Phorum.com.gr

Cecily Anne έγραψε: 24 Σεπ 2018, 14:04 Eγώ δεν καταλαβαίνω ποιός σας δίνει το δικαίωμα να εκφράζετε/ξεσπάτε το θυμό σας ελεύθερα. Ναι πνίξτον, διοχέτευσέ τον ή λύστον με βοήθεια ειδικού.
Όλοι μας είμαστε θυμωμένοι κατά διαστήματα, δεν ξεσπάμε σε άλλους που δε φταίνε.
Μιλάμε για μια δικαιολογία που έχει αρχίσει πια να γίνεται βαρετή. Έχω βαρεθεί να ακούω για τη θυμωμένη κοινωνία και λοιπές αρλούμπες. Το βρήκαμε τώρα και δικαιολογούμε τα πάντα, ένεκα θυμού. Ρε ουστ.

Μακάρι να ήταν τόσο απλό.

Γιατί το θέμα δεν είναι τι δικαιολογούμε εμείς (ως μονάδες εννοώ) αλλά το τι δικαιολογεί/επιτρέπει και το τι καταδικάζει η Πολιτεία και κατ' επέκτασιν η Δικαιοσύνη.

Είναι κάτι σαν αλκοτέστ. Βάλε στη θέση του αλκοόλ το βαθμό θυμού (για την ακρίβεια το παρεπόμενο του) και σκέψου τι θα γίνει αν κάνουν σε σένα και σε μένα.

Θα έχουμε την ίδια αντιμετώπιση αν το θυμοτέστ δείξει τον ίδιο βαθμό;

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58 Παίδες, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις.

Έχω όμως κάποια κενά.
Όταν εξετάζουμε αποσπασματικά τον θυμό, την οργή και τα πιθανά επακόλουθα τους, δηλαδή την εκδήλωση βίας, είναι φυσικό να εκλαμβάνονται ως κάτι αρνητικό, που μόνον προβλήματα μπορεί να προκαλέσουν τόσο στον δράστη όσο και στο θύμα, ανεξαρτήτως του αν αυτό που τα προκαλεί είναι μία σωστή ή όχι αίσθηση δικαίου, σε συλλογικό ή προσωπικό επίπεδο.

Αν όμως θεωρήσουμε ότι ο έλεγχος του θυμού σε προσωπικό επίπεδο είναι κάτι θετικό, τότε φτάνουμε σε σημείο που ψυχολογικώς τουλάχιστον, θεωρείται εξίσου επικίνδυνο ή απλώς αρνητικό για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων. Όταν αναφερόμαστε σε καταπιεσμένα συναισθήματα, δεν αναφερόμαστε μόνον στα θετικά και καταλήγουμε σε καταστάσεις όπου οι εκδηλώσεις βίας είναι δυσανάλογες του γεγονότος που τα προκαλεί. Συνήθως είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.

Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα μου. Έχω κι άλλα.

Ο βασικός σου προσανατολισμός είναι λάθος νομίζω, επειδή η τοποθέτησή σου στηρίζετε σε μία παποίθηση που είναι λάθος. Η πεποίθηση αυτή είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τέλειος.
Δηλαδή ναι μεν άμα θυμώσει έχει δίκιο νομίζει αλλά άμα επιτεθεί θα καει κακό. Αν δεν επιτεθεί θα καταπιεστεί και θα είναι πάλι κακό. Οπότε ρε παιδιά τι; Θελω λύση, θέλω λύση

Όχι δεν θα έρθει καμία λύση. Ποτε΄δεν θα είναι τέλειος ο άνθρωπος και πάντα θα χρειάζονται οι γύρω. Αρχικά θα σε ηρεμήσουν, μετά θα ακούσεςι δυο τρεις κουβέντες που σεκάνουν να συνειδητοποιείς πράγματα.
Όπως μιλάμε στα παιδιά. Τους θυμίζουμε τι είμαστε - άνθρωποι, ότι κάνουμε λάθη, λέμε "για δες! Δεν έπαθες και τίποτα" και σιγά σιγά επανέρχεται ο άνθρωπος.

