Νέες κυκλοφορίες, προτάσεις για νέα ακούσματα, κριτικές
Κανόνες Δ. Συζήτησης
Στα νήματα της ενότητας που βάζετε μουσικά βίντεο, παρακαλούμε να περιοριστείτε σε 1 ή το πολύ 2 βίντεο ανά ποστ, για να μην υπερφορτώνονται οι browsers.
07/09/2021 Ο Άγιος Βασίλης θα… έρθει νωρίτερα εφέτος για τους οπαδούς των θρυλικών Doors.
Θα κυκλοφορήσει box set με το ξεχασμένο αρχικό demo του «Riders on the Storm» μαζί με 18 ακυκλοφόρητα τραγούδια.
Η πλήρης ιστορία του «Riders on the Storm» των Doors – «ενός από τα πιο σημαντικά τραγούδια μας», σύμφωνα με τον John Densmore – θα ειπωθεί στο box set που θα κυκλοφορήσει στις 3 Δεκεμβρίου για τα 50ά γενέθλια του L.A. Woman. Ανάμεσα στα τραγούδια που ως μπόνους θα περιληφθούν στην επανέκδοση του με καινούργιο remastering άλμπουμ περιλαμβάνεται και το αρχικό ντέμο του «Riders on the Storm», το οποίο οι Doors ηχογράφησαν για τη Sunset Records.
Το ντέμο, το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα προσφάτως, είναι μια εναλλακτική ερμηνεία του τραγουδιού που ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του L.A. Woman και της εκδοχής που τελικώς περιελήφθη στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε.
Όπως σημειώνει το Rolling Stone, το αρχικό ντέμο πηγαίνει λίγο πιο γρήγορα απ’ ό,τι η στούντιο εκδοχή και ο Ray Manzarek στα πλήκτρα παίζει piano bass – σε αντίθεση με την περφόρμανς του μπασίστα Jerry Scheff στην στούντιο εκδοχή –, δίνοντας στο τραγούδι μια πιο ακατέργαστη, σχεδόν ηλεκτρονική αίσθηση.
Επιβλέποντας τη διαδικασία της επανέκδοσης του L.A. Woman, του τελευταίου θριαμβευτικού άλμπουμ της μπάντας με τον Jim Morrison, ο ηχολήπτης Bruce Botnick ανακάλυψε το εδώ και χρόνια ξεχασμένο demo και αναφώνησε: «Holy tamales, κοιτάξτε τι βρήκαμε».
Το box set που θα κυκλοφορήσει στις 3 Δεκεμβρίου αποτελείται από 3 CDs και ένα LP και περιλαμβάνει 18 ακυκλοφόρητα τραγούδια, συνολικά.
15/10/2021 Το ντοκιμαντέρ «Get Back» δείχνει το παρασκήνιο πριν από τη διάλυση των Beatles.
«Θα είναι αστείο να λένε σε 50 χρόνια πως χωρίσαμε εξαιτίας της Γιόκο», λέει ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ σε μια σκηνή.
«Νομίζω πως είμαστε ντροπαλοί πλέον», λέει ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί οι Beatles δεν έχουν εμφανιστεί ζωντανά σε συναυλία για δύο χρόνια. «Πρέπει να κάνουμε ένα σόου, μόλις ξεπεράσουμε όλην αυτή τη νευρικότητα», προσθέτει.
Η παραδοχή πως το πιο εμπορικό συγκρότημα όλων των εποχών ίσως και να πανικοβάλλεται στη σκηνή αποκαλύπτεται στην παρασκηνιακή σειρά ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων με τίτλο «The Beatles: Get Back». Βασίζεται σε υλικό που δεν έχει δημοσιευθεί προηγουμένως και το οποίο γυρίστηκε σε διάρκεια 21 ημερών τον Ιανουάριο του 1969. Σκηνοθέτης της σειράς είναι ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ, Πίτερ Τζάκσον, γνωστός για τη δουλειά του στις τριλογίες «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» και «Χόμπιτ».
Το ντοκιμαντέρ δίνει μια μοναδική εσωτερική ματιά για το τί πραγματικά συνέβαινε πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και πως ήταν η δυναμική των σχέσεων των μελών του θρυλικού συγκροτήματος. Παρουσιάζει τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ, τον Τζον Λένον, τον Τζορτζ Χάρισον και τον Ρίνγκο Σταρ καθώς προσπαθούν να δημιουργήσουν 14 νέα τραγούδια σε μια περίοδο τριών εβδομάδων. Η έμπνευσή του συγκροτήματος οδηγεί στη «γέννηση» ορισμένων εκ των πιο γνωστών μελωδιών και στίχων τους, ενώ προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τους παρουσιάζονται. Τέτοιο ήταν και η ξαφνική αποχώρηση του Τζορτζ Χάρισον, που ωθεί τα υπόλοιπα μέλη να σκεφτούν να μοιράσουν τα μουσικά όργανά του!
«Νομίζω πως πρέπει να ξεχάσουμε την όλη ιδέα του σόου», λέει απογοητευμένος ο Τζον Λένον καθώς αυξάνονται οι εντάσεις για την εμπλοκή της συντρόφου του, Γιόκο Όνο. Κι ο ΜακΚάρτνεϊ αστειεύεται: «θα είναι εντελώς κωμικό όταν σε 50 χρόνια από τώρα θα λένε πως διαλυθήκαμε επειδή η Γιόκο έκατσε πάνω σ’ έναν ενισχυτή». Μέσα σ’ αυτή τη δίνη της πίεσης για νέο υλικό και του μέλλοντος του γκρουπ, παρουσιάζονται και στιγμές ενότητας των πρωταγωνιστών. «Βγάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό όταν βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο», λέει ο ΜακΚάρτνεϊ κι ο Λένον αναφέρει: «ό,τι έχουμε είμαστε εμείς». Υπάρχει και γέλιο, όμως, και πολλά άλλα εντυπωσιακά, σύμφωνα με τους παραγωγούς της σειράς, που χαίρει της στήριξης του ΜακΚάρτνεϊ και του Σταρ. Θα μεταδοθεί από την «Over The Top» πλατφόρμα, Disney + στις 25, 26 και 27 Νοεμβρίου. https://www.newsbeast.gr/entertainment/ ... on-beatles
The Rebel έγραψε: 04 Ιαν 2020, 21:5604/01/2020 Speed of Life:Μία ταινία εμπνευσμένη από τον θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι.
Το σύμπαν καταρρέει από τον απροσδόκητο θάνατο του τραγουδιστή σε αυτήν την περίεργη indie rom-com ιστορία.
Το σύμπαν καταρρέει από τον απροσδόκητο θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι σε αυτήν την περίεργη indie rom-com ταινία με τίτλο «Speed of Life», για την οποία έχει κυκλοφορήσει το επίσημο τρέιλερ.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Άλισον Τόλμαν και η Αν Ντόουντ, ως η ίδια γυναίκα, αλλά σε δυο διαφορετικές εποχές της ζωής της. Η ταινία θέτει το ερώτημα τι θα συνέβαινε «εάν ο θάνατος του Ντέιβιντ Μπόουι δημιούργησε ένα ανεξήγητο εναλλακτικό χρονοδιάγραμμα για τον μεγαλύτερο θαυμαστή του».
Η ταινία επικεντρώνεται σε ένα συνηθισμένο αμερικανικό ζευγάρι, την Τζουν και τον Έντουαρντ, που υποδύονται η Άλισον Τόλμαν και ο Ρέι Σαντιάγκο.
Την ημέρα του θανάτου του Ντέιβιντ Μπόουι το 2016, η Τζουν και ο Έντουαρντ έχουν μία έντονη διαφωνία για το μέλλον τους. Ο Έντουαρντ σύντομα απορροφάται από μία σκουληκότρυπα που δημιουργήθηκε από τον πρόωρο θάνατο του θρύλου της ροκ.
Και μεταφέρεται στο 2040. Τώρα η Τζουν είναι 24 χρόνια μεγαλύτερη και την υποδύεται η Αν Ντόουντ και εξακολουθεί να είναι μπερδεμένη από τη μυστηριώδη εξαφάνιση του Έντουαρντ. Αλλά όταν ο Έντουαρντ εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή της είναι ακριβώς όπως την ημέρα της εξαφάνισής του και τότε η Τζουν πρέπει να επανεκτιμήσει το μέλλον της σχέσης τους και της κοινής τους ζωής.
Η ταινία έχει τον ίδιο τίτλο με το τραγούδι του Ντέιβιντ Μπόουι που κυκλοφόρησε με το άλμπουμ «Low» το 1977. Το σενάριο και την σκηνοθεσία έχει η Λιζ Μανάσιλ.
Το «Speed of Life», θα κυκλοφορήσει στις 10 Ιανουαρίου σε πολλές ψηφιακές πλατφόρμες, όπως η Apple TV, το Amazon Prime Video, το Google Play και άλλα.
