foscilis έγραψε: 15 Μαρ 2019, 17:02
εδώ ο δικηγόρος δεν τα μεταφέρει και πολύ σωστά. "αραζί εμιριγιέ" είναι κατηγορία γης που δεν ανήκε σε Οθωμανούς με την ιδιωτική έννοια, ανήκε στην Υψηλή Πύλη. Και φυσικά η θέση του είναι πολύ ισχυρή γιατί ο πρώτος μπέης της Μάνης (ο Λυμπεράκης Γερακάρης) αποδέχτηκε το μπεϊλίκι από τον ίδιο το Βεζύρη, αναγνωρίζοντας ότι η περιοχή είναι του Σουλτάνου και ο ίδιος θα την κυβερνήσει ως απλός βασσάλος.
Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι είδικά για αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή όλη η μοιρασιά της γης ήταν εσωτερική υπόθεση της Μάνης (δηλαδή μοίρασμα στο τετράγωνοι της δημόσιας γης του Σουλτάνου), σε αντίθεση με τον βυσματικό νόμο που κατάφεραν να περάσουν το 1979,
ειδικά εκεί το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου ισχύει πολύ περισσότερο απ' ό,τι σε άλλες περιοχές που υπήρχαν αληθινοί ιδιωτικοί τίτλοι, ακόμα και για τα ιδιωτικά οικόπεδα.
Σόρι συμπαθή μαφιοζοφασιστόμουτρα Μανιάτες, αλλα επειδή πείσατε τον εαυτό σας ότι η αυτονομία που σας παραχώρησε ο Σουλτάνος ως τσάτσους του ήταν "ελευθερία" δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ένα σωρό χαρτιά που λένε το αντίθετο.
Kαι όταν τα έστριψε και πήγε στους Βενετούς σταμάτησε πλέον η γή να ανήκει στον σουλτάνο ;
Δεν σου τα είπαν καλά. Δεν το λένε μόνο οι Μανιάτες - αριστεροί και δεξιοί - πως ήταν ελεύθεροι .
Ο κυβερνήτης βενετικής γαλέρας Αντώνιος Τσιβράν πήγε στις αρχές του 1612 στη Μάνη : «...όπως τώρα ζουν ελεύθεροι και ημπορεί κανείς να είπη ότι δεν είναι υπήκοοι, αφού είναι εις το χέρι των να αρνούνται ακόμη και αυτόν το συνήθη βασιλικόν φόρον, χωρίς να υφίστανται καμμίαν τιμωρίαν, όμως, όταν ένας άλλος πρίγκιψ γίνη κύριος των μερών τούτων, τότε μόνον θα καταλάβουν πόσον είναι βαρύς ο ζυγός της υποταγής και θα αντιληφθούν μίαν ημέραν, μολονότι η αλλαγή πρίγκιπος θα τοις φανή κατ’ αρχάς γλυκεία και ευάρεστος, ότι δυσκόλως θα υπομένουν την κυριαρχίαν ενός πρίγκιπος που θα έχη το δικαίωμα και την δύναμιν να τοις επιβάλη τιμωρίας!»
Οι Δημητριείς, Δανιήλ Φιλιππίδης και Γρηγόριος Κωνσταντάς, στη νεωτερική Γεωγραφία τους, που τύπωσαν το 1791 στη Βιέννη, αναφέρουν: «Οι κάτοικοι της έξω Μάνης, μα περισσότερο της Μέσα, μεταχειρίζονται και τον ληστρικό βίο, και μερικαίς φοραίς και τον πειρατικό· επειδή εβγαίνουν με κάποια καΐκια οπού έχουν, και κάμουν λεία ό,τι εύρουν και ημπορέσουν·... Αυτό το έργο δια το οποίο τώρα κατηγορούνται οι Μανιάται, κατ’ αρχάς βέβαια θα το έκαμναν από ανάγκη τους, κατοικώντας ένα τέτοιο τόπο, και προτιμώντας τον από κάθε άλλον δια την ελευθερίαν τους, τώρα όμως το εσυνήθισαν, και το έχουν τρόπον τινά μια τέχνη, η οποία δεν τους κινεί μήτε την παραμικρή συνείδησι. Όλοι τούς κατηγορούν δια τούτο, ένας όμως γνωστικός στοχαζόμενος τον τόπο τους, οπού επιμένουν αυτού να τηγανίζωνται απάνω εις ταις πέτραις, δεν ήθελε κινήση κατήγορη γλώσσα εναντίον τους310...».
