Phorum.com.gr

Γενοκτονία/Εθνοκάθαρση των Κιρκασίων ( Τσερκέζων ).
Θύμα : Κιρκάσιοι
Θύτης : Ρωσία
Αριθμός θυμάτων : 400.000 - 1.500.000
Εποχή : 1864 - 1867
https://en.wikipedia.org/wiki/Circassian_genocide

Μετακίνηση Κιρκασίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Με ανοιχτό πράσινο οι περιοχές που έμεναν στον Καύκασο. Με κλειστό πράσινο οι περιοχές που ζουν σήμερα όσοι απέμειναν.


Φυγή Κιρκασίων


Circassian Guards in Jordan
Jordan – The Adyghe had a major role in the history of the Kingdom of Jordan. Over the years, various Adyghe have served in distinguished roles in the kingdom of Jordan. Adyghes have served as a prime minister (Sa'id al-Mufti), as ministers (commonly at least one minister should represent the Circassians in each cabinet), as high-ranking officers, etc., and due to their important role in the history of Jordan, Adyghe form the Hashemites' honour guard at the royal palaces. They represented Jordan in the Royal Edinburgh Military Tattoo in 2010, joining other honour guards such as the Airborne Ceremonial Unit. Jordanian Circassians cluster around several areas, most notably Sweileh in Amman.


Που ζουν σήμερα
Τουρκία : 1.000.000 - 5.000.000
Ρωσία : 720.000
Ιορδανία : 170.000
Συρία : 100.000
Ιράκ : 35.000
Ιράν : 50.000
Γερμανία : 40.000
Σαουδική Αραβία : 23.000
ΗΠΑ : 25.000
Αίγυπτος : 12.000
Ισραήλ : 5.000
Κόσοβο : 1.200
κ.α.
https://en.wikipedia.org/wiki/Circassians
https://en.wikipedia.org/wiki/Circassians_in_Iran

Κατανομή των Κιρκασίων στην Τουρκία και στον Καύκασο σήμερα

Εναπομείναντες Κιρκάσιοι στην ιστορική Κιρκασία σήμερα

Ζαποτέκος έγραψε: 07 Οκτ 2020, 10:11 Μερικές πληροφορίες απ' το ωραίο άρθρο

Οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ρωσικού Αυτοκρατορικού Στρατού στον Καύκασο κατά τον 19ο αι. ( 1801 - 1864 )
του ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ Θ. ΧΑΛΑΤΣΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ, ΤΕΥΧΟΣ 541, ΙΟΥΛΙΟΣ 2013
https://www.politeianet.gr/magazines/-p ... 013-224393

- Ο πόλεμος στον Βόρειο Καύκασο κατά τον 19ο αι. υπήρξε η πιο παρατεταμένη σύγκρουση στην οποία συμμετείχε ο ρωσικός αυτοκρατορικός στρατός και εκείνη που του επέφερε τις μεγαλύτερες απώλειες , μετά τους Ναπολεοντείους Πολέμους.

- Οι Ρώσοι αποκαλούν τους ορεσίβιους λαούς του Καυκάσου "γκόρτσι" .

- Επί Ιβάν Δ΄ του Τρομερού οι χριστιανικοί πληθυσμοί του Καυκάσου ζήτησαν τη ρωσική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τις επιδρομές των μουσουλμάνων Τατάρων.

- Επί Πέτρου Α΄ και Αικατερίνης Β΄ η Γεωργία ζήτησε ρωσική υποστήριξη για να αντιμετωπίσει την πίεση των Οθωμανών και των Περσών.

- Το 1785 ο Τσετσένος σεΐχης Ουσουρμά Μανσούρ ( 1760 - 1794 ) ( Μανσούρ = νικητής ) ξεσήκωσε Τσετσένους και Νταγκεστανούς σε Ιερό Πόλεμο κατά των απίστων. Τον αντιμετώπισε ρωσικός στρατός δύναμης 3000 ανδρών. Ο Μανσούρ υποχώρησε στο Κουμπάν ( 1787 ) και συμμάχησε με τους Οθωμανούς στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1787 - 1791. Τελικά αιχμαλωτίστηκε απ' τους Ρώσους τον Ιούνιο του 1791 και η δράση του έληξε.


