Χιλή 1970, λαϊκό μέτωπο, Αλιέντε, Πινοσέτ

[Jolly Roger]

από επίσκεψη του Φιντέλ το 1971, όπου ο Κομαντάντε παρακολουθεί γυμνάσια του χιλιανικού στρατού μαζί με τον υπαρχηγό του χιλιανικού ΓΕΣ, τον - ακόμα πιστό στο Σύνταγμα και ουδόλως ανακατεμένο στις πρώτες αντι-αλιεντικές CIAτζήδικες απόπειρες πραξικοπημάτων - στρατηγό Πινοσέτ:

Χμ, προέκυψε πιο μετά να ανακατευτεί;
Γνωρίζεις μήπως αν υπήρχε καταγραφή θέσεων του Πινοσετ πριν την οποιαδήποτε εμπλοκή του;
Εννοώ αν υπήρχε ιστορικό αντικομμουνιστικών ή αντισοσιαλιστικών θέσεων του από παλαιότερα ή αν τελικώς απλώς έδρασε επειδή βρήκε το περιθώριο και τις συνθήκες να καταστεί δικτάτορας με το ιδεολογικό πρόσημο να είναι δευτερεύον.

για απολιτίκ τον είχαν όλοι μέχρι το '73.

"On 8 June 1971, following the assassination of Edmundo Perez Zujovic by left-wing radicals, Allende appointed Pinochet a supreme authority of Santiago province, imposing military curfew in process,[32] which was later lifted. However, on 2 December 1971, following series of peaceful protests against economic policies of Allende, the curfew was re-installed, all protests prohibited, with Pinochet leading the crackdown on anti-Allende protests." (wiki)

έδερνε αντι-αλιεντικούς, δηλαδή, ως τότε.

ο Αλιέντε στο τελευταίο του μήνυμα στο λαό πριν αυτοκτονήσει, αναφέρεται στους Μερίνο και Μεντόζα (αρχηγούς Ναυτικού και Αστυνομίας) ως οργανωτές του πραξικοπήματος. Λέγεται ότι μέχρι εκείνες τις ώρες ακόμα θεωρούσε τον Πινοσέτ έναν από τους "συνταγματικούς στρατηγούς". Θρυλείται δε ότι, όταν πήρε στα χέρια του ένα χαρτί με τα ονόματα των πραξικοπηματιών, και είδε πρώτο στη λίστα το όνομα Πινοσέτ, αναφώνησε "κρίμα τον καημένο, τον έπιασαν οι άλλοι και τον έβαλαν να υπογράψει".

για να γίνουν κατανοητά όλα αυτά, πρέπει να ειπωθεί ότι ο χιλιανικός στρατός ως το 1973 είχε παράδοση εντελώς διαφορετική από όλους τους άλλους της Λατινικής Αμερικής, στο ότι το σώμα των αξιωματικών του σεβόταν τη δημοκρατία και, εκτός από δυο μεμονωμένες περιπτώσεις (1924 και 1932) δεν είχε κάνει πραξικοπήματα, σε φανερή αντίθεση με στρατούς γειτονικών κρατών που βάζανε τις χώρες τους στο γύψο κάθε δυο χρόνια. Γι' αυτό και η CIA αρχικά είχε δυσκολίες στο να βρει αξιωματικούς πρόθυμους να ανατρέψουν τον Αλιέντε, και γι' αυτό δολοφονήθηκε το 1970 ο στρατηγός Ρενέ Σνάιντερ, εμπνευστής του "Δόγματος Σνάιντερ" περί μη ανάμιξης του στρατού στην πολιτική.

στις πρώτες CIA-sponsored απόπειρες κατά του Αλιέντε συμμετείχαν κατώτεροι αξιωματικοί. Οι στρατηγοί άρχισαν να μπαίνουν στο payroll από το 1972, και πάλι ένας μεγάλος αριθμός στρατηγών (οι "σναϊντερικοί" ή συνταγματικοί, εκφραζόμενοι από τον αρχηγό ΓΕΣ ως τον Αύγουστο του '73 Κάρλος Πρατς) αντιτασσόταν σε κάθε είδους ανάμειξη ανώτερων αξιωματικών σε απόπειρα κατά της δημοκρατίας. Θυμίζω εδώ ότι οι Πρατς και Πινοσέτ (αρχ. και υπαρχ. ΓΕΣ) είχαν τον πρώτο ρόλο στην κατάπνιξη του "Tanquetazo" της 29ης Ιουνίου 1973, όπου κατώτεροι αξιωματικοί έβγαλαν τανκς στους δρόμους του Σαντιάγκο για να ρίξουν τον Αλιέντε. Αυτά έκαναν τον Αλιέντε να θεωρεί τον Πινοσέτ "σναϊντερικό" (συνταγματικό) και ο τελευταίος μέχρι τότε δεν είχε δώσει δικαιώματα ότι μπορεί να μην είναι τέτοιος.

