ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

Ιούν 5, 2018
Πλατεία Ομονοίας:
Πώς ένα σημείο αναφοράς έγινε μέσα σε λίγα χρόνια σημείο συμφοράς…



Αν ο Έντουαρντ Μέρφι δεν είχε ξεστομίσει το περίφημο «τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο», θα μπορούσε άνετα να το είχε λανσάρει κάποιος από τους αρχιτέκτονες των τελευταίων χρονικά μεταλλάξεων της πλατείας Ομονοίας.

Ή μήπως κάποιος από τους δημάρχους Αθηναίων, που έβαλαν την υπογραφή τους, προκρίνοντας αυτά τα σχέδια;

Όπως και να ‘χει, η περιοχή, που ως η πιο κεντρική θα έπρεπε να αποτελεί τη βιτρίνα μιας πόλης, ως σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της, σήμερα περισσότερο αναγνωρίζεται ως σημείο… συμφοράς.

Είναι θαρρείς το σύμβολο παρακμής της χώρας ως οικονομία, είτε με την οικονομική, είτε με την κοινωνική προέκταση της. Με διαρκή πορεία επιδείνωσης και απώλειας αισθητικής τα τελευταία χρόνια, ώστε να φτάσουμε σε αυτό το κακόγουστο, εγκαταλελειμμένο, τσιμεντένιο έκτρωμα του σήμερα.



Η μίνιμουμ αποδεκτή εικόνα για την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας θα ήταν τουλάχιστον να μη χαλάει τη διάθεση των περαστικών. Η σημερινή μάλλον χαλάει ακόμα και αυτών των περιθωριοποιημένων (τοξικομανών, λαθρομεταναστών κ.λ.π.), που αποτελούν πια τους μοναδικούς θαμώνες της.

ΑΡΚΕΤOI ΓΝΩΡIΖΟΥΝ BEΒΑΙΑ OΤΙ ΤΑ ΠΡAΓΜΑΤΑ HΤΑΝ ΤΕΛΕIΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚA ΣΤΗΝ ΠΟΡΕIΑ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ. Ο ΧΩΡΟΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 19ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΚΙΟΛΑΣ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΛΕΑΝΘΗ ΚΑΙ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΣΑΟΥΜΠΕΡΤ ΤΟ 1846, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Αρχικός στόχος ήταν να φιλοξενήσει τα Ανάκτορα και γι’ αυτό βαφτίστηκε εν τη γενέσει της πλατεία Ανακτόρων. Η θέση όμως απορρίφθηκε από τον πατέρα του Όθωνα, βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο, λόγω του ότι η περιοχή γειτνίαζε με εργατικές συνοικίες (Μεταξουργείο) και ήταν σε κοίλωμα κοντά στα έλη του Κηφισού.



Με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε Πλατεία Όθωνος προς τιμή του βασιλιά. Το μεσημέρι της 14ης Οκτωβρίου του 1862 πλήθος Αθηναίων συνέρρευσαν στην πλατεία για να πανηγυρίσουν την έξωση του Όθωνα, μετά την επανάσταση που είχε ξεσπάσει στην Πελοπόννησο, τη δυτική Στερεά και εν τέλει την Αθήνα.

Τότε, ο υπέρμαχος του αντιβασιλικού ρεύματος και πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης, Δημήτριος Βούλγαρης, απευθύνθηκε στους συγκεντρωμένους, καλώντας τους να δώσουν όρκο «πίστης στην πατρίδα και υπακοής στις εθνικές αποφάσεις». Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το όνομα «ομόνοια».

ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ, ΤΩΝ «ΟΡΕΙΝΩΝ» ΚΑΙ ΤΩΝ «ΠΕΔΙΝΩΝ» ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ, ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 1863.
Στα πρώτα χρόνια της ως «πλατεία Ομονοίας» εξωραΐζεται και δενδροφυτεύεται, σε βαθμό που γίνεται καταπράσινη. Μια μαρμάρινη εξέδρα φιλοξενεί την μπάντα κάθε Κυριακή.



Το 1889, στο τέλος της Αθηνάς, οικοδομείται με σχέδια του Ερνεστ Τσίλερ το ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος, σήμα κατατεθέν της περιοχής, η οποία σταδιακά μετατρέπεται σε σημείο αναφοράς της κοσμικής κίνησης της πόλης.

