Short Horror Stories - Phorum Edition

[Στύξ]

Σας βάρεσε η ζέστη μλκες και την είδατε δόκιμοι Στέφεν Κινγκ.
Καλή προσπάθεια πάντως.

[Fata_Morgana]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

[George_V]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

Γράψε κι εσύ κάνα Αρλεκιν.

[Fata_Morgana]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

Γράψε κι εσύ κάνα Αρλεκιν.

Με τα Αρλεκιν δε τα έχω καλά. Τι να γράψεις; ο μεγαλοεφοπλιστής αγάπησε την υπηρέτρια και μπήκε στο τρυφερό της με τον ανδρισμό του και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Αλλά μυστηρίου και τέτοια θριλεροειδή θα είχε πολύ ενδιαφέρον.Αλλά δεν εχω συγγραφικό ταλέντο.

[Ερμής]

Τα διάβασα και τα δύο. Του Νάνου μαρεσε πιο πολυ

[Aitwlos]

Θέλουμε την δικιά σου ανθολογία τρόμου στα βιβλιοπωλεία

[Πτολεμαίος]

Spoiler

O Dwarven Blacksmith, παρά το σκληροτάχηλο όνομά του, ήταν Junior Manager σε μια ιδιωτική εταιρεία με λογισμικά, πολύ μακριά από τις προγονικές του ρίζες αλλά και τις επιθυμίες των δικών του.
Στα διαλείμματα της δουλειάς, καθημερινά γκρίνιαζε στους φίλους και συναδέλφους του για τις υπέρογκες τιμές ενοικίων που κυριολεκτικά καταβρόχθιζαν το μεγαλύτερο μέρος του -αρκετά υψηλού θα έλεγε κανείς - μισθού του. Το όνειρο να έχει ένα σπίτι που να το αποκαλεί δικό του φαινόταν μακρινό, πνιγόταν μέσα στους ουρανοξύστες και τις απρόσωπες πολυκατοικίες της Μητρόπολης.

Ένα απόγευμα, ενώ έψαχνε πάλι μηχανικά και χωρίς ελπίδα, ανάμεσα σε ατελείωτες λίστες με υπερτιμημένα διαμερίσματα, έπεσε πάνω σε μια τεράστια ευκαιρία. Ένα μικρό διαμέρισμα στα περίχωρα της πόλης, μόλις 15-20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο, μέρος ενός μεγαλύτερου, παλιού σπιτιού. Το ενοίκιο ήταν απίστευτα χαμηλό, σχεδόν πολύ καλό για να είναι αληθινό.
Χωρίς δισταγμό, ο Dwarven κάλεσε αμέσως τον αριθμό που έγραφε η αγγελία, ενώ άφησε να του ξεφύγει ένα χαμόγελο όταν διάβασε την φράση «όχι μεσίτες». Κανόνισε να το δει αμέσως το επόμενο απόγευμα. «Κατά τις 16:00» του είπε η φωνή στο τηλέφωνο. Συμφώνησε αμέσως. Θα δεχόταν οποιαδήποτε ώρα.

Το σπίτι ήταν ένα μεγάλο, παλιό βικτωριανό αρχοντικό, με την κάποτε μεγαλοπρεπή πρόσοψή του τώρα κάπως φθαρμένη. Δεν είχε χάσει όμως ούτε στο ελάχιστο την μεγαλοπρέπεια που έχουν αυτά τα σπίτια.
Ο ιδιοκτήτης, ένας ηλικιωμένος άνδρας ονόματι κύριος Γκρέισον, τον υποδέχτηκε με ένα ζεστό, αν και κάπως ανησυχητικό, χαμόγελο. Τα μάτια του είχαν ένα αιχμηρό βλέμμα σαν αρπακτικό και οι κινήσεις του ήταν πολύ αεράτες για κάποιον στην ηλικία του.
Έμοιαζε περασμένα 80.