Αυτό με τις πρότυπες, συμπεριφορές, αυστηρά ελεγόμενες κλπ κλπ είναι ιδεολογία άρρωστη γιατί είναι αντικοινωνική. Εγώ μονος μου θα είμαι τέλειος και θα με κρατάει πίσω η κοινωνία με τις αδυναμίες της.

Όλα για τους ανθρώπους είναι. Και το ζήτημα δεν είναι τι θα κάνει ο ένας κάποια στιγμη. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι άλλοι γι αυτόν τον έναν.

Δες τώρα και μία ανώτερη πολιτισμική φάση για να μαθαίνετε εκεί στα χωριά σας βόρεια.

http://www.leximathia.gr/vblog/pos-mia- ... .htm?cid=0

Χαοτικέ, μάλλον δεν έπιασες το σκεπτικό μου.

.

Οσοι ενδιαφέρονται .....

Λόγοι τεχνικοί μέ κάνουν νά μήν μπορώ νά τό βάλω στό πόστ ....

Ψάξτε στό νέτ : ολύμπια gr / νεα δεδομένα στήν Ψυχολογία εισάγουν οι Ελληνες .....

Αν μπορείτε παραθέστε το εδώ ..... γιατί είναι πολύ δυνατό άρθρο .....καί τό συζητάμε .....

.

Εάν ο παππούς σου ήταν στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ κερδίζεις μπονους και "κάρτα ελευθέρας"

ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 15:42 .

Οσοι ενδιαφέρονται .....

Λόγοι τεχνικοί μέ κάνουν νά μήν μπορώ νά τό βάλω στό πόστ ....

Ψάξτε στό νέτ : ολύμπια gr / νεα δεδομένα στήν Ψυχολογία εισάγουν οι Ελληνες .....

Αν μπορείτε παραθέστε το εδώ ..... γιατί είναι πολύ δυνατό άρθρο .....καί τό συζητάμε .....

.

Νέα δεδομένα στην ψυχολογία εισάγουν οι Έλληνες

Η έλλειψη θυμού ως case study στην πορεία του Έλληνα προς την υποδούλωση.

