Phorum.com.gr

Σπουδαίος άγιος. Παρορμητικός , αλλά στα τελευταία του πιο συγκαταβατικός. Ας δούμε την σχέση του με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο όπως την περιγράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης :

Spoiler

Περιληπτικά για την υπόθεση : Ὁ Κύριλλος συνόδευσε τον πατριάρχη Αλεξάνδρειας και θείο του Θεόφιλο στὴν Βασιλεύουσα καὶ παρευρέθη στὴν παράνομη σύνοδο τῆς Δρυός (403), ἡ ὁποία καταδίκασε ἀδίκως τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Ἔκτοτε ἀρνιόταν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα νὰ μνημονεύσει τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου ἱεράρχη στὰ δίπτυχα – περισσότερο λόγῳ τῆς προσήλωσής του στὴν μνήμη τοῦ θείου του, παρὰ ἐξαιτίας δογματικῆς ἀντίθεσης πρὸς τὸν Χρυσόστομο –καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ ἐπίμονες παροτρύνσεις τοῦ ὁσίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου (4 Φεβρ.) καί, καθὼς λέγεται, ἀπὸ ὅραμα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία εἶχε στὸ πλευρό της τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, συναίνεσε νὰ ἀποκαταστήσει τὸ ὄνομά του καὶ ἔγινε μάλιστα ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς τιμῆς του (417).

Δὲν πρέπει καὶ τοῦτο νὰ σιωπήσωμεν ἐδῶ· ὅτι ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὁ τόσον ἄκρος φίλος τοῦ Χριστοῦ, καὶ τόσον μέγας εἰς τὴν ἁγιότητα, εἶχεν ὅμως καὶ κάποιον ἔγκλημα εἰς τὸν ἑαυτόν του, ὄχι ἀπὸ κακίαν, καὶ γνῶσιν, ἀλλὰ ἀπὸ πρόληψιν καὶ ἄγνοιαν τῆς ἀληθείας· διότι μόνου του Θεοῦ εἶναι ἴδιον τὸ ἀναμάρτητον, καὶ τὸ νὰ εἶναι παντελῶς ἀπὸ κάθε πάθος ἀπίαστος, ὡς λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος· οἱ δὲ Ἅγιοι, ὅσον καὶ ἂν εἶναι Ἅγιοι, ὑπόκεινται ὅμως, ὡς ἄνθρωποι, εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ἀσθένειαν, καὶ εἰς κάποια πάθη ἀνθρώπινα καὶ παραμικρά· ἅπτεται δὰρ οὗ μόνων τῶν πολλῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀρίστων ὁ μῶμος, ὡς μόνου ἂν εἶναι τοῦ Θεοῦ τὸ παντελῶς ἄπταιστον καὶ ἀνάλωτον πάθεσι. (Ἐπιτάφ. εἰς τὸν μ. βασιλ.). Ὅθεν ἀκολούθως καὶ ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὡς ἄνθρωπος ὁποῦ ἦτον, εἶχε κάποιον τι πάθος ἀνθρώπινον· ἀλλὰ πάλιν ἐδιώρθωσε τὸ τοιοῦτον πάθος μὲ θαυμάσιον τρόπον· ποῖον δὲ ἦτον τὸ πάθος; καὶ ποία ἐστάθη ἡ τούτου διόρθωσις; ἀκούσατε. Ὁ μέγας Κύριλλος, μὲ τὸ νὰ εἶχε συγγενῆ καὶ θεῖον τὸν Πατριάρχην Θεόφιλον, τὸν ἐχθρὸν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ μὲ τὸ νὰ ἐπίστευεν ὡς ἀληθῆ, τὰ ψευδῆ κατηγορήματα ὁποῦ ἔλεγαν κατὰ τοῦ Χρυσοστόμου οἱ ἐχθροί του, ὄχι ἀπὸ κακίαν, ἀλλὰ ἀπὸ ἁπλότητά του καὶ ἀκακίαν, καθὼς εἶναι γεγραμμένον, ἄκακος ἀνὴρ πιστεύει παντὶ λόγω· ἀπὸ αὐτὰ λέγω τὰ δύο αἴτια, ἔφθασε νὰ λάβῃ ὁ θεῖος Κύριλλος κακὴν ὑπόληψιν ἐναντίον τοῦ Ἁγιωτάτου καὶ θείου Πατρὸς ἡμῶν Χρυσοστόμου. Ὅθεν ἐθυμόνετο κατ᾿ αὐτοῦ, ὄχι μόνον ὅταν ἔζη ἀκόμη ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ἀλλὰ καὶ ἀφ᾿ οὗ ἐτελεύτησε· διατοῦτο οὐδὲ τὸ ὄνομά του ἤθελε νὰ μνημονεύῃ εἰς τὰ δίπτυχα μετὰ τῶν ἄλλων εὐσεβῶν Πατριαρχῶν, καθὼς ἦτον συνήθεια. Ἔγραψεν εἰς τὸν θεῖον Κύριλλον, ὁ μετὰ τὸν Ἀρσάκειον γενόμενος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἀττικός, παρασταίνωντάς του, πὼς καὶ αὐτὸς ἦτον ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χρυσοστόμου· ἀλλ᾿ ὕστερον στοχαζόμενος τὸ ἀθῷον καὶ ἀνέγκλητον τοῦ Ἁγίου ἐκείνου ἀνδρός, μετενόησεν εἰς τὸ πρότερον σφάλμα του, καὶ ἐσυναρίθμησε τὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου ὁμοῦ μὲ τοὺς Ἁγίους, καὶ τὸ ἐμνημόνευεν· ὁμοῦ δὲ καὶ συμβουλεύοντας τὸν Ἅγιον ἀδελφικῶς, καὶ παρακαλώντας τὸν νὰ κάμῃ καὶ αὐτὸς τὸ ἴδιον, νὰ γράψῃ τὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου εἰς τὰ δίπτυχα, καὶ νὰ τὸν μνημονεύῃ· ἀλλ᾿ ὁ θεῖος Κύριλλος δὲν ἤκουε, μὴ θέλοντας τάχα νὰ κατηγορήσῃ τὴν κατὰ τοῦ Χρυσοστόμου ἀπὸ Θεοφίλου γενομένην Σύνοδον.