με τις ταραχές του καλοκαιριού του '73 (απεργίες φορτηγατζήδων υποκινούμενες από τη δεξιά, υπερπληθωρισμός του πέσο, οδομαχίες μεταξύ κομμουνιστών και δεξιών α λα Βαϊμάρη, κλπ), πείστηκαν όλοι οι στρατηγοί ότι πρέπει να κινηθούν, αλλά και πάλι, υπήρχε διχογνωμία μεταξύ αυτών που ήθελαν ένα απλό "παλατιανό πραξικόπημα" που θα διατηρούσε τη δημοκρατία στη Χιλή και απλά θα ξωπέταγε τους αριστερούς από την κοινοβουλευτική ζωή, και αυτών που ήθελαν μόνιμη παρουσία του στρατού στην εξουσία και ολοκληρωτική κατάλυση της δημοκρατίας για κάμποσα χρόνια. Τελικά με την παραίτηση του Πρατς (22 Αυγούστου 1973) υπερίσχυσαν οι δεύτεροι.

το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά για τον Πινοσέτ προσωπικά, δηλαδή από την έλλειψη εκπεφρασμένων πολιτικών του θέσεων πριν το 1973, και από το γεγονός ότι δεν φαίνεται να αναμίχθηκε καθόλου στις κινήσεις κατά του Αλιέντε πριν τον Αύγουστο του 1973, υποδηλώνει ότι ήταν ένας καριερίστας αξιωματικός που απλά βρήκε την ευκαιρία, όταν πια ήταν αναπόφευκτο το πραξικόπημα και όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός ΓΕΣ, να γίνει δικτάτορας. Ήταν άτομο χωρίς αρχές, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, Σνάιντερ και Πρατς, που, ενώ θα μπορούσαν άνετα να γίνουν και οι ίδιοι δικτάτορες με παχυλό μισθό από τη CIA ρίχνοντας πανεύκολα τον Αλιέντε, θυσίασαν τις ζωές τους ως δημοκράτες.

μια εμπεριστατωμένη εξιστόρηση των διάφορων υπογείων συνομωσιών τμημάτων του χιλιανικού στρατού τα χρόνια 1970-73 (στα αγγλικά) υπάρχει εδώ:
https://www.rrojasdatabank.info/murder00.htm

[Αρχέλαος]

από επίσκεψη του Φιντέλ το 1971, όπου ο Κομαντάντε παρακολουθεί γυμνάσια του χιλιανικού στρατού μαζί με τον υπαρχηγό του χιλιανικού ΓΕΣ, τον - ακόμα πιστό στο Σύνταγμα και ουδόλως ανακατεμένο στις πρώτες αντι-αλιεντικές CIAτζήδικες απόπειρες πραξικοπημάτων - στρατηγό Πινοσέτ:

Χμ, προέκυψε πιο μετά να ανακατευτεί;
Γνωρίζεις μήπως αν υπήρχε καταγραφή θέσεων του Πινοσετ πριν την οποιαδήποτε εμπλοκή του;
Εννοώ αν υπήρχε ιστορικό αντικομμουνιστικών ή αντισοσιαλιστικών θέσεων του από παλαιότερα ή αν τελικώς απλώς έδρασε επειδή βρήκε το περιθώριο και τις συνθήκες να καταστεί δικτάτορας με το ιδεολογικό πρόσημο να είναι δευτερεύον.

για απολιτίκ τον είχαν όλοι μέχρι το '73.

"On 8 June 1971, following the assassination of Edmundo Perez Zujovic by left-wing radicals, Allende appointed Pinochet a supreme authority of Santiago province, imposing military curfew in process,[32] which was later lifted. However, on 2 December 1971, following series of peaceful protests against economic policies of Allende, the curfew was re-installed, all protests prohibited, with Pinochet leading the crackdown on anti-Allende protests." (wiki)

έδερνε αντι-αλιεντικούς, δηλαδή, ως τότε.

