southern έγραψε: 08 Απρ 2019, 22:59Ο κύριος στόχος είναι ένα ευπρεπες κόμμα δεξιότερα της ΝΔ. Ένα σχήμα που υπό όρους θα μπορούσε να στηρίξει συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Ο αρθρογράφος είναι και θατσερικος, όχι λαϊκιστής της δεξιάς. [...]
Συμφωνώ ότι ένα πραγματικά σοβαρό κόμμα δεξιά της ΝΔ ουσιαστικά θα της κάνει "επίθεση φιλίας" και θα δίνει βάρος στη δημιουργία της Ελλάδας του μέλλοντος και στην ανάδειξη των ψεμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών Αγανακτισμένων, αντί να προσπαθεί με λύσσα να κρατήσει "ίσες αποστάσεις". Παρόλα αυτά, μια καλά οργανωμένη ιδεολογική ομάδα, αντί να φτιάξει κάτι εντελώς νέο από το μηδέν, είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τις εσωκομματικές διαφορές της ΝΔ και να αναδείξει τις ιδέες της, είτε με δικό της ηγέτη είτε υποστηρίζοντας άλλον. Αυτό κατάφερε η ομάδα Σαμαρά (πήρε με το μέρος της τους νεοκαραμανλικούς, οι οποίοι το 2009 είδαν τον ηγέτη που προτιμούσαν να παρατάει τη μάχη) και τώρα το καταφέρνει σε κάποιον βαθμό και ο Γεωργιάδης (δεν αφήνει τον Μητσοτάκη να το πάει τελείως φιλελεύθερα στα κοινωνικά).
Σχεδόν όλοι όσοι προσπαθούν να χτίσουν κάτι εντελώς καινούριο όχι απλά έχουν περάσει από τη ΝΔ (φυσιολογικό) αλλά έφυγαν σε πολύ κακό κλίμα (Καρατζαφέρης, Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης κτλ) και προσπαθούν κυρίως να της κάνουν ζημιά παρά να δημιουργήσουν κάτι σοβαρό που μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του δεξιού. Στο τέλος, καταλήγουν να συμπορεύονται με την Αριστερά ή με υποτίθεται "καθαρούς" δεξιούς άλλων χωρών, οι οποίες όπως είναι φυσιολογικό έχουν άλλα συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο ότι την εποχή των μνημονίων το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε υπέρ της έτοιμης εναλλακτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η ΝΔ κράτησε δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι στις εσωκομματικές του 2015-2016 επικράτησαν οι υπέρμαχοι της πιο σκληρής στάσης έναντι της παρούσας κυβέρνησης. Πού ήταν κρυμμένοι οι ιδεολογικά καθαροί τότε;
Όσο για το κείμενο που παρατίθεται στην αρχή:
- Ο συντάκτης υποστηρίζει ότι αρχή του συντηρητισμού είναι η έννοια του έθνους και ότι, ειδικά στην Ελλάδα, η υπόσταση του ελληνικού έθνους αμφισβητείται λόγω της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς και της διάβρωσης των θεσμών από αριστερούς. Καταρχήν, τα περί κυριαρχίας του "πολιτισμικού μαρξισμού" είναι σύνηθες επιχείρημα πολλών δεξιών, διάφορων αποχρώσεων, και εκτός Ελλάδος. Έπειτα, η συζήτηση περί συντηρητισμού δεν μπορεί να ξεκινάει κατευθείαν από την έννοια του έθνους αλλά να καταλήγει εκεί, καθώς "αφηγείται" τη δομή της κοινωνίας με οργανικό τρόπο. Βασική μονάδα είναι η οικογένεια, ιδίως στη κυρίαρχή της μορφή πατέρας-μητέρα-παιδιά, και βασική πεποίθηση ότι καταστάσεις όπως η αγάπη, η φιλία, η εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη κτλ δημιουργούνται με δύσκολο, ατελή και άχαρο τρόπο αλλά καταστρέφονται εύκολα και ενθουσιωδώς, συνήθως με πρόσχημα μια ιδανική αλλά ανεφάρμοστη κι εντέλει εφιαλτική κατάσταση, με συνέπεια να μην απομένει τίποτα στους ανθρώπους παρά ο κυνισμός και η πίστη στην ωμή ισχύ (ακριβώς ό,τι ισχυρίζονται οι μεταμοντέρνοι ότι ισχύει έτσι και αλλιώς). Το ΗΒ δεν έβγαλε μόνο Θάτσερ αλλά έβγαλε και Σκράτον. Αυτή ακριβώς η ασυμμετρία είναι το "μυστικό" της γοητείας των αριστερών ιδεών. Η "πραγματική" Αριστερά είναι κάπου εκεί έξω και περιμένει να εφαρμοστεί, ενώ ο "υπαρκτός" σοσιαλισμός και πειράματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτόχρονα πηγή υπερηφάνειας και αντιπαράδειγμα, ανάλογα με το τι βολεύει ή με το τι τσατίζει τους "απέναντι".