Ἔγραψε μετὰ ταῦτα εἰς τὸν αὐτὸν θεῖον Κύριλλον καὶ ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης, συγγενὴς αὐτοῦ ὤν, καὶ παλαιότερος εἰς τὴν ἡλικίαν· καὶ παῤῥησίᾳ καὶ μετὰ πολλοῦ θάῤῥους ἐσυμβούλευεν αὐτόν, ὅτι, ἀδίκως καὶ παραλόγως ὀργίζεται κατὰ τοῦ ἀπταίστου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ ὅτι δὲν πρέπει τινὰς νὰ καταδικάζῃ ἄνθρωπον, ἀνίσως πρῶτον δὲν ἐξετάσῃ καταλεπτῶς τὴν αἰτίαν, καὶ τὸ σφάλμα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου· διότι καὶ ὁ Θεός, καὶ μὲ ὅλον ὁποῦ ἠξεύρει τὰ πάντα πρὸ τοῦ νὰ γένουν καὶ προβλέπει τὰ μέλλοντα ὡς ἐνεστῶτα· ὅμως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή, ὅτι ἐκατέβη ἀπὸ τὸν οὐρανὸν μόνος του εἰς τὰς πόλεις τῶν Σοδόμων, νὰ ἰδῇ, ἂν ἀληθῶς ἥμαρτον οἱ Σοδομῖται, ἢ ὄχι, διὰ νὰ ἠξεύρῃ· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα· καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται· εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ. Τοῦτο δὲ ἐποίησεν ὁ Παντέφορος Κύριος, διὰ νὰ μᾶς δώσῃ παράδειγμα, νὰ μὴν πιστεύωμεν παρευθύς, εἰς τὰ λόγια τῶν κατηγόρων· ἀλλὰ μόνοι μας νὰ ἐξετάζωμεν πρότερον, ἕως οὗ νὰ πληροφορηθῶμεν, ἐὰν οὕτως ἔχῃ ἡ ἀλήθεια, καθὼς ἀκούωμεν· λοιπὸν καὶ σὺ (ἔλεγε πρὸς τὸν θεῖον Κύριλλον) πρέπει πρῶτα νὰ στοχάζεται, καὶ ἔπειτα νὰ ὀργίζεται, ἐὰν εὕρῃς εὔλογον αἰτίαν τῆς ὀργῆς· διότι, πολλοὶ ἀπὸ ἐκείνους ὁποῦ ἦσαν μετὰ σοῦ εἰς τὴν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον, φανερὰ σὲ κατηγοροῦν, πὼς ἀδίκως θυμόνεσαι κατὰ τοῦ ἀθῴου Ἰωάννου· καὶ πώς, μὲ τὸ νὰ εἶσαι συγγενὴς τοῦ Θεοφίλου, μιμεῖσαι κατὰ πάντα τὴν κατάστασιν ἐκείνου. Ἐπειδὴ καθὼς ἐκεῖνος ἐδημοσίευσε τὴν μωρίαν του φανερά, διώκοντας ἀπὸ τὸν θρόνον του, τὸν ἄπταιστον, καὶ ἅγιον καὶ ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ Ἰωάννην· ἔτσι καὶ σὺ κάμνεις, κατηγορώντας καὶ διαβάλλοντας τὴν δόξαν τοῦ διωγμένου, καὶ μὲ ὅλον ὁποῦ αὐτὸς τώρα εἶναι ἀποθαμένος.

Καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς Ἅγιος Ἰσίδωρος ἔγραψεν ἄλλην ἐπιστολὴν εἰς τὸν αὐτὸν θεῖον Κύριλλον καὶ τοῦ λέγει ταῦτα· «Μὲ φοβερίζουν τὰ παραδείγματα ὁποῦ εἶναι εἰς τὴν θείαν Γραφήν, καὶ μὲ βιάζουν νὰ σοῦ γράψω ἐκεῖνα ὁποῦ εἶναι χρειαζόμενα. Ἐὰν ἐγὼ εἶμαι Πατήρ σου, καθὼς μὲ ὀνομάζεις, φοβοῦμαι τὴν καταδίκην, ὁποῦ ἔλαβεν ὁ Ἠλεὶ ὁ Ἱερεὺς εἰς τὸν παλαιὸν νόμον, διὰ τὶ δὲν ἐπαίδευσε καθὼς ἔπρεπε, τοὺς υἱούς του ὁποῦ ἥμαρτον. Ἐὰν δὲ πάλιν ἐγὼ εἶμαι υἱός σου, καθὼς μόνος μου τὸ ἠξεύρω, φοβοῦμαι, μὴ μὲ καταλάβῃ ἡ παίδευσις ἐκείνη, ὁποῦ ἔλαβεν ὁ Ἰωνάθαν ὁ υἱὸς τοῦ Σαούλ, διὰ τὶ, δυνάμενος νὰ ἐμποδίση τὸν πατέρα του, ὁποῦ ἐζήτει μαγείας, δὲν τὸν ἐμπόδισεν ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν· διὰ τοῦτο ἐκεῖνος πρῶτον ἐφονεύθη εἰς τὸν πόλεμον· λοιπὸν διὰ νὰ μὴ καταδικασθῶ ἐγώ, σοῦ λέγω, ἐκεῖνα ὁποῦ εἶναι εἰς ὠφέλειάν σου· καὶ διὰ νὰ μὴ καταδικασθῇς καὶ σὺ ἀπὸ τὸν ἀπροσωπόληπτον καὶ δίκαιον κριτήν, ἄκουσόν μου· ῥίψαι τὸν θυμὸν ὁποῦ ἔχεις κατὰ τοῦ ἀποθανόντος, καὶ μὴ συγχύζῃς τὴν Ἐκκλησίαν τῶν ζώντων, καὶ προξενεῖς εἰς αὐτὴν ταραχᾶς».

Καὶ πάλιν εἰς ἄλλο μέρος τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ λέγει· «Μὲ ἐρωτᾷς, διὰ τὶ, καὶ πῶς ἐξωρίσθη ὁ Ἰωάννης; πλὴν ἐγὼ καταλεπτῶς δὲν θέλω νὰ σοῦ ἀποκριθῶ, διὰ νὰ μὴ φαίνομαι, πὼς ὀνειδίζω καὶ κατακρίνω τοὺς ἄλλους· τοῦτο μόνον σοῦ λέγω, ὅτι, παράνομοι πολλοί, ἀδίκως κατ᾿ ἐκείνου, ἐτελείωσαν τὴν κακίαν τους· καὶ μὲ ὀλιγολογίαν σου φανερώνω τὴν κατάστασιν τῆς Αἰγύπτου, εἰς τὴν ὁποίαν γειτονεύεις. Ἡ Αἴγυπτος, τὸν Μωϋσῆν ἀρνήθη, καὶ εἰς τὸν Φαραὼ ἐδούλευσε· τοὺς ταπεινοὺς ἐπλήγωσε μὲ μάστιγας· τοὺς κοπιώντας Ἰσραηλίτας ἐβασάνισε. Πόλεις τῆς ἔκτιζαν, καὶ αὐτὴ τὸν μισθὸν τῶν ἐργατῶν δὲν ἐπλήρωσεν. Εἰς ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἔργα ἡ Αἴγυπτος σχολάζουσα, ἐφύτρωσε τὸν Θεόφιλον, ὅστις ἐτίμα τὸν χρυσὸν ὡς Θεόν, αὐτὸς μὲ τοὺς ὁμόφρονάς του, ἐμίσησε, καὶ ἐλύπησε τὸν ἀγαπημένον ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ, καὶ θεοκύρηκα Ἰωάννην. Ἀλλ᾿ ὁ οἶκος τοῦ Δαβὶδ αὐξάνει μᾶλλον, καὶ στερεώνεται, ὁ δὲ οἶκος τοῦ Σαοὺλ ἐλαττώνεται καὶ ὀλιγοστεύει, καθὼς βλέπεις».

