Phorum.com.gr

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 09:57

Leporello έγραψε: 25 Ιουν 2024, 18:07

Antipnevma έγραψε: 21 Ιουν 2024, 22:324. Η εξουσία είναι αυτή που έχει διαμορφώσει μια κατάσταση όπου πρέπει να γράφουμε το /i/ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους που δεν προσφέρονται.

Το αντίθετο έπρεπε να σε απασχολεί: ποιός επέβαλε οι γραφές ι,η,υ,ει,οι,υι να προφέρονται όλες σαν /i/

Καλά το έθεσα. Το /i/ το έβαλα μέσα σε καθέτους γιατί αναφέρομαι ειδικά στον φθόγγο /i/ και όχι στο γράμμα γιώτα. Oι φθόγγοι γράφονται δηλαδή αναπαριστώνται με διάφορους τρόπους που ρυθμίζουν οι ορθογραφικές συμβάσεις.

Δεν καταλαβαίνεις το επιχείρημα, γιατί η αντίληψή σου είναι αντίθετη τής πραγματικότητας. Δεν αναπαρίσταται το /i/ με διάφορους τρόπους που ρυθμίζουν οι ορθογραφικές συμβάσεις. Τα ι,η,υ,ει,οι,υι αντιστοιχούσαν σε διαφορετικούς φθόγγους. Αυτό το βλέπεις εύκολα, καθώς κοινές λέξεις έχουν διαφορετική ορθογραφία στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους. Κατόπιν, σταδιακά η προφορά όλων αυτών συνέκλινε στο /i/. Οταν άρχισε αυτό το φαινόμενο, η ορθογραφία είχε ήδη παγιωθεί και δεν άλλαξε γιά να αντιστοιχελι στην νέα προφορά. Αρα το ερώτημα είναι, υπήρξε κάποιος που να επέβαλε αυτή την αλλαγή στην προφορά; Οχι προφανώς.

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 12:36 Τώρα όσον αφορά τη γλώσσα πρέπει να σου ξεκαθαρίσω ότι παίρνω το μέρος μιας μειοψηφίας γλωσσολόγων και δεν συμφωνώ με τις αφελείς θεωρίες γλωσσικής ισότητας (linguistic equality) που διακινούν οι σύγχρονοι προοδευτικοί γλωσσολόγοι και που ανακλά π.χ. ο Hellegenes πιο πάνω. Όλα τα σημεία από το a μέχρι το e που σημειώνονται κάτωθι αποτελούν άρθρα πίστης για τους σύγχρονους προοδευτικούς γλωσσολόγους αλλά είναι όλα λάθος.

Η πρότυπη γλώσσα δεν είναι ποιοτικά το ίδιο πράγμα με τις διαλέκτους και τις τοπολαλιές, Είναι δημιούργημα μορφωμένων δηλαδή κοινωνικά προνομιούχων ανθρώπων και οι χρήσεις που παρέχει ΔΕΝ μπορούν να αντικατασταθούν από μια μορφή γλώσσας που δεν έχει υποστεί τυποποίηση (standardization). Το βιβλίο Language Is Power του John Honey εξηγεί το γιατί.

Elsewhere — in a detailed article in the academic journal of German specialists in English, Anglistik — I have set out more than twenty such statements illustrating the new dogma, published between 1964 and the early 1990s. For our present purposes, I have distilled the essence of them into five propositions which are stated
explicitly by one or more of them and which, taken together, represent the consensus of opinion which developed in that period among linguists, anthropologists and educationists about the
nature of ‘linguistic equality’:

a) there is no valid basis for the comparison of languages or dialects;
b) no language or dialect is more developed than another, nor more efficient or expressive;
c) no intellectual handicaps can attach to speakers in virtue of speaking one language or dialect rather than another;
d) all languages and dialects are perfectly adapted to the present needs of all their speakers, and have the power to adapt virtually instantaneously in order to meet new needs.
e) those who argue otherwise are reprehensible /harmful/ridiculous, even if their arguments are supported by evidence.

Anyone who doubts the claim that these views represent a consensus among linguists and others on both sides of the Atlantic should reflect on the identity of the authors of the works from which those twenty-odd quotations are derived. They include ‘household names’ in British linguistics such as Professors Michael Halliday, Angus McIntosh and Peter Strevens, Sir John Lyons, Peter Trudgill, Jenny Cheshire, Michael Stubbs, James Milroy, David Crystal, and Dr Viv Edwards, and, among American linguists, Walt Wolfram, Einar Haugen and the best-selling textbook authors Fromkin and Rodman.

Ξεκινᾶς μὲ ἕνα σεντόνι ὁλόκληρο μὲ θεωρίες... καὶ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἐξουσία εἶναι ἀποδεκτή, ἀρκεῖ νὰ εἶναι ὁριζόντια καὶ ὄχι κάθετη ἢ ταξικὴ ἢ κρατικὴ (λὲς κι ἔχουν στεγανά, ἄ, καὶ ποῦ 'σαι, περίμενε νὰ φέρω τὸ ἀλφάδι), οἱ ἄντρες εἶναι ἐμφύτως καταλληλότεροι ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ ἀσκοῦν πολιτικὴ καὶ γενικῶς κάποια ἄτομα ἐμφύτως εἶναι καταλληλότερα νὰ παίρνουν ἀποφάσεις γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ἄτομα. Κι οἱ Μογγόλοι, ἐξακολουθεῖς νὰ πιστεύεις, ὑποτάσσονταν πρόθυμα. Τί νὰ σχολιάσω, τὸ ἔχω κάνει παραπάνω.

Κάποια στιγμὴ ἐπὶ τέλους ἐπιστρέφεις στὸ γλωσσικὸ θέμα κι ἀναφέρεσαι σὲ ἀφελεῖς θεωρίες "γλωσσικῆς ἰσότητας" ποὺ δὲν ἐντόπισα ἀλλοῦ, παρὰ μόνο στοῦ Honey τὸ βιβλίο, ὁ τίτλος τοῦ ὁποίου ἀφορᾶ τὴν Ἀγγλικὴ γλῶσσα. Ὁ συγγραφέας γράφει ὅτι ὁ ἴδιος συνέλεξε διάσπαρτες ἐπιστημονικὲς ἀπόψεις τῶν γλωσσολόγων ("μεγάλων ὀνομάτων"). Συμπέρανε ὅτι ὑπάρχει ἕνα consensus, τὸ ὁποῖο κατόπιν ἀναγορεύει χωρὶς κανένα ἐμφανῆ λόγο σὲ δόγμα, προκειμένου νὰ τονίσει τὴν ἄποψη τοῦ Dell Hymes, ὁ ὁποῖος διαφέρει ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ δὲν ἀποσυνδέει τὶς γλῶσσες ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι τῆς χρήσης τους. O Hymes δὲν μοῦ φάνηκε καθόλου σὰν ὁ ἥρωας μιᾶς μειοψηφικῆς ἄποψης, ἁπλὰ δὲν ἀσχολεῖται μὲ τὴ γλῶσσα ὡς γνωστικὴ δομή.

Τὸ consensus ἄλλωστε ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν κατάρριψη ἀντιλήψεων τῶν γλωσσολόγων τοῦ 17ου αἰῶνα, οἱ ὁποῖοι π.χ. θεωροῦσαν ὅτι οἱ γλῶσσες τῶν πρωτόγονων λαῶν στεροῦνται γραμματικῆς δομῆς καὶ ἄλλες τέτοιες ἀπερισκεψίες.

Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπιχειρηματολογεῖς μὲ ἕναν ἀχυράνθρωπο, ποὺ φτιάχνει ὁ Honey γιὰ δικές του σκοπιμότητες, ὅπως τὸ νὰ σπείρει τὴν ἀμφισβήτηση μιᾶς ὑποτιθέμενα ἀποκρυσταλλωμένης ἄποψης γλωσσολόγων τοῦ consensus:

c) no intellectual handicaps can attach to speakers in virtue of speaking one language or dialect rather than another;

Ἡ ὁποία, κριτικὰ σκεπτόμενος, μοῦ φαίνεται ἐξαιρετικὰ ὕποπτη. Τὶς ὑπόλοιπες ἂς τὶς καταρρίψει ὁ Hellegennes.

Ἐν τέλει, δὲν παρέχεις καμία ἐξήγηση, οὔτε δική σου, οὔτε ἀπὸ τὸν Honey, γιατί οἱ ντοπιολαλιὲς καὶ οἱ διάλεκτοι δὲν εἶναι ποιοτικὰ ἴδιοι μὲ τὶς πρότυπες γλῶσσες. Στὴν πραγματικὴ ζωή, γίνεται ἐπιβολὴ μιᾶς κοινωνικῆς διαφορᾶς τῶν ὁμιλητῶν των μὲν στοὺς ὁμιλητές των δέ, ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται καὶ στὴν προτίμηση τῆς γλώσσας. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι κοινωνικὸ φαινόμενο καὶ κατόπιν γλωσσικό. Γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ μᾶς σώσει καμιὰ "εὔκολη" ἐσπεράντο.

Η σημερινή μόδα της γλωσσικής ισότητας είναι ο λόγος που ο Hellegenes υποστηρίζει τέτοιες αφέλειες όπως το ότι δεν υπάρχει καμία εγγενής διαφορά δυσκολίας ανάμεσα στην Εσπεράντο και μιά άλλη γλώσσα (λες και είναι ότι ίδιο πράγμα μια γραμματική να θέλει τρεις σελίδες και μια άλλη χίλιες) ή ότι η ικανότητα να μάθεις μια ξένη γλώσσα εξαρτάται κυρίως από τον βαθμό συγγένειας της μητρικής σου με αυτήν και όχι από πολιτιστικούς παράγοντες.

Ἡ γραμματικὴ εἶναι μιὰ ἀποτύπωση ἑνὸς συνόλου γλωσσικῶν γνωστικῶν δομῶν ποὺ κατέχει συμμετοχικὰ ἡ ἀνθρώπινη κοινότητα τῶν ὁμιλητῶν της.

Ἡ Ἐσπεράντο ἔχει τρεῖς σελίδες γραμματικὴ γιατί δὲν ἀποτελεῖ καταγραφὴ ἑνὸς συλλογικοῦ ἄτυπου θεσμοῦ ποὺ εἶναι οἱ φυσικὲς γλῶσσες. Ὡς τεχνητὸ κατασκεύασμα δὲν ἔχει γλωσσικὰ πάθη, ποὺ ἐπιφέρουν οἱ ὁμιλητὲς ὅσο μιὰ φυσικὴ γλῶσσα διευρύνεται καὶ ἐξελίσσεται. Δὲν ἀντιλέγω ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει φυσικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ κατὰ τὰ φαινόμενα θὰ ἀποκτήσει γλωσσικὲς ἐπιρροές, διαλέκτους καὶ προτιμητέες ἐκφράσεις, ἀντικατοπτρίζοντας τὰ πάθη τῶν ὁμιλητῶν της.

Του λες ότι οι Φιλανδοί (που έχουν ως μητρική μια γλώσσα που δεν έχει καμία σχέση με τα αγγλικά σε κανένα επίπεδο) ξέρουν πολύ καλύτερα αγγλικά από τους Ιταλούς και τους Γάλλους και αυτός απλά στρουθοκαμηλίζει.

Του λες ότι τα Εσπεράντο είναι πολύ πιο διαδεδομένα σε χώρες όπως οι Ούγγαρία, η Ιαπωνία και η Κίνα όπου μιλιούνται άσχετες με τα ιταλικά γλώσσες και πάλι χώνει το κεφάλι στην άμμο.

Του λες ότι η γραμματική της Εσπεράντο ούτως ή άλλως σε αρκετά σημεία δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τις γραμματικές των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών αλλά αυτό δεν την καθιστά δύσκολη και πάλι ντούκου.

Του λες ότι το ουσιαστικό της πρότυπης γερμανικής γλώσσας είναι αντικειμενικά δύσκολο στην εκμάθηση λόγω του μεγάλου βαθμού μη προβλεψιμότητας του γένους του και της κλίσης του στον πληθυντικό και σου λέει ότι δεν έχει καμία σημασία γιατί τα πεντάχρονα μαθαίνουν να μιλάνε όλες το γλώσσες το ίδιο εύκολα. Όμως αυτό είναι ανοησία γιατί τα μικρά παιδιά δεν παράγουν λόγο σε υψηλό τεχνικό επίπεδο όπως οι αρθρογράφοι και συγγραφείς αλλά αποτελούν μάλλον παθητικοί δέκτες των γλωσσικών ερεθισμάτων που λαμβάνουν στο περιβάλλον τους και εκφράζουν απλές έλλογες και άλογες ανάγκες ή αφελείς απορίες και συναισθήματα όχι οργανωμένο λόγο.

Τὸ τί γλῶσσα εἶναι "εὔκολη" καὶ "δύσκολη" ποικίλλει, ἄσε ποὺ εἶναι πάρα πολὺ ὑποκειμενικό.
Ἡ ὀλιγοσέλιδη γραμματικὴ δὲν εἶναι καὶ τόσο σημαντικὸς παράγοντας "εὐκολίας".
Ἄσε ποὺ ἡ διδασκαλία ἀπὸ τὸ βιβλίο εἶναι σφοδρὰ διαφορετικὴ ἐμπειρία, σὲ σχέση μὲ τὴν καθημερινὴ ἔκθεση στὴ γλωσσικὴ κοινότητα.
Παρ' ὅτι τὸ ἀποτέλεσμα καὶ τῶν δύο προσπαθειῶν, συγκλίνει στὸ νὰ γίνεις ὁμιλητής.
Κάποτε ἔγραψα κώδικα ποὺ ἐμφάνιζε ἕναν πίνακα μὲ τὴν σωστὴ κλίση τῶν ρημάτων τῆς Γερμανικῆς, κάποτε τὴ διδάχθηκα, ἀλλὰ δὲν μιλάω πιὰ γρὶ ἀπὸ τὴ γλῶσσα.

Γιατί μὲ βάζεις στὴν κουβέντα σου μὲ τὸν Hellegennes;

Όλα αυτά είναι τρανταχτά παραδείγματα της νίκης της ιδεολογικής αυτοπεποίθησης επί της εμπειρικά δεδομένης γνώσης, μια αφέλεια που γενικά χαρακτηρίζει τον προοδευρισμό κάθε είδους, όπως και τον γλωσσικό.
and an example of the triumph of what he called “ideological confidence” over empirical knowledge.

Κάπου ἐδῶ σὲ χάνω, δὲν βλέπω κανένα παράδειγμα "ἰδεολογικῆς αὐτοπεποίθησης" ἢ "ἐμπειρικῆς γνώσης". Ἂν ὅμως καταλαμβάνεσαι ἀπὸ μεγαλεῖο καὶ αἰσθάνεσαι θριαμβευτής, ἐμένα μοῦ περισσεύει, ὅσο βρίσκομαι σὲ ἀπόσταση ἀσφαλείας. Γιατί μοῦ θυμίζουν τα μπολνταρισμένα τὸ triumph des willens;

Leporello έγραψε: 26 Ιουν 2024, 13:51

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 09:57

Leporello έγραψε: 25 Ιουν 2024, 18:07 Το αντίθετο έπρεπε να σε απασχολεί: ποιός επέβαλε οι γραφές ι,η,υ,ει,οι,υι να προφέρονται όλες σαν /i/

Καλά το έθεσα. Το /i/ το έβαλα μέσα σε καθέτους γιατί αναφέρομαι ειδικά στον φθόγγο /i/ και όχι στο γράμμα γιώτα. Oι φθόγγοι γράφονται δηλαδή αναπαριστώνται με διάφορους τρόπους που ρυθμίζουν οι ορθογραφικές συμβάσεις.

Δεν καταλαβαίνεις το επιχείρημα, γιατί η αντίληψή σου είναι αντίθετη τής πραγματικότητας. Δεν αναπαρίσταται το /i/ με διάφορους τρόπους που ρυθμίζουν οι ορθογραφικές συμβάσεις. Τα ι,η,υ,ει,οι,υι αντιστοιχούσαν σε διαφορετικούς φθόγγους. Αυτό το βλέπεις εύκολα, καθώς κοινές λέξεις έχουν διαφορετική ορθογραφία στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους. Κατόπιν, σταδιακά η προφορά όλων αυτών συνέκλινε στο /i/. Οταν άρχισε αυτό το φαινόμενο, η ορθογραφία είχε ήδη παγιωθεί και δεν άλλαξε γιά να αντιστοιχελι στην νέα προφορά. Αρα το ερώτημα είναι, υπήρξε κάποιος που να επέβαλε αυτή την αλλαγή στην προφορά; Οχι προφανώς.

Φυσικά και υπήρξε. Η προφορά όλων αυτών συνέκλινε καθώς οι άλλες ελληνικοί διάλεκτοι σταδιακά εκτοπίζονταν από την πρότυπο γλώσσα της Κωνσταντινούπολης η οποία εν έτει 1000 μετά Χριστόν διατηρούσε μόνο το υ και το οι χωρίς ιοτακισμό ως /y/ αλλά μέχρι το 1100 τα ιοτάκισε κι αυτά. Σε κάποιες διαλέκτους όπως αυτή της Μάνης η προφορά του υ ως /y/ διατηρήθηκε μέχρι πολύ πρόσφατα.

Είναι άλλο πράγμα η μεταβολή της ορθογραφίας ή της προφοράς που είναι φυσιολογικό φαινόμενο και άλλο πράγμα η παγίωση της γραφής και της προφοράς που είναι φαινόμενα που δημιουργούνται από την επιρροή της εξουσίας.

Όταν λέμε εξουσία εννοούμε τα μέσα αναπαραγωγής της στα οποία συμπεριλαμβάνονται τα σημερινά εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε άλλες εποχές άνθρωποι όπως ο παπάς που μάθαινε γράμματα τα παιδιά της πλέμπας ή ο γραμματικός για τα πιο θρεμμένα. Αν η γλωσσική εκπαίδευση δεν διαμεσολαβούνταν από την εξουσία θα είχαμε αναμφίβολα πολύ μεγάλη ποικιλία διαλέκτων και προφορών και οι γραφές θα ήταν περισσότερο φωνητικές και λιγότερο ιστορικές. Όταν βγάζεις το κρέας από τον καταψύκτη γρήγορα σαπίζει και αλλοιώνεται. Όταν το έχεις μέσα το συντηρείς για μεγάλο διάστημα δηλαδή επιβραδύνεις τον ρυθμό αλλοίωσης. Αυτό ακριβώς κάνει η εξουσία με τη γλώσσα. Είναι το ψυγείο που την κράτα αναλλοίωτη.

Ο όρος για αυτό είναι language standardizatiοn που συμβαίνει όταν η γλώσσα που προωθεί ένα κοινωνικό κατεστημένο επιβάλλεται στις γλωσσικές ποικιλίες λιγότερο ισχυρών κοινωνικών στρωμάτων. Η ορθογραφία εμπίπτει και αυτή στο φαινόμενο γλωσσικής τυποποίησης.

Ανίκητος έγραψε: 26 Ιουν 2024, 14:31

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 12:36

Ξεκινᾶς μὲ ἕνα σεντόνι ὁλόκληρο μὲ θεωρίες... καὶ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἐξουσία εἶναι ἀποδεκτή, ἀρκεῖ νὰ εἶναι ὁριζόντια καὶ ὄχι κάθετη ἢ ταξικὴ ἢ κρατικὴ (λὲς κι ἔχουν στεγανά, ἄ, καὶ ποῦ 'σαι, περίμενε νὰ φέρω τὸ ἀλφάδι), οἱ ἄντρες εἶναι ἐμφύτως καταλληλότεροι ἀπὸ τὶς γυναῖκες νὰ ἀσκοῦν πολιτικὴ καὶ γενικῶς κάποια ἄτομα ἐμφύτως εἶναι καταλληλότερα νὰ παίρνουν ἀποφάσεις γιὰ τὰ ὑπόλοιπα ἄτομα. Κι οἱ Μογγόλοι, ἐξακολουθεῖς νὰ πιστεύεις, ὑποτάσσονταν πρόθυμα. Τί νὰ σχολιάσω, τὸ ἔχω κάνει παραπάνω.

Ειρωνεύεσαι την ιδέα ότι το εξουσία μπορεί να μετρηθεί με αλφάδι όμως πράγματι η εξουσία είναι μέγεθος εμπειρικό και μετρήσιμο. Η εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μορφή που παίρνει η ισχύς αναλόγως των συνθηκών. Άλλη μορφή έχει το νερό όταν είναι υγρό, άλλη όταν είναι πάγος και άλλη όταν είναι αέριο.

Στις αταξικές κοινωνίες η εξουσία έχει διάχυτη (diffuse) μορφή ενώ στις ταξικές παγιωμένη.

Οι γυναίκες είναι βιολογικά εξειδικευμένες στην παροχή φροντίδας ενώ οι άντρες είναι εξειδικευμένοι στην παροχή προστασίας. Δεν είναι δυνατόν αυτά να αμφισβητηθούν με επίκληση σε εμπειρικά δεδομένα. Το ότι σήμερα προωθούνται παράλογες ιδέες περί αυτών έχει να κάνει όπως πάντα με περίπλοκα ζητήματα εξουσίας.

Δεν είπα πουθενά πως κάποια άτομα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις ζωές των άλλων γιατί αν το πίστευα αυτό δεν θα ήμουν αναρχικός. Οι εξουσιαστές είναι που αναγνωρίζουν στους άλλους αυτό το δικαίωμα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέει κανείς ότι όλοι είναι αρμόδιοι για όλα. Οι γυναίκες δεν είναι αρμόδιες στο να βρίσκονται στο πεδίο της μάχης ή να ζουν χωρίς κάποια μορφή αντρικής προστασίας ή να ασχολούνται με πράγματα που δεν έχουν σχέση με την παροχή φροντίδας γιατί δεν τις συμφέρει. Αυτά είναι ανθρωπολογικές σταθερές και προσπάθειες να αμφισβητηθούν θα δημιουργήσουν μονάχα πόνο.