«Αυτό είναι», είπε ο κύριος Γκρέισον, οδηγώντας τον Dwarven στο μικρό διαμέρισμα στο πίσω μέρος του σπιτιού. «Άνετο, έτσι δεν είναι; Ιδανικό για κάποιον που θέλει να εξοικονομήσει χρήματα. Ανακαινισμένη κουζίνα, ανακαινισμένο μπάνιο και φρεσκοβαμμένο. Και όλη η θέα προς το δάσος δική σου.»
Ο Dwarven συμφώνησε, αν και δεν μπορούσε να βγάλει από τον μυαλό του αυτή την παράξενη αίσθηση ότι τον παρακολουθούσαν. Παρά τις επιφυλάξεις του, το διαμέρισμα ήταν όντως ιδανικό και υπέγραψε το προσύμφωνο επί τόπου.

Οι πρώτες νύχτες ήταν χωρίς παράξενα γεγόνοτα, ενώ έχοντας πάρει μια βδομάδα άδεια από την δουλειά, περνούσε τις ημέρες του με την μετακόμιση και την τακτοποίηση του νέου σπιτιού.
Το διαμέρισμα ήταν ήσυχο, παραήταν θα έλεγε κάποιος, αλλά ο Dwarven το δικαιολόγησε μέσα του λόγω της απόστασης από την πόλη.
Λίγες μέρες μετά όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Στην αρχή ξεκίνησε με μικρούς θορύβους: τριξίματα και ψίθυρους που έμοιαζαν να προέρχονται από τους τοίχους.
Ένα βράδυ, καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, άκουσε απαλούς ήχους γρατσουνίσματος που έρχονταν πίσω από τον τοίχο. «Ποντίκια», σκέφτηκε. «Λογικό σε τόσο παλιά θεμέλια και σχεδόν στην εξοχή. Άυριο θα ενημερώσω τον κύριο Γκρέισον.» Με αυτή την εξήγηση, προσπάθησε ξανά να κοιμηθεί. Αλλά το ξύσιμο έγινε πιο δυνατό, πιο επίμονο.

Καθοδηγούμενος από το είδος της περιέργειας που πάει κόντρα σε κάθε ενστικτώδη προειδοποίηση της λογικής, αλλά και με έναν υπαινιγμό φόβου, ο Dwarven ακολούθησε τον ήχο που προς μεγάλη του έκπληξη κατέληγε σε μια μικρή πόρτα στο πίσω μέρος μιας ντουλάπας της κρεβατοκάμαρας , μια πόρτα που δεν είχε προσέξει ποτέ πριν. Ήταν παλιά, με το ξύλο της σκούρο και θρυμματισμένο. Με μια βαθιά ανάσα, την άνοιξε, αποκαλύπτοντας μια στενή σκάλα που κατέβαινε στο σκοτάδι.

Mε την καρδιά του χτυπώντας δυνατά, έπιασε έναν φακό που είχε πάντα στο κομοδίνο του και προσεκτικά άρχισε να κατεβαίνει. Ο αέρας γινόταν όλο και πιο κρύος με κάθε βήμα. Όταν επιτέλους έφτασε στο τελείωμα της σκάλας, βρέθηκε σε ένα αμυδρά φωτισμένο υπόγειο, γεμάτο με περίεργα σύμβολα σκαλισμένα στους τοίχους και το πάτωμα. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένας μεγάλος, περίτεχνος καθρέφτης, με την επιφάνειά του να κυματίζει σαν νερό.

Καθώς πλησίασε στον καθρέφτη, ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική στήλη του σαν ρεύμα. Στο γυαλί του καθρέφτη δεν αντανακλούσε η δική του εικόνα, αλλά του κυρίου Γκρέισον, με τα μάτια του να λάμπουν από μια διαβολική λάμψη.
«Καλώς ήρθες, Dwarven». Η φωνή του κυρίου Γκρέισον αντήχησε στο δωμάτιο. "Σε περίμενα."

