Re: Παλαιστίνη-Μακεδονία-Κύπρος Βίοι Παράλληλοι
Δημοσιεύτηκε: 17 Αύγ 2024, 18:48
Βρε ζαιόγιδο, γιατί λες την μισή ιστορία;Τζιτζιμιτζιχότζιρας έγραψε: 17 Αύγ 2024, 10:37 ...
Είμαστε στα 1900. Στον ευρύτερο χώρο της Μακεδονίας υπάρχει μια ευρύτερη πλειοψηφία σλαβόφωνων ορθοδόξων, οι οποίοι συνήθως αναφέρονται ως Βούλγαροι ή και απλά Σλάβοι της Μακεδονίας. Ο όρος Μακεδόνας είναι κυρίως γεωγραφικός, αλλά όταν χρησιμοποιείται ως εθνοτικός προσδιορισμός συνήθως αφορά στους πλειοψηφούντες Βούλγαρους/Σλάβους Μακεδόνες. Σταδιακά και με όλα αυτά που μεσολαβούν, αποκτά εθνικό περιεχόμενο και αρχίζει η κατασκευή εθνικής ιστορίας αναδρομικά, ταυτίζοντας τον αραβόγλωσσο πληθυσμό με τους αρχαίους Φιλισταίους.
Εντωμεταξυ μεσολαβεί ο διαχωρισμός του ευρύτερου μακεδονικού χώρου μετά τους Βαλκανικούς , σε ένα βόρειο σλαβικό κομματι και σε ενα νότιο ελληνικό. (40-10-50% των εδαφών)
Ο μειοψηφών ελληνικός πληθυσμός ενισχύεται με πρόσφυγες απο την Θρακη και τη Μικρασία με αποτέλεσμα να αποτελεί το 55% του ελληνικού συνόλου. Ο ιδεολογικός πυρήνας της ελληνικης προπαγάνδας βασίζεται στην ιστορία, δικαιολογώντας την παρουσία του αρχαιολογικά με αναφορές στο ένδοξο αρχαίο παρελθόν στην περιοχή.....
Τις σφαγές που έκαναν οι κομιτατζήδες για να αδειάσουν την ελληνική ύπαιθρο από τους Έλληνες και να κάνουν χώρο για τους γύφτους, τους δικούς τους, δεν τις έχεις ακούσει;
Μόνον το Δοξάτο τρεις φορές το ρήμαξαν!
Τι κάνεις εδώ; Άντε πήγαινε στους ασθενείς σου να βάλεις κάνεναν ουροκαθετήρα και να τους κάνεις κανένα έλεγχο για προστάτη.
Όταν Βούλγαροι Κομιτατζήδες και Μουσουλμάνοι… Έσφαξαν 640 Άνδρες ,Γυναίκες & Βρέφη (Η Σφαγή του Δοξάτου το 1913)
Το πρωί της 30ης Ιουνίου, μία ίλη ιππικού της 10ης Μεραρχίας του βουλγαρικού στρατού, με επικεφαλής τους ταγματάρχες Μπίρνεφ και Σιμεόνοφ, συνεπικουρούμενη από ένα τάγμα πεζικού και ομάδες κομιτατζήδων, κυκλώνει το Δοξάτο (9 χιλιόμετρα νοτιανατολικά της Δράμας.
Σκοπός τους να σφάξουν και να λεηλατήσουν το πλούσιο χωριό της Δράμας, που κατοικείται από Έλληνες χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ως δικαιολογία προβάλλουν το επιχείρημα ότι είχαν παρενοχληθεί από ομάδες Ελλήνων προσκόπων (στρατιωτικό σώμα από εθελοντές απόμαχους του Μακεδονικού Αγώνα).
Αμέσως, οι επιδρομείς άρχισαν να σφάζουν αδιακρίτως όσους Δοξατινούς και Δοξατινές είχαν απομείνει στο χωριό, με πρωτοστατούντες τους κομιταζήδες. Στη συνέχεια περιέλουσαν με πετρέλαιο τα σπίτια του Δοξάτου και το παρέδωσαν στις φλόγες.