Είναι βέβαιο ότι στις μεγάλες πανεπιστημιακές έδρες ψυχολογίας το φαινόμενο «Έλληνας» θα αποτελεί το πλέον περιζήτητο μεταπτυχιακό. Πιστός ο Έλληνας στην Ιστορία του καταρρίπτει έναν ακόμη μύθο:… Αμφισβητώντας ευθέως τους παραδεκτούς κανόνες της επιστήμης της ψυχολογίας αναδεικνύει νέα επιστημονικά δεδομένα, άγνωστα μέχρι χθές. Ότι στη διαδικασία προς το θάνατο το υποκείμενο είναι δυνατόν να οδηγηθεί από την άρνηση κατευθείαν στην αποδοχή, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕΙ το ενδιάμεσο στοιχείο του ΘΥΜΟΥ που χαρακτηρίζει την τυπική «ψυχολογία της πορείας προς το θάνατο». Κάτι τέτοιο ήταν μέχρι σήμερα άγνωστο.
Η Dr. Elisabeth Kubler- Ross που έγινε γνωστή για τη δουλειά της με ετοιμοθάνατους ασθενείς εντόπισε τα στάδια της «ψυχολογίας του θανάτου» στη διαδικασία του ανθρώπου προς το θάνατο. Αυτά, περιλαμβάνουν την άρνηση, το θυμό, την κατάθλιψη και τέλος την αποδοχή.
Παρακάτω περιγράφονται τα διάφορα επί μέρους στοιχεία της τυπικής «ψυχολογίας του Έλληνα» στην πορεία του προς το θάνατο, όπως αυτή έχει παρατηρηθεί σε ανθρώπους που βρίσκονται σε προχωρημένα καρκινικά στάδια. Τα επί μέρους όμως στοιχεία που έχουν παρατηρηθεί σε ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο σε τελικό στάδιο, έχουν στην περίπτωση του Έλληνα μεταλλαχτεί, για λόγους που η επιστήμη πιθανόν να είναι σε θέση να εξηγήσει μετά από πολλά χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι ότι ελλείπει από τον ετοιμοθάνατο σήμερα Έλληνα ο ΘΥΜΟΣ, που είναι το ενδιάμεσο στάδιο της άρνησης και της αποδοχής που ψυχολόγοι, ιστορικοί και κοινωνιολόγοι εντοπίζουν ανέκαθεν στους λαούς που οδηγηθήκαν σε βίαιη και βάναυση υποδούλωση.
Έλλειψη ελπίδας: Το Έλληνας θεωρεί ότι δεν θα υπάρξει τέλος σ’ αυτό το προσωπικό του μαρτύριο. Ελπίζει όμως και προσμένει στην κυκλοφορία του νέου iPhone5.
Αίσθημα ανημποριάς: Το Έλληνας νοιώθει μόνος του στο να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Καμία βοήθεια δεν μπορεί να έρθει από πουθενά, καθώς οι άλλοι Έλληνες είτε δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, είτε δεν μπορούν είτε δεν ενδιαφέρονται να βοηθήσουν. Το νέο εδώ επιστημονικό δεδομένο σε αντίθεση με τις μελέτες που έχουν γίνει σε καρκινοπαθείς (όπου «οι άλλοι» είναι οι υγιείς), είναι ότι «οι άλλοι» είναι οι συνέλληνες που επίσης ακολουθούν την ίδια προς το θάνατο πορεία.
Ανήμπορος θυμός: Σαν αποτέλεσμα του να αισθάνεται ο Έλληνας θύμα αδικίας, υπάρχει μέσα του καταπιεσμένος σιωπηλός θυμός και οργή μαζί με μια αίσθηση απόλυτης ανημπόριας προκειμένου να αντιδράσει. Ο Έλληνας νοιώθει ότι ‘νικήθηκε’. Λίγο πριν εκπνεύσει έχει σιωπηλά αποδεχτεί ότιΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Απουσία έκφρασης των αρνητικών συναισθημάτων: Είτε από φόβο, ενοχή, σύγχυση ή απλά από απελπισία, ο Έλληνας δεν βρίσκει διέξοδο να εκφράσει ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ τα πληγωμένα του συναισθήματα. Αντίθετα μάλιστα, τα ‘τοξικά’ αυτά αρνητικά συναισθήματα συσσωρεύονται μέσα του. Ο Έλληνας κυριολεκτικά «σηκώνει το σταυρό του» στα κοινωνικά δίκτυα όπου ο φόβος, εξαφανίζεται και βρίσκει διέξοδο να εκφράσει τα πληγωμένα του συναισθήματα.