Ταῦτα τὰ γράμματα τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου ἀναγινώσκοντας ὁ θεῖος Κύριλλος, ἄρχισε διὰ νὰ γνωρίζῃ τὸ σφάλμα του, καὶ νὰ διορθώνεται. Πλὴν τότε τὸ ἐγνώρισε καθαρά, καὶ τότε ἐντελῶς ἐδιορθώθη, ἀφ᾿ οὗ εἶδε τὴν ἀκόλουθον ὀπτασίαν. Ἐφάνη εἰς τὸν ὕπνον τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου μίαν φοράν, πὼς εὑρίσκετο εἰς ἕνα τόπον πολλὰ ὡραῖον, καὶ γεμάτον ἀπὸ χαρὰν ἀνεκλάλητον, εἰς τὸν ὁποῖον ἔβλεπε τὸν Ἀβραάμ, τὸν Ἰσαάκ, τὸν Ἰακώβ, καὶ ἄλλους θαυμαστοὺς καὶ ἐνδόξους ἄνδρας τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁμοίως ἔβλεπεν εἰς αὐτὸν καὶ πολλοὺς Ἁγίους της νέας χάριτος τοῦ Εὐαγγελίου. Εἰς τὸν τόπον δὲ ἐκεῖνον ἔβλεπε καὶ ἕνα Ναὸν φωτεινότατον, τοῦ ὁποίου ἡ ὡραιότης ἦτον ἀνερμήνευτος· μέσα δὲ εἰς τὸν Ναὸν ἤκουε πλῆθος πολύ, ὁποῦ ἔψαλαν μελωδικότατα· ἐμβαίνωντας δὲ καὶ ὁ Ἅγιος μέσα εἰς τὸν Ναόν, ὅλος μὲν ἔγινεν ἔκθαμβος εἰς τὸν νοῦν ἀπὸ τὴν θεωρίαν τν ἐκεῖ· ὅλος δὲ ἐγέμισεν ἀπὸ χαρὰν καὶ γλυκύτητας εἰς τὴν καρδίαν διότι ἔβλεπεν ἐκεῖ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, περικυκλωμένην ἀπὸ πλῆθος Ἁγίων Ἀγγέλων, καὶ λάμπουσαν ἀπὸ δόξαν ἄῤῥητον ὁλοτρύγυρα· ἔβλεπε δὲ καὶ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, ὁποῦ ἐστέκετο κοντὰ εἰς τὴν Θεοτόκον μὲ μεγάλην τιμήν, καὶ ἄστραπτεν ἀπὸ φῶς θαυμαστόν, ὡς Ἄγγελος Θεοῦ, κρατῶν εἰς χεῖρας καὶ τὸ βιβλίον τῶν διδαχῶν του· ἦσαν δὲ μαζὶ μὲ τὸν Χρυσόστομον καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἔνδοξοι ἄνδρες περιστεκόμενοι εἰς αὐτὸν ὡσὰν ὑπηρέται, ὅλοι ἀρματωμένοι, καὶ τάχα ὡσὰν ἑτοιμασμένοι, διὰ νὰ κάμουν ἐκδίκησιν. Ταῦτα βλέπων ὁ θεῖος Κύριλλος, ἠγάπα νὰ ὑπάγῃ νὰ προσκυνήσῃ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, καὶ δὴ καὶ ἔδραμε πρὸς αὐτήν, διὰ νὰ τὴν προσκυνήσῃ· ἀλλ᾿ εὐθὺς ὁ Ἅγιος Ἰωάννης μὲ τοὺς δορυφόρους του, ἔδραμεν ἐναντίον του μὲ θυμόν, καὶ ὄχι μόνον τὸν ἐμπόδισεν ἀπὸ τὸ νὰ πλησιάσῃ κοντὰ εἰς τὴν Θεοτόκον, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Ναὸν ἐκεῖνον τὸν ἀπεδίωξεν. Ὁ δὲ Ἅγιος Κύριλλος εἰς καιρὸν ὁποῦ ἐστέκετο ἔντρομος, συλλογιζόμενος πὼς ὠργίζετο κατ᾿ αὐτοῦ ὁ Χρυσόστομος, καὶ τὸν ἐδίωκεν ἀπὸ τὸν Ναόν, ἰδοὺ ἀκούῃ ἀπὸ τὴν Δέσποιναν, ὁποῦ ἐμεσίτευε, καὶ ἔλεγε πρὸς τὸν Ἰωάννην νὰ τὸν συγχωρήσῃ, καὶ ἀπὸ τὸν Ναὸν ἐκεῖνον νὰ μὴν τὸν ἀποδιώξη· ἐπειδὴ ὄχι ἀπὸ κακίαν, ἀλλὰ ἀπὸ ἄγνοιαν ἔλαβε κατ᾿ αὐτοῦ κακὴν ὑπόληψιν· «σύγγνωθι ἀγνοίᾳ γὰρ τὴν περί σου φαύλην ὑπόληψιν προσεκτήσατο· καὶ δηλώσει τῷ ταύτην μετὰ τὴν ἐπίγνωσιν ἀποκτήσασθαι.» *

* Τὰ λόγια ταῦτα, ὁμοίως καὶ τὰ κάτωθεν, εἶναι τοῦ Ἀνωνύμου συγγραφέως τοῦ Βίου τοῦ Χρυσοστόμου· ὅστις συντομωτέραν ἀναφέρει τὴν ὀπτασίαν ταύτην.

Ὁ δὲ Ἰωάννης ὑπεκρίνετο, πὼς δὲν ἔστεργε νὰ τὸν συγχωρήσῃ. Τότε λέγει πρὸς τὸν Ἰωάννην ἡ Θεοτόκος· διὰ τὴν ἀγάπην μου συγχώρησέ τον· ἐπειδὴ πολλὰ ἠγωνίσθη διὰ τὴν τιμήν μου, καταισχύνας τὸν ὑβριστήν μου Νεστόριον, καὶ ἐμένα Θεοτόκον ἀνακηρύξας εἰς τοὺς ἀνθρώπους. «Σύγγνωθι ἐμοῦ ἕνεκα· πολλὰ γὰρ διαπεπόνηκεν ὑπὲρ ἐμοῦ, Νεστόριον καταισχύνας τὸν ὑβριστήν, κἀμὲ Θεοτόκον ἀνακηρύξας». Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ἀπὸ τὴν Θεοτόκον ὁ Χρυσόστομος, εὐθὺς κατεπράϋνε, καὶ ἐναγκαλισάμενος τὸν Ἅγιον Κύριλλον, ὡς φίλος φίλον, φιλικῶς καὶ γλυκερῶς ἐν ἀγάπῃ αὐτὸν ἠσπάζετο, καὶ οὕτως εἰρήνευσαν καὶ ἐφιλιώθησαν καὶ οἱ δύο Ἅγιοι πρὸς ἀλλήλους ἐν τῇ ὀπτασίᾳ ἐκείνῃ, διὰ μεσιτείας τῆς Θεοτόκου.