Ο Dwarven προσπάθησε να γυρίσει και να τρέξει, αλλά ο φόβος του εμπόδιζε το σώμα να ακολουθήσει την προσταγή του εγκεφάλου του.
Η επιφάνεια του καθρέφτη άρχισε να κυματίζει και να διογκώνεται, και με μια αφύσικη κίνηση, ο κύριος Γκρέισον βγήκε από αυτόν, με τη μορφή του να στρίβει και να επιμηκύνεται σε κάτι βλάσφημο για την ίδια την φύση και αδιανόητα τρομακτικό.

«Βλέπεις», είπε σιγά ο κύριος Γκρέισον, με τη φωνή του τώρα να μοιάζει πιο πολύ με γρύλισμα, «χρειάζομαι φρέσκες ψυχές για να συντηρήσω τη ζωή μου και εσύ, αγαπητέ μου ενοικιαστή, είσαι ο τέλειος υποψήφιος».

Με ένα κύμα αδρεναλίνης, ο Dwarven απελευθερώθηκε από τα δεσμά του φόβου του και ανέβηκε τις σκάλες. Άκουγε το πλάσμα πίσω του, με τα νύχια του να ξύνουν πάνω στην πέτρα.
Η μία και μοναδική ματιά που έριξε πίσω του όσο ανέβαινε παραλίγο να τον κάνει να παραλύσει από φόβο ξανά. Ο κύριος Γκρέισον τον ακολουθούσε γρήγορα τρέχοντας στα τέσσερα σαν κάποιο λυσσασμένο ζώο.
Φτάνοντας στην κρεβατοκάμαρα του, έκλεισε με δύναμη την πόρτα και προσπάθησε να την σφραγίσει με ό,τι έπιπλο έβρισκε.


Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή. Τότε, η πόρτα άρχισε να σείεται βίαια και ο Dwarven ήξερε ότι δεν θα κρατούσε για πολύ.
Απελπισμένος, θυμήθηκε μια σκάλα πυρασφάλειας έξω από το παράθυρό του. Έτρεξε αμέσως, κατεβαίνοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε, χωρίς να τολμήσει να κοιτάξει πίσω αυτή τη φορά.
Καθώς έπεσε άγαρμπα στο έδαφος, άκουσε ένα εκκωφαντικό κρότο και ένα τερατώδη βρυχηθμό από το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου. Ο Dwarven έτρεξε μέσα στη νύχτα, χωρίς να σταματήσει, απορώντας και ό ίδιος πως αντέχει το σώμα του, μέχρι να φτάσει στην ασφάλεια των πρώτων φώτων της πόλης.

Τις επόμενες μέρες μετακόμισε με έναν φίλο του, αφήνοντας πίσω του όλα τα υπάρχοντά του. Ανέφερε το περιστατικό στις αρχές, αλλά όταν οι αστυνομικοί έφτασαν στην έπαυλη, τη βρήκαν εγκαταλελειμμένη και εντελώς ερειπωμένη, σαν να ήταν έρημη και ακατοίκητη εδώ και δεκαετίες.

Ο Dwarven Blacksmith δεν μίλησε ποτέ ξανά για εκείνη τη νύχτα. Σε κανέναν.
Λίγο καιρό μετά, έκλεισε συμφωνία πληρωμής με το μήνα, με ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, λίγα τετράγωνα από την εταιρεία που εργαζόταν.
Έμαθε, ότι μερικές φορές, μια καλή συμφωνία μπορεί όντως να είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή, ειδικά όταν το τίμημα -όπως απεδείχθη- δεν αφορούσε ποτέ χρήματα.

Λαβκραφτικες επιρροές σε αυτό.
Ωραίος.

Νάνε με τον Γκρεϊσον
Φωνάζεις κύριε ελέησον.

[Ανίκητος]

2

Δεν δυσκολεύτηκε τόσο να εντοπίσει, να χτυπήσει και να ανοίξει τη δρύινη πόρτα με την πινακίδα, όσο να αφουγκραστεί από πίσω της το αγενές παράγγελμα:

"Ναιαι!", ή "περάστε!", ή κάτι τέτοιο.