Οι βάρβαροι λαοί γεννήθηκαν ελεύθεροι και όχι δούλοι όπως οι λαοί των ταξικών κοινωνιών. Και για αυτό δεν έμαθαν να υποτάσσονται χωρίς ίδιον όφελος. Η υποταγή στον Τζέγκις Χαν έφερε τεράστια οφέλη στους Μογγόλους. Άλλωστε πως αλλιώς θα διατηρούσε το γόητρο του ο μεγάλος στρατηλάτης αν όχι πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και οδηγώντας την ορδή από την μία νίκη στην άλλη;

Επιπλέον οι βάρβαροι λαοί έμαθαν να σέβονται συγκεκριμένα άτομα και όχι θεσμούς και οι βάρβαροι ηγέτες έμαθαν να ποθούν περισσότερο το κοινωνικό γόητρο και λιγότερο το υλικό προνόμιο. Γιατί ο μεγάλος Ταμερλάνος, ο απόλυτος πολεμιστής, δεν έκατσε ποτέ του να ηρεμήσει και να απολαύσει τα αμύθητα πλούτη του; Δεν έκατσε γιατί ο τρανός αυτός άνθρωπος έβρισκε το νόημά του στην φωτιά της μάχης και στο γόητρο που του έδιναν οι ατελείωτοι θρίαμβοι.

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 15:45 Ειρωνεύεσαι την ιδέα ότι το εξουσία μπορεί να μετρηθεί με αλφάδι όμως πράγματι η εξουσία είναι μέγεθος εμπειρικό και μετρήσιμο. Η εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μορφή που παίρνει η ισχύς αναλόγως των συνθηκών. Άλλη μορφή έχει το νερό όταν είναι υγρό, άλλη όταν είναι πάγος και άλλη όταν είναι αέριο.

Στις αταξικές κοινωνίες η εξουσία έχει διάχυτη (diffuse) μορφή ενώ στις ταξικές παγιωμένη.

Καὶ ὁ παρᾶς ρευστὸς εἶναι, ποὺ λέει καὶ τὸ τραγούδι. Οἱ ἀναλογίες ὅμως κάπου ἐξαντλοῦνται. Ἂν ἡ ἐξουσία εἶναι μέγεθος καὶ μετρήσιμο, μὴν τὸ κουράζεις, παρουσίασε τὸ μέτρο, ὄχι τὶς φάσεις τοῦ νεροῦ. Ἡ ταξικότητα ἔχει τελικὴ προέλευση σχέσεις προστασίας καὶ οἰκονομικές.

Οι γυναίκες είναι βιολογικά εξειδικευμένες στην παροχή φροντίδας ενώ οι άντρες είναι εξειδικευμένοι στην παροχή προστασίας. Δεν είναι δυνατόν αυτά να αμφισβητηθούν με επίκληση σε εμπειρικά δεδομένα. Το ότι σήμερα προωθούνται παράλογες ιδέες περί αυτών έχει να κάνει όπως πάντα με περίπλοκα ζητήματα εξουσίας.

Δεν είπα πουθενά πως κάποια άτομα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις ζωές των άλλων γιατί αν το πίστευα αυτό δεν θα ήμουν αναρχικός. Οι εξουσιαστές είναι που αναγνωρίζουν στους άλλους αυτό το δικαίωμα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέει κανείς ότι όλοι είναι αρμόδιοι για όλα. Οι γυναίκες δεν είναι αρμόδιες στο να βρίσκονται στο πεδίο της μάχης ή να ζουν χωρίς κάποια μορφή αντρικής προστασίας ή να ασχολούνται με πράγματα που δεν έχουν σχέση με την παροχή φροντίδας γιατί δεν τις συμφέρει. Αυτά είναι ανθρωπολογικές σταθερές και προσπάθειες να αμφισβητηθούν θα δημιουργήσουν μονάχα πόνο.

Δὲν διαφωνῶ. Τὰ ἴδια πιστεύουν καὶ καλοὶ ἱερεῖς.
Ἕνας τρόπος νὰ σέβεσαι τὰ ὅρια τοῦ ἄλλου, εἶναι νὰ τοῦ ἀναλύεις τοὺς περιορισμούς του. Ἀλλὰ τὸ ἐκλαμβάνει ἔτσι;

Οι βάρβαροι λαοί γεννήθηκαν ελεύθεροι και όχι δούλοι όπως οι λαοί των ταξικών κοινωνιών. Και για αυτό δεν έμαθαν να υποτάσσονται χωρίς ίδιον όφελος. Η υποταγή στον Τζέγκις Χαν έφερε τεράστια οφέλη στους Μογγόλους. Άλλωστε πως αλλιώς θα διατηρούσε το γόητρο του ο μεγάλος στρατηλάτης αν όχι πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και οδηγώντας την ορδή από την μία νίκη στην άλλη;

Επιπλέον οι βάρβαροι λαοί έμαθαν να σέβονται συγκεκριμένα άτομα και όχι θεσμούς και οι βάρβαροι ηγέτες έμαθαν να ποθούν περισσότερο το κοινωνικό γόητρο και λιγότερο το υλικό προνόμιο. Γιατί ο μεγάλος Ταμερλάνος, ο απόλυτος πολεμιστής, δεν έκατσε ποτέ του να ηρεμήσει και να απολαύσει τα αμύθητα πλούτη του; Δεν έκατσε γιατί ο τρανός αυτός άνθρωπος έβρισκε το νόημά του στην φωτιά της μάχης και στο γόητρο που του έδιναν οι ατελείωτοι θρίαμβοι.

Αὐτὸ θὲς νὰ πιστεύεις, ὅτι ὁ Ταμερλάνος ζοῦσε τ' ὄνειρο.

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 15:45
Ειρωνεύεσαι την ιδέα ότι το εξουσία μπορεί να μετρηθεί με αλφάδι όμως πράγματι η εξουσία είναι μέγεθος εμπειρικό και μετρήσιμο. Η εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μορφή που παίρνει η ισχύς αναλόγως των συνθηκών. Άλλη μορφή έχει το νερό όταν είναι υγρό, άλλη όταν είναι πάγος και άλλη όταν είναι αέριο.

Στις αταξικές κοινωνίες η εξουσία έχει διάχυτη (diffuse) μορφή ενώ στις ταξικές παγιωμένη.

Οι γυναίκες είναι βιολογικά εξειδικευμένες στην παροχή φροντίδας ενώ οι άντρες είναι εξειδικευμένοι στην παροχή προστασίας. Δεν είναι δυνατόν αυτά να αμφισβητηθούν με επίκληση σε εμπειρικά δεδομένα. Το ότι σήμερα προωθούνται παράλογες ιδέες περί αυτών έχει να κάνει όπως πάντα με περίπλοκα ζητήματα εξουσίας.

Δεν είπα πουθενά πως κάποια άτομα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις ζωές των άλλων γιατί αν το πίστευα αυτό δεν θα ήμουν αναρχικός. Οι εξουσιαστές είναι που αναγνωρίζουν στους άλλους αυτό το δικαίωμα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέει κανείς ότι όλοι είναι αρμόδιοι για όλα. Οι γυναίκες δεν είναι αρμόδιες στο να βρίσκονται στο πεδίο της μάχης ή να ζουν χωρίς κάποια μορφή αντρικής προστασίας ή να ασχολούνται με πράγματα που δεν έχουν σχέση με την παροχή φροντίδας γιατί δεν τις συμφέρει. Αυτά είναι ανθρωπολογικές σταθερές και προσπάθειες να αμφισβητηθούν θα δημιουργήσουν μονάχα πόνο.

Οι βάρβαροι λαοί γεννήθηκαν ελεύθεροι και όχι δούλοι όπως οι λαοί των ταξικών κοινωνιών. Και για αυτό δεν έμαθαν να υποτάσσονται χωρίς ίδιον όφελος. Η υποταγή στον Τζέγκις Χαν έφερε τεράστια οφέλη στους Μογγόλους. Άλλωστε πως αλλιώς θα διατηρούσε το γόητρο του ο μεγάλος στρατηλάτης αν όχι πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και οδηγώντας την ορδή από την μία νίκη στην άλλη;

Επιπλέον οι βάρβαροι λαοί έμαθαν να σέβονται συγκεκριμένα άτομα και όχι θεσμούς και οι βάρβαροι ηγέτες έμαθαν να ποθούν περισσότερο το κοινωνικό γόητρο και λιγότερο το υλικό προνόμιο. Γιατί ο μεγάλος Ταμερλάνος, ο απόλυτος πολεμιστής, δεν έκατσε ποτέ του να ηρεμήσει και να απολαύσει τα αμύθητα πλούτη του; Δεν έκατσε γιατί ο τρανός αυτός άνθρωπος έβρισκε το νόημά του στην φωτιά της μάχης και στο γόητρο που του έδιναν οι ατελείωτοι θρίαμβοι.

Μιλάμε για 9 μποφώρ κρανιοταραχή, όχι αστεία.

Ανίκητος έγραψε: 26 Ιουν 2024, 17:47

Antipnevma έγραψε: 26 Ιουν 2024, 15:45 Ειρωνεύεσαι την ιδέα ότι το εξουσία μπορεί να μετρηθεί με αλφάδι όμως πράγματι η εξουσία είναι μέγεθος εμπειρικό και μετρήσιμο. Η εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μορφή που παίρνει η ισχύς αναλόγως των συνθηκών. Άλλη μορφή έχει το νερό όταν είναι υγρό, άλλη όταν είναι πάγος και άλλη όταν είναι αέριο.

Στις αταξικές κοινωνίες η εξουσία έχει διάχυτη (diffuse) μορφή ενώ στις ταξικές παγιωμένη.

Καὶ ὁ παρᾶς ρευστὸς εἶναι, ποὺ λέει καὶ τὸ τραγούδι. Οἱ ἀναλογίες ὅμως κάπου ἐξαντλοῦνται. Ἂν ἡ ἐξουσία εἶναι μέγεθος καὶ μετρήσιμο, μὴν τὸ κουράζεις, παρουσίασε τὸ μέτρο, ὄχι τὶς φάσεις τοῦ νεροῦ. Ἡ ταξικότητα ἔχει τελικὴ προέλευση σχέσεις προστασίας καὶ οἰκονομικές.

Οι γυναίκες είναι βιολογικά εξειδικευμένες στην παροχή φροντίδας ενώ οι άντρες είναι εξειδικευμένοι στην παροχή προστασίας. Δεν είναι δυνατόν αυτά να αμφισβητηθούν με επίκληση σε εμπειρικά δεδομένα. Το ότι σήμερα προωθούνται παράλογες ιδέες περί αυτών έχει να κάνει όπως πάντα με περίπλοκα ζητήματα εξουσίας.

Δεν είπα πουθενά πως κάποια άτομα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις ζωές των άλλων γιατί αν το πίστευα αυτό δεν θα ήμουν αναρχικός. Οι εξουσιαστές είναι που αναγνωρίζουν στους άλλους αυτό το δικαίωμα. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέει κανείς ότι όλοι είναι αρμόδιοι για όλα. Οι γυναίκες δεν είναι αρμόδιες στο να βρίσκονται στο πεδίο της μάχης ή να ζουν χωρίς κάποια μορφή αντρικής προστασίας ή να ασχολούνται με πράγματα που δεν έχουν σχέση με την παροχή φροντίδας γιατί δεν τις συμφέρει. Αυτά είναι ανθρωπολογικές σταθερές και προσπάθειες να αμφισβητηθούν θα δημιουργήσουν μονάχα πόνο.

Δὲν διαφωνῶ. Τὰ ἴδια πιστεύουν καὶ καλοὶ ἱερεῖς.
Ἕνας τρόπος νὰ σέβεσαι τὰ ὅρια τοῦ ἄλλου, εἶναι νὰ τοῦ ἀναλύεις τοὺς περιορισμούς του. Ἀλλὰ τὸ ἐκλαμβάνει ἔτσι;

Οι βάρβαροι λαοί γεννήθηκαν ελεύθεροι και όχι δούλοι όπως οι λαοί των ταξικών κοινωνιών. Και για αυτό δεν έμαθαν να υποτάσσονται χωρίς ίδιον όφελος. Η υποταγή στον Τζέγκις Χαν έφερε τεράστια οφέλη στους Μογγόλους. Άλλωστε πως αλλιώς θα διατηρούσε το γόητρο του ο μεγάλος στρατηλάτης αν όχι πολεμώντας στην πρώτη γραμμή και οδηγώντας την ορδή από την μία νίκη στην άλλη;

Επιπλέον οι βάρβαροι λαοί έμαθαν να σέβονται συγκεκριμένα άτομα και όχι θεσμούς και οι βάρβαροι ηγέτες έμαθαν να ποθούν περισσότερο το κοινωνικό γόητρο και λιγότερο το υλικό προνόμιο. Γιατί ο μεγάλος Ταμερλάνος, ο απόλυτος πολεμιστής, δεν έκατσε ποτέ του να ηρεμήσει και να απολαύσει τα αμύθητα πλούτη του; Δεν έκατσε γιατί ο τρανός αυτός άνθρωπος έβρισκε το νόημά του στην φωτιά της μάχης και στο γόητρο που του έδιναν οι ατελείωτοι θρίαμβοι.

Αὐτὸ θὲς νὰ πιστεύεις, ὅτι ὁ Ταμερλάνος ζοῦσε τ' ὄνειρο.

Ισχύς/δύναμη είναι η δυνατότητα να πραγματοποιείς την θέληση σου. Όταν κουνάω το χέρι μου χρειάζομαι ισχύ για να το κάνω.

Εξουσία είναι η δυνατότητα να παρασιτώ σε μια κοινωνία ή έναν άνθρωπο δηλαδή να οργανώνω τις κοινωνικές ή διαπροσωπικές συνθήκες έτσι ώστε τα μέσα επιβίωσης και ευεξίας μου να αναπαράγονται μονίμως εις βάρος των συμφερόντων των άλλων.

Όπως η αγροτική μονοκαλλιέργεια είναι άσκηση εξουσίας εις βάρος της φύσης, δηλαδή ένα μοντέλο εκ-μετάλλευσης (soil mining είναι ο τεχνικός όρος) που αφαιρεί πόρους από την φύση χωρίς να της επιστρέφει τίποτα υπονομεύοντας την μακροπρόθεσμη γομιμότητά της έτσι λειτουργεί και η εξουσία.

Εννοείται ότι η εξουσία είναι μέγεθος απτό (σε αντίθεση π.χ. με την έννοια του θεού που είναι δεν απτό μέγεθος) και υπάρχει εκεί που διαπιστώνουμε εμπειρικά ότι μονίμως αναπαράγονται κραυγαλέες αδικίες δηλαδή όταν κάποιος αντλεί πολλά χωρίς να προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Πως μετριέται; Αναλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να κάνει η επιστήμη της κοινωνιολογίας αν λειτουργούσε ως πραγματική επιστήμη. Γιατί η ιδιωτική ΔΕΗ έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τα ελληνικά νοικοκυριά με εξωφρενικές τιμές ρεύματος; Γιατί τα σούπερ μάρκετ έχουν την δυνατότητα να λεηλατούν τον προμηθευτή και τον καταναλωτή; Γιατί η τράπεζα έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τις μάζες με το χαράτσι των δύο ευρώ κάθε φορά που χρησιμοποιούν το ΑΤΜ της με κάρτα άλλης τράπεζας; Γιατί εντός πάρα πολλών οικογενειών οι γυναίκες είναι ουσιαστικά δούλες των συζύγων τους και μόλις πάνε να φύγουν τις σκοτώνουνε κιόλας; Αυτά τα πράγματα λέγονται εξουσία και αυτός που θέλει να εξαλείψει - όχι να μεταρρυθμίσει - τους κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής αυτών των φαινομένων λέγεται αντιεξουσιαστής.

Τώρα όσον αφορά το φαινόμενο της γλώσσας εμείς οι αναρχικοί υποστηρίζουμε αυτό που λέγεται linguistic relativity που είναι μια ετερόδοξη προσέγγιση του γλωσσικού φαινομένου κατά τον ίδιο τρόπο που μόνο οι λεγόμενες heterodox προσεγγίσεις των οικονομικών φαινομένων μπορούν να οδηγήσουν στην κατανόηση των πραγμάτων.

When proponents of linguistic diversity defend the use of native languages and combat language endangerment in order to preserve mankind’s linguistic heritage, presumably they are aware that language does and will change. The relentlessness of change will cause one language to be replaced by another, whether this takes the form of an alien tongue, as when the Celtic inhabitants of Britain adopted the Teutonic tongue imported by Anglo-Saxon migrants, or of drastic cumulative change over time, as in the case of Latin turning into French or Old English ultimately becoming modern English.

Το πρώτο βήμα για να κατανοηθεί τι είναι η γλωσσική σχετικότητα είναι τα παρακάτω.

What is worthwhile preserving, or at least attempting to document, in addition to phonetic diversity and the panoply of different types of morphological systems operative in language is the language-specific repertoire of notions, meanings and concepts which are lexically, grammatically or idiomatically expressed in any given language. The danger to diversity is not change, but centripetal change in the same direction in order to conform to one single global semiotic repertoire.

The insidious peril of semantic assimilation through the globalisation of categories of meaning was a central theme in the writings of David Hubert Greene, alias Dáithní ó Huaithne (1913-2008). In the context of the Irish language, Greene explained what is meant by such semantic assimilation and convergence.

'Unfortunately, many people are under the impression that such modern terms as development, influence, interesting represent essential concepts of human thought, and that no language can afford to be without them; yet, although they are all of Latin origin, not one of them occurs in Latin in anything resembling its modern meaning . . . But most European languages, from Welsh to Russian, have accepted them either as loanwords, or calques, as these equivalents of influence indicate: German Ein-fluß, Russian v-liyaniye, Welsh dy-lanwad, where the second element in each case means ‘flowing’.'

Greene further illustrated this with a random but well-chosen Irish example.

''An example is English development, for which Irish has no one equivalent. Rather than say ‘await further developments’, the fitting Irish expression in a similar situation might be fanacht le cor nua sa scéal ‘waiting for a new turn in the matter’. In other contexts where the English meaning development would be appropriate, various different Irish categories of meaning have to be found in Irish: forleathnú (smaoininmh) ‘widening out (of an idea)’, imeachtaí ‘proceedings’, saothrú (na haigne) ‘cultivation (of the mind)’, tabhairt chun cinn (ceantair) ‘advancing (of a district)’, tarlú ‘happening’, toradh ‘result’. Yet even Irish is not immune to the effects of globalised categories of meaning. In recent times, the Irish word forbairt ‘growing, increasing’ has been used increasingly as an equivalent for English ‘development’ in all contexts in which English ‘development’ could appropriately be used, even though Irish forbairt has never meant ‘development’ at any stage of its history.'

The observations made by Greene alert us to the danger of the loss of linguistic diversity without actual language death. Semantic assimilation of one language to another will reduce overall linguistic diversity. In fact, this insidious phenomenon exerts a far greater impact on diversity, yet remains less amenable to observation by the semantically unsophisticated, the monoglot and the linguistically naïve observer.This threat raises questions which present a fundamental challenge to the science of linguistics.

Η πρότυπη νεοελληνική είναι μια γλώσσα στείρα (δηλαδή ανίκανη αυτόμολης εξέλιξης) επειδή είναι αποκομμένη από τις ρίζες της όντας γεμάτη από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης που εισήγαγαν οι φραγκομαθημένες εγγράματες τάξεις που ήταν πνευματικά αποκομμένες από τον ελληνικό λαό και σκεφτόντουσαν με όρους ξένων γλωσσών. Η λέξη εξοντώνω π.χ. είναι σημασιολογικά απλή απόδοση του γαλλικού anéantir, η λέξη εξουσιοδοτώ απόδοση του γαλλικού autoriser, η λέξη επικοινωνώ απόδοση του communiquer, η λέξη επιλεκτικός απόδοση του sélectif. Εκτός από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης όπου μια ξένη σημασία μπολιάζεται σε μια άλλη γλώσσα υπάρχει και η μορφολογική αφομοίωση όπου μια ξένη λέξη για μια σημασία που υπάρχει ήδη αποδίδεται με μετάφραση της μορφολογίας π.χ. η λέξη ημισέληνος είναι απόδοση του τουρκικού yarımay ενώ η αυθεντική ελληνική λέξη είναι μηνίσκος που εκτοπίστηκε. Υπάρχει και το φαινόμενο εκτοπισμού αυθεντικών λαϊκών λέξεων από νεκρές της γραμματείας που επιβάλουν οι ανώτερες τάξεις για να διακριθούν από την πλέμπα με αποτέλεσμα να φτωχαίνει η ποιητική έκφραση δηλαδή ο γόνιμος χυμώδης λόγος. Π.χ. η λέξη λεηλατώ αντικατέστησε την λέξη κουρσεύω. Η λέξη τραυματίζω αντικατέστησε την λέξη λαβώνω. Η λέξη όπλο και οπλισμένος αντικατέστησε την λέξη άρμα και αρματωλός/αρματωμένος.

Antipnevma έγραψε: 28 Ιουν 2024, 17:18 Ισχύς/δύναμη είναι η δυνατότητα να πραγματοποιείς την θέληση σου. Όταν κουνάω το χέρι μου χρειάζομαι ισχύ για να το κάνω.

Εξουσία είναι η δυνατότητα να παρασιτώ σε μια κοινωνία ή έναν άνθρωπο δηλαδή να οργανώνω τις κοινωνικές ή διαπροσωπικές συνθήκες έτσι ώστε τα μέσα επιβίωσης και ευεξίας μου να αναπαράγονται μονίμως εις βάρος των συμφερόντων των άλλων.

Όπως η αγροτική μονοκαλλιέργεια είναι άσκηση εξουσίας εις βάρος της φύσης, δηλαδή ένα μοντέλο εκ-μετάλλευσης (soil mining είναι ο τεχνικός όρος) που αφαιρεί πόρους από την φύση χωρίς να της επιστρέφει τίποτα υπονομεύοντας την μακροπρόθεσμη γομιμότητά της έτσι λειτουργεί και η εξουσία.