Ουσουρμά Μανσούρ

- Το 1795 ο Πέρσης ηγεμόνας Αγά Μοχάμετ Χαν εισέβαλε στην Γεωργία και κατέστρεψε την Τιφλίδα. Οι Ρώσοι απάντησαν με επίθεση στις περσικές κτήσεις στον Καύκασο. Ανακατέλαβαν τη Γεωργία , το Νταγκεστάν και το περσικό Βόρειο Αζερμπαϊτζάν. Το 1801 οι Ρώσοι προσάρτησαν με συνθήκη το βασίλειο της Γεωργίας και σταθεροποίησαν την παρουσία τους στον Καύκασο. Η Οσετία ήταν τμήμα της Ρωσίας ήδη απ' το 1774. Η Ινγκουσετία προσαρτήθηκε εθελούσια στη Ρωσία το 1810. Η Τσετσενία όμως και το Νταγκεστάν και οι ορεσίβιοι , δασόβιοι , αλλά και πεδινοί πληθυσμοί τους βρίσκονταν σε αναβρασμό.

- Μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους ρωσικές δυνάμεις διεξήγαγαν επιχειρήσεις στο "οχυρό" Καύκασος υπό την ηγεσία του βετεράνου στρατηγού Αλεξέι Πετρόβιτς Γερμόλοφ. Στο μεταξύ άρχισε να διαδίδεται η σουφιστική αίρεση του μουριδισμού και το καλοκαίρι του 1825 οι Τσετσένοι ξεσηκώθηκαν με ηγέτη τον ιμάμη Καζή Μουλά Μοχάμετ. To καλοκαίρι του 1832 οι Ρώσοι ( 10.000 άνδρες , 16 πυροβόλα ) υπό τον στρατηγό Γκριγκόρι Ρόζεν επιτέθηκαν στο χωριό Γκίμρι του Νταγκεστάν , έδρα του Καζή Μουλά. Στις 17/10/1832 το Γκίμρι έπεσε και ο Καζή Μουλά σκοτώθηκε.


Αλεξέι Πετρόβιτς Γερμόλοφ


Αναπαράσταση της μάχης στο ορεινό χωριό Γκίμρι

- Το 1834 ιμάμης στην Τσετσενία και στο Νταγκεστάν ανέλαβε ο Σαμίλ , συναγωνιστής του Καζή Μουλά. Συνέχισε τον πόλεμο στον Βόρειο Καύκασο και επέβαλε τον ισλαμικό νόμο της σαρία. Συγκέντρωσε στρατό 65.000 ανδρών ( 5.000 μόνιμη δύναμη και 60.000 εθελοντές ) και 1000 πολεμιστές ως προσωπική φρουρά. Τον Μάιο του 1837 οι Ρώσοι απέτυχαν σε εκστρατεία εναντίον του στην περιοχή του Αχούλγκο. Ο Σαμίλ διέδωσε τότε πως είχε την προστασία του Αλλάχ και οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να τον πλήξουν. Το 1839 οι Ρώσοι ( 10.000 άνδρες , 17 πυροβόλα ) υπό τον στρατηγό Πάβελ Γκράμπε επιτέθηκαν στο οχυρό του Αχούλγκο που το υπεράσπιζε ο Σαμίλ με 5000 άνδρες. Μετά από πολιορκία 2 μηνών το Αχούλγκο έπεσε ( Αύγουστος 1839 ) , αλλά ο Σαμίλ κατάφερε να διαφύγει. Οι μουσουλμάνοι είχαν 1000 νεκρούς και 900 αιχμαλώτους. Οι Ρώσοι είχαν 2.500 νεκρούς και τραυματίες.