Παλιομοδίτικο γραφείο, μοκέτα μπορντό, μαυρισμένη - και μπαρόκ ταπετσαρία, άπλυτη. Πολυκαιρισμένα, όλα.
Διασπαρμένο από αντίκες και βαλσαμωμένα ζώα, που πρόσθεταν κι άλλο βάρος σε αυτό των χοντρών τόμων.
Τα ράφια στις σκαλιστές βιβλιοθήκες είχαν σκεβρώσει και καμφθεί, σαν ένα μειδίαμα απέναντι στο χρόνο.
Γέμιζε τον αέρα ο καπνός με μυρωδιά έντονη, από φίνο πούρο, ο βαριεστημένος στη διευθυντική καρέκλα ασπροντυμένος ξερακιανός τύπος.
Ας πούμε, σιτεμένος μεσήλικας.

"Εσείς είστε λοιπόν! Η ..."
"Ναι. Εγώ είμαι η ... Αυτή είμαι!"

Της μίλησε σαν τσατισμένος, αλλά ήταν η αλλοίωση στη φωνή από το πολύχρονο κάπνισμα.
Με μούτρο πιο βλοσυρό κι από το ύφος του, της έδειξε μια πολυθρόνα να καθίσει.

Πονήρεψε κάπως καθώς η φούστα του ταγιέρ σηκωνόταν, όσο να εμφανιστούν τα λυγισμένα γόνατα μέσα από τη λεπτή αλλά αδιαφανή ύφανση.
Από την επισκέπτριά του κοιτούσε τώρα να πάρει πόντους, μάτι από το καλσόν δηλαδή, αλλά για να σκιστούν... ο πόθος του θα έμενε άτολμος.
Το συνειδητοποίησε, κάλμαρε και συνέχισε να τηρεί τις αποστάσεις, ίσως και πιο αγενής.

"Μεταχειριστήκατε πολύ πλάγια μέσα για να έρθετε μέχρι εδώ."
"Δεν νομίζω πως ζήτησα κάτι που απαγορεύεται."

Εκείνη απάντησε χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το πώς την κοιτούσε. Παρότι δεν ένιωθε άνετα.
Αυτός ήταν απλώς το τελευταίο εμπόδιο πριν το σκοπό της.
Είχε λάβει τις εντολές του και δεν θα τολμούσε τίποτα περισσότερο.
Το θέμα ήταν καθαρά τυπικό.

Συνεχίζεται

[hellegennes]

Τα διάβασα και τα δύο. Του Νάνου μαρεσε πιο πολυ

Του Νάνου μού θύμισε πολύ το Τζερούσαλεμς Λοτ, οπότε προτιμώ το πρώτο. Η επιρροή από Λάβκραφτ είναι εμφανέστατη και στα δύο του Ότο.

Έχω κι εγώ ένα αλλά δεν ξέρω σε ποιον χρήστη του φόρουμ ταιριάζει.

[Πρετεντέρης]

Μόνη στο δάσος, νύχτα

Η πανσέληνος υψωνόταν επιβλητικά στον νυχτερινό ουρανό, ρίχνοντας ένα απόκοσμο φως στο έρημο δάσος. Τα δέντρα, σιωπηλοί μάρτυρες των γεγονότων που επρόκειτο να συμβούν, φαίνονταν σαν σκιές από έναν άλλο κόσμο. Η Μαρία, μια νέα γυναίκα με μακριά, μαύρα μαλλιά και σπινθηροβόλα μάτια, προχωρούσε αργά ανάμεσα στις σκιές. Είχε ένα ένστικτο ότι κάτι την παρακολουθούσε, κάτι σκοτεινό και επικίνδυνο.

Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα, αλλά το πρόσωπό της παρέμενε ήρεμο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσε μόνη της μέσα στη νύχτα, και ήξερε καλά ότι το θάρρος της ήταν η μεγαλύτερη ασπίδα της. Ξαφνικά, ένας ήχος έσπασε τη σιωπή. Ένα κλαδί έσπασε πίσω της, και η Μαρία γύρισε απότομα, με τα μάτια της να ψάχνουν στις σκιές.

