Καλώς ήρθατε στο Phorum.com.gr Είμαστε εδώ πολλά ενεργά μέλη της διαδικτυακής κοινότητας του Phorum.gr που έκλεισε. Σας περιμένουμε όλους!
https://dev.phorum.com.gr/
Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Όλα οφείλονται στο έθιμο του τσουγκρίσματος των πασχαλινών αυγών. Στην ουσία πρόκειται για μία εκγύμναση πως η διαδικασία της σύγκρουσης είναι λυτρωτική.Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 14:46 Τέλος πάντων, εγώ ζήτησα να εστιάσετε εδώ, και να το αναλύσετε περαιτέρω αν θέλετε, αυτό είναι που μου έχει κάνει εντύπωση
Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Η φαντασίωση της σύγκρουσης είναι λυτρωτική, επειδή συνήθως συγχέεται η προσωρινή αποφόρτιση με τη λύτρωση. Καμμία σχέση.Ζενίθεδρος έγραψε: 15 Μαρ 2025, 15:03Όλα οφείλονται στο έθιμο του τσουγκρίσματος των πασχαλινών αυγών. Στην ουσία πρόκειται για μία εκγύμναση πως η διαδικασία της σύγκρουσης είναι λυτρωτική.Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 14:46 Τέλος πάντων, εγώ ζήτησα να εστιάσετε εδώ, και να το αναλύσετε περαιτέρω αν θέλετε, αυτό είναι που μου έχει κάνει εντύπωση
Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Εξαρτάται ποιος ειναι και τι από το οικογενειακό περιβάλλον.Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 14:40 Κοίτα, αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις εύκολο, μπορεί ας πούμε για κάποιους να ειναι άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος κτλ. Και εκεί, υπάρχει πρόβλημα σοβαρό θεωρώ.
Απο κει και πέρα, δίκιο έχεις, δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης και συνύπαρξης με κάποιον ο οποίος λουπάρει στη μανούρα. Αδιέξοδη κατάσταση και ψυχοφθόρα για τον μέσο ισορροπημένο άνθρωπο.
Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 15:01 Είπα σε κάποιο σημείο να καλωσορίσω τα case studies
Αλλά, ειλικρινά, δεν είχα σκοπό να στοχεύσω ένα μοναδικό άτομο εδώ μέσα
Τέλος πάντων, ενδιαφέρον για εμένα-που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω ιν ριαλ λαιφ τέτοια κατάσταση-να διαβάσω τίποτα έτσι πιο σοβαρό και ειλικρινές.
Υπάρχει όνομα γι' αυτούς τους ανθρώπους: ΜΑΛΑΚΕΣΑσέβαστος έγραψε: 15 Μαρ 2025, 14:24συμφωνω, ολα μοιαζουν σωστα.Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 13:39 Μεγαλώνοντας, αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ( εννοώ πιο ξεκάθαρα απο πριν) μια ψυχολογική ανάγκη για πόλεμο που έχουν κάποιοι άνθρωποι.
Και την αντιλαμβάνομαι ως μια βαθιά ανάγκη να δημιουργούν και να διατηρούν συγκρούσεις ή ένταση στην ζωή τους, σε διάφορα επίπεδα: προσωπικά, οικογενειακά, κοινωνικά.
Αυτή η ανάγκη εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, από την επιμονή σε συγκρούσεις και ένταση μέχρι την ανάγκη να ελέγχουν και να επιβάλλουν τον εαυτό τους, τα θέλω τους ή τις απόψεις τους ή να φροντίζουν να δημιουργούν έριδες ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει αιτία ή επαρκής αιτία.
Φαντάζομαι οτι τα αίτια πρέπει να βρίσκονται σε κάποια ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση με πλείστες αφετηρίες : μαθημένη συμπεριφορά όπου και υπάρχει η ανάγκη ενός αντίστοιχου επαναλαμβανόμενου μοτίβου, αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας, ναρκισσιστικά στοιχεία, τραυματικές εμπειρίες κτλ κτλ κτλ. Νομίζω αυτά έχουν αναλυθεί επαρκώς από τους επιστήμονες.