04 Απριλίου 2022 Σειρά ντοκιμαντέρ του BBC για τα 60α γενέθλια των Rolling Stones.
Οι Rolling Stones γιορτάζουν τα 60 χρόνια από την ίδρυσή τους. Η ξεχωριστή αυτή επέτειος θα τιμηθεί με ένα ειδικό ντοκιμαντέρ του BBC και ραδιοφωνικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει αποκλειστικές συνεντεύξεις με τα μέλη του συγκροτήματος.
Ο Μικ Τζάγκερ και η παρέα του έχουν δώσει δύο συναυλίες στην Αθήνα, η μια στις 16 Απριλίου του 1967, όπου διακόπηκε μετά από 6 τραγούδια και η δεύτερη στις 16 Σεπτεμβρίου 1998, στο ΟΑΚΑ μπροστά σε σχεδόν 80 χιλιάδες κόσμο.
Το ντοκιμαντέρ «My Life As A Rolling Stone» θα αποτελείται από τέσσερα μέρη και θα μεταδοθεί από το BBC 2 και το iPlayer το προσεχές καλοκαίρι. Το κάθε επεισόδιο διάρκειας μιας ώρας, είναι αφιερωμένο σε ένα από τα τέσσερα μέλη της μπάντας: Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς, Ρόνι Γουντ και Τσάρλι Γουότς.
Νέες συνεντεύξεις με τους μουσικούς (εκτός από τον αείμνηστο Γουότς, ο οποίος πέθανε πέρυσι) και άγνωστα πλάνα θα διαμορφώσουν «ενδόμυχα πορτρέτα» στα οποία οι Stones θα κάνουν απολογισμό της καριέρας τους.
Στο ντοκιμαντέρ για τους θρύλους της ροκ θα μιλήσουν διάσημοι θαυμαστές τους, όπως ο Ροντ Στιούαρτ, η Τίνα Τέρνερ, ο Στίβεν Τάιλερ των Aerosmith, η Κρίσι Χάιντ και ο Slash.
Η σειρά, παραγωγής των Mercury Studios για το BBC, θα περιλαμβάνει επίσης πλάνα από παλιές συναυλίες σε συνδυασμό με συνεντεύξεις καινούργιες και παλιές.
Η μάνατζερ των Rolling Stones, Τζόις Σμιθ τόνισε σε δήλωσή της: «Είμαστε ενθουσιασμένοι που γιορτάζουμε τα 60 χρόνια των Rolling Stones με αυτά τα τέσσερα φιλμ που δίνουν στους θαυμαστές σε όλο τον κόσμο μια νέα και συναρπαστική πτυχή του συγκροτήματος». Η Λόρνα Κλαρκ από το BBC ανέφερε ότι το ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο συμπληρώνει 100 χρόνια λειτουργίας του και θα αποτίσει φόρο τιμής σε ένα από τα πιο σημαντικά ροκ συγκροτήματα του κόσμου, στην 60η επέτειό του.
Η διευθύνουσα σύμβουλος των Mercury Studios, Άλις Γουέμπ πρόσθεσε: «Κάθε τόσο, ως δημιουργοί ταινιών εργαζόμαστε σε εξαιρετικά έργα – είναι μια από αυτές τις στιγμές. Γνωρίζουμε τη μουσική τους, την αισιοδοξία τους, την ασυναγώνιστη σκηνική τους παρουσία – και θα δείτε τη μπάντα σε όλο της το μεγαλείο, καθώς εξερευνούμε τι τους κάνει πραγματικά υπέροχους».
Τα 60 τους χρόνια οι «γερόλυκοι» της ροκ θα τα γιορτάσουν και με την ευρωπαϊκή τους περιοδεία, με συνολικά 14 συναυλίες, με χώρα αφετηρίας την Ισπανία και τη Μαδρίτη την 1η Ιουνίου και θα ταξιδέψουν σε συνολικά 10 χώρες. https://www.hellenicdailynewsny.com/kos ... ing-stones
Συγκροτήματα που έφεραν το κύμα της surf μουσικής στην Ελλάδα.
O Φώντας Τρούσας καταγράφει τις μπάντες από την Αθήνα και τον Πειραιά που έφεραν την suf μουσική με καταγωγή από την Καλιφόρνια στη χώρα μας.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ SURF, ή απλά το surf, είναι αμερικανικό προϊόν, συνδεμένο στενά με την Καλιφόρνια των αρχών των ‘60s και με το άθλημα του σερφ. Βασικά είναι μία από τις μετεξελίξεις του ορχηστρικού rock and roll, που παιζόταν στα τέλη του ’50 από μουσικούς όπως ο Duane Eddy και από συγκροτήματα όπως οι Ventures και η οποία, στην πορεία, θα επηρεαζόταν από μουσικές που έρχονταν από την ανατολική Μεσόγειο κυρίως ή και από το Μεξικό.
Η ελληνική «Misirlou» (την πατρότητα της οποίας διεκδικούν διάφορες χώρες) και το εβραϊκό παραδοσιακό «Hava Nagila» ήταν δύο κομμάτια, δύο «ξένες» μελωδίες, που επηρέασαν αποφασιστικά το ορχηστρικό surf, εκεί στις αρχές του ’60.
Μουσικοί όπως ο Dick Dale, ντουέτα όπως οι Jan & Dean και συγκροτήματα όπως οι Beach Boys, οι Surfaris, οι Bel Airs, οι Chantays, οι Trashmen, οι Rivieras, οι Astronauts και οι Atlantics (αυτοί δεν ήταν Αμερικανοί), με τις επιτυχίες που έκαναν, διέδωσαν μέσω της δισκογραφίας το surf σε όλο τον κόσμο και βεβαίως στην Ελλάδα.
Surf επιρροές μπορείς να βρεις στις κορυφαίες ελληνικές garage bands των ‘90s, όπως στους Sound Explosion ή στους Frantic V, αλλά εκείνοι που φαίνεται να κρατάνε τα σκήπτρα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της επόμενης, ήταν οι Αθηναίοι Invisible Surfers.
To surf στην Ελλάδα.
Το 1962, για να μην πούμε νωρίτερα, το surf ακουγόταν ήδη στη χώρα μας, καθώς όλοι θυμούνται μια μνημειακή σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου από την ταινία «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) του Σωκράτη Καψάσκη, γυρισμένη στο μπαρ Lagoudera της Ύδρας, με τους Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου, Νίκο Ρίζο κ.ά. και με την Έφη Μελά να χορεύει υπό τους ήχους του «Surfer’s slide» ή «Not so quiet» του Richie Allen.
ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, RICHIE ALLEN & PACIFIC SURFERS, SURFER'S SLIDE - GREECE 1962
Περαιτέρω, τα ελληνικά συγκροτήματα που άρχισαν να ξεπετάγονται μετά το 1963-64 κατά εκατοντάδες είχαν το surf και τα παρακλάδια του στις βασικές επιρροές τους. Έτσι, στοιχεία surf μπορείς να εντοπίσεις σε πάμπολλα γκρουπ, από τους Forminx, τους Charms και τους Mariners, μέχρι τους Γαλαξίες, τους Play Boys και τους Olympians – οι οποίοι διασκεύαζαν κιόλας στα live τους ένα από τα πιο θρυλικά surf instros, το «Bombora» των Αυστραλών Atlantics. Οι Atlantics, που είχαν και δύο Έλληνες στη σύνθεσή τους (Jim Skiathitis, Theo Penglis), πολλά χρόνια αργότερα, το 2013, θα επισκέπτονταν και την Αθήνα για συναυλίες (με support τους Dirty Fuse).
The Atlantics - Bombora (1963)
Φυσικά, το surf σχετίστηκε από νωρίς και με την τζαζ, όχι μόνο στην Αμερική (Kai Winding, Kenny Burrell κ.ά.), μα ακόμη και στην Ελλάδα (Μίμης Πλέσσας, Γεράσιμος Λαβράνος).
Παρότι τα καλοκαίρια και η διάθεση για χορό και ξεφάντωμα δεν σταμάτησε να υπάρχει και μετά τη «Βρετανική Εισβολή» (των British groups στην Αμερική και οπουδήποτε στον κόσμο), από το 1964-65 και μετά το surf πατάει φρένο, καθώς άλλα, νεότερα είδη φαίνεται πως το καλύπτουν. Καλύπτουν, δηλαδή, τη δύναμη και την αύρα του στη δισκογραφία και τις χορευτικές πίστες. Και θα μείνει έτσι καλυμμένο και κρυμμένο το surf, ως επιρροή εδώ κι εκεί, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’70 με αρχές του ’80, όταν και θα επανέλθει στο προσκήνιο μέσω της αναβίωσης του garage-punk ή και μέσω του psychobilly.
Η αναβίωση του surf στα ‘80s και πέρα απ’ αυτά.
