Εδώ μιλάμε για Fantasy

[Πρετεντέρης]

Εαν εισαι λατρης του Τολκιεν θα σου αρεσει παρολο που συμπεριλαμβανει κα ταξιδι στο χρονο(υπαρχει στα ελληνικα πολυ φτηνά στο κέντρο, Αθήνα , ή στα αγγλικά)...

Αν σου αρέσουν τα πιο μοντερνα, δες καλυτερα Brandon Sanderson,Patrick Rothfuss,Mark Lawrence, John Gwynne, Joe Abercrombie κ.τ.λ .. Πιο Dark & gritty..

Ο Αbercrombie είναι καταπληκτικός. Από Ρόθφας, αν το λέω καλά, διάβασα το πρώτο του Name of the Wind, το οποίο ξεκινάει πολύ ωραία, αλλά με κούρασε με το ποσό αργά εξελίσσεται, οπότε δεν προχώρησα στο επόμενο.

Το δεύτερο του Ρόθφας ειναι καλύτερο, στο πρώτο κάνει απλός "build up".Η γραφή του Ρόθφας παντως είναι που σε κερδίζει , είναι καλός σε αυτό.

Ωχ, με βάζεις να ξαναψάχνομαι.

[Stalker]

Μια και δεν έχει one-off το νήμα ας βάλω ένα: Πέρσι διάβασα το Uprooted της Naomi Novak (έγραψε τα Tremeraire) και τα σπάει, απ' ότι βλέπω είχε πάρει και το Hugo του 2015.

Our Dragon doesn’t eat the girls he takes, no matter what stories they tell outside our valley. We hear them sometimes, from travelers passing through. They talk as though we were doing human sacrifice, and he were a real dragon. Of course that’s not true: he may be a wizard and immortal, but he’s still a man, and our fathers would band together and kill him if he wanted to eat one of us every ten years. He protects us against the Wood, and we’re grateful, but not that grateful.

Το βιβλίο έχει ένα παραμυθικό στυλ που στην αρχή νομίζεις ότι το πάει για εντελώς πεντάμορφη και το τέρας φάση αλλά γρήγορα αγριεύουν τα πράγματα

Πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και world building, έχει αυτό το ωραίο που το σεττινγκ δεν είναι στάσιμο αλλά κάθε τι που γίνεται πάντα έχει σύνθετες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, δηλαδή υπάρχει μια οργανική αληθοφάνεια ένα βήμα παραπάνω από απλά να σου επισημαίνεται ότι τα άλογα κουράζονται και οι πανοπλίες βρωμάνε από μέσα.

Δεν έχει και πολλά που μπορείς να πεις χωρίς να σποϊλεριάσεις, είναι ιστορία με μάγους, μάγισσες, αρχαίο κακό και επικές μάχες και πράξεις, που με κάποιο τρόπο καταφέρνει να μην γίνεται κλισέ, ίσα ίσα που έχει αισθητή αποδομητική διάθεση, π.χ. καταπώς ο μέσος γαμάουα σφάχτης φάντασι πρωταγωνιστής θα ήταν σκαλωμένος ψυχοπαθής σε κάθε πιο ρεαλιστικό σκηνικό, ότι ο σοφός ερημίτης είναι όντως αντικοινωνικός γεροπαράξενος που δεν ξέρει πως να σου μιλήσει χωρίς να αισθάνεσαι σκουπίδι, δεν το κάνει απλά για να σε δοκιμάσει και να γίνετε φίλοι μετά, κ.ο.κ.

Είχα πετύχει το βιβλίο σε έντυπη μορφή στο πάμπλικ κάποια στιγμή, το εξώφυλλο και η περιγραφή από πίσω το έκανε να φαίνεται τελείως παραμυθορομαντζάδα, θα το πάρει κανένας ανυποψίαστος γονέας δώρο στην κόρη του, και θα μείνει το κοριτσάκι να αναρωτιέται τι του έκανε που περίμενε Έντουαρντ και της βγήκε Κθούλου

Επίσης το ανατολικοευρωπαϊκό θέμα του σεττινγκ μου έβγαλε πολύ Witcher 3 ατμόσφαιρα.

[Πρετεντέρης]

Ψήνομαι γι' αυτά:





Τα έχει διαβάσει κανείς;