Pertinax έγραψε:
δεν χρειαζόταν η καταγωγή να είναι βιολογική στην κυριολεξία
συνδέονται ιστορικά με τους αρχαίους Ρωμαίους
Εμείς έχουμε σαφώς διατυπώσει ότι η καταγωγή δεν είναι βιολογική. Γι' αυτό όμως δεν χρησιμοποιούμε και τον όρο "καταγωγή" για να μην δημιουργούνται παρερμηνείες.
Τα "υβρεολόγια" και όλες οι απαξιωτικές δηλώσεις είναι σημαντικά καθώς αποτελούν ένα φίλτρο που μας δίνουν οι πηγές, μέσα από το οποίο οφείλουν να περάσουν όλες οι αναφορές σε "προγόνους Ρωμαίους" και μπορούν να μας δείξουν αν οι βυζαντινοί αναφέρονται σε έναν πραγματικό Λατίνο πατέρα ή πρόκειται για εικόνες του παρελθόντος που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία διηγήσεων πολιτειακού κύρους και αυτοκρατορικής συνέχειας.
Διότι, όπως είπα και αλλού, το πολιτειακό κύρος δεν είναι ταυτότητα υποδεέστερη, ώστε να έχει ανάγκη και από συνέχεια σπέρματος. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα μπορούσε ο ψευδο-Κωδινός σε εποχές σύγκρουσης να προβάλλει μια θεώρηση που τοποθετεί τη ρίζα του "ρωμαϊκού" στον... 4ο μ.Χ. αι.:
Τα υβρεολόγια λοιπόν δείχνουν ότι οι Βυζαντινοί διαχωρίζουν το ρωμαϊκό από το λατινικό παρελθόν, άρα πρόκειται για αφηγήσεις που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα του τότε ρωμαϊκού κέντρου, αφού κανείς δεν τολμούσε να πετάξει το λατινικό στοιχείο εκτός ρωμαϊκότητας στην εποχή της μέγιστης ρωμαϊκής δόξας και των σπουδαίων "ρωμαίων βασιλέων":
Αυτό παραμένει κορυφαίο στη Δύση.
Όπως λέει και ο Λιουτπράνδος, στους Βυζαντινούς "εσείς είστε τόσο Γραικοί, που θεωρούμε ότι απεχθάνεστε ακόμα και το όνομα Ρωμαίοι" διότι γι' αυτούς, είναι αδιανόητο να είναι κάποιος Ρωμαίος χωρίς τα στοιχεία λατινικότητας. Και ήδη στον 9ο αιώνα οι Δυτικοί τους λένε, "εσείς δεν έχετε τίποτα το ρωμαϊκό, εμείς έχουμε ιταλικά εδάφη, λατινική γλώσσα, πρεσβυτέρα Ρώμη". Όμως το αυτί των βυζαντινών δεν ιδρώνει, και χαρακτηρίζουν "βάρβαρο" κάθε λατινικό στοιχείο, πράγμα αδιανόητο να πει κάποιος αν φέρει αντίληψη συνέχειας σπέρματος, υβρίζοντας το γένος του, τον πατέρα του.
Τα υβρεολόγια λοιπόν δείχνουν ανάμεσα στις πηγές το μονοπάτι που απαιτείται για να προσδιοριστεί η διαφοροποίηση δυτικών Ρωμαίων και ανατολικών Ρωμαίων=βυζαντινών.
Σε αυτή τη διαφοροποίηση όμως συμμετέχει
και το θεμέλιο του ελληνισμού, που παρουσιάζεται άμεσα ή έμμεσα σε όλες τις βυζαντινές πηγές και λέει στους δυτικούς ότι "εσείς κι εμείς δεν είμαστε ίδιοι".
Κάθε στοιχείο όμως που προσδιορίζει "τι είμαι και γιατί" αποτελεί ταυτότητα και απαιτεί να αναγράφεται καθαρά.
