εστιάζει ίσως και περισσότερο απ την ίδια τη ταινια (όπως και γω άλλωστε ) στον σπουδαίο Τζέιμς Μάνγκολντ
https://www.cinemagazine.gr/paizontai_t ... 131064461/
Στους δημιουργούς πρώτης γραμμής ο Τζέιμς Μάνγκολντ μπορεί να μην βρίσκεται, αλλά το κλασικό αμερικανικό σινεμά το αγαπά πολύ και στις ταινίες του συνηθίζει να έχει ένα σχετικό σημείο αναφοράς, άλλοτε κεκαλυμμένο, άλλοτε ευθέως αναφερόμενο. Αν στον «Logan» η πατρική φιγούρα του Γούλβεριν και η «θετή» κόρη παρακολουθούσαν το «Shane»
ξεκλειδώνοντας έτσι τον τρόπο ανάγνωσης του ήρωα (και της ταινίας μαζί), εδώ ο Μάνγκολντ βάζει τον Μπομπ Ντίλαν και τη σύντροφό του Σίλβι να παρακολουθούν το «Now, Voyager»
το μελόδραμα του Έρβιν Ράπερ με μια συγκλονιστική Μπέτι Ντέιβις που, μέσω της ψυχαναλυτικής θεραπείας, συγκρούεται με το παρελθόν της και με μια δεσπόζουσα (αν και όχι απαραίτητα δεσποτική) μητρική φιγούρα και κατορθώνει να αλλάξει και να κάνει μια νέα αρχή.
Ο Μάνγκολντ, όμως, δεν είναι ο σκηνοθέτης που θα κάνει μια κεντρική ιδέα σαν αυτή και κεντρική σκηνοθετική γραμμή, που θα εφαρμόσει πάνω της τον τόνο και ρυθμό και θα την υπογραμμίσει με τις παρεμβάσεις του. Τον μέλλει να στήσει τις σκηνές του με ζηλευτό επαγγελματισμό, να αφηγηθεί παρατακτικά και κατανοητά και να μην κάνει το κοινό του να βαρεθεί. Έτσι, δεν καταφέρνει τη μεγάλη ταινία, εκείνη που μας έδωσε πχ. ο Σκορσέζε με το σχεδόν αριστουργηματικό «No Direction Home» του.
Καταφέρνει όμως μια ταινία άκρως ψυχαγωγική, με τη μουσική να αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία, με τις εκτελέσεις των τραγουδιών να στήνονται και να κινηματογραφούνται ευλαβικά, συχνα σαν ιεροτελεστία – θα σταυρώσετε τα χέρια και θα σας πέσει το σαγόνι όταν η Μόνικα Μπάρμπαρο ερμηνεύει το «House of the Rising Sun» ως Τζόαν Μπάεζ.
Και, όπως πάντα, θα πριμοδοτήσει τους ηθοποιούς του, θα βγάλει από αυτούς μια εξαιρετική ερμηνεία συνόλου – είναι καλός σκηνοθέτης ηθοποιών ο Μάνγκολντ, ελάχιστα του έχει αναγνωριστεί- που αναγνωρίστηκε κι από το Σωματείο Ηθοποιών και πιθανότατα θα βραβευτεί.
Ο Πιτ Σίγκερ του Έντουαρντ Νόρτον έχει τόσο πηγαία καλοσύνη, που αναρωτιέσαι μήπως ο ηθοποιός θα έπρεπε να είχε χτίσει σχετική σταρ περσόνα και να αποκτήσουμε ακόμα έναν Τζίμι Στιούαρτ
ή Τομ Χανκς – κι ας χάναμε μερικές «ηλεκτρισμένες» ερμηνείες στην πορεία.
Δεν πειράζει που δεν είναι σπουδαίο το «Complete Unknown», δέκα με δεκαπέντε ταινίες παραπάνω σαν αυτή τον χρόνο αν έβγαζαν τα στούντιο, θα ήμασταν ευτυχισμένοι – και θα πήγαινε κι ο κόσμος συχνότερα στο σινεμά.
