνοντας επίκληση στην ΝΕΠ του Λένιν). Θα μπορούσε να αποδώσει, άλλα όχι με τον ρυθμό που θα ήθελε η σοβιετική ηγεσία και με το διεθνές κλίμα που χειροτέρεψε με την επιθετικότητα της Γερμανία. Επίσης, η ΕΣΣΔ σίγουρα θα είχε ανάγκη από ξένες επενδύσεις και αυτό θα προκαλούσε εξάρτηση της ΕΣΣΔ απ'έξω και ιδεολογικό εκφυλισμό της προς κεντροαριστερά και ίσως ακόμα πιο δεξιά.
3)αξιοποίηση του μεγέθους της χώρας και του πλούτου της σε πρωτογενή προϊόντα, ώστε να αποκτήσει συνάλλαγμα και να αγοράσει εξοπλισμό για τα 5ετή πλάνα εκβιομηχάνισης.
Με την επικράτηση της θέσης Στάλιν "για τον σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα", ήταν η 3η λύση που προτίμησε η ηγεσία. Το πρόβλημα είναι αυτό απαιτούσε κολεκτιβοποίηση της αγροτικής γης και αυτό σε μια αγροτική χώρα θα οδηγούσε σε κοινωνικό πόλεμο με την αγροτιά. Επίσης, ένα τέτοιο πρότζεκτ απαιτούσε ικανότητες που η σοβιετική γραφειοκρατία δεν είχε, γιατί δεν υπήρχε άλλωστε και η εμπειρία ενός τέτοιου εγχειρήματος. Επίσης, ο όρος "κουλάκοι" ήταν τόσο λάστιχο, που αφηνόταν στον τοπικό κομματάρχη να κανονίσει τα όρια. Αυτό οδήγησε σε ένα μπάχαλο κακοδιαχείρισης και σύγκρουσης, που ήταν η πιο σοβαρή κρίση της ΕΣΣΔ για την ύπαρξη της, μετά τον Β' ΠΠ. Ο Στάλιν ήθελε να κλείσει την ψαλίδα by any means necessary και η Σοβιετική Ένωση να καλύψει πρόοδο που άλλες χώρες χρειάστηκαν αιώνα για να πετύχουν, η σοβιετική ηγεσία εστίασε στο να μην φτάσει ο λιμός στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οπότε στα υπόλοιπα μέρη της περιφέρειας της χώρας, εκτυλίχθηκε μια μεγάλη καταστροφή, που έπληξε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, χωρίς εθνοτικά κριτήρια.
Άξιζε όλο αυτό; Στην Ιστορία, το αποτέλεσμα μετράει. Η ΕΣΣΔ μείωσε την ψαλίδα με τις υπόλοιπες χώρες και είχε την βιομηχανική δυνατότητα να επιβιώσει της λαίλαπας του Β' ΠΠ. Χωρίς την βιομηχανική βάση που έχτισαν τα 2 5ετή πλάνα, δεν είναι σίγουρο ότι θα επιβίωνε η ΕΣΣΔ την επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα, όσο υλικό και να στέλνανε οι Αμερικανοί. Οπότε, οι επιλογές του Στάλιν στον τομέα αυτό τον δικαίωσαν. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν απαίτησε μεγάλη θυσία σε ζωές και ότι δεν ήταν μια τραγωδία που θα πρέπει να την θυμάται ο κόσμος. Το πρόβλημα είναι το μονοπώλιο και η μεγαλοποίηση της τραγωδίας αυτής για πολιτική σκοπιμότητα.