Ενα σχολιο απο εδω
http://provocateur.gr/out-about/12443/p ... oyn-mikros
Καταρχάς χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος εκεί έξω που "άλλα λέει η Θεια μου, άλλα ακούν τ'αυτιά μου". Όσο νά'ναι, είναι μια ανακούφιση! Με σκυμμένο το κεφάλι, λοιπόν, καταθέτω τη δική μου εμπειρία για ένα αντικατοχικό τραγούδι που δεν γράφτηκε ποτέ...το "Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά".
Από τότε που πρωτάκουσα αυτό το τραγούδι, πάντα με συγκινούσε ο στίχος του. Έκλεινα τα μάτια και ταξίδευα στα χρόνια της Κατοχής, συγκλονισμένος από τον αοιδό που περιέγραφε λυρικά την εποχή και την θλιβερή καθημερινότητά της: 1941, η χώρα ηττημένη και παραδομένη στους Γερμανοιταλούς κατακτητές. Φόβος, ανέχεια, φτώχεια, πείνα...Ορκίζομαι ότι άκουγα τα άρβυλα τα χτυπάνε δυνατά στην άσφαλτο, τα καμιόνια να κυκλοφορούν στην άδεια πόλη φορτωμένα με κατακτητές φαντάρους και ριγούσα όταν σκεφτόμουν πως.."με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, τριγυρνάνε οι Ιταλοί και στην Αθήνα"...Θεέ μου, πόσο δύσκολα πρέπει να ήταν τότε..
Και συνέχιζε το άσμα, μην αφήνοντας περιθώρια για παρερμηνείες: "στα λιμάνια, στους σταθμούς στην αγορά"...οι κατακτητές ήταν παντού! Κάθε ίχνος Ελευθερίας και Δημοκρατίας είχε καταλυθεί!
Πριν συνέλθω από τα συναισθήματα αυτά ερχόταν η επόμενη σπαρακτική περιγραφή: "Σ’ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος, το σακάκι σου στον ώμο να κρατάς κι όλους όσους δε θυμούνται φορτωμένος"....ένα ανθρώπινο κουρέλι, ένας κατακτημένος, να τριγυρνάει στα χαμένα, σε μια πόλη ξένη πια, αλλά με την φλόγα της αντίστασης, ακόμα και στο όνομα των λιγόψυχων που προσπαθούσαν να εθελοτυφλήσουν και να ξεχάσουν την ίδια την καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν και το πώς έφτασαν ως εκεί.
Για να καταλήξει, γυρνώντας το μαχαίρι στην καρδιά: "Σα σκηνές από ταινία "προσεχώς" μοιάζεις μέσα στις στροφές αυτού του νόστου, δυο γενιές χαμένες πίσω δυστυχώς κι η Αθήνα μια μητρόπολη του νότου"..Θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση? Θα απελευθερωθεί η χώρα? Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα όνειρα θα πάνε χαμένα στον βωμό αυτού του πολέμου? Η Αθήνα, πρωτεύουσα του υποδουλωμένου κράτους, θα αποκτήσει ξανά την θέση που της αρμόζει, κληρονομιά της πλούσιας ιστορίας της?
Σχεδόν ξεχνούσα ότι τελικά η χώρα απελευθερώθηκε, ότι οι εικόνες αυτές παραμένουν, ευτυχώς, μόνο περιγραφές σε βιβλία και απεικονίσεις σε παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες ή βίντεο της εποχής.
Πριν κάποια χρόνια (όχι πολλά), κάπως, κάπου είδα γραμμένους τους στίχους..Νταλίκες? Χα, κάποιος τρολάρει το τραγούδι..Τότε το ανέφερα αστειευόμενος με τον διπλανό μου και το συνονθύλευμα αμηχανίας, ντροπής και ηλιθιότητας που είχα εκείνη την στιγμή για φάτσα, είναι μέχρι σήμερα αντικείμενο καζούρας από τον ίδιο...
Ντρέπομαι αλλά το παραδέχομαι ότι, μέχρι και σήμερα, εξακολουθώ να θεωρώ ότι η δική μου εκδοχή είναι η σωστή...
Μιχάλης
Θεουλης,ειχε στησει ολοκληρη ιστορια απο πισω