Εδώ είναι το σημείο που επιδίωξε να υποβαθμίσει ο Καλδέλλης για να χτίσει την ενιαία αρχαιο-λατινορωμαϊκή ουσία, όταν οι πηγές βοούν ότι το σκέτο όνομα "Ρωμαίος" δεν αρκεί να προσδιορίσει ανατολικούς και δυτικούς που διαφέρουν.
Όπως κατά λέξη είχε γραφτεί (
http://www.oodegr.com/neopaganismos/ell ... f_9.htm#1. ):
"
η ρωμαϊκότητα που συνεχίζεται σε υπόβαθρο κυρίως ελληνικό είναι πλέον «Νεο-Ρωμαϊκή» (Νέα Ρώμη)"
Το νεορωμαϊκή όμως, δεν αρκεί αν απουσιάζει ο μέγας πυλώνας υπερηφάνειας και διαφοροποίησης στον αγώνα ανατολής-δύσης που είναι ακριβώς το "
ελληνικό υπόβαθρο".
Χωρίς τον πυλώνα του ελληνισμού μαζί με την tranlatio imperii φυσικά, που έφερε την αυτοκρατορία στα εδάφη του ελληνισμού, η ταυτότητα παραμένει λειψή διότι απουσιάζει αυτό που υπάρχει στις πηγές, ότι Ανατολή και Δύση συγκρούονται, και συγκρούονται ουσιαστικά ως ελληνορωμαϊκή και λατινορωμαϊκή ταυτότητα.
Έτσι, οι Λατίνοι είναι βάρβαροι και θυμίζουν γαϊδούρια και βόδια, όχι μόνο επειδή είναι αιρετικοί και οι Βυζαντινοί Ορθόδοξοι, ούτε μόνο επειδή οι Βυζαντινοί έχουν την περίφημη Νέα Ρώμη και όχι την ανάξια λόγου πρεσβυτέρα, αλλά και επειδή είναι
οι ΜΟΝΟΙ αρμόδιοι στα περί του Πλάτωνα και στο σύνολο της
ελληνικής σοφίας:
Αυτή η ταυτότητα αναδεικνύεται επί αιώνες.
Όπως βλέπουμε στον Συνεχιστή, πηγές δόξας για τους βυζαντινούς αποτελούν όχι μόνο ρωμαϊκές παραδόσεις (1) αλλά και ο ελληνισμός (3), αφού οι Ρωμαίοι
θαυμάζονται από όλα τα έθνη για την ελληνική τους παιδεία η οποία αν και είναι δημιούργημα των Ελλήνων, χαρακτηρίζεται "ημετέρα" (2), όπως ακριβώς και το πάτριο έδαφος. Μάλιστα, τον ίδιο αιώνα με τον Θεόφιλο, ο Κων/νος Κύριλλος παρουσιάζει τους Βυζαντινούς ως
επινοητές και δημιουργούς της ελληνικής επιστήμης επιβεβαιώνοντας ένα ξεκάθαρο αίσθημα συνέχειας που σαφέστατα δεν πηγάζει από τη ρωμαϊκότητα:
Αυτό που γράφουν οι πηγές, δεν μπορούμε να το αφαιρέσουμε. Η ρωμαϊκότητα των βυζαντινών είναι "νεο-ρωμαϊκή", όμως δεν αρκεί, διότι οι ίδιοι βυζαντινοί προσδιορίζουν τους εαυτούς τους και διαφοροποιούνται προς τους τρίτους, με βάση τρεις άξονες κύρους, που είναι η ρωμαϊκότητα, η πίστη και ο ελληνισμός.
ΥΓ
Προχθές, κατά τύχη έπεσα πάνω σε ένα απόσπασμα του Βασίλιεφ και είδα μια περιγραφή της βυζαντινής ταυτότητας 70 χρόνων πολύ πιο κοντινή, από εκείνη της Αρβελέρ (τελευταία εικόνα) που στην προσπάθεια της να δώσει απαντήσεις στην περίφημη σχολή του νεο-φαλμεράιερ Romilly Jenkins, σαφώς υπερέβαλε και έδωσε μια όχι ακριβή περιγραφή (διότι έχω δει και μεταγενέστερες πολύ καλύτερες περιγραφές της):
