Phorum.com.gr

h γαλη κρινει με βαση τις δικες της δυνατοτητες ...αλλα την διαβαζουν ανθρωποι που δεν διαθετουν ουτε τις μισες δυνατοτητες οκ

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:12

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 14:53

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 13:12

Ποια υπόλοιπα; Ναρκισσισμός είναι να φοβάσαι τον θάνατο και την ανυπαρξία;

Με συγχωρείς τώρα, να μου τό 'λεγε μια 20άρα θα το καταλάβαινα και δεν θα το συνέχιζα.

Εδώ ο Χούσερλ που υπήρξε δεδηλωμένος άθεος και δάσκαλος του επίσης άθεου Σαρτρ στη Φαινομενολογία, λίγο πριν πεθάνει στο κρεββάτι είπε "ελπίζω ο Θεός να είναι ευσπλαχνικός μαζί μου".

Αν μη τι άλλο έχεις λανθασμένη εντύπωση για το τι είναι Ναρκισσισμός.

Έχω επαρκέστατη άποψη για το τι είναι Ναρκισσισμός.

Απλώς θυμάμαι καθημερινά ανθρώπους, που ήταν σημεία αναφοράς για μένα, ακόμη και αν έχουν φύγει εδώ και καιρό, ενώ έχω διαγράψει ως αδιάφορες/κοινότυπες υπάρξεις πολλούς "ζωντανούς". Και αυτό θεωρώ ουσιαστική ύπαρξη και καταξίωση της επίγειας ζωής τους.

Όπως αποδέχομαι και τη δική μου ασημαντότητα/γραφικότητα/γελοιότητα για κάποιους άλλους, με διαφορετικές από τις δικές μου ανάγκες/σημειολογικές αναφορές.


Σε ποιο πεδίο, θέλεις να συνεχίσουμε τη συζήτηση, στο ψυχολογικό ή θρησκευτικό;

Πες το κι έγινε, κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως συμβατά.

Οπότε όταν θα πεθάνεις θα σε θυμούνται καθημερινά εκείνοι για τους οποίους υπήρξες σημείο αναφοράς, ενώ όσοι σε έχουν διαγράψει από τώρα θα εξακολουθούν να μην σε σκέφτονται.

Κι αυτό σημαίνει ότι για εσένα δεν θα έχει αλλάξει τίποτε. Αυτό προσπαθείς να πεις;

Αν έκανα κάτι καλό για την πάρτη τους, χωρίς λογική τραπεζικού δάνειου με τόκους, θα με θυμούνται. Αν μια ζωή ενδιαφερόμουν για την επιβεβαίωση/κάλυψη της πάρτης μου (με οποιαδήποτε συγγενική/φιλική/κοινωνική ιδιότητα) γιατί να με θυμούνται;

Αυτό θέλω να πω.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:17

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:12

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 14:53

Έχω επαρκέστατη άποψη για το τι είναι Ναρκισσισμός.

Απλώς θυμάμαι καθημερινά ανθρώπους, που ήταν σημεία αναφοράς για μένα, ακόμη και αν έχουν φύγει εδώ και καιρό, ενώ έχω διαγράψει ως αδιάφορες/κοινότυπες υπάρξεις πολλούς "ζωντανούς". Και αυτό θεωρώ ουσιαστική ύπαρξη και καταξίωση της επίγειας ζωής τους.

Όπως αποδέχομαι και τη δική μου ασημαντότητα/γραφικότητα/γελοιότητα για κάποιους άλλους, με διαφορετικές από τις δικές μου ανάγκες/σημειολογικές αναφορές.


Σε ποιο πεδίο, θέλεις να συνεχίσουμε τη συζήτηση, στο ψυχολογικό ή θρησκευτικό;

Πες το κι έγινε, κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως συμβατά.

Οπότε όταν θα πεθάνεις θα σε θυμούνται καθημερινά εκείνοι για τους οποίους υπήρξες σημείο αναφοράς, ενώ όσοι σε έχουν διαγράψει από τώρα θα εξακολουθούν να μην σε σκέφτονται.

Κι αυτό σημαίνει ότι για εσένα δεν θα έχει αλλάξει τίποτε. Αυτό προσπαθείς να πεις;

Αν έκανα κάτι καλό για την πάρτη τους, θα με θυμούνται. Αν μια ζωή ενδιαφερόμουν για την επιβεβαίωση/κάλυψη της πάρτης μου (με οποιαδήποτε συγγενική/φιλική/κοινωνική ιδιότητα) γιατί να με θυμούνται;

Αυτό θέλω να πω.