Παρατηρῶ πὼς κάνεις συνεχῶς παραδοχὲς ἀπὸ μόνος σου καὶ χωρὶς νὰ ἐπιτρέπεις περιθώριο ἀμφιβολίας, σὰν νὰ τὶς ἐπιβάλλεις.
Τὸ χέρι ποὺ χρειάζεται "ἰσχὺ" γιὰ νὰ κουνηθεῖ εἶναι ἀποτυχημένο παράδειγμα, ἀφοῦ ἀρκεῖ τὸ χέρι νὰ εἶναι ὑγιές, γιὰ νὰ τὸ κουνᾶς.
Δὲν διαλευκάνεται καλύτερα ἡ ἔννοια τῆς "ἰσχύος" ἀπὸ τὴν ἔννοια τῆς "ὑγείας" στὸ συγκεκριμένο δικό σου παράδειγμα.
Δικό μου παράδειγμα τώρα: Ἕνα βρέφος ἀσκεῖ ἐξουσία, ἀφοῦ παρασιτεῖ ἔναντι τῶν γονιῶν του;
Ἢ μήπως οἱ γονεῖς ἀσκοῦν ἐξουσία στὸ βρέφος, ἀφοῦ ὀργανώνουν τὶς διαπροσωπικὲς συνθῆκες, ἀποφασίζοντας καὶ τὸ συμφέρον τοῦ βρέφους;
Προτιμῶ λοιπὸν νὰ ἀναφέρομαι σὲ μορφὲς "καταχρηστικῆς ἐξουσίας" καὶ ὄχι σὲ ἐξουσία καθ' ἑαυτή.
Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε παρερμηνεῖες μορφῶν ἐξουσίας, ποὺ κάνουν χρήση ἰσχύος ἀναγκαίας καὶ χρήσιμης, φαινομενικά, σὲ πρώτη ἀνάγνωση.
Ἡ διάκριση "χρήσης" καὶ "κατάχρησης" μοῦ φαίνεται πιὸ εὔληπτη καὶ παραδεκτὴ ἀπὸ περισσότερους ἀνθρώπους.
Ἂν καὶ τὸ τί συνιστᾶ "κατάχρηση" εἶναι ὑποκειμενικό, παρέχει μιὰ μεθοδικότητα στὴ συζήτηση γιὰ νὰ ἐντοπίσεις τὶς διαφωνίες.
Ἂς ποῦμε, ἡ ἐξουσία στὴ φύση μὲ τὴν ἀγροτικὴ καλλιέργεια προέρχεται ἀπὸ τὴ θέλησή μας νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὴ φύση γιὰ νὰ καταναλώσουμε τὴν τροφή.
Ἡ τροφὴ εἶναι τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα τῆς καλλιέργειας καὶ ἐπειδὴ ἐξασφαλίζει ἐπιβίωση, ἐλάχιστοι θὰ κατακρίνουν τὴν ἐξουσία στὴ φύση.
Ὅμως πρακτικὲς ὅπως ἡ μονοκαλλιέργεια γιὰ τὶς ὁποῖες οἱ ἀρνητικὲς συνέπειες γίνονται γνωστές, μποροῦν νὰ στοιχειοθετήσουν τὴν "κατάχρηση ἐξουσίας".

Εννοείται ότι η εξουσία είναι μέγεθος απτό (σε αντίθεση π.χ. με την έννοια του θεού που είναι δεν απτό μέγεθος) και υπάρχει εκεί που διαπιστώνουμε εμπειρικά ότι μονίμως αναπαράγονται κραυγαλέες αδικίες δηλαδή όταν κάποιος αντλεί πολλά χωρίς να προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Πως μετριέται; Αναλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να κάνει η επιστήμη της κοινωνιολογίας αν λειτουργούσε ως πραγματική επιστήμη. Γιατί η ιδιωτική ΔΕΗ έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τα ελληνικά νοικοκυριά με εξωφρενικές τιμές ρεύματος; Γιατί τα σούπερ μάρκετ έχουν την δυνατότητα να λεηλατούν τον προμηθευτή και τον καταναλωτή; Γιατί η τράπεζα έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τις μάζες με το χαράτσι των δύο ευρώ κάθε φορά που χρησιμοποιούν το ΑΤΜ της με κάρτα άλλης τράπεζας; Γιατί εντός πάρα πολλών οικογενειών οι γυναίκες είναι ουσιαστικά δούλες των συζύγων τους και μόλις πάνε να φύγουν τις σκοτώνουνε κιόλας; Αυτά τα πράγματα λέγονται εξουσία και αυτός που θέλει να εξαλείψει - όχι να μεταρρυθμίσει - τους κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής αυτών των φαινομένων λέγεται αντιεξουσιαστής.

Δὲν τὸ βλέπω πολὺ χρήσιμο νὰ ἀποκαλεῖς τὴν προέλευση ὅλων αὐτῶν τῶν δυσάρεστων οἰκονομικῶν καὶ κοινωνικῶν καταστάσεων "ἐξουσία", διότι πέφτεις στὴν ἴδια παγίδα μὲ τὸ "θεό". Γίνεται μιὰ ἔννοια-ἐτικέτα. Δὲν ἐμβαθύνουν ὅλοι πίσω ἀπὸ αὐτήν. Ὁπότε δὲν αἰσθάνομαι ὅτι παρουσίασες κάτι μετρήσιμο ἢ ἁπτὸ στὸ "μέγεθος" τῆς ἐξουσίας.
Νομίζω ἔγραψα καὶ σὲ προηγούμενο πὸστ πὼς οἱ κοινωνικὲς σχέσεις συμπεριλαμβάνουν σχέσεις ἐξάρτησης καὶ προστασίας.
Π.χ. πῶς ἔγινε τὰ νοικοκυριὰ νά λεηλατούνται ἀπὸ τὶς τιμὲς τοῦ ρεύματος, ἂν δὲν ἔγιναν πρῶτα ἐξαρτημένα ἀπὸ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα;
Ἡ ἀνάλυση μπορεῖ νὰ δείξει ποῦ διαφωνοῦμε στὴ χρήση καὶ τὴν κατάχρηση αὐτῆς τῆς σχέσης.

Τώρα όσον αφορά το φαινόμενο της γλώσσας εμείς οι αναρχικοί υποστηρίζουμε αυτό που λέγεται linguistic relativity που είναι μια ετερόδοξη προσέγγιση του γλωσσικού φαινομένου κατά τον ίδιο τρόπο που μόνο οι λεγόμενες heterodox προσεγγίσεις των οικονομικών φαινομένων μπορούν να οδηγήσουν στην κατανόηση των πραγμάτων.

When proponents of linguistic diversity defend the use of native languages and combat language endangerment in order to preserve mankind’s linguistic heritage, presumably they are aware that language does and will change. The relentlessness of change will cause one language to be replaced by another, whether this takes the form of an alien tongue, as when the Celtic inhabitants of Britain adopted the Teutonic tongue imported by Anglo-Saxon migrants, or of drastic cumulative change over time, as in the case of Latin turning into French or Old English ultimately becoming modern English.

Το πρώτο βήμα για να κατανοηθεί τι είναι η γλωσσική σχετικότητα είναι τα παρακάτω.

What is worthwhile preserving, or at least attempting to document, in addition to phonetic diversity and the panoply of different types of morphological systems operative in language is the language-specific repertoire of notions, meanings and concepts which are lexically, grammatically or idiomatically expressed in any given language. The danger to diversity is not change, but centripetal change in the same direction in order to conform to one single global semiotic repertoire.

The insidious peril of semantic assimilation through the globalisation of categories of meaning was a central theme in the writings of David Hubert Greene, alias Dáithní ó Huaithne (1913-2008). In the context of the Irish language, Greene explained what is meant by such semantic assimilation and convergence.

'Unfortunately, many people are under the impression that such modern terms as development, influence, interesting represent essential concepts of human thought, and that no language can afford to be without them; yet, although they are all of Latin origin, not one of them occurs in Latin in anything resembling its modern meaning . . . But most European languages, from Welsh to Russian, have accepted them either as loanwords, or calques, as these equivalents of influence indicate: German Ein-fluß, Russian v-liyaniye, Welsh dy-lanwad, where the second element in each case means ‘flowing’.'

Greene further illustrated this with a random but well-chosen Irish example.

''An example is English development, for which Irish has no one equivalent. Rather than say ‘await further developments’, the fitting Irish expression in a similar situation might be fanacht le cor nua sa scéal ‘waiting for a new turn in the matter’. In other contexts where the English meaning development would be appropriate, various different Irish categories of meaning have to be found in Irish: forleathnú (smaoininmh) ‘widening out (of an idea)’, imeachtaí ‘proceedings’, saothrú (na haigne) ‘cultivation (of the mind)’, tabhairt chun cinn (ceantair) ‘advancing (of a district)’, tarlú ‘happening’, toradh ‘result’. Yet even Irish is not immune to the effects of globalised categories of meaning. In recent times, the Irish word forbairt ‘growing, increasing’ has been used increasingly as an equivalent for English ‘development’ in all contexts in which English ‘development’ could appropriately be used, even though Irish forbairt has never meant ‘development’ at any stage of its history.'

The observations made by Greene alert us to the danger of the loss of linguistic diversity without actual language death. Semantic assimilation of one language to another will reduce overall linguistic diversity. In fact, this insidious phenomenon exerts a far greater impact on diversity, yet remains less amenable to observation by the semantically unsophisticated, the monoglot and the linguistically naïve observer.This threat raises questions which present a fundamental challenge to the science of linguistics.

Μοῦ φαίνεται ἐπανάληψη τοῦ σφάλματος ἀνάμεσα στὴν ἐτικέτα καὶ τὸ περιεχόμενο. (Sinn und Bedeutung ποὺ ἔλεγε ὁ Frege κι ἔφαγε τὰ μοῦτρα του )
Ἡ διάσωση μιᾶς γλώσσας (καταγραφή, μαγνητοφώνηση, δημιουργία λεξικῶν, βιβλίων γραμματικῆς κλπ.) ὅπως ἀποτυπώνεται σὲ μιὰ χρονικὴ περίοδο ὕπαρξής της, διατηρεῖ μιὰ κάποια "πολιτιστικὴ κληρονομιά".
Ἀλλὰ εἶναι ἀνεπαρκὴς τρόπος γιὰ ἐπανασύλληψη τῶν νοημάτων (τῶν semantics) ὅπως αὐτὲς βρίσκονταν στὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων τῆς γλωσσικῆς κοινότητας ἐκείνη τὴν περίοδο.
Οἱ ὁμιλητὲς π.χ. οἱ Ἰρλανδοὶ προσεταιρίζονται νοήματα ποὺ ἐκφράζονται μὲ μιὰ ἐγγλέζικη λέξη, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦν ἰρλανδικὲς ἐκφράσεις γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς ὁμόγλωσσους.
Ἡ ἀλλαγὴ τῶν ὁμιλητῶν ἔγκειται καὶ στὸν τρόπο ποὺ προσλαμβάνουν τὰ νοήματα - καὶ ἡ ἀγγλικὴ ἐπιρροὴ ἔχει τὸ ρόλο της.
Ὁ μακαρίτης Greene-Huaithne στεναχωριέται γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῶν νοημάτων, ἀλλὰ δὲν εἶχε καμιὰ ἐξουσία νὰ συγκρατήσει τὴν ἀλλαγὴ τῶν ὁμιλητῶν.
Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνακόψει αὐτὴ τὴν πορεία σημασιολογικῆς ἀφομοίωσης μόνο μὲ ἐπεμβάσεις στὴ γλῶσσα.

Η πρότυπη νεοελληνική είναι μια γλώσσα στείρα (δηλαδή ανίκανη αυτόμολης εξέλιξης) επειδή είναι αποκομμένη από τις ρίζες της όντας γεμάτη από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης που εισήγαγαν οι φραγκομαθημένες εγγράματες τάξεις που ήταν πνευματικά αποκομμένες από τον ελληνικό λαό και σκεφτόντουσαν με όρους ξένων γλωσσών. Η λέξη εξοντώνω π.χ. είναι σημασιολογικά απλή απόδοση του γαλλικού anéantir, η λέξη εξουσιοδοτώ απόδοση του γαλλικού autoriser, η λέξη επικοινωνώ απόδοση του communiquer, η λέξη επιλεκτικός απόδοση του sélectif. Εκτός από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης όπου μια ξένη σημασία μπολιάζεται σε μια άλλη γλώσσα υπάρχει και η μορφολογική αφομοίωση όπου μια ξένη λέξη για μια σημασία που υπάρχει ήδη αποδίδεται με μετάφραση της μορφολογίας π.χ. η λέξη ημισέληνος είναι απόδοση του τουρκικού yarımay ενώ η αυθεντική ελληνική λέξη είναι μηνίσκος που εκτοπίστηκε. Υπάρχει και το φαινόμενο εκτοπισμού αυθεντικών λαϊκών λέξεων από νεκρές της γραμματείας που επιβάλουν οι ανώτερες τάξεις για να διακριθούν από την πλέμπα με αποτέλεσμα να φτωχαίνει η ποιητική έκφραση δηλαδή ο γόνιμος χυμώδης λόγος. Π.χ. η λέξη λεηλατώ αντικατέστησε την λέξη κουρσεύω. Η λέξη τραυματίζω αντικατέστησε την λέξη λαβώνω. Η λέξη όπλο και οπλισμένος αντικατέστησε την λέξη άρμα και αρματωλός/αρματωμένος.

Αὐτὰ εἶναι προκαταλήψεις ἀστοιχείωτες καὶ μοῦ θυμίζουν τοὺς παλιοὺς λόγιους ποὺ ἔβγαλαν τὶς "λόγιες" (sic) ἐκφράσεις.

Κατ' ἀρχὴν ἡ "πρότυπη νεοελληνικὴ γλῶσσα" εἶναι ἕνα ὑποσύνολο τῆς ὁμιλούμενης ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἡ "στειρότητα" ἢ "γονιμότητα" εἶναι φιλολογικὲς ἔννοιες καὶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἀντικατοπτρίζουν τὴν εὑρηματικότητα τῶν ὁμιλητῶν της στὸ πῶς νὰ ἐκφράζονται.

Ἡ προσήλωση στὴν "πρότυπη" σὰν νὰ εἶναι πρότυπο, ὀφείλεται σὲ ματαιοδοξίες τῶν ὁμιλητῶν της καὶ ὄχι σὲ ἀνικανότητά τους νὰ τὴν ἐξελίξουν.
Ματαιοδοξίες ἔχουν ὑπάρξει ἡ ἀρχαιοπρέπεια καὶ ὁ καθωσπρεπισμός, ἀλλὰ ἀντίστοιχη ματαιοδοξία εἶναι ἡ ἐσκεμμένη, ἐπιτηδευμένη λαϊκότητα (σχῆμα ὀξύμωρο) καὶ ἡ "αὐθεντικότητα".
Εἶναι κοινωνικὲς ματαιοδοξίες (ταξικὲς θὰ ἔλεγα) ποὺ ἔχουν φυτευτεῖ στὴν σχολικὴ ἐκπαίδευση, μασκαρεμένες ὡς γλωσσικές.
Τυραννικοὶ δασκαλάκοι τρομάζουν γιὰ χρόνια τοὺς μαθητές, μὲ τὸ τί ἀποκλεισμὸ θὰ πάθουν στὴ ζωὴ ἅμα δὲν μιλᾶνε σωστά.

Μιὰ χαρὰ λοιπὸν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιεῖς τὴ λέξη "λαβώνω" ἢ "κουρσεύω", τὸ αἴσθημα ἐνοχῶν καὶ ὁ φόβος ἐκτοπισμοῦ ὅμως, ἔχει νὰ κάνει μὲ αὐτοὺς ποὺ θὲς νὰ συναναστρέφεσαι.

Καὶ ἐσὺ ματαιοδοξίες ὑπηρετεῖς μὲ τέτοιες ἀπόψεις γιὰ τὴ γλῶσσα, ποὺ δὲν ἔχεις κἂν τὸ κουράγιο νὰ μεταφράσεις τὶς πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες τὶς ἐμπνεύστηκες.
Τὸ copy-paste στὰ ἀγγλικὰ ποὺ ἔκανες, μὲ τὴν σωστὴ ὑπόθεση ὅτι τὰ γνωρίζω, δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ παραδείγματα σημασιολογικῶν ἀφομοιώσεων ποὺ παρέθεσες.

Ανίκητος έγραψε: 29 Ιουν 2024, 12:30

Antipnevma έγραψε: 28 Ιουν 2024, 17:18 Ισχύς/δύναμη είναι η δυνατότητα να πραγματοποιείς την θέληση σου. Όταν κουνάω το χέρι μου χρειάζομαι ισχύ για να το κάνω.

Εξουσία είναι η δυνατότητα να παρασιτώ σε μια κοινωνία ή έναν άνθρωπο δηλαδή να οργανώνω τις κοινωνικές ή διαπροσωπικές συνθήκες έτσι ώστε τα μέσα επιβίωσης και ευεξίας μου να αναπαράγονται μονίμως εις βάρος των συμφερόντων των άλλων.

Όπως η αγροτική μονοκαλλιέργεια είναι άσκηση εξουσίας εις βάρος της φύσης, δηλαδή ένα μοντέλο εκ-μετάλλευσης (soil mining είναι ο τεχνικός όρος) που αφαιρεί πόρους από την φύση χωρίς να της επιστρέφει τίποτα υπονομεύοντας την μακροπρόθεσμη γομιμότητά της έτσι λειτουργεί και η εξουσία.

Παρατηρῶ πὼς κάνεις συνεχῶς παραδοχὲς ἀπὸ μόνος σου καὶ χωρὶς νὰ ἐπιτρέπεις περιθώριο ἀμφιβολίας, σὰν νὰ τὶς ἐπιβάλλεις.
Τὸ χέρι ποὺ χρειάζεται "ἰσχὺ" γιὰ νὰ κουνηθεῖ εἶναι ἀποτυχημένο παράδειγμα, ἀφοῦ ἀρκεῖ τὸ χέρι νὰ εἶναι ὑγιές, γιὰ νὰ τὸ κουνᾶς.
Δὲν διαλευκάνεται καλύτερα ἡ ἔννοια τῆς "ἰσχύος" ἀπὸ τὴν ἔννοια τῆς "ὑγείας" στὸ συγκεκριμένο δικό σου παράδειγμα.
Δικό μου παράδειγμα τώρα: Ἕνα βρέφος ἀσκεῖ ἐξουσία, ἀφοῦ παρασιτεῖ ἔναντι τῶν γονιῶν του;
Ἢ μήπως οἱ γονεῖς ἀσκοῦν ἐξουσία στὸ βρέφος, ἀφοῦ ὀργανώνουν τὶς διαπροσωπικὲς συνθῆκες, ἀποφασίζοντας καὶ τὸ συμφέρον τοῦ βρέφους;
Προτιμῶ λοιπὸν νὰ ἀναφέρομαι σὲ μορφὲς "καταχρηστικῆς ἐξουσίας" καὶ ὄχι σὲ ἐξουσία καθ' ἑαυτή.
Γιὰ νὰ ἀποφύγουμε παρερμηνεῖες μορφῶν ἐξουσίας, ποὺ κάνουν χρήση ἰσχύος ἀναγκαίας καὶ χρήσιμης, φαινομενικά, σὲ πρώτη ἀνάγνωση.
Ἡ διάκριση "χρήσης" καὶ "κατάχρησης" μοῦ φαίνεται πιὸ εὔληπτη καὶ παραδεκτὴ ἀπὸ περισσότερους ἀνθρώπους.
Ἂν καὶ τὸ τί συνιστᾶ "κατάχρηση" εἶναι ὑποκειμενικό, παρέχει μιὰ μεθοδικότητα στὴ συζήτηση γιὰ νὰ ἐντοπίσεις τὶς διαφωνίες.
Ἂς ποῦμε, ἡ ἐξουσία στὴ φύση μὲ τὴν ἀγροτικὴ καλλιέργεια προέρχεται ἀπὸ τὴ θέλησή μας νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὴ φύση γιὰ νὰ καταναλώσουμε τὴν τροφή.
Ἡ τροφὴ εἶναι τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα τῆς καλλιέργειας καὶ ἐπειδὴ ἐξασφαλίζει ἐπιβίωση, ἐλάχιστοι θὰ κατακρίνουν τὴν ἐξουσία στὴ φύση.
Ὅμως πρακτικὲς ὅπως ἡ μονοκαλλιέργεια γιὰ τὶς ὁποῖες οἱ ἀρνητικὲς συνέπειες γίνονται γνωστές, μποροῦν νὰ στοιχειοθετήσουν τὴν "κατάχρηση ἐξουσίας".

Εννοείται ότι η εξουσία είναι μέγεθος απτό (σε αντίθεση π.χ. με την έννοια του θεού που είναι δεν απτό μέγεθος) και υπάρχει εκεί που διαπιστώνουμε εμπειρικά ότι μονίμως αναπαράγονται κραυγαλέες αδικίες δηλαδή όταν κάποιος αντλεί πολλά χωρίς να προσφέρει ουσιαστικά τίποτα. Πως μετριέται; Αναλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να κάνει η επιστήμη της κοινωνιολογίας αν λειτουργούσε ως πραγματική επιστήμη. Γιατί η ιδιωτική ΔΕΗ έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τα ελληνικά νοικοκυριά με εξωφρενικές τιμές ρεύματος; Γιατί τα σούπερ μάρκετ έχουν την δυνατότητα να λεηλατούν τον προμηθευτή και τον καταναλωτή; Γιατί η τράπεζα έχει την δυνατότητα να λεηλατεί τις μάζες με το χαράτσι των δύο ευρώ κάθε φορά που χρησιμοποιούν το ΑΤΜ της με κάρτα άλλης τράπεζας; Γιατί εντός πάρα πολλών οικογενειών οι γυναίκες είναι ουσιαστικά δούλες των συζύγων τους και μόλις πάνε να φύγουν τις σκοτώνουνε κιόλας; Αυτά τα πράγματα λέγονται εξουσία και αυτός που θέλει να εξαλείψει - όχι να μεταρρυθμίσει - τους κοινωνικοπολιτικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής αυτών των φαινομένων λέγεται αντιεξουσιαστής.