Η πολιορκία του Αχούλγκο

- Ο Σαμίλ συνέχισε την αντάρτικη δράση του στην Ανατολική Τστσενία. Στις 11/7/1840 οι Ρώσοι κατάφεραν να αποκρούσουν μουσουλμανική επίθεση , με μεγάλες όμως απώλειες. Τον Ιούνιο του 1842, ένα άλλο ρωσικό εκστρατευτικό σώμα ( 10.000 άνδρες , 24 πυροβόλα ) υπό τον στρατηγό Γκράμπε, είχε μεγάλες απώλειες κινούμενο σε ορεινό και δασώδες έδαφος και δεχόμενο αιφνιδιαστικές επιθέσεις 2.000 ανταρτών. Τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο 1843 ο Σαμίλ πέτυχε να καταλάβει 13 οχυρωμένες τοποθεσίες των Ρώσων και να κερδίσει την υποστήριξη όλο και περισσότερων φυλών. Οι Ρώσοι ενίσχυσαν τις δυνάμεις τους στον Καύκασο που έφτασαν συνολικά τους 150.000 άνδρες. Διοικητής ανέλαβε ο πρίγκιπας Μιχαήλ Βοροντσόφ , ο οποίος είχε διακριθεί στη μάχη του Μποροντίνο ( 1812 ) και είχε πολεμήσει παλαιότερα στον Καύκασο μαζί με τον Γερμόλοφ. Στις 31/5/1845 ο Βοροντσόφ με 25.000 πεζούς , 2.000 ιππείς και 46 πυροβόλα επιτέθηκε στις εχθρικές θέσεις στην Τσετσενία. Το δριμύ ψύχος , η στρατηγική της "καμένης γης" των ανταρτών , οι αιφνιδιαστικές τους επιθέσεις και η έλλειψη προμηθειών και πυρομαχικών είχαν σαν αποτέλεσμα η εκστρατεία να μείνει ατελέσφορη και οι Ρώσοι να έχουν 7.000 νεκρούς και τραυματίες.

Μιχαήλ Σεμιόνοβιτς Βοροντσόφ

- Το 1846 - 52 ο Βοροντσόφ συνέχισε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις , έφτιαξε οχυρά , κατέστρεψε δάση που παρείχαν κάλυψη στους αντάρτες και ειρήνευσε το μεγαλύτερο τμήμα του Καυκάσου. Το 1853 ξέσπασε ο Κριμαϊκός Πόλεμος και ο Σαμίλ εισέβαλε στην Γεωργία. Μετά το τέλος του Κριμαϊκού Πολέμου οι Ρώσοι αποφάσισαν να τελειώνουν μαζί του. Ο νέος διοικητής του Καυκάσου Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Μπαριάτινσκι συγκέντρωσε στον Καύκασο 200.000 άνδρες και έστειλε τον καυκασιανής καταγωγής βετεράνο στρατηγό Νικολάι Γεβδοκίμοφ να καταλάβει την Τσετσενία. Ο Γεβδοκίμοφ είχε ανέλθει στην ιεραρχία του στρατεύματος από απλός πεζικάριος και είχε διακριθεί στις προγενέστερες επιχειρήσεις στον Καύκασο. Το 1856 - 7 κατέλαβε 20 οχυρωμένα χωριά των ανταρτών στην Μικρή Τσετσενία . Επίσης οι Ρώσοι σταθεροποίησαν τον έλεγχό τους στο Νταγκεστάν και στην Αμπχαζία. Ο Σαμίλ αποκόπηκε από τα εύφορα εδάφη του και στερήθηκε τις πηγές ανεφοδιασμού του. Την 1/4/1859 οι Ρώσοι κατέλαβαν στη Μεγάλη Τσετσενία το Βιντίνο στο οποίο είχε οχυρωθεί ο Σαμίλ , ο οποίος όμως κατάφερε να διαφύγει με 600 άνδρες του στο οχυρωμένο όρος Γκουνίμπ του Νταγκεστάν. Το οχυρό κατελήφθει στις 25/8/1859 και ο Σαμίλ παραδόθηκε στον Μπαριάτινσκι , ο οποίος προήχθη σε στρατάρχη.


Αλεξάντρ Ιβάνοβιτς Μπαριάτινσκι

Ο πίνακας αναπαριστά την παράδοση του ιμάμη Σαμίλ στον στρατηγό Μπαριάτινσκι , στις 25/8/1859.