Το καταλάβαμε, δεν ήταν και δύσκολο. Εσύ όμως ακόμη να καταλάβεις ότι και τι έγινε που θα σε θυμούνται όταν εσύ θα πάψεις να υπάρχεις;

Να σου το πω από την ανάποδη. Τι σημαίνει για εκείνους που πέθαναν το γεγονός ότι τους θυμάσαι; Αλλάζει τίποτε; Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη, επειδή "θα με θυμάται όμως η Γαλή" (κι αυτή όσο θα ζει, μετά;)

Αυτό μας ενδιαφέρει, όχι πώς τους βλέπεις εσύ ή εγώ που ακόμη ζούμε.

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:24

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:17

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:12

Οπότε όταν θα πεθάνεις θα σε θυμούνται καθημερινά εκείνοι για τους οποίους υπήρξες σημείο αναφοράς, ενώ όσοι σε έχουν διαγράψει από τώρα θα εξακολουθούν να μην σε σκέφτονται.

Κι αυτό σημαίνει ότι για εσένα δεν θα έχει αλλάξει τίποτε. Αυτό προσπαθείς να πεις;

Αν έκανα κάτι καλό για την πάρτη τους, θα με θυμούνται. Αν μια ζωή ενδιαφερόμουν για την επιβεβαίωση/κάλυψη της πάρτης μου (με οποιαδήποτε συγγενική/φιλική/κοινωνική ιδιότητα) γιατί να με θυμούνται;

Αυτό θέλω να πω.

Το καταλάβαμε, δεν ήταν και δύσκολο. Εσύ όμως ακόμη να καταλάβεις ότι και τι έγινε που θα σε θυμούνται όταν εσύ θα πάψεις να υπάρχεις;

Να σου το πω από την ανάποδη. Τι σημαίνει για εκείνους που πέθαναν το γεγονός ότι τους θυμάσαι; Αλλάζει τίποτε; Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη, επειδή "θα με θυμάται όμως η Γαλή" (κι αυτή όσο θα ζει, μετά;)

Αυτό μας ενδιαφέρει, όχι πώς τους βλέπεις εσύ ή εγώ που ακόμη ζούμε.

Σοβαρά τώρα; Θεωρείς ότι οι νεκροί έχουν ή πρέπει να έχουν προβληματισμούς για το ποιοι θα τους θυμούνται και για πόσο διάστημα και ποιοι όχι;

Αυτό είναι η επιτομή του ανθρώπινου Ναρκισσισμού.

Κατά τη γνώμη μου, η διαχείριση της μνήμης/υπόστασης των νεκρών είναι ξεκάθαρα θέμα των ζωντανών.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:30

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:24

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:17

Αν έκανα κάτι καλό για την πάρτη τους, θα με θυμούνται. Αν μια ζωή ενδιαφερόμουν για την επιβεβαίωση/κάλυψη της πάρτης μου (με οποιαδήποτε συγγενική/φιλική/κοινωνική ιδιότητα) γιατί να με θυμούνται;

Αυτό θέλω να πω.

Το καταλάβαμε, δεν ήταν και δύσκολο. Εσύ όμως ακόμη να καταλάβεις ότι και τι έγινε που θα σε θυμούνται όταν εσύ θα πάψεις να υπάρχεις;

Να σου το πω από την ανάποδη. Τι σημαίνει για εκείνους που πέθαναν το γεγονός ότι τους θυμάσαι; Αλλάζει τίποτε; Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη, επειδή "θα με θυμάται όμως η Γαλή" (κι αυτή όσο θα ζει, μετά;)

Αυτό μας ενδιαφέρει, όχι πώς τους βλέπεις εσύ ή εγώ που ακόμη ζούμε.

Σοβαρά τώρα; Θεωρείς ότι οι νεκροί έχουν ή πρέπει να έχουν προβληματισμούς για το ποιοι θα τους θυμούνται και για πόσο διάστημα και ποιοι όχι;

Αυτό είναι η επιτομή του ανθρώπινου Ναρκισσισμού.

Ρε συ, τα βάζεις μεγάλα, αλλά δεν τα διαβάζεις. "Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη" σημαίνει προφανώς όσο ζουν.