Δὲν τὸ βλέπω πολὺ χρήσιμο νὰ ἀποκαλεῖς τὴν προέλευση ὅλων αὐτῶν τῶν δυσάρεστων οἰκονομικῶν καὶ κοινωνικῶν καταστάσεων "ἐξουσία", διότι πέφτεις στὴν ἴδια παγίδα μὲ τὸ "θεό". Γίνεται μιὰ ἔννοια-ἐτικέτα. Δὲν ἐμβαθύνουν ὅλοι πίσω ἀπὸ αὐτήν. Ὁπότε δὲν αἰσθάνομαι ὅτι παρουσίασες κάτι μετρήσιμο ἢ ἁπτὸ στὸ "μέγεθος" τῆς ἐξουσίας.
Νομίζω ἔγραψα καὶ σὲ προηγούμενο πὸστ πὼς οἱ κοινωνικὲς σχέσεις συμπεριλαμβάνουν σχέσεις ἐξάρτησης καὶ προστασίας.
Π.χ. πῶς ἔγινε τὰ νοικοκυριὰ νά λεηλατούνται ἀπὸ τὶς τιμὲς τοῦ ρεύματος, ἂν δὲν ἔγιναν πρῶτα ἐξαρτημένα ἀπὸ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα;
Ἡ ἀνάλυση μπορεῖ νὰ δείξει ποῦ διαφωνοῦμε στὴ χρήση καὶ τὴν κατάχρηση αὐτῆς τῆς σχέσης.

Τώρα όσον αφορά το φαινόμενο της γλώσσας εμείς οι αναρχικοί υποστηρίζουμε αυτό που λέγεται linguistic relativity που είναι μια ετερόδοξη προσέγγιση του γλωσσικού φαινομένου κατά τον ίδιο τρόπο που μόνο οι λεγόμενες heterodox προσεγγίσεις των οικονομικών φαινομένων μπορούν να οδηγήσουν στην κατανόηση των πραγμάτων.

When proponents of linguistic diversity defend the use of native languages and combat language endangerment in order to preserve mankind’s linguistic heritage, presumably they are aware that language does and will change. The relentlessness of change will cause one language to be replaced by another, whether this takes the form of an alien tongue, as when the Celtic inhabitants of Britain adopted the Teutonic tongue imported by Anglo-Saxon migrants, or of drastic cumulative change over time, as in the case of Latin turning into French or Old English ultimately becoming modern English.

Το πρώτο βήμα για να κατανοηθεί τι είναι η γλωσσική σχετικότητα είναι τα παρακάτω.

What is worthwhile preserving, or at least attempting to document, in addition to phonetic diversity and the panoply of different types of morphological systems operative in language is the language-specific repertoire of notions, meanings and concepts which are lexically, grammatically or idiomatically expressed in any given language. The danger to diversity is not change, but centripetal change in the same direction in order to conform to one single global semiotic repertoire.

The insidious peril of semantic assimilation through the globalisation of categories of meaning was a central theme in the writings of David Hubert Greene, alias Dáithní ó Huaithne (1913-2008). In the context of the Irish language, Greene explained what is meant by such semantic assimilation and convergence.

'Unfortunately, many people are under the impression that such modern terms as development, influence, interesting represent essential concepts of human thought, and that no language can afford to be without them; yet, although they are all of Latin origin, not one of them occurs in Latin in anything resembling its modern meaning . . . But most European languages, from Welsh to Russian, have accepted them either as loanwords, or calques, as these equivalents of influence indicate: German Ein-fluß, Russian v-liyaniye, Welsh dy-lanwad, where the second element in each case means ‘flowing’.'

Greene further illustrated this with a random but well-chosen Irish example.

''An example is English development, for which Irish has no one equivalent. Rather than say ‘await further developments’, the fitting Irish expression in a similar situation might be fanacht le cor nua sa scéal ‘waiting for a new turn in the matter’. In other contexts where the English meaning development would be appropriate, various different Irish categories of meaning have to be found in Irish: forleathnú (smaoininmh) ‘widening out (of an idea)’, imeachtaí ‘proceedings’, saothrú (na haigne) ‘cultivation (of the mind)’, tabhairt chun cinn (ceantair) ‘advancing (of a district)’, tarlú ‘happening’, toradh ‘result’. Yet even Irish is not immune to the effects of globalised categories of meaning. In recent times, the Irish word forbairt ‘growing, increasing’ has been used increasingly as an equivalent for English ‘development’ in all contexts in which English ‘development’ could appropriately be used, even though Irish forbairt has never meant ‘development’ at any stage of its history.'

The observations made by Greene alert us to the danger of the loss of linguistic diversity without actual language death. Semantic assimilation of one language to another will reduce overall linguistic diversity. In fact, this insidious phenomenon exerts a far greater impact on diversity, yet remains less amenable to observation by the semantically unsophisticated, the monoglot and the linguistically naïve observer.This threat raises questions which present a fundamental challenge to the science of linguistics.

Μοῦ φαίνεται ἐπανάληψη τοῦ σφάλματος ἀνάμεσα στὴν ἐτικέτα καὶ τὸ περιεχόμενο. (Sinn und Bedeutung ποὺ ἔλεγε ὁ Frege κι ἔφαγε τὰ μοῦτρα του )
Ἡ διάσωση μιᾶς γλώσσας (καταγραφή, μαγνητοφώνηση, δημιουργία λεξικῶν, βιβλίων γραμματικῆς κλπ.) ὅπως ἀποτυπώνεται σὲ μιὰ χρονικὴ περίοδο ὕπαρξής της, διατηρεῖ μιὰ κάποια "πολιτιστικὴ κληρονομιά".
Ἀλλὰ εἶναι ἀνεπαρκὴς τρόπος γιὰ ἐπανασύλληψη τῶν νοημάτων (τῶν semantics) ὅπως αὐτὲς βρίσκονταν στὸ νοῦ τῶν ἀνθρώπων τῆς γλωσσικῆς κοινότητας ἐκείνη τὴν περίοδο.
Οἱ ὁμιλητὲς π.χ. οἱ Ἰρλανδοὶ προσεταιρίζονται νοήματα ποὺ ἐκφράζονται μὲ μιὰ ἐγγλέζικη λέξη, ἀλλὰ χρησιμοποιοῦν ἰρλανδικὲς ἐκφράσεις γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς ὁμόγλωσσους.
Ἡ ἀλλαγὴ τῶν ὁμιλητῶν ἔγκειται καὶ στὸν τρόπο ποὺ προσλαμβάνουν τὰ νοήματα - καὶ ἡ ἀγγλικὴ ἐπιρροὴ ἔχει τὸ ρόλο της.
Ὁ μακαρίτης Greene-Huaithne στεναχωριέται γιὰ τὴν ἀλλοίωση τῶν νοημάτων, ἀλλὰ δὲν εἶχε καμιὰ ἐξουσία νὰ συγκρατήσει τὴν ἀλλαγὴ τῶν ὁμιλητῶν.
Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀνακόψει αὐτὴ τὴν πορεία σημασιολογικῆς ἀφομοίωσης μόνο μὲ ἐπεμβάσεις στὴ γλῶσσα.

Η πρότυπη νεοελληνική είναι μια γλώσσα στείρα (δηλαδή ανίκανη αυτόμολης εξέλιξης) επειδή είναι αποκομμένη από τις ρίζες της όντας γεμάτη από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης που εισήγαγαν οι φραγκομαθημένες εγγράματες τάξεις που ήταν πνευματικά αποκομμένες από τον ελληνικό λαό και σκεφτόντουσαν με όρους ξένων γλωσσών. Η λέξη εξοντώνω π.χ. είναι σημασιολογικά απλή απόδοση του γαλλικού anéantir, η λέξη εξουσιοδοτώ απόδοση του γαλλικού autoriser, η λέξη επικοινωνώ απόδοση του communiquer, η λέξη επιλεκτικός απόδοση του sélectif. Εκτός από φαινόμενα σημασιολογικής αφομοίωσης όπου μια ξένη σημασία μπολιάζεται σε μια άλλη γλώσσα υπάρχει και η μορφολογική αφομοίωση όπου μια ξένη λέξη για μια σημασία που υπάρχει ήδη αποδίδεται με μετάφραση της μορφολογίας π.χ. η λέξη ημισέληνος είναι απόδοση του τουρκικού yarımay ενώ η αυθεντική ελληνική λέξη είναι μηνίσκος που εκτοπίστηκε. Υπάρχει και το φαινόμενο εκτοπισμού αυθεντικών λαϊκών λέξεων από νεκρές της γραμματείας που επιβάλουν οι ανώτερες τάξεις για να διακριθούν από την πλέμπα με αποτέλεσμα να φτωχαίνει η ποιητική έκφραση δηλαδή ο γόνιμος χυμώδης λόγος. Π.χ. η λέξη λεηλατώ αντικατέστησε την λέξη κουρσεύω. Η λέξη τραυματίζω αντικατέστησε την λέξη λαβώνω. Η λέξη όπλο και οπλισμένος αντικατέστησε την λέξη άρμα και αρματωλός/αρματωμένος.

Αὐτὰ εἶναι προκαταλήψεις ἀστοιχείωτες καὶ μοῦ θυμίζουν τοὺς παλιοὺς λόγιους ποὺ ἔβγαλαν τὶς "λόγιες" (sic) ἐκφράσεις.

Κατ' ἀρχὴν ἡ "πρότυπη νεοελληνικὴ γλῶσσα" εἶναι ἕνα ὑποσύνολο τῆς ὁμιλούμενης ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἡ "στειρότητα" ἢ "γονιμότητα" εἶναι φιλολογικὲς ἔννοιες καὶ στὴν πραγματικότητα δὲν ἀντικατοπτρίζουν τὴν εὑρηματικότητα τῶν ὁμιλητῶν της στὸ πῶς νὰ ἐκφράζονται.

Ἡ προσήλωση στὴν "πρότυπη" σὰν νὰ εἶναι πρότυπο, ὀφείλεται σὲ ματαιοδοξίες τῶν ὁμιλητῶν της καὶ ὄχι σὲ ἀνικανότητά τους νὰ τὴν ἐξελίξουν.
Ματαιοδοξίες ἔχουν ὑπάρξει ἡ ἀρχαιοπρέπεια καὶ ὁ καθωσπρεπισμός, ἀλλὰ ἀντίστοιχη ματαιοδοξία εἶναι ἡ ἐσκεμμένη, ἐπιτηδευμένη λαϊκότητα (σχῆμα ὀξύμωρο) καὶ ἡ "αὐθεντικότητα".
Εἶναι κοινωνικὲς ματαιοδοξίες (ταξικὲς θὰ ἔλεγα) ποὺ ἔχουν φυτευτεῖ στὴν σχολικὴ ἐκπαίδευση, μασκαρεμένες ὡς γλωσσικές.
Τυραννικοὶ δασκαλάκοι τρομάζουν γιὰ χρόνια τοὺς μαθητές, μὲ τὸ τί ἀποκλεισμὸ θὰ πάθουν στὴ ζωὴ ἅμα δὲν μιλᾶνε σωστά.

Μιὰ χαρὰ λοιπὸν ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιεῖς τὴ λέξη "λαβώνω" ἢ "κουρσεύω", τὸ αἴσθημα ἐνοχῶν καὶ ὁ φόβος ἐκτοπισμοῦ ὅμως, ἔχει νὰ κάνει μὲ αὐτοὺς ποὺ θὲς νὰ συναναστρέφεσαι.

Καὶ ἐσὺ ματαιοδοξίες ὑπηρετεῖς μὲ τέτοιες ἀπόψεις γιὰ τὴ γλῶσσα, ποὺ δὲν ἔχεις κἂν τὸ κουράγιο νὰ μεταφράσεις τὶς πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες τὶς ἐμπνεύστηκες.
Τὸ copy-paste στὰ ἀγγλικὰ ποὺ ἔκανες, μὲ τὴν σωστὴ ὑπόθεση ὅτι τὰ γνωρίζω, δὲν διαφέρει πολὺ ἀπὸ τὰ παραδείγματα σημασιολογικῶν ἀφομοιώσεων ποὺ παρέθεσες.

Δεν υπάρχει 'υγεία', υπάρχει δύναμη. Το χέρι μου το κουνάω επειδή έχω την δύναμη που μου επιτρέπει να το κάνω. Αυτή η δύναμη δεν είναι δεδομένη γιατί η δύναμη υπόκειται σε μηχανισμούς αυτοσυντήρησης. Όταν είχα πέσει με την μηχανή και τραυμάτισα τον ώμο δεν μπορούσα να το κουνήσω. Δηλάδη απώλεσα μέρος της δυνάμεως μου την οποία αργότερα αναπλήρωσα μέσω των μηχανισμών αυτοσυντήρησης που διαθέτω. Η υγεία λοιπόν έιναι μια αφαιρετική ἐννοια όπως το φρούτο. Δεν υπάρχει 'φρούτο', υπάρχουν διάφοροι καρποί που ονομάζονται έτσι για αμιγώς πολιτισμικούς λόγους. Η ντομάτα, η ελία, το φασολάκι, η μελιτζάνα και ο κόκκος του σιταριού δεν θεωρούνται φρούτα αλλά βοτανολογικά ήτοι επιστημονικά και αυτά καρποί είναι.

Η υγεία δεν είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από την δύναμη με την ίδια έννοια που ούτε το φρούτο είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από τον καρπό. Η φαινομενική διαφορά μεταξύ υγείας/δύναμης και φρούτου/καρπού είναι τεχνητή δηλαδή πολιτισμική.

Και η έννοια μαγειρεύω αφαιρετική είναι και για αυτό πολλές γλώσσες (π.χ. τα αρχαία ελληνικά) δεν έχουν τέτοια έννοια. Στα αρχαία η λέξη μάγειρος σήμαινε χασάπης. Δεν υπάρχει μαγείρεμα. Σε καθαρά εμπειρικούς όρους υπάρχουν απλώς διάφοροι τρόποι μετατροπής βιολογικών υλών σε κάτι βρώσιμο ή γευστικότερο. Ένας τέτοιος είναι π.χ. το φούρνισμα φρατζόλας που μετατρέπει ένα προϊόν ακατάλληλο για βρώση σε κάτι λαχταριστό όμως αυτό δεν θεωρείται μαγείρεμα. Ένας άλλος τέτοιος τρόπος είναι η κονσερβοποίηση φρούτων η οποία κάνει τα φρούτα πολύ γευστικότερα σε σχέση με την ωμή τους κατανάλωση όμως ούτε αυτό θεωρείται μαγείρεμα.

Ένα βρέφος δεν παρασιτεί εις βάρος της μάνας του. Τον πατέρα δεν τον αναφέρω καν γιατί κοινωνικοοντολογικά η μάνα είναι ο ουσιαστικός ανατροφέας ενός τέκνου και σε πιο υγιείς κοινωνίες (που διαθέτουν δηλαδή περισσότερη κοινωνική συνοχή ήτοι οι διαπροσωπικοί θεσμοί είναι πιο ισχυροί) η μάνα επιβοηθείται σημαντικά στην ανατροφή από την συνδρομή άλλων γυναικών. Ο πατέρας είτε είναι ο βιολογικός πατέρας είτε όχι είναι στην καλύτερη περίπτωση κομπάρσος στην όλη διαδικασία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η πατρότητα είναι μια σχετική έννοια σε πολλές πρωτόγονες κοινωνίες και ότι ορισμένες μάλιστα θεωρούν ότι ένα παιδί μπορεί να έχει όχι έναν αλλά πολλούς πατεράδες. Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως εξωφρενικό να παρομοιάζεται ένα τέκνο με ένα παράσιτο. Τα τέκνα δεν παρασιτούν εις βάρος των γονιών τους αλλά αποτελούν προϋπόθεση της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας της οποίας είναι κύτταρα οι γονείς. Παρασιτισμός είναι όταν φροντίζεις κάτι που δεν βοηθά την αυτοσυντήρησή σου και ομολογώ ότι η σημερινή πυρηνική οικογένεια είναι εν μέρει πεδίο παρασιτισμού των γονιών από τα τέκνα και των τέκνων από τους γονείς. Για αυτό κι οι αναρχικοί ζητάμε την κατάργηση της οικόγενειας στη σημερινή μορφή της. viewtopic.php?f=24&t=54535

Επίσης είναι εξωφρενικό να παρομοιάζεις την διαδικασία φροντίδας ενός παιδιού από τους γονείς του με εξουσία των γονιών επί των τέκνων. Οι γονείς δεν εξουσιάζουν ένα τέκνο αλλά του παρέχουν φροντίδα μέχρι να αναπτυχθεί τόσο ώστε να καλύπτει μόνο του τις ανάγκες του. Το γεγονός ότι στις σημερινές δυτικές κοινωνίες αυτή η διαδικασία μπορεί να αρκέσει δύο δεκαετίες ή ακόμα και τρεις έχει να κάνει με ευρύτερους πολιτισμικούς λόγους. Πραγματική εξουσία γονιού απένατι σε τέκνο υπάρχει εκεί όπου ο γονιός δεν λειτουργεί ως πάροχος φροντίδας αλλά ως παράσιτο δηλαδή σε περιπτώσεις συστηματικής κακοποίησης, παιδικής εργασίας, ή άσκησης διάφορων μορφών ελέγχου π.χ. όταν οι γονείς μιας κοπέλας ρομά της ορίζουν ποιόν θα παντρευτεί για να ποριστούν υλικά οφέλη.

Δεν νομίζω ότι κατάλαβες τι σου λέει το κείμενο του Van Driem που παρέθεσα. Σου λέει ότι η σημασιολογική αφομοίωση μιας γλώσσας από μια άλλη ισχυρότερη είναι πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την γλωσσική ποικιλότητα από τον γλωσσικό θάνατο αλλἀ αυτός ο κίνδυνος παραμένει εντελώς αόρατος στους πολλούς γιατί η συνειδητοποίησή του απαιτεί γνώση και αντίληψη. Ο μάγειρας Μποτρίνι λέει 'στην μαγειρική δεν αρκεί να έχεις γνώση. Πρέπει να έχεις και αντίληψη.' Εσύ μπορεί να έχεις γνώση ξένων γλωσσών αλλά δεν έχεις την αντίληψη να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα. Δεν το λέω αυτό με υβριστική διάθεση. Είναι φυσιολογικό να μην έχεις αντίληψη διότι η εξυπνάδα δεν είναι ταλέντο που είτε έχουμε είτε δεν έχουμε όπως νομίζει ο απλός νους, αλλά κάτι που δεν έχουμε και είτε χτίζουμε είτε δεν χτίζουμε και οι προϋποθέσεις για να χτιστεί δεν είναι τόσο νοητικές με την στενή έννοια αλλά ψυχολογικές. Η αποστασιοποίηση από την εξουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ορθής κατανόησης των ανθρωπίνων πραγμάτων και η γλώσσα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Το κείμενο στο παρέθεσα για να κάνεις το πρώτο βήμα κατανόησης του τι είναι η γλωσσικη σχετικότητα. Γλωσσική σχετικότητα σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας περίπου ισότιμο με άλλα μέσα μέσα επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι εκφραστής μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας. Είναι δηλαδή για έναν πολιτισμό ότι είναι η σκοτεινή ύλη για το σύμπαν. Η γλώσσα δεν αφήνει ποτέ αλώβητο τον τρόπο σκέψης του ομιλητή. Έχει τεραστία σημασία για παρἀδειγμα αν η γλώσσα ρέπει προς τον υποκειμενισμό (όπως οι νεώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες) και έτσι ἠ σκέψη γίνεται νεφελώδης και αφαιρετική ή αν ρέπει προς τον αντικειμενισμό (όπως στα λατινικά) και η σκέψη εμφανίζεται πιο βατή και διαφανής.

Αυτό αναδεικνύει ο Κονδύλης σε αυτό το απόσπασμα από συνέντευξή του:

'Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα -γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο- νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους.'

Σε αυτά που διαβάζεις από μένα σε ξενίζει πάνω απ' όλα η νοοτροπία μιας σκέψης με χειροπιαστά ερείσματα, γιατι σου είναι εντελώς ξένη μιας και τελείς έγκλειστος μέσα σε νεφελώματα, μέσα σε αφαιρέσεις. Και αυτός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία μέσα μας. Το να σκεφτόμαστε με γνώμονα γλωσσικά νεφελώματα (π.χ. θεός) είναι σύμπτωμα ότι έχουμε μολυνθεί από το μικρόβιο της εξουσίας.

Το κοντρόλ του ερικσεν θύμισε βαντόναρο στα νιάτα του, επικο!

vantono έγραψε: 29 Ιουν 2024, 22:21 Το κοντρόλ του ερικσεν θύμισε βαντόναρο στα νιάτα του, επικο!

Ωραίος, καλά πήγε κι αυτό.

Antipnevma έγραψε: 29 Ιουν 2024, 22:12 Δεν υπάρχει 'υγεία', υπάρχει δύναμη. Το χέρι μου το κουνάω επειδή έχω την δύναμη που μου επιτρέπει να το κάνω. Αυτή η δύναμη δεν είναι δεδομένη γιατί η δύναμη υπόκειται σε μηχανισμούς αυτοσυντήρησης. Όταν είχα πέσει με την μηχανή και τραυμάτισα τον ώμο δεν μπορούσα να το κουνήσω. Δηλάδη απώλεσα μέρος της δυνάμεως μου την οποία αργότερα αναπλήρωσα μέσω των μηχανισμών αυτοσυντήρησης που διαθέτω. Η υγεία λοιπόν έιναι μια αφαιρετική ἐννοια όπως το φρούτο. Δεν υπάρχει 'φρούτο', υπάρχουν διάφοροι καρποί που ονομάζονται έτσι για αμιγώς πολιτισμικούς λόγους. Η ντομάτα, η ελία, το φασολάκι, η μελιτζάνα και ο κόκκος του σιταριού δεν θεωρούνται φρούτα αλλά βοτανολογικά ήτοι επιστημονικά και αυτά καρποί είναι.

Η υγεία δεν είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από την δύναμη με την ίδια έννοια που ούτε το φρούτο είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από τον καρπό.

"Ἕνα ρόδο, ὅποιο ἄλλο ὄνομα καὶ νὰ εἶχε, τὸ ἴδιο γλυκὸ ἄρωμα θὰ σκορποῦσε", ἀναφέρει ἡ σεξπηρικὴ φράση.