«Ποιος είναι εκεί;» φώναξε, προσπαθώντας να κρύψει τον φόβο στη φωνή της. Καμία απάντηση. Όμως, το ένστικτό της δεν την είχε ποτέ ξεγελάσει.

Καθώς προχωρούσε, άρχισε να νιώθει την παρουσία του. Βαριά βήματα, σαν κάτι μεγάλο και βαρύ να κινείται αθόρυβα ανάμεσα στα δέντρα. Η Μαρία σταμάτησε, κρατώντας την αναπνοή της, και προσπαθούσε να ακούσει καλύτερα. Τότε το είδε. Ένα τεράστιο, σκιώδες πλάσμα με φωτεινά, κίτρινα μάτια την κοίταζε από μακριά. Ένας λυκάνθρωπος.

«Δεν είσαι σαν τους άλλους,» είπε ο λυκάνθρωπος με μια βαριά, απειλητική φωνή. «Μυρίζεις διαφορετικά.»

Η καρδιά της πάγωσε, αλλά το πρόσωπό της παρέμεινε ατάραχο. «Κι εσύ δεν μοιάζεις με τα άλλα θηρία του δάσους,» απάντησε με σταθερή φωνή.

Ο λυκάνθρωπος έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός, και η Μαρία μπορούσε να διακρίνει τα τεράστια, αιχμηρά νύχια και τα δόντια του που έλαμπαν στο φως του φεγγαριού. Η επίθεση ήταν αναπόφευκτη. Ο λυκάνθρωπος ορμήθηκε προς το μέρος της με αστραπιαία ταχύτητα. Η Μαρία, φαινομενικά αβοήθητη, έμεινε στη θέση της.

Όταν ο λυκάνθρωπος ήταν σχεδόν επάνω της, η Μαρία έκανε μια ξαφνική κίνηση. Από το σακάκι της έβγαλε ένα μικρό ασημένιο περίστροφο και πυροβόλησε κατευθείαν στην καρδιά του τέρατος. Η σφαίρα διαπέρασε το στήθος του λυκανθρώπου, ο οποίος ούρλιαξε από πόνο και έπεσε στο έδαφος.

«Ασημένιες σφαίρες,» ψιθύρισε ο λυκάνθρωπος, σφαδάζοντας. «Ποια είσαι;»

«Είμαι η τελευταία που θα δεις,» απάντησε η Μαρία, πλησιάζοντας τον προσεκτικά. Ο λυκάνθρωπος πάλευε να σηκωθεί, αλλά η Μαρία δεν του έδωσε την ευκαιρία. Πλησίασε προσεκτικά και πυροβόλησε ξανά, αυτή τη φορά στο κεφάλι. Το πλάσμα σταμάτησε να κινείται.

Η Μαρία κοίταξε το άψυχο σώμα για μια στιγμή, βεβαιώθηκε ότι ήταν νεκρό και ύστερα χαλάρωσε. Η αποστολή της είχε τελειώσει για απόψε. Κάθισε σε έναν κορμό δέντρου και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήξερε ότι η δουλειά της δεν ήταν εύκολη, αλλά το έκανε για να προστατεύσει τους ανθρώπους από αυτά τα πλάσματα.

Θυμήθηκε την πρώτη της συνάντηση με έναν λυκάνθρωπο, πριν από χρόνια, όταν ακόμα δεν είχε καμία εμπειρία και σχεδόν έχασε τη ζωή της. Από τότε, αφιέρωσε τη ζωή της στο κυνήγι και την εξόντωση των λυκανθρώπων.

Η Μαρία σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει πίσω προς το χωριό. Η νύχτα ήταν ακόμα σκοτεινή, αλλά η αίσθηση του κινδύνου είχε φύγει. Η πανσέληνος έριχνε το φως της πάνω στο μονοπάτι, και η Μαρία ήξερε ότι οι κάτοικοι του χωριού θα κοιμούνταν πιο ήσυχοι απόψε.