Με τους Βουλγάρους συνενώθηκαν και αρκετοί μουσουλμάνοι του Δοξάτου, τους οποίους οι επιδρομείς έπεισαν ότι η Βουλγαρία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν συμμαχήσει κατά της Ελλάδας.3
Ο τραγικός απολογισμός των βουλγαρικών ωμοτήτων στο Δοξάτο ήταν 650 νεκροί (περίπου το ένα τρίτο των κατοίκων), ενώ 240 σπίτια και 80 καταστήματα καταστράφηκαν ολοσχερώς. Αφού ολοκλήρωσαν το απάνθρωπο έργο τους, οι επιδρομείς με τη λεία τους κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια.
Την επομένη, 1η Ιουλίου 1913, το 21ο Σύνταγμα του ελληνικού στρατού κατέλαβε αμαχητί τη Δράμα και το Δοξάτο και ολοκλήρωσε την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας.
Η σφαγή και η πυρπόληση του Δοξάτου απασχόλησε τον διεθνή Τύπο, που περιέγραψε με μελανά χρώματα την εν γένει συμπεριφορά των Βουλγάρων.
Ο Άγγλος πλοίαρχος Κάρνταλ έγραψε στη Daily Telegraph:
Κατά την είσοδον εις την πόλιν, το πρώτο όπερ προσέπεσεν εις τους οφθαλμούς μου, ήσαν αι αγέλαι κυνών καταβροχθιζόντων ανθρωπίνους σάρκας.
Η πόλις τελείως κατεστραμμένη εφαίνετο έρημος, ως εκ τούτου δε ηναγκάσθην να φωνάξω επανειλημμένως δια να εμφανισθώσι γραίαι τινές εκ των ερειπίων. Όλα τα πτώματα ήσαν διάτρητα υπό τον λογχών και έφερον ίχνη απίστευτων ακρωτηριασμών.
Οι τοίχοι των οικιών είχον ρυπανθεί από αίματα, εις το ύψος έξι ποδών από τους εδάφους, τουθ’ όπερ εξηγείται, κατά το λέγειν των επιζώντων εκ του ότι τα δυστυχή θύματα δεν είχον σφαγεί αμέσως, αλλά εθανατούντο δια λογχισμών
Ο απεσταλμένος των Τάιμς του Λονδίνου, Κρόφοντ Πράις, παραθέτει συγκλονιστικές μαρτυρίες από θύματα και αυτόπτες μάρτυρες της σφαγής:
Δεν ήτο δύσκολον να συναγάγη τις την αλήθειαν περί του τι συνέβη εν Δοξάτω. Διεσώθησαν πολλά βασανισθέντα θύματα όπως αφηγηθούν τα συμβάντα, εν οις και εις νεανίας (ο οποίος παρ’ όλους τους δέκα λογχισμούς, τους οποίους έλαβεν, έζη ακόμη, καθώς και πολλά μικρά παιδία εις το νοσοκομείον φέροντα τραύματα επί της κεφαλής, κατενεχθέντα διά της σπάθης των Βουλγάρων ιππέων, καθ’ ήν στιγμήν κατεδίωκαν τα νήπια θύματά των δια των αγρών
Οι πρώτοι παραστάντες επί τόπου Ευρωπαίοι συμφωνούν ότι ο ολικός αριθμός των σφαγέντων δεν ήτο ολιγώτερος των 400 (πολλοί τους υπολογίζουν εις 600). Μερικά των πτωμάτων είχον ήδη ταφή, άλλα είχαν καή, αλλά τα υπόλοιπα απέμενον εκτεθειμένα, μερικά δε μόλις εκαλύπτοντο δι’ ελαφρού τινός στρώματος άμμου.
Οι επισκέπται είδον σκύλους καταβροχθίζοντας ανθρωπίνους σάρκας, αυλάς οικιών αχνιζούσας εκ του αίματος των θανατωθέντων ατυχών, λίθους επί των οποίων διετηρούντο ακόμη υπολείμματα τριχωμάτων των κεφαλών των θυμάτων, αίτινες είχον καταθραυσθή δια κτυπημάτων, δωμάτια, οι τάπητες των οποίων, αι ψάθαι και τα προσκεφάλαια ήσαν καλυμένα με το αίμα των σφαγέντων, τοίχους δεικνύοντας τους τύπους των όλων, δια των οποίων μια γυνή και εν παιδί είχον σταυρωθή.