ο Αλιέντε στο τελευταίο του μήνυμα στο λαό πριν αυτοκτονήσει, αναφέρεται στους Μερίνο και Μεντόζα (αρχηγούς Ναυτικού και Αστυνομίας) ως οργανωτές του πραξικοπήματος. Λέγεται ότι μέχρι εκείνες τις ώρες ακόμα θεωρούσε τον Πινοσέτ έναν από τους "συνταγματικούς στρατηγούς". Θρυλείται δε ότι, όταν πήρε στα χέρια του ένα χαρτί με τα ονόματα των πραξικοπηματιών, και είδε πρώτο στη λίστα το όνομα Πινοσέτ, αναφώνησε "κρίμα τον καημένο, τον έπιασαν οι άλλοι και τον έβαλαν να υπογράψει".

για να γίνουν κατανοητά όλα αυτά, πρέπει να ειπωθεί ότι ο χιλιανικός στρατός ως το 1973 είχε παράδοση εντελώς διαφορετική από όλους τους άλλους της Λατινικής Αμερικής, στο ότι το σώμα των αξιωματικών του σεβόταν τη δημοκρατία και, εκτός από δυο μεμονωμένες περιπτώσεις (1924 και 1932) δεν είχε κάνει πραξικοπήματα, σε φανερή αντίθεση με στρατούς γειτονικών κρατών που βάζανε τις χώρες τους στο γύψο κάθε πέντε χρόνια. Γι' αυτό και η CIA αρχικά είχε δυσκολίες στο να βρει αξιωματικούς πρόθυμους να ανατρέψουν τον Αλιέντε, και γι' αυτό δολοφονήθηκε το 1970 ο στρατηγός Ρενέ Σνάιντερ, εμπνευστής του "Δόγματος Σνάιντερ" περί μη ανάμιξης του στρατού στην πολιτική.

στις πρώτες CIA-sponsored απόπειρες κατά του Αλιέντε συμμετείχαν κατώτεροι αξιωματικοί. Οι στρατηγοί άρχισαν να μπαίνουν στο payroll από το 1972, και πάλι ένας μεγάλος αριθμός στρατηγών (οι "σναϊντερικοί" ή συνταγματικοί, εκφραζόμενοι από τον αρχηγό ΓΕΣ ως τον Αύγουστο του '73 Κάρλος Πρατς) αντιτασσόταν σε κάθε είδους ανάμειξη ανώτερων αξιωματικών σε απόπειρα κατά της δημοκρατίας. Θυμίζω εδώ ότι οι Πρατς και Πινοσέτ (αρχ. και υπαρχ. ΓΕΣ) είχαν τον πρώτο ρόλο στην κατάπνιξη του "Tanquetazo" της 29ης Ιουνίου 1973, όπου κατώτεροι αξιωματικοί έβγαλαν τανκς στους δρόμους του Σαντιάγκο για να ρίξουν τον Αλιέντε. Αυτά έκαναν τον Αλιέντε να θεωρεί τον Πινοσέτ "σναϊντερικό" (συνταγματικό) και ο τελευταίος μέχρι τότε δεν είχε δώσει δικαιώματα ότι μπορεί να μην είναι τέτοιος.

με τις ταραχές του καλοκαιριού του '73 (απεργίες φορτηγατζήδων υποκινούμενες από τη δεξιά, υπερπληθωρισμός του πέσο, οδομαχίες μεταξύ κομμουνιστών και δεξιών α λα Βαϊμάρη, κλπ), πείστηκαν όλοι οι στρατηγοί ότι πρέπει να κινηθούν, αλλά και πάλι, υπήρχε διχογνωμία μεταξύ αυτών που ήθελαν ένα απλό "παλατιανό πραξικόπημα" που θα διατηρούσε τη δημοκρατία στη Χιλή και απλά θα ξωπέταγε τους αριστερούς από την κοινοβουλευτική ζωή, και αυτών που ήθελαν μόνιμη παρουσία του στρατού στην εξουσία και ολοκληρωτική κατάλυση της δημοκρατίας για κάμποσα χρόνια. Τελικά με την παραίτηση του Πρατς (22 Αυγούστου 1973) υπερίσχυσαν οι δεύτεροι.