Η πλατεία αλλάζει μορφή όταν ολοκληρώνονται τα έργα για τον σταθμό του Ηλεκτρικού το 1930. Η νέα εικόνα της είναι λιγότερο πράσινη και περισσότερο αστική. Το σχήμα της γίνεται κυκλικό. Στο κέντρο της, κατασκευάζονται περίπτερα για τους ανθοπώλες και η είσοδος του ηλεκτρικού, ενώ περιμετρικά τοποθετούνται οκτώ τσιμεντένιες Μούσες κάτω από κίονες, οι οποίοι λειτουργούν ως αεραγωγοί.



Η αλλαγή γίνεται στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού του κέντρου της Αθήνας, που δίνει προτεραιότητα στο αυτοκίνητο. Μέσα σε μια δεκαετία τα συντριβάνια ανακατασκευάζονται σε διάφορες μορφές (μέχρι που αντικαθίστανται από υδάτινους πίνακες), οι πεζοί όμως παραμένουν αποκλεισμένοι από την επιφάνεια της.
http://true.gr/platia-omonias-pos-ena-s ... -symforas/

[The Rebel]

ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’90, Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΚΑΒΕΤΑΙ ΞΑΝΑ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΌ, ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΟΡΦΗ. ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΕΝΩ ΤΟ ΥΓΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (ΣΥΝΤΡΙΒΑΝΙ) ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΕΡΕΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ «ΔΡΟΜΕΑ» ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΩΤΣΟΥ. ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ, ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ.

Η τελευταία προσπάθεια ανάπλασης έγινε πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και εξελίσσεται σε παταγώδη αποτυχία. Ξηλώνεται και το τελευταίο στοιχείο που θα μπορούσε να παραπέμψει στο ένδοξο παρελθόν της. Η κατακραυγή για το αισθητικό αποτέλεσμα είναι γενική.



Εκτός από άνυδρο, το σκηνικό που απομένει είναι ένα γκρι, αποκρουστικό θέαμα, γαρνιρισμένο από τυροπιτάδικα και fast food. Οι πλάκες της πλατείας είναι σκούρες από τη βρόμα, ραγισμένες και παρατημένες στην τύχη τους. Αποτελεί πλέον συνώνυμο μαρασμού και κακοφημίας, ως τόπος συνάθροισης «αθλίων».

Είναι άραγε οριστική η «ρήξη» με την αίγλη του παρελθόντος; Πιθανόν όχι, αν αυτοί που θα επιφορτιστούν την ευθύνη για το επόμενο σχέδιο ανάπλασης – διότι νομοτελειακά θα υπάρξει και τέτοιο – αποδείξουν ότι διδάχτηκαν από τα λάθη των προγενέστερων. Έχοντας παράλληλα στο μυαλό τους ότι η εφαρμογή της φράσης του Έντουαρντ Μέρφι… τερματίστηκε πάνω στη δύσμοιρη πλατεία.

Φωτογραφίες: Konserva.gr
http://true.gr/platia-omonias-pos-ena-s ... -symforas/










https://www.diaforetiko.gr/platia-omoni ... -symforas/

[Saliveros]

Με τη μόνωση, πάντως, πρέπει να υπάρχει πρόβλημα.

Στο πρώτο επίπεδο του υπογείου, ακόμα και δίχως λίμνες και συντριβάνια, συχνά εμφανίζονται νερά.

[The Rebel]

16 Σεπτεμβρίου 2018
Σπάνιες φωτογραφίες από μία Αθήνα που δεν υπάρχει πια – Πως ήταν και πως έγινε.



Φωτογραφίες από το κέντρο της Αθήνας, από στιγμές της καθημερινότητας, φωτογραφίες από μία πόλη που δεν ζήσαμε. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος της Αθήνας έπαιξε έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της πόλης. Το φωτογραφικό αρχείο του Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου ζωντανεύει μπροστά μας την Αθήνα που δεν ζήσαμε.

Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος
Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος εγκαινιάστηκε το 1869 και αρχικά ένωνε τον Πειραιά με το Θησείο, ενώ το 1885 δημιουργήθηκε μια ξεχωριστή γραμμή που ένωνε την Αθήνα με το Στροφύλι. Από το 1957 μέχρι σήμερα, η Γραμμή 1 συνδέει το λιμάνι του Πειραιά με την Κηφισιά και αντιστρόφως, εκτελώντας μία διαδρομή συνολικού μήκους 25,7 χιλιομέτρων.