Η ιταλική εφημερίδα Il Secolo XIX περιγράφει την επιδρομή των Βουλγάρων:
Οι κάτοικοι έντρομοι συλλέξαντες ό,τι πολύτιμον είχον ήρχισαν να φεύγωσιν προς Καβάλαν και άλλοι δια της κοίτης του ξεροχείμαρρου προς τα όρη. Εκατοντάδες τινές εκλείσθησαν εντός των οικιών. Αίφνης ενεφανίσθη βουλγαρικό ιππικό και ήρχισε λυσσώδη καταδίωξη των φευγόντων.
400 Βούλγαροι στρατιώτες εισήρχοντο με «εφ’ όπλου λόγχη», ακολουθούμενοι υπό δύο αμαξών, φορτωμένων με πετρέλαιον. Το ιππικό εξ 120 ανδρών υπό των Μπίρνεφ και Συμεώνωφ κατεδίωκαν τους φεύγοντας , άνδρας, γυναίκες και παιδιά ρίπτοντες αυτούς καταγής διά σπαθισμών.
Τις βουλγαρικές ωμότητες εκθέτει και ο απεσταλμένος της ρωσικής εφημερίδας Ρούσκιε Ούτρο, Βλαντιμίρ Τορνόφ:
Αι ανθρωποθυσίαι αι διαπραχθείσαι υπό των Βουγκάρων υπήρξαν φρικαλέαι. Εκατοντάδες αθώων πολιτών κατεσφάγησαν, αι δε διαρπαγαί υπήρξαν κολοσσιαίαι. Είδομεν κατά γής εν μέσω ερειπίων χρηματοκιβώτια βιαίως διερρηγμένα, ραπτομηχανάς κατεστραμμένας […]
Γυναίκες εθρήνων πικρώς και συνέστρεφον τας χείρας εξ απογνώσεως. Είδον ιδίοις οφθαλμοίς παιδία πληγέντα δια λογχισμών. Εις πλείστα μέρη συνηντήσαμεν σωρούς πτωμάτων εκτεθειμένων εις τον καύσωνα του ηλίου και άλλα πτώματα κατά το ήμισυ ξεθαμμένα και των οποίων οι πόδες, η κεφαλή και αι χείρες προέβαλον φρικαλέας εκ της γης…
Ο αγώνας των Θρακών κατά των Βουλγάρων, η συμβολή των κατοίκων της Κομοτηνής σ’ αυτόν και η απελευθέρωση της Κομοτηνής (Μέρος Γ’)
14. Η 5ετής Βουλγαροκρατία στην Δυτική Θράκη (1913-1918)
Ο Θρακιώτης ιστορικός Κοσμάς Μυρτίλλος Αποστολίδης αναφέρει πως οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912 και 1913 και ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) επέφεραν γενική αναστάτωση στην τουρκοκρατούμενη Θράκη. Συγκεκριμένα μετά τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (27-7-1913), οπότε η Δυτική Θράκη παραχωρείται στη Βουλγαρία, πολλοί Τούρκοι από τη Βόρεια Θράκη (= Ανατολική Ρωμυλία) δηλαδή την βουλγαροκρατούμενη αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στην τουρκική, ενώ οι Βούλγαροι της Ανατολικής Θράκης μετακινήθηκαν στη βουλγαρική. Οι Έλληνες της Δυτικής Θράκης μετακινήθηκαν στην Ελλάδα, που ήταν πέρα από το Νέστο. Αρχές Αυγούστου του 1913, απομακρύνθηκε η Ελληνική Διοίκηση από τη Δυτική Θράκη, ενώ οι βαρβαρότητες των Βουλγάρων κορυφώθηκαν. Από τους κατοίκους της Κομοτηνής οδηγήθηκαν σαν όμηροι στη Βουλγαρία, οι παρακάτω πρόκριτοι:
Ι. Βαρδάσης Μιλτιάδης, έμπορος, ΙΙ. Δάφτος Νικόλαος, καρβουνέμπορος, ΙΙΙ. Δημητρίου Παναγιώτης, έμπορος, IV. Ζερβαδάκης Σωκράτης, καταστηματάρχης, V. Καραπέτος Κωνσταντίνος, ιατρός, VI. Καραστεργίου Σταμάτης, πρόεδρος Συλλόγων Καπνεργατών. VII. Μαραμιλάκης Νικόλαος, ασφαλιστής, VIII. Μεταξάς Γαβριήλ, έμπορος, XI. Μπαλουκτσόγλου Αλέξανδρος, καπνέμπορος, X. Ντεμερτζόγλου Λάζαρος, καπνομεσίτης, XI. Ούτης Αναστάσιος, παντοπώλης, XII. Παπαλεξίου Αλέξανδρος, ποτοποιός, XIII. Παπαδόπουλος Παντελής, υφασματοπώλης, XIV. Παρασχίδης Χριστόφορος, καπνέμπορος, XV. Παστορίδης Φραντζής, έμπορος, XVI. Πλαστός Ιωάννης, γραμματέας, XVII. Πρωτούμης Χρήστος, καπνέμπορος, XVIII. Ράτος Ιωάννης, χαρτοπώλης, XIX. Σιμάτης Αδαμάκης, ιεροψάλτης, XX. Ταραβάκης Θεόδωρος, αργυραμοιβός και XXI. Παπαστεργίου Μιχαήλ, έμπορος.