Ο Νικήτας Νηφάκης330, ο γνωστός ριμαδόρος της Μάνης, που έζησε πριν από την επανάσταση του 1821, αφού τους καταλογίζει μύρια ελαττώματα, καταλήγει με τους ακόλουθους στίχους:
Αλλ’ όταν τις αλλόφυλος, αν ήθελε θελήση
να έλθη στην πατρίδα τους για να τους πολεμήση,
ετότες συμφωνούν ευθύς και τρέχουν σαν θηρία
να δείξουν την ανδρεία τους και την ελευθερία.
Ο Παπάζωλης στους Μανιάτες έλεγε για την αυτοκράτειρα Αικατερίνη : «...Η Αικατερίνη υποστηρίζει την ελληνικήν θρησκείαν· ότι όλα τα βασίλεια της Ευρώπης συνεφώνησαν προς καταστροφήν του τουρκικού κράτους· και εν τοιαύτη περιπτώσει εις εσάς τους αείποτε την ελευθερίαν υπερασπισθέντας απόκειται να δώσητε το παράδειγμα και εις την λοιπήν Ελλάδα, γινόμενοι οι πρώτοι αυτής ελευθερωταί...».
Ορλοφικά. Η έλλειψη προόδου στην πολιορκία της Κορώνης έφερε τη διχόνοια στους ηγέτες της επιχείρησης. αναφέρεται ότι: «...Η αποτυχία και η παράταση τη πολιορκίας δεν εβράδυνε να διεγείρωσι δυσαρεσκείας μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων. Και οι μεν Ρώσοι κατηγόρουν τους Έλληνες ως παραστήσαντας υπερβολικάς τας επικουρίας, ας θα εύρισκον εν τη χώρα των, οι δε Έλληνες, ότι οι Ρώσοι εμεγάλυναν τας δυνάμεις, ας προετίθεντο να οδηγήσωσι εις Πελοπόννησον...». Από τον Rulhière αναφέρεται ότι ο Μαυρομιχάλης (χωρίς να σημειώνεται βαφτιστικό όνομα παρά μόνο Mauro) απευθυνόμενος στο Θεόδωρο Ορλώφ του είπε: «Καταστρέψατε τα σπίτια των Ελλήνων και αγνοείτε την τέχνη να πολιορκείτε τα κάστρα των Τούρκων...». Ο Ρώσος ενοχλημένος θέλησε να απαντήσει, αλλά ο Μαυρομιχάλης του είπε: «Ακόμη και αν έχης υπό τις διαταγές σου όλο το στρατό της αυτοκρατείρας σου, θα είσαι ένας σκλάβος, ενώ εγώ αρχηγός ενός ελεύθερου λαού και αν η μοίρα με έκανε τον τελευταίο άνθρωπο, το κεφάλι μου θα άξιζε περισσότερο από το δικό σου. Σε αυτά τα λόγια και οι δύο έφεραν τα χέρια τους στα πιστόλια, αλλά ο ένας σταμάτησε από περιφρόνηση και ο άλλος από φόβο...».
Το σχέδιο ενέργειας του Ρήγα όπως διατυπώθηκε από τον ίδιο και τους συνεργάτες του στις αυστριακές ανακριτικές αρχές, ήταν το ακόλουθο: «Είχεν ο Ρήγας την απόφασιν να μεταβή εις την χερσόνησον του Μορέως, κειμένην κατά την Μεσόγειον θάλασσαν, προς τους αυτόθι οικούντας Έλληνας στασιαστάς, τους Μανιάτας, απογόνους όντας των αρχαίων Σπαρτιατών, να προσελκύση την εμπιστοσύνην των, να κηρύξη την ελευθερίαν, και έπειτα βοηθούμενος υπ’ αυτών, να ελευθερώση όλην την χερσόνησον του Μορέως διά της βίας από του τουρκικού ζυγού. Μετά δε την απελευθέρωσιν του Μορέως, ήθελεν έπειτα εισβάλη εις την Ήπειρον, να ελευθερώση και ταύτην την χώραν, να συνενώση τους Μανιάτας μετά των άλλων Ελλήνων Κακοσουλιωτών, οι οποίοι κατοικούν παρά τα παράλια της Αδριατικής θαλάσσης, και μετά των συνηνωμένων τούτων δυνάμεων να προχωρήση προς ανατολάς και έπειτα να απελευθερώση τας τουρκικάς επαρχίας Μακεδονίαν, Αλβανίαν την κυρίως Ελλάδα, κατόπιν δε τας λοιπάς διά γενικής αποστασίας...».