Γιατί νὰ ὑπάρχει μόνο δύναμη κι ὄχι ὑγεία; Ἕνα τραυματισμένο χέρι ἔχει ἀπωλέσει τὴν ὑγεία του καὶ ἐσὺ τὸ βιώνεις σὰν νὰ ἀπώλεσε τὴν δύναμη ποὺ σοῦ ἐπιτρέπει νὰ τὸ κινεῖς. Χρησιμοποιῶ μιὰ ἔκφραση καὶ ἐσὺ μιὰ ἄλλη, γιὰ νὰ περιγράψουμε τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Καὶ τὸ περιγράφουμε σωστὰ κι οἱ δύο, στὸ βαθμὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἐπικοινωνία. Γιατί πασχίζεις νὰ βγάλεις καλύτερη τὴν δική σου ἔκφραση;

Ὁμοίως, ὅταν συναναστραφῶ μὲ βοτανολόγους θὰ προτιμήσω νὰ πῶ τὰ φροῦτα καρποὺς καὶ ὅταν ψωνίζω στὴ λαϊκὴ θὰ προτιμήσω νὰ πῶ τὰ φροῦτα φροῦτα. Ἡ χρήση ὅμως εἶναι ἐλεύθερη. Προτιμᾶς ἐσύ, ἂς ποῦμε, νὰ τὰ λὲς σὲ κάθε κοινωνικὴ περίσταση "καρπούς", γιατί, κατ' ἐσὲ "δὲν ὑπάρχει 'φροῦτο'", εἶναι ἀφαιρετικὴ ἔννοια! (πβλ. there is no spoon )

Ὅμως αὐτὴ ἡ λεκτικὴ προτίμηση δὲν ἀλλάζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρέφεσαι, ἀλλὰ δημιουργεῖ ἐντυπώσεις γιὰ τὴν κοινωνικὴ σχέση ποὺ προτιμᾶς νὰ ἔχεις μαζί τους. Ἐν προκειμένῳ, προτιμᾶς μιὰ λέξη μὲ τὴν ὁποία θὰ γίνεις λίγο πιὸ ἀρεστὸς στοὺς βοτανολόγους (παρ' ὅτι τὴν προτιμᾶς γιὰ ἄσχετους λόγους) καὶ λίγο πιὸ ἀδιάφορος στοὺς λαϊκατζῆδες. Τὶς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὶς γλωσσικές σου προτιμήσεις, δὲν τὶς καθορίζει ἡ γραμματική, ἀλλὰ οἱ κοινωνικὲς συμβάσεις γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖ κάποιος τὴ γλῶσσα. Κι αὐτὲς δὲν τὶς καθορίζει οὔτε ἡ κρατικὴ "πρότυπη νεοελληνικὴ γλῶσσα", τὶς καθορίζουν τὸ κράτος τὸ ἴδιο (μὲ λειτουργοὺς καὶ δασκαλάκους) σὺν φυσικὰ οἱ κοινωνικὲς σχέσεις τῶν λοιπῶν ὁμιλητῶν.


Ἡ φαινομενικὴ διαφορὰ ποὺ ἀποκαλεῖς πολιτισμικὴ (sic), δὲν ὑπάρχει ἀνάμεσα στὶς λέξεις οὔτε καταγράφεται σὲ καμία γραμματικὴ (γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ ἀκριβής, στὴν γραμματικὴ θὰ συναντήσεις τὸν ὅρο "λόγια" γιὰ νὰ δείξει ἐπιρροή). Ὅταν γράφεις δηλαδή:

Η φαινομενική διαφορά μεταξύ υγείας/δύναμης και φρούτου/καρπού είναι τεχνητή δηλαδή πολιτισμική.

Ἐγὼ τί νὰ καταλάβω, ὅτι ὑπάρχουν δύο πολιτισμοί; Ὁ πολιτισμὸς Α ποὺ μιλάει γιὰ ὑγεία καὶ φροῦτα; Καὶ ὁ πολιτισμὸς Β ποὺ μιλάει γιὰ δύναμη καὶ καρπούς;

Και η έννοια μαγειρεύω αφαιρετική είναι και για αυτό πολλές γλώσσες (π.χ. τα αρχαία ελληνικά) δεν έχουν τέτοια έννοια. Στα αρχαία η λέξη μάγειρος σήμαινε χασάπης. Δεν υπάρχει μαγείρεμα. Σε καθαρά εμπειρικούς όρους υπάρχουν απλώς διάφοροι τρόποι μετατροπής βιολογικών υλών σε κάτι βρώσιμο ή γευστικότερο. Ένας τέτοιος είναι π.χ. το φούρνισμα φρατζόλας που μετατρέπει ένα προϊόν ακατάλληλο για βρώση σε κάτι λαχταριστό όμως αυτό δεν θεωρείται μαγείρεμα. Ένας άλλος τέτοιος τρόπος είναι η κονσερβοποίηση φρούτων η οποία κάνει τα φρούτα πολύ γευστικότερα σε σχέση με την ωμή τους κατανάλωση όμως ούτε αυτό θεωρείται μαγείρεμα.

Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖς τὴν σιγουριά σου ὅτι μιὰ ἔννοια στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε; Τὸ ἐπιχείρημα τῆς ἀπουσίας στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ μιᾶς ἔκφρασης ποὺ νὰ ταιριάζει σὲ μιὰ ἔννοια ποὺ ἔχεις ἐσὺ σήμερα, δὲν στοιχειοθετεὶ τὴν ἀπουσία τῆς ἔννοιας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἀρχαιότητας. (Absence of evidence is not evidence of absence ποὺ λέν' )

Στὴν ἀρχαιότητα καὶ μαγειρία ὑπῆρχαν καὶ συνταγὲς ἔγραφαν καὶ ἐκφράσεις γιὰ τὴν κατεργασία καὶ ἐπεξεργασία τῆς τροφῆς ὑπῆρχαν. Ὅτι δὲν σοῦ ταιριάζουν οἱ ἐκφράσεις τῆς ἀρχαιότητας μὲ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε σήμερα μὲ μιὰ λέξη μαγείρεμα, δὲν σημαίνει "πὼς δὲν ὑπάρχει μαγείρεμα".

Αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ταιριάζουν στὸ 17ο αἰῶνα, τάχα οἱ πρωτόγονοι λαοὶ στεροῦνται ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἐννοιῶν, γιὰ νὰ συγκαλύψουν τὴν ἄγνοιά τους, ἂν ὄχι καὶ τὸ ρατσισμό τους.

Ένα βρέφος δεν παρασιτεί εις βάρος της μάνας του.

Τί ἐπιστρέφει δηλαδὴ ἕνα βρέφος στὴ μάνα γιὰ νὰ ἀναπληρώσει τὶς δυνάμεις της;
Ἡ διαφορὰ εἶναι πώς τὸ βρέφος δὲν ὀργανώνει τὶς διαπροσωπικὲς συνθῆκες εἰς βάρος τῶν συμφερόντων τῶν γονιῶν.
(Ἕνα τέκνο ἐνήλικο ὅμως, ποὺ μεταχειρίζεται τὶς διαπροσωπικές του σχέσεις προκειμένου νὰ ἀποσπᾶ, χωρὶς καμία ἀνταπόδωση, πόρους ἀπὸ τοὺς γονεῖς, ἀξίζει τὸ χαρακτηρισμό.)

Ἐγὼ ὅμως ἔφερα ἕνα παράδειγμα παρερμηνειῶν τῆς ἐξουσίας προκειμένου νὰ δείξω τὴν προτίμησή μου στὶς συνθῆκες "χρήσης" καὶ "κατάχρησης ἐξουσίας" ὡς βάση μιᾶς συζήτησης στὴν ἀναζήτηση τοῦ ὁρίου.

Δὲν βαριέσαι ὅμως, δὲν τὸ κατάλαβες καὶ συνεχίζεις στὸ ἴδιο τροπάριο, νὰ ἀμολᾶς τὶς ἀράδες ὅπως σοῦ ἀρέσει ἐσένα νὰ καταλαβαίνεις τὸν κόσμο, γιατί θεωρεῖς τοὺς ἄλλους "προσκυνημένους" καὶ ἀνάξιους τῆς προσοχῆς σου.

Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως εξωφρενικό να παρομοιάζεται ένα τέκνο με ένα παράσιτο.

Συμφωνῶ, κανένα βρέφος ἢ τέκνο δὲν πρέπει νὰ παρομοιάζεται μὲ παράσιτο, ἀξίζει νὰ θυμώσουμε μὲ ὅποιον κάνει τέτοια παρομοίωση (=ἐξωφρενικό).
Ἀλλὰ εἶναι ἐγκληματικὸ ὅταν τὸ τέκνο ἀντιμετωπίζεται σὰν παράσιτο.
Τὸ νὰ φοβόμαστε τὶς λέξεις δὲν ἀποτρέπει τὶς πράξεις.

Τα τέκνα δεν παρασιτούν εις βάρος των γονιών τους αλλά αποτελούν προϋπόθεση της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας της οποίας είναι κύτταρα οι γονείς.

Τὰ τέκνα καταναλώνουν πόρους τῶν γονιῶν καὶ μέχρι μιὰ ὄχι καὶ τόσο περασμένη ἐποχὴ οἱ γονεῖς τὰ ἐξανάγκαζαν νὰ δουλεύουν γιὰ νὰ συμβάλουν στὴν ἀναπλήρωση τῶν πόρων, εἰς βάρος τῆς μόρφωσής τους καὶ τῆς ἀντίληψης ποὺ ἀποκτήσαμε σήμερα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ἀνηλίκων. Οἱ ἐκφράσεις ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ γονεῖς, ἐμπεριεῖχαν τὴν παρομοίωσή τους μὲ παράσιτο. Δὲν φαίνεται νὰ εἶχαν αἴσθηση τοῦ πόσο ἐπιβάρυναν τὴν προϋπόθεση τῆς αὐτοσυντήρησης τῆς κοινωνίας τους, παρὰ ταῦτα ἐπιτυγχανόταν.

Παρασιτισμός είναι όταν φροντίζεις κάτι που δεν βοηθά την αυτοσυντήρησή σου και ομολογώ ότι η σημερινή πυρηνική οικογένεια είναι εν μέρει πεδίο παρασιτισμού των γονιών από τα τέκνα και των τέκνων από τους γονείς. Για αυτό κι οι αναρχικοί ζητάμε την κατάργηση της οικόγενειας στη σημερινή μορφή της. viewtopic.php?f=24&t=54535

Αὐτὸ ποὺ λὲς δὲν περιγράφει παρασιτισμό. Τὸ νὰ λὲς ὅτι ὁ ἕνας παρασιτεῖ στὸν ἄλλο ἀκυρώνει τὸν παρασιτισμό, δὲν ἔχει νόημα ὁ "ἀλληλοπαρασιτισμός". Εἶχες ἕναν πολὺ καλύτερο ὁρισμὸ σὲ προηγούμενο πόστ, στὸν ὁποῖο μποροῦσες νὰ ἀνατρέξεις. Γιατί νὰ δαιμονοποιήσεις κατ' αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ σημερινὴ πυρηνικὴ οἰκογένεια; Θέλω νὰ πῶ ὅτι δυστυχῶς μερικὲς φορὲς ἐκφράζεσαι καταφεύγοντας σὲ ἐπιπόλαιες δαιμονοποιήσεις, ποὺ δὲν θὰ ἐξυπηρετήσουν ποτὲ κανένα ἀπὸ τὰ ζητούμενα τῶν ἀναρχικῶν. Εὐελπιστῶ ὅτι ἡ παραπομπὴ νὰ στοιχειοθετεῖται χωρὶς δαιμονοποιητικὲς ἐκφράσεις, παρ' ὅτι δὲν θὰ τὴ διαβάσω σύντομα.

Δεν νομίζω ότι κατάλαβες τι σου λέει το κείμενο του Van Driem που παρέθεσα. Σου λέει ότι η σημασιολογική αφομοίωση μιας γλώσσας από μια άλλη ισχυρότερη είναι πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την γλωσσική ποικιλότητα από τον γλωσσικό θάνατο αλλἀ αυτός ο κίνδυνος παραμένει εντελώς αόρατος στους πολλούς γιατί η συνειδητοποίησή του απαιτεί γνώση και αντίληψη. Ο μάγειρας Μποτρίνι λέει 'στην μαγειρική δεν αρκεί να έχεις γνώση. Πρέπει να έχεις και αντίληψη. Εσύ μπορεί να έχεις γνώση ξένων γλωσσών αλλά δεν έχεις την αντίληψη να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα. Δεν το λέω αυτό με υβριστική διάθεση. Είναι φυσιολογικό να μην έχεις αντίληψη διότι η εξυπνάδα δεν είναι ταλέντο που είτε έχουμε είτε δεν έχουμε όπως νομίζει ο απλός νους, αλλά κάτι που δεν έχουμε και είτε χτίζουμε είτε δεν χτίζουμε και οι προϋποθέσεις για να χτιστεί δεν είναι τόσο νοητικές με την στενή έννοια αλλά ψυχολογικές. Η αποστασιοποίηση από την εξουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ορθής κατανόησης των ανθρωπίνων πραγμάτων και η γλώσσα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ἔχουμε διαφορετικὲς ἀντιλήψεις καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐγὼ δὲν ἔχω κάποιες δικές σου καὶ ἐσὺ δὲν ἔχεις κάποιες δικές μου. Δὲν βλέπω τί καθιστᾶ καλύτερες τὶς δικές σου, δεδομένης τῆς δηλωμένα στενῆς προσκόλλησής σου σὲ μορφὲς ἐξουσίας ὁλότελα ἀποκρουστικές. Δὲν θαυμάζω καμία ἐξουσία καὶ αὐτὸ μὲ καθιστᾶ περισσότερο ἀποστασιοποιημένο ἀπὸ σένα.

Δὲν ἔχω πεῖ τίποτε περισσότερο ὅτι ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν σημασιολογικὴ ἀφομοίωση μιᾶς γλώσσας ἀπὸ μιὰ ἄλλη μὲ ἐπιρροὴ (τί πά' νὰ πεῖ "ἰσχυρότερη", χωρὶς τὴν ἀνωτερότητα ἰσχύος τῶν ὁμιλητῶν της;) ἔγκειται στοὺς ὁμιλητὲς καὶ ὄχι στὴ γλῶσσα τους. Ἡ γνώση καὶ ἡ ἀντίληψη βρίσκονται στοὺς ὁμιλητές, ὄχι στὴ γλῶσσα. Αὐτὰ γράφουν καὶ οἱ πηγές σου.

Το κείμενο στο παρέθεσα για να κάνεις το πρώτο βήμα κατανόησης του τι είναι η γλωσσικη σχετικότητα. Γλωσσική σχετικότητα σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας περίπου ισότιμο με άλλα μέσα μέσα επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι εκφραστής μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας. Είναι δηλαδή για έναν πολιτισμό ότι είναι η σκοτεινή ύλη για το σύμπαν. Η γλώσσα δεν αφήνει ποτέ αλώβητο τον τρόπο σκέψης του ομιλητή. Έχει τεραστία σημασία για παρἀδειγμα αν η γλώσσα ρέπει προς τον υποκειμενισμό (όπως οι νεώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες) και έτσι ἠ σκέψη γίνεται νεφελώδης και αφαιρετική ή αν ρέπει προς τον αντικειμενισμό (όπως στα λατινικά) και η σκέψη εμφανίζεται πιο βατή και διαφανής.

Ἐπιμένεις νὰ ὑποστηρίζεις ἕνα γλωσσολογικὸ βουντοῦ, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται μὲ τὴν γλωσσολογικὴ σχετικότητα. Προκαταλαμβάνεις τὴ σχέση τοῦ ὁμιλητῆ μὲ τὴ γλῶσσα του ("ἐκφραστὴς μιᾶς συγκεκριμένης νοοτροπίας"), ἀλλὰ ἀγνοεῖς τὴν οὐσία της καὶ ὡς ἐκ τούτου προτιμᾶς συσκοτισμένες ἀναλογίες τύπου "σκοτεινῆς ὕλης". Ἂν πάρω τὴν παραδοχή σου ὅτι ἡ γλῶσσα δὲν ἀφήνει ἀλώβητη τὸν τρόπο σκέψης, τότε πῶς γίνεται νὰ γνωρίζεις τὸν τρόπο σκέψης πρὶν τὶς ἀλλαγὲς ποὺ ἐπιφέρει ἡ γλῶσσα; Ἕνας μεγάλος Φυσικὸς κάποτε χρειάστηκε νὰ κάνει διαλέξεις στὰ πορτογαλικά, τὰ ὁποῖα ἔμαθε πολὺ καλά, ἀλλὰ δὲν ἄλλαξε τὸν τρόπο ποὺ σκεφτόταν τὴ Φυσική. Ὑποτιμᾶς τοὺς τρόπους σκέψης τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ παρουσιάζουν τὴν ἔκφρασή τους περιορισμένη σὲ μιὰ γλῶσσα.

Ἂς συγκρίνουμε μὲ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Κονδύλη, ποὺ μοῦ λὲς ὅτι ἀναδεικνύει το παρακάτω:

Antipnevma έγραψε: 29 Ιουν 2024, 22:12 Έχει τεραστία σημασία για παρἀδειγμα αν η γλώσσα ρέπει προς τον υποκειμενισμό (όπως οι νεώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες) και έτσι ἠ σκέψη γίνεται νεφελώδης και αφαιρετική ή αν ρέπει προς τον αντικειμενισμό (όπως στα λατινικά) και η σκέψη εμφανίζεται πιο βατή και διαφανής.

Αυτό αναδεικνύει ο Κονδύλης σε αυτό το απόσπασμα από συνέντευξή του:

'Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα -γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο- νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους.'

Πουθενὰ ὁ Κονδύλης δὲν ἀναφέρεται σὲ σκέψη, παρὰ μόνο σὲ γλῶσσα, εἰδικότερα τὴ δική του γλωσσικὴ ἱκανότητα ἔκφρασης ποὺ βελτιώθηκε μὲ τὴν ἐξοικείωσή του στὶς ἀρχαῖες γλῶσσες. Διάβασα πολὺ προσεκτικὰ τί γράφει τὸ ἀπόσπασμα. Ἀντίθετα ἐσὺ φαντασιώνεσαι κάποια προνομιακὴ πρόσβαση στὴ σκέψη τοῦ ὁποιουδήποτε ὑποκειμένου. Οἱ διαπιστώσεις σου ὅτι ἡ σκέψη εἶναι "νεφελώδης", "βατή", "ἀφαιρετικὴ" καὶ "διαφανής", δὲν προέρχονται ἀπὸ τὰ νοήματα τῆς γλωσσικῆς ἔκφρασης, ἀλλὰ ἀπὸ "ροπὲς" τῆς γλώσσας πρὸς τὸν ὑποκειμενισμό, τὸν ἀντικειμενισμὸ ἢ δὲν ξέρω ἐγὼ ποιά ἄλλη ἰδέα!

Σε αυτά που διαβάζεις από μένα σε ξενίζει πάνω απ' όλα η νοοτροπία μιας σκέψης με χειροπιαστά ερείσματα, γιατι σου είναι εντελώς ξένη μιας και τελείς έγκλειστος μέσα σε νεφελώματα, μέσα σε αφαιρέσεις. Και αυτός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία μέσα μας. Το να σκεφτόμαστε με γνώμονα γλωσσικά νεφελώματα (π.χ. θεός) είναι σύμπτωμα ότι έχουμε μολυνθεί από το μικρόβιο της εξουσίας.

Δὲν μὲ ξενίζει ἡ σκέψη σου. Εἶναι προσκολλημένη καὶ ὡς ἐκ τούτου δεσμευμένη μὲ τρόπο κατὰ βάθος ἀνελεύθερο.

Ἐκλογικεύει τὴν ἀνελευθερία της σὲ θεωρίες καὶ ὁρισμοὺς καὶ υἱοθετεῖ φιλολογικὲς ἀξιολογήσεις καὶ ἐν τέλει προβαίνει σὲ δαιμονοποιήσεις (τὸ ἀντίθετο τῆς ἀποθέωσης, ἀλλὰ μὲ ἀποτέλεσμα ταυτόσημο τῆς θεο-ποίησης), δηλαδὴ μεταχειρίζεται τὶς ἴδιες νοοτροπίες ποὺ ἀπορρίπτει ὡς "νεφελώδεις".

Τί πιὸ χειροπιαστὸ ἔρεισμα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μιᾶς γλωσσικῆς κοινότητας, μιᾶς κοινότητας ὁμιλητῶν. Τῶν δικῶν μας βιωμάτων μὲ τὴ γλῶσσα. Ἐγὼ αὐτὰ προσκόμισα.


Ἔχεις κάτι δονκιχωτικὸ ποὺ συμπάθησα, ὅμως.

Ανίκητος έγραψε: 30 Ιουν 2024, 04:29

Antipnevma έγραψε: 29 Ιουν 2024, 22:12 Δεν υπάρχει 'υγεία', υπάρχει δύναμη. Το χέρι μου το κουνάω επειδή έχω την δύναμη που μου επιτρέπει να το κάνω. Αυτή η δύναμη δεν είναι δεδομένη γιατί η δύναμη υπόκειται σε μηχανισμούς αυτοσυντήρησης. Όταν είχα πέσει με την μηχανή και τραυμάτισα τον ώμο δεν μπορούσα να το κουνήσω. Δηλάδη απώλεσα μέρος της δυνάμεως μου την οποία αργότερα αναπλήρωσα μέσω των μηχανισμών αυτοσυντήρησης που διαθέτω. Η υγεία λοιπόν έιναι μια αφαιρετική ἐννοια όπως το φρούτο. Δεν υπάρχει 'φρούτο', υπάρχουν διάφοροι καρποί που ονομάζονται έτσι για αμιγώς πολιτισμικούς λόγους. Η ντομάτα, η ελία, το φασολάκι, η μελιτζάνα και ο κόκκος του σιταριού δεν θεωρούνται φρούτα αλλά βοτανολογικά ήτοι επιστημονικά και αυτά καρποί είναι.

