Nandros έγραψε: 02 Φεβ 2019, 21:23
The Great Leader έγραψε: 02 Φεβ 2019, 12:31Πολύ απλοϊκή ανάλυση που στηρίζεται στο εύκολο τσουβάλιασμα που εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι το ίδιο αντιεπιστημονικό σαν να τσουβαλιάζεις την Μοναρχία, την Χούντα και την Κεντροδεξία απλά βασισμένος σε κάποιες επιδερμικές διαφορές. Άλλα άμα αρχίσουμε να γράφουμε δοκίμια για να πείσουμε ο ένας τον άλλο,θα γεμίσουμε δεκάδες σελίδες και θα αφήσουμε το κυρίως θέμα(Μαδούρο και Βενεζουέλα).
Υπέδειξε μας πού υπάρχει λάθος εδώ;
Nandros έγραψε: 02 Δεκ 2018, 23:52Οι 3 ιστορικοί φασισμοί, ο μαύρος ο φαιός και ο κόκκινος, είναι το ίδιο πράγμα!
1! Μονοκομματισμός ή επιλεγμένος ολιγοκομματισμός (για να συμπληρώσω το προηγούμενο). Κατάργηση ή απαγόρευση άλλων κομμάτων = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
2! Απαγόρευση της ελευθερίας του λόγου και επιβολή λογοκρισίας = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
3! Απολυταρχία των ολίγων ή του ενός = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
4! Κατάργηση Συντάγματος ή εφαρμογή Συντάγματος στα μέτρα της απολυταρχικής εξουσίας = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
5! Παρακρατικοί και ασφαλίτες, σε πολύ μεγάλο αριθμό, παρακολουθούν/ φακελώνουν τον λαό = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
6! Επιβολή τρομοκρατίας στον λαό = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
7! Συλλήψεις. δολοφονίες, εξορίες, κλπ θεάρεστα κατά των αντιφρονούντων, πραγματικών ή φανταστικών = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
8! Δίκες-παρωδίες = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
9! Αποτέλεσμα της εξουσίας τους εκατοντάδες/χιλιάδες/εκατομμύρια νεκρών = Φασισμός ή Ναζισμός ή Κομμουνισμός.
Η λίστα είναι ατέλειωτη.
.
Η λίστα αφορά την κοινή, δικτατορική φύση των 3 ιδεολογιών του Μεσοπολέμου, άλλα μόνο αυτό. Διαφορετικοί ιστορικοί λόγοι τα διαμόρφωσαν, διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές ομάδες τα διαμόρφωσαν και διαφορετικά οικονομικά μοντέλα είχαν.
Ο Σταλινισμός προέκυψε ως ιστορική αναγκαιότητα σε μια ΕΣΣΔ που είχε αποτύχει να εξάγει την επανάσταση της και έπρεπε να στραφεί στις δικές της δυνάμεις. Και προσοχή, όταν εννοώ αναγκαιότητα, δεν εννοώ την Τρομοκρατία και την Προσωπολατρία(αν και αυτή ήταν γνώρισμα της εποχής σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες), άλλα εννοώ το θεώρημα του "Σοσιαλισμού σε μία χώρα"(μιας και η επανάσταση απέτυχε σε Γερμανία και Ουγγαρία και η Πολωνία απέκρουσε τον Κόκκινο στρατό) και την βίαιη κολλεκτιβοποίηση(όπου σχεδόν το σύνολο της αγροτικής παραγωγής χρηματοδότησε την βιομηχανική ανάπτυξη,με μεγάλο ανθρώπινο τίμημα). Ο Κεντρικός Σχεδιασμός, μέσα σε μία οικονομία πλήρως κρατικά ελεγχόμενη, μπορεί να μην ήταν σοσιαλισμός(με τα επιστημονικά κριτήρια), άλλα περισσότερο εκβιομηχανισμένος δεσποτισμός του 16ου αιώνα, άλλα σίγουρα διαφέρει από τον καπιταλισμό, εξ'ου και έγινε το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού,ως εναλλακτική πρόταση. Επίσης, μην παραβλέπουμε ότι ο αρχηγισμός της σταλινικής περιόδου, εγκαταλείφθηκε όταν η χώρα δεν τον χρειαζόταν πια. Και η εγκατάλειψη αυτή δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της πίεσης της τρομοκρατίας, άλλα και της αλλαγής του στάτους της χώρας. Η ΕΣΣΔ ξεκίνησε ως μια απομονωμένη μεγάλη χώρα, με δυνατότητες και έγινε Υπερδύναμη. Αυτό απαιτούσε κάτι πιο ευέλικτο από μία αυταρχική μορφή στο τιμόνι.