το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά για τον Πινοσέτ προσωπικά, δηλαδή από την έλλειψη εκπεφρασμένων πολιτικών του θέσεων πριν το 1973, και από το γεγονός ότι δεν φαίνεται να αναμίχθηκε καθόλου στις κινήσεις κατά του Αλιέντε πριν τον Αύγουστο του 1973, υποδηλώνει ότι ήταν ένας καριερίστας αξιωματικός που απλά βρήκε την ευκαιρία, όταν πια ήταν αναπόφευκτο το πραξικόπημα και όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός ΓΕΣ, να γίνει δικτάτορας. Ήταν άτομο χωρίς αρχές, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, Σνάιντερ και Πρατς, που, ενώ θα μπορούσαν άνετα να γίνουν και οι ίδιοι δικτάτορες με παχυλό μισθό από τη CIA ρίχνοντας πανεύκολα τον Αλιέντε, θυσίασαν τις ζωές τους ως δημοκράτες.

μια εμπεριστατωμένη εξιστόρηση των διάφορων υπογείων συνομωσιών τμημάτων του χιλιανικού στρατού τα χρόνια 1970-73 (στα αγγλικά) υπάρχει εδώ:
https://www.rrojasdatabank.info/murder00.htm

Διαφωτιστικό και απαντάει πλήρως στο ερώτημα μου διασαφηνίζοντας την κατάσταση.
Βέβαια η βαναυσότητα του καθεστώτος δείχνει πως σίγουρα υπήρχε ισχυρό αντισοσιαλιστικό πνεύμα από μερίδα αξιωματικών όπως και αναφέρθηκε.

[πατησιωτης]

με τις ταραχές του καλοκαιριού του '73 (απεργίες φορτηγατζήδων υποκινούμενες από τη δεξιά, υπερπληθωρισμός του πέσο, οδομαχίες μεταξύ κομμουνιστών και δεξιών α λα Βαϊμάρη, κλπ), πείστηκαν όλοι οι στρατηγοί ότι πρέπει να κινηθούν, αλλά και πάλι, υπήρχε διχογνωμία μεταξύ αυτών

Εκείνο που συνήθως παραλείπεται είναι το γεγονός ότι δεν έκαναν απλώς οι φορτηγατζήδες απεργία.Το Κογκρέσσο της Χιλής ζήτησε από τις Ενοπλες Δυνάμεις να επέμβουν.
Η Χιλή όπως και όλα τα αμερικανικά κράτη δεν έχει το ευρωπαικό σύστημα όπου η κυβέρνηση έχει την εμπιστοσύνη της βουλής αλλά σύστημα αντιγραφή των ΗΠΑ όπου ο πρόεδρος έχει την εκτελεστική εξουσία και το Κογκρέσσο τη νομοθετική και ούτε το Κογκρέσσο μπορεί να ρίξει τον πρόεδρο (εύκολα τουλάχιστον) ούτε ο πρόεδρος να διαλύσει τη βουλή.
Το σύστημα αυτό έχει σαφώς μεγαλύτερη διάκριση εξουσιών από το ευρωπαικό αλλά είναι συνταγή για ανωμαλία όταν Κογκρέσσο και πρόεδρος έχουν οξείες αντιθέσεις.Επειδή δεν συμβαίνει συνήθως στις ΗΠΑ,δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβαίνει στη Λατινική Αμερική.
Αλλωστε και τώρα όποιος παρακολουθεί τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ βλέπει ότι υπάρχει υποβώσκουσα συνταγματική κρίση από τότε που βγήκε ο Τραμπ και διάφορα λέγονται για τις επόμενες εκλογές.
Ο Αλλιέντε ποτέ δεν είχε πλειοψηφία στο Κογκρέσσο το οποίο αρνείτο να ψηφίσει τους σοσιαλιστικούς νόμους και αυτός κυβερνούσε κατά παράβασιν του συντάγματος με διατάγματα.Λίγοι γνωρίζουν ότι στις εκλογές δεν πήρε παρά 37% και βγήκε με μανούβρες του Κογκρέσσου αφού υποσχέθηκε διάφορα που δεν τηρούσε.
Ο υπερπληθωρισμός ήταν απότοκος του χάους μεταξύ προέδρου και Κογκρέσσου.Τελικά λίγο πριν το πραξικόπημα το Κογκρέσσο ψήφισε την καθαίρεσή του και ζήτησε από τις Ενοπλες Δυνάμεις να επέμβουν.