Η υγεία δεν είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από την δύναμη με την ίδια έννοια που ούτε το φρούτο είναι επιστημονικά/εμπειρικά κάτι διακριτό από τον καρπό.

"Ἕνα ρόδο, ὅποιο ἄλλο ὄνομα καὶ νὰ εἶχε, τὸ ἴδιο γλυκὸ ἄρωμα θὰ σκορποῦσε", ἀναφέρει ἡ σεξπηρικὴ φράση.

Γιατί νὰ ὑπάρχει μόνο δύναμη κι ὄχι ὑγεία; Ἕνα τραυματισμένο χέρι ἔχει ἀπωλέσει τὴν ὑγεία του καὶ ἐσὺ τὸ βιώνεις σὰν νὰ ἀπώλεσε τὴν δύναμη ποὺ σοῦ ἐπιτρέπει νὰ τὸ κινεῖς. Χρησιμοποιῶ μιὰ ἔκφραση καὶ ἐσὺ μιὰ ἄλλη, γιὰ νὰ περιγράψουμε τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Καὶ τὸ περιγράφουμε σωστὰ κι οἱ δύο, στὸ βαθμὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἐπικοινωνία. Γιατί πασχίζεις νὰ βγάλεις καλύτερη τὴν δική σου ἔκφραση;

Ὁμοίως, ὅταν συναναστραφῶ μὲ βοτανολόγους θὰ προτιμήσω νὰ πῶ τὰ φροῦτα καρποὺς καὶ ὅταν ψωνίζω στὴ λαϊκὴ θὰ προτιμήσω νὰ πῶ τὰ φροῦτα φροῦτα. Ἡ χρήση ὅμως εἶναι ἐλεύθερη. Προτιμᾶς ἐσύ, ἂς ποῦμε, νὰ τὰ λὲς σὲ κάθε κοινωνικὴ περίσταση "καρπούς", γιατί, κατ' ἐσὲ "δὲν ὑπάρχει 'φροῦτο'", εἶναι ἀφαιρετικὴ ἔννοια! (πβλ. there is no spoon )

Ὅμως αὐτὴ ἡ λεκτικὴ προτίμηση δὲν ἀλλάζει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρέφεσαι, ἀλλὰ δημιουργεῖ ἐντυπώσεις γιὰ τὴν κοινωνικὴ σχέση ποὺ προτιμᾶς νὰ ἔχεις μαζί τους. Ἐν προκειμένῳ, προτιμᾶς μιὰ λέξη μὲ τὴν ὁποία θὰ γίνεις λίγο πιὸ ἀρεστὸς στοὺς βοτανολόγους (παρ' ὅτι τὴν προτιμᾶς γιὰ ἄσχετους λόγους) καὶ λίγο πιὸ ἀδιάφορος στοὺς λαϊκατζῆδες. Τὶς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὶς γλωσσικές σου προτιμήσεις, δὲν τὶς καθορίζει ἡ γραμματική, ἀλλὰ οἱ κοινωνικὲς συμβάσεις γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖ κάποιος τὴ γλῶσσα. Κι αὐτὲς δὲν τὶς καθορίζει οὔτε ἡ κρατικὴ "πρότυπη νεοελληνικὴ γλῶσσα", τὶς καθορίζουν τὸ κράτος τὸ ἴδιο (μὲ λειτουργοὺς καὶ δασκαλάκους) σὺν φυσικὰ οἱ κοινωνικὲς σχέσεις τῶν λοιπῶν ὁμιλητῶν.


Ἡ φαινομενικὴ διαφορὰ ποὺ ἀποκαλεῖς πολιτισμικὴ (sic), δὲν ὑπάρχει ἀνάμεσα στὶς λέξεις οὔτε καταγράφεται σὲ καμία γραμματικὴ (γιὰ νὰ εἶμαι πιὸ ἀκριβής, στὴν γραμματικὴ θὰ συναντήσεις τὸν ὅρο "λόγια" γιὰ νὰ δείξει ἐπιρροή). Ὅταν γράφεις δηλαδή:

Η φαινομενική διαφορά μεταξύ υγείας/δύναμης και φρούτου/καρπού είναι τεχνητή δηλαδή πολιτισμική.

Ἐγὼ τί νὰ καταλάβω, ὅτι ὑπάρχουν δύο πολιτισμοί; Ὁ πολιτισμὸς Α ποὺ μιλάει γιὰ ὑγεία καὶ φροῦτα; Καὶ ὁ πολιτισμὸς Β ποὺ μιλάει γιὰ δύναμη καὶ καρπούς;

Και η έννοια μαγειρεύω αφαιρετική είναι και για αυτό πολλές γλώσσες (π.χ. τα αρχαία ελληνικά) δεν έχουν τέτοια έννοια. Στα αρχαία η λέξη μάγειρος σήμαινε χασάπης. Δεν υπάρχει μαγείρεμα. Σε καθαρά εμπειρικούς όρους υπάρχουν απλώς διάφοροι τρόποι μετατροπής βιολογικών υλών σε κάτι βρώσιμο ή γευστικότερο. Ένας τέτοιος είναι π.χ. το φούρνισμα φρατζόλας που μετατρέπει ένα προϊόν ακατάλληλο για βρώση σε κάτι λαχταριστό όμως αυτό δεν θεωρείται μαγείρεμα. Ένας άλλος τέτοιος τρόπος είναι η κονσερβοποίηση φρούτων η οποία κάνει τα φρούτα πολύ γευστικότερα σε σχέση με την ωμή τους κατανάλωση όμως ούτε αυτό θεωρείται μαγείρεμα.

Ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖς τὴν σιγουριά σου ὅτι μιὰ ἔννοια στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε; Τὸ ἐπιχείρημα τῆς ἀπουσίας στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ μιᾶς ἔκφρασης ποὺ νὰ ταιριάζει σὲ μιὰ ἔννοια ποὺ ἔχεις ἐσὺ σήμερα, δὲν στοιχειοθετεὶ τὴν ἀπουσία τῆς ἔννοιας ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἀρχαιότητας. (Absence of evidence is not evidence of absence ποὺ λέν' )

Στὴν ἀρχαιότητα καὶ μαγειρία ὑπῆρχαν καὶ συνταγὲς ἔγραφαν καὶ ἐκφράσεις γιὰ τὴν κατεργασία καὶ ἐπεξεργασία τῆς τροφῆς ὑπῆρχαν. Ὅτι δὲν σοῦ ταιριάζουν οἱ ἐκφράσεις τῆς ἀρχαιότητας μὲ αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε σήμερα μὲ μιὰ λέξη μαγείρεμα, δὲν σημαίνει "πὼς δὲν ὑπάρχει μαγείρεμα".

Αὐτὲς οἱ ἀντιλήψεις ταιριάζουν στὸ 17ο αἰῶνα, τάχα οἱ πρωτόγονοι λαοὶ στεροῦνται ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἐννοιῶν, γιὰ νὰ συγκαλύψουν τὴν ἄγνοιά τους, ἂν ὄχι καὶ τὸ ρατσισμό τους.

Ένα βρέφος δεν παρασιτεί εις βάρος της μάνας του.

Τί ἐπιστρέφει δηλαδὴ ἕνα βρέφος στὴ μάνα γιὰ νὰ ἀναπληρώσει τὶς δυνάμεις της;
Ἡ διαφορὰ εἶναι πώς τὸ βρέφος δὲν ὀργανώνει τὶς διαπροσωπικὲς συνθῆκες εἰς βάρος τῶν συμφερόντων τῶν γονιῶν.
(Ἕνα τέκνο ἐνήλικο ὅμως, ποὺ μεταχειρίζεται τὶς διαπροσωπικές του σχέσεις προκειμένου νὰ ἀποσπᾶ, χωρὶς καμία ἀνταπόδωση, πόρους ἀπὸ τοὺς γονεῖς, ἀξίζει τὸ χαρακτηρισμό.)

Ἐγὼ ὅμως ἔφερα ἕνα παράδειγμα παρερμηνειῶν τῆς ἐξουσίας προκειμένου νὰ δείξω τὴν προτίμησή μου στὶς συνθῆκες "χρήσης" καὶ "κατάχρησης ἐξουσίας" ὡς βάση μιᾶς συζήτησης στὴν ἀναζήτηση τοῦ ὁρίου.

Δὲν βαριέσαι ὅμως, δὲν τὸ κατάλαβες καὶ συνεχίζεις στὸ ἴδιο τροπάριο, νὰ ἀμολᾶς τὶς ἀράδες ὅπως σοῦ ἀρέσει ἐσένα νὰ καταλαβαίνεις τὸν κόσμο, γιατί θεωρεῖς τοὺς ἄλλους "προσκυνημένους" καὶ ἀνάξιους τῆς προσοχῆς σου.

Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως εξωφρενικό να παρομοιάζεται ένα τέκνο με ένα παράσιτο.

Συμφωνῶ, κανένα βρέφος ἢ τέκνο δὲν πρέπει νὰ παρομοιάζεται μὲ παράσιτο, ἀξίζει νὰ θυμώσουμε μὲ ὅποιον κάνει τέτοια παρομοίωση (=ἐξωφρενικό).
Ἀλλὰ εἶναι ἐγκληματικὸ ὅταν τὸ τέκνο ἀντιμετωπίζεται σὰν παράσιτο.
Τὸ νὰ φοβόμαστε τὶς λέξεις δὲν ἀποτρέπει τὶς πράξεις.

Τα τέκνα δεν παρασιτούν εις βάρος των γονιών τους αλλά αποτελούν προϋπόθεση της αυτοσυντήρησης της κοινωνίας της οποίας είναι κύτταρα οι γονείς.

Τὰ τέκνα καταναλώνουν πόρους τῶν γονιῶν καὶ μέχρι μιὰ ὄχι καὶ τόσο περασμένη ἐποχὴ οἱ γονεῖς τὰ ἐξανάγκαζαν νὰ δουλεύουν γιὰ νὰ συμβάλουν στὴν ἀναπλήρωση τῶν πόρων, εἰς βάρος τῆς μόρφωσής τους καὶ τῆς ἀντίληψης ποὺ ἀποκτήσαμε σήμερα γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ἀνηλίκων. Οἱ ἐκφράσεις ποὺ χρησιμοποιοῦσαν οἱ γονεῖς, ἐμπεριεῖχαν τὴν παρομοίωσή τους μὲ παράσιτο. Δὲν φαίνεται νὰ εἶχαν αἴσθηση τοῦ πόσο ἐπιβάρυναν τὴν προϋπόθεση τῆς αὐτοσυντήρησης τῆς κοινωνίας τους, παρὰ ταῦτα ἐπιτυγχανόταν.

Παρασιτισμός είναι όταν φροντίζεις κάτι που δεν βοηθά την αυτοσυντήρησή σου και ομολογώ ότι η σημερινή πυρηνική οικογένεια είναι εν μέρει πεδίο παρασιτισμού των γονιών από τα τέκνα και των τέκνων από τους γονείς. Για αυτό κι οι αναρχικοί ζητάμε την κατάργηση της οικόγενειας στη σημερινή μορφή της. viewtopic.php?f=24&t=54535

Αὐτὸ ποὺ λὲς δὲν περιγράφει παρασιτισμό. Τὸ νὰ λὲς ὅτι ὁ ἕνας παρασιτεῖ στὸν ἄλλο ἀκυρώνει τὸν παρασιτισμό, δὲν ἔχει νόημα ὁ "ἀλληλοπαρασιτισμός". Εἶχες ἕναν πολὺ καλύτερο ὁρισμὸ σὲ προηγούμενο πόστ, στὸν ὁποῖο μποροῦσες νὰ ἀνατρέξεις. Γιατί νὰ δαιμονοποιήσεις κατ' αὐτὸ τὸν τρόπο τὴ σημερινὴ πυρηνικὴ οἰκογένεια; Θέλω νὰ πῶ ὅτι δυστυχῶς μερικὲς φορὲς ἐκφράζεσαι καταφεύγοντας σὲ ἐπιπόλαιες δαιμονοποιήσεις, ποὺ δὲν θὰ ἐξυπηρετήσουν ποτὲ κανένα ἀπὸ τὰ ζητούμενα τῶν ἀναρχικῶν. Εὐελπιστῶ ὅτι ἡ παραπομπὴ νὰ στοιχειοθετεῖται χωρὶς δαιμονοποιητικὲς ἐκφράσεις, παρ' ὅτι δὲν θὰ τὴ διαβάσω σύντομα.

Δεν νομίζω ότι κατάλαβες τι σου λέει το κείμενο του Van Driem που παρέθεσα. Σου λέει ότι η σημασιολογική αφομοίωση μιας γλώσσας από μια άλλη ισχυρότερη είναι πολύ μεγαλύτερος κίνδυνος για την γλωσσική ποικιλότητα από τον γλωσσικό θάνατο αλλἀ αυτός ο κίνδυνος παραμένει εντελώς αόρατος στους πολλούς γιατί η συνειδητοποίησή του απαιτεί γνώση και αντίληψη. Ο μάγειρας Μποτρίνι λέει 'στην μαγειρική δεν αρκεί να έχεις γνώση. Πρέπει να έχεις και αντίληψη. Εσύ μπορεί να έχεις γνώση ξένων γλωσσών αλλά δεν έχεις την αντίληψη να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα. Δεν το λέω αυτό με υβριστική διάθεση. Είναι φυσιολογικό να μην έχεις αντίληψη διότι η εξυπνάδα δεν είναι ταλέντο που είτε έχουμε είτε δεν έχουμε όπως νομίζει ο απλός νους, αλλά κάτι που δεν έχουμε και είτε χτίζουμε είτε δεν χτίζουμε και οι προϋποθέσεις για να χτιστεί δεν είναι τόσο νοητικές με την στενή έννοια αλλά ψυχολογικές. Η αποστασιοποίηση από την εξουσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ορθής κατανόησης των ανθρωπίνων πραγμάτων και η γλώσσα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ἔχουμε διαφορετικὲς ἀντιλήψεις καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐγὼ δὲν ἔχω κάποιες δικές σου καὶ ἐσὺ δὲν ἔχεις κάποιες δικές μου. Δὲν βλέπω τί καθιστᾶ καλύτερες τὶς δικές σου, δεδομένης τῆς δηλωμένα στενῆς προσκόλλησής σου σὲ μορφὲς ἐξουσίας ὁλότελα ἀποκρουστικές. Δὲν θαυμάζω καμία ἐξουσία καὶ αὐτὸ μὲ καθιστᾶ περισσότερο ἀποστασιοποιημένο ἀπὸ σένα.

Δὲν ἔχω πεῖ τίποτε περισσότερο ὅτι ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν σημασιολογικὴ ἀφομοίωση μιᾶς γλώσσας ἀπὸ μιὰ ἄλλη μὲ ἐπιρροὴ (τί πά' νὰ πεῖ "ἰσχυρότερη", χωρὶς τὴν ἀνωτερότητα ἰσχύος τῶν ὁμιλητῶν της;) ἔγκειται στοὺς ὁμιλητὲς καὶ ὄχι στὴ γλῶσσα τους. Ἡ γνώση καὶ ἡ ἀντίληψη βρίσκονται στοὺς ὁμιλητές, ὄχι στὴ γλῶσσα. Αὐτὰ γράφουν καὶ οἱ πηγές σου.

Το κείμενο στο παρέθεσα για να κάνεις το πρώτο βήμα κατανόησης του τι είναι η γλωσσικη σχετικότητα. Γλωσσική σχετικότητα σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν είναι απλώς ένα μέσο επικοινωνίας περίπου ισότιμο με άλλα μέσα μέσα επικοινωνίας. Η γλώσσα είναι εκφραστής μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας. Είναι δηλαδή για έναν πολιτισμό ότι είναι η σκοτεινή ύλη για το σύμπαν. Η γλώσσα δεν αφήνει ποτέ αλώβητο τον τρόπο σκέψης του ομιλητή. Έχει τεραστία σημασία για παρἀδειγμα αν η γλώσσα ρέπει προς τον υποκειμενισμό (όπως οι νεώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες) και έτσι ἠ σκέψη γίνεται νεφελώδης και αφαιρετική ή αν ρέπει προς τον αντικειμενισμό (όπως στα λατινικά) και η σκέψη εμφανίζεται πιο βατή και διαφανής.

Ἐπιμένεις νὰ ὑποστηρίζεις ἕνα γλωσσολογικὸ βουντοῦ, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται μὲ τὴν γλωσσολογικὴ σχετικότητα. Προκαταλαμβάνεις τὴ σχέση τοῦ ὁμιλητῆ μὲ τὴ γλῶσσα του ("ἐκφραστὴς μιᾶς συγκεκριμένης νοοτροπίας"), ἀλλὰ ἀγνοεῖς τὴν οὐσία της καὶ ὡς ἐκ τούτου προτιμᾶς συσκοτισμένες ἀναλογίες τύπου "σκοτεινῆς ὕλης". Ἂν πάρω τὴν παραδοχή σου ὅτι ἡ γλῶσσα δὲν ἀφήνει ἀλώβητη τὸν τρόπο σκέψης, τότε πῶς γίνεται νὰ γνωρίζεις τὸν τρόπο σκέψης πρὶν τὶς ἀλλαγὲς ποὺ ἐπιφέρει ἡ γλῶσσα; Ἕνας μεγάλος Φυσικὸς κάποτε χρειάστηκε νὰ κάνει διαλέξεις στὰ πορτογαλικά, τὰ ὁποῖα ἔμαθε πολὺ καλά, ἀλλὰ δὲν ἄλλαξε τὸν τρόπο ποὺ σκεφτόταν τὴ Φυσική. Ὑποτιμᾶς τοὺς τρόπους σκέψης τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ παρουσιάζουν τὴν ἔκφρασή τους περιορισμένη σὲ μιὰ γλῶσσα.

Ἂς συγκρίνουμε μὲ τὸ ἀπόσπασμα τοῦ Κονδύλη, ποὺ μοῦ λὲς ὅτι ἀναδεικνύει το παρακάτω:

Antipnevma έγραψε: 29 Ιουν 2024, 22:12 Έχει τεραστία σημασία για παρἀδειγμα αν η γλώσσα ρέπει προς τον υποκειμενισμό (όπως οι νεώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες) και έτσι ἠ σκέψη γίνεται νεφελώδης και αφαιρετική ή αν ρέπει προς τον αντικειμενισμό (όπως στα λατινικά) και η σκέψη εμφανίζεται πιο βατή και διαφανής.

Αυτό αναδεικνύει ο Κονδύλης σε αυτό το απόσπασμα από συνέντευξή του:

'Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα -γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο- νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους.'

Πουθενὰ ὁ Κονδύλης δὲν ἀναφέρεται σὲ σκέψη, παρὰ μόνο σὲ γλῶσσα, εἰδικότερα τὴ δική του γλωσσικὴ ἱκανότητα ἔκφρασης ποὺ βελτιώθηκε μὲ τὴν ἐξοικείωσή του στὶς ἀρχαῖες γλῶσσες. Διάβασα πολὺ προσεκτικὰ τί γράφει τὸ ἀπόσπασμα. Ἀντίθετα ἐσὺ φαντασιώνεσαι κάποια προνομιακὴ πρόσβαση στὴ σκέψη τοῦ ὁποιουδήποτε ὑποκειμένου. Οἱ διαπιστώσεις σου ὅτι ἡ σκέψη εἶναι "νεφελώδης", "βατή", "ἀφαιρετικὴ" καὶ "διαφανής", δὲν προέρχονται ἀπὸ τὰ νοήματα τῆς γλωσσικῆς ἔκφρασης, ἀλλὰ ἀπὸ "ροπὲς" τῆς γλώσσας πρὸς τὸν ὑποκειμενισμό, τὸν ἀντικειμενισμὸ ἢ δὲν ξέρω ἐγὼ ποιά ἄλλη ἰδέα!

Σε αυτά που διαβάζεις από μένα σε ξενίζει πάνω απ' όλα η νοοτροπία μιας σκέψης με χειροπιαστά ερείσματα, γιατι σου είναι εντελώς ξένη μιας και τελείς έγκλειστος μέσα σε νεφελώματα, μέσα σε αφαιρέσεις. Και αυτός είναι ο μηχανισμός με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία μέσα μας. Το να σκεφτόμαστε με γνώμονα γλωσσικά νεφελώματα (π.χ. θεός) είναι σύμπτωμα ότι έχουμε μολυνθεί από το μικρόβιο της εξουσίας.

Δὲν μὲ ξενίζει ἡ σκέψη σου. Εἶναι προσκολλημένη καὶ ὡς ἐκ τούτου δεσμευμένη μὲ τρόπο κατὰ βάθος ἀνελεύθερο.

Ἐκλογικεύει τὴν ἀνελευθερία της σὲ θεωρίες καὶ ὁρισμοὺς καὶ υἱοθετεῖ φιλολογικὲς ἀξιολογήσεις καὶ ἐν τέλει προβαίνει σὲ δαιμονοποιήσεις (τὸ ἀντίθετο τῆς ἀποθέωσης, ἀλλὰ μὲ ἀποτέλεσμα ταυτόσημο τῆς θεο-ποίησης), δηλαδὴ μεταχειρίζεται τὶς ἴδιες νοοτροπίες ποὺ ἀπορρίπτει ὡς "νεφελώδεις".

Τί πιὸ χειροπιαστὸ ἔρεισμα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μιᾶς γλωσσικῆς κοινότητας, μιᾶς κοινότητας ὁμιλητῶν. Τῶν δικῶν μας βιωμάτων μὲ τὴ γλῶσσα. Ἐγὼ αὐτὰ προσκόμισα.


Ἔχεις κάτι δονκιχωτικὸ ποὺ συμπάθησα, ὅμως.

Είναι τόσα πολλά τα ζητήματα που θέλω μέρες για τα απαντήσω όλα. Είναι εύκολο να λες λάθος πράγματα με την ίδια έννοια που είναι εύκολο να ρίξεις βότσαλα σε πηγάδι. Το να πας να βγάλεις τα βότσαλα όμως είναι δύσκολο γιατί πρέπει να κατέβεις στα έγκατα της γης.

