Phorum.com.gr

Beria έγραψε: 31 Οκτ 2019, 21:24

Γιάννης Σπανός - Σκιές Στην Άμμο


ο δίσκος που έχει μπει στην καρδιάμου

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 31 Οκτ 2019, 21:00 Κρίμα. Μεγάλος.

Χαοτικός έγραψε: 01 Νοέμ 2019, 00:32

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 31 Οκτ 2019, 21:00 Κρίμα. Μεγάλος.

κομματαρα

Αντίο.

Αυτό σίγουρα έλειπε...

Μεγάλε Σπανέ!

Ο Σπανός ήτανε θεός, πάντα τον πήγαινα πολύ, τον είχα κάπου ξεχωριστά, όπως είπα, αυτόν και τον Μούτση, για διαφορετικούς λόγους. Ο Σπανός σε μια τηλεοπτική συζήτησή του με τον Λ. Παπαδόπουλο, όταν ο Παπαδόπουλος έλεγε πως ο όρος Νέο Κύμα ήτανε μια εμπορική μπλόφα, ο Σπανός του απάντησε, γιατί, και η λέξη "έντεχνο" μπλόφα δεν είναι; Αλλά πρέπει να σας τα πει ο Σπανός, όταν σας τα έλεγα εγώ, κάνατε κοκοκό, ρακόμελα.

υμνος,επικο τραγουδι των παιδικων χρονων,δεν ηξερα οτι ηταν (και)του Σπανου.
τεραστιος,καλο παραδεισο..

Το εντυπωσιακό είναι πως σε αυτό το ζεϊμπέκικο οι στίχοι είναι του Γεώργιου Βιζυηνού.

Τάνια Τσανακλίδου - Αν μ' αγαπάς








αν υπήρχε αγάπη δηλαδή

https://freecinema.gr/movies/giannis-sp ... i-markiza/

Ουσιαστικά, μιλάμε για το καλύτερο ντοκιμαντέρ που έχει γίνει στην Ελλάδα για μουσικό καλλιτέχνη (συνθέτη, ερμηνευτή ή και συγκρότημα) και, προφανώς, σημαντικότατου για το genre ευρύτερα.

Το πρώτο μισό του «Πίσω απ’ τη Μαρκίζα» σε εκπλήσσει με τρόπο που δεν περιγράφεται. Διαθέτει σεναριακή δομή (σπάνιο φαινόμενο σε ελληνικό ντοκιμαντέρ), σεβαστό περιεχόμενο έρευνας σε μέγεθος που επίσης σπανίζει, τις πλέον καλαίσθητες ενθέσεις animated «βινιετών» με ευφάνταστα collage (συγχαρητήρια στην Ειρήνη Βιανέλλη) κι έναν Γιάννη Σπανό να μοιράζεται ιστορίες ζωής και να εξομολογείται δίχως λόγο ν’ απολογηθεί για οτιδήποτε, από τη γέννηση του δικού μας «νέου κύματος» μέχρι τα σουξέ που σάρωσαν τις πίστες των λαϊκών νυχτομάγαζων.

Όλα αυτά με μια γραμμικότητα που σε παίρνει από το χέρι και σε ξεναγεί με συναρπαστικό τρόπο σε κάθε σταθμό της πορείας της μουσικής καριέρας του συνθέτη, επιτυγχάνοντας μια πραγματικά συγκινητική υπενθύμιση των αμέτρητων μελωδιών που έχει γράψει κι αγαπήθηκαν από τόσες γενιές (μέχρι σήμερα και παντοτινά). Και τα λέω εγώ αυτά, που ελάχιστη επαφή (ή ειδικότητα) έχω με το ελληνικό ρεπερτόριο!

Εάν διορθώνονταν .....οι κάποιες ατέλειες και το σενάριο κρατούσε μια συνέπεια καθ’ όλη τη διάρκεια του «Πίσω απ’ τη Μαρκίζα», θα μιλούσαμε για πρωτοφανές επίτευγμα κινηματογραφικού (το τονίζω, διότι μας έχει φάει η «τηλεοπτικίλα» και ο ερασιτεχνισμός σε τούτο το είδος, εδώ και πολλές δεκαετίες) ντοκιμαντέρ για τα ελληνικά δεδομένα. Ασχέτως μουσικής θεματολογίας!

Πέρα από την αυστηρότητα, πάντως, μιλάμε για έργο σεβασμού προς τον Σπανό, το οποίο κατορθώνει να σέβεται και τον θεατή.

Τώρα, ας ασχοληθεί κάποιος και με τον Μίμη Πλέσσα, με αντίστοιχη σοβαρότητα.