Στην Ελλάδα, στην Αθήνα, ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που ξαναφέρνουν το surf στην επιφάνεια, στους δίσκους και τα κλαμπ, ήταν οι Last Drive, στα μέσα του ’80. Στο πρώτο άλμπουμ τους, το «Underworld Shakedown» [Hitch-Hyke, 1986 / Labyrinth of Thoughts, 2021], ξεκινούν μ’ ένα καθαρό surf instro, το «Me ’n’ my wings», περασμένο βεβαίως μέσα από το garage φίλτρο στις κιθάρες, για να ακολουθήσει λίγο πιο μετά η περίφημη «Misirlou», σε μία από τις πιο εντυπωσιακές διασκευές που έχουν γίνει ποτέ σ’ αυτό το θρυλικό κομμάτι. Surf υπήρχε, φυσικά, και στο επόμενο άλμπουμ των Last Drive, το «Heatwave» [Hitch-Hyke, 1988 / Labyrinth of Thoughts, 2022], με το εξοντωτικό «Heatwave ’88», για παράδειγμα, να ακούγεται και σήμερα, όπως και τότε, με τα ίδια διεσταλμένα vibes.
Τhe Last Drive - Heatwave '88
Εκεί στα μέσα του ’80 (1986) ξεκινάει τη διαδρομή της μια εταιρεία που έχει για ονομασία της έναν καθαρό surf τίτλο, η πειραιώτικη Wipe Out! Records, που πήρε το όνομά της από το κλασικό surf instro «Wipe out» (The Surfaris). Surf ηχογραφήθηκε στη Wipe Out! Records; Βεβαίως. Σχεδόν με το ξεκίνημα της εταιρείας οι ροκαμπιλάδες Blue Jeans (με τον τζαζίστα Γιώργο Κοντραφούρη και τον Alex Berekos στη σύνθεσή τους, που μερικά χρόνια αργότερα θα τον ακούγαμε με τους Invisible Surfers) αποδίδουν ωραία το «Wipe out», ενώ στοιχεία surf, πάντα αναμειγμένα με garage-punk, είχε κι ένα άλλο αθηναϊκό γκρουπ της εταιρείας, οι Brush (στο άλμπουμ τους «Bristles» από το 1989).
Φυσικά, surf επιρροές μπορείς να βρεις στις κορυφαίες ελληνικές garage bands των ‘90s, όπως στους Sound Explosion ή στους Frantic V, αλλά εκείνοι που φαίνεται να κρατάνε τα σκήπτρα, στο τέλος της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της επόμενης, ήταν οι Αθηναίοι Invisible Surfers, που με instros σαν το «Surfin lake» αναπτερώνουν όσο δεν πάει άλλο το surf ενδιαφέρον. Οι Invisible Surfers έδωσαν και ωραία άλμπουμ στην πορεία, σαν το «Dogs Killa Cat» [Hitch-Hyke, 2002], με το τελευταίο τους έως σήμερα, το «Desert King» [Lost in Tyme Records, 2018], να περιλαμβάνει ουκ ολίγους surf δυναμίτες («Nice try», «Mucho perico», «Lonewolf» κ.λπ.).
The Invisible Surfers - Surfin' Lake
Στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα δύο εταιρείες από τη Θεσσαλονίκη είναι αυτές που συνεχίζουν να λανσάρουν surf ήχους και συγκροτήματα (ελληνικά και ξένα), η Green Cookie Records και η On Stage Records, ενώ μια νέα αθηναϊκή μπάντα, που περνάει και από το surf, οι Ducky Boyz, έρχεται να προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες.
Στοιχεία surf μπορείς να βρεις σ’ ένα σωρό σχήματα από το 2010 και μετά, αλλά δύο είναι τα βασικά γκρουπ που κυριαρχούν στη σκηνή μέχρι και σήμερα (σε live και δισκογραφία), οι Αθηναίοι Dirty Fuse και οι Πειραιώτες Telestons – ενώ κοντά σ’ αυτούς θα προσθέταμε τους Αqua Barons από την Κορινθία και τους Surf Giants, από Αργυρούπολη-Γλυφάδα, που τώρα ετοιμάζουν δίσκο.
Οι Dirty Fuse και οι Telestons.
Οι Dirty Fuse, με έξι επίσημες κυκλοφορίες την προηγούμενη δεκαετία και άπειρα live εδώ και στο εξωτερικό (μέχρι και στη Βραζιλία έχει φθάσει η χάρη τους), έφτιαξαν μια νέα γενιά φίλων και οπαδών του surf, χαράζοντας καινούριους δρόμους με άλμπουμ σαν το «Surfbetika!» [Green Cookie Records, 2013], εκεί όπου διασκευάζουν επτά προπολεμικά ρεμπέτικα – τραγούδια δηλαδή των Παναγιώτη Τούντα («Γιατί φουμάρω κοκαΐνη»), Στέλιου Χρυσίνη («Αργιλέ μου γιατί σβήνεις»), Ανέστη Δελιά («Ο πόνος του πρεζάκια») κ.λπ., προτείνοντας επτά καινούριες surf «Μισιρλούδες»!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει εξάλλου τα «Black hole», «A blade from Damascus» και «Sunset beach» (το «Ακρογιαλιές δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη είναι αυτό), από το πρώτο άλμπουμ τους (2012) ή την τελευταία και πιο ώριμη δουλειά τους «Calling of the Deep» (2018); Οι Dirty Fuse (Έρη Καπετανάκη κιθάρα, Μανώλης Κισαμιτάκης σαξόφωνο, John Drake μπάσο, Χρήστος Κόγιος ντραμς) είναι μια μπάντα που μόνο θετικές και ευφρόσυνες αποκρίσεις αφήνει, με την «έξω καρδιά», χορευτική surf music της.
Dirty Fuse - Sunset beach
Μια άλλη «τρελή» μπάντα που παίζει σήμερα surf, ανακατωμένο με rock and roll, frat-rock, garage, ακόμη και με psychedelic ήχους, είναι οι Telestons από τον Πειραιά. Μέχρι σήμερα οι Telestons έχουν ηχογραφήσει τρία άλμπουμ, δίνοντας και αυτοί συνεχώς το «παρών» σε πάλκα και ροκ γιορτές. Φτιάχνουν μια μυθολογία οι Telestons, που στρέφεται γύρω από τη θάλασσα και το καλοκαίρι, και αυτό δεν το βλέπεις μόνο στα εξώφυλλά τους, στα ένθετα και γενικότερα στο weird γραφιστικό-φωτογραφικό υλικό τους, αλλά το ακούς κιόλας περιστασιακά στις μουσικές τους, διαβάζοντάς το, περαιτέρω, και στους τίτλους των κομματιών τους («I’m not a human, I’m an ice scream», «Bourneli surf» κ.λπ.). Μέσα όμως απ’ αυτή την πλάκα, απ’ αυτό το παράξενο σκηνικό που στήνεται πάντα με καλό γούστο, οι Telestons προβάλλουν τη βασική διάσταση των συνθέσεών τους, που δεν είναι άλλη από τη διασκέδαση – καθώς η μουσική τους σκοπεύει πρωτίστως στον χορό, προβάλλοντας την καλοκαιρινή έξαψη και αναδεικνύοντας ταυτοχρόνως ήχους και χρώματα οικεία προς όλους.
8 Φεβρουαρίου 2023 Ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Πολ ΜακΚάρτνεϊ μετά τους Beatles.
Ο σκηνοθέτης Μόργκαν Νέβιλ θα σκηνοθετήσει νέο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Πολ ΜακΚάρτνεϊ μετά τους Beatles, τη σχέση του με τη Λίντα ΜακΚάρτνεϊ και την ίδρυση των Wings.
Με τίτλο «Paul McCartney: Man on the Run» η ταινία θα βασιστεί σε «άνευ προηγουμένου πρόσβαση σε αρχείο με βίντεο και φωτογραφίες του Πολ και της Λίντα που δεν έχουν προβληθεί ξανά, καθώς και σε νέες συνεντεύξεις» σύμφωνα με δελτίο Τύπου.
Το ντοκιμαντέρ Θα καταγράφει συγκεκριμένα το χρονικό διάστημα μεταξύ της διάλυσης των Beatles το 1970 και της ακμής των Wings στα μέσα της δεκαετίας του 1970.
«Έχοντας εμμονή όλη μου τη ζωή με ό,τι έχει σχέση με τον ΜακΚάρτνεϊ, πάντα ένιωθα ότι η δεκαετία του 1970 ήταν το τμήμα της ιστορίας του που δεν έχει μελετηθεί» ανέφερε ο Νέβιλ σε δήλωσή του. «Είμαι ενθουσιασμένος που έχω την ευκαιρία να εξερευνήσω και να επανεκτιμήσω αυτήν την κρίσιμη στιγμή στη ζωή και το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη» υπογράμμισε.