Ο Έλληνας αισθάνεται ότι έχει παγιδευτεί : Σαν αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, ο Έλληνας νοιώθει ότι έχει εγκλωβιστεί σε μια τρομερή ψυχική φυλακή, από την οποία δεν υπάρχει διέξοδοςαν του κοπεί το ρεύμα. Πληρώνει υποτελικά το χαράτσι της ΔΕΗ για να μπορεί να συμμετέχει στις εργασίες της χιλιοστής εκατοστής έκτης εθνοσυνέλευσης που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της επιτροπής για την αναθεώρηση του Συντάγματος στα πλαίσια της ομάδας εργασίας που δημιουργήθηκε στο facebook «Εδώ και τώρα εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση [Η ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΕΜΕΙΣ?]».
Εξάντληση: Η παρατεταμένη, βαριά ψυχική πίεση καταλήγει τελικά σε βαρύτατη εξάντληση, σωματική και ψυχική. Κάτω από το ειδικό αυτό στρες, ο Έλληνας κανονικά δεν θα μπορούσε να βρει καμία ανάπαυση, καμιά εσωτερική «λιακάδα», καθόλου «αέρα» για τον ψυχισμό να αναπνεύσει και να ανανεωθεί. Η ζωή θα γινόταν «ένα ασήκωτο βάρος» αν έλλειπε η εξωτερική «λιακάδα» του καυτού ελληνικού ήλιου με 2.000.000 χλμ ακτογραμμής και 2.000.000 απλωμένες ξαπλώστρες και τραπεζοκαθισματα που βοηθούν τον ψυχισμό 2.000.000 ανέργων να αναπνεύσουν και να ανανεωθούν.
Κατάθλιψη: Εξ αιτίας της συγκεκριμένης ψυχολογικής κατάστασης, το άτομο βαθιά μέσα του δεν μπορεί να βρει καμία χαρά, καμία γλυκύτητα στη ζωή, κανένα λόγο που πραγματικά θα τον ‘τραβούσε’ να ζήσει, πλην του φρέντο καπουτσίνο που δίνει μια νότα γλυκύτητας στη ζωή εκατομμυρίων ελλήνων, ειδικά για αυτούς που τον πίνουνε γλυκό. Πρόκειται για μια ιδιότυπη κατάσταση βαριάς κατάθλιψης που οι Έλληνες ασθενείς βαδίζουν από καφέ σε καφέ αργά, σέρνοντας τα βήματά τους, με τον κορμό κυρτό και κεφάλι σκυμμένο στην εφαρμογή facebook mobile για κινητά android και iOS (6 παρακαλώ).
Ελλείψει λοιπόν του ενδιάμεσου στοιχείου του ΘΥΜΟΥ, οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους καρκινοπαθείς, οδηγούνται αμαχητί στην τελική ευθεία προς το απόλυτη υποδούλωση. Στο στάδιο αυτό κυριαρχεί η παραίτηση και η γλυκύτατα ήρεμη αποδοχή της απελπισίας που κατά το μέρος αυτό είναι η ίδια ακριβώς συμπεριφορά που παρατηρείται σε ανθρώπους που βρίσκονται σε τελικά καρκινικά στάδια.
Παραίτηση: Φαίνεται σαν να μη μπορεί να γίνει τίποτε. Αν και το άτομο μοιάζει να εξακολουθεί να προσπαθεί και να αγωνίζεται, βαθιά μέσα του παραιτείται και ‘υποκύπτει στη μοίρα του’. Ασυνείδητη επιθυμία του Έλληνα να υποταχτεί – να σκλαβωθεί: Παρά την συνειδητή διάθεση του Έλληνα να ζήσει ελεύθερα, την έγνοια του για τους ιστορικούς του Έθνους Αγώνες που τον ωθεί να παραμείνει ελεύθερος και να προασπίσει τα κεκτημένα με αίμα δικαιώματα, ο Έλληνας εβρισκόμενος ήδη σε προχωρημένο στάδιο υποδούλωσης βαθιά μέσα του θέλει να υποταχτεί. Να σκλαβωθεί βαριά. Εξ αιτίας αυτής της μη-συνειδητής επιθυμίας να μη συνεχίσει άλλο να ζει ελεύθερα, η υποδούλωση φαντάζει σαν «ένας εύκολος τρόπος διαφυγής για να υποταχτεί κάποιος»… Όπως ο καρκίνος που έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους ερευνητές σαν ‘ένας ευγενικός τρόπος να αυτοκτονήσει κάποιος’.
Γλυκύτητα, ήρεμη αποδοχή της απελπισίας: Όπως και στα τελικά στάδια του καρκίνου, έτσι καιο Έλληνας σήμερα φαίνεται συνήθως πολύ ‘ήσυχος’ και παραιτημένος, με μια στωική αποδοχή της μοίρας και των βασάνων του, σαν να μη θέλει ή να μην έχει πια τη δύναμη να αγωνίζεται και να διεκδικεί να αλλάξει κάτι σ’ αυτά που τον βαραίνουν.
20 χρόνια μετά, ερευνώντας ο ιστορικός του μέλλοντος τα αίτια που οδήγησαν τον Έλληνα να σκλαβωθεί χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά, η αρχαιολογική σκαπάνη πιθανόν να φωτίσει το σκελετό του Έλληνα, πάνω σ ένα φτηνό καναπεδάκι ΙΚΕΑ μπροστά σε μια σβηστή οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή.
alampasis.blogspot.gr