Αυτό όμως που έχω αντιληφθεί πιο ιδιαίτερα, από την πείρα της ζωής πλεον, είναι πως η ανάγκη να βρίσκεσαι μονίμως σε πόλεμο και σε συγκρουσιακή κατάσταση σε κάνει ή σε βοηθά να νοιώθεις οτι έχεις τον έλεγχο μίας κατάστασης, αισθανόμενος πως κατέχεις εξουσία δια της βίας (είτε σωματικής είτε ψυχολογικής κτλ). Καλύπτει δηλαδή μια βαθύτερη ανάγκη για έλεγχο.
Και το περίεργο είναι πως μερικές φορές μάλλον μετράει ίσως όχι το αποτέλεσμα τόσο όσο η διαδικασία της σύγκρουσης αυτή καθεαυτή.
Δεν ξέρω τί ουσίες μπορεί να εκκρίνει ο εγκέφαλος σε μια τέτοια φάση, οι οποίες ενδεχομένως υποβοηθούν και συντηρούν αυτή την ψυχολογική κατάσταση "μαρς", με το να δημιουργούν ευφορία κατά την διάρκεια της μάχης, οπότε η φάση γίνεται ανατροφοδοτούμενη.
Δεν ξέρω εαν συμφωνείτε με την παραπάνω τελευταία παράγραφο ή αν θέλετε να σχολιάσετε γενικότερα για το θέμα.
Επίσης ένα ερώτημα, εσείς πώς διαχειρίζεστε τέτοιους ανθρώπους στην ζωή σας, ειδικότερα στον στενό σας κύκλο ή γενικότερα?
η διαχειριση ειναι δυσκολη. προσπαθω να βγαινουν χαμενοι, καθε φορα που κανουν "πολεμο" ωστε να ξερουν οτι και η επομενη δεν θα τους βγει σε καλο.
δεν δουλευει παντα, αλλα και δεν ξερω αλλο τροπο.
Σωστά, αλλά εξαρτάται για τί είδους σχέση μιλάμε κι όλας, και δεν μιλάμε μόνο για οικογενειακό περιβάλλον-και στο οικογενειακό περιβάλλον υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις δέσμευσης.taliban έγραψε: 16 Μαρ 2025, 10:31Εξαρτάται ποιος ειναι και τι από το οικογενειακό περιβάλλον.Saturn έγραψε: 15 Μαρ 2025, 14:40 Κοίτα, αυτό δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις εύκολο, μπορεί ας πούμε για κάποιους να ειναι άτομα του οικογενειακού τους περιβάλλοντος κτλ. Και εκεί, υπάρχει πρόβλημα σοβαρό θεωρώ.
Απο κει και πέρα, δίκιο έχεις, δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης και συνύπαρξης με κάποιον ο οποίος λουπάρει στη μανούρα. Αδιέξοδη κατάσταση και ψυχοφθόρα για τον μέσο ισορροπημένο άνθρωπο.
Αν υπάρχει οικονομική ανεξαρτησία όσο δύσκολο και να είναι κάποια όρια μπαίνουν.
Κοίτα για εμένα, τα τυπικά ότι και αν ειναι ο άλλος.
Δεν θα βγάλουμε και καρκίνο επειδή ο άλλος μπορεί να κουβαλάει σ..τα στην κεφάλα του.
Δεν είμαι σίγουρη οτι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου όπως το τοποθετείς.AlienWay έγραψε: 16 Μαρ 2025, 10:52 Η διαδικασία της σύγκρουσης καθεαυτή, έχει πολύ πέραση σε ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν μπάχαλο και ενδεχομένως, μετά την καταστροφή που θα επιφέρει ο πόλεμος, η επόμενη μέρα, θα τους ευνοήσει.
Είναι τόσο υποταγμένοι, παροπλισμένοι και αδύναμοι μπροστά στο σύστημα, ενώ παράλληλα παρατηρούν ότι η επανάσταση έχει καταστεί αδύνατη. Εφόσον λοιπόν δεν μπορεί να αλλάξει κάτι μέσω μιας επανάστασης, η αμέσως επόμενη επιλογή είναι ο πόλεμος.
Για να γκρεμιστεί το σύστημα και μετά να έχουν μια ελπίδα ότι θα προσαρτηθούν οι ίδιοι, στο νέο σύστημα που θα δημιουργηθεί.