Ἐξυπνήσας λοιπὸν ὁ Ἅγιος Κύριλλος, καὶ στοχαζόμενος μὲ ἀκρίβειαν τὴν ὀπτασίαν ταύτην, ἐμετανόει πολλά, καὶ μόνος τὸν ἑαυτόν του ἐκατηγόρει, πὼς εἶχε πάθος τόσον καιρόν, μάταιον καὶ ἀσυλλόγιστον, εἰς τόσον εὐάρεστον τῷ Θεῷ, καὶ ἁγιώτατον ἄνδρα. Καὶ εὐθὺς συναθροίσας ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους της Αἰγύπτου, ἔκαμεν ἑορτὴν καὶ πανήγυριν μεγάλην τοῦ Χρυσοστόμου· ἔγραψε τὸ ὄνομά του, καὶ τὸ ἐμνημόνευεν μετὰ τῶν μεγάλων Ἁγίων· ἐμακάριζεν αὐτὸν κατ᾿ ἔτος μὲ ἐγκωμιαστικοὺς λόγους· ἔγραψε τὸν βίον του εἰς σχέδια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα μετὰ ταῦτα συνέγραψε τὸν βίον τοῦ Χρυσοστόμου, τὸν εὐρισκόμενον εἰς τὰ Χρυσοστομικά, Γεώργιος ὁ Ἀλεξανδρείας. Καὶ ἔτζι ἀκηκώθη ὁ μῶμος αὐτὸς ἀπὸ τὴν ἁγιότητα τοῦ θείου Κυρίλλου.

http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/a ... dreias.htm

Κύριλλος - Υπατία

Μερικά σχετικά με την ιστορία. Η Υπατία ( 370 - 415 ) ήταν Αλεξανδρινή νεοπλατωνική φιλόσοφος και μαθηματικός. Κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνος. Έζησε , δίδαξε και έδρασε στην Αλεξάνδρεια. Στην Αλεξάνδρεια συγκρούονταν χριστιανοί , Ιουδαίοι και εθνικοί. Ο πατριάρχης Κύριλλος είχε έρθει σε ρήξη με τον έπαρχο Ορέστη. Ο τελευταίος , αν και είχε γίνει χριστιανός , κατηγορείτο ως ειδωλολάτρης ( ή αιρετικός ). Ο Κύριλλος ήταν πολύ δραστήριος. Αντιμετώπισε τους αιρετικούς Νοβατιανούς , τους εθνικούς και τους Ιουδαίους. Οι τελευταίοι έσφαξαν χριστιανούς και ο Κύριλλος τους εξεδίωξε . Στις συγκρούσεις αυτές ο Ορέστης δεν υποστήριζε την χριστιανική πλευρά. Η Υπατία και ο έπαρχος Ορέστης τα λέγανε καλά και οι χριστιανοί πίστευαν πως η Υπατία ήταν αυτή που δεν άφηνε τον Ορέστη να συμφιλιωθεί με τον Κύριλλο. Ήταν μια μάγισσα που απέτρεπε τον έπαρχο να πηγαίνει στην εκκλησία. Ο Ορέστης διέταξε να τιμωρηθεί δημόσια ένας φίλος του Κυρίλλου ονόματι Ιέραξ και οι χριστιανοί λιθοβόλησαν τον Ορέστη. Έπειτα ο Ορέστης θανάτωσε τον Αμμώνιο , έναν από αυτούς που τον λιθοβόλησαν . Ο Κύριλλος θέλησε να ανακηρύξει τον Αμμώνιο μάρτυρα/άγιο , αλλά οι χριστιανοί δεν το ενέκριναν γιατί θεώρησαν πως ο Αμμώνιος είχε αντιδράσει υπερβολικά βίαια. Για να μην τα πολυλογούμε μια ομάδα χριστιανών θεώρησε πως η Υπατία ήταν αυτή που υποκινούσε τον Ορέστη. Με αρχηγό τον αναγνώστη Πέτρο την λιντσάρισαν , την κατακρεούργησαν , την διαμέλισαν και ό,τι απέμεινε απ' το σώμα της το έκαψαν. Ηθικός αυτουργός για κάποιους ήταν ο πατριάρχης Κύριλλος ( βλ. παρακάτω Σούδα ). Για κάποιους άλλους , όπως ο Σωκράτης ο Σχολαστικός , δεν αναφέρεται ο Κύριλλος ως υπεύθυνος , εντούτοις ο φόνος της Υπατίας ήταν για τον Κύριλλο και την Εκκλησία της Αλεξάνδρειας μῶμος ( = όνειδος , μομφή , ντροπή , ψόγος , κατάκριση ). Τοῦτο οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ εἰργάσατο· ἀλλότριον γὰρ παντελῶς τῶν φρονούντων τὰ Χριστοῦ φόνοι καὶ μάχαι καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια. ( Αυτός ο φόνος δεν ήταν μικρός ψόγος για τον Κύριλλο και την Εκκλησία των Αλεξανδρέων. Παντελώς διαφορετικά με τα φρονήματα των χριστιανών είναι οι φόνοι , οι μάχες και τα παρόμοια. ) Εξάλλου, μια φορά που ο Κύριλλος έλειπε απ' την Αλεξάνδρεια , οι χριστιανικές μάζες έγιναν τόσο ασυγκράτητες , που οι ίδιοι οι αντίπαλοί τους ζητούσαν από τον έπαρχο να επανέλθει ο Κύριλλος στην πόλη προκειμένου να τους συγκρατήσει.

Ανάμεσα στους μαθητές της Υπατίας ήταν και ο Συνέσιος ο Κυρηναίος ( Κυρήνη 370/375 - Πτολεμαΐδα 413/414 ), μετέπειτα επίσκοπος Πτολεμαΐδος ( 410 - 414 ), και ο αδελφός του Ευόπτιος . Ο Συνέσιος ήταν νεοπλατωνικός φιλόσοφος. Καταγόταν από πλούσια ειδωλολατρική οικογένεια, απογόνους των Ηρακλειδών. Ο Συνέσιος ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Το 403 νυμφεύθηκε στην Αλεξάνδρεια μια χριστιανή. Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος ( θείος και προκάτοχος του Κυρίλλου ) ευλόγησε τον γάμο , αν και ο Συνέσιος δεν είχε βαπτιστεί ακόμη χριστιανός ! Μετά τον θάνατο του επισκόπου Πτολεμαϊδος ο λαός ζήτησε ως διάδοχό του τον Συνέσιο ( 409 ). Ο Θεόφιλος αποδέχτηκε την επιθυμία του λαού , όχι όμως και ο Συνέσιος. Ο Συνέσιος δεν αποδεχόταν όλες ιδέες του χριστιανισμού. Π.χ. δεν πίστευε στην ανάσταση των σωμάτων. Ακόμη δήλωσε στον Θεόφιλο πως δεν ήθελε να εγκαταλείψει την χριστιανή σύζυγό του. Ο Θεόφιλος τον καθησύχασε πως μπορεί να διατηρήσει τον γάμο του και τις φιλοσοφικές του ιδέες , αρκεί τις τελευταίες να μην τις διδάσκει δημοσίως. Τότε ο Συνέσιος δέχτηκε .