Όταν έφτασε στο χωριό, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και μπήκε μέσα, νιώθοντας την κούραση να την κυριεύει. Αλλά πριν ξαπλώσει για να ξεκουραστεί, καθάρισε προσεκτικά το περίστροφό της και γέμισε το γεμιστήρα με νέες ασημένιες σφαίρες.

Την ώρα που το έκανε, θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει στον εαυτό της. «Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να περάσει αυτό που πέρασα εγώ,» ψιθύρισε στον εαυτό της.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι της και σκέφτηκε τους ανθρώπους που είχε σώσει, τις οικογένειες που μπορούσαν να ζουν με ασφάλεια χάρη σε αυτήν. Έκλεισε τα μάτια της με ένα αίσθημα ικανοποίησης, αλλά και εγρήγορσης. Η μάχη της με τους λυκανθρώπους ήταν μια αδιάκοπη πάλη, και η ίδια ήταν πρόθυμη να συνεχίσει για όσο χρειαζόταν.

Έξω, η μέρα ξεκινούσε και οι άνθρωποι του χωριού ξύπνησαν, ανυποψίαστοι για τη μάχη που είχε δοθεί για τη δική τους ασφάλεια. Η Μαρία κοιμόταν ήρεμα, γνωρίζοντας ότι είχε κάνει το καθήκον της. Και όταν η νύχτα θα έπεφτε ξανά, θα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει ό,τι κι αν ερχόταν, γιατί αυτή ήταν η μοίρα της – να προστατεύει τους αθώους από το σκοτάδι που καραδοκούσε.

[GoBzi]

viewtopic.php?f=24&t=55448

[Otto Weininger]

Ο Hellegennes υπερηφανευόταν για τη ακόρεστη δίψα του για γνώση. Διάβαζε με πάθος, καταβροχθίζοντας βιβλία για κάθε πιθανό θέμα, όσο πολύπλοκο και αν ήταν. Ιστορία, θετικές επιστήμες, φιλοσοφία — δεν υπήρχε τίποτα που να μην μελετούσε. Το μικρό του διαμέρισμα ήταν γεμάτο με βιβλιοθήκες και ράφια που ξεχείλιζαν από τόμους, και συχνά χανόταν στις σελίδες τους, νιώθοντας κατ’αυτόν τον τρόπο πιο συνδεδεμένος με τον κόσμο από ποτέ.

Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, ο Hellegennes έλαβε ένα γράμμα με την επίσημη σφραγίδα της τοπικής δημόσιας βιβλιοθήκης. Με ενθουσιώδη περιέργεια, το άνοιξε και διάβασε:

Αγαπητέ κύριε Hellegennes,
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας προσκαλέσουμε να δώσετε μια παρουσίαση για ένα -οποιοδήποτε- θέμα της επιλογής σας, στους μαθητές του συνοικιακού λυκείου. Η ευρεία γνώση και η εμπειρογνωμοσύνη σας θα ήταν ανεκτίμητη για την εκπαίδευσή τους. Παρακαλούμε να έρθετε στη βιβλιοθήκη επόμενη Παρασκευή στις 3 μ.μ.
Με εκτίμηση, εκ της Διευθύνσεως
Η Τοπική Δημόσια Βιβλιοθήκη


Ο Hellegennes ένιωσε παραπάνω από χαρούμενος. Αυτή ήταν η αναγνώριση που πάντα επιθυμούσε. Αμέσως άρχισε να προετοιμάζει την παρουσίασή του, αποφασίζοντας να εμβαθύνει στο αινιγματικό θέμα των αρχαίων πολιτισμών. Πέρασε τις επόμενες μέρες φτιάχνοντας προσεκτικά την ομιλία του, ενώ παράλληλα έβαζε και εικόνες στα κείμενα, αφού σίγουρα θα είχαν εκεί και έναν προτζέκτορα.