Στις 27 Φεβρουαρίου 1869, γίνονται τα επίσημα εγκαίνια της σιδηροδρομικής γραμμής Θησείον – Πειραιάς, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες, άλλους επισήμους και δημοσιογράφους. Η πρώτη ατμομηχανή με 6 βαγόνια καλύπτει τη διαδρομή των 8,5 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά σε 19 περίπου λεπτά.

Η λειτουργία του πρώτου ατμοκίνητου σιδηρόδρομου στην Ελλάδα ήταν γεγονός. Καθώς η κυκλοφορία της γραμμής αυξανόταν οι απλές στάσεις άρχισαν να γίνονται σταθμοί με αποβάθρες.



Το 1882 εγκαινιάστηκαν οι σταθμοί του Φαλήρου, του Μοσχάτου. Αρχικά η γραμμή ήταν μονή, αλλά μέχρι το 1904, είχε μετατραπεί σε διπλή. Πλέον, ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος διερχόταν μεταξύ Πειραιά και Θησείου σε ξεχωριστή γραμμή για καθεμία από τις δύο κατευθύνσεις, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα.



Τα έργα της πρώτης επέκτασης του Σιδηροδρόμου για πάνω από τριάντα χρόνια, ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928. Στις 21 Ιουλίου 1930 εγκαινιάστηκε από τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός της Ομόνοιας.


Ο σταθμός της Ομόνοιας κατά τα εγκαίνιά του στις 17/5/1895.


Άποψη της Ομόνοιας στις 7/1/1928, πριν την έναρξη των εργασιών για την κατασκευή του σταθμού του Ηλεκτρικού.



Η είσοδος του σταθμού ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στην Ομόνοια στη δεκαετία του ‘30. Στο βάθος διακρίνεται η οδός Πανεπιστημίου και τα ξενοδοχεία «Excelsior» και «Plaza» στις δύο πλευρές του δρόμου (φωτογραφία κάτω).

[The Rebel]

Η Αθήνα του 1917 στο Μουσείο Μπενάκη.
Σε μία εξαιρετική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζεται η «άγνωστη» Αθήνα του 1917, μέσα από ένα σπάνιο οπτικό υλικό. Η έκθεση είναι αφιερωμένη στην Αθήνα του 1917 με σπάνιο οπτικό υλικό που προέρχεται από την φωτογραφική υπηρεσία του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος, το οποίο έδρασε στα Βαλκάνια στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και είναι γνωστό ως «Στρατιά της Ανατολής».



Ακριβώς εκατό χρόνια πριν από σήμερα, στην διάρκεια του 1917, Γάλλοι φωτογράφοι και κινηματογραφιστές της «Στρατιάς της Ανατολής» πραγματοποίησαν εκατοντάδες λήψεις της Αθήνας. Πρόκειται για σπάνιες πτυχές και εικόνες της πόλης, οι οποίες έχουν με την πάροδο του χρόνου λησμονηθεί ή χαθεί.

Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται αυτό το εξαιρετικά πλούσιο οπτικό αρχείο για την καθημερινή ζωή της πόλης, τα μνημεία, τους δρόμους και τις γωνιές της Αθήνας.

Η έκθεση βλέπει την Αθήνα του 1917 μέσα από την ματιά και τις αναζητήσεις αυτών των ξένων στρατιωτών και προσπαθεί να εντοπίσει και να αναδείξει τα σημεία εκείνα που τους κέντρισαν το ενδιαφέρον και αποτέλεσαν βασική πηγή έμπνευσης.

Το υλικό που παρουσιάζεται στην έκθεση φυλάσσεται σήμερα στο Παρίσι (Établissement de Communication et de Production Audiovisuelle de la Défense, Médiathèque de l’Architecture et du Patrimoine), καιη έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Νοεμβρίου 2017.

Δείτε ένα εκπληκτικό τρισδιάστατο βίντεο.
H Αθήνα το 1921



Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι και το βίντεο του British Pathe, με εικόνες της Αθήνας του 1921. Αξίζει τον κόπο να το δείτε.



Η ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1948


https://www.pentapostagma.gr/2018/09/%C ... CF%85.html

[The Rebel]

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2018
Στον λαϊκό κινηματογράφο:
Η εποχή του «Αλάσκα» και του «Ροζικλαίρ» σε μια Αθήνα ΟΝΕΙΡΟ.



