ΓΑΛΗ έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:40
Νομίζω ότι το παίρνεις τελείως μονόπλευρα το θέμα. Γιατί τόσο στα ελαφρά όσο και στα ρεμπέτικα και λαϊκά, παίζουν συγχρόνως δύο παράγοντες. Η μουσική και ο στίχος. Μπορεί ένα τραγούδι να έχει καλή μουσική και ελαφρύ στίχο ή το αντίθετο. Αλλά η όποια "στράτευση" προκύπτει κυρίως από τον στίχο.
Στην τελική, επειδή δόθηκε ο προσδιορισμός "ελαφρό ελληνικό τραγούδι" στη συγκεκριμένη κατηγορία τραγουδιών δεν συνεπάγεται ότι οι συνθέτες δεν είχαν μουσική παιδεία. Νομίζω ότι ίσχυε το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες του "ελαφρού" τραγουδιού είχαν βαθιά μουσική γνώση. Απλώς η μουσική τους είχε ευρωπαϊκή ταυτότητα και ακριβώς αυτό δημιούργησε την αντιπαλότητα με τα λαϊκά τραγούδια. Το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα και να μην αποδίδονται τα του Καίσαρος των Καίσαρι στο κάθε είδος. Γιατί κάποιος να πρέπει να επιλέξει μόνον αυτό, θεωρώντας τα άλλα σκουπίδια.
Την οποία αντιπαλότητα την έχουν στο μυαλό τους μόνο οι νεορεμπέτες και όχι οι Έλληνες του 50 και του 60 οι οποίοι δεν είχαν τέτοια ανιστόρητα κολληματα.
Θαμώνες ρεμπετάδικων που νομίζουν ότι η ελληνική μουσική ξεκινά με τον Βαμβακάρη (μέγιστος αλλά δεν είναι το θέμα μας) και τελειώνει το 1948 ή κάπου εκεί
gassim έγραψε: 07 Σεπ 2021, 14:12
Ωρες είναι τώρα να οικειοποιηθεί η αριστερά και την Γαλλική επανάσταση.
Beria έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:35
Δεν υπάρχει διαχωρισμός στο τραγούδι και το Ελαφρύ (τι λάθος λέξη) είναι ένας από τους σπουδαίους πυλώνες της ελληνικής μουσικής
Ενδιαφέρον. Να ανοίξουμε κάποια στιγμή ένα νήμα όταν υπάρχει χρόνος να το συζητήσουμε. Υποψιάζομαι ότι μάλλον θα διαφωνούμε γιατί δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοείς. Διαχωρισμοί σε ήδη / κατηγορίες κλπ είναι υπόθεση αιώνων και όχι μόνο Ελληνική. Εδώ για λόγους που έχουν να κάνουν με κάποιες ιδιαίτερες προσωπικότητες και την επιρροή που είχαν στα κοινά, έγινε ένας μεγάλος αχταρμάς με τις έννοιες αυτές κατά πως βόλευε. Μετά μπήκε και το μάρκετινγκ και η πολιτική στην εξίσωση και χάθηκε η μπάλα.
Πάντως αν κάποιος έχει βασικές θεωρητικές γνώσεις μπορεί να βάλει κάτω μία σύνθεση και να δείξει τα στοιχεία που την κατατάσσουν εδώ η εκεί. Δεν είναι πυρηνική επιστήμη. Αλλά είναι μεγάλη κουβέντα γιατί υπάρχουν τρομακτικές παρεξηγήσεις σε πολλά επίπεδα που για τον περισσότερο κόσμο προσκρούουν σε εδραιωμένες πεποιθήσεις δεκαετιών και για κάποιους λίγους σε σεβαστά οικονομικά συμφέροντα.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος ST48410 την 30 Απρ 2020, 23:47, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
Αυτά που γράφεις εναντίον του Ελαφρού τα ίδια έγραφαν για το Ρεμπέτικο ο Βάρβογλης, ο Σταύρου και ο Ανωγειαννάκης, όλοι οι κουκουέδες θεωρητικοί στον Ριζοσπάστη:
«Γιατί ο ύμνος της «μαύρης», του «τουμπεκί» και των άλλων… αποικιακών προϊόντων, γίνεται ανοικτά και μερακλίδικα με όλη την ελευθερία του δυτικού τύπου». «Ωστόσο, όπως δεν λυγίζουν το λαό τα διάφορα «μέτρα τάξεως», οι εκτοπισμοί, οι εκτελέσεις […] η νόμιμη και… παράνομη εισαγωγή του χασίς- έτσι δεν καταφέρνουν να τον εμποτίσουν με τη μουσική του τεκέ τα ρεμπέτικα τραγούδια και να τον θέσουν εκτός μάχης»
γνωστα κ πολυδιαβασμενα τα πεπραγμενα του ΚΚ
καμια σχεση δεν ειχαν με λαικο τραγουδι τα ''αρχοντορεμπετικα'' ''ελαφρα΄΄ - ανωθεν εντολες εκτελουσαν οι ''συνθετες'' ενα κατασκευασμα βγαλμενο απο την ψευτια το ειδος
ακουσε το '' χαραματα η ωρα τρεις '' '' Μινορε της αυγης '' καπακι με τον τραμπαριφα κ τα οργανα που αρχισαν να καταλαβεις διαφορα σκουπιδιων με αριστουργηματα
Νομίζω ότι το παίρνεις τελείως μονόπλευρα το θέμα. Γιατί τόσο στα ελαφρά όσο και στα ρεμπέτικα και λαϊκά, παίζουν συγχρόνως δύο παράγοντες. Η μουσική και ο στίχος. Μπορεί ένα τραγούδι να έχει καλή μουσική και ελαφρύ στίχο ή το αντίθετο. Αλλά η όποια "στράτευση" προκύπτει κυρίως από τον στίχο.
Στην τελική, επειδή δόθηκε ο προσδιορισμός "ελαφρό ελληνικό τραγούδι" στη συγκεκριμένη κατηγορία τραγουδιών δεν συνεπάγεται ότι οι συνθέτες δεν είχαν μουσική παιδεία. Νομίζω ότι ίσχυε το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες του "ελαφρού" τραγουδιού είχαν βαθιά μουσική γνώση. Απλώς η μουσική τους είχε ευρωπαϊκή ταυτότητα και ακριβώς αυτό δημιούργησε την αντιπαλότητα με τα λαϊκά τραγούδια. Το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα και να μην αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι στο κάθε είδος. Γιατί κάποιος να πρέπει να επιλέξει μόνον αυτό, θεωρώντας τα άλλα σκουπίδια.
Γιατι ειναι σκουπιδια - ειναι εισαγομενα - δεν ειναι λαικα το εγραψες μονη σου - ειναι ξενα υιοθετημενα με το ετσι θελω
Καποιος αλλος την ιδια εποχη εκφραζοταν με '' απελπιστηκα - τι παθος ατελειωτο '' κ ανατριχαζουμε ακουγοντας το τοσα χρονια μετα - μεσα απο τα σπλαχνα παραδοσης αιωνων Ελληνικης μουσικης γεννημενο.
Beria έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:35
Δεν υπάρχει διαχωρισμός στο τραγούδι και το Ελαφρύ (τι λάθος λέξη) είναι ένας από τους σπουδαίους πυλώνες της ελληνικής μουσικής
Ενδιαφέρον. Να ανοίξουμε κάποια στιγμή ένα νήμα όταν υπάρχει χρόνος να το συζητήσουμε. Υποψιάζομαι ότι μάλλον θα διαφωνούμε γιατί δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοείς. Διαχωρισμοί σε ήδη / κατηγορίες κλπ είναι υπόθεση αιώνων και όχι μόνο Ελληνική. Εδώ για λόγους που έχουν να κάνουν με κάποιες ιδιαίτερες προσωπικότητες και την επιρροή που είχαν στα κοινά, έγινε ένας μεγάλος αχταρμάς με τις έννοιες αυτές κατά πως βόλευε. Μετά μπήκε και το μάρκετινγκ στην εξίσωση και χάθηκε η μπάλα.
Πάντως αν κάποιος έχει βασικές θεωρητικές γνώσεις μπορεί να βάλει κάτω μία σύνθεση και να δείξει τα στοιχεία που την κατατάσσουν εδώ η εκεί. Δεν είναι πυρηνική επιστήμη. Αλλά είναι μεγάλη κουβέντα γιατί υπάρχουν τρομακτικές παρεξηγήσεις σε πολλά επίπεδα που για τον περισσότερο κόσμο προσκρούουν σε εδραιωμένες πεποιθήσεις δεκαετιών και για κάποιους λίγους σε σεβαστά οικονομικά συμφέροντα.