«Ήμουν πολύ μικρός για να αγοράζω δίσκους των Beatles όταν κυκλοφόρησαν, αλλά μπορούσα να αγοράσω δίσκους των Wings και τους λάτρευα. Για μένα το τι συνέβη στον Πολ ΜακΚάρτνεϊ μετά τους Beatles, όταν έπρεπε να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό του είναι η ιστορία που δεν έχει ειπωθεί» σημείωσε.
Τρίτη 07 Μαρτίου 2023 Νέο βιβλίο για τον Leon Russell.
Ένα νέο βιβλίο για τον αείμνηστο πιανίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Leon Russell πρόκειται να κυκλοφορήσει. Θα πρόκειται για ένα διαφωτιστικό νέο βιβλίο για την μουσική κληρονομιά που άφησε πίσω του ο πολύ σημαντικός μουσικός και για τα θριαμβευτικά πάνω του και τα καταστροφικά κάτω του που βίωσε στην καριέρα και τη ζωή του.
Ο Leon Russell άρχισε να γράφει τα απομνημονεύματά του μια δεκαετία πριν πεθάνει, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει απίστευτες λεπτομέρειες και γεγονότα από την πολυτάραχη ζωή του. Όπως την ιστορία βαθιάς ταπείνωσης που έζησε μικρό παιδί, όταν παίζοντας με την σχεδόν συνομήλικη ξαδέλφη του, ανακάλυψαν ότι τα γεννητικά τους όργανα ήσαν διαφορετικά και είχαν αρχίσει να τα εξετάζουν και να τα συγκρίνουν σε έναν απομονωμένο παιδότοπο. Ώσπου μια αυστηρή θεία τους ανακάλυψε και αντί να αναγνωρίσει το παιχνίδι τους ως αθώα εξερεύνηση, προχώρησε στην ταπεινωτική παρέλαση και τον εξευτελισμό του Russell μπροστά σε όλη την οικογένειά του. «Αυτό το περιστατικό με επηρέασε για όλη μου τη ζωή», έγραψε ο μουσικός πριν φύγει από τη ζωή το 2016.
Κατά την διάρκεια της βασικής δημιουργικής περιόδου της κλασικής rock μουσικής – μεταξύ 1969 και 1973 – ο Leon Russell βρισκόταν στο προσκήνιο ως πρωτοπόρος με έναν ευδιάκριτα νέο (τότε) αμερικανικό ήχο που άλλαξε την καριέρα των πολλών σταρ, συμπεριλαμβανομένων και των Βρετανών Eric Clapton, George Harrison και Elton John. Μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο, δημιούργησε ως παραγωγός ένα live άλμπουμ για τον Joe Cocker, που έγινε ένα από τα πιο θρυλικά της μουσικής, το “Mad Dogs & Englishmen”.
Έγραψε πολλά σπουδαία κομμάτια, ανάμεσά τους το “Song for You”, που το τραγούδησαν πολλοί καλλιτέχνες και το “This Masquerade”, που το έκανε επιτυχία ο George Benson. Ενέπνευσε πολλούς, μέχρι και τον Willie Nelson, προκειμένου να διαμορφώσει την παραβατική επαρχιώτικη περσόνα του. Σαν μουσικός ο Russell έπαιξε σε πολλές παραγωγές δίσκων, από του Frank Sinatra μέχρι των Beach Boys και του Phil Spector.
Με την υγεία του αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα. Έπασχε από διπολική διαταραχή και από το σύνδρομο Άσπεργκερ. «Ο Leon ήταν ένας βαθιά ανασφαλής τύπος», έγραψε ο Bill Janovitz, συγγραφέας ενός νέου βιβλίου που προσφέρει την πρώτη ολιστική μελέτη του μουσικού, με τίτλο “Leon Russell: The Master of Space and Time’s Journey Through Rock & Roll History”. «Πάλεψε με την καταθλιπτική πλευρά του όλη του τη ζωή».
«Ο τρόπος που δούλευε το μυαλό του Leon δεν ήταν σαν το μυαλό των άλλων», είχε πει κάποτε η τραγουδίστρια Rita Coolidge, η οποία έπαιξε μαζί του σε μερικές σημαντικές ηχογραφήσεις και η οποία είχε ρομαντική σχέση μαζί του για μικρό διάστημα. «Από κάθε άποψη, ο Leon ήταν διαφορετικός».
Ο Leon Russell γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, η οποία προκαλούσε κάποια παράλυση στη δεξιά πλευρά που είχε ως αποτέλεσμα να χωλαίνει. Ήταν όμως παιδί-θαύμα στο πιάνο και επέδειξε αξιοσημείωτη ευκολία στη μουσική από την παιδική ηλικία. Παρόλα αυτά είδε τον πατέρα του να εγκαταλείπει την οικογένεια. Στα 14 του έπαιζε σε τοπικά κλαμπ, όπου ανακαλύφθηκε από τον Jerry Lee Lewis, ο οποίος τον προώθησε ως τον καλύτερο πιανίστα εκείνης της εποχής και έτσι βρήκε τον δρόμο του προς την αναγνώριση.
Λόγω της βλάβης στο νευρικό σύστημα και στη δεξιά πλευρά του, ο Russell είχε αναπτύξει ένα μοναδικό στυλ παιξίματος που βασιζόταν στο δυνατό αριστερό του χέρι, βοηθώντας τον να δημιουργήσει τους δικούς του ρυθμούς. Ο Herb Alpert είπε κάποτε ότι όταν ο Leon έπαιζε στο πιάνο, όλο το rhythm section ακολουθούσε αυτόν». «Θα μπορούσε να αλλάξει ολόκληρη την εκτέλεση ή τη διασκευή ενός τραγουδιού».
Σε κάποια φάση ο Leon Russell έφτιαξε τη δική του δισκογραφική εταιρεία (Shelter Records). Ο Elton John ήταν μεγάλος θαυμαστής του Leon Russell και είχε επηρεαστεί ιδιαιτέρως από την μουσική του. “Δεν θα ήμουν εδώ που είμαι σήμερα χωρίς τον Leon Russell”, είχε δηλώσει κάποτε ο Άγγλος τραγουδοποιός.
Η Rita Coolidge είχε εξομολογηθεί για την εποχή που είχε συνάψει σχέση μαζί του: «Ήταν ένας τόσο εξαιρετικός άντρας, με εκείνα τα διαπεραστικά μάτια». Μόλις όμως τα έφτιαξαν ανακάλυψε εκκεντρικότητες τόσο βαθιές όσο και το ταλέντο του. «Ο Leon ήταν ο πιο παρανοϊκός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ», είπε η τραγουδίστρια. Όταν ως ζευγάρι έκαναν τη μεγάλη διαδρομή από το Μέμφις στο νέο τους σπίτι στο Λος Άντζελες, ο Leon «δεν έβγαινε καν από το αυτοκίνητο. Φοβόταν τόσο πολύ τους ανθρώπους που τον κοιτούσαν». Όταν εκείνη του είπε ότι δεν ήθελε να κάνει μωρό μαζί του, επέμεινε να πάρει μια μαϊμού. Αλλά «εκείνος ο πίθηκος τρομοκρατούσε όλο το σπίτι».
Το 2010 έγινε η μεγάλη συνεργασία του Elton John με τον μέντορα του μουσικά, τον Leon Russell, με το συγκλονιστικό άλμπουμ συνεργασίας “The Union”, ακολουθούμενο από μια sold-out περιοδεία. Ακολουθεί η ένταξη του Russell στο Rock & Roll Hall of Fame.
04.01.2024 The Doors:57 χρόνια από το πρώτο τους άλμπουμ.
Ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Σαν σήμερα το 1967, οι Doors κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ τους, που φέρει το όνομά τους. Περιέχει τις επιτυχίες: «Break On Through (To the Other Side)», «Alabama Song», «Light My Fire» και «The End».
Αμερικανικό συγκρότημα της ροκ μουσικής, ένα από τα σημαντικότερα που ανέδειξε η δεκαετία του ‘60. Η ηγετική παρουσία του τραγουδιστή τους Τζιμ Μόρισον έπαιξε καθοριστικό ρόλο, τόσο στο έργο τους, όσο και στη δημόσια εικόνα τους. Η πλούσια σε εικόνες στιχουργική του, σε συνδυασμό με το εκλεκτικό ψυχεδελικό ροκ τους, ανέδειξαν τους Doors σ’ ένα από τα επιδραστικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της ροκ μουσικής, με διαχρονική απήχηση που φθάνει ως τις μέρες μας. Η δεδομένη κριτική αποδοχή τους συμπληρώνεται από την εμπορική τους επιτυχία. Σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας, έχουν πουλήσει περισσότερους από 33 εκατομμύρια δίσκους στις ΗΠΑ και πάνω από 100 εκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο.