Το όνομα «Αλάσκα» σας λέει τίποτα; Μήπως το όνομα «Ροζικλαίρ»; Μήπως δεν σας άφηναν από το σπίτι; Ή μήπως δεν είχατε γεννηθεί ακόμη;
Δυστυχισμένοι άνθρωποι, που να ξέρατε τί χάσατε;
Τουλάχιστον διαβάστε να μάθετε τί γινότανε....
Εγώ πάντως τα έχω βιώσει τη δεκαετία του 50, και σας βεβαιώνω ότι το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει ίχνος υπερβολής! Να μη ξεχάσω μάλιστα να συμπληρώσω ότι είναι παρμένο από το καινούργιο μου βιβλίο.

«Ξεφυλλίζοντας παλιές εφημερίδες» (Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, Αθήνα 2018)


«Δεν παρακαλούνται πλέον οι κ. κ. πελάται να αφίνουν τα κασόνια των εις την είσοδον του κινηματογράφου (σ.σ. στη δική μου εποχή η επιγραφή τα ονόμαζε «κασελάκια»!). Οι μικροί λουστράκοι έχουν μάθει από πολλού αυτάς τας λεπτομερείας του στοιχειώδους τακτ που απαιτείται δια να εμφανισθή κανείς εις ένα κέντρο ως κύριος. Και εισερχόμενοι σοβαρώς εγκαταλείπουν τα κασόνια των προ του ταμείου.

Άλλωστε τι να τα κάμουν; Να τα μεταβάλλουν εις ταμπούρλο κατά τας στιγμάς του ενθουσιασμού των; Υπάρχουν τόσα άλλα μέσα δια τας εκδηλώσεις αυτάς, που και αν ακόμη τα κασόνια μετεβάλλοντο εις γκρανκάσες, πάλι ο θόρυβός των θα επνίγετο μέσα εις την ποδοκρουσίαν και τις καρπαζιές που ανταλλάσσονται για γούστο.

Εξ άλλου ξέρετε τι κρότο κάνει μια κουτουλιά δύο ξερών κεφαλιών; Περίπου όσον και ο ηλεκτρικός γλόμπος όταν κτυπηθή με δύναμι στον τοίχο. Και τέτοιες κουτουλιές είνε πολύ συνήθεις εκδηλώσεις θαυμασμού από τους μικρούς αυτούς κ. κ. θεατάς των λαϊκών κινηματογράφων όταν ο Τόμ Μίξ ή το παιδί του σατανά πηδάη από την κορυφή του βουνού κάτω στη χαράδρα, και εκεί κάνοντας γκέλ σαν καλοφουσκωμένο φούτ-μπώλ, ευρίσκεται στην απέναντι κορυφή, μακρυά από τις σφαίρες της ληστοσυμμορίας.



Δύο αγυιόπαιδες καταβροχθίζουν με τα μάτια τους τις εικόνες της βιτρίνας του κινηματογράφου.



-Να, βλέπεις εδώ; Εκεί που πηγαίνει ο ΟυΊλυ στο χωράφι να βρή τη Μαίρη, ο Τζών ο Τρομερός με τη συμμορία του χυμάει πάνω στον Ουϊλυ. Έ, τότες να δής ξύλο. Ξύλο που να το βλέπης μονάχα και να τρίβεις τη ράχι σου. Μια γροθιά στον Τζών, πάρτον κάτω. Τραβάει το πιστόλι, μια στο καπέλλο του Τζάκ, τζέππελιν το καπέλλο. Ετούτος με τα μουστάκια πέφτει χάμω απ’ τον φόβο του. Οι άλλοι τρείς το βάζουν στα πόδια.

-Σώπα!

Και χάσκοντας, βλέπουν και τις άλλες εικόνες, εις τις οποίες διαγράφονται αμυδρώς μόνον τα θαύματα των ηρώων της οθόνης.

Εν τω μεταξύ δύο σωφέρ συμπλέκονται πάρα πέρα και απειλείται θεαματικός καυγάς. Ανταλλάσσονται «φράσεις», οι γρόνθοι σφίγγονται έτοιμοι να καταπέσουν, αλλά επί τη θέα ενός πόλισμαν αποσοβούνται τα πάντα. Οι αγυιόπαιδες αγανακτούν. Ορίστε μας παλληκαράδες. Δεν πάνε πάρα έξω ίσαμε την Αμερική να δούνε λίγο κόσμο. Φτού!