[Sothan]

Ο Πινοσετ προσπάθησε να εφαρμοσει κάποια μετρα ελευθερης αγορας κ αυτό πρέπει να του αναγνωριστεί. Η αληθεια ειναι οτι οφείλεται σε αυτο εν μέρει ποσο καλύτερη είναι η Χιλη απο αλλα κράτη της Ν. Αμερικής. Έχει και λιγη διαφθορά μεταξυ άλλων. Πολιτικά διαφωνώ με οτιδήποτε αντιδημοκρατικό

Αυτό. Δοκίμασε κάποιες σχετικά αδιάφορες οικονομικές πολιτικές για τους Αμερικάνους. Κατά τα άλλα ήταν μια σχετικά ήπια δικτατορία νομίζω.

[wooded glade]

Ο Αλιέντε είχε απαγορέψει το Μίκυ Μάους.

[πατησιωτης]

Κατά τα άλλα ήταν μια σχετικά ήπια δικτατορία νομίζω.

Καθόλου.Ηπια δικτατορία ήταν η δική μας,της 21ης Απριλίου.Αυτός εξαφάνισε χιλιάδες,πολλούς έβαζε μέσα σε ελικόπτερα και τους έριχνε στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Τώρα γιατί οι απριλιανοί πέθαναν στη φυλακή ενώ αυτός αποχώρησε με δόξες και τιμές,είναι επειδή δεν ανακατεύθηκε σε εξωτερικές περιπλοκές.Μάλιστα κατά την κρίση των Φώκλαντς συνεργάσθηκε με τους Αγγλους και όχι με τους αδελφούς δικτάτορες της Αργεντινής και από τότε ήταν απρόσβλητος.

[Sothan]

Κατά τα άλλα ήταν μια σχετικά ήπια δικτατορία νομίζω.

Καθόλου.Ηπια δικτατορία ήταν η δική μας,της 21ης Απριλίου.Αυτός εξαφάνισε χιλιάδες,πολλούς έβαζε μέσα σε ελικόπτερα και τους έριχνε στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Τώρα γιατί οι απριλιανοί πέθαναν στη φυλακή ενώ αυτός αποχώρησε με δόξες και τιμές,είναι επειδή δεν ανακατεύθηκε σε εξωτερικές περιπλοκές.Μάλιστα κατά την κρίση των Φώκλαντς συνεργάσθηκε με τους Αγγλους και όχι με τους αδελφούς δικτάτορες της Αργεντινής και από τότε ήταν απρόσβλητος.

Χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση θα τις τοποθετούσα πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος.

[Ίακχος]

Its the economy stupid!
Ο Πινοσέτ πήρε μια διαλυμένη οικονομία και τη σουλουπωσε. Για αυτό είχε μεγάλο ποσοστό αποδοχής στην αστική τάξη. Ακόμη και σήμερα τα δύο δεξιά κόμματα της Χιλής είναι δικιάς του επινόησης. Βέβαια όταν τα είπα αυτά σε μια τάξη Ισπανικών θεωρηθηκα φασίστας και δέχτηκα απειλές. Το θέμα είναι ταμπού για την αριστερά και βέβαια δε δικαιολογώ τη βιαιότητα του Πινοσέτ.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Ο Αλιέντε φαίνεται πως προσπάθησε να χτυπήσει τους αντιπάλους του με "επαναστατικά" μέσα όπως οι εθνικοποιήσεις
των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, η δημιουργία πολιτοφυλακής και η τοποθέτηση έμπιστων σε αυτόν αξιωματικών
όπως οι προαναφερθέντες. Δε ξέρω κατά πόσον το συμπέρασμα του νηματοθέτη επιβεβαιώνεται επομένως. Ήταν ο κοινοβουλευτισμός
που απέτρεψε τον Αλιέντε να κρατήσει την εξουσία του ή μήπως κάτι άλλο? Στη τελική, ο Αλιέντε ανατράπηκε κάτοπιν ενός στρατιωτικού
πραξικοπήματος( έμπιστων σε αυτόν αξιωματικών, επαναλαμβάνω) , κάτι που δε συνάδει με τις αρχές και τις αξιές του κοινοβουλετισμού.
Επιπλέον, διακρίνω και την έμμεση απόπειρα απάντησης ενός ερωτήματος που αφορά την Ελλάδα του 2020 και το ΚΚΕ. Λέει ο Fluffy πως
ο κοινοβουλετισμός δεν αποτελεί τη πρόσφορη οδό για την επικράτηση του ΚΚΕ στη σημερινή Ελλάδα. Ναι αλλά τι θα κάνει το εν λόγω κόμμα
αν εκλεγεί με ένα ποσοστό 40%? Η Παπαρήγα είχε δώσει μία απάντηση σε αυτό το ερώτημα κάποτε, η οποία υποδεικνύει πως το ΚΚΕ θα ακολουθούσε
(δοθέντος του προαναφεθέντος σεναρίου) μία πολιτική αντίστοιχή εκείνης που εφήρμοσε ο Αλιέντε στη Χιλή.Το λέει στο παρακάτω βίντεο