Παρακαλώ να μην ξεχνάμε τις ορμόνες. Ορμονικα προβλήματα ενδέχεται να σε κάνουν πιο ευεξαπτο χωρίς να το θες.

Είναι το σύμπτωμα από την ιδεολογική νίκη της αριστεράς

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58 Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.

εδω ακριβως κολλαει οτι αυτο που εγραψα αρχικα οτι δηλαδη δεν ειναι αδυναμος οποιος ειναι διατεθειμενος να υποχωρει, αντιθετως ειναι αποδειξη δυναμης, συνεσης και σοφιας, γιατι αυτος που καταφερνει να κανει ενα βημα πισω στην ουσια βρισκεται τουλαχιστον ενα ή πολλα βηματα μπροστα

η διαδικασια της αυτογνωσιας, της αφυπνισης της ενσυναισθησης του απεναντι, του διαφορετικου, δεν ειναι απαραιτητα τανγκο για δυο, ειναι προσωπικη υποθεση και απο τη στιγμη που μπεις σε αυτον τον τροπο σκεψης δεν υπαρχει γυρισμος...

ειναι σα να λες σε εναν εξαθλιωμενο συναισθανομαι τί περνας αλλα αν τολμησεις να με πλησιασεις θα σου ανοιξω το κεφαλι στα δυο...

omg kai 3 lol έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:41
ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58 Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.
εδω ακριβως κολλαει οτι αυτο που εγραψα αρχικα οτι δηλαδη δεν ειναι αδυναμος οποιος ειναι διατεθειμενος να υποχωρει, αντιθετως ειναι δυναμη, συνεση και σοφια, γιατι αυτος που καταφερνει να κανει ενα βημα πισω στην ουσια βρισκεται τουλαχιστον ενα βημα μπροστα

η διαδικασια της αυτογνωσιας, της αφυπνισης της ενσυναισθησης δεν ειναι τανγκο για δυο, ειναι προσωπικη υποθεση και απο τη στιγμη που μπεις σε αυτον τον τροπο σκεψης δεν υπαρχει γυρισμος...

ειναι σα να λες σε εναν εξαθλιωμενο συναισθανομαι τί περνας αλλα αν τολμησεις να με πλησιασεις θα σου ανοιξω το κεφαλι στα δυο...

Η τελευταία παράγραφος είναι υπόθεση για το τι θέλω να πω εγώ.

Μια και το έθεσες όμως, θα ήθελα να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν σε πλησίαζε κάποιος εξαθλιωμένος με απειλητική διάθεση.

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:47
omg kai 3 lol έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:41
ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58 Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.
εδω ακριβως κολλαει οτι αυτο που εγραψα αρχικα οτι δηλαδη δεν ειναι αδυναμος οποιος ειναι διατεθειμενος να υποχωρει, αντιθετως ειναι δυναμη, συνεση και σοφια, γιατι αυτος που καταφερνει να κανει ενα βημα πισω στην ουσια βρισκεται τουλαχιστον ενα βημα μπροστα

η διαδικασια της αυτογνωσιας, της αφυπνισης της ενσυναισθησης δεν ειναι τανγκο για δυο, ειναι προσωπικη υποθεση και απο τη στιγμη που μπεις σε αυτον τον τροπο σκεψης δεν υπαρχει γυρισμος...

ειναι σα να λες σε εναν εξαθλιωμενο συναισθανομαι τί περνας αλλα αν τολμησεις να με πλησιασεις θα σου ανοιξω το κεφαλι στα δυο...
Η τελευταία παράγραφος είναι υπόθεση για το τι θέλω να πω εγώ.

Μια και το έθεσες όμως, θα ήθελα να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν σε πλησίαζε κάποιος εξαθλιωμένος με απειλητική διάθεση.

το εχω ηδη αναφερει παραπανω, σου εγραψα ομως οτι σαφως δεν ειναι ταγκο για δυο οπως το θετεις, διοτι αν συνεβαινε αυτο δεν θα υπηρχε διενεξη εξαρχης,
σε γενικες γραμμες αυτος που εχει και την μεγαλυτερη γνωση, την εμπειρια, την συναισθηση αρα και την δυναμη να αλλαξει και να διαμορφωσει την κατασταση, εχει και την μεγαλυτερη ευθυνη

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:47 θα ήθελα να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν σε πλησίαζε κάποιος εξαθλιωμένος με απειλητική διάθεση.