Κι εγώ πιστεύω ότι είναι καλύτερο να συζητηθεί σε δικό του νήμα, καθώς έχει το δικό του ενδιαφέρον, οπότε μόνο δυο λόγια.
Αυτό που λέω είναι πολύ απλό. Το Αθηναϊκό αστικό τραγούδι, το Ρεμπέτικο και το Ελαφρό (με επιφύλαξη και οι 3 όροι) είναι Λαϊκό τραγούδι, εκφάνσεις του ίδιου πολιτιστικού υποβάθρου.
Δεν είναι λόγια μουσική (αν και στις 3 σχολές υπάρχουν λόγιοι συνθέτες) και αυτή είναι η κοινή συνισταμένη
Ανοίξτε το νήμα. Γουστάρω
gassim έγραψε: 07 Σεπ 2021, 14:12
Ωρες είναι τώρα να οικειοποιηθεί η αριστερά και την Γαλλική επανάσταση.
hellegennes έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:17
Σιγά μην ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος τους συντελεστές που έγραψαν τραγούδια 100 ετών.
Δεν ξέρω πως εννοείς τον "σύγχρονο" άνθρωπο αλλά μ' αυτήν τη λογική, όποιος δεν ξέρει τον Σουγιούλ ή τον Αττίκ δεν θα πρέπει να ξέρει και τον Βαμβακάρη ή τον Παπαϊωάννου. Η μουσική σε όλες τις εποχές έχει διαφορετικές εκφράσεις.
Μιλένιαλ, Ζούμερ, Άλφα. Οι τρεις νεότερες γενιές. Τα ονόματα μπορεί να τα έχουν ακουστά, αλλά σιγά μην ξέρουν -και γιατί να ξέρουν;- ποιος έγραψε τι. Ξέρει ο μέσος Μπούμερ τι έγραψαν ο Λαμπελέτ και ο Καρέρ;
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.
ΓΑΛΗ έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:40
Νομίζω ότι το παίρνεις τελείως μονόπλευρα το θέμα. Γιατί τόσο στα ελαφρά όσο και στα ρεμπέτικα και λαϊκά, παίζουν συγχρόνως δύο παράγοντες. Η μουσική και ο στίχος. Μπορεί ένα τραγούδι να έχει καλή μουσική και ελαφρύ στίχο ή το αντίθετο. Αλλά η όποια "στράτευση" προκύπτει κυρίως από τον στίχο.
Στην τελική, επειδή δόθηκε ο προσδιορισμός "ελαφρό ελληνικό τραγούδι" στη συγκεκριμένη κατηγορία τραγουδιών δεν συνεπάγεται ότι οι συνθέτες δεν είχαν μουσική παιδεία. Νομίζω ότι ίσχυε το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες του "ελαφρού" τραγουδιού είχαν βαθιά μουσική γνώση. Απλώς η μουσική τους είχε ευρωπαϊκή ταυτότητα και ακριβώς αυτό δημιούργησε την αντιπαλότητα με τα λαϊκά τραγούδια. Το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα και να μην αποδίδονται τα του Καίσαρος των Καίσαρι στο κάθε είδος. Γιατί κάποιος να πρέπει να επιλέξει μόνον αυτό, θεωρώντας τα άλλα σκουπίδια.
Την οποία αντιπαλότητα την έχουν στο μυαλό τους μόνο οι νεορεμπέτες και όχι οι Έλληνες του 50 και του 60 οι οποίοι δεν είχαν τέτοια ανιστόρητα κολληματα.
Θαμώνες ρεμπετάδικων που νομίζουν ότι η ελληνική μουσική ξεκινά με τον Βαμβακάρη (μέγιστος αλλά δεν είναι το θέμα μας) και τελειώνει το 1948 ή κάπου εκεί
Ε, αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνω. Ξέρω ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί πολύ με το ρεμπέτικο, έμαθαν όργανα, έφτιαξαν μπάντες για το κέφι τους αλλά συνέχισαν να γουστάρουν και την κλασσική μουσική και τα "ελαφρά" και τα "υπέρβαρα" και τα δημοτικά και τα πάντα όλα. Εντάξει, όλοι έχουν τις προτιμήσεις τους αλλά το να θεωρείς πραγματική μουσική ένα μόνον είδος και να απολαμβάνεις μόνον αυτό, είναι από βαρετό έως παράλογο, δεν είναι;
ΓΑΛΗ έγραψε: 30 Απρ 2020, 11:12
Είναι τελείως άσχετο αυτό που αναφέρεις.