[Jolly Roger]

με τις ταραχές του καλοκαιριού του '73 (απεργίες φορτηγατζήδων υποκινούμενες από τη δεξιά, υπερπληθωρισμός του πέσο, οδομαχίες μεταξύ κομμουνιστών και δεξιών α λα Βαϊμάρη, κλπ), πείστηκαν όλοι οι στρατηγοί ότι πρέπει να κινηθούν, αλλά και πάλι, υπήρχε διχογνωμία μεταξύ αυτών

Εκείνο που συνήθως παραλείπεται είναι το γεγονός ότι δεν έκαναν απλώς οι φορτηγατζήδες απεργία.Το Κογκρέσσο της Χιλής ζήτησε από τις Ενοπλες Δυνάμεις να επέμβουν.
Η Χιλή όπως και όλα τα αμερικανικά κράτη δεν έχει το ευρωπαικό σύστημα όπου η κυβέρνηση έχει την εμπιστοσύνη της βουλής αλλά σύστημα αντιγραφή των ΗΠΑ όπου ο πρόεδρος έχει την εκτελεστική εξουσία και το Κογκρέσσο τη νομοθετική και ούτε το Κογκρέσσο μπορεί να ρίξει τον πρόεδρο (εύκολα τουλάχιστον) ούτε ο πρόεδρος να διαλύσει τη βουλή.
Το σύστημα αυτό έχει σαφώς μεγαλύτερη διάκριση εξουσιών από το ευρωπαικό αλλά είναι συνταγή για ανωμαλία όταν Κογκρέσσο και πρόεδρος έχουν οξείες αντιθέσεις.Επειδή δεν συμβαίνει συνήθως στις ΗΠΑ,δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβαίνει στη Λατινική Αμερική.
Αλλωστε και τώρα όποιος παρακολουθεί τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ βλέπει ότι υπάρχει υποβώσκουσα συνταγματική κρίση από τότε που βγήκε ο Τραμπ και διάφορα λέγονται για τις επόμενες εκλογές.
Ο Αλλιέντε ποτέ δεν είχε πλειοψηφία στο Κογκρέσσο το οποίο αρνείτο να ψηφίσει τους σοσιαλιστικούς νόμους και αυτός κυβερνούσε κατά παράβασιν του συντάγματος με διατάγματα.Λίγοι γνωρίζουν ότι στις εκλογές δεν πήρε παρά 37% και βγήκε με μανούβρες του Κογκρέσσου αφού υποσχέθηκε διάφορα που δεν τηρούσε.
Ο υπερπληθωρισμός ήταν απότοκος του χάους μεταξύ προέδρου και Κογκρέσσου.Τελικά λίγο πριν το πραξικόπημα το Κογκρέσσο ψήφισε την καθαίρεσή του και ζήτησε από τις Ενοπλες Δυνάμεις να επέμβουν.

η απόφαση του στρατού να επέμβει είχε παρθεί κάποιες εβδομάδες πριν τους το ζητήσει επίσημα το Κογκρέσο. Το Κογκρέσο το ζήτησε την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου. Μεταξύ τους οι στρατηγοί το είχαν αποφασίσει από μέσα Ιουλίου, απλά υπήρχε διχογνωμία για το αν θα είναι "Γουδί 1909" (δηλαδή κινούμαστε, διώχνουμε τα κοθμόθνια, αποκαθιστούμε τη συνταγματική ομαλότητα και μετά αποτραβιόμαστε για να κυβερνήσουν οι πολιτικοί), ή αν θα είναι μόνιμη χούντα του στρατού χωρίς καθόλου πολιτικούς.