Ας δούμε τις πηγές σχετικά με τον φόνο της Υπατίας .

O Σωκράτης ο Σχολαστικός ( 5ος αι. , συμπαθούσε ίσως την αίρεση των Νοβατιανών ) , η πιο κοντινή πηγή στα γεγονότα :

Περὶ Ὑπατίας τῆς φιλοσόφου. Ἦν τις γυνὴ ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ, τοὔνομα Ὑπατία· αὕτη Θέωνος μὲν τοῦ φιλοσόφου θυγάτηρ ἦν· ἐπὶ τοσοῦτον δὲ προὔβη παιδείας, ὡς ὑπερακοντίσαι τοὺς κατ' αὐτὴν φιλοσόφους, τὴν δὲ Πλατωνικὴν ἀπὸ Πλωτίνου καταγομένην διατριβὴν διαδέξασθαι, καὶ πάντα τὰ φιλόσοφα μαθήματα τοῖς βουλομένοις ἐκτίθεσθαι· διὸ καὶ οἱ πανταχόθεν φιλοσοφεῖν βουλόμενοι κατέτρεχον παρ' αὐτήν. ∆ιὰ τὴν προσοῦσαν αὐτῇ ἐκ τῆς παιδεύσεως σεμνὴν παρρησίαν καὶ τοῖς ἄρχουσι σωφρόνως εἰς πρόσωπον ἤρχετο· καὶ οὐκ ἦν τις αἰσχύνη ἐν μέσῳ ἀνδρῶν παρεῖναι αὐτήν· πάντες γὰρ δι' ὑπερβάλλουσαν σωφροσύνην πλέον αὐτὴν ᾐδοῦντο καὶ κατεπλήττοντο. Κατὰ δὴ ταύτης τότε ὁ φθόνος ὡπλίσατο· ἐπεὶ γὰρ συνετύγχανε συχνότερον τῷ Ὀρέστῃ, διαβολὴν τοῦτ' ἐκίνησε κατ' αὐτῆς παρὰ τῷ τῆς ἐκκλησίας λαῷ, ὡς ἄρα εἴη αὕτη ἡ μὴ συγχωροῦσα τὸν Ὀρέστην εἰς φιλίαν τῷ ἐπισκόπῳ συμβῆναι. Καὶ δὴ συμφρονήσαντες ἄνδρες τὸ φρόνημα ἔνθερμοι, ὧν ἡγεῖτο Πέτρος τις ἀναγνώστης, ἐπιτηροῦσι τὴν ἄνθρωπον ἐπανιοῦσαν ἐπὶ οἰκίαν ποθέν· καὶ ἐκ τοῦ δίφρου ἐκβαλόντες, ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν ᾗ ἐπώνυμον Καισάριον συνέλκουσιν, ἀποδύσαντές τε τὴν ἐσθῆτα ὀστράκοις ἀνεῖλον· καὶ μεληδὸν διασπάσαντες, ἐπὶ τὸν καλούμενον Κιναρῶνα τὰ μέλη συνάραντες πυρὶ κατηνάλωσαν. Τοῦτο οὐ μικρὸν μῶμον Κυρίλλῳ καὶ τῇ Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίᾳ εἰργάσατο· ἀλλότριον γὰρ παντελῶς τῶν φρονούντων τὰ Χριστοῦ φόνοι καὶ μάχαι καὶ τὰ τούτοις παραπλήσια. Καὶ ταῦτα πέπρακται τῷ τετάρτῳ ἔτει τῆς Κυρίλλου ἐπισκοπῆς, ἐν ὑπατείᾳ Ὁνωρίου τὸ δέκατον, καὶ Θεοδοσίου τὸ ἕκτον, ἐν μηνὶ Μαρτίῳ, νηστειῶν οὐσῶν.



Ο αρειανστής Φιλοστόργιος ( 5ος αι. ) βρίσκει την ευκαιρία να κατηγορήσει γενικά τους ορθοδόξους :

Ὅτι οὗτος Ὑπατίαν τὴν Θέωνος θυγατέρα παρὰ μὲν τοῦ πατρὸς ἐξασκῆσαι λέγει τὰ μαθήματα· πολλῷ δὲ κρείττω γενέσθαι τοῦ διδασκάλου, καὶ μάλιστά γε περὶ τὴν ἀστροθεάμονα τέχνην, καὶ καθηγήσασθαι δὲ πολλῶν ἐν τοῖς μαθήμασιν. λέγει δ' ὁ δυσσεβὴς Θεοδοσίου τοῦ νέου βασιλεύοντος διασπασθῆναι τὸ γύναιον ὑπὸ τῶν τὸ ὁμοούσιον πρεσβευόντων.

Ο μονοφυσιτίζων Ιωάννης Μαλάλας ( 6ος αι. ) :

Ὁ δὲ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἐν τοῖς αὐτοῖς χρόνοις ἔκτισε τὴν μεγάλην ἐκκλησίαν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ· ἥτις λέγεται ἕως τοῦ νῦν ἡ Θεοδοσίου· ἐφίλει γὰρ Κύριλλον τὸν ἐπίσκοπον Ἀλεξανδρείας. Κατ' ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν παῤῥησίαν λαβόντες ὑπὸ τοῦ ἐπισκόπου οἱ Ἀλεξανδρεῖς ἔκαυσαν φρυγάνοις αὐθεντήσαντες Ὑπατίαν τὴν περιβόητον φιλόσοφον, περὶ ἧς μεγάλα ἐφέρετο· ἦν δὲ παλαιὰ γυνή.

Ο μονοφυσίτης ( Κόπτης ) Ιωάννης ο Νίκιος ( 7ος αι. ) λέει την Υπατία μάγισσα και σατανίστρια και με λίγα λόγια τα 'θελε και τα 'παθε :