Η μέρα της παρουσίασης έφτασε. Ο Hellegennes ντύθηκε με τα πιο επίσημα του ρούχα, μάζεψε προσεκτικά τις σημειώσεις και τα οπτικά υλικά και ξεκίνησε για τη βιβλιοθήκη.
Η ομίχλη φαινόταν να πυκνώνει καθώς περπατούσε, εμποδίζοντας το δρόμο του, όλο και περισσότερο όσο πλησίαζε προς την βιβλιοθήκη, ενώ κάποια στιγμή του φάνηκε ότι κινούταν αισθητά πιο αργά σε σχέση με την ταχύτητα του βηματισμού του. Το απέδωσε στην ανυπομονησία του να φτάσει.

Σε λίγο, βιβλιοθήκη ορθωνόταν μπροστά του, με τη μεγαλοπρεπή πρόσοψή της επίσης τυλιγμένη στην ομίχλη. Άνοιξε τις βαριές πόρτες και μπήκε μέσα. Ο αέρας ήταν γεμάτος με τη μυρωδιά των παλιών βιβλίων και του γυαλισμένου ξύλου. Μια βιβλιοθηκάριος τον καλωσόρισε με ένα ζεστό χαμόγελο. Μάλιστα κάτι του είπε μόλις μπήκε, αλλά δεν το άκουσε καθαρά. «Περίεργο», σκέφτηκε. «Λες και μιλούσε μέσα από πηγάδι, παρότι δίπλα μου».
Η απορία του όμως διαλύθηκε γρήγορα όπως ήρθε, μόλις η βιβλιοθηκάριος σηκώθηκε και τον οδήγησε στην αίθουσα της παρουσίασης.

Η αίθουσα ήταν καλά φωτισμένη, με αρκετές σειρές καρεκλών τοποθετημένες με προσοχή μπροστά από το βήμα. Ο Hellegennes έστησε τα υλικά του, ενώ η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα από προσμονή. Ακούστηκαν κάποια μουρμουρητά, και ξαφνικά η αίθουσα άρχισε να γεμίζει σιγά σιγά με μαθητές. Τα πρόσωπά τους γεμάτα σεβασμό και προσοχή, πράγμα που του έκανε εντύπωση δεδομένου ότι όπως και να έχει, δεν ήταν παρά εφήβοοι που τους κουβάλησαν σε βιβλιοθήκη.

Ξεκίνησε την παρουσίασή του με ενθουσιασμό, η φωνή του αντηχούσε στην ήσυχη αίθουσα. Μίλησε για τα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου, τα θαύματα του πολιτισμού των Μάγια και τα επιτεύγματα των Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι μαθητές άκουγαν με απόλυτη σιωπή, τα μάτια τους ορθάνοιχτα από θαυμασμό.
Καθώς μιλούσε, ο Hellegennes ένιωσε μια παράξενη αίσθηση, σαν να γινόταν η αίθουσα πιο σκοτεινή και πιο κρύα. Για λίγο του φάνηκε ότι οι λάμπες στους πολυελαίους, παρότι ανοιχτές έμοιαζαν να μην φωτίζουν καθόλου. Θύμιζαν φωτεινά άστρα στον σκοτεινό ουρανό του ψηλού ταβανιού.

Σταμάτησε για λίγο να μιλάει και κοίταξε με αμηχανία τον χώρο γύρω του, μέχρι που το βλέμμα του πάγωσε. Τα πρόσωπα των μαθητών έμοιαζαν να έχουν σκοτεινιάσει. Τα χαρακτηριστικά τους γινόντουσαν όλο πιο ασαφή και δυσδιάκριτα. Τα μάτια τους, ωστόσο, φαίνονταν να λάμπουν με ένα αφύσικο φως.

Η ησυχία των μαθητών, που τόσο είχε εκτιμήσει στην αρχή, έπαψε να υπάρχει.

Ένα χαμηλό, ψιθυριστό μουρμουρητό γέμισε την αίθουσα, αυξανόμενο σε ένταση μέχρι να γίνει μια συλλογική κακοφωνία. Ο Hellegennes τα έχασε, τα λόγια του παγιδεύτηκαν στο λαιμό του.
Οι μαθητές δεν άκουγαν πια· ψάλλανε ακατάληπτα , με τις φωνές τους να συγχωνεύονται σαν μια ενιαία, κακόβουλη οντότητα που προσπαθούσε να πάρει μορφή.

