Bazoomba έγραψε: 27 Ιαν 2021, 17:25
Καποτε δικαιολογουμασταν. Οταν οι ανιχνευσεις μας ,κινουμενες σε μοτιβα που υφαιναμε σαν αλλες Πηνελοπες “επεφταν” σε τειχη χτισμενα με τα κουφαρια των θεωριων του παρελθοντος·των ιδιων θεωριων που πρωτοδιατυπωμενες καθως ηταν , διεκδικουσαν μεριδιο στην τελικη αναλογια των δομικων υλικων του υαλου απο το οποιο δημιουργουνταν τα πρισματα που μας επετρεπαν να καταχωνιασουμε την οποια υπονοια πολυμερειας στα τρισβαθα της συλλογικης μας συνειδησης. Καθε μπουρδουκλωμα, καθε φραγμος οφειλομενος στις αντιφασεις ή τα ορια που εθετε η σωματοποιηση των πρακτικων του λογου , αποτελουσε και ενα ακομα αλλοθι για την επαγωγικη υπερβαση του. Σημερα, αυτο το προνομιο δεν το εχουμε. Αφενος γιατι το υφαδι τελειωσε, και μαζι του καθε ενδεχομενο εμπλουτισμου του πεδιου κατευθυνσεων των ανιχνευσεων μας , υστερα γιατι στην προσπαθεια μας να ξεμπερδεψουμε το κουβαρι επρεπε να εφευρουμε τροπους μη χρονικης αντιστροφης, που συνισταντο στην ανασκοπηση οχι των προκειμενων των προτασεων, αλλα περισσοτερο των θεμελιακων αξιωματων απο τα οποια αυτες απέρρεαν.Φτασαμε,λοιπον, στον 21ο αιωνα να μην ομιλουμε για την προοπτικη μιας ανανεωσης, πραγμα που προυποθετει μια συνεχεια, ενα γιγνεσθαι θεμελιωμενο στην γραμμικοτητα της μεταβασης, αλλα της καταβαραθρωσης, της διασπασης, του κατακερματισμου, τελος, της μη διαλεκτικης αντικαταστασης με μια νεα αφηγηση σταθμισμενη βασει αχρονικων και ανεπικαιρων προτυπων. Αποκτησαμε στην συλλογη της βιβλιοθηκης μας απο εναν Ντελεζ, εναν Ντεριντα, εναν Φουκω, δοκιμια του Αρτω τα οποια φροντισαμε να επιδειξουμε ως ενδειξη του πνευματικου μας πλουτου, μα αλιμονο κι αν καταλαβαμε τιποτα περισσοτερο απο οσα ειμασταν ετοιμοι να καταλαβουμε... Ο Φουκω και ο Ντελεζ, ο Ντεριντα και ο Αρτω ηταν το αποσταγμα μιας εποχης κουρασμενης που κληρονομησε αφηγησεις που επρεπε να αναλυθουν.
Δεν υπηρχε καποια εξωθεν αναγκη για κατι τετοιο, αλλωστε ακομα και τωρα βαδιζουμε στηριζομενοι πανω στην δυσαρμονικη πολυφωνια που προκυπτει απο την ταυτοχρονη υπαρξη των παλαιων και νεων αφηγησεων. Το “επρεπε” εδραζεται στην απροσωπη αναγκαιοτητα για μια ερμηνεια της εσωτερικης διαστασης της αφηγησης, του “καλως κρυμμενου” πισω απο καθε προτασιακη δομη, που κεντριζε το ενδιαφερον οσων δυσκοιλιων ηθελαν μασημενη τροφη για να πεψουν. Οσους επρεπε, για να μπορεσουν να δουν ,να τους φορεσουν γυαλια μυωπιας και για να μπορεσουν να ακουσουν, ενισχυτες ακοης. Μονο που στην περιπτωση μας αυτα δεν ειχαν υλικη υποσταση. Οι μυωπικοι αρχισαν να βλεπουν αφου καθοριστηκε ενας νεος ιδιοτυπος τροπος εκφρασης της, μονο αφου διανοιχθηκε συσχετιζομενος με την πρωταρχικη αφηγηση και την οικειοποιηθηκε ταυτοποιωντας την σε κλασεις συγκεκριμενων μορφων. Με λιγα λογια, οταν μπορεσε το κενο να καλυφθει απο μια νεα θεωρια!
Αυτη ειναι η απαντηση σε μια ερωτηση που ακομα δεν τεθηκε: Πως φτασαμε το διαβασμα του Ντοστογιεφσκυ στην παραλια να γινει μοδα; ΄Η γενικοτερα με ποιον διεστραμμενο τροπο καθιερωθηκε να διδεται αυτη η βαρυτητα στην εκφραση της (α)πνευματικοτητας ;
Ας μην γελιωμαστε, κανουμε αναφορα σε τετοιου ειδους ενεργηματα μοναχα σκεπτομενοι οτι προκεινται για καποιου ειδους εκφραση μιας ηδη ενυπαρχουσας τασης. Επαναστατουμε μπροστα στην προοπτικη της εδραιωσης της εχοντας επιγνωση του σημειου που ξεκινησε.
