Phorum.com.gr

Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Σαν συναισθηματικός άνθρωπος, μου είναι αδύνατο να λειτουργήσω αλλιώς και διαβάζοντάς το με άφησε με τόσο τρυφερά συναισθήματα συγκίνησης. Κάποτε κόντεψα να βάλω τα κλάματα στο γραφείο ενός καθηγητή μου. (Το έκανα αφότου βγήκα). Φυσικός. Τον βλέπω ακόμα στον ύπνο μου μετά από χρόνια. Μιλούσαμε περισσότερο από ώρα. Εκείνη την ώρα με γνώριζε. Με συμπάθησε. Μου έδινε συμβουλές σαν πατέρας. Εγώ είχα σοβαρά θέματα με την ψυχολογία μου αλλά αυτός δεν είχε ιδέα, πιάστηκε μόνο από κάτι που είχα πει. Στην 2η επίσκεψη με είχε ρωτήσει κάτι που θα προτιμούσα να με έβλαπτε σωματικά παρά να άνοιγε το στόμα. "Είσαι σίγουρη πως αγαπάς την φυσική; ΔΕΝ την αγαπάς. Ενθουσιασμός είναι, επιπολαιότητα. Βρες να πας αλλού". Δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να του αλλάξω γνώμη. Μέσα μου ΗΞΕΡΑ. Από το γυμνάσιο το ήξερα και το ένιωθα κάθε φορά που κάναμε φυσική και χάζευα αριθμούς και ήθελα να είμαι στη θέση των καθηγητών της φυσικής. Δεν ήταν καν πρόκληση για μένα το συγκεκριμένο μάθημα (που δεν το είδα ποτέ σαν "μάθημα") γιατί ξεπερνούσα τον σημαιοφόρο του σχολείου και αυτός νευρίαζε. Απλά το αγαπούσα πολύ.

Πληγώθηκα για την σιγουριά του, κι' αυτό γιατί όταν νιώθω κάτι τόσο έντονα, θέλω να το μοιράζομαι, θέλω να το βλέπουν, να το καταλαβαίνουν. Δεν μπορώ να κρύβομαι, δεν το θέλω. Κι' όταν αυτό κάποιες φορές όχι μόνο δεν γίνεται αλλά παρεξηγείται κιόλας, με κάνει να νιώθω πως είναι σαν να μην το ένιωσα ποτέ από την στιγμή που δεν μπορώ να το μεταδώσω στον άλλον και δεν μπορώ να τον κάνω να νιώσει αυτό που νιώθω κι' εγώ... Μπορεί να ακούγεται εντελώς λάθος αυτό, αλλά δεν είναι. Το πάθος είναι κάτι που μπορείς όχι μόνο να το δεις αλλά και να το νιώσεις στον άλλον. "Δεν έχεις πάθος", μπορείς να πεις σε κάποιον. Από τον τρόπο που κινείται, που μιλάει, που συμπεριφέρεται, που πράττει, αντιδράει. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πως απέτυχα και πως όλα αυτά που ένιωθα δεν υπήρξαν καν.

Ο συγκεκριμένος καθηγητής έδιωχνε όλους τους φοιτητές από το τμήμα, γιατί κατά την γνώμη του δεν αγαπούσαν την φυσική όσο εκείνος και δεν είχαν το μυαλό του. Αλλά μέσα σ' όλα, όσο αποστομωτικός και αποθαρρυντικός κι' αν ήταν, λάτρευα να τον ακούω. Μου είχε πει πως ένα πτυχίο βαθμού 5 στη φυσική ή σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο, είναι παντελώς άχρηστο. Μας είχε πει πως όσοι αντέξουν και μείνουν έτσι όπως λειτουργούσε (και λειτουργεί ακόμα) το σύστημα σε εκείνο το πανεπιστήμιο, πρέπει να το κάνουν με την ψυχή τους. Δεν γουστάρουν να το κάνουν για την φυσική; Γουστάρουν μουσική; Γουστάρουν κομμωτική; Έχουν πάθουν με τις αγροτικές δουλειές; Να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν φτάνει να μπορέσουν να δώσουν το 100% της ψυχής τους. Ούτε το 50, ούτε το 80. "Να είσαι ΦΟΥΛ αφοσιωμένος αλλιώς να κάτσεις στα αυγά σου και να αράξεις".

Η διάλεξη με είχε ταρακουνήσει. Στη ζωή μου δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς. Ή του ύψους ή του βάθους σε ό λ α όμως. Ποτέ δεν έχω καταλάβει αν είναι καλό αυτό. Ή δεν κανεις τίποτα, ή θες να κάνεις τα πάααντα σωστά και τέλεια. Δεν επαναπαύεσαι ποτέ. Σε κάποιες φάσεις νιώθεις ότι πνίγεσαι. Αλλά στην τελική, το ξέρεις, το νιώθεις πως είναι για καλό. Νιώθεις πως αν δεν κάνεις αυτό που θεωρείς εσύ ικανοποιητικό για την ψυχή σου, εκείνη δεν πρόκειται να ηρεμήσει ποτέ. Και ας μην φανεί ποτέ σε άλλους η δουλειά σου. Ας μην ξέρουν πόσο προσπάθησες. Ας μην μάθουν πόσο ενθουσιάζεσαι. Κι' ας μην αφήσεις ποτέ πίσω σου ίχνη! Αυτό είναι απλά το κίνητρο με το ξεκίνημα της κάθε μέρας. Είμαστε τόσο ασήμαντοι που έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε και να είμαστε σημαντικοί. Αν δεν μπορούμε να γίνουμε για τους άλλους, ας το κάνουμε τουλάχιστον για να θρέψουμε την δική μας ψυχή.