AND IN THOSE DAYS there appeared in Alexandria a female philosopher, a pagan named Hypatia, and she was devoted at all times to magic, astrolabes and instruments of music, and she beguiled many people through (her) Satanic wiles. And the governor of the city honored her exceedingly; for she had beguiled him through her magic. And he ceased attending church as had been his custom. But he went once under circumstances of danger. And he not only did this, but he drew many believers to her, and he himself received the unbelievers at his house. And on a certain day when they were making merry over a theatrical exhibition connected with dancers, the governor of the city published (an edict) regarding the public exhibitions in the city of Alexandria: and all the inhabitants of the city had assembled there (in the theater). Now Cyril, who had been appointed patriarch after Theophilus, was eager to gain exact intelligence regarding this edict. And there was a man named Hierax, a Christian possessing understanding and intelligence who used to mock the pagans but was a devoted adherent of the illustrious Father the patriarch and was obedient to his monitions. He was also well versed in the Christian faith. (Now this man attended the theater to learn the nature of this edict.) But when the Jews saw him in the theater they cried out and said: "This man has not come with any good purpose, but only to provoke an uproar." And Orestes the prefect was displeased with the children of the holy church, and Hierax was seized and subjected to punishment publicly in the theater, although he was wholly guiltless. And Cyril was wroth with the governor of the city for so doing, and likewise for his putting to death an illustrious monk of the convent of Pernodj [1] named Ammonius, and other monks (also). And when the chief magistrate [2] of the city heard this, he sent word to the Jews as follows: "Cease your hostilities against the Christians." But they refused to hearken to what they heard; for they gloried in the support of the prefect who was with them, and so they added outrage to outrage and plotted a massacre through a treacherous device. And they posted beside them at night in all the streets of the city certain men, while others cried out and said: "The church of the apostolic Athanasius is on fire: come to its succour, all ye Christians." And the Christians on hearing their cry came fourth quite ignorant of the treachery of the Jews. And when the Christians came forth, the Jews arose and wickedly massacred the Christians and shed the blood of many, guiltless though they were. And in the morning, when the surviving Christians heard of the wicked deed which the Jews had wrought, they betook themselves to the patriarch. And the Christians mustered all together and went and marched in wrath to the synagogues of the Jews and took possession of them, and purified them and converted them into churches. And one of them they named after the name of St. George. And as for the Jewish assassins they expelled them from the city, and pillaged all their possessions and drove them forth wholly despoiled, and Orestes the prefect was unable to render them any help. And thereafter a multitude of believers in God arose under the guidance of Peter the magistrate -- now this Peter was a perfect believer in all respects in Jesus Christ -- and they proceeded to seek for the pagan woman who had beguiled the people of the city and the prefect through her enchantments. And when they learnt the place where she was, they proceeded to her and found her seated on a (lofty) chair; and having made her descend they dragged her along till they brought her to the great church, named Caesarion. Now this was in the days of the fast. And they tore off her clothing and dragged her [till they brought her] through the streets of the city till she died. And they carried her to a place named Cinaron, and they burned her body with fire. And all the people surrounded the patriarch Cyril and named him "the new Theophilus"; for he had destroyed the last remains of idolatry in the city.

Notes

1. The Coptic word for the desert of Nitria.

2. This is apparently wrong. It should be "Cyril."

http://www.faculty.umb.edu/gary_zabel/C ... -john.html

Ο Θεοφάνης ο Ομολογητής ( 9ος αι. ) στην Χρονογραφία του αναφέρει μόνο πως την σκότωσαν κάποιοι :

Τούτῳ τῷ ἔτει Ὑπατίαν τὴν φιλόσοφον, θυγατέρα Θέωνος τοῦ φιλοσόφου, βιαίῳ θανάτῳ τινὲς ἀνεῖλον .

Το Λεξικό Σούδα ( 10ος αι. ) βασίζεται σε έναν από τους τελευταίους εθνικούς φιλοσόφους , τον Δαμάσκιο ( 6ος αι. ). Υπεύθυνος μπορει να ήταν ο Κύριλλος , μπορεί όμως και οχι , αφού οι Αλεξανδρινοί ήταν πάντοτε θρασύτατοι στασιαστές και είχαν κάνει τα ίδια σε κάποιους χριστιανούς επισκόπους , τον Γεώργιο και τον Ποστέριο. Για την Υπατία λέει πως κάποτε ένας απ' τους μαθητές της την ερωτεύτηκε, αλλά αυτή τον απέκρουσε πετώντας του μπροστά του τα κουρέλια που χρησιμοποιούσε για να συγκρατούν την περίοδό της. Του είπε "Με αυτό είσαι ερωτευμένος. Δεν υπάρχει ομορφιά σε αυτό." Κατά τον Δαμάσκιο ο Κύριλλος την φθόνησε για το πλήθος των μαθητών της και σχεδίασε τον θάνατό της . Την σκότωσαν άνθρωποι που δεν φοβούνταν ούτε τους θεούς ούτε τους ανθρώπους και έφεραν μεγάλη ντροπή στην πατρίδα τους. Γράφει το Λεξικό :