Εγώ πάλι Ναρκισσισμό βλέπω το "θα με θυμούνται, οπότε ΟΚ". Αλλά ας μην κολλήσουμε σε αυτό. Το ερώτημα είναι αν ο θάνατος είναι το απόλυτο Κακό, όπως το έγραψα, ή είναι "ντάξει μωρέ, θα ζω στη μνήμη όσων με αγάπησαν κλπ". Τι πιστεύεις;

βλεπετε απο τον παραπανω διαλογο ποσο ευκολο το εχουν αποδωσει το θεμα η εκκλησια ;
απλα και κατανοητα και για τον πιο αργοστροφο αντροπο

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:33

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:30

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:24

Το καταλάβαμε, δεν ήταν και δύσκολο. Εσύ όμως ακόμη να καταλάβεις ότι και τι έγινε που θα σε θυμούνται όταν εσύ θα πάψεις να υπάρχεις;

Να σου το πω από την ανάποδη. Τι σημαίνει για εκείνους που πέθαναν το γεγονός ότι τους θυμάσαι; Αλλάζει τίποτε; Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη, επειδή "θα με θυμάται όμως η Γαλή" (κι αυτή όσο θα ζει, μετά;)

Αυτό μας ενδιαφέρει, όχι πώς τους βλέπεις εσύ ή εγώ που ακόμη ζούμε.

Σοβαρά τώρα; Θεωρείς ότι οι νεκροί έχουν ή πρέπει να έχουν προβληματισμούς για το ποιοι θα τους θυμούνται και για πόσο διάστημα και ποιοι όχι;

Αυτό είναι η επιτομή του ανθρώπινου Ναρκισσισμού.

Ρε συ, τα βάζεις μεγάλα, αλλά δεν τα διαβάζεις. "Έκανε την ιδέα του επερχόμενου θανάτου τους πιο εύκολη" σημαίνει προφανώς όσο ζουν.

Εγώ πάλι Ναρκισσισμό βλέπω το "θα με θυμούνται, οπότε ΟΚ". Αλλά ας μην κολλήσουμε σε αυτό. Το ερώτημα είναι αν ο θάνατος είναι το απόλυτο Κακό, όπως το έγραψα, ή είναι "ντάξει μωρέ, θα ζω στη μνήμη όσων με αγάπησαν κλπ". Τι πιστεύεις;

Μα εγώ δεν έχω τον ίδιο καημό με σένα για το ποιοι θα με θυμούνται ή όχι, αν πεθάνω. Αν έδωσα (σύμφωνα με το δικό τους και όχι δικό μου κριτήριο) θα με θυμούνται. Αν όχι, θα με ξεχάσουν την άλλη μέρα. Αυτό όμως θα είναι δικό τους θέμα και όχι δικό μου θέμα. Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις αυτό;

Και για να πάω και στα σκληρά του θέματος, δεν είναι λίγο χαζό να βλέπουμε όλοι τα φθινοπωρινά νεκρά φύλλα ως μια ρομαντική εικόνα και να θεωρούμε ως κάτι αηδές και απάνθρωπο τη σήψη των ανθρώπινων σωμάτων και την τροφή που προσφέρουν σε έμβιες υπάρξεις, που συνεχίζουν να ζουν;

Γιατί, αν στην τελική η θρησκεία αποτελεί πλήρη άρνηση και αποστασιοποίηση από τις γήινες φυσικές διαδικασίες, άντε γεια.

Ακόμη και θρησκευτικώς παίζει το "Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει…"

Οπότε, κάπου αλλού είναι το ζητούμενο.

Υπάρχουν ταπεινοί τάφοι με φρέσκα λουλούδια και αναμένα καντήλια και εμβληματικά μνημεία που τα τρώει η λησμονιά και η βρώμα, μετά τα θεσμικά και όχι μόνον ταρατατζούμ.

Και σε αυτά θα βρεις την απάντηση στο "δούναι και λαβείν". Την υπόσταση της ύπαρξης μετά το τέλος της ύπαρξης.

Κι όμως το έγραψες. Κι εκείνο που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη. Δηλ. δεν έχει νόημα το θα με θυμούνται ή όχι.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 10:55 Και όσο γι' αυτούς που έφυγαν, η απουσία τους και μόνον επιβεβαιώνει το ότι υπήρξαν ως κάτι σημαντικό για μας ή κάποιους άλλους. Θάνατος είναι η λήθη.

θα ηθελα να ημουν απο κεινους που αποδιδουν τιμες αλλα δεν ειμαι και μερικες φορες νιωθω το βαρος

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:55 Κι όμως το έγραψες. Κι εκείνο που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη. Δηλ. δεν έχει νόημα το θα με θυμούνται ή όχι.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 10:55 Και όσο γι' αυτούς που έφυγαν, η απουσία τους και μόνον επιβεβαιώνει το ότι υπήρξαν ως κάτι σημαντικό για μας ή κάποιους άλλους. Θάνατος είναι η λήθη.

Σωστά τα λες και δεν έχει νόημα πλην όμως πάνω σε αυτό έχτισε η κοινωνία το ομαδικό καλό και τους ήρωες...
Υ.Γ κάτι άλλο λέει η Γαλη.