- Το 1860 ο στρατηγός Γεβδοκίμοφ στάλθηκε στον δυτικό Καύκασο για να αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις των Κιρκασίων. Ως το 1864 στάλθηκαν στην περιοχή 60.000 άνδρες με 108 πυροβόλα. Το 1861 - 2 πολλοί Κιρκάσιοι κατέφυγαν μαζικά στην Τουρκία και στις περιοχές τους εγκαταστάθηκαν Κοζάκοι. Ο πόλεμος έληξε στις 21/5/1864 όταν παραδόθηκαν και οι τελευταίοι Κιρκάσιοι.

- Το 1860 ο στρατηγός Γεβδοκίμοφ στάλθηκε στον δυτικό Καύκασο για να αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις των Κιρκασίων. Ως το 1864 στάλθηκαν στην περιοχή 60.000 άνδρες με 108 πυροβόλα. Το 1861 - 2 πολλοί Κιρκάσιοι κατέφυγαν μαζικά στην Τουρκία και στις περιοχές τους εγκαταστάθηκαν Κοζάκοι. Ο πόλεμος έληξε στις 21/5/1864 όταν παραδόθηκαν και οι τελευταίοι Κιρκάσιοι.

- To 1801 - 1864 οι ρωσικές απώλειες από τις μάχες ( 10 % ) και τις ασθένειες ( χολέρα , τύφος , ελονοσία ) ( 90 % ) στο μέτωπο του Καυκάσου ήταν 80.000 άνδρες ( μεταξύ των οποίων 13 στρατηγοί και 21 διοικητές μονάδων ).

- Το 1920 -1941 στις περιοχές της Τσετσενίας και της Ινγκουσετίας σημειώθηκαν 12 μεγάλες και πάνω από 50 μικρότερες εξεγέρσεις. Το 1944 ο Στάλιν διέλυσε την Σοβιετική Δημοκρατία Τσετσενίας - Ινγκουσετίας και εκτόπισε τους τοπικούς πληθυσμούς. Το 1957 επανασυστάθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία Τσετσενίας - Ινγκουσετίας και επέστρεψαν οι εκτοπισμένοι πληθυσμοί. Επικράτησε ειρήνη την περίοδο 1957 - 1992, αλλά έκτοτε ξεκίνησαν πάλι οι συγκρούσεις.

Δύσκολα να διαβάσω κάτι για την Σταλινική περίοδο μίας περιοχής ή ενός λαού ή οτιδήποτε και να λείπει η λέξη κλειδί

Λόρδος Ταντρίδης έγραψε: 13 Οκτ 2020, 08:39
Δύσκολα να διαβάσω κάτι για την Σταλινική περίοδο μίας περιοχής ή ενός λαού ή οτιδήποτε και να λείπει η λέξη κλειδί

Οι μουσουλμάνοι λεηλατούν τα παράλια της Πελ/σου και του Αιγαίου. Ο Βυζαντινός ναύαρχος Νικήτας Ωορύφας ( = Αβγορούφης ) δεν ήταν καθόλου απ' τους μπούληδες που ρουφούσαν το αβγό τους . Οι Άραβες βρίσκονταν στον Κορινθιακό και ο Ωορύφας στον Σαρωνικό. Και χωρίς να το περιμένουν ο Ωορύφας πέρασε μέσω στεριάς τα πλοία του από τον Σαρωνικό στον Κορινθιακό. Τους αιφνιδιάζει , τους σαπακιάζει , βυθίζει τα πλοία τους, σκοτώνει πολλούς και πιάνει και αιχμαλώτους. Να τι τους έκανε :