Ο Ναζισμός, ήταν ένα υπερεθνικιστικό κίνημα, όπου ανακάτευε ρατσιστικά θεωρήματα του 19ου αιώνα με ολίγον γερμανικό κοινωνικό κράτος για την λαϊκή συσπείρωση. Το κόμμα, αν και οικοδόμησε διάφορες παράλληλες δομές(που θα προκαλούσαν γραφειοκρατικό χάος),δεν ήταν παρά ένα εργαλείο στην θέληση του Αρχηγού. Αν ο αρχηγισμός του ΚΚΣΕ ήταν μια εκτροπή, στο NSDAP ήταν η βάση του. Το κόμμα είχε υποτυπώδες καταστατικό και κανόνες(κάτι που χλεύασε και ο Μολότωφ στην συζήτηση που είχε με ανώτατους ναζιστές αξιωματούχους στην επίσκεψη του το 1940) και ο λόγος του Φύρερ ήταν νόμος. Ακόμα και οι γενικολογίες του ηγέτη, παρήγαγαν πολιτική. Δεν είναι τυχαία η ονομασία της Γερμανίας τότε ως "Κράτος του Αρχηγού".Όσο αφορά την οικονομία, οι μεγάλες επιχειρήσεις(ειδικά οι πολεμικές βιομηχανίες) στηρίχτηκαν για να ξεκινήσει ο επαναξοπλισμός της χώρας και στα κατεχόμενα τους δόθηκαν προνομιακές ευκαιρίες εκμετάλλευσης. Παράλληλα, κομματικοί αξιωματούχοι, ήταν γινόντουσαν επικεφαλείς σε ναζιστικές "ΔΕΚΟ"(
) είτε αποτελούσαν την γραμμή επικοινωνίας ανάμεσα στην ηγεσία και τους βιομήχανους(ο Γκαίρινγκ είχε τα καλύτερα κονέ με το γερμανικό κεφάλαιο). Το οικονομικό μοντέλο ήταν ένας πιο δικτατορικός και κομματικός καπιταλισμός σε σχέση με τον καπιταλισμό της μοναρχικής περιόδου.
Ο Φασισμός είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση.Περισσότερο αυταρχικός παρά ολοκληρωτικός, ο Ιταλικός Φασισμός ξεκίνησε ως ένα εθνικιστικό και φιλοπόλεμο κομμάτι της Ιταλικής Αριστεράς(γέννημα θρέμμα των συνθηκών του Α' ΠΠ και το που θα έπρεπε να ενταχθεί η χώρα) και το σοσιαλιστικό παρελθόν του Μουσολίνι ήταν έντονο στα πρώτα χρόνια(1918-1920), άλλα από το 1920 και μετά, ο μελλοντικός Ντούτσε ξεχνά το παρελθόν του, εγκαταλείπει την αριστερή ρητορεία και ενστερνίζεται την λογική του "Νόμου και Τάξη" της μικροαστικής Δεξιάς. Η προσπάθεια θεωρητικοποίησης και δημιουργίας μιας θεωρίας για τον φασισμό ήταν προσπάθεια του Μουσολίνι να φανεί ως ένας διανοητής και δημιουργός και όχι ως ένας κλασικός δικτατορικός χωροφύλακας, με τις ευλογίες του Στέμματος και των ελίτ.Ο Κορπορατισμός του Φασισμού ήταν η μικροαστική λύση στα κοινωνικά θέματα.
Και για να το γυρίσω στο θέμα μας, ο Τσαβισμός ήταν πιο κοντά στο μουσολινικό πρόγραμμα του 1918-1920(και εν μέρη του 1943-1945) και λιγότερο κοντά στον Μαρξισμό-Λενινισμό. Για να το βάλω και με τα λατινοαμερικανικά πολιτικά μοντέλα,ο τσαβισμός είναι ένας λαϊκιστικός μιλιταρισμός με έντονες επιρροές από τον καστρισμό, άλλα ποτέ δεν εφάρμοσε στην ολότητα του το κουβανικό μοντέλο. Ο περιορισμός αυτός ωφείλεται στο γεγονός ότι ο Κάστρο ήταν νικητής ενός αντάρτικου, ενώ ο Τσάβεζ κέρδισε την εξουσία με εκλογές.