Άλλο το τραγούδι που έχει κυκλοφορήσει σε σιντί (δίσκο, κασέτα) και άλλο το ζωντανό τραγούδι σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, δηλαδή μαγαζί, συναυλία κλπ
Το πρώτο αφορά στα ποσοστά που δικαιούνται όλοι οι συντελεστές.
Συνθέτες, στιχουργοί, εκτελεστές (τραγουδιστές).
Στο δεύτερο, αφορά στη δημιουργία.
Δηλαδή ο συνθέτης και ο στιχουργός ενός τραγουδιού, έχουν δικαιώματα "κηδεμονίας".
Οι τραγουδιστές, όχι. Μπορούν να υπάρξουν πολλές εκτελέσεις ή μουσικές διασκευές ενός τραγουδιού από διάφορους τραγουδιστές και μουσικούς, σε δίσκους ή ζωντανά.
Οι δημιουργοί παραμένουν οι ίδιοι.
Το ενδιαφερον εν προκειμενω εγκειται στο ποιος ακουει το τραγουδι τελικα.
Δεν βλεπω γιατι ο Κραουνακης δεν εχει προβλημα με το να ακουσει το τραγουδι του απο cd ο Μητσοτακης ενω εχει προβλημα αν το ακουσει live απο την Πρωτοψαλτη.
O Μητσοτάκης στο σαλόνι του είναι ο Κυριάκος, στο Μαξίμου ο πρωθυπουργός.
Beria έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:51
Κι εγώ πιστεύω ότι είναι καλύτερο να συζητηθεί σε δικό του νήμα, καθώς έχει το δικό του ενδιαφέρον, οπότε μόνο δυο λόγια.
Αυτό που λέω είναι πολύ απλό. Το Αθηναϊκό αστικό τραγούδι, το Ρεμπέτικο και το Ελαφρό (με επιφύλαξη και οι 3 όροι) είναι Λαϊκό τραγούδι, εκφάνσεις του ίδιου πολιτιστικού υποβάθρου.
Δεν είναι λόγια μουσική (αν και στις 3 σχολές υπάρχουν λόγιοι συνθέτες) και αυτή είναι η κοινή συνισταμένη
Ανοίξτε το νήμα. Γουστάρω
Δεν έχω τόσο χρόνο τώρα αλλά επιφυλάσσομαι με πρώτη ευκαιρία. Θα απαιτήσει σεντονάκια. Να κάνω μία νύξη. Οι χρήση των όρων στη χώρα μας είναι λάθος. Σκέψου τι αποκαλεί ο Γάλλος, ο Γερμανός, ο Ιταλός κλπ κλπ λαϊκή μουσική.
ΓΑΛΗ έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:40
Νομίζω ότι το παίρνεις τελείως μονόπλευρα το θέμα. Γιατί τόσο στα ελαφρά όσο και στα ρεμπέτικα και λαϊκά, παίζουν συγχρόνως δύο παράγοντες. Η μουσική και ο στίχος. Μπορεί ένα τραγούδι να έχει καλή μουσική και ελαφρύ στίχο ή το αντίθετο. Αλλά η όποια "στράτευση" προκύπτει κυρίως από τον στίχο.
Στην τελική, επειδή δόθηκε ο προσδιορισμός "ελαφρό ελληνικό τραγούδι" στη συγκεκριμένη κατηγορία τραγουδιών δεν συνεπάγεται ότι οι συνθέτες δεν είχαν μουσική παιδεία. Νομίζω ότι ίσχυε το ακριβώς αντίθετο. Οι περισσότεροι Έλληνες συνθέτες του "ελαφρού" τραγουδιού είχαν βαθιά μουσική γνώση. Απλώς η μουσική τους είχε ευρωπαϊκή ταυτότητα και ακριβώς αυτό δημιούργησε την αντιπαλότητα με τα λαϊκά τραγούδια. Το ερώτημα είναι γιατί να υπάρχει αυτή η αντιπαλότητα και να μην αποδίδονται τα του Καίσαρος των Καίσαρι στο κάθε είδος. Γιατί κάποιος να πρέπει να επιλέξει μόνον αυτό, θεωρώντας τα άλλα σκουπίδια.
