https://www.metarithmisi.gr/content/oi- ... r9gu6bXqT0
Η αμορφωσιά δεν ήταν ποτέ προσόν για την Αριστερά. Μπορεί, στη λογική ότι τους «μιλάει η ιστορία», να είπαν και να έκαναν πολλά ανορθολογικά. Όλες όμως οι θρησκείες, στους πιστούς των οποίων «μιλάει ο Θεός», βαρύνονται με τους ίδιους ανορθολογισμούς.
Και «οι νόμοι της ιστορίας» που πήραν την θέση των θρησκευτικών προφητειών στην αριστερά, ως υποκατάστατο μάλιστα της «θείας πρόνοιας», ήταν πιο επιδραστικοί και από τον ίδιο τον θεό.
Παρ’ όλα αυτά, ενώ επρόκειτο για μία στάση που στηριζόταν αποκλειστικά στην πίστη και όχι στη γνώση, δηλαδή σε μία «εξανθρωπισμένη» μαγεία, ποτέ δεν έκαναν αξία την αμορφωσιά. Ούτε ποτέ η αμορφωσιά προβλήθηκε ως πρότυπο.
Αυτό συνέβη μόνον τα τελευταία χρόνια. Όταν η σταλινογενής Αριστερά τέθηκε επικεφαλής του πιο χυδαίου και αμοραλιστικού ρεύματος της σύγχρονης ιστορίας μας.
Το οποίο αντικατέστησε τις κοινωνικές προφητείες για τις οποίες έδιναν τη ζωή τους οι προηγούμενοι, με την αγοραία ανηθικότητα των δημαγωγών.
Αφού υποσχέθηκαν ότι θα μετατρέψουν σε πραγματικότητα τις νηπιακές φαντασιώσεις πως δήθεν αρκούσε να μην πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στο δημόσιο (κίνημα «δεν πληρώνω») – όταν οι προπάτορες όχι μόνον πλήρωναν, αλλά έδιναν και τη ζωή τους για τον κοινό μας κόσμο - ώστε να γεμίσουν τα ταμεία του με χρήμα.
Ή, ακόμη χειρότερα, να μην φορούν γραβάτα οι τελετάρχες «αρχιμάγοι», για να κάνουμε τους ξένους να μας πληρώνουν και από πάνω να χορεύουν με τους ρυθμούς που θα έπαιζαν τα δικά μας νταούλια.
Όταν δηλαδή επιβεβαιώθηκε μία φοβερή προειδοποίηση: Ότι ουδείς μπορεί να σώσει μία κοινωνία από την τρέλα της, στην οποία οδηγεί η τυραννία των δημαγωγών.
Και αυτή η έκπτωση θα ήταν αδύνατον να επέλθει, αν δεν παραβίαζαν την παράδοση των πατεράδων μας. Αν δηλαδή δεν περιφρονούσαν και δεν έθεταν υπό διωγμόν την ίδια την παιδεία, με όλες τις δυνατές μορφές του διωγμού.
Από την απαίτησή τους για μια παιδεία χωρίς αξιολόγηση, μέχρι την συκοφάντηση της αριστείας ως ντροπής και ρετσινιάς.
Η πραγματικότητα όμως τιμωρεί πρωτίστως με την γελοιότητα, όποιον υπερβεί τα όρια της ύβρεως. Όποιον δηλαδή περιφρονητή της παιδείας, επιχειρήσει να υποδυθεί τον «μορφωμένο».
Και σ’ αυτήν ακριβώς την ύβρη εισέρχεται συχνά ο ίδιος ο αρχηγός, όταν μεταμφιέζεται σε «μορφωμένο».
Και τιμωρείται, διότι αγνοεί και κάτι άλλο: ότι αυτή ειδικά η μεταμφίεση είναι αδύνατη, χωρίς να μεταμορφωθεί σε «Μαντάμ Σουσού».
Γι’ αυτό συχνά μας παγώνει με «παγετώνες» από βαρύγδουπες λέξεις αλλά άδειες από σκέψεις.
Όπως ακριβώς οι «παγετώνες» που απειλούν – κατ’ αυτόν - την αγροτική μας παραγωγή.