Η παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στη νικημένη Βουλγαρία προκάλεσε δυναμικές αντιδράσεις Ελλήνων και μουσουλμάνων. Με διαμαρτυρίες προς την Πύλη και τους πρέσβεις των ευρωπαϊκών κρατών στην Κωνσταντινούπολη ζητούν την αυτονομία τους, η οποία πραγματοποιείται στις 8 Αυγούστου του 1913 με έδρα την Κομοτηνή. Λειτουργεί σαν πραγματικό κράτος. Δυστυχώς όμως δεν εγγυάται την ασφάλεια στους κατοίκους. Οι Βούλγαροι μη μπορώντας να επιβληθούν στους Θράκες, καταφεύγουν σε τεχνάσματα. Υπόσχονται προνόμια στους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης. Μ’ αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν να πάρουν με το μέρος τους επαναστάτες μουσουλμάνους και καταδιώκουν τους χριστιανούς Έλληνες με σφαγές, ατιμώσεις, ληστείες, φόνους, απαγωγές και εμπρησμούς. Απαγορεύεται ο εκκλησιασμός και η ελληνική γλώσσα. Η Δυτική Θράκη ερημώνεται με ταχύτατο ρυθμό. Οι κάτοικοι εγκαταλείπουν τις περιουσίες τους και φεύγουν για την ελεύθερη Ελλάδα. Αναφέρει γνωστός ιστορικός: Μέσα σε διάστημα μισού αιώνα, από το 1885 έως και το 1944, οι Θρακιώτες υπέστησαν από τους Βουλγάρους, τους οποίους άλλοτε χρησιμοποιούσαν για βοηθητικές εργασίες, τόσες συμφορές, όσες δεν έπαθαν από τους Τούρκους σε διάστημα έξι αιώνων.
Κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου (1914 - 1918) οι Έλληνες της Θράκης υπέφεραν πολύ εξαιτίας των εκτοπισμών, της στρατιωτικής θητείας και της στέρησης των απολύτως αναγκαίων αγαθών. Η Βουλγαρία κατηγορήθηκε για εφαρμογή στυγνής πολιτικής εθνικής κάθαρσης σε βάρος του ελληνορθόδοξου και μουσουλμανικού στοιχείου κατά την 5ετή βουλγαρική κατοχή (1913-1918). Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1919, το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στο Παρίσι επέβαλε εκκένωση της Δυτικής Θράκης από τους Βουλγάρους, απόφαση που επικυρώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (27-1-1919), σύμφωνα με την οποία η Βουλγαρία εγκατέλειπε όλες τις βλέψεις της στην περιοχή.
.Δεν είναι ίδια η ελληνική περίπτωση διότι τερμάτισε τον αγώνα της με τον ίδιο σκοπό που τον άρχισε.Ανεξάρτητο κράτος Ελλάδα.
Η ονομασία του κράτους άλλαξε σε "Σερβία και Μαυροβούνιο" μετά τη ΝΑΤΟϊκή επέμβαση του '99.
περίπου όπως σήμερα ο Μπαλτζώης και ο Μάζης σχολιάζουν τις ρωσικές κινήσεις στην Ουκρανία.