Την οποία αντιπαλότητα την έχουν στο μυαλό τους μόνο οι νεορεμπέτες και όχι οι Έλληνες του 50 και του 60 οι οποίοι δεν είχαν τέτοια ανιστόρητα κολληματα.
Θαμώνες ρεμπετάδικων που νομίζουν ότι η ελληνική μουσική ξεκινά με τον Βαμβακάρη (μέγιστος αλλά δεν είναι το θέμα μας) και τελειώνει το 1948 ή κάπου εκεί
Ε, αυτό ακριβώς δεν καταλαβαίνω. Ξέρω ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί πολύ με το ρεμπέτικο, έμαθαν όργανα, έφτιαξαν μπάντες για το κέφι τους αλλά συνέχισαν να γουστάρουν και την κλασσική μουσική και τα "ελαφρά" και τα "υπέρβαρα" και τα δημοτικά και τα πάντα όλα. Εντάξει, όλοι έχουν τις προτιμήσεις τους αλλά το να θεωρείς πραγματική μουσική ένα μόνον είδος και να απολαμβάνεις μόνον αυτό, είναι από βαρετό έως παράλογο, δεν είναι;
Είναι εξίσου βαρετοί με τους ροκάδες (που δεν ακούν τίποτε άλλο για να μη χαλάσει η καθαρότητά τους), τους φανατικούς της τζαζ κλπ. Τους μονοκαλλιεργητές εν γένει
gassim έγραψε: 07 Σεπ 2021, 14:12
Ωρες είναι τώρα να οικειοποιηθεί η αριστερά και την Γαλλική επανάσταση.
η διαφορα ειναι οτι ακουμε σολα του παικτουρα καρακωστα στο κλαρινο κ φτιαχνομαστε η σονυ μπου γουλιαμσον στη φυσαρμονικα
μονοκαλλιεργεια ειναι στο μυαλο σας
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Αγις την 01 Μάιος 2020, 00:02, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 29 Απρ 2020, 14:41
Εκτός από ad hominem επιθέσεις θα μας πει κάποιος γιατί έχει άδικο ο Κραουνάκης;
Βέβαια, αν είχε επί της ουσίας άδικο θα μας κοτσάρατε ολόκληρα κατεβατά. Τώρα, ειρωνεία, απαξίωση, χαμογελάκια και δεν συμμαζεύεται. Αλλά, μέχρι εκεί μπορεί η Δεξιά.
Να σου πω εγώ γιατί, που σε αντίθεση με τον foscilis δεν έμαθα χθες περί πνευματικών δικαιωμάτων, καθώς έχω έργα για τα οποία έχω δικαιώματα, κάποια δημοσιευμένα και άλλα αδημοσίευτα.
Ο Κραουνάκης ζητάει αποζημίωση γιατί α) βιάστηκε το πνευματικό του δικαίωμα και β) γιατί θεωρεί ότι τον προσβάλλει το παίξιμο τραγουδιών του έξω από το Μαξίμου, σε κατάσταση πανδημίας, μπροστά σε ένα άτομο που δεν χωνεύει.
Το άλφα δεν υφίσταται νομικά. Τελεία και παύλα.
Το βήτα αφορά το ηθικό του δικαίωμα που επίσης δεν έχει σχέση με αυτό που περιγράφει. Δεν μπορείς να διεκδικείς αποζημίωση για προσβολή στο ηθικό σου δικαίωμα με την αιτιολογία ότι δεν χωνεύεις έναν ακροατή. Το ηθικό δικαίωμα αφορά παραποίηση, γελοιοποίηση, εκτέλεση υπό συνθήκες και σε χώρους που αντικειμενικά μπορούν να αποτελέσουν προσβολή του έργου, εκτέλεση κατόπιν εκπεφρασμένης άρνησης (ανεξαρτήτως συνθηκών και κοινού), εκτέλεση κατόπιν δημόσιας ή αποδεδειγμένης κατ' ιδίαν έκφρασης επιθυμίας μη εκτέλεσης και μη αναφορά του ονόματος του δημιουργού όταν και όπου απαιτείται να αναφέρεται.
hellegennes έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:17
Σιγά μην ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος τους συντελεστές που έγραψαν τραγούδια 100 ετών.
Δεν ξέρω πως εννοείς τον "σύγχρονο" άνθρωπο αλλά μ' αυτήν τη λογική, όποιος δεν ξέρει τον Σουγιούλ ή τον Αττίκ δεν θα πρέπει να ξέρει και τον Βαμβακάρη ή τον Παπαϊωάννου. Η μουσική σε όλες τις εποχές έχει διαφορετικές εκφράσεις.