Με πρόταση του Διευθυντηρίου ο Ναπολέων έστειλε στο μπέη της Μάνης το Δήμο και το Νικολό Στεφανόπολι που ήταν από την Κορσική, είχαν Μανιάτικη καταγωγή και μιλούσαν την προγονική τους γλώσσα, για να διερευνήσουν την κατάσταση στον ελλαδικό χώρο. Τους εφοδίασε και με επιστολή προς τον Τζανήμπεη Γρηγοράκη της 30 ιουλίου 1797, στην οποία έγραφε:
«Ο αρχιστράτηγος της στρατιάς της Ιταλίας
Προς τον αρχηγό του ελευθέρου λαού της Μάνης.
Πολίτη,
Έλαβα από την Τεργέστη ένα γράμμα στο οποίο εκφράζετε την επιθυμία να γίνετε χρήσιμος στη Γαλλική Δημηκρατία, (…)
Ο J. Trullet, ο οποίος υπηρέτησε ως υποπρόξενος της Γαλλίας στο Ναύπλιο, μας δίδει πληροφορίες που έλαβε από άνθρωπο του Κωνσταντήμπεη Ζερβάκου, δηλαδή αυτού που διαδέχθηκε τον Αντώνμπεη και ήταν άνδρας της κόρης του. Ο Βελή πασάς από την αρχή έβαλε σκοπό να υποτάξει τη Μάνη και γι’ αυτό έπρεπε να προσεταιριστεί το μπέη της, για να διευκολύνει τα σχέδιά του. Τον κάλεσε στην Τρίπολη και τον περιποιήθηκε ιδιαίτερα. Δεν άργησε όμως να αντιληφθεί ότι ο Αντώνμπεης ήταν πατριώτης και τον ενδιέφερε η ελευθερία της πατρίδας του και όχι η προσωπική του ευδαιμονία. Όσο απογοήτευσε ο Αντώνμπεης το Βελή, τόσο τον εντυπωσίασε ο γαμπρός του Κωνσταντίνος Ζερβάκος που τον συνόδευε. Είδε ότι με αυτόν μπορούσε να συνεννοηθεί και να τον κάνει συνεργό των σχεδίων του. Τότε, αποφάσισε να εκτοπίσει από το μπεηλίκι τον Αντώνμπεη και να κάνει τον Κωνσταντίνο Ζερβάκο μπέη της Μάνης. Κατά λέξη αναφέρεται: «Μόλις έφθασε στο Μοριά ο Βελής έβαλε σκοπό να υποτάξη τη Μάνη. Ήξερε όμως πως χρειαζόταν γι’ αυτό τη βοήθεια του αρχηγού της, του Αντώνμπεη. Τον κάλεσε στην Τριπολιτσά, τον κολάκεψε, τον περιποιήθηκε, του έταξε. Κατάλαβε όμως πως δεν ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για τα σχέδιά του. Γέρος πια, πολύ προσηλωμένος στην ιδέα της ελευθερίας της πατρίδας του, βρισκόταν υπό τον έλεγχο του ανηψιού του Καβαλιέρη, που ουσιαστικά κυβερνούσε τη Μάνη. Κι’ όπως έμαθε ο Βελής, ο Καβαλιέρης ήταν επιδέξιος μηχανορράφος, δόλιος και κακόπιστος Τον Αντώνμπεη συνόδευε ο Κωνσταντής (Ζερβάκος), ο μόνος από τους στενούς συγγενείς του. Ήταν νέος, άρεσε στον πασά, εύκολα θα μπορούσε να τον καταστήσει όργανό του. Ο Κωνσταντής δεν είχε ακόμα κανένα αξίωμα, ούτε καπετάνιος δεν είχε γίνει. Ήταν γαμπρός του Αντώνμπεη, ο πρώτος τίτλος του. Ο δεύτερος τίτλος, τα 300 περίπου πουγγιά που κέρδισε από εμπόριο στο Λιβόρνο και τα ξόδεψε για να πληρώσει τα χρέη του πεθερού του και να καλύψει τις έκτακτες δαπάνες του αξιώματος. Ανάμεσα στον Κωνσταντή και τον Καβαλιέρη είχαν αναπτυχθεί αντιζηλίες και αντιπάθειες...»