Εγώ 100ρι και ας ελπίσω ότι τρέχω γρήγορα.

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:47 Μια και το έθεσες όμως, θα ήθελα να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν σε πλησίαζε κάποιος εξαθλιωμένος με απειλητική διάθεση.

του λες «πήγαινε, και η παναγιά μαζί σου»

το θέμα είναι τι γίνεται όταν μπατσος σε πλησιάζει με διαθεση να σου στερήσει την ελευθερία

[quote="omg kai 3 lol" post

σε γενικες γραμμες αυτος που εχει και την μεγαλυτερη γνωση, την εμπειρια, την συναισθηση αρα και την δυναμη να αλλαξει και να διαμορφωσει την κατασταση, εχει και την μεγαλυτερη ευθυνη
[/quote]

Σε τι ακριβώς θα έχει την ευθύνη;Αυτό λέμε εδώ και ένα αιώνα από το πρωτο ποστ σου και περιμένω να το γράψεις
ή θα πρέπει να γράψω σε εκατό σελίδες ότι περιμένω την σοφία σου;

ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:47
omg kai 3 lol έγραψε: 24 Σεπ 2018, 16:41
ΓΑΛΗ έγραψε: 24 Σεπ 2018, 13:58 Εδώ μπορεί να πει κάποιος, ότι έλεγχος του θυμού δεν σημαίνει οπωσδήποτε μια άλογη καταπίεση του αλλά μια λογική επεξεργασία και ανάλυση των στοιχείων που μας προκάλεσαν το θυμό, μια συνεχή άσκηση ψυχραιμίας, αυτογνωσίας και προσπάθειας εντοπισμού των στοιχείων που υπάρχουν πέραν του προσωπικού μας μικρόκοσμου και όσων συνθέτουν την ατομική αίσθηση δικαίου. Δηλαδή το ζητούμενο των ημερών, την κατανόηση του "άλλου". Τη διαδικασία όπου από κατήγορος βρίσκεσαι στη θέση του συνήγορου της άλλης πλευράς και αναπόφευκτα κατήγορος του εαυτού σου. Αν αυτό θεωρηθεί ως μία υπέρβαση του "εγώ" ίσως αποτελεί το συστατικό της ιδανικής κοινωνίας, έτσι δεν είναι;

Αυτό όμως το ταγκό θέλει δύο. Και το ερώτημα είναι τι γίνεται στην περίπτωση, που ο "άλλος" δεν μπαίνει στην ίδια διαδικασία κι εσύ τελικώς μένεις χωρίς συνήγορο, σε μία ενοχική κατάσταση που ο ίδιος έχεις επιτρέψει να συμβεί.
εδω ακριβως κολλαει οτι αυτο που εγραψα αρχικα οτι δηλαδη δεν ειναι αδυναμος οποιος ειναι διατεθειμενος να υποχωρει, αντιθετως ειναι δυναμη, συνεση και σοφια, γιατι αυτος που καταφερνει να κανει ενα βημα πισω στην ουσια βρισκεται τουλαχιστον ενα βημα μπροστα

η διαδικασια της αυτογνωσιας, της αφυπνισης της ενσυναισθησης δεν ειναι τανγκο για δυο, ειναι προσωπικη υποθεση και απο τη στιγμη που μπεις σε αυτον τον τροπο σκεψης δεν υπαρχει γυρισμος...

ειναι σα να λες σε εναν εξαθλιωμενο συναισθανομαι τί περνας αλλα αν τολμησεις να με πλησιασεις θα σου ανοιξω το κεφαλι στα δυο...
Η τελευταία παράγραφος είναι υπόθεση για το τι θέλω να πω εγώ.

Μια και το έθεσες όμως, θα ήθελα να μου πεις τι θα έκανες εσύ αν σε πλησίαζε κάποιος εξαθλιωμένος με απειλητική διάθεση.

Θα έφευγα τρέχοντας

Phorum.com.gr

Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό

Re: Το δικαίωμα στον θυμό