Δεν υπάρχει αμφιβολία πως σ’ αυτούς τους κινηματογράφους φωλιάζει η μισή Αθήνα. Πρέπει να την γνωρίσουμε. Δι’ ό και ζητούμεν από τον ταμίαν ένα εισιτήριο.

-Πρώτης θέσεως; Ερωτά ο ταμίας με εκπεφρασμένην κατάπληξιν.

-Ελευθέρας κυκλοφορίας εάν είνε δυνατόν -Δεν υπάρχει τέτοιο εισιτήριο. Θα πάρετε πρώτης και αν θέλετε, πηγαίνετε και στην τρίτη.

Και εισπράττει ένα δεκάρικο, «τιμή μετά φόρου». Αλλά ο φορατζής εις τον οποίον δεν είμεθα άγνωστοι, εκπλήσσεται βλέπων ημάς διά πρώτην φοράν με ολόκληρον εισιτήριον ανά χείρας.

--Πώς, δεν είσθε πλέον δημοσιογράφοι;

-Βεβαίως, αλλά δεν είνε ζήτημα τώρα για δέκα δραχμές να πληρώσουμε κι’ εμείς μια φορά!

-Παρακαλώ, παρακαλώ. Ο κ. δημοσιογράφος να επιστρέψη το εισιτήριό του, επιμένει ο διευθυντής του κινηματογράφου. Να περάσετε ελεύθερα.

-Αλλά δεν ήλθα εδώ για να γράψω.

-Πώς; Δεν σας ενδιαφέρει ο κινηματογράφος μου; Δήτε πρώτα πώς είνε, κι’ ύστερα μου λέτε. Ελάτε μάλιστα να σας δώσω καλή θέση.



Πράγματι μας τοποθετεί παραπλεύρως ενός καθ’ όλα ευπρεπούς μενιδιάτη, ελθόντος προφανώς δια να το ρίξη ολίγο έξω, και ως εκ τούτου έχοντος εξαπλωμένους και τους δύο πόδας του εις το μπροσθινό κάθισμα.

Το γραμμοφών του ηχητικού βροντοφωνεί ένα ταγκό από την Αργεντίνα, αλλά με ελληνικά λόγια.

Αίφνης τα φώτα σβύνουν και μια νεκρική σιγή απλώνεται εις την απέραντον αίθουσαν, όπου μόνον τα τσίκ-τσίκ της φλούδας του πασσατέμπο ψιθυρίζουν, ή ακούεται κάπου-κάπου το ρόφημα μιάς συναχωμένης μύτης.

Μετ’ ού πολύ εμφανίζεται ο Χονδρός και ο Λιγνός εις την κωμωδίαν «Το τρελλό αγόρι και η μυρουδάτη ανθοδέσμη». Ο εύοσμος τίτλος μας παρηγορεί ολίγον, διότι εν αντιθέσει προς την ευπρέπειαν των θεατών, και παρ’ όλον τον χειμώνα, αισθανόμεθα μίαν λεπτήν αναθυμίασιν…



Ατυχώς η κωμωδία αυτή είνε κατωτέρα των προσδοκιών του κοινού, το οποίον ανυπομονεί να θαυμάση τα κατορθώματα του Ουϊλυ. Αλλά πού να τελειώση η κωμωδία; Βραδυπορεί σαν χελώνα. Και δεν είνε μόνον αυτό. Δεν έχει και ελληνικά γράμματα.

-Τι να τα κάμης τα γράμματα μωρέ φίλε; Σάμπως έμαθες ποτέ σου γραφή; Παρεξήγηση.

-Καθήστε χάμω. Σσσσς. Βαράτε τους.

Η τάξη αποκαθίσταται και επί τέλους ο Ουϊλυ εμφανίζεται έφιππος. Χειροκροτήματα, χαλασμός κόσμου, «λεβεντιές». Και ο Αμερικανός κόου-μπόϋ, μέσα στην αποθέωση των Ελλήνων θεατών, συλλαμβάνει με μια θηλιά τέσσαρες ληστάς του Μεξικού από την συμμορία του Τζών που έκλεψε τις αγελάδες της Μαίρης. Αλλά καθώς τους σέρνει δεμένους πίσω από το άλογό του, απόγονον προφανώς του Βουκεφάλου, ενσκήπτει και ο αρχισυμμορίτης Τζών και του φωνάζει, κρατών δύο πελώρια πιστόλια: «Πάνω τα χέρια!»

