Phorum.com.gr

Προσωπικά ψήφισα με αυτήν την σειρά:

Τα Σαγόνια του Καρχαρία
Τζουράσικ Παρκ
Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού
ΕΤ ο Εξωγήινος
Η Τελευταία Σταυροφορία

Η Τελευταία Σταυροφορία είναι ο ορισμός της Χολιγουντιανής, ρομαντικής περιπέτειας. Εξαιρετικές ερμηνείες, χιούμορ, δράση και στο προσκήνιο ένα θρησκευτικό μυστήριο, που ενέπνευσε πραγματικά χιλιάδες βιβλία, ταινίες και βιντεοπαιχνίδια (με πρώτο και καλύτερο το Broken Sword).

Ο ΕΤ είναι ο ορισμός του Σπίλμπεργκ. Το καθρέφτισμά του. Γι' αυτό βέβαια και η σκηνή με το ποδήλατο είναι το λογότυπο της εταιρείας του. Περιπέτεια με παιδιά, εξωγήινους, συναίσθημα, μυστήριο, παραμυθένια μαγεία. Είναι το μαγικό άγγιγμα του Σπίλμπεργκ. Αλλά πιστεύω ότι δύσκολα στέκεται σήμερα, για διάφορους λόγους. Πέρα από την 80's αισθητική του, που σώζεται κάπως από την πρόσφατη, νοσταλγική αναβίωσή της, έχει τεχνικά θέματα και αυτή η λάμψη και μαγεία που είχε τότε φαντάζει πλέον παλιομοδίτικη και ξεπερασμένη.

Οι Κυνηγοί της Χαμένοι Κιβωτού είναι η τέλεια δομημένη περιπέτεια. Έχει όλα τα πράγματα στον σωστό βαθμό, ακόμα και τα κλισέ της και τους καρικατουρίστικους κακούς της. Αντέχει στον χρόνο και βλέπεται άνετα και σήμερα. Είναι ο ρόλος που σημάδεψε την καριέρα του Χάρισον Φορντ και έδωσε έναν από τους πιο εμβληματικούς ήρωες του κινηματογράφου.

Το Τζουράσικ Παρκ είναι ένα τεχνικό θαύμα. Όχι μόνο από την άποψη της απεικόνισης των δεινοσαύρων, αλλά από κάθε τεχνική άποψη. Ο ρυθμός της ταινίας είναι δομημένος στα πρότυπα του Τα Σαγόνια του Καρχαρία, όπου η δράση ξεκινάει από την μέση της ταινίας και μετά. Είναι η πρώτη και μόνη ταινία με δεινόσαυρους που είναι επιστημονικά σχεδόν άρτια. Ο Σπίλμπεργκ απέρριψε μόλις μία πρόταση του επιστημονικού του συμβούλου, το να έχουν οι δεινόσαυροι παρδαλά χρώματα. Οι κινήσεις των πλασμάτων είναι μηχανικά τέλειες, πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί ούτε καν στις συνέχειες της σειράς*. Ο Σπίλμπεργκ είναι ο μόνος που σεβάστηκε την επιστήμη και την φυσική πραγματικότητα και δεν έβαλε τους δεινόσαυρούς του να κάνουν πράγματα που θα ήταν τεχνικά αδύνατον να κάνουν. Οι δεινόσαυροι για πρώτη και τελευταία φορά εμφανίζονται να ενεργούν σαν αληθινά ζώα κι όχι σαν τέρατα/μπαμπούλες που μόνο σκοπό έχουν να κυνηγήσουν τους πρωταγωνιστές. Ο ρυθμός είναι άψογος, οι ερμηνείες είναι καλές, η ιστορία πιστευτή και με ένα υπόβαθρο σοβαρό, που δεν έχει ξαναϋπάρξει σε ταινία με δεινόσαυρους. Η πλοκή είναι έτσι δομημένη ώστε οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών να συμπίπτουν με των θεατών. Οι πρωταγωνιστές παθαίνουν την πλάκα τους όταν βλέπουν για πρώτη φορά ζωντανό δεινόσαυρο, που καθρεφτίζει την αντίδραση των θεατών που βλέπουν για πρώτη φορά αληθοφανή απεικόνιση δεινοσαύρου. Δεν υπάρχουν χαζά κλισέ και κιτς ατάκες. Η μουσική είναι απλά τέλεια. Η ταινία πήρε 3 χρόνια για να γίνει κι αυτό φαίνεται στην κάθε λεπτομέρεια.