Οι Doors σχηματίστηκαν τον Ιούλιο του 1965 στο Λος Άντζελες από τον 22χρονο φοιτητή θεατρικών σπουδών του τοπικού πανεπιστημίου (UCLA) Τζιμ Μόρισον και τον 30χρονο κιμπορντίστα Ρέι Μάνζαρεκ, ο οποίος παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογράφου στο ίδιο πανεπιστήμιο. Γρήγορα, το γκρουπ συμπληρώθηκε με τον 20χρονο ντράμερ Τζον Ντένσμορ και τον 19χρονο κιθαρίστα Ρόμπι Κρίγκερ. Μία σύνθεση, χωρίς μπάσο, ασυνήθιστη για ροκ συγκρότημα, την έλλειψη του οποίου αναπλήρωναν συνήθως τα κίμπορντς του Μάνζαρεκ. Το όνομά τους το πήραν από το βιβλίο του Άγγλου συγγραφέα και δημοσιογράφου Άλντους Χάξλεϊ «The Doors of Perception» («Ο Πύλες της Αντίληψης»), ο οποίος με τη σειρά του το είχε δανειστεί από ένα στίχο του συμπατριώτη του ποιητή Γουίλιαμ Μπλέικ («If the doors of perception were cleansed, everything would appear to man as it is, infinite»).
Έπειτα από εξαντλητικές πρόβες μηνών, ξεκίνησαν να παίζουν στο κλαμπ Whiskey-A-Go-Go του Λος Άντζελες, όπου τους εντόπισε το καλοκαίρι του 1966 ο ιδρυτής και επικεφαλής της δισκογραφικής εταιρείας «Electra» Τζακ Χόλζμαν, κατόπιν υπόδειξης του τραγουδιστή των Love, Άρθουρ Λι. Ο Χόλζμαν εντυπωσιάστηκε από τις εμφανίσεις τους και υπέγραψε μαζί τους συμβόλαιο συνεργασίας.
Αμέσως, οι Doors μπήκαν στο στούντιο κι άρχισαν να ηχογραφούν το παρθενικό τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε στις 4 Ιανουαρίου 1967 με τίτλο το όνομά τους. Γνώρισαν αμέσως επιτυχία χάρη στο σινγκλ «Light My Fire», αλλά και σε τραγούδια όπως το «Break on Through», το «Alabama Song» και το επικό 12λεπτο «The End». Σήμερα, το ντεμπούτο άλμπουμ των Doors θεωρείται κλασικό κι ένα από τα σπουδαιότερα στην ιστορία της ροκ μουσικής.
Η επιτυχία του πρώτου δίσκου τους φέρνει κι ένα δεύτερο την ίδια χρονιά. Πιο δουλεμένο στις λεπτομέρειες, το «Strange Days» περιλαμβάνει τραγούδια όπως το 11λεπτο «When the Music’s Over» και την μπαλάντα «Love Me Two Times», δύο από τις διαχρονικές επιτυχίες του συγκροτήματος.
Τον Ιούλιο του 1968 κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ, με τίτλο «Waiting For The Sun», που περιέχει γνωστά κομμάτια, όπως τα «Hello I Love You», «Unknown Soldier» και το ομότιτλο τραγούδι. Είναι ο μοναδικός τους δίσκος που έφθασε στην κορυφή του αμερικανικού πίνακα επιτυχιών.
Την ίδια εποχή, η αλλόκοτη συμπεριφορά του Μόρισον απειλεί ακόμη και την ύπαρξη του συγκροτήματος. Σ’ ένα άγριο μεθύσι του καταστρέφει τον μουσικό εξοπλισμό τους και παραλίγο να προκαλέσει τη διάλυση των Doors.
Επί σκηνής, συνηθίζει να προκαλεί τα συντηρητικά ήθη της Αμερικής, με συνεχόμενα μπαράζ βλασφημιών, από τις οποίες ξεχωριστή θέση έχουν οι διάφορες μιμήσεις της σεξουαλικής πράξης. Μπορεί η θεατρικότητα της σκηνικής του παρουσίας να προκαλούσε το παραλήρημα των πιστών οπαδών του, αλλά ταυτόχρονα τέθηκε στο στόχαστρο των αρχών και της αστυνομίας, με τις οποίες είχε πολλά μπλεξίματα.
Τον Ιούλιο του 1969 κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ των Doors, με τίτλο «The Soft Parade», από το οποίο ξεχώρισε το σινγκλ «Touch Me». Πολλοί από τους φανατικούς οπαδούς τους θεώρησαν τον δίσκο αρκούντως εμπορικό και ξεπούλημα της μέχρι τώρα καριέρας τους. Οι Doors αντεπιτέθηκαν τον επόμενο χρόνο με το «Morrison Hotel», ένα δίσκο με δυνατά ροκ κομμάτια, όπως το «Roadhouse Blues» και το «You Make Me Real».
Τον Απρίλιο του 1971 θα κυκλοφορήσουν τον έκτο και τελευταίο δίσκο τους, με τον Μόρισον στη σύνθεσή τους. Το «L.A. Woman», με κομμάτια όπως τα «Love Her Madly», «Riders on the Storm» και το ομότιτλο, θεωρείται το πληρέστερο άλμπουμ τους μαζί με το πρώτο.
Αμέσως μετά την κυκλοφορία του, ο Μόρισον αποφάσισε να αποφορτιστεί από το εναντίον του κλίμα στις ΗΠΑ και μαζί με τη σύντροφό του Πάμελα Κούρσον (1946-1974) εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για ν’ ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση. Όμως, στις 3 Ιουλίου 1971 βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο τού διαμερίσματός του, σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή του θανάτου του ήταν καρδιακή προσβολή.
Οι τρεις εναπομείναντες Doors κυκλοφόρησαν δύο ακόμη άλμπουμ («Other Voices», «Full Circle») και διαλύθηκαν το 1973, γιατί, όπως δήλωσε αργότερα ο Ντένσμορ: «Το συγκρότημα χωρίς τον Τζιμ Μόρισον δεν πρέπει να ονομάζεται Doors». https://www.zougla.gr/politismos/the-do ... us-alboum/
2-10-2024 “Smoke on the Water”:52 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του θρυλικού τραγουδιού που ήρθε να “ταράξει” τα νερά.
Πριν λίγες μέρες στις 4 Δεκεμβρίου ολοκληρώθηκαν ακριβώς 52 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του θρυλικού μουσικού κομματιού του κορυφαίου βρετανικού ροκ συγκροτήματος Deep Purple που ήρθε να ταράξει τα νερά της μουσικής σκηνής σε όλο τον κόσμο.
H θέση του κλασικού τραγουδιού των Deep Purple ανήκει πλέον στο πάνθεον των μεγάλων.
Στο παρακάτω απόσπασμα, ο Roger Glover, μπασίστας και μουσικός παραγωγός, εξηγεί την ιστορία πίσω από το Smoke On The Water .
Ο Ritchie Blackmore σκέφτηκε το κλασικό riff, που αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε μια μουσική σύνθεση.
«Νόμιζα ότι [θα] έπαιζα [την πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν] προς τα πίσω, θα έβαζα κάτι σε αυτό», δήλωσε σε μια συνέντευξη το 2007. «Έτσι το σκέφτηκα. Είναι μια ερμηνεία της αντιστροφής. Το γυρνάς πίσω, είναι στην πραγματικότητα η πέμπτη συμφωνία του Μπετόβεν. Οπότε του χρωστάω πολλά χρήματα».
Οι Deep Purple βρίσκονταν στη μέση της ηχογράφησης του σημαντικού άλμπουμ τους του 1972, Machine Head , σε ένα καζίνο στο Μοντρέ της Ελβετίας, όταν κάποιος έριξε έναν πυροβολισμό με ένα όπλο φωτοβολίδων και το κτίριο κάηκε ολοσχερώς. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια μιας παράστασης από τον Frank Zappa and the Mothers of Invention. Έτσι οι Deep Purple δεν είχαν πού να ηχογραφήσουν.
«Ο τύπος που ήταν υπεύθυνος του καζίνο και μας πρόσεχε, ήρθε σε εμάς», θυμάται ο Γκλόβερ, «και άφησε όλα τα προβλήματά του στην άκρη και ανησυχούσε για εμάς. Ο εξοπλισμός μας ήταν εκεί. Ήμασταν εκεί. Δεν είχαμε πού να ηχογραφήσουμε. Έτσι κανόνισε να μετακομίσουμε σε ένα μικρό θέατρο κοντά στο παλιό καζίνο – το πρώην καζίνο, θα έλεγα».
