Καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να εξαλείψει τη βαθύτερη αιτία της εκδήλωσης της κρίσης, που είναι η ίδια η όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Η ανάδειξη αυτού του συμπεράσματος έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, που επιχειρείται να εμφανιστεί ως αιτία της νέας κρίσης η νεοφιλελεύθερη διαχείριση και ως σωτήρια λύση η «επιστροφή» στον κεϊνσιανισμό, με τη συγκεκριμένη μορφή του «Πράσινου New Deal» στην ΕΕ και στις ΗΠΑ.
Σε αυτό το έδαφος, εντείνεται η προσπάθεια της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους, προβάλλοντας τον εαυτό της ως το συνεπή και σταθερό εκφραστή της δήθεν «προοδευτικής στροφής» προς τη μεγάλη κρατική παρέμβαση, συγκριτικά με την «προσωρινή, αποσπασματική» υιοθέτηση κάποιων μέτρων του κεϊνσιανισμού από φιλελεύθερα και συντηρητικά αστικά κόμματα.
Δεν επιτρέπεται καμιά υποτίμηση στην προσπάθεια του αντιπάλου να προβάλει κάλπικες φιλολαϊκές λύσεις, να ενισχύσει αυταπάτες, να αξιοποιήσει το φόβο και τις συντηρητικές τάσεις που γεννάει η κρίση, να καλλιεργήσει κλίμα ταξικής συνεργασίας, «εθνικής ομοψυχίας», μείωσης των απαιτήσεων.