Τα Σαγόνια του Καρχαρία όμως είναι μακράν η καλύτερη ταινία του Σπίλμπεργκ. Αν και υπάρχουν άτομα που και μόνο στο άκουσμα του τίτλου θεωρούν ότι είναι ταινία ποπ κορν, σπλάτερ ή b-movie, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του κινηματογράφου. Οι σκηνές, τα πλάνα, η δομή της ταινίας, έχουν κάτι από Χίτσκοκ -τον οποίο ο Σπίλμπεργκ λάτρευε-, ο ρυθμός (pacing) είναι υποδειγματικός, οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών εξαιρετικές, η μουσική απίστευτα ταιριαστή, η ατμόσφαιρα τέλεια. Κάθε σκηνή είναι ένα ποίημα, αριστοτεχνικά δομημένο. Η περιγραφή του βυθίσματος του Ιντιανάπολις, από τον Ρόμπερτ Σο είναι μια από τις ωραιότερες σκηνές του κινηματογράφου, υπόδειγμα στο πώς να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα και ένταση μόνο με αφήγηση, παίζοντας με την ένταση της μουσικής, τους ήχους υποβάθρου και τον φωτισμό. Στα συν ότι η ταινία δεν γερνάει ποτέ. Ίσως φταίει ότι γυρίστηκε σε παραλία και καλοκαίρι, αλλά δεν προδίδει την εποχή της, δεν αναδίδει ατμόσφαιρα 70s ή τίποτα κιτς. Βλέπεται ανετότατα και σήμερα και είναι θαύμα που βασίστηκε σε ένα βιβλίο το οποίο είναι τρισάθλιο. Μπορεί να μην έχει τα χαρακτηριστικά σημάδια ταινίας του Σπίλμπεργκ (είναι σαν να την σκηνοθέτησε άλλος), αλλά είναι σίγουρα ένα επικό αριστούργημα.


* Ο Χαμένος Κόσμος είναι πολύ κοντά, αλλά έχει ατέλειες στην ρεαλιστική απεικόνιση της κίνησης.

Εψήφισα: σαγόνια, στενές επαφές, σίντλερ, ράιαν, αι
Επιλαχόντες: πιάσε με και το τερματικό
Δεν έχω δει τις τέσσερις τελευταίες
Τα ιντιάνα και τζουράσικ τα βλέπω μόνο με οδοντογλυφίδες στα μάτια για να μη κλείνουν από τη νύστα. (Και το ετ επίσης )

Δεν έχω δει καμία από τα Τζουράσικ. Ξεκίνησα το πρώτο και έσβησα στη μέση.

Με άρεσαν πολύ οι Ιντιάνα. Με άρεσαν πολύ τα Σαγόνια
Με άρεσε το ΑΙ
H Γέφυρα των Κατασκόπων και το Μόναχο

Δεν έχω δει το Λίνκολν και το Τερματικό

Είδα ψες το Ready Player One και, αν εξαιρέσεις ότι έπαιζε πολύ με τη νοσταλγία του ΄80 που είμαι αρκετά μέσα, ήταν ταινία για τη Σοσιαλδημοκρατία και την αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού, οπότε λίγο με ξενέρωσε

Ψήφισα "Στενές επαφές τρίτου τύπου" γιατί ήταν η πρώτη ταινία που δεν είδα με τη μάνα μου παρά με την μεγαλύτερη αδερφή μου και τον γκόμενό της. Στο Radio City στην Πατησίων που η οθόνη ήταν πανοραμική. Χάσιμο.
Και φυσικά έμεινε στην ιστορία η μελωδία: Τα τααά, Τα τά τα.