Ύστερα, τους συνέλαβε και τους επέβαλε διάφορες τιμωρίες, τις οποίες οι Πορφυρογέννητος και Σκυλίτζης αναφέρουν λεπτομερώς: «Σ’ άλλους έγδαρε το δέρμα, κυρίως σ’ όσους απαρνήθηκαν το βάπτισμα του Χριστού, λέγοντας ότι αυτό αφαιρείται απ’ αυτούς και τίποτε δικό τους· άλλους τους τράβαγε (έξω) με ιμάντες απ’ το ινίο ώς τα σφυρά προξενώντας τους δριμύ πόνο· άλλους κρεμώντας τους από κάποιους γερανούς, έπειτα ρίχνοντάς τους από ψηλά κα βουτώντας τους μέσα σε λέβητες γεμάτους πίσσα έλεγε ότι τους έδινε το βάπτισμα που τους ταίριαζε, το επώδυνο και ζοφερό». Προφανώς, οι σκληρές αυτές τιμωρίες επιβλήθηκαν «ανάλογα με τις πράξεις τους» («ἀναλόγους τῶν ἐργασθέντων αὐτοῖς ποινὰς εἰσπραξάμενος»), όπως γράφει ο Πορφυρογέννητος, με σκοπό την κατατρομοκράτηση των επιδρομέων, μια που επί σαράντα πέντε χρόνια οι Μουσουλμάνοι της Κρήτης λεηλατούσαν ή μάλλον σταδιακά ερήμωναν όλο το Αιγαίο. Οι Μουσουλμάνοι της Κρήτης συνετίστηκαν για λίγο: «Ως αποτέλεσμα των νικών αυτών, φαίνεται ότι για μια δεκαετία περίπου οι Άραβες αναγκάστηκαν να πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους Βυζαντινούς».
http://othriadis.blogspot.com/2015/05/blog-post.html

Ουγγρικό οικόσημο (αρχες 16ου αιώνα)

Ναυμαχία του Τσεσμέ

[ Το Τσεσμέ είναι πόλη της Μ. Ασίας απέναντι απ' την Χίο. Μέχρι το 1922 κατοικούταν από 15.000 Έλληνες και 2.000 Τούρκους , οι οποίοι ονομάζονταν Μοραΐτες , επειδή κατάγονταν από Τούρκους της Πελοποννήσου που μετοίκισαν στο Τσεσμέ μετά την Επανάσταση του '21 . Παλιά το Τσεσμέ ονομαζόταν Κρήνη , μετάφραση της οποίας αποτελεί η τουρκική ονομασία της πόλης ( "Τσεσμέ" ). ]

Κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο των Ορλοφικών ( 1768 - 1774 ) ο ρωσικός και ο τουρκικός στόλος συγκρούστηκαν μεταξύ Χίου και Τσεσμέ. Οι Ρώσοι διέθεταν 33 πλοία , ενώ οι Τούρκοι πολύ περισσότερα. Η δύναμη πυρός των Τούρκων ήταν ανώτερη. Μόνο η τουρκική ναυαρχίδα διέθετε 100 πυροβόλα. Στις 5/7/1770 η ρωσική ναυαρχίδα άνοιξε πυρ εναντίον της τουρκικής. Οι Ρώσοι είχαν 523 νεκρούς , αλλά οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο λιμάνι του Τσεσμέ. Τα μεσάνυχτα της 6ης προς την 7η Ιουλίου , οι Ρώσοι μετέτρεψαν σε πυρπολικά 4 ελληνικά πλοιάρια επανδρωμένα με Έλληνες και με κυβερνήτες 3 Ρώσους και 1 Άγγλο. Τα ρωσικά πλοία άνοιξαν πυρ εναντίον των τουρκικών πλοίων και των τουρκικών πυροβόλων της ξηράς. Αμέσως άρχισε η δράση των πυρπολικών. Το λιμάνι του Τσεσμέ μεταβλήθηκε σε κόλαση φωτιάς. Απ' τον τουρκικό στόλο σώθηκε ένα μόνο πλοίο και 5 που έπεσαν στα χέρια των Ρώσων. Οι Τούρκοι είχαν 10.000 νεκρούς και για να πάρουν εκδίκηση απ' τους χριστιανούς έσφαξαν 1.000 Έλληνες της Σμύρνης.

Πηγή : Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος , Βασίλης Σφυρόερας

Dar al Islam = Οίκος του ισλάμ , δηλαδή περιοχές στις οποίες έχει επικρατήσει ο ισλαμισμός
Dar al Harb = Οίκος του πολέμου , δηλαδή περιοχές των απίστων

Υπάρχουν όμως κάτι φλωράκια που αυτές τις ξεκάθαρες έννοιες τις ερμηνεύουν διαφορετικά.