Ὑπατία: ἡ Θέωνος τοῦ γεωμέτρου θυγάτηρ, τοῦ Ἀλεξανδρέως φιλοσόφου, καὶ αὐτὴ φιλόσοφος καὶ πολλοῖς γνώριμος: γυνὴ Ἰσιδώρου τοῦ φιλοσόφου. ἤκμασεν ἐπὶ τῆς βασιλείας Ἀρκαδίου. ἔγραψεν ὑπόμνημα εἰς Διόφαντον, τὸν ἀστρονομικὸν Κανόνα, εἰς τὰ Κωνικὰ Ἀπολλωνίου ὑπόμνημα. αὕτη διεσπάσθη παρὰ τῶν Ἀλεξανδρέων, καὶ τὸ σῶμα αὐτῆς ἐνυβρισθὲν καθ' ὅλην τὴν πόλιν διεσπάρη. τοῦτο δὲ πέπονθε διὰ φθόνον καὶ τὴν ὑπερβάλλουσαν σοφίαν, καὶ μάλιστα εἰς τὰ περὶ ἀστρονομίαν: ὡς μέν τινες ὑπὸ Κυρίλλου, ὡς δέ τινες διὰ τὸ ἔμφυτον τῶν Ἀλεξανδρέων θράσος καὶ στασιῶδες. πολλοῖς γὰρ καὶ τῶν κατ' αὐτοὺς ἐπισκόπων τοῦτο ἐποίησαν: τὸν Γεώργιον σκόπει καὶ τὸν Προτέριον. Περὶ Ὑπατίας τῆς φιλοσόφου. ἀπόδειξις, ὡς στασιώδεις οἱ Ἀλεξανδρεῖς. αὕτη ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καὶ ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη καὶ ἐπαιδεύθη. τὴν δὲ φύσιν γενναιοτέρα τοῦ πατρὸς οὖσα οὐκ ἠρκέσθη τοῖς διὰ τῶν μαθημάτων παιδεύμασιν ὑπὸ τῷ πατρί, ἀλλὰ καὶ φιλοσοφίας ἥψατο τῆς ἄλλης οὐκ ἀγεννῶς, περιβαλλομένη δὲ τρίβωνα ἡ γυνὴ καὶ διὰ μέσου τοῦ ἄστεος ποιουμένη τὰς προόδους ἐξηγεῖτο δημοσίᾳ τοῖς ἀκροᾶσθαι βουλομένοις ἢ τὸν Πλάτωνα ἢ τὸν Ἀριστοτέλην ἢ ἄλλου ὅτου δὴ τῶν φιλοσόφων. πρὸς δὲ τῷ διδασκαλικῷ καὶ ἐπ' ἄκρον ἀναβᾶσα τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς, δικαία τε καὶ σώφρων γεγονυῖα, διετέλει παρθένος, οὕτω σφόδρα καλή τε οὖσα καὶ εὐειδής, ὥστε καὶ ἐρασθῆναί τινα αὐτῆς τῶν προσφοιτώντων. ὁ δὲ οὐχ οἷός τε ἦν κρατεῖν τοῦ ἔρωτος, ἀλλ' αἴσθησιν ἠδὴ παρείχετο καὶ αὐτῇ τοῦ παθήματος. οἱ μὲν οὖν ἀπαίδευτοι λόγοι φασί, διὰ μουσικῆς αὐτὸν ἀπαλλάξαι τῆς νόσου τὴν Ὑπατίαν: ἡ δὲ ἀλήθεια διαγγέλλει πάλαι μὲν διεφθορέναι τὰ μουσικῆς, αὐτὴν δὲ προενεγκαμένην τι τῶν γυναικείων ῥακῶν αὐτοῦ βαλλομένην καὶ τὸ σύμβολον ἐπιδείξασαν τῆς ἀκαθάρτου γενέσεως, τούτου μέντοι, φάναι, ἐρᾷς, ὦ νεανίσκε, καλοῦ δὲ οὐδενός, τὸν δὲ ὑπ' αἰσχύνης καὶ θάμβους τῆς ἀσχήμονος ἐπιδείξεως διατραπῆναί τε τὴν ψυχὴν καὶ διατεθῆναι σωφρονέστερον. οὕτω δὲ ἔχουσαν τὴν Ὑπατίαν, ἔν τε τοῖς λόγοις οὖσαν ἐντρεχῆ καὶ διαλεκτικὴν ἔν τε τοῖς ἔργοις ἔμφρονά τε καὶ πολιτικήν, ἥ τε ἄλλη πόλις εἰκότως ἠσπάζετό τε καὶ προσεκύνει διαφερόντως, οἵ τε ἄρχον- τες ἀεὶ προχειριζόμενοι τῆς πόλεως ἐφοίτων πρῶτοι πρὸς αὐτήν, ὡς καὶ Ἀθήνησι διετέλει γινόμενον. εἰ γὰρ καὶ τὸ πρᾶγμα ἀπόλωλεν, ἀλλὰ τό γε ὄνομα φιλοσοφίας ἔτι μεγαλοπρεπές τε καὶ ἀξιάγαστον εἶναι ἐδόκει τοῖς μεταχειριζομένοις τὰ πρῶτα τῆς πολιτείας. ἤδη γοῦν ποτε συνέβη τὸν ἐπισκοποῦντα τὴν ἀντικειμένην αἵρεσιν Κύριλλον, παριόντα διὰ τοῦ οἴκου τῆς Ὑπατίας, ἰδεῖν πολὺν ὠθισμὸν ὄντα πρὸς ταῖς θύραις, ἐπιμὶξ ἀνδρῶν τε καὶ ἵππων, τῶν μὲν προσιόντων, τῶν δὲ ἀπιόντων, τῶν δὲ καὶ προσισταμένων. ἐρωτήσαντα δὲ ὅ τι εἴη τὸ πλῆθος καὶ περὶ οὗ κατὰ τὴν οἰκίαν ὁ θόρυβος, ἀκοῦσαι παρὰ τῶν ἑπομένων, ὅτι προσαγορεύοιτο νῦν ἡ φιλόσοφος Ὑπατία καὶ ἐκείνης εἶναι τὴν οἰκίαν. μαθόντα δὴ οὕτω δηχθῆναι τὴν ψυχήν, ὥστε φόνον αὐτῇ ταχέως ἐπιβουλεῦσαι, πάντων φόνων ἀνοσιώτατον. προελθούσῃ γὰρ κατὰ τὸ εἰωθὸς ἐπιθέμενοι πολλοὶ ἀθρόοι θηριώδεις ἄνθρωποι, ὡς ἀληθῶς σχέτλιοι, οὔτε θεῶν ὄπιν εἰδότες οὔτ' ἀνθρώπων νέμεσιν ἀναιροῦσι τὴν φιλόσοφον, ἄγος τοῦτο μέγιστον καὶ ὄνειδος προστρεψάμενοι τῇ πατρίδι. καὶ ὁ βασιλεὺς ἠγανάκτησεν ἐπὶ τούτῳ, εἰ μὴ Αἰδέσιος ἐδωροδοκήθη. καὶ τῶν μὲν σφαγέων ἀφείλετο τὴν ποινήν, ἐφ' ἑαυτὸν δὲ καὶ γένος τὸ ἀφ' ἑαυτοῦ ταύτην ἐπεσπάσατο, καὶ ἐξέπλησε δίκην ὁ τούτου ἔκγονος. τούτων δὲ ἡ μνήμη ἔτι σῳζομένη τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι συνέστελλεν εἰς μικρὸν κομιδῆ τὴν περὶ τὸν Ἰσίδωρον τῶν Ἀλεξανδρέων τιμήν τε καὶ σπουδήν: ὅτε καὶ τοιούτου ἐπικρεμαμένου δέους, ὅμως ἕκαστοι ἔσπευδον αὐτῷ συνεῖναι θαμὰ καὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σωφρονοῦντος στόματος ἰόντων ἀκροᾶσθαι λόγων. ἐπεὶ καὶ ὅσοι ῥητορικῶν προί̈σταντο διατριβῶν ἢ ποιητικῶν, ἠσπάζοντο τὴν τοῦ φιλοσόφου συχνὴν ὁμιλίαν. εἰ γὰρ καὶ ἀνάγωγος ἦν τὰ τοιαῦτα, ἀλλὰ τῇ γε ἄλλῃ φιλοσόφῳ ἀκριβείᾳ προσετίθει τι καὶ ἐκείνοις ἐπιμελέστερον εἰς τὰ σφέτερα αὐτῶν τεχνύδρια. τά τε γὰρ ἄλλα διηκρίβωτο καὶ τῶν ἐπιδεικνυμένων λόγων τε καὶ ποιημάτων κρίσιν ἐποιεῖτο διαφέρουσαν τῶν ἄλλων. διὸ καὶ ἐν τοῖς ἐπί τινι λογικῇ ἀκροάσει θεάτροις ὀλίγα μὲν ἐπῄνει τοὺς ἐπιδεικνυμένους, καὶ πάνυ ἡσυχάζοντι τῷ ἐπαίνῳ: καιρίως δὲ ὅμως καὶ κατὰ λόγον. ὅθεν ἅπαν τὸ θέατρον, ὡς εἰπεῖν, τῇ ἐκείνου κρίσει γνώμονι διεχρῆτο τῶν ἄμεινον ἢ χεῖρον λεγόντων. τῶν δὲ ἐπ' ἐμοῦ γεγονότων κριτικοὺς ἄνδρας ἐπίσταμαι τρεῖς τὰ λεγόμενα κρίνειν δυναμένους ἄνευ τε μέτρου: τοῦ γὰρ αὐτοῦ ἡ μὲν κρίσις ὁμολογεῖται οὖσα ποιημάτων καὶ συγγραμμάτων. ἐγὼ δὲ καὶ δημιουργὸν ἡγοῦμαι τὸν αὐτὸν ἑκατέρων: μόνον εἰ γυμνασία πρὸς ἑκάτερον ἴση γένοιτο καὶ διὰ προθυμίας τῆς ἴσης. ἕνα δὲ τούτων οὔ φημι τὸν Ἰσίδωρον, ἀλλὰ καὶ πολλῷ ἐλαττοῦσθαι τῶν τριῶν. οἱ δὲ κριταὶ Ἀγάπιος, Σεβηριανός, Νόμος. ἡμέτερος δὲ ἡλικιώτης ὁ Νόμος.

https://www.cs.uky.edu/~raphael/sol/sol ... search.cgi

Ο Νικηφόρος Γρηγοράς ( 14ος αι. ) περιγράφει την αυτοκράτειρα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα ( 11ος αι. ) ως μια άλλη Υπατία :

... ὡς Θεανώ τινα Πυθαγορικὴν καὶ Ὑπατίαν ἄλλην ὀνομάζεσθαι ταύτην ...