Ο υποπρόξενος της Γαλλίας στο Ναύπλιο J. Trullet ήταν εγκωμιαστικός για τη Μάνη και τους Μανιάτες. ανέφερε ότι: «...η Μάνη δεν υπέκυψε ποτέ στον τουρκικό ζυγό, παρόλο που έγιναν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες από τους Τούρκους να την υποτάξουν, οι οποίοι μόνο στην περιοχή του Μαραθονησίου και των Κιτριών μπορούσαν να φθάσουν με τη βοήθεια του στόλου και του ιππικού. Αλλά το μέρος του Ταινάρου ποτέ δεν υποτάχθηκε. Είναι μάλλον αδύνατον να εισβάλλει ξένος στρατός, τα βουνά είναι άγρια με μυτερούς βράχους, χωρίς καμμία πηγή νερού, οι κορυφές των βουνών είναι σκεπασμένες με χιόνι όλο το χρόνο. Η δόξα των κατοίκων, να αποφεύγουν τη σκλαβιά σε αυτά τα απρόσιτα βουνά, τους κάνει υπερήφανους σαν απογόνους των αρχαίων Σπαρτιατών. Παράλληλα κολακεύονται και όλοι οι άλλοι Έλληνες του Μοριά, που ένα μέρος του Έθνους τους κράτησε την ανεξαρτησία του. Σε περίπτωση ανάγκης γίνεται το άσυλο, που μπορούν όλοι οι Έλληνες να χρησιμοποιήσουν. Κι αν οι Μανιάτες είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για να διατηρήσουν την ελευθερία τους, οι άλλοι Έλληνες, για να τους βοηθήσουν, δεν θα διστάσουν να δώσουν τις ευχές τους, να χρησιμοποιήσουν την πονηρία τους, ούτε θα λυπηθούν να διαθέσουν τα χρήματά τους. Στους Μανιάτες η αγάπη για την πατρίδα τους και η αγάπη για την ελευθερία τους δυναμώνει από τη θρησκεία τους, την οποία σέβονται μέχρι φανατισμού...»
Ο Cl. Rulhiere, που ιστόρησε τα Ορλωφικά, σχολίασε τον ισχυρισμό των Μανιατών ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών με τα ακόλουθα λόγια: «… Το ότι οι απόρθητοι βράχοι τους τούς δίνουν αυτοπεποίθηση απέναντι στους πολυάριθμους εχθρούς τους, το ότι ο σκληρός τρόπος ζωής τους εμπεριέχει πραγματικό ανδρισμό, το ότι η ελευθερία που χαίρονται σε μια χώρα φτωχή και άγονη τους εμπνέει την περιφρόνηση στα πλούτη που απέκτησαν οι άλλοι Έλληνες στη σκλαβιά, το ότι η συνήθεια του κινδύνου έδωσε ακόμη και στις γυναίκες σκληρότητα και τόλμη, τους καθιστούσε αν όχι αξίους αυτής της δόξας τουλάχιστον αξίους να τη διεκδικούν…».
( Τα αποσπάσματα απ' το βιβλίο του προέδρου των Λακωνικών Σπουδών Καπετανάκη ).
) , ενώ για την Μάνη εμφανίζονται. 
)
Θέλω να δώ αν πραγματικά υποστηρίζεται στην βιβλιογραφία πως υπάρχει παρέμβαση του επιμελητή.