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:55 Κι όμως το έγραψες. Κι εκείνο που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη. Δηλ. δεν έχει νόημα το θα με θυμούνται ή όχι.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 10:55 Και όσο γι' αυτούς που έφυγαν, η απουσία τους και μόνον επιβεβαιώνει το ότι υπήρξαν ως κάτι σημαντικό για μας ή κάποιους άλλους. Θάνατος είναι η λήθη.

Ναι, και;

Στην τελική, η λήθη συνεπάγεται ασημαντότητα και αδυναμία θετικού επηρεασμού στο περιβάλλον. Για τους αρνητικούς ή τραυματικούς επηρεασμούς, ελάχιστοι τραβάνε ζόρια για την... απώλεια. Ενίοτε, εκλαμβάνεται και ως κάτι θετικό.

Εκτός αν πρέπει να γίνει εγκυκλοπαιδική/επιστημονική πιστοποίηση για τους σημαντικούς ή μη. Οκ, σαφώς υπάρχει κι αυτή αλλά όχι σε συναισθηματικό αλλά αμιγώς "τεχνοκρατικό" εθιμικό πλαίσιο, ακόμη και για τα κοινωνικοπολιτικά.

Εδώ διαφωνούμε

ΓΑΛΗ έγραψε: Και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν "χωράει" στο μυαλό μας η έννοια και αποδοχή της βιολογικής μας προσωρινότητας.

Μπορεί λέγοντας αυτό να παίρνεις την αίσθηση ανωτερότητας ή ωριμότητας, αλλά για μένα αν ισχύει είναι ανωριμότητα.

Διαφορετικά δεν πιστεύω ότι λες αλήθεια. Σε κανενός το μυαλό δεν χωράει η δημιουργία αυτού του κόσμου, πόσο μάλλον η ανυπαρξία (καν σαν έννοια δεν μπορεί να οριστεί με επάρκεια).

ksk έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:58

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 15:55 Κι όμως το έγραψες. Κι εκείνο που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο θάνατος φέρνει την λήθη. Δηλ. δεν έχει νόημα το θα με θυμούνται ή όχι.

ΓΑΛΗ έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 10:55 Και όσο γι' αυτούς που έφυγαν, η απουσία τους και μόνον επιβεβαιώνει το ότι υπήρξαν ως κάτι σημαντικό για μας ή κάποιους άλλους. Θάνατος είναι η λήθη.

Σωστά τα λες και δεν έχει νόημα πλην όμως πάνω σε αυτό έχτισε η κοινωνία το ομαδικό καλό και τους ήρωες...
Υ.Γ κάτι άλλο λέει η Γαλη.

Τι, κατά τη γνώμη σου.

Γιατί η ερώτηση δεν είναι δώσε και θα λάβεις; Τουλάχιστον οι προτεστάντες έχουν την προτεσταντική ηθική της εργασίας, εδώ ακούω κάθε ημέρα για εκκλησιασμούς, νηστείες, μεταλαβιές, κατανυκτικές επισκέψεις σε μοναστήρια, πόσο λάμπουν αυτοί που προσκυνούν, πόσο ηθικοί είναι αυτοί που τα κάνουν αυτά, αλλά τα λεφτάκια λεφτάκια (πολλά είναι κλεψιμέικα). Τότε τελειώνει κάθε συζήτηση για μένα.

sharp έγραψε: 21 Νοέμ 2024, 16:11 Εδώ διαφωνούμε

ΓΑΛΗ έγραψε: Και ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν "χωράει" στο μυαλό μας η έννοια και αποδοχή της βιολογικής μας προσωρινότητας.

Μπορεί λέγοντας αυτό να παίρνεις την αίσθηση ανωτερότητας ή ωριμότητας, αλλά για μένα αν ισχύει είναι ανωριμότητα.

Διαφορετικά δεν πιστεύω ότι λες αλήθεια. Σε κανενός το μυαλό δεν χωράει η δημιουργία αυτού του κόσμου, πόσο μάλλον η ανυπαρξία (καν σαν έννοια δεν μπορεί να οριστεί με επάρκεια).

Έχω τέρμα διαφορετική προσέγγιση και θεωρώ ως τον απόλυτο εγωκεντρισμό/ναρκισσισμό/νοητικό θράσος το να γίνεται αντιληπτή η δημιουργία και συνέχεια του κόσμου ως καταξίωση της δικής μας γήινης ύπαρξης και των συμπαντικών εξάρσεων που μπορεί να προκαλέσει αυτή.

Το βρίσκω σχεδόν κωμικό.

Την "ανωτερότητα" πού ακριβώς τη διακρίνεις σ' αυτήν την οπτική;