In mid-July, there was general agreement in the heart of the high command on the desirability of terminating the Unidad Popular "experiment." How to do it was still nebulous. General Prats, the commander in chief, had coined the idea of an Allend-armed forces government, including a "political peace treaty" with the Christian Democrats and restricted participation of the Chilean Communist party and a group of Socialists. Prats argued that "only thus will we prevent the extremist workers from rebelling." This idea had the support of Generals Joaquin Lagos Osorio, Herman Brady Roche, Washington Carrasco Fernandez, Hector Bravo Munoz, Mario Sepulveda Squella, Guillermo Pickering, and Orlando Urbina Herrera, but with variations. While Lagos Osorio and Urbina Herrera did not object to the Prats plan, the other five generals thought the Allend-armed forces government ought to be "transitional" and of "short duration," to prepare conditions for a "purely military government including the military police." Generals Oscar Bonilla, Sergio Arellano Stark, and Javier Palacios formed another group, joined by Augusto Pinochet, which posited that the Allend-armed forces phase was not necessary.

Είναι κομβικό γεγονός για την ιστορία της Χιλής ότι δεν προκρίθηκε η λύση Πρατς, που αν περνούσε θα γλίτωνε η χώρα την αιματηρή δεκαεξάχρονη χούντα και θα επέστρεφε πολύ γρηγορότερα στη δημοκρατία. Άλλωστε, και οι του Κογκρέσου όταν τέλη Αυγούστου κάλεσαν το στρατό να κινηθεί, είχαν στο μυαλό τους ότι θα είναι ένα κίνημα στη γραμμή του Πρατς, και δεν ήξεραν ότι στο στρατό είχαν πάρει κεφάλι ήδη οι σκληροπυρηνικοί.

[Obi Wan Iakobi]

Jolly Roger Πινοσετισμος τωρα!



https://www.tribune.gr/politics/news/ar ... theia.html

[wooded glade]

Αυτά θα τα βλέπουμε μιά μέρα και θα γελάμε.
Αν ένας από εμάς πάει για ύπνο και με ένα παράξενο τρόπο ξυπνήσει το 2077 θα βγει έξω και θα πάθει πλάκα.
Δεν ξέρω ποιός θα είναι κυβέρνηση. Το σοσιαλιστικό ρεφορμιστικό ίσως ή το φιλελεύθερο αγροτικό-φοιτητικό.
Αλλά θα έχει μπατσίου κι φωτοκύτταρα κάθε δεύτερο βήμα.
Οι γόπες του Πατακού θα του φανούν παράδεισος.
Στην πρώτη γωνία θα ελέγξουν τα εμβόλια του και θα τον στείλουν τσιφ στη Σπιναλόγκα.
Οι δε υπόλοιποι που θα συναντήσει θα τα θεωρούν απόλυτα ορθά και λογικά όλα αυτά.

[Κόκκορας]

Ο Αλιέντε είχε απαγορέψει το Μίκυ Μάους.

σοβαρα;
απο τοτε κατανοουσαν την επιρροη που εχει στις κοινωνιες το hollywood ακομα και σε επιπεδο κινουμενων σχεδιων(ή μαλλον ιδιως)

[Αρχέλαος]

Its the economy stupid!
Ο Πινοσέτ πήρε μια διαλυμένη οικονομία και τη σουλουπωσε. Για αυτό είχε μεγάλο ποσοστό αποδοχής στην αστική τάξη. Ακόμη και σήμερα τα δύο δεξιά κόμματα της Χιλής είναι δικιάς του επινόησης. Βέβαια όταν τα είπα αυτά σε μια τάξη Ισπανικών θεωρηθηκα φασίστας και δέχτηκα απειλές. Το θέμα είναι ταμπού για την αριστερά και βέβαια δε δικαιολογώ τη βιαιότητα του Πινοσέτ.

