Χαοτικός έγραψε: 26 Οκτ 2019, 18:40
ΓΑΛΗ έγραψε: 26 Οκτ 2019, 16:58
Αγις έγραψε: 26 Οκτ 2019, 16:51
Τα γραφικα καραγκιοζιλικια και ηλιθιότητες απο ρακομελοφρονιαση - διαλεκτικη μαλακια.
Ναι, κι έτσι και αναφέρεις την δια βίου απομόνωση των παιδόφιλων από την κοινωνία, θα αρχίσουν να φωνάζουν για μεσαιωνικές πρακτικές και απαγόρευση του δικαιώματος επανένταξης κλπ κλπ
Ό,τι θυμούνται χαίρονται ή θυμώνουν.
Βου βου ο βοριάς, του του το τραινάκι της λογικής τους.
Και καλά θα κάνουν. Είμαστε κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Εφόσον πληρώσει για τις πράξεις του με τιμωρία από το νόμο έχει μετά κάθε δικαίωμα επανένταξης (για την υπόλοιπη ζωή του, γιατί θα είναι και 70 χρονών).
Στα 70 θα βγει ο συγκεκριμένος επειδή είναι μεσήλικας. Βασικό. Υπάρχουν και νεώτεροι.
Το πρόβλημα με την παιδοφιλία είναι δομικό, γιατί δεν υπάρχει μια σαφής άποψη ως βάση σ' αυτό το θέμα, ώστε να υπάρξει μια στοιχειώδης λογική αναφορικά όχι μόνον με την όποια τιμωρία (ή σωφρονισμό αν θες) αλλά και για την πρόληψη, που είναι επίσης πολύ σημαντικό στοιχείο.
Κάποια βασικά στοιχεία είναι τα παρακάτω. Τα παραθέτω με τυχαία σειρά. Και διευκρινίζω ότι αναφέρομαι στους παιδόφιλους που ελκύονται από παιδιά και όχι εφήβους. Δηλαδή από ηλικίες μηνών έως 10-12 ετών. Η εφηβική παιδεραστία είναι πιο σύνθετη φάση.
1. Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρωστοι. Συνήθως προβάλλεται ως δικαιολογία για να αμβλυνθεί η ενοχή τους. Δεν είναι "αυτοί" είναι ο άρρωστος εαυτός τους κλπ κλπ άρα δεν μπορούμε να τους αποδώσουμε ευθύνη. Οκ, ακόμη κι αν είναι έτσι, τότε μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε ως άρρωστους, έτσι δεν είναι; Και να τους αποδοθεί η επικινδυνότητα που έχουν π.χ. οι σχιζοφρενείς. Αλλά οοοόχι, αυτό δεν γίνεται γιατί θα προσβάλλει την προσωπικότητα τους, πρέπει να βοηθήσουμε στην ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο, μέσω της κατανόησης ...και τόσης δα ανοχής για τα μικρά γλυκά παραστρατήματα τους, δεν πρέπει να τους στοχοποιούμε. Τα παιδιά που θα υποστούν την όποια έκφραση της ιδιαιτερότητας τους, μετράνε ως παράπλευρες απώλειες.
2. Όσοι έρχονται σε συχνή επικοινωνία με παιδιά, λόγω επαγγέλματος, πρέπει να περνάνε από ψυχολογικά τεστ. Με στατιστικό δεδομένο ότι οι περισσότεροι παιδόφιλοι ασκούν επαγγέλματα που διευκολύνουν την επαφή τους με παιδιά, θα μπορούσε να υπάρξει αυτό το μέτρο με εξειδικευμένα τεστ γι' αυτές τις επαγγελματικές κατηγορίες. Δασκάλους, προπονητές, παπάδες κλπ
Αυτό όντως θα μπορούσε να είναι ένα αποτρεπτικό μέσο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το συντριπτικό ποσοστό των παιδικών κακοποιήσεων, συμβαίνει από ανθρώπους με τους οποίους το παιδί έχει οικειότητα και συχνή επικοινωνία. Και οι παιδόφιλοι κινούνται σε αυτούς τους χώρους, δεν γίνονται φαροφύλακες. Αλλά και πάλι, κάποιοι θα θεωρήσουν απαράδεκτη παραβίαση των προσωπικών τους δεδομένων αυτές τις "εξετάσεις". Οπότε και πάλι τα παιδιά έρχονται δεύτερα στην ιεράρχηση των αξιών.
3. Η ένοχη σιωπή των μικρών κοινωνιών, η "κωσταλεξική" νοοτροπία της ελ επαρχίας. Παπαριές μαρίτσαμ. Αυτό είναι το εύκολο κλισέ, που χρησιμοποιούν κυρίως όσοι ουρλιάζουν για μισαλλόδοξες στοχοποιήσεις σε
ευάλωτες μειοψηφίες, όταν ο παιδόφιλος δεν είναι ελ παπάς ή νοικοκυρέος. Το στοιχείο της ντροπής για τις περιπτώσεις βίας που συμβαίνουν εντός στενού περιβάλλοντος και αποκρύπτονται, είναι αταξικό φαινόμενο και ισχύει τόσο για τα μικρά χωριά όσο και τις μεγαλουπόλεις. Την ίδια ακριβώς πιθανότητα απόκρυψης ενός γεγονότος, έχει η φτωχή οικογένεια στο χωριό με την εύπορη "επώνυμη" οικογένεια στην πόλη. Ακόμη και η "σιωπή" κάποιων κρατικών φορέων, για να μη χαλάσει η σούπα της κοινωνικής προσφοράς της
χ ή ψ υπερεσίας. Εδώ παίζει ακριβώς το ίδιο με την ανοχή που υπάρχει εντός οικογενειών, όταν υπάρχουν υπόνοιες παιδοφιλίας. Ακόμη και από τις ίδιες τις μάνες. Γιατί πέρα από το στοιχείο της προσωπικής ντροπής (που σημαίνει αυτομάτως παραδοχή προσωπικής αποτυχίας στην χ ή ψ επιλογή) παραμένει και το στοιχείο της σύγκρουσης με το "κατεστημένο" της μικρής ή μεγάλης πόλης. Και η πρώτη τάση των ανθρώπων είναι να προστατεύσουν, αυτό που προστατεύει και τους ίδιους (κοινωνικά, οικονομικά και ηθικά). Σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Είναι το χαμηλό ένστικτο επιβίωσης, που υπάρχει και στις καλύτερες οικογένειες. Και σ' αυτήν τη φάση, η προστασία των παιδιών (ή του αδύναμου γενικότερα) έρχεται -πάλι- τρίτη και καταϊδρωμένη.
Οπότε, ποιο ακριβώς είναι το ζητούμενο;
Η προστασία των παιδιών ή η κάλυψη των χ ή ψ ενηλίκων του α ή β χώρου;
Κι επειδή το θέμα, έχει ξανασυζητηθεί ουκ ολίγες φορές, δείτε κάποιες απόψεις κι εδώ.
viewtopic.php?f=24&t=5704
Και πείτε τα συμπεράσματα σας. Το να καταθέσετε και τον οβολό της άποψης σας, λίγο πιο συγκεκριμένα από τα ευαισθητοποιημένα α και ου, δεν θα κάνει κακό.
Αλλά ξέρω, δεν έχετε ψιλά μωρέ, εσείς πληρώνετε μόνον με κάρτα. Πολιτισμένα πράματα, λέμε.