Yochanan έγραψε: 10 Μαρ 2019, 18:40
Ψιψιν-ΕΛ και Δρακουμ-ΕΛ. Κυνηγοι των μικρων
γαλαζολευκων φιλων μας, που ζουνε σε ενα
κομουνιστικο χωριο που ειναι μονο 1% γυναικες.
μύρισε πχωρουμιλα
Υποσυνείδητα ίσως το φόρουμ μας οδηγεί στις επιλογές μας. Με την εξαίρεση πως εδώ, είμαι νομίζω ο μόνος αρσενικός, που δέχθηκε να πάει να μείνει σε γυναικείο αναρχοκομμουνιστικό στρουμφοχωριό γιατί αναγνώρισε το φυσικό του περιβάλλον
Μην σε ξεγελάει καθόλου η μετροσέξουαλ αισθητική μου,σε αυτή την μετενσάρκωση η βάρκα αρμενίζει εντελώς ευθεία, απλά αισθάνομαι πως πρέπει να ακολουθήσω την κλήση μου.
κουλούρι Θεσσαλονίκης έγραψε: 10 Μαρ 2019, 18:45
Απ'όσο ξέρω Ναυαρίνου είναι ένα ή 2 μαγαζιά που τυπώνουν το σχέδιο που θες.
Δε νομίζω να πολυκοκλοφορούν μπλουζάκια με τα στρουμφ. συνήθως σε Μπέρσκα κτλ αλλά είναι πιο γυναικεία τα σχέδια.
Εδώ θα δώσω για πρώτη φορά, ένα πόιντ στον Έθνι που παραληρεί για τον γυναικοκεντρικο καζινοκαπιταλισμό. Φαίνεται πως ο άνθρωπος δεν λέει τελικά εντελώς μαλακίες, σε μερικά πράγματα είμαστε ριγμένοι.
Είχε παλιά ένα μαγαζί- βιοτεχνία στην γειτονιά μου που ειδικεύονταν στις ανδρικές πιτζάμες - εσώρουχα με φαντασία(τα γυναικεία που έφτιαχνε, τα σχεδίαζε η γυναίκα και ήταν πιο συντηρητικά). Από εκεί είχα πάρει τον Χουζούρη, μια με τον Γκαρφιλντ, μια με τον Ντόναλντ να κάνει άρση βαρών και κάτι πολύ φευγάτα μποξεράκια, όλα άριστης ποιότητας.
Το μαγαζί το είχε ένας θηριώδης τύπος, απίστευτα ευγενικός με τον πελάτη, μαζί με μια μικρόσωμη ομορφούλα που είχε φέρει από την Νότια Ελλάδα και ήταν η σύζυγος του. Όσο καλά φερόταν σε όποιον έμπαινε στο μαγαζί του, τόσο άσχημα συμπεριφερόταν στην γυναίκα του. Είχε τύχει πολλές φορές να περνάω από έξω, να είναι μόνοι τους και να της ουρλιάζει σαν τρελός, πράγμα σοκαριστικό γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ πως είναι ο ίδιος άνθρωπος που σε εξυπηρετούσε με τόση υπομονή και καλοσύνη. Όσο και να μου ήταν δύσκολο να αντισταθώ στα καλαίσθητα προιόντα του, είπα δε πα να γαμήθει ο μαλάκας, δεν του ξαναφήνω φράγκο.
Μια μέρα η κυρά του, τα μάζεψε και γύρισε στα μέρη της. Αυτός οκ, ήταν κάφρος, όμως φαίνεται πως με τον δικό του λάθος τρόπο την αγαπούσε. Μόλις είχαν παντρευτεί θυμάμαι είχε βγάλει το όνομα του από την ταμπέλα, για να βάλει μόνο το δικό της. Όταν τον άφησε,το όνομα της έμεινε, έκατσε για λίγους μήνες στο μαγαζί μόνος του, μετά δεν άντεξε να είναι εκεί με τόσο χρώμα και χαρούμενα σχέδια, τα ξεπούλησε όλα(κρίμα που κράτησα χαρακτήρα και του έκανα ακόμα μποικοτάζ
) και μετά τον πήρε η κάτω βόλτα...
... Έβαλε καμιά 100 κιλά και τον έβλεπα συνέχεια στο καζίνο να πετάει τα λεφτά του αυτοκαταστροφικά, σαν μαρουλόφυλλα, ήταν από πλούσια οικογένεια, να πίνει το ένα ποτό πίσω από το άλλο. Πήγαινα και εγώ πολύ στο καζίνο τότε, όχι γιατί πονούσα, απλά μου άρεσαν για μια ακόμα φορά τα λάθος πράγματα και όταν έμεινα ρέστος, εξακολούθησα να πηγαίνω από συνήθεια και για να κάνω απόσβεση, τρώγοντας τζάμπα με τους 20 χιλ πόντους που είχε η κάρτα μου και κλέβοντας γαλατάκια για τον καφέ, ζάχαρες και χαρτί υγείας. Έτσι τον έβλεπα πάντα, αλλά δεν μιλούσαμε, γιατί είχα σταματήσει να τον συμπαθώ και αυτός έκανε πως δεν με έβλεπε, ίσως του ξύπναγα αναμνήσεις.
Μια μόνο φορά που τρακάραμε στην έξοδο και έδειχνε χάλια, τον ρώτησα αυθόρμητα "Σου λείπει η Ράνια, ε;΅ και αυτός απάντησε χωρίς πολλά πολλά, ένα ξερό Ναι.
Με τα χρόνια συνήλθε κάπως, άνοιξε μπακαλίκο και δεν έδειχνε τόσο δυστυχισμένος. Δεν παντρεύτηκε ξανα και δεν πιστεύω να πλησίασε άλλη γυναίκα. Μερικές φορές αγόρασα μακαρόνια και μαστίχες Dentine Black Menthol που μου αρέσουν,γιατί εγώ τον συγχώρησα.
Έτσι μου ήρθε από τα βάθη της μνήμης η ιστορία και θέλησα να την γράψω, γιατί θα μου ξανάρχονταν ολοκληρωμένα σε καμιά δεκαετία.
Ήταν στο περίπου, μια ιστορία αγάπης.