Μιλένιαλ, Ζούμερ, Άλφα. Οι τρεις νεότερες γενιές. Τα ονόματα μπορεί να τα έχουν ακουστά, αλλά σιγά μην ξέρουν -και γιατί να ξέρουν;- ποιος έγραψε τι. Ξέρει ο μέσος Μπούμερ τι έγραψαν ο Λαμπελέτ και ο Καρέρ;
Πρόσφατα ρώτησα παιδί γυμνασίου αν έχει ακούσει κάποιους beatles και με μου είπε "μπα, τι είναι αυτό;". Είναι φυσιολογικό για την μουσική της διασκέδασης να τελειώνει (σε μεγάλο βαθμό) μαζί με την εποχή της. Δεν είναι αφύσικο να μην διασκεδάζει ο σημερινός έφηβος με Βέμπο. Από κει και πέρα περιορίζεται σε κοινό με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ή ξαναέρχεται στο προσκήνιο όταν την ξεθάψει κάποια δισκογραφική / ταινία / γεγονός / διαφήμιση / καλλιτέχνης κλπ
hellegennes έγραψε: 30 Απρ 2020, 23:17
Σιγά μην ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος τους συντελεστές που έγραψαν τραγούδια 100 ετών.
Δεν ξέρω πως εννοείς τον "σύγχρονο" άνθρωπο αλλά μ' αυτήν τη λογική, όποιος δεν ξέρει τον Σουγιούλ ή τον Αττίκ δεν θα πρέπει να ξέρει και τον Βαμβακάρη ή τον Παπαϊωάννου. Η μουσική σε όλες τις εποχές έχει διαφορετικές εκφράσεις.
Μιλένιαλ, Ζούμερ, Άλφα. Οι τρεις νεότερες γενιές. Τα ονόματα μπορεί να τα έχουν ακουστά, αλλά σιγά μην ξέρουν -και γιατί να ξέρουν;- ποιος έγραψε τι. Ξέρει ο μέσος Μπούμερ τι έγραψαν ο Λαμπελέτ και ο Καρέρ;
Εντάξει, αυτοί είχαν πιο κλειστό κοινό. Αλλά ακριβώς γι' αυτό, προκύπτει αυτό που είπε ο Beria. Ότι οι Σουγιούλ, Αττίκ, Ζαχά και λοιποί δεν έγραφαν αστικά αλλά ουσιαστικώς λαϊκά τραγούδια. Εκτός αν δεν πρέπει να νοείται "λαός" όποιος δεν φουμά σ' ένα δωμά μ' εφτά νομά που οι τέσσερις φορούν τραγιά και οι υπόλοιποι γραβάτα.
Δεν ξέρω πως εννοείς τον "σύγχρονο" άνθρωπο αλλά μ' αυτήν τη λογική, όποιος δεν ξέρει τον Σουγιούλ ή τον Αττίκ δεν θα πρέπει να ξέρει και τον Βαμβακάρη ή τον Παπαϊωάννου. Η μουσική σε όλες τις εποχές έχει διαφορετικές εκφράσεις.
Μιλένιαλ, Ζούμερ, Άλφα. Οι τρεις νεότερες γενιές. Τα ονόματα μπορεί να τα έχουν ακουστά, αλλά σιγά μην ξέρουν -και γιατί να ξέρουν;- ποιος έγραψε τι. Ξέρει ο μέσος Μπούμερ τι έγραψαν ο Λαμπελέτ και ο Καρέρ;
Πρόσφατα ρώτησα παιδί γυμνασίου αν έχει ακούσει κάποιους beatles και με μου είπε "μπα, τι είναι αυτό;". Είναι φυσιολογικό για την μουσική της διασκέδασης να τελειώνει (σε μεγάλο βαθμό) μαζί με την εποχή της. Δεν είναι αφύσικο να μην διασκεδάζει ο σημερινός έφηβος με Βέμπο. Από κει και πέρα περιορίζεται σε κοινό με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ή ξαναέρχεται στο προσκήνιο όταν την ξεθάψει κάποια δισκογραφική / ταινία / γεγονός / διαφήμιση / καλλιτέχνης κλπ
παραλληλα υπαρχει και κοσμος ενημερωμενος που ακουει κ περσικη μουσικη με σεταρ και νευ