Η ηχογράφηση ξεκίνησε το απόγευμα. Το συγκρότημα έκανε ένα διάλειμμα για δείπνο και επέστρεψε στο στούντιο γύρω στις 9 ή 10 το βράδυ
«Αρχίσαμε να μπλοκάρουμε λίγο», είπε ο Γκλόβερ. «Και ο Ρίτσι μόλις ξεκίνησε αυτό το riff. Δεν ξέρω αν είχε το riff εκ των προτέρων στο μυαλό του ή αν το έφτιαξε επί τόπου, αλλά ήταν ένα είδος μεσαίου ρυθμού riff. Λοιπό, χρειαζόμασταν ένα ρεφρέν. Τι λέτε για αυτό; Ας κάνουμε ένα σόλο». Και όταν ξεκινήσαμε να το ηχογραφούμε, ήταν [περίπου] μεσάνυχτα.
Και αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι η αστυνομία προσπαθούσε να μας βρει γιατί κρατούσαμε όλη την πόλη ξύπνια. Τότε το Μοντρέ ήταν μια πολύ ήσυχη πόλη κατοικημένη κυρίως από ηλικιωμένες κυρίες που έπιναν τσάι το απόγευμα.
Έτσι τώρα το συγκρότημα έπρεπε να βρει ένα άλλο μέρος για να ηχογραφήσει σε αυτή τη μικρή, ειδυλλιακή, ήσυχη πόλη. Δεν υπήρχαν πολλές επιλογές και χρειάστηκαν λίγες μέρες για να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος.
«Έτσι, συναντήσαμε το Grand Hotel», θυμάται ο Glover, «το οποίο τότε ήταν κλειστό για το χειμώνα. Ένα κρύο μέρος, εννοώ ότι ήταν παγωμένο. Κανονίσαμε να βάλει ένας μάστορας μερικούς τοίχους. Πετάξαμε μερικά στρώματα στα παράθυρα, φέραμε μερικές βιομηχανικές θερμάστρες για να ζεστάνουμε τον χώρο πριν φτάσουμε εκεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και [εμείς] βασικά ηχογραφήσαμε εκεί.
“Κάναμε το Highway Star και το Lazy και το Pictures Of Home και όλα αυτά. Και τελειώσαμε όλα αυτά και μας έλειπε ακόμα ένα τραγούδι. “Λοιπόν, τι γίνεται με αυτό το ένα που κάναμε σε εκείνο το άλλο μέρος;” «Ναι, εντάξει, τι θα κάνουμε με αυτό;».
“Ας γράψουμε ένα τραγούδι για την περιπέτεια που περάσαμε που ξεκινήσαμε πραγματικά να δοκιμάσουμε να ηχογραφήσουμε, και το μέρος κάηκε και καταλήξαμε να το κάνουμε στον διάδρομο ενός ξενοδοχείου. Ας γράψουμε ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι”.
“Και ο Ian [Gillan] και εγώ καθίσαμε και ακούσαμε το τραγούδι. Είπαμε, “Σωστά, ας γράψουμε λίγους στίχους”.
«Σκέφτηκα τον τίτλο μία ή δύο μέρες μετά την πυρκαγιά», θυμάται ο Γκλόβερ. «Το είπα μισοκοιμισμένος καθώς ξυπνούσα, συνειδητοποίησα ότι απλώς είπα κάτι δυνατά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου – σε κανέναν. Δεν υπήρχε κανείς εκεί. Μόνο εγώ. Και σκέφτηκα, «Είπα απλώς κάτι δυνατά; Τι ήταν;». «Καπνός στο νερό» – “Smoke on the Water”.
«Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ούτε για ένα λεπτό ότι θα είχε το μέλλον που θα είχε», προσθέτει ο Glover. «Δεν το σκεφτήκαμε τόσο πολύ. Σκεφτήκαμε «Μεσαίος ρυθμός, ελαφρώς βαρετό». Βάλαμε όλες μας τις δυνάμεις σε ένα άλλο τραγούδι του άλμπουμ που ονομάζεται Never Before. Νομίζαμε ότι αυτό θα ήταν το single. Αλλά δεν ήμασταν εμείς που επιλέξαμε το Smoke On The Water.
“Ήταν πρώτα από όλα κάποιοι DJ και μετά το ευρύ κοινό το μετέτρεψε στο τραγούδι που έγινε. Τώρα, ακούγοντάς το, είναι προφανές. Το riff είναι τόσο απλό και όμως τόσο διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο. Και ξέρω, ο ίδιος ο Ρίτσι έχει πει ότι είναι σαν την 5η συμφωνία του Μπετόβεν κατά κάποιο τρόπο.
“Αυτό που κάνει ο Μπετόβεν με πολύ λίγες νότες, αυτό το riff το κάνει και με πολύ λίγες νότες. Άμεσα αναγνωρίσιμο”.
Έκτοτε το εμβληματικό Smoke on the Water αγαπήθηκε και συνεχίζει να αγαπιέται από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αφήνοντας το δικό του στίγμα για πάντα στην ιστορία.
08 Δεκεμβρίου 2024 Τζιμ Μόρισον: 19 πράγματα για τον αντικομφορμιστή δαίμονα & βασιλιά της ροκ που γεννήθηκε σαν σήμερα.
Ποιητής και αντικομφορμιστής, ειρηνιστής και ανεπιτήδευτα γοητευτικός, ευαίσθητος και τολμηρός, ο Τζιμ Μόρισον έζησε και πέθανε «κατά τον δαίμονα εαυτού».
Ο Τζιμ Μόρισον ήταν ένα αίνιγμα και μέχρι σήμερα θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες στην ιστορία του ροκ εν ρολ.
Η μουσική του Tζιμ Μόρισον, ενός ροκ ινδάλματος που πέθανε και έζησε ως θρύλος, ήταν επαναστατική και επηρέασε μερικούς από τους μεγαλύτερους μουσικούς, καλλιτέχνες και ποιητές του 20ού και του 21ου αιώνα.
Επαναστάτης και αντικομφορμιστής που κατέκτησε τον κόσμο με τη σκηνική του παρουσία και την ποιητική του περσόνα στα όρια, ο Τζιμ Μόρισον που γεννήθηκε σαν σήμερα ήταν και παραμένει ένα αέναο μυστήριο στο πάνθεον της μουσικής σκηνής πριν γίνει η βιομηχανία του σήμερα.
Ως άντρας που ήθελε να ζήσει με τους δικούς του κανόνες, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να αφήσει την ένδοξη άγρια πλευρά του για να τη δουν όλοι. Άλλωστε όπως είχε πει και ο ίδιος για να δημιουργήσει κανείς, πρέπει πρώτα να καταστρέψει.
Αυτό ίσως είναι και ένα μότο ζωής που τον ακολούθησε μέχρι τον πρόωρο θάνατο του.
Τιμώντας τον βασιλιά της ροκ Τζιμ Μόρισον ακολουθούν εννέα πράγματα που πιθανότατα δεν γνωρίζατε για αυτόν.
Μύθος, ιστορίες και μια εξομολογητική, ιστορική του συνέντευξη, του ακολουθούν:
1. Παρά την διαβόητη και συχνά υπερσεξουαλική (ερμηνεύθηκε) σκηνική του παρουσία, ο Τζιμ Μόρισον ήταν ντροπαλός και μάλιστα τραγουδούσε με την πλάτη του στο κοινό στα πρώτα χρόνια των Doors.
2. Πριν ξεκινήσει την καριέρα του ως ηθοποιός, ο Χάρισον Φορντ εργάστηκε ως σκηνοθέτης και δεύτερος βοηθός κάμερας των Doors. Ο Τζιμ Μόρισον δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ιδιαίτερα για αυτό.
3. Το 1966, πριν καν υπογράψει δισκογραφικό συμβόλαιο με την Elektra Records, ο Mόρισον είπε στους συνεργάτες του ότι θα πλαστογραφούσε τον θάνατο του για να αυξήσει τη φήμη τους. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο πραγματικός θάνατός του, πέντε χρόνια αργότερα, έφερε κατακόρυφη άνοδο στις πωλήσεις άλμπουμ των Doors.
«Οι άνθρωποι αντιστέκονται στην ελευθερία γιατί φοβούνται το άγνωστο. Αλλά είναι ειρωνεία… Αυτό το άγνωστο κάποτε ήταν πολύ γνωστό… Είναι εκεί που οι ψυχές μας ανήκουν. Να εκθέσεις τον εαυτό σου στον βαθύτερο φόβο σου. Μετά από αυτό, ο φόβος δεν έχει καμία εξουσία, και ο φόβος της ελευθερίας συρρικνώνεται και εξαφανίζεται. Είσαι ελεύθερος»
4. Όταν οι Doors κλήθηκαν να εμφανιστούν στο The Ed Sullivan Show, το δίκτυο ζήτησε να αλλάξουν τους στίχους του τραγουδιού Light My Fire, αποφεύγοντας κάθε υπόνοια ότι αποθεώνουν τη χρήση ναρκωτικών. Ο Μόρισον συμφώνησε. Ωστόσο, όταν ερμήνευσε το τραγούδι ζωντανά στην εθνική τηλεόραση, απέρριψε το αίτημα και τραγούδησε τους αρχικούς στίχους.