1) Οι έννοιες αφορούσαν την εποχή που ειπώθηκαν ( 8ος αι. - 9ος αι. , περίοδο εξάπλωσης του ισλάμ ) και όχι το σήμερα.
2) Εννοούνται μόνο οι ειδωλολατρικές περιοχές ως οίκος του πολέμου και όχι οι χριστιανικές και οι εβραϊκές που αφού κατακτηθούν εφαρμόζονται τα προβλεπόμενα γι' αυτές.
3) Πλέον οι μουσουλμάνοι ζουν ελεύθεροι σε πολλές μη μουσουλμανικές χώρες. Οπότε δεν χρειάζεται πόλεμος για να μεταδώσουν την μουσουλμανική πίστη. Αρκεί το κήρυγμα και ο προσηλυτισμός .
4) Η έννοια "Οίκος του Πολέμου" είναι για να προφυλάσσονται οι μουσουλμάνοι. Δηλαδή να προσέχουν γιατί στις περιοχές αυτές δεν φέρονται καλά στους μουσουλμάνους.

https://en.wikipedia.org/wiki/Divisions ... d_in_Islam

Ο Ελ Σιντ ( ή Θιδ , Ruy Diaz ) συμμετείχε στην προσπάθεια της ισπανικής ανάκτησης της Ισπανίας από τους Άραβες. Αλλά πολεμούσε ανάλογα με τις περιστάσεις πότε με το μέρος των χριστιανών και πότε με το μέρος των μουσουλμάνων.

Σύμφωνα με τον θρύλο , όταν ο Ελ Σιντ πέθανε ( 1099 ) , και προκειμένου να κερδηθεί η μάχη , οι στρατιώτες του στερέωσαν τον νεκρό ήρωα πάνω στο άλογο και βγήκαν απ' το κάστρο. Οι αντίπαλοι τρομοκρατήθηκαν γιατί νόμιζαν πως αναστήθηκε ή ότι δεν είχαν τελικά καταφέρει να τον σκοτώσουν και έτσι υποχώρησαν.

Ο θρύλος της νίκης μετά τον θάνατο
After his demise, but still during the siege of Valencia, legend holds that Jimena ordered that the corpse of El Cid be fitted with his armor and set on his horse, Babieca, to bolster the morale of his troops. In several variations of the story, the dead Rodrigo and his knights win a thundering charge against Valencia's besiegers, resulting in a war-is-lost-but-battle-is-won catharsis for generations of Christian Spaniards to follow. It is believed that the legend originated shortly after Jimena entered Burgos, and that it is derived from the manner in which Jimena's procession rode into the city, i.e. alongside her deceased husband.
https://en.wikipedia.org/wiki/El_Cid#Le ... us_victory

Ζαποτέκος έγραψε: 07 Οκτ 2020, 10:11 Μερικές πληροφορίες απ' το ωραίο άρθρο

- Το 1785 ο Τσετσένος σεΐχης Ουσουρμά Μανσούρ ( 1760 - 1794 ) ( Μανσούρ = νικητής ) ξεσήκωσε Τσετσένους και Νταγκεστανούς σε Ιερό Πόλεμο κατά των απίστων. Τον αντιμετώπισε ρωσικός στρατός δύναμης 3000 ανδρών. Ο Μανσούρ υποχώρησε στο Κουμπάν ( 1787 ) και συμμάχησε με τους Οθωμανούς στον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1787 - 1791. Τελικά αιχμαλωτίστηκε απ' τους Ρώσους τον Ιούνιο του 1791 και η δράση του έληξε. [/i]


Ουσουρμά Μανσούρ

Από τότε πολεμάνε οι Τσετσένοι με τους Ρώσους. Ο Μανσούρ πάντως θεωρείται ήρωας των Τσετσένων.

Να πιστεύουν άραγε ακόμη οι μουσουλμάνοι πως ο χαλίφης ανταλλάσσει σκέψεις με τον Θεό ; Οθωμανικό έγγραφο του 1907 :

Βέροια , 9 Αυγούστου 323
Προς Υποδιοίκησιν Βοδενών
(...)
Όθεν όλως ιδιαιτέρως συνιστώμεν ίνα συμμορφούμενοι προς την αυτοκρατορικήν διαταγήν και φιρμάνιον του μετά του Θεού διαλεγομένου Σουλτάνου (...)
Ο βαλής της Θεσσαλονίκης Ρεούφ.