Υφίσταται μια διαφορά μεταξύ της ιδιότητας του αληθινού και της ιδιότητας του πραγματικού που δεν έχεις συλλάβει. Η έννοια άνθρωπος είναι πραγματική. Ο άνθρωπος είναι ένα όν διακριτό από άλλα ζώα με διάφορα αντικειμενικά κριτήρια. Η έννοια θεός είναι αληθινή αλλά όχι πραγματική. Ο θεός είναι αληθινός στον βαθμό που διάφορες κουλτούρες και διάφοροι άνθρωποι ερμηνεύουν την έννοια του θεού κατά το δοκούν και τον θεωρούν υπαρκτό. Ο θεός δηλαδή είναι μια έννοια υποκειμενική αν και οι θρησκευόμενοι και ένθεοι άνθρωποι εννοείται πως δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Μόνο οι άθεοι είναι σε θέση να το καταλάβουν. Οι άθεοι γνωρίζουν ότι ο θεός δεν είναι πραγματική έννοια γιατί δεν μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια η υπόστασή του και γνωρίζουν επιπλέον ότι τα όσα υποστηρίζουν οι ένθεοι για αυτόν δεν έχουν εμπειρική βάση.

Το φρούτο είναι μια έννοια που έχει την ιδιότητα του αληθινού αλλά δεν έχει την ιδιότητα του πραγματικού. Πραγματικό είναι αυτό που βοτανολογικά ορίζεται ως καρπός. Το φασολάκι είναι καρπός, η ελιά είναι καρπός, η μελιτζάνα είναι καρπός, ο κόκκος σιταριού είναι καρπός, το ροδάκινο είναι καρπός και το λεμόνι είναι καρπός. Όμως αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις ποιό απ' όλα αυτά είναι φρούτα θα σου πουν το ροδάκινο και το λεμόνι. Η κατηγορία φρούτο λοιπόν δεν έχει ουσιαστική ήτοι εμπερική βάση γιατί πραγματικό είναι μόνο αυτό που μπορεί να διακριθεί από άλλα πράγματα δηλαδή ό,τι διαθέτει αντικειμενικότητα.

Η έννοια καρπός αναμφίβολα διαθέτει αντικειμενικότητα. Καρπό λέμε ένα συγκεκριμένο μέρος ενός φυτού που διακρίνεται από τα άλλα μέρη ενός φυτού (π.χ. σπόρος ή ρίζα) με αντικειμενικά βοτανολογικά κριτήρια. Η έννοια φρούτο δεν διαθέτει αντικειμενικότητα γιατί το τι συνιστά φρούτο και τι όχι είναι ζητήμα υποκειμενικής ερμηνείας. Ο λόγος για τον οποίο θεωρούμε το ροδάκινο και το λεμόνι φρούτο ενώ την γλυκοπατάτα και την ελιά όχι είναι με άλλα λόγια καθαρά πολιτισμικός δηλαδή υποκειμενικός και επιστημονικά δεν μπορεί να σταθεί.

Η έννοια υγεία είναι αληθινή αλλά δεν είναι πραγματική. Δεν είναι πραγματική γιατί δεν είναι έννοια εμπερικά μετρήσιμη και αυτός είναι ο λόγος που μπορούν και ανθούν πολλές ψευδοεπιστήμες και παρανοήσεις γύρω από την έννοια της υγείας και του υγειούς. Πάρε τα εξής παραδείγματα.

Το αν η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το υγιές ή αρρώστια όπως πίστευαν οι γιατροί παλιότερα είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η ομοφυλοφιλία είναι μια ανωμαλία της σεξουαλικής έκφρασης (ανωμαλία με την αξιολογικά ουδέτερη έννοια ότι είναι πολύ λιγότερο συχνή από την ετεροφιλοφιλία) η οποία δεν χρήζει ιατρικής θεραπείας γιατί δεν δημιουργεί κανένα ιατρικό πρόβλημα και η οποία ούτως ή άλλως δεν γίνεται να μεταβληθεί. Το μόνο πρόβλημα που ενδέχεται να δημιουργήσει η ομοφυλοφιλία είναι ψυχολογικό και κοινωνικό αλλά η λύση αυτών των προβλημάτων είναι ζήτημα της πολιτικής και όχι της ιατρικής επιστήμης.

Το αν η πλατυποδία είναι κάτι το φυσιολογικό ή παραμόρφωση είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η πλατυποδία αποτελεί βιολογικό απομεινάρι παλαιότερων εξελικτικών βαθμίδων (π.χ. οι γορίλλες και οι χιμπατζήδες έχουν χαλαρή πλατυποδία) και στις περισσότερες περιπτώσεις (που αφορούν δηλαδή χαλαρή πλατυποδία) δεν δημιουργεί πρόβλημα που χρήζει ιδιαίτερη αντιμετώπιση πέρα από ασκήσεις για ενίσχυση ορισμένων μυών και σήμερα μας φαντάζει αστείο ότι παλιότερα οι γιατροί εξαιρούσαν τους πλατύποδες από τον στρατό.

Το αν η περιτομή των αρσενικών βρεφών που κάνουν οι γιατροί στις ΗΠΑ είναι κάτι ιατρικά επωφελές ή όχι είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η πρακτική δεν μπορεί να δικαιολογηθεί κατά κάποιον τρόπο όσο και να επιμένει η αμερικανική κοινωνία ότι η πρακτική έχει οφέλη. Ιατρικά η περιτομή δεν βλάπτει το άτομο όμως ενδέχεται να επηρεάσει την σεξουαλική επαφή δυσμενώς γιατί η πόσθη είναι μεταξύ άλλων όργανο εξειδικευμένο στην ομαλή διείσδυση του γυναικείου κόλπου.

Δεν υπάρχει υγεία γιατί δεν μετριέται και δεν τεστάρεται. Ο αιματοκρίτης μετριέται. Η πίεση του αίματος μετριέται. Χίλια δύο πράγματα μπορεί να μετρήσει και να τεστάρει ο παθολόγος και κανένα από αυτά δεν λέγεται υγεία. Η υγεία δεν μετριέται και δεν τεστάρεται γιατί είναι έννοια φάντασμα. Αυτό που υπάρχει λέγεται σωματική ισχύς και διαπιστώνεται στον βαθμό που κάθε μέρος η όργανο του σώματος ξεχωριστά προωθεί την αυτοσυντήρηση του ατόμου. Στον βαθμό που δεν έχει αυτή την δυνατότητα υπάρχει αδυναμία. Και εννοείται πως η ισχύς είναι μια έννοια εύπλαστη μεν (όπως όλες οι πραγματικές έννοιες) αλλά όχι αυθαίρετη. Οι πλασματικές έννοιες όπως η υγεία είναι αντίθετα απόλυτες και αυθαίρετες γιατί δεν διαθέτουν αντικειμενικά κριτήρια εφαρμοσιμότητας. Πάρε το εξής παράδειγμα: μπορείς να έχεις AIDS και να είσαι ταύρος γιατί η διαχείριση του ιού που προκαλεί το σύνδρομο ανασοποιητικής ανεπάρκειας είναι πιο εύκολη από την διαχείρηση του διαβήτη. Όμως άμα έβγαινες στον δρόμο και έθετες στον κόσμο την εξής ερώτηση 'ένας άνθρωπος που έχει AIDS και παίρνει φάρμακα έχει ξεπεράσει την αρρώστια ή όχι;' είναι φανερό ότι οι περισσότεροι θα σου απαντούσαν όχι. Αν ρώταγες 'ένας άνθρωπος που έχει διαβήτη και παίρνει ινσουλίνη και τρέφεται σωστά έχει ξεπεράσει την αρρώστια ή όχι;'. Οι περισσότεροι θα σου έλεγαν ναι. Βλέπεις λοιπόν πόσο πολύ επηρεάζουν πολιτισμικοί παράγοντες τις ιδέες μας περί υγείας και αρρώστιας; Ο λόγος που αυτές οι ιδέες είναι τόσο επιρρεπείς σε πολιτισμικές ερμηνείες είναι ακριβώς η αφαιρετικότητα και πλασματικότητά τους δηλαδή το ότι είναι μεν αληθινές αλλά όχι πραγματικές.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τεχνικές επεξεργασίας της τροφής. Δεν υπήρχε το επάγγελμα του μάγειρα με την σημερινή έννοια ούτε ή έννοια του μαγειρεύω όπως την ξέρουμε εμείς. Υπήρχαν έννοιες όπως 'βράζω' ἠ 'ετοιμάζω δείπνο'. Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ θεωρούσαν στην κουλτούρα τους την παρασκευή τροφής ως εξειδικευμένη εργασία. Θεωρούσαν π.χ. τον σιδερά και τον γλύπτη εξειδικευμένο εργάτη όμως η παρασκευή τροφής θεωρούνταν απλώς μια αγγαρεία ανάμεσα σε άλλες που κάνουν οι γυναίκες και οι δούλοι. Υπήρχαν άνθρωποι που θεωρούνταν πιο έμπειροι σε θέματα γευσιγνωσίας ή άνθρωποι που θεωρούνταν ότι σέρβιραν νοστιμότερο φαγητό αλλἀ δεν υπήρχε ή έννοια του 'καλού φαγητού' και του 'πιάτου' όπως την καταλαβαίνει η σημερινή επιστήμη της υψηλής γαστρονομίας. Το καλό φαγητό θεωρούνταν συνώνυμο με αυτό που τρώγανε οι πλούσιοι ή με την δυσεύρετη και ακριβή πρώτη ύλη επειδή χρησίμευε ως σύμβολο γοήτρου (π.χ. το 'καλό' ψάρι). Η 'μακρύτερη λέξη του κόσμου' στον Αριστοφάνη δεν περιγράφει 'πιάτο' με την σημερινή έννοια (για αυτό και δεν υπάρχει η έννοια της 'συνταγής' στα αρχαία) αλλά σατυρίζει τα τραπέζια των πλουσίων της εποχής που περιείχαν πολλά ασυνήθιστα, εξωτικά και παράξενα υλικά για λόγους κοινωνικού γοήτρου.

Στα γερμανικά δεν υπήρχε έννοια μαγειρεύω παλιότερα. Αυτό φαίνεται καθαρά από τη λέξη kochen που είναι η ίδια λέξη για την έννοια βράζω. Το kochen απέκτησε την έννοια μαγειρεύω λόγω σημασιολογικής αφομοίωσης από τον ομόρριζο φραντζέζικο όρο cuire. Και οι δύο λέξεις ανάγονται στο λατινικό coquere το οποίο ούτε αυτό είχε την σημερινή σημασία αλλά σήμαινε ετοιμάζω φαί, ψήνω, ξεραίνω, βράζω ή ωριμάζω. Η έννοια ωριμάζω φαίνεται καθαρά στη λατινική λέξη praecoχ που σήμαινε 'καρπός που έχει ωριμάσει πριν την ώρα του' και μας έδωσε το σημερινό αγγλικό precocious.

Το μαγείρεμα είναι όπως είδαμε μια έννοια υποκειμενική και πολιτισμική. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι δεν υπάρχει μαγείρεμα. Υπάρχει τεχνική επεξεργασία της τροφής προκειμένου να την κάνω βρώσιμη ή γευστικότερη. Το γεγονός ότι το φούρνισμα ψωμιού, η παρασκευή μιας βινεγκρέ για σαλάτα, το ψήσιμο κρέατος στη σχάρα, η παρασκευή φουά γκρα κτλ. δεν θεωρούνται μαγείρεμα (ενώ και αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά επεξεργασία τροφής με σκοπό να γίνει βρώσιμη ή γευστικότερη) μπορεί να εξηγηθεί μόνο πολιτισμικά.

Ακόμα και η έννοια φαγητό είναι εν πολλοίς πλασματική. Δεν υπάρχει φαγητό αλλά τροφή με την έννοια βρώσιμη ύλη. Τροφή είναι αντικειμενικά οποιαδήποτε βρώσιμη οργανική ύλη περιέχει θρεπτικά στοιχεία που παρέχουν στο σώμα εφόδια για την αυτοσυντήρησή του. Όμως το τι θεωρείται 'αληθινό' φαγητό υποκειμενικά είναι ζήτημα αυθαίρετης ερμηνείας δηλαδή ζήτημα πολιτισμικό. Ο γλωσσολόγος Ντάνιελ Έβερετ ήταν σε μια φυλή του Αμαζονίου και έβαζε μουστάρδα πάνω σε ένα κομμάτι ψωμί. Μια γριά από το χωριό τον είδε και τον ρώτησε εμφανώς εκνευρισμένη 'μα γιατί τρως σκάτα πουλιών;'. Ο ανθρωπολόγος την κοίταξε και είδε ότι η γυναίκα που εξέφρασε την απορία κρατούσε μια ψημένη κεφαλή αρουραίου και ρούφαγε τα μυαλά. Για φαντάσου να ρωτούσες έναν άνθρωπο 'άμα σου σερβίρω ένα πιάτο με ψωμί αλειμμένο με μουστάρδα και ένα άλλο με ψημένη κεφαλή αρουραίου ποιό από τα δύο θα θεωρήσεις αληθινό φαγητό;'. Μάλλον θα νόμιζαν ότι τους δουλεύεις γιατί θεωρούν την απάντηση το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο. Όμως η γυναίκα του Αμαζονίου που ρουφούσε με λαχτάρα τα μυαλά του αρουραίου μας θυμίζει ότι η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής.

Δεν είπα πουθενά ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε αφαιρετικές και πλασματικές έννοιες όμως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε την πλασματικότητά τους γιατί μόνο η σκέψη στη βάση πραγματικών εννοιών μπορεί να παράσχει αληθινή δηλαδή επιστημονική γνώση. Όταν σκεφτόμαστε ερήμην πραγματικών εννοιών είμαστε χαμένοι στο διάστημα όπως για παράδειγμα οι οικονομολόγοι που έπλασαν τα επικρατούντα μοντέλα περί οικονομίας που διδάσκονται στα πανεπιστήμια και στα οποία η 'εκμετάλλευση' απλά δεν υπάρχει.

Και η έννοια 'species'='ζωικό είδος' πλασματική είναι. Οι πλασματικές έννοιες παρουσιάζουν πολλούς ορισμούς με διαφορετικούς βαθμούς εφαρμογής στα εμπειρικά δεδομένα.

Υπάρχουν πολλοί αντίπαλοι ορισμοί για το τι συνιστά ζωικό είδος, τουλάχιστον 24 για την ακρίβεια. Ο πιο διαδεδομένος βασίζεται στην ικανότητα ενός 'είδους' να παράγει γόνιμους απογόνους. Το άλογο και το γαϊδούρι θεωρείται ότι ανήκουν σε διαφορετικά είδη γιατί το μουλάρι είναι στείρο. Δεν υπάρχει λοιπόν ανταλλαγή γονιδίων μεταξύ των δύο ειδών πέρα από την πρώτη γενιά και έτσι τα δύο είδη παραμένουν ξεχωριστά. Όμως υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί γενετικής απομόνωσης που αποτρέπουν την ανταλλαγή γονιδίων πέρα από την υβριδική στειρότητα. Υπάρχει για παράδειγμα η συμπεριφορική απομόνωση, η μηχανική απομόνωση και η γαμητική απομόνωση.

Πάρε ένα Chihuahua και ένα Great Dane. Εδώ υπάρχει η περίπτωση της μηχανικής απομόνωσης και τα δύο σκυλιά δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή οπότε η διασταύρωσή τους είναι δυνατή μονάχα μέσω τεχνητής γονιμοποίησης. Τα δύο σκυλιά είναι αναπαραγωγικά απομονωμένα αλλά αυτό δεν θεωρείται ότι τα καθιστά διαφορετικά είδη. Οι λύκοι και τα σκυλιά παράγουν γόνιμους απογόνους αλλά σύμφωνα με την κλασική φυλογενετική αποτελούν διαφορετικά είδη.

Κοίτα τι λέει ο επιστήμονας από κάτω όταν τον ρωτάει ένας δημιουργιστής 'αν η εξέλιξη είναι όντως πραγματική γιατί υπάρχουν είδη;' Του αναλύει μεταξύ άλλων ότι η έννοια είδος είναι πλασματική. Δεν υπάρχουν είδη γιατί δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια βάσει των οποίων μπορούμε να κατασκευάσουμε όμορφα κουτάκια για τα χώσουμε μέσα και να τα κλείσουμε. Υπάρχουν άπειρα ζωντανά πράγματα που απαρτίζουν την ακραία ποικιλομορφία του πλανήτη μας και καθώς πασχίζουν να αυτοσυντηρηθούν συμβάλλουν στην διαμόρφωση της βιόσφαιρας.

For example, the “biological species concept” says a species can only form viable offspring with itself. This works for most animals, but not for plants or microbes, and not for ring species or species complexes: if A mates with B and B mates with C, but A cannot mate with C, are these three different species or one? What if they can mate and produce fertile offspring if you bring them together, but they naturally live in different continents and never meet? What if you cannot perform mating experiments? Do you look at how similarly they appear, or how similarly they behave? Do you focus only on reproductive traits? Do you look at geography? Genetics? The answer is that you look at everything you can, and try to decide which features matter most. Taxonomy, the science of defining and naming species, is very hard work!

Creationists like to say they believe in “microevolution” (evolving new traits) but not “macroevolution” (evolving into a new species). To a biologist, these terms have no meaning: where do you draw the line between the two? Once a population has acquired enough new traits, someone can decide it is a new species. Maybe it can no longer reproduce with the old population, filling the needs of the biological species concept. Maybe it looks sufficiently different, or is sufficiently genetically distinct. In all cases, the line is artificial: there are no “kinds” as in the Bible. Rather, all life is related, and humans make lines between them. Evolution is the process by which life diversified, and it is an observable fact, but each species/family/order/etc. is a human-defined name.

Antipnevma έγραψε: 30 Ιουν 2024, 22:15 Είναι τόσα πολλά τα ζητήματα που θέλω μέρες για τα απαντήσω όλα. Είναι εύκολο να λες λάθος πράγματα με την ίδια έννοια που είναι εύκολο να ρίξεις βότσαλα σε πηγάδι. Το να πας να βγάλεις τα βότσαλα όμως είναι δύσκολο γιατί πρέπει να κατέβεις στα έγκατα της γης.

Ἐσὺ κάνεις τὸ εὔκολο δύσκολο. Ἀνοίγεις μιὰ φιλοσοφικὴ κουβέντα γιατί δὲν ὑποφέρεις τὴν γλωσσολογική. Ἂς δοῦμε τί ἔχεις νὰ μοῦ πεῖς.

Υφίσταται μια διαφορά μεταξύ της ιδιότητας του αληθινού και της ιδιότητας του πραγματικού που δεν έχεις συλλάβει.

Κι ἀλλοῦ σ' τὸ εἶπα, δὲν ἐνισχύει τὸ δίκιο σου νὰ ὑποτιμᾶς τοὺς συνομιλητές σου.
Ἀλλὰ μὰλλoν ὑπάρχει μιὰ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ συνομιλητὲς καὶ κηρυγματίες ποὺ δὲν ἔχω συλλάβει.

Η έννοια άνθρωπος είναι πραγματική. Ο άνθρωπος είναι ένα όν διακριτό από άλλα ζώα με διάφορα αντικειμενικά κριτήρια. Η έννοια θεός είναι αληθινή αλλά όχι πραγματική. Ο θεός είναι αληθινός στον βαθμό που διάφορες κουλτούρες και διάφοροι άνθρωποι ερμηνεύουν την έννοια του θεού κατά το δοκούν και τον θεωρούν υπαρκτό. Ο θεός δηλαδή είναι μια έννοια υποκειμενική αν και οι θρησκευόμενοι και ένθεοι άνθρωποι εννοείται πως δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Μόνο οι άθεοι είναι σε θέση να το καταλάβουν. Οι άθεοι γνωρίζουν ότι ο θεός δεν είναι πραγματική έννοια γιατί δεν μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικά κριτήρια η υπόστασή του και γνωρίζουν επιπλέον ότι τα όσα υποστηρίζουν οι ένθεοι για αυτόν δεν έχουν εμπειρική βάση.

Οἱ περισσότεροι ἔνθεοι καὶ θρησκευόμενοι καταλαβαίνουν τὸ βασικό, πὼς ὅταν δυὸ ἄνθρωποι γενικὰ ὁμολογοῦν ὅτι "πιστεύουν στὸ Θεό", δὲν ἐννοοῦν ἀπαραιτήτως τὴν ἴδια πίστη, ἢ τὸν ἴδιο Θεό.

Το φρούτο είναι μια έννοια που έχει την ιδιότητα του αληθινού αλλά δεν έχει την ιδιότητα του πραγματικού. Πραγματικό είναι αυτό που βοτανολογικά ορίζεται ως καρπός. Το φασολάκι είναι καρπός, η ελιά είναι καρπός, η μελιτζάνα είναι καρπός, ο κόκκος σιταριού είναι καρπός, το ροδάκινο είναι καρπός και το λεμόνι είναι καρπός. Όμως αν βγεις στον δρόμο και ρωτήσεις ποιό απ' όλα αυτά είναι φρούτα θα σου πουν το ροδάκινο και το λεμόνι. Η κατηγορία φρούτο λοιπόν δεν έχει ουσιαστική ήτοι εμπερική βάση γιατί πραγματικό είναι μόνο αυτό που μπορεί να διακριθεί από άλλα πράγματα δηλαδή ό,τι διαθέτει αντικειμενικότητα.

Ὁ ἠθοποιὸς Γ. Κωνσταντίνου σὲ μιὰ πασίγνωστη σκηνὴ τοῦ ἑλληνικοῦ σινεμὰ τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἤθελε νὰ παραγγείλει προφιτερὸλ στὸ σερβιτόρο τοῦ ζαχαροπλαστείου, ἀλλὰ δὲν ἤξερε νὰ τὸ πεῖ, τὸ ἔλεγε λάθος.
Ὅταν ὁ σερβιτόρος προσφέρθηκε "νὰ σᾶς τὸ μάθω", πῆρε τὴν ἀπάντηση "δὲν θέλω νὰ τὸ μάθω, θέλω νὰ τὸ φάω". (https://youtu.be/g6Jd2FsVxrg&t=53)
Δίνω ἐξηγήσεις ἀμέσως παρακάτω.

