Από μικρός ήμουν Ολυμπιακός. Άρχισα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο από το 1988, όταν άρχισαν τα λεγόμενα πέτρινα χρόνια. Θυμάμαι πως τα χρόνια που ακολούθησαν, μου έκανε εντύπωση που άκουγα οπαδούς των αντιπάλων να τραγουδάνε στα γήπεδά τους συνθήματα και να κοροϊδεύουν τον Ολυμπιακό. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, το εξής: "Ω Καίσαρα! Ω Καίσαρα! Πρωτάθλημα στον Πειραιάαα!". Και μου έκανε εντύπωση που τα τραγουδούσαν σε αγώνες που δε συμμετείχε ο Ολυμπιακός. Ως παιδάκι αναρωτιόμουν γιατί ασχολούνται με άλλη ομάδα. Προφανώς αυτό γίνεται ακόμα και σήμερα. Και από φιλάθλους του Ολυμπιακού φυσικά.
Όλο αυτό, όμως, με έκανε να συμπαθήσω ακόμα περισσότερο τον Ολυμπιακό. Επίσης, τη χρονιά που πήρε τον Ντέταρι, πηγαίναμε στο χωριό της γιαγιάς μου και, επειδή ήμασταν κατάξανθα και παίζαμε ωραία μπαλίτσα με τον αδερφό μου, μας φώναζαν στο χωριό "Ντεταράκια". Βέβαια τα σκάνδαλα με Κοσκωτά και Σαλιαρέλη δε μου άρεσαν.
Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η τριετία της ΑΕΚ με τον Μπάγεβιτς. Τη χρονιά που απέκλεισε τη Rangers και μπήκε στους ομίλους του Champions League είχα μπει σε σκέψεις. Μήπως να υποστηρίζω ΑΕΚ; Θυμάμαι στους ομίλους που έχασε εντός έδρας από τον Ajax με 1-2. Έπαιζε, όμως, μπαλάρα! Πολύ ωραία ομάδα. Αλλά δε μου πήγαινε να αλλάξω ομάδα. Θαύμαζα την ΑΕΚ αλλά συνέχισα να υποστηρίζω τον Ολυμπιακό. Επίσης, θυμάμαι που σκεφτόμουν "Μακάρι να τελειώσω το σχολείο και να δω την ομάδα να παίρνει έστω ένα πρωτάθλημα". Τελικά το 1997, τελευταία τάξη στο Λύκειο, τα σάρωσε όλα και σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ.
Επιπλέον είχα μια συμπάθεια στον Ατρόμητο λόγω του ότι μεγάλωσα στο Περιστέρι. Ωστόσο, ποτέ δεν ασχολήθηκα σχετικά με τη θέση που βρίσκεται στη βαθμολογία ή τι παίκτες έχει. Απλά ήθελα να κερδίζει.
Από ξένες ομάδες υποστηρίζω Liverpool. Αυτό προέκυψε, επίσης, από μικρή ηλικία, όταν μια φορά είδα στην τηλεόραση αγώνα της Liverpool. Μου άρεσε πολύ ο Ian Rush, με το χαρακτηριστικό μουστάκι. Στενοχωρήθηκα όταν μετά από χρόνια η ομάδα έχασε το πρωτάθλημα επειδή γλίστρησε ο Gerard. Είχαν φτιάξει βίντεο που τον έδειχνε σε προηγούμενο παιχνίδι να ενθαρρύνει τους συμπαίκτες του και να τους λέει ότι είναι στην τελική ευθεία και το πρωτάθλημα αυτή τη φορά δε χάνεται. Και μετά τον κορόιδευαν που γλίστρησε. Πόσο κακοί ρε φίλε
Τέλος, μου αρέσει η Εθνική Ολλανδίας για δύο λόγους. Πρώτον, μου αρέσει η εμφάνισή της. Δεύτερον, (πάλι) όταν ήμουν μικρός, ένας θείος μου είχε μακροχρόνια σχέση με Ολλανδέζα και έμεναν μαζί. Εκείνη μου έφερνε αυτοκόλλητα του Ajax ενώ μια φορά μου είχε φέρει φωτoγραφία του Ruud Gullit από μία έξοδό του, με τα πολιτικά του ρούχα, υπογεγραμμένη! Δεν ξέρω τι την έκανα, πολύ κρίμα. Και, βέβαια, δε θα ξεχάσω ένα από τα πρώτα παιχνίδια ποδοσφαίρου που είδα στην τηλεόραση. Τελικός EURO Ολλανδία - Σοβιετική Ένωση. Με τη γκολάρα του Van Bansten απέναντι στον Rinat Dasayev, που επίσης μου άρεσε πολύ.
Τέλος, να συπμληρώσω ότι δεν είμαι φανατικός. Υποστηρίζω πάντα τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη και χαίρομαι να βλέπω γκολ και πανηγύρια σε αγώνες, όπως Τότεναμ - ΠΑΟΚ, Άρσεναλ - ΠΑΟΚ, Ρόμα - Παναθηναϊκός, Ajax - Παναθηναϊκός. Και του Ολυμπιακού φυσικά, όπως με Monaco, Lazio, SV Werder Bremen κ.α. Ωστόσο, δε μου αρέσει που πολλοί βρίζονται μεταξύ τους.
Και, επίσης, υποστηρίζω πολύ Εθνική Ελλάδας. Πέρα από το Euro 2004, την είχα ευχαριστηθεί στα δύο παιχνίδια με Ακτή Ελεφαντοστού και Κόστα Ρίκα, στο μουντιάλ του 2014. Με την Κόστα Ρίκα έπαιξε μπαλάρα... θα μπορούσε να είχε περάσει στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Φοβερό επίτευγμα.