Crisis of 1982
From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to navigation
Jump to search
Growth rate of Chile's GDP (orange) and Latin America (blue) between 1971 and 2007
Economic history
of Chile
1933 Chilean escudo
Colonial era
[show]
Early republic
[show]
Saltpetre Republic
[show]
Internal growth
[show]
Return of liberalism
[show]

vte

The Crisis of 1982 was a major economic crisis suffered in Chile during the military dictatorship after years of radical neoliberal reforms. It was the worst economic crisis in Chile since the 1930s Great Depression.[1] Chile's GDP fell 14.3%, and unemployment rose to 23.7%.[1]
Contents

1 Background
2 Boom and burst
2.1 Bank interventions
2.2 Agriculture contraction
3 Aftermath
4 Academic debate
5 References

Background

After the socialist reorientation of the economy during the presidency of Salvador Allende (1970–1973) and its subsequent economic crisis which reached its zenith during 1973,[2] the Armed Forces following the orders of the Congress and with the support of the United States government made a Coup d'état and demobilized the Marxist Guerrillas loyal to Allende like the Revolutionary Left Movement. In 1975, after two years of heavy protectionism and statism, the military junta decided to reform the failing economy, and the Chicago boys were permitted to implement some of the neoliberal economical policies outlined in El ladrillo.[3] In 1979 however, Chile decided to depart from the principle of free floating exchange rates, with disastrous results.[4]
Boom and burst

The 1982 crisis has been traced to the overvalued Chilean peso, which had been helped by being pegged to the US dollar, and to the high interest rates in Chile, which would have hampered investment in productive activities. In fact, from 1979 to 1982, much[vague] of the spending in Chile was the consumption of goods and services.[3] By 1982, Chile's external debt had risen to over 17 billion dollars.[3]

In agriculture, the entrance of speculative capital before the crisis led to the bankruptcy of several processing companies.[5] IANSA, a sugar company that had belonged to the state before its privatization, went bankrupt because of a short-term gains policy by its new owners.[5]
Bank interventions

In November 1981, banks were bailed out by the government after they had taken excessive risks: the large Banco de Talca and Banco Español Chile and the small Banco de Linares and Banco de Fomento de Valparaíso.[6] Financial societies (Compañía General, Cash, Capitales and del Sur) were also bailed out.[6] Banco de Talca and Banco Español Chile were nationalized, removing the management and wresting ownership from shareholders (they were later privatized again).[7]

On January 13, 1983, the government made a massive bank intervention, bailing out five banks and dissolving three others.[6]
Agriculture contraction

All sectors of Chilean agriculture except fruit exports and forestry contracted during the crisis, but recovery was fast after 1984.[8] The number of farm bankruptcies in Chile increased from 1979 to its 1983 peak.[8]
Aftermath
Pamphlet calling for a protest including a cacerolazo in 1983

The crisis has been credited of beginning, despite its severe repression, a wave of protest all over Chile against the dictatorship.[3]

In the years after the crisis, the economic policy of the dictatorship changed to include price bands for some foodstuffs and a floating exchange rate.[9]
Academic debate

Supporters of the neoliberal policy of the military dictatorship have argued that the crisis started outside Chile and hit the whole of Latin America in the so-called La Década Perdida (The Lost Decade).[3] Historians Gabriel Salazar and Julio Pinto have countered that the type of crisis is a frequently inherent weakness of the neoliberal model.[3] In contrast, economist Milton Friedman blames precisely the country's departure from the neoliberal model and political interventions in matters such as the Chilean peso.[10]

According to Ricardo Ffrench-Davis, the "unnecessary" radicalism of the shock therapy in the 1970s caused mass unemployment, loss of purchasing power, extreme inequalities in the distribution of income, and severe socioeconomic damage.[11] He argues that the 1982 crises as well as the "success" of the pragmatic economic policy after 1982 proves that the radical economic policy of the Chicago boys harmed the Chilean economy from 1973 to 1981.[12]

https://en.wikipedia.org/wiki/Crisis_of_1982

[Πτολεμαίος]

Κατά τα άλλα ήταν μια σχετικά ήπια δικτατορία νομίζω.

Καθόλου.Ηπια δικτατορία ήταν η δική μας,της 21ης Απριλίου.Αυτός εξαφάνισε χιλιάδες,πολλούς έβαζε μέσα σε ελικόπτερα και τους έριχνε στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Τώρα γιατί οι απριλιανοί πέθαναν στη φυλακή ενώ αυτός αποχώρησε με δόξες και τιμές,είναι επειδή δεν ανακατεύθηκε σε εξωτερικές περιπλοκές.Μάλιστα κατά την κρίση των Φώκλαντς συνεργάσθηκε με τους Αγγλους και όχι με τους αδελφούς δικτάτορες της Αργεντινής και από τότε ήταν απρόσβλητος.

Χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση θα τις τοποθετούσα πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος.

Πινοσέτ και Παπαδόπουλου;
Ε, όχι δα.