Cloud87 έγραψε: 11 Δεκ 2019, 06:26
Ποια η γνώμη σας; Αν θέλεις δικαιοσύνη στο 100%, απόλυτο βαθμό μάλλον θα πρέπει να έχεις κάτι του στυλ: έκοψες το κεφάλι του άλλου; Θα σου κόψω πρώτα τα πόδια για λίγο, για να έχει και μαθησιακό χαρακτήρα η δικαιοσύνη και μετά από λίγο το κεφάλι. Όπως νομίζω είναι σχετικά ξεκάθαρο η δικαιοσύνη δεν έχει να κάνει με την αγάπη. Είναι διαφορετικά πράγματα που αποσκοπούν αλλού, έχουν διαφορετική χρήση και χρησιμότητα. Οπότε λογικό είναι η δικαιοσύνη σε απόλυτο βαθμό να μοιάζει σαν ένα τούβλο στο στήθος μας που μας εμποδίζει να αναπνεύσουμε και μας δυσκολεύει την κίνηση. Στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει να κάνουν καμιά μαλακία που και που. Να περνανε με κόκκινο, να τρέχουν με το αμάξι, σεξ χωρίς προφυλακτικό με την 16χρονη, κανένα μπάφο που και που. Λάβετε υπ' όψιν σας την προηγούμενη πρόταση και αναλογιστείτε το εξής: Μάλλον κάτι τόσο ανεπαίσθητο όσο το φτερούγισμα μίας πεταλούδας είναι δυνατόν να προκαλέσει τυφώνες στην άλλη άκρη του κόσμου. Με την κατάλληλη αλληλουχία αντιδράσεων. Το συμπέρασμα είναι κύριοι πως πρέπει να προσέχουμε την κάθε μας κίνηση και να φερόμαστε με σεβασμό απέναντι στα υπόλοιπα έμβια όντα. Είναι δύσκολο; Πολύ. Είναι δυσάρεστο; Επίσης. Αλλά πρέπει. Δεν λειτουργεί διαφορετικά το πράγμα.
Απο ποια φιλοσοφικη αρχη ξεκιναει η δικαιοσυνη μιας κοινωνιας; Αυτο ειναι που εχει σημασια, εαν καταληξουμε στη φιλοσοφικη αρχη τοτε πολυ λογικα και ευκολα μπορουμε να βρουμε και την σωστη δικαιοσυνη. Παραδειγμα. Σαν κοινωνια πιστευουμε πως η υπαρξη μας επανω στον πλανητη ειναι ενα τυχαιο γεγονος, ο ανθρωπος μια ασημαντη υπαρξη που απο την αποιαδηποτε ατυχια μπορει να παψει να υπαρχει και μεταθανατον ζωη δεν υπαρχει. Ωραια; Ωραια. Τι δικαιοσυνη θα φτιαξουμε τοτε; Θα φτιαξουμε μια δικαιοσυνη που δεν χαριζει καστανο. Γιατι ουκ αν λαβοις παρα του μη εχοντος. Και εμεις συμφωνα με τη δικη μας κοσμοθεωρια αγαπαμε πολυ τη ζωη μας αλλα μπορουμε και με την παραμικρη ατυχια η κακοτητα των αλλων να παψουμε να υπαρχουμε η να βλαπτουμε σοβαρα. Δεν ημαστε εκ των πραγματων λαρτζ για να ανεχομαστε μαλακιες. Δεν μπορουμε δηλαδη να δωσουμε και πολυ περιθωριο στον καθε εγκληματια να βλαπτει ανθρωπους διοτι αυτη ειναι ζωη, αυτη που εχουμε σε αυτον τον πλανητη και μονο. Και τι ειναι ο εκληματιας κατα τη δικη μας κοσμοαντιληψη; Μια τυχαια ασημαντη υπαρξη και αυτος, σημαντικη μονο για τον εαυτο της, που θα παψει να υπαρχει μολις πεθανει και πολυ προβληματικη για την υπολοιπη κοινωνια. Ειναι δηλαδη μια μαστιγα, μια πληγη, ειναι μια καταστροφικη τυχαιοτητα της φυσης οπως ειναι ενας σεισμος η μια πυρκαγια. Οποτε και το λογικο ειναι να τον πατησουμε κατω σαν σκουλικι, οπως θα ραντιζαμε ας πουμε ενα σμηνος εντομων που καταστρεφουν την σοδεια μας. Σε αυτη την κοσμοαντιληψη οσο πιο αυστηρα κινειται η δικαιοσυνη τοσο πιο καλα. Μα θα μου πεις μια τετοια δικαιοσυνη επηρεαζει και καταπιεζει και τους υπολοιπους. Ε στα πταισματα θα μπορουσαμε να βρουμε το πιο βολικο για ολους μετρο. Τους λιγοστους εγκληματιες ομως θα τους τσακιζαμε.
