stargazer έγραψε: 27 Ιαν 2020, 19:44
Antares έγραψε: 27 Ιαν 2020, 17:39
stargazer έγραψε: 27 Ιαν 2020, 17:21
Γιατί παρατηρώντας την φύση βλέπω ότι είναι μια μηχανή ανακύκλωσης, χαλάει κάτι και με τα υλικά που έμειναν φτιάχνει κάτι άλλο
Πχ Ένα δέντρο γερνάει και πεθαίνει. Μπορεί από τα απομεινάρια του στο έδαφος να φυτρώσει ένα άλλο δέντρο η μπορεί και περισσότερα, θα φυτρώσει όμως ποτέ το ίδιο;
Βασικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι για να γεννηθεί κάτι πρέπει κάτι άλλο να πεθάνει, στον υλικό κόσμο τουλάχιστον. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι το ίδιο γίνεται και στον πνευματικό. (Αν υπάρχει)
Αυτό που έχω παρατηρήσει επίσης σε σχεδόν όλες τις θεολογικές διδασκαλίες είναι ότι ο δρόμος προς την θέωση περνά από την κατάργηση της ατομικότητας και την συγχώνευση με κάτι μεγαλύτερο. Αν συγχωνεύεσαι χάνεις τον "εαυτό".
Νομίζω ότι παντού γίνεται δεκτό ότι η ψυχή είναι άφθαρτη και αθάνατη. Σε όλες τις θρησκείες. Είναι φτιαγμένη από την ουσία των αθανάτων. Επιστημονικά δεν υπάρχει εξήγηση. Αλλά στο μέλλον δεν θα μπορούσε η γήινη επιστήμη να κατασκευάσει έναν κλώνο από dna ενός πεθαμένου ανθρώπου; Ή θα μπορούσε να γίνει και σήμερα ακόμη. Τι ηθικά διλήμματα θα παρουσιάζονταν σε τέτοιες περιπτώσεις;
Αυτό που λέω είναι ότι μπορεί η ψυχη να μείνει άφθαρτη, αλλά το εγώ πεθαίνει γιατί καθορίζεται από τα όρια της ύλης η οποία αποσυντιθεται.
Αυτό που μένει είναι ίσως η "ουσία" αλλά δεν είσαι εσύ.
Η ψυχή έιναι αυτόνομη η είναι μέρος κάτι μεγαλύτερου;
Δεν έχω συναντήσει κανέναν αθάνατο
Ενδιαφέροντα τα ερωτήματα που θέτεις περί κλωνοποίησης. Δεν έχουμε πειράματα όμως (ακόμα)
Εστω και ετσι.Τι πειραζει;
Ειμαστε ζωντανοι οταν νιωθουμε και εχουμε συνειδητοτητα.Το οτι μπορει να πεθανει
ενα μου ΕΓΩ (φανταζομαι οτι οταν λες ΕΓΩ εννοεις την συνειδητοτητα του ποιος ειμαι σωστα;) με την εννοια οτι δεν θα χω τον ιδιο χαρακτηρα και τις ιδιες αναμνησεις.η δεν θα χω την συνειδηση οτι ειμαι ΕΓΩ ,
δεν αναιρει το γεγονος οτι ισως ζω καπου και εχω μια συνειδητοτητα.Και σε καθε θανατο θα προκυπτει μια νεα συνειδητοτητα.Διοτι ισως ειμαστε μερος ενος πολυ μεγαλυτερου πραγματος.Κατι αναλογο με τα κυτταρα ενος οργανισμου.Πεθαινει ενα κυτταρο γεννιεται ενα αλλο και ο οργανισμος συνεχιζει να ζει.Μην πει καποιος οτι ναι,αλλα καποια στιγμη ο οργανισμος θα πεθανει..διοτι απλα εφερα ενα παραδειγμα
ΣΧΕΣΗΣ ΚΥΤΤΑΡΟΥ ΜΕ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ,δε ειπα οτι ειναι το ιδιο.
Μπορει πχ να ειμαστε κατι σαν ενα κυτταρο στην μεγαλη διαννοια.Πεθαινει μια μορφη μας,γεννιομαστε και περνουμε νεα συνειδητοτητα αφου ειμαστε μερος ενος ..μιας διαννοιας με συνειδηση.
Η ας το σκεφτουμε αλλιως,οπως λενε πολλοι φυσικοι.
Ειμαστε μεσα σε μια σουπα ενεργειας.
Η σουπα κοχλαζει..εχει φουσκαλες...εστω οτι εμεις ειμαστε μια φουσκαλα..σκαμε και εξαφανιζομαστε σαν φουσκαλα αλλα παραμενουμε μια ωραιοτατη σουπα.