Η επιλογή του έκανε τον παρουσιαστή της εκπομπής, Eντ Σάλιβαν, έξαλλο σε τέτοιο σημείο που αρνήθηκε να χαιρετήσει το συγκρότημα στην έξοδο του.
Οι The Doors ήταν για πάντα κομμένοι από το δημοφιλές σόου των ΗΠΑ.
5. Λόγω των πολλών θαυμαστών του Μόρισον που συρρέουν συνεχώς στον τελευταίο χώρο ανάπαυσης του θρύλου της ροκ στο νεκροταφείο Père Lachaise στο Παρίσι, οι κάτοικοι της περιοχής υπέβαλαν επίσημο αίτημα να μετακινηθεί ο τάφος του Μόρισον από το κοιμητήριο.
Το αίτημα απορρίφθηκε και ο τάφος του είναι το δεύτερο πιο επισκέψιμο αξιοθέατο στο Παρίσι μετά τον Πύργο του Άιφελ.
6. Ο αγαπημένος τραγουδιστής όλων των εποχών του Mόρισον ήταν ο Φρανκ Σινάτρα. Όταν οι Doors ηχογράφησαν το Strange Days, ο Μόρισον χρησιμοποίησε το ίδιο μικρόφωνο με αυτό που χρησιμοποιούσε ο Σινάτρα στις δικές του ηχογραφήσεις.
7. Αν και πολλοί θεωρούσαν τον Μόρισον ως έναν αλήτη με απερίσκεπτη συμπεριφορά, ο Μόρισον είχε δείκτη νοημοσύνης 149 και ανέπτυξε βαθύ ενδιαφέρον για την ποίηση, καταβροχθίζοντας τα ρομαντικά έργα του Γουίλιαμ Μπλέικ και τους λογοτεχνικούς θρύλους της γενιάς μπιτ, Άλεν Γκίνσμπεργκ και Τζακ Κέρουακ. Όλοι τους ήταν έμπνευση για να γράψει τα δικά του ποιήματα.
Η επιγραφή «Κατά τον δαίμονα εαυτού» στον τάφο του Μόρισον σημαίνει ότι ο Mόρισον έζησε και πέθανε πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε ο «προσωπικός του θεός». Η ελευθερία μέσα του.
8. Η οικογένεια του Μόρισον ήλπιζε ότι θα ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του στο Ναυτικό των ΗΠΑ. Αντίθετα, ο ίδιος παρακολούθησε κρυφά μαθήματα στο UCLA επειδή όπως είχε πει «Δεν ήθελα να πάω στο στρατό και δεν ήθελα να δουλέψω — και αυτή είναι η καταραμένη αλήθεια».
9. Ο θάνατος του Τζιμ Μόρισον συγκλόνισε τον κόσμο, καθώς έγινε μέλος του διαβόητου Κλαμπ των 27 -έναν αστικό μύθο για θρύλους της βιομηχανίας του θεάματος που πέθαναν στα 27 τους χρόνια και τότε είχε μέλη την Τζάνις Τσόπλιν και τον Τζίμι Χέντριξ. Φήμες λένε ότι μετά τους θανάτους αυτών των δύο ο Μόρισον είπε σε φίλους σε ένα μπαρ ότι «τώρα πίνετε με το Νο. 3».
10. Όταν ο Τζιμ Μόρισον πέθανε, σε ηλικία 27 ετών το 1971, ήταν πλέον ένας μυστικιστής frontman και στιχουργός των The Doors και ένας ποιητής της ψυχεδέλειας που ότισε μια ολόκληρη γενιά και είναι θεμέλιο της αντικουλτούρας των 70s. To ψευδώνυμο του Mr. Mojo Risin’ υπογραμμίζει το αίνιγμα του.
«Όταν οι άλλοι απαιτούν από εμάς να είμαστε οι άνθρωποι που εκείνοι θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να καταστρέψουμε το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε. Αυτό είναι ένα λεπτοδουλεμένο είδος δολοφονίας και το διαπράττουν γονείς που υπεραγαπάνε τα παιδιά τους και λοιποί συγγενείς με χαμόγελο στα πρόσωπά τους».
11. Ο Τζιμ Μόρισον γνώρισε τον θάνατο σε παιδική ηλικία. Ήταν μόλις τεσσάρων ετών όταν έγινε μάρτυρας σε ένα περιστατικό που τον σημάδεψε. Το αφηγήθηκε ο ίδιος σε ένα από τα γραπτά του:
«Είναι η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο … εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου.
Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα.
Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο … και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων – ίσως μια ή δύο απ’ αυτές – έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω».
12. Ο Τζιμ Μόρισον αγαπούσε τον κινηματογράφο και αποφοίτησε το 1965 από την κινηματογραφική σχολή του Πανεπιστημίου του Λος Άντζελες.
13. Το κλασικό τραγούδι των The Doors, Riders on the Storm από το L.A. Woman ήταν το τελευταίο που ηχογράφησε πριν μετακομίσει στη Γαλλία για τον επίλγο της ζωής του. Ο ίδιος πίστευε για αυτόν ότι ήταν ένας «καβαλάρης στη θύελλα».
14. Όταν ο Μόρισον πέθανε στο Παρίσι, στις 3 Ιουλίου 1971, δεν δόθηκαν πολλές εξηγήσεις για τα αίτια του απρόσμενου θανάτου του. Νωρίτερα εκείνη τη χρονιά, ο Μόρισον είχε μετακομίσει στο Παρίσι, αφού καταδικάστηκε στις ΗΠΑ για προσβολή της δημοσίας αιδούς και χυδαιολογία, αφού φέρεται να «έδειξε τα απόκρυφα» του κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Μαϊάμι το 1969. Οι αρχές τον καταδίκασαν σε έξι μήνες φυλάκιση και εκείνος έφυγε για την Πόλη του Φωτός.
15. Η τελευταία κατοικία του είναι εκεί που έχουν θαφτεί και άλλα ινδάλματα του. Στο νεκροταφείο Père Lachaise οι τάφοι των Όσκαρ Ουάιλντ, Εντίθ Πιαφ και Γερτρούδης Στάιν ανάμεσα σε άλλους.
16. Ο θάνατος του έχει γεννήσει άπειρες συνωμοσίες γιατί οι αρχές ήταν πολύ δωρικές στις εξηγήσεις τους για τα αίτια του. Η βιαστική ταφή και η έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων για την υπερβολή δόση ναρκωτικών που φέρεται να ήταν μοιραία γέννησαν σενάρια για το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ του 1971.
Ανάμεσα σε αυτές και μια που καλλιεργήθηκε από Βρετανό δημοσιογράφο τη δεκαετία του 1980 ο οποίος υποστήριξε ότι ο θάνατος του Μόρισον ήταν μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη δολοφονία από την CIA.
Κίνητρο της δολοφονίας του ήταν να περιοριστεί η επιρροή και να αντιμετωπιστεί το κίνημα της αντικουλτούρας ενάντια στις ΗΠΑ που κορυφωνόταν μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Άλλες θεωρίες ενοχοποιούν τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, τους σιωνιστές ενώ η πιο εξωφρενική ίσως είναι αυτή που θέλει τον Τζιμ Μόρισον να ζει ακόμη και να μην πέθανε ποτέ.
Σύμφωνα με αυτή ο Μόρισον προσποιήθηκε τον θάνατό του για να ξεκινήσει από την αρχή μακριά από τα μπλεξίματα του με τις αρχές.
«Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και για να διατηρήσουμε την αγάπη τους, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε την ψεύτικη εικόνα μας».
17. Ο Τζιμ Μόρισον έζησε και πέθανε σύμφωνα με την ελληνική επιγραφή που υπάρχει στον τάφο του. Το «κατά τον δαίμονα εαυτού».
Η επιγραφή είναι επιλογή του πατέρα του Τζιμ Μόρισον, Τζορτζ. Κάποιοι την ερμηνεύουν ως «να πολεμά τον δαίμονά του» με πολλούς να θεωρούν ότι με αυτό τον τρόπο ο πατέρας του αποδοκίμασε την ακραία ζωή και πορεία του γιου του και να τον κατηγορούν για ασέβεια και ύβρι.
Άλλοι είπαν ότι η επιγραφή αφορά στον «δαιμονισμένο» Τζιμ Μόρισον. Όλα τα παραπάνω είναι ανοησίες. Η φράση επιβεβαιώνει τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει ο Τζιμ Μόρισον που έμεινε για πάντα πιστός στο αντισυμβατικό πνεύμα του αδιαφορώντας για εξουσία και φρουρούς της.
«Δαίμων εαυτού» ονόμαζαν οι αρχαίοι Ελληνες τη θεότητα-προστάτη που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως τον θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη και ευημερία.
«Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού», ουσιαστικά σημαίνει «πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό». Η επιγραφή «Κατά τον δαίμονα εαυτού» στον τάφο του Μόρισον σημαίνει ότι ο Mόρισον έζησε και πέθανε πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε ο «προσωπικός του θεός». Η ελευθερία μέσα του.
18. Σε μια από τις πιο εξομολογητικές του συνεντέυξεις στη Λίζι Τζέιμς το 1970 που αναδημοσιεύτηκε συμπληρωμένη το 1981 σε ειδικό αφιέρωμα του Creem Magazine για τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του ο Τζιμ Μόρισον είπε αλήθειες που υπενθυμίζουμε:
Ε: Νομίζω ότι οι οπαδοί των Doors σε βλέπουν ως σωτήρα, σαν ένα ηγέτη που θα τους ελευθερώσει. Πως νιώθεις γι αυτό; Είναι ένα βαρύ φορτίο. Έτσι δεν είναι; Α: Είναι παράλογο. Πως μπορώ εγώ να ελευθερώσω κάποιον που δεν έχει τα κότσια να σηκωθεί από μόνος του και να κηρύξει την ίδια του την ελευθερία; Νομίζω ότι είναι ψέμα. Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ελεύθεροι , όλοι επιμένουν ότι η ελευθερία είναι αυτό που θέλουν περισσότερο, το πολυτιμότερο που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει. Άλλα αυτά είναι μαλακίες! Οι άνθρωποι φοβούνται να ελευθερωθούν και έτσι κρατιούνται από τις αλυσίδες τους. Πολεμάνε όποιον πάει να κόψει αυτές τις αλυσίδες. Είναι η ασφάλειά τους. Πως περιμένουν λοιπόν απο εμένα να τους ελευθερώσω αφού οι ίδιοι δεν το θέλουν για τον εαυτό τους πραγματικά;
Ε: Γιατί νομίζεις ότι οι άνθρωποι φοβούνται την ελευθερία; Α: Οι άνθρωποι αντιστέκονται στην ελευθερία γιατί φοβούνται το άγνωστο. Αλλά είναι ειρωνεία… Αυτό το άγνωστο κάποτε ήταν πολύ γνωστό… Είναι εκεί που οι ψυχές μας ανήκουν. Να εκθέσεις τον εαυτό σου στον βαθύτερο φόβο σου. Μετά από αυτό, ο φόβος δεν έχει καμία εξουσία, και ο φόβος της ελευθερίας συρρικνώνεται και εξαφανίζεται. Είσαι ελεύθερος.
«Δες πως ζουν άλλοι πολιτισμοί. Ειρηνικά σε αρμονία με τη φύση, τη γή, τα ζώα. Δεν χτίζουν πολεμικούς μηχανισμούς ούτε χαρτονομίσματα δολαρίων για να επιτεθούν σε άλλες χώρες που τα πολιτικά τους ιδανικά δεν συμφωνούν με τα δικά τους».
Ε: Τι εννοείς όταν λες ελευθερία; Α: Υπάρχουν διάφορα είδη της ελευθερίας – υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση … Το πιο σημαντικό είδος της ελευθερίας είναι να είσαι αυτό που πραγματικά είσαι. Μπορείς να εγκαταλείψεις την ικανότητά σου να αισθάνεται και σε αντάλλαγμα, βάζεις μια μάσκα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία μεγάλης κλίμακας επανάσταση έως ότου υπάρξει μια προσωπική επανάσταση, σε ατομικό επίπεδο. Πρέπει να συμβεί μέσα σου πρώτα. Μπορείς να διώξεις την πολιτική ελευθερία ενός ανθρώπου και δεν θα τον βλάψεις – εκτός και αν στερήσεις την ελευθερία του να αισθάνεται. Αυτό μπορεί να τον καταστρέψει.
Ε: Πως μπορεί όμως κάποιος να σου στερήσει την ελευθερία του να αισθάνεσαι; Α: Μερικοί άνθρωποι παραδίδουν την ελευθερία τους πρόθυμα – αλλά άλλοι αρνούνται να την παραδώσουν. Η φυλάκιση αρχίζει από τη γέννηση. Κοινωνία, γονείς, αρνούνται να σου δώσουν την ελευθερία που έχεις όταν γεννιέσαι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να τιμωρήσεις έναν άνθρωπο επειδή τολμάει να αισθάνεται. Βλέπεις όλοι τριγύρω του έχουν καταστρέψει την ικανότητα του από τη φύση να αισθάνεται. Μιμείσαι ό,τι βλέπεις.
Ε: Ζούμε, στην πραγματικότητα, σε μία κοινωνία που στερεί από τους ανθρώπους την ελευθερία να αισθάνεται; Α: Σίγουρα … Δάσκαλοι, θρησκευτικοί ηγέτες –ακόμη και οι φίλοι, ή λεγόμενοι φίλοι που αναλαμβάνουν όταν οι γονείς εγκαταλείπουν. Απαιτούν να αισθανόμαστε μόνο τα συναισθήματα που θέλουν και περιμένουν από εμάς. Είμαστε σαν ηθοποιοί–που ήρθαν χαλαρά σε αυτόν τον κόσμο για να περιπλανηθούν στη αναζήτηση ενός φαντάσματος … ατέλειωτα να ψάχνουμε για μία μισό–ξεχασμένη σκιά της χαμένης πραγματικότητας μας. Όταν οι άλλοι απαιτούν από εμάς να είμαστε οι άνθρωποι που εκείνοι θέλουν να είμαστε, μας αναγκάζουν να καταστρέψουμε το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε. Αυτό είναι ένα λεπτοδουλεμένο είδος δολοφονίας και το διαπράττουν γονείς που υπεραγαπάνε τα παιδιά τους και λοιποί συγγενείς με χαμόγελο στα πρόσωπά τους.
Ε: Πιστεύεις ότι είναι δυνατό για ένα άτομο να απελευθερωθεί από αυτές τις δυνάμεις καταστολής μόνος του; Α: Αυτού του είδους η ελευθερία δεν μπορεί να χορηγηθεί από άλλον. Κανείς δεν μπορεί να το κερδίσει για εσένα. Θα πρέπει να την κατακτήσεις μόνος σου. Αν δείς κάποιον άλλο να το κάνει για σένα, ακόμη είσαι εξαρτημένος από άλλους. Είσαι ακόμα μέσα σε αυτές τις καταπιέσεις και τις εξωτερικές δυνάμεις του κακού.
Ε: Δεν είναι δυνατό για τους ανθρώπους που θέλουν να ενώσουν αυτή την ελευθερία, να συνδυάσουν τις δυνάμεις τους, μαζί με τις δυνάμεις των άλλων; Πρέπει να είναι εφικτό.
Α: Οι φίλοι μπορούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Αληθινός φίλος είναι εκείνος που σου επιτρέπει να έχεις απόλυτη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, και κυρίως να αισθάνεσαι. Ή και να μην αισθάνεσαι. Ό,τι τυχαίνει και να αισθάνεσαι, οποιαδήποτε στιγμή ο πραγματικός φίλος σου θα είναι μια χαρά μαζί σου και θα σε αποδεχτεί. Αυτή είναι η πραγματική αγάπη: να αφήνεις αυτόν που αγαπάς να είναι αυτό που πραγματικά είναι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπάνε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε. Και για να διατηρήσουμε την αγάπη τους, συνεχίζουμε να προσποιούμαστε, μέχρι που στο τέλος μαθαίνουμε κι εμείς να αγαπάμε την ψεύτικη εικόνα μας. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι μένουν κλειδωμένοι σε αυτήν την εικόνα και το λυπηρό είναι ότι τη συνηθίζουν. Είναι εξαρτημένοι από τη μάσκα τους. Αγαπάνε τις αλυσίδες τους. Ξεχνάνε αυτό που πραγματικά είναι και αν τολμήσεις να τους το θυμίσεις σε μισούνε γι αυτό. Αισθάνονται ότι πας να τους κλέψεις την πιο ακριβή τους ιδιοκτησία.
Ε: Σε κάποια σημεία της ποίησης σου θαυμάζεις και επαινείς ανοιχτά τους πρωτόγονους ανθρώπους, τους Ινδιάνους για παράδειγμα. Α: Δες πως ζουν άλλοι πολιτισμοί. Ειρηνικά σε αρμονία με τη φύση, τη γή , τα ζώα. Δεν χτίζουν πολεμικούς μηχανισμούς ούτε χαρτονομίσματα δολαρίων για να επιτεθούν σε άλλες χώρες που τα πολιτικά τους ιδανικά δεν συμφωνούν με τα δικά τους.
Ε: Ζούμε σε μία άρρωστη κοινωνία. Α: Είναι αλήθεια … και μέρος της αρρώστιας είναι να μην καταλαβαίνουμε ότι είμαστε άρρωστοι… Η κοινωνία μας έχει πάρα πολλά για να διατηρηθεί – η ελευθερία καταλήγει στο κάτω μέρος της λίστας.