Η έννοια καρπός αναμφίβολα διαθέτει αντικειμενικότητα. Καρπό λέμε ένα συγκεκριμένο μέρος ενός φυτού που διακρίνεται από τα άλλα μέρη ενός φυτού (π.χ. σπόρος ή ρίζα) με αντικειμενικά βοτανολογικά κριτήρια. Η έννοια φρούτο δεν διαθέτει αντικειμενικότητα γιατί το τι συνιστά φρούτο και τι όχι είναι ζητήμα υποκειμενικής ερμηνείας. Ο λόγος για τον οποίο θεωρούμε το ροδάκινο και το λεμόνι φρούτο ενώ την γλυκοπατάτα και την ελιά όχι είναι με άλλα λόγια καθαρά πολιτισμικός δηλαδή υποκειμενικός και επιστημονικά δεν μπορεί να σταθεί.

Πραγματικὰ ἡ ἀνάλυση των εννοιών εἶναι ἀδιάφορη σὲ ὅ,τι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς γλωσσικὲς προτιμήσεις τῆς μιᾶς λέξεως ἔναντι τῆς ἄλλης.
Οἱ λέξεις γιὰ τὶς ἔννοιες τοῦ φρούτου καὶ τοῦ καρποῦ ἔχουν ἀποδοθεῖ κι οἱ δύο συμβατικὰ καὶ θὰ μποροῦσαν οἱ βοτανολόγοι νὰ χρησιμοποιοῦν τὴν λέξη "φροῦτο" ἀντὶ γιὰ τὴν λέξη "καρπὸ" στὴν ὁρολογία τους (καὶ ἀντιστοίχως ἡ ἐλιὰ νὰ μὴν θεωρεῖται "καρπός", ἀλλὰ φροῦτο), χωρὶς νὰ ἀλλάξει κεραία στὴν ἀντικειμενικότητα τῆς ἔννοιας ποὺ ἐκπροσωπεῖ.

Οἱ συμβάσεις μεταξὺ λέξεων καὶ ἐννοιῶν, ὅπως καὶ μεταξὺ φράσεων καὶ νοημάτων, ἔχουν ὄντως πολιτισμικὴ προέλευση καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴ σκοπιά, τὴν πολιτιστική, κρύβεται μιὰ ἱστορικότητα πίσω τους, μιὰ παράδοση.
Ὅμως ἡ σύμβαση τοῦ τί καλεῖται "φροῦτο" δὲν εἶναι καθόλου ὑποκειμενική, εἶναι ἀντικειμενική: ἀναφέρεται σὲ ἕνα σύνολο ἀπὸ τὰ μέρη συγκεκριμένων φυτῶν. Ἡ ἐλιὰ δὲν εἶναι φροῦτο, διότι δὲν ἀνήκει παραδοσιακὰ στὸ σύνολο τους, ἔτσι εἶναι ἡ σύμβαση. Ἕνα ἐννοιολογικὸ πρόβλημα τοῦ ὁμιλητῆ εἶναι νὰ γνωρίζει σωστὰ τὴν ἔκταση τοῦ συνόλου, ὥστε νὰ συνεννοεῖται μὲ τὴν ἴδια γλῶσσα μὲ τοὺς συνομιλητές σου.

Δὲν μπορῶ νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸ ζόρι ποὺ τραβᾶς, ὑποστηρίζοντας ὅτι δὲν στέκει ἐπιστημονικὰ νὰ μὴ θεωροῦμε φροῦτο τὴν ἐλιά. Καὶ λοιπόν;
Καὶ γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, ἡ γλυκοπατάτα βοτανολογικὼς εἶναι κόνδυλος, δὲν εἶναι καρπός. Ἑπομένως το νὰ μὴν θεωροῦμε κάτι φροῦτο δὲν εἶναι καὶ τόσο ὑποκειμενικό.

Η έννοια υγεία είναι αληθινή αλλά δεν είναι πραγματική. Δεν είναι πραγματική γιατί δεν είναι έννοια εμπερικά μετρήσιμη και αυτός είναι ο λόγος που μπορούν και ανθούν πολλές ψευδοεπιστήμες και παρανοήσεις γύρω από την έννοια της υγείας και του υγειούς. Πάρε τα εξής παραδείγματα.

Το αν η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το υγιές ή αρρώστια όπως πίστευαν οι γιατροί παλιότερα είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η ομοφυλοφιλία είναι μια ανωμαλία της σεξουαλικής έκφρασης (ανωμαλία με την αξιολογικά ουδέτερη έννοια ότι είναι πολύ λιγότερο συχνή από την ετεροφιλοφιλία) η οποία δεν χρήζει ιατρικής θεραπείας γιατί δεν δημιουργεί κανένα ιατρικό πρόβλημα και η οποία ούτως ή άλλως δεν γίνεται να μεταβληθεί. Το μόνο πρόβλημα που ενδέχεται να δημιουργήσει η ομοφυλοφιλία είναι ψυχολογικό και κοινωνικό αλλά η λύση αυτών των προβλημάτων είναι ζήτημα της πολιτικής και όχι της ιατρικής επιστήμης.

Το αν η πλατυποδία είναι κάτι το φυσιολογικό ή παραμόρφωση είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η πλατυποδία αποτελεί βιολογικό απομεινάρι παλαιότερων εξελικτικών βαθμίδων (π.χ. οι γορίλλες και οι χιμπατζήδες έχουν χαλαρή πλατυποδία) και στις περισσότερες περιπτώσεις (που αφορούν δηλαδή χαλαρή πλατυποδία) δεν δημιουργεί πρόβλημα που χρήζει ιδιαίτερη αντιμετώπιση πέρα από ασκήσεις για ενίσχυση ορισμένων μυών και σήμερα μας φαντάζει αστείο ότι παλιότερα οι γιατροί εξαιρούσαν τους πλατύποδες από τον στρατό.

Το αν η περιτομή των αρσενικών βρεφών που κάνουν οι γιατροί στις ΗΠΑ είναι κάτι ιατρικά επωφελές ή όχι είναι ζήτημα πολιτισμικής ερμηνείας. Επιστημονικά η πρακτική δεν μπορεί να δικαιολογηθεί κατά κάποιον τρόπο όσο και να επιμένει η αμερικανική κοινωνία ότι η πρακτική έχει οφέλη. Ιατρικά η περιτομή δεν βλάπτει το άτομο όμως ενδέχεται να επηρεάσει την σεξουαλική επαφή δυσμενώς γιατί η πόσθη είναι μεταξύ άλλων όργανο εξειδικευμένο στην ομαλή διείσδυση του γυναικείου κόλπου.

Δεν υπάρχει υγεία γιατί δεν μετριέται και δεν τεστάρεται. Ο αιματοκρίτης μετριέται. Η πίεση του αίματος μετριέται. Χίλια δύο πράγματα μπορεί να μετρήσει και να τεστάρει ο παθολόγος και κανένα από αυτά δεν λέγεται υγεία. Η υγεία δεν μετριέται και δεν τεστάρεται γιατί είναι έννοια φάντασμα.

Αυτό που υπάρχει λέγεται σωματική ισχύς και διαπιστώνεται στον βαθμό που κάθε μέρος η όργανο του σώματος ξεχωριστά προωθεί την αυτοσυντήρηση του ατόμου. Στον βαθμό που δεν έχει αυτή την δυνατότητα υπάρχει αδυναμία. Και εννοείται πως η ισχύς είναι μια έννοια εύπλαστη μεν (όπως όλες οι πραγματικές έννοιες) αλλά όχι αυθαίρετη. Οι πλασματικές έννοιες όπως η υγεία είναι αντίθετα απόλυτες και αυθαίρετες γιατί δεν διαθέτουν αντικειμενικά κριτήρια εφαρμοσιμότητας. Πάρε το εξής παράδειγμα: μπορείς να έχεις AIDS και να είσαι ταύρος γιατί η διαχείριση του ιού που προκαλεί το σύνδρομο ανασοποιητικής ανεπάρκειας είναι πιο εύκολη από την διαχείρηση του διαβήτη. Όμως άμα έβγαινες στον δρόμο και έθετες στον κόσμο την εξής ερώτηση 'ένας άνθρωπος που έχει AIDS και παίρνει φάρμακα έχει ξεπεράσει την αρρώστια ή όχι;' είναι φανερό ότι οι περισσότεροι θα σου απαντούσαν όχι. Αν ρώταγες 'ένας άνθρωπος που έχει διαβήτη και παίρνει ινσουλίνη και τρέφεται σωστά έχει ξεπεράσει την αρρώστια ή όχι;'. Οι περισσότεροι θα σου έλεγαν ναι. Βλέπεις λοιπόν πόσο πολύ επηρεάζουν πολιτισμικοί παράγοντες τις ιδέες μας περί υγείας και αρρώστιας; Ο λόγος που αυτές οι ιδέες είναι τόσο επιρρεπείς σε πολιτισμικές ερμηνείες είναι ακριβώς η αφαιρετικότητα και πλασματικότητά τους δηλαδή το ότι είναι μεν αληθινές αλλά όχι πραγματικές.

Οἱ λέξεις ὑπάρχουν γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὶς ἔννοιες καὶ ὄχι τὸ ἀνάποδο. Δίνεις σημασία στὸ νὰ ἀστυνομεύεις μὲ τὶς λέξεις τὶς ἔννοιες τῆς ὑγείας. Καὶ προκειμένου νὰ μὴν συλλάβεις τὸν ἑαυτό σου νὰ παρανομεῖ ἔναντι τῶν ἰδεοληψιῶν σου, ἔχεις καταφύγει στὴν αὐτοσχέδια ὁρολογία τῆς "σωματικῆς ἰσχύος", τὴν ὁποία δὲν θὰ μποροῦσες νὰ μετρήσεις σὲ κανέναν ἄνθρωπο, πέρα ἀπὸ ἐξόφθαλμες καταστάσεις. Ἄσε ποὺ γράφεις νὰ βγαίνουμε στοὺς δρόμους νὰ ρωτᾶμε ποιός ξεπέρασε τὴν ἀρρώστια του καὶ ποιός ὄχι.

Δὲν εἶμαι γιατρὸς γιὰ νὰ συζητήσω τὰ παραδείγματά σου. Ἀλλὰ ἀντιλαμβάνομαι συγκαλυμμένη τὴν συκοφαντία σου καὶ τὴν ἐπιτηδευμένη παράλειψη κάποιων ἄλλων παραδειγμάτων ποὺ "προωθοῦν τὴν αὐτοσυντήρηση τοῦ ἀτόμου" ἀλλὰ τὰ ἀπορρίπτει ἡ κακιὰ ἰατρικὴ μὲ τὶς ἀπόλυτες ἔννοιες τῆς ὑγείας. Γνωρίζω ἀνθρώπους ποὺ ἀνακάλυψαν πὼς ἡ ὑγεία τους ὑποβαθμιζόταν γιὰ πολλὰ χρόνια, ἐνῷ διατηροῦσαν πλήρη "σωματικὴ ἰσχύ", ἀλλὰ ἕνα ἀσήμαντο συμβὰν τοὺς ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ἀνακαλύψουν πόσο ἀπομειώθηκε τὸ προσδόκιμο ζωῆς τους.

Ὅσο γιὰ τὴν ἔννοια ὑγεία δὲν εἶναι ἀπόλυτη, οὔτε αὐθαίρετη ἔννοια, οὔτε ἔννοια φάντασμα, κατὰ κανένα τρόπο στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη:
https://www.iatrikionline.gr/Respiratory 51/11.pdf

Ἡ ἐμπάθειά σου δὲν κρύβεται.

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν τεχνικές επεξεργασίας της τροφής. Δεν υπήρχε το επάγγελμα του μάγειρα με την σημερινή έννοια ούτε ή έννοια του μαγειρεύω όπως την ξέρουμε εμείς. Υπήρχαν έννοιες όπως 'βράζω' ἠ 'ετοιμάζω δείπνο'. Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ θεωρούσαν στην κουλτούρα τους την παρασκευή τροφής ως εξειδικευμένη εργασία. Θεωρούσαν π.χ. τον σιδερά και τον γλύπτη εξειδικευμένο εργάτη όμως η παρασκευή τροφής θεωρούνταν απλώς μια αγγαρεία ανάμεσα σε άλλες που κάνουν οι γυναίκες και οι δούλοι. Υπήρχαν άνθρωποι που θεωρούνταν πιο έμπειροι σε θέματα γευσιγνωσίας ή άνθρωποι που θεωρούνταν ότι σέρβιραν νοστιμότερο φαγητό αλλἀ δεν υπήρχε ή έννοια του 'καλού φαγητού' και του 'πιάτου' όπως την καταλαβαίνει η σημερινή επιστήμη της υψηλής γαστρονομίας. Το καλό φαγητό θεωρούνταν συνώνυμο με αυτό που τρώγανε οι πλούσιοι ή με την δυσεύρετη και ακριβή πρώτη ύλη επειδή χρησίμευε ως σύμβολο γοήτρου (π.χ. το 'καλό' ψάρι). Η 'μακρύτερη λέξη του κόσμου' στον Αριστοφάνη δεν περιγράφει 'πιάτο' με την σημερινή έννοια (για αυτό και δεν υπάρχει η έννοια της 'συνταγής' στα αρχαία) αλλά σατυρίζει τα τραπέζια των πλουσίων της εποχής που περιείχαν πολλά ασυνήθιστα, εξωτικά και παράξενα υλικά για λόγους κοινωνικού γοήτρου.

Στα γερμανικά δεν υπήρχε έννοια μαγειρεύω παλιότερα. Αυτό φαίνεται καθαρά από τη λέξη kochen που είναι η ίδια λέξη για την έννοια βράζω. Το kochen απέκτησε την έννοια μαγειρεύω λόγω σημασιολογικής αφομοίωσης από τον ομόρριζο φραντζέζικο όρο cuire. Και οι δύο λέξεις ανάγονται στο λατινικό coquere το οποίο ούτε αυτό είχε την σημερινή σημασία αλλά σήμαινε ετοιμάζω φαί, ψήνω, ξεραίνω, βράζω ή ωριμάζω. Η έννοια ωριμάζω φαίνεται καθαρά στη λατινική λέξη praecoχ που σήμαινε 'καρπός που έχει ωριμάσει πριν την ώρα του' και μας έδωσε το σημερινό αγγλικό precocious.

Το μαγείρεμα είναι όπως είδαμε μια έννοια υποκειμενική και πολιτισμική. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι δεν υπάρχει μαγείρεμα. Υπάρχει τεχνική επεξεργασία της τροφής προκειμένου να την κάνω βρώσιμη ή γευστικότερη. Το γεγονός ότι το φούρνισμα ψωμιού, η παρασκευή μιας βινεγκρέ για σαλάτα, το ψήσιμο κρέατος στη σχάρα, η παρασκευή φουά γκρα κτλ. δεν θεωρούνται μαγείρεμα (ενώ και αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά επεξεργασία τροφής με σκοπό να γίνει βρώσιμη ή γευστικότερη) μπορεί να εξηγηθεί μόνο πολιτισμικά.

Ακόμα και η έννοια φαγητό είναι εν πολλοίς πλασματική. Δεν υπάρχει φαγητό αλλά τροφή με την έννοια βρώσιμη ύλη. Τροφή είναι αντικειμενικά οποιαδήποτε βρώσιμη οργανική ύλη περιέχει θρεπτικά στοιχεία που παρέχουν στο σώμα εφόδια για την αυτοσυντήρησή του. Όμως το τι θεωρείται 'αληθινό' φαγητό υποκειμενικά είναι ζήτημα αυθαίρετης ερμηνείας δηλαδή ζήτημα πολιτισμικό. Ο γλωσσολόγος Ντάνιελ Έβερετ ήταν σε μια φυλή του Αμαζονίου και έβαζε μουστάρδα πάνω σε ένα κομμάτι ψωμί. Μια γριά από το χωριό τον είδε και τον ρώτησε εμφανώς εκνευρισμένη 'μα γιατί τρως σκάτα πουλιών;'. Ο ανθρωπολόγος την κοίταξε και είδε ότι η γυναίκα που εξέφρασε την απορία κρατούσε μια ψημένη κεφαλή αρουραίου και ρούφαγε τα μυαλά. Για φαντάσου να ρωτούσες έναν άνθρωπο 'άμα σου σερβίρω ένα πιάτο με ψωμί αλειμμένο με μουστάρδα και ένα άλλο με ψημένη κεφαλή αρουραίου ποιό από τα δύο θα θεωρήσεις αληθινό φαγητό;'. Μάλλον θα νόμιζαν ότι τους δουλεύεις γιατί θεωρούν την απάντηση το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο. Όμως η γυναίκα του Αμαζονίου που ρουφούσε με λαχτάρα τα μυαλά του αρουραίου μας θυμίζει ότι η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής.

Πολυλογίες ἀκατάσχετες. Ναὶ ἐντάξει καὶ ὁ Ἡράκλειτος ἔλεγε ὅτι δὲν διαβαίνεις ποτὲ τὸ ἴδιο ποτάμι γιατί ἀλλάξαν τὰ νερά του.

Καταφεύγεις σὲ σοφιστεία ἰσχυριζόμενος ὅτι δὲν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ μαγειρέματος ἀλλὰ ὑπάρχουν οἱ ἔννοιες φούρνισμα, ψήσιμο, παρασκευὲς τροφῶν (κλπ)! Ἡ "πλασματικότητα" εἶναι μιὰ ἐπιδεικτικὴ ἐναντίωσή σοῦ στὸν κοινὸ νοῦ, ὅμως δὲν σκοπεύω νὰ σὲ ἀκολουθήσω στὴν ὀντολογία τοῦ μαγειρέματος. Εἶναι ἡ ἴδια σοφιστεία νὰ πεῖς ὅτι ἡ βαρύτητα δὲν ὑπῆρχε (ἢ μὲ τὴν πιὸ σοφιστικὲ ἔκφρασή σου: εἶναι "πλασματική, ἀφαιρετικὴ ἔννοια") προτοῦ νὰ τὴν διατυπώσει ὁ Νεύτων, ἀλλὰ καὶ ὅτι σήμερα δὲν ὑπάρχει βαρύτητα γιατί ἡ θεωρία τῆς σχετικότητας δὲν τὴ χρειάζεται, ἀφοῦ μόνο ὁ χῶρος ὑπάρχει ποὺ καμπυλώνεται. Τὸ πῶς κάνουν ἐπιστήμη οἱ Φυσικοὶ, ξεπερνάει κατὰ πολὺ τὶς σοφιστικές σου προσεγγίσεις.

Ὁποιοσδήποτε ἐχέφρων ἄνθρωπος (καὶ οἱ ἀρχαῖοι δὲν ἦταν ἐξαίρεση) εἶναι ἱκανὸς νὰ συλλάβει καὶ νὰ χειριστεῖ τὴν ἔννοια τοῦ μαγειρέματος, ὅτι συγκροτεῖται ἀπὸ τὶς δραστηριότητες τοῦ φουρνίσματος, τοῦ ψησίματος καὶ τῶν λοιπῶν παρασκευῶν ποὺ ἐπεξεργάζονται τὰ τρόφιμα, σύμφωνα μὲ τὶς πρακτικὲς τοῦ πολιτισμοῦ στὸν ὁποῖο βρίσκεται. Αὐτὸ ποὺ σοῦ τόνισα εἶναι ὅτι ἡ ἀπουσία κάποιας λέξης γιὰ τὸ μαγείρεμα, ἐνῷ μαρτυροῦνται οἱ λέξεις ἐπί μέρους μαγειρικῶν δραστηριοτήτων, δὲν τεκμηριώνει τὴν ἀπουσία τῆς ἔννοιας τοῦ μαγειρέματος. Ἂν πράγματι δὲν χρειάστηκαν νὰ ἐπινοήσουν μιὰ λέξη, δὲν καθιστᾶ τὸ μαγείρεμα "πλασματικὴ" ἔννοια, οὔτε στοὺς ἀρχαίους, οὔτε σὲ ἐμᾶς.

Μὲ τὸ νὰ κάνεις χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὴν ὕπαρξη τῶν ἐννοιῶν (αὐτὴ εἶναι ἀφαιρετική, ἐκείνη εἶναι πλασματικὴ κλπ.) γλιστρᾶς στὴν παγίδα τῶν κατηγορηματικῶν σφαλμάτων στὰ συμπεράσματά σου. Ὁ Ryle ἔχει ἀσχοληθεῖ μὲ τὰ κατηγορικὰ λάθη ποὺ κάνει κάποιος (συνήθως δυϊστής ) ποὺ ἐξάγει τὰ συμπεράσματά του ἀπὸ τὴ γραμματικὴ μορφὴ τοῦ λόγου. Ὁπότε δὲν μὲ ἐξέπληξε ὅτι ξεκίνησες τὸ θέμα μὲ τὸ βουντοῦ ὅτι ἡ ἐσπεράντο θὰ μᾶς ἀπελευθερώσει μὲ τὴ γραμματική της.

Δεν είπα πουθενά ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε αφαιρετικές και πλασματικές έννοιες όμως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε την πλασματικότητά τους γιατί μόνο η σκέψη στη βάση πραγματικών εννοιών μπορεί να παράσχει αληθινή δηλαδή επιστημονική γνώση. Όταν σκεφτόμαστε ερήμην πραγματικών εννοιών είμαστε χαμένοι στο διάστημα όπως για παράδειγμα οι οικονομολόγοι που έπλασαν τα επικρατούντα μοντέλα περί οικονομίας που διδάσκονται στα πανεπιστήμια και στα οποία η 'εκμετάλλευση' απλά δεν υπάρχει.

Δὲν εἶναι ἀπαραίτητες αὐτὲς οἱ ἀσκήσεις αὐτολογοκρισίας τάχα νὰ ἔχουμε νὰ θυμόμαστε πλασματικότητες κι ἄλλες πίπες, ἐπειδὴ ἐπιδιώκεις νὰ καπελώσεις τὴν ἐπιστήμη. Ἕνας κοινὸς νοῦς πού, ἢ κατέχει κάποιες ἔννοιες, ἢ δὲν τὶς κατέχει, αὐτὸς ἀρκεῖ.