Πριν, λοιπόν, από την Συμφωνία του Μονάχου και την ανάσταση της οικονομίας και της στρατιωτικής της δύναμης με τα εκατομμύρια των Δυτικών, η ναζιστική Γερμανία έσπευσε να εξασφαλίσει συμμάχους.
Στις 25 Οκτωβρίου του 1936 δημιουργείται ο "άξονας" της πολεμικής συμμαχίας Βερολίνου-Ρώμης και στις 25 Νοεμβρίου της ίδια χρονιάς, το στρατιωτικό σύμφωνο Γερμανίας-Ιαπωνίας.
Για καμουφλάζ, ώστε να εξασφαλιστεί η συμπάθεια των Δυτικών, το Σύμφωνο αυτό ονομάστηκε "αντικομιτερνικό". Δηλαδή, εναντίον της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Το κείμενο απαιτούσε από τα κράτη, που το υπέγραψαν ν΄αγωνιστούν από κοινού, κατά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τόσο στις χώρες τους, όσο και στο εξωτερικό.(δηλ.εισβολή οπουδήποτε).
Το 1937 ξεσπά νέα οικονομική κρίση,που έπληξε όλη την Δύση, καθώς οι μεγάλες χώρες είχαν μετατρέψει τις οικονομίες τους σε πολεμικές.
Εφτασε το 1938, τελευταία χρονιά, πριν ξεσπάσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος και η Γερμανία προόδευε οικονομικά, ξεφεύγοντας από την κρίση και απειλώντας, όλο και περισσότερο τις παγκόσμιες θέσεις της Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ, ενώ οι ανταγωνιστές της την έσπρωχναν όλο και περισσότερο να στραφεί, κατά της ΕΣΣΔ, προκειμένου και ο μπολσεβικισμός να χτυπηθεί και η ίδια η Γερμανία να εξαντληθεί οικονομικά. .
Συναντήσεις Δυτικών υπουργών με τον Χίτλερ, που τον εξυμνούσαν, για τις διώξεις του, εναντίον των προοδευτικών Γερμανών πολιτών.
Αυτές οι συναντήσεις, κορυφώθηκαν, τον Νοέμβριο του 1937, στο Σαν Φρανσίσκο. (ΗΠΑ).
Εκεί πρότειναν στον Χίτλερ να επιτεθεί, στην Αυστρία, στην Τσεχοσλοβακία και στην Πολωνία, προκειμένου να εξασφαλίσει σοβαρά ορμητήρια, κατά της ΕΣΣΔ και
"να οργανώσουν, από κοινού, τις γιγάντιες αγορές της Ρωσίας και της Κίνας"
("Congressional Record", 20/8/1945 σελ.Α-3364-3366)
Μια φιλική διανομή του κόσμου, μεταξύ ιμπεριαλιστών.(Πείτε μου κάτι για Γιάλτες!!)
Η Γερμανία, δεν αποδέχθηκε, λόγω σύγκρουσης συμφερόντων, την πρόταση. Νέα Συνδιάσκεψη προτάθηκε από τις ΗΠΑ, σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, αυτή τη φορά, στην Ουάσιγκτον. Αντέδρασε η Αγγλία, που δεν ήθελε επικεφαλής τις ΗΠΑ, οπότε δεν έγινε.
Τo 1938, η Γερμανία με την καμουφλαρισμένη ονομασία
"επιχείρηση Οττο", προετοίμαζε την εισβολή της στην Αυστρία, αλλά επειδή ο Χίτλερ φοβόταν την τιμωρία, έσπευσαν να τον καθησυχάσουν οι Δυτικοί.
Στο Βερολίνο έφτασε ο
Πρόεδρος των ΗΠΑ Χούβερ και όταν συναντήθηκε με τον Χίτλερ επιδοκίμασε τα σχέδια του.
"Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε η Γερμανία, ούτε τα άλλα φασιστικά κράτη θέλουν τον πόλεμο με τις Δυτικές Δημοκρατίες, όσο αυτές οι Δημοκρατίες, δεν εμποδίζουν την προώθηση του φασισμού προς Ανατολάς"
(New York Herald Tribune 30/10/1938)
Και ο πρεσβευτής της Αγγλίας Χέντερσον, επισκέφθηκε τον Χίτλερ και τον διαβεβαίωσε ότι η Αγγλία του δίνει ελευθερία δράσης, απέναντι στην Αυστρία, την Τσεχοσλοβακία και στο Γκτανσκ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι
"η Κοινωνία των Εθνών(ο ΟΗΕ της εποχής) δεν μπορεί ν΄αναλάβει την προστασία μικρών χωρών, κατά της επίθεσης. Μόνο στην περίπτωση, που η χώρα αυτή διαθέτει ισχυρούς φίλους, τότε αυτοί μπορούν να δράσουν ως εγγυητές και προστάτες της"
(The Times 23/2/1938)
Ομως, η Αυστρία δεν είχε τέτοιους "φίλους" και στις 11 Μαρτίου του 1938 ο Χίτλερ εισέβαλε. Μέσα σε δύο μέρες, η χώρα έγινε επαρχία της Γερμανίας, χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Αμέσως, την αρπαγή αναγνώρισαν, η Αγγλία και η Γαλλία, ενώ
οι ΗΠΑ, μέσω του πρεσβευτή της Γερμανίας στην Ουάσιγκτον, Ντίκγκοφ, που συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της, Χαλλ, μετέφερε στον Χίτλερ, ότι
"κατανοεί βαθιά την πράξη του"
(Ντοκουμέντα της Γερμανικής Εξωτερικής Πολιτικής του ΥΠΕΞ της χώρας. Σειρά D1937-1945 Vol.1 From Neurath to Ribbentrop sept.1937-sert.1938. Washington 1949, σελ.583)
Η κατάληψη αυτή είχε τεράστια σημασία για του Γερμανούς.Ο αρχηγός της Βέρμαχτ Α. Γιοντλ, σε μυστική του έκθεση έγραφε:
"Το Αυστριακό ανσλους είχε σαν αποτέλεσμα, την εδραίωση της πολεμικής μας δύναμης και την βελτίωση των στρατηγικών μας θέσεων. Η στρατηγική θέση της Τσεχοσλοβακίας έγινε τόσο δυσάρεστη, που οπωσδήποτε θα πέσει θύμα οποιασδήποτε ενεργητικής επίθεσης, πριν προφτάσει να πάρει αποτελεσματική βοήθεια από την Δύση"
(Δίκη της Νυρεμβέργης τομ.2, σελ.693)
Το μέλλον της Τσεχοσλοβακίας ήταν προδιαγεγραμμένο!