- Στη συνέχεια, το κείμενο αναφέρει ότι οι δεξιοί και οι συντηρητικοί αποφεύγουν να αυτοπροσδιοριστούν ως τέτοιοι. Για τους δεξιούς σίγουρα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, εκτός αν ο όρος "κεντροδεξιά" θεωρείται για κάποιον λόγο ανεπαρκής για μία παράταξη που επιδιώκει ευρύτερες συναινέσεις και διάλογο (μία αυθεντικά συντηρητική διαδικασία, σε αντίθεση με την πόλωση και τη λογική του παίγνιου μηδενικού αθροίσματος).
Όσο για τον χαρακτηρισμό "συντηρητισμός", είναι ξένος ως προς τα ελληνικά πολιτικά πράγματα: Λαϊκό κόμμα, Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση, Νέα Δημοκρατία ήταν τα βασικά κόμματα του κεντροδεξιού πόλου τον 20ό αιώνα και όχι οι... Τόρηδες. Ο λόγος είναι ότι το ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε με επανάσταση και ότι όσοι υποστήριζαν τους ξενόφερτους βασιλικούς οίκους δεν έψαξαν ποτέ να βρουν βαθύτερη ιδεολογική θεμελίωση της προτίμησής τους αυτής, έστω και αν "ουσιωδώς" ήταν συντηρητικοί: τους ήταν αρκετό να θεωρούνται και να χαρακτηρίζονται φιλολαϊκοί, βασιλόφρονες, εθνικόφρονες κτλ. Ακόμα και στον χώρο της Ακροδεξιάς, ο ελληνικός ημιφασισμός του Μεταξά, με το ιδεολόγημα του "τρίτου ελληνικού πολιτισμού", φυσικά και δεν θα αυτοχαρακτηριζόταν συντηρητικός, άλλωστε παντού οι φασίζοντες μισούσαν και μισούν τους "αδρανείς" συντηρητικούς που τολμάνε να είναι αφοσιωμένοι σε πρόσωπα, τόπους και καταστάσεις αντί σε θεοποιημένους ηγέτες και νεφελώδεις ιδέες. Η χούντα ήταν ακόμα χαρακτηριστικότερη της τάσης αυτής: οι συνταγματάρχες βάφτισαν την απειθαρχία προς τους ανωτέρους τους "επανάσταση" κι έδιωξαν τον βασιλιά, όπως κάποτε "της Αμύνης τα παιδιά"...
Αυτά τα πρώτα δύο είναι τα πιο συνήθη ζητήματα που πιάνουν όλοι οι δεξιοί όταν αποφασίζουν να μιλήσουν ιδεολογικά (έννοια του έθνους και δεξιός αυτοπροσδιορισμός) αλλά δεν λένε τίποτα ουσιαστικό, παρά μόνο ασκούν εύκολη κριτική σε αποτελέσματα βαθύτερων αιτιών. Στη συνέχεια το κείμενο προσπαθεί, χωρίς κάποια σύνδεση, να το γυρίσει σε πιο επίκαιρη, συγκεκριμένη κριτική αλλά το κάνει με σκόρπιες σκέψεις και με προφανή στόχο τη ΝΔ (το "ευχαριστούμε τους μετανάστες" είναι του Παυλόπουλου), χωρίς να αναφέρει ονόματα ή να διαχωρίζει τα είδη της κριτικής: η ευμενής διαχείριση της μετανάστευσης, ο ευνουχισμός των σωμάτων ασφαλείας, ο κρατισμός, η στάση στο σχέδιο Ανάν και στο Μακεδονικό δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της ασκούμενης πολιτικής από τη ΝΔ για όλη τη Μεταπολίτευση. Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει η δικαιολογία ότι το κείμενο είναι πλέον (2019) ανεπίκαιρο, ιδίως για την περίπτωση του Μακεδονικού...