Κυνηγοί της χαμένης Κιβωτού και Τα σαγόνια του καρχαρία είναι τα κορυφαία.
Πολύ καλό και διασκεδαστικό είναι το Catch me if you can.
Ο Ε.Τ. είναι επίσης ευχάριστη ταινία και φυσικά το πρώτο Τζουράσικ παρκ.
Η Λίστα του Σίντλερ καλή ταινία αλλά λίγο υπερεκτιμημένη θα έλεγα.
Ενδιαφέρουσα ταινία είναι επίσης οι Στενές επαφές τρίτου τύπου.
Δεν έχω δει τον Στρατιώτη Ράιαν και την Αυτοκρατορία του ήλιου.
Το τελευταίο με τον Ιντιάνα Τζόουνς πραγματικά αδιάφορο.

Η δύσκολη 5η και τελευταία επιλογή ηταν μεταξύ του «Τεν Τεν» και του «Στρατιώτη Ράιαν».

Για «χιλιοστά» κέρδισε ο Τεν Τεν.

1. Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου

2. Ιντιάνα Τζόουνς: Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού

3, ΕΤ ο Εξωγήινος

4. Σίντλερ

5.Τεν Τεν.


Εννοείται οτι ολα τα Ιουρατικά είναι για τα μπάζα, όπως και τα Ιντιανα Τζ. μετά το πρώτο.

Και η αλήθεια ειναι οτι το «Πιάσε με εαν μπορείς» , το «Λινκολν», «τα σαγόνια του καρχαρία» και το «ΑΙ» ειναι πολύ καλές ταινίες στην εξιστόρηση.

Δεν μπορείς να πεις «για τα μπάζα» μια ταινία που αφενός υπήρξε τεχνολογικά σταθμός στον κινηματογράφο, αφετέρου είναι η πρώτη και μοναδική ταινία στο είδος της που ξεφεύγει από το πρότυπο του δεινοσαύρου ως τέρας/μπαμπούλα που στόχος του είναι να κυνηγήσει τους πρωταγωνιστές, σαν άλλος Φρέντι Κρούγκερ.

Πέραν τούτου, η παλαιοντολογία οφείλει στον Σπίλμπεργκ και το Τζουράσικ Παρκ πολλά. Σημαντικότατες έρευνες χρηματοδοτήθηκαν από το άμεσο ενδιαφέρον που προκάλεσε η ταινία και πολύς κόσμος με ταλέντο ή διάθεση κατέληξε στον οικείο επιστημονικό κλάδο είτε διά σπουδών είτε σαν εθελοντές. Ο σύμβουλος της ταινίας, Τζακ Χόρνερ (που είναι ο παλαιοντολόγος πάνω στον οποίο ο Κράιτον βάσισε τον πρωταγωνιστή του, Άλαν Γκραντ), δήλωσε ότι από εκεί που έψαχναν με το κιάλι να βρούνε εθελοντές για τις ανασκαφές του (και χρειάζεται πολύς κόσμος για τόσο δύσκολη, μποέμικη δουλειά), ξαφνικά αυξήθηκε τόσο η προσφορά που δεν είχαν τι να τους κάνουν. Κι αυτό δεν σταμάτησε έκτοτε. Δεν ήταν φαινόμενο τύπου «αγοράζω κουκουβάγια γιατί έχει ο Χάρι Πότερ και λίγες εβδομάδες μετά την εγκαταλείπω».

Καταλαβαίνω το να μην είναι του γούστου σου η ταινία, αλλά δεν πρέπει να έχεις καν αίσθηση της τέχνης του κινηματογράφου για να πεις «για τα μπάζα» μια ταινία σαν το Τζουράσικ Παρκ, τεχνικά και καλλιτεχνικά αρτιότατη ως την τελευταία της λεπτομέρεια. Είναι σαν να λες «για τα μπάζα» την Λίμνη των Κύκνων επειδή είναι το πιο γνωστό και μέηνστρημ (προσβάσιμο, εύπεπτο και πιασάρικο) έργο του Τσαϊκόφσκι.