Πανικόβλητος, ο Hellegennes έκανε μια προσπάθεια να απομακρυνθεί από το βήμα, μόνο για να διαπιστώσει ότι δεν μπορούσε να κινηθεί.
Τότε η αίθουσα άρχισε να παραμορφώνεται και να στρέφεται, οι τοίχοι να «λιώνουν» και να παίρνουν ακαθόριστα σχήματα που αμφισβητούσαν την γεωμετρία. Κοίταξε τα χέρια του και τα είδε να διαλύονται σε ένα μαύρο σκοτάδι που λίγο πριν ήταν η σταθερή βάση του βήματος.

Η βιβλιοθήκη, οι μαθητές, όλα εξαφανίστηκαν, δίνοντας την θέση τους σε λευκούς, ψυχρούς αποστειρωμένους τοίχους και μια έντονη λάμψη φώτων. Ο Hellegennes σε μια στιγμή, βρέθηκε δεμένος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, με τα χέρια και τα πόδια του δεμένα σφιχτά.
Ένας γιατρός στεκόταν πάνω από αυτόν, με ένα στηθοσκόπιο στο χέρι.

"Κύριε Hellegennes, ξυπνήσατε," είπε ο γιατρός, με τη φωνή του ήρεμη και αυστηρά επαγγελματική. "Είχατε άλλο ένα επεισόδιο, αλλά μην φοβάστε. Θυμηθείτε, τίποτα από όσα βιώσατε δεν ήταν αληθινό."
Το μυαλό του Hellegennes στροβιλιζόταν. Η βιβλιοθήκη, η παρουσίαση, οι μαθητές — όλα ήταν μια ψευδαίσθηση, μια άσχημη φάρσα του διαταραγμένου ψυχισμού του. Δεν ήταν κάποιος σεβάσμιος λόγιος, αλλά ένας ασθενής σε ένα υψίστης ασφαλείας ψυχιατρείο, κλεισμένος εκεί για τη δική του ασφάλεια.

"Σας παρακαλώ," ψιθύρισε ο Hellegennes, με την φωνή του να τρέμει. "Σας παρακαλώ, αφήστε με να γυρίσω πίσω. Πρέπει να τελειώσω την παρουσίασή μου."

Ο γιατρός αναστέναξε, μια έκφραση οίκτου εμφανίστηκε στα μάτια του.
"Φοβάμαι πως αυτό δεν είναι δυνατόν, κύριε Hellegennes. Χρειάζεται να ξεκουραστείτε τώρα. Θα συνεχίσουμε τη θεραπεία σας το πρωί."
Καθώς ο γιατρός έφευγε, μια νοσοκόμα έσβησε το φως του δωματίου.

Ο Hellegennes κοιτούσε το ταβάνι, που στο ημίφως έμοιαζε να χαμηλώνει . Η ζοφερή πραγματικότητα της κατάστασής του, άρχιζε να τον πνίγει σαν θηλιά. Η γνώση που είχε επιδιώξει με τόση ζέση να αποκτήσει είχε γίνει ο βασανιστής του, παγιδεύοντάς τον σε έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν υπήρχε διαφυγή.

Στη σιωπή του κελιού του, μπορούσε ακόμα να ακούει τους ψιθύρους, χαμηλούς αλλά επίμονους, μια υπενθύμιση ενός κόσμου που υπήρχε μόνο στο ταλαιπωρημένο μυαλό του.

[Otto Weininger]

Καλέ τούτος έχει ταλέντο.

ετοιμάσου, είσαι η πρωταγωνίστρια της 4ης.

[Ερμής]

Αυτά τα γράφεις επί τόπου;

[Otto Weininger]

Αυτά τα γράφεις επί τόπου;

ναι, αλλά μετά τα διαβάζω ξανά και ξανά, όπου συνήθως όλο και κάτι θα αλλάξω/προσθέσω/αφαιρέσω