Το κοινόν ωχριά. Αν σκοτωθή τώρα ο Ουϊλυ πάει το έργο. Ψίθυροι ανησυχίας ακούονται. Τα πασσατέμπο σιωπούν και τα μάτια όλων διαστέλλονται. Αλλά ο αγαθός σεναριογράφος ποτέ δεν αφίνει τους ήρωάς του χωρίς υπεράσπισιν. Το άλλογο του Ουϊλυ ανορθώνεται και τρώει κατάστηθα την σφαίρα του ληστού ενώ εν τω μεταξύ ο Ουϊλυ τον σκοτώνει.

Η αίθουσα δονείται από αλαλαγμούς χαράς και από ποδοκρουσίαν. Ο ζωηρότερος εκσφενδονίζει κατά της οθόνης το παπούτσι του. Ένας άλλος, τακτικός θαμών της γαλαρίας του ελληνικού θεάτρου και θαυμαστής πιθανώς μιάς σουμπρέττας, από κακήν συνήθειαν φωνάζει μπίζ.

Και το έργον συνεχίζεται εν μέσω περιπετειών και ιλίγγων, μέχρις ότου, επί τέλους ο Ουϊλυ ασπάζεται περιπαθώς την Μαίρην, την νυμφεύεται, και ο κόσμος αναχωρεί με στεναγμούς εις τα χείλη».

(«Η Πολιτεία», 1931)
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
https://anatakti.blogspot.com/2018/10/b ... t_421.html

[The Rebel]

Η Ελλάδα τις δεκαετίες του ’60 και ’70 ήταν ονειρεμένη για ορισμένους απλούς λόγους.
Όχι γιατί είχαν ανέσεις και λεφτά. Ίσα ίσα δεν υπήρχε ούτε σάλιο. Απλώς επειδή τότε οι άνθρωποι αισθάνονταν και ζούσαν πραγματικά. Τώρα όλα γίνονται απλά για να γίνονται.

Τότε υπήρχαν αρχές, ήθη και αξίες.

Δείτε το παρακάτω βίντεο:






https://www.newsone.gr/paraxena/i-magik ... na-vinteo/

[Pirate7G]

Η Ελλάδα τις δεκαετίες του ’60 και ’70 ήταν ονειρεμένη για ορισμένους απλούς λόγους.
Όχι γιατί είχαν ανέσεις και λεφτά. Ίσα ίσα δεν υπήρχε ούτε σάλιο. Απλώς επειδή τότε οι άνθρωποι αισθάνονταν και ζούσαν πραγματικά. Τώρα όλα γίνονται απλά για να γίνονται.

Τότε υπήρχαν αρχές, ήθη και αξίες.

Δείτε το παρακάτω βίντεο:






https://www.newsone.gr/paraxena/i-magik ... na-vinteo/

Φιλαράκι αυτή η φράση που λέει πως παλιά ήταν καλύτερα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ρομαντική ατάκα, που στην πραγματικότητα δείχνει πόσο άσχημα βιώνουν το παρόν τους όσοι την λένε.
Αν το δεις πρακτικά, παλιά δεν ήταν Καλύτερα. Και μόνο η ανήθικα σκληρή αντιμετώπιση προς τα παιδιά και τις γυναίκες, είναι αρκετή για να δείξει πόσο ανήθικη ήταν η κοινωνία. Γιατί είναι πλήρως ανήθικο να συμπεριφέρεσε σε κάποιον σαν να είναι ιδιοκτησία σου ή σαν να είναι υπάνθρωπος μόνο και μόνο επειδή είναι πιο αδύναμος.

[aspergillus]

Ωραία η παλιά Αθήνα αλλά εγώ προσωπικά την προτιμώ όπως είναι τώρα.

[Daje]

Ωραία η παλιά Αθήνα αλλά εγώ προσωπικά την προτιμώ όπως είναι τώρα.

Περι ορεξεως κολοκυθοπιτα.
Υπαρχουν και γυναικες που για να ερθουν σε οργασμο πρεπει να τις βαρας.
Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου.

[The Rebel]

Η ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 3000 Π Χ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ



ΕΝΑΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ (ΣΠΑΝΙΟ ΥΛΙΚΟ)

[The Rebel]

Αθήνα πριν το 1900



Ταξίδι στην Αθήνα του 1900 - Εργασία 11ου ΓΕΛ Περιστερίου

[The Rebel]

[The Rebel]

[The Rebel]