Ποια ειναι ομως η κοσμοαντιληψη των κοινωνιων εδω και πολλα χρονια; Βασισμενες οι κοινωνιες ως επι το πλειστον σε μια εκαστοτε θρησκεια κατα την οποια υπαρχουν σχεδον παντα δυο πολυ σημαντικα αξιωματα δημιουργουν μια αλλη δικαιοσυνη. Τα δυο αξιωματα ειναι πρωτον, η ζωη με καποιο τροπο συνεχιζει και μετα το θανατο. Δευτερον, ο ανθρωπος εχει αξια γιατι δεν ειναι μονο μια παρωδικη οργανικη μορφη ζωης που κανει τον κυκλο της στον πλανητη. Εαν ο ανθρωπος εχει αξια, εχει αξια και ο εγκληματιας (γιατι ειναι ανθρωπος) και εαν η ζωη συνεχιζει τοτε το κακο που προξενει ο εγκληματιας ειναι παρα πολυ μικρο. Εδω λοιπον ξαφνικα γινομαστε πολυ λαρτζ. Εχουμε περιθωρια και υποχρεωση και τον καημο και το ζορι και την οπτικη του εγκληματια να καταλαβουμε, αλλα επιπροσθετα δεν αποτελει για εμας πραγματικο κινδυνο και το κακο που μας προξενει.
Αυτα ειναι δυο ακρα. Μπορει στην κοσμοαντιληψη της καθε κοινωνιας να υπαρχουν πολλες διαφοροποιησεις που καταληγουν να καθοριζουν και τη θεσμικη δικαιοσυνη της. Εμεις ας πουμε οι Ελληνες ειμαστε η χριστιανοι η χριστιανιζοντες. Δεν υπαρχει κατι αλλο. Οι χριστιανιζοντες ειναι οι μη χριστιανοι που εχουν μεγαλωσει σε μια κοινωνια και εχουν παρει ως δεδομενο το αξιακο συστημα της κοινωνιας που ζουν. Οι αποψεις μας ειναι ακραιες σε σχεση με πολλες κοινωνιες, αγαπα τον εχθρο σου, μια ψυχη αξιζει οσο ολος ο κοσμος, μακαριοι αυτοι που καταδιωκοντε για χαρη της δικαιοσυνης κτλ.
Αυτα εχουν αποτυπωθει και στον αθεο χριστιανιζοντα Ελληνα.
Στο Ναζιστικο κρατος απο την αλλη, σημασια ειχε το ξεσκαρταρισμα του προβληματικου υλικου και η ζωη των ποιοτικων ανθρωπων (ουτε καν των σωστων ανθρωπων αλλα των ποιοτικων ανθρωπων) στον κοσμο. Οποτε και η δικαιοσυνη τους ηταν κατι αντιστοιχο με το πρωτο παραδειγμα στο πολυ χειροτερο.
Ποιος ειναι αυτος που τελικα εχει δικιο; Αυτος που ξερει την πραγματικη αληθεια. Την κοσμικη αληθεια. Και ποια ειναι η πραγματικη αληθεια; Κανεις δεν μπορει να αποδειξει την αληθεια του. Ολοι διαλεγουμε με βαση τα θελω μας και το νου μας τα αξιωματα που θελουμε να υιοθετησουμε στη ζωη.
Φυσικα οπως ειπα στα πταισματα και στα πλημμεληματα η κοινωνια κυριως θα κινηθει με βαση τις συλλογικες προτιμησεις των πολιτων της αλλα και την πρακτικη εξισορροπηση κοινωνικων φαινομενων αλλα το βασικο ερωτημα ειναι το πως μια κοινωνια αντιμετωπιζει το εγκλημα.
Αυτα εν ολιγοις, ειναι πολυ μεγαλο το θεμα. Ειναι το πως συλλογικες αντιληψεις για τον κοσμο αποτυπωνοντε μετα απο πολλα επιπεδα επεξεργασιας στην θεσμικη δικαιοσυνη της κοινωνιας.