Από την στιγμή που ήταν νεοπλατωνική δεν αποκλείεται όντως να ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό και οπότε να ευσταθεί ότι ήταν "μάγισσα".

Antipnevma έγραψε: 11 Απρ 2021, 15:58 Από την στιγμή που ήταν νεοπλατωνική δεν αποκλείεται όντως να ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό και οπότε να ευσταθεί ότι ήταν "μάγισσα".

Σωστό. Οι νεοπλατωνικοί της ύστερης αρχαιότητα ήταν θεουργοί. Νεοπλατωνικός δεν σημαίνει πλατωνικός .

Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ , τόμος 6 , Βακαλούδη :

Προφανώς και ήταν υπεύθυνος ο Κύριλλος για την δολοφονία της Υπατίας. Τον καιρό εκείνο ο συμμοριτισμός ήταν το όπλο του Χριστιανισμού και όχι τα Χριστιανικά διδάγματα ...

"Οι parabalanoi που υπηρετούσαν υπό τον επίσκοπο της Αλεξάνδρειας δεν ήταν οι μοναδικοί. Ο επίσκοπος Αντιόχειας ήλεγχε τους lecticarii (κλινοφόροι, συνοδοί της σορού των απόρων της πόλης), ενώ ο επίσκοπος Ρώμης ήλεγχε τους fossores (αυτοί που έσκαβαν τους τάφους στις κατακόμβες της Ρώμης). [...] ο έλεγχος μεγάλων ομάδων συχνά οπλισμένων, μοναχών ή εργατών έδινε στους επισκόπους ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα στην "μάχη των δρόμων" και ένα χρήσιμο όπλο για να εκφοβίζουν τα δημοτικά συμβούλια, τους αυτοκρατορικούς αξιωματούχους ακόμα και αντίπαλους επισκόπους."

Ralph Martin Novak - Χριστιανισμός και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σελ. 351

nik_killthemall έγραψε: 28 Απρ 2021, 01:06 Προφανώς και ήταν υπεύθυνος ο Κύριλλος για την δολοφονία της Υπατίας. Τον καιρό εκείνο ο συμμοριτισμός ήταν το όπλο του Χριστιανισμού και όχι τα Χριστιανικά διδάγματα ...

"Οι parabalanoi που υπηρετούσαν υπό τον επίσκοπο της Αλεξάνδρειας δεν ήταν οι μοναδικοί. Ο επίσκοπος Αντιόχειας ήλεγχε τους lecticarii (κλινοφόροι, συνοδοί της σορού των απόρων της πόλης), ενώ ο επίσκοπος Ρώμης ήλεγχε τους fossores (αυτοί που έσκαβαν τους τάφους στις κατακόμβες της Ρώμης). [...] ο έλεγχος μεγάλων ομάδων συχνά οπλισμένων, μοναχών ή εργατών έδινε στους επισκόπους ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα στην "μάχη των δρόμων" και ένα χρήσιμο όπλο για να εκφοβίζουν τα δημοτικά συμβούλια, τους αυτοκρατορικούς αξιωματούχους ακόμα και αντίπαλους επισκόπους."

Ralph Martin Novak - Χριστιανισμός και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σελ. 351

Hypatia Day = Women in Science Day.



petition:
https://www.change.org/p/canada-s-parli ... 2LCnSq9Xqs

Ζαποτέκος έγραψε: 11 Απρ 2021, 16:38

Antipnevma έγραψε: 11 Απρ 2021, 15:58 Από την στιγμή που ήταν νεοπλατωνική δεν αποκλείεται όντως να ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό και οπότε να ευσταθεί ότι ήταν "μάγισσα".

Σωστό. Οι νεοπλατωνικοί της ύστερης αρχαιότητα ήταν θεουργοί. Νεοπλατωνικός δεν σημαίνει πλατωνικός .

Ιστορία των Ελλήνων , ΔΟΜΗ , τόμος 6 , Βακαλούδη :

Υπάρχει ωστόσο ένα ισχυρό ρεύμα νεοπλατωνικού μυστικισμού και στην ορθοδοξία το οποίο εισήχθη υπό την επιρροή του ανώνυμου (μάλλον Σύρου από την Αντιόχεια) συγγραφέα που έγραφε τον 6ο αιώνα με το όνομα του Διονυσίου Αεροπαγίτου. Οι ησυχαστές καθώς και οι σημερινοί ρωμανιδικοί κατά βάθος αυτό το ρεύμα εκφράζουν.

Ο Νεοπλατωνισμος δεν ηταν επιρροη του 6ου αιωνα ακριβως.

Ο Συνεσιος Επισκοπος Κυρήνης τον 5ο αιώνα ηταν απο τους πλεον επιφανεις Νεοπλατωνιστες της Εκκλησιας και επιπλεον απο τους πρωτους που εισηγαγαν αυτο το ρευμα σε αυτην.

Double rec

Apergos8 έγραψε: 15 Ιαν 2019, 00:43 https://fdathanasiou.wordpress.com/2011 ... ότητα-τού/
Ο Κυρριλος Αλεξανδρείας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια όταν δολοφονήθηκε η Υπατία και δεν είχε αυτός την ευθύνη για τον θάνατο της.Η Υπατία σκοτώθηκε από Αιγύπτιους(Κόπτες) μοναχούς.

Το θύμα ήταν δούλη της Υπατίας. Με οστρακα χαραξαν το πρισωπο της για να μην την αναγνωρισουν. Φροντισαν να μη βρεθει ο χωρος που την "εξαφανισαν".

jey_pap έγραψε: 30 Ιαν 2023, 19:19

Apergos8 έγραψε: 15 Ιαν 2019, 00:43 https://fdathanasiou.wordpress.com/2011 ... ότητα-τού/
Ο Κυρριλος Αλεξανδρείας απουσίαζε από την Αλεξάνδρεια όταν δολοφονήθηκε η Υπατία και δεν είχε αυτός την ευθύνη για τον θάνατο της.Η Υπατία σκοτώθηκε από Αιγύπτιους(Κόπτες) μοναχούς.

Το θύμα ήταν δούλη της Υπατίας. Με οστρακα χαραξαν το πρισωπο της για να μην την αναγνωρισουν. Φροντισαν να μη βρεθει ο χωρος που την "εξαφανισαν".

Πηγη για αυτο?