ΓΑΛΗ έγραψε: 14 Νοέμ 2021, 22:46
Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ ενός διαταραγμένου ατόμου, που σε μία μανιακή έκρηξη μπορεί να αποκεφαλίσει ένα παιδί και να περιφέρει το κομμένο κεφάλι του φωνάζοντας αλλαχακμπάρ ή μετανοείτε (αδιάφορο) με έναν διαταραγμένο που η τάση ή εφαρμογή της παιδεραστίας είναι από τα βασικά στοιχεία της καθημερινότητας του.
Σαφώς.Δεν τα συγκρίνω. Φέρνω παράδειγμα και σχολιάζω τις αντιδασεις.
Ο δεύτερος, σαφώς και έχει πλήρη επίγνωση του προβλήματος του (στην περίπτωση που το θεωρεί ηθικό πρόβλημα και όχι μία κατάσταση που γουστάρει χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό αλλά τον εμποδίζει ο νόμος να εξασκήσει). Το σίγουρο είναι ότι είτε έχει είτε δεν έχει ηθικό πρόβλημα, αυτό που θέλει να κάνει θα το κάνει είτε ως άμεσος δράστης είτε ως λουφαδόρος -αλλά πάντα ανήθικος- θεατής.
Ακριβώς. Μόνο που ο θεατής τέτοιου υλικού δεν έχει πράξει κάτι ενάντια σε κάποιο παιδί. Δυνητικά μπορεί να είναι επικίνδυνος και γι αυτό το απαγορεύουν.
Είναι απολύτως λογικό λοιπόν, η κοινή γνώμη να οργισθεί περισσότερο με την περίπτωση των ανθρώπων που δρουν συνειδητά και όχι με τις πράξεις ενός ανθρώπου (άντρα ή γυναίκας) που έχουν φύγει όλες οι βίδες από τα φρένα τους.
Όχι καθόλου. Που το είδες αυτό; και από πότε είναι θέμα λογικής ανάλυσης το πότε θα εξοργιστείς; η οργή είναι συναισθηματικό πράγμα και έχει να κάνει με το ψυχική δομή. Όχι με την λογική.
Ειδικά όσων επικαλούνται την ηθική τους ή την ευαισθησία τους και κάνουν λόγο για το θύμα και πως από συμπόνοια ή δεν ξέρω γω τι λένε αυτά που λένε, πολύ πιο λογικό είναι να εξοργιστείς με το φρικιαστικό που ασφαλώς είναι πολύ πιο φρικιαστικός ένας αποκεφαλισμός από έντε και δέκα χουφτώματα, ή οποιαδήποτε ασέλγεια. Εκτός αν υπάρξει βιασμός που σε ένα τέτοιο πλάσμα είναι σχεδόν κοντά στον αποκεφαλισμό.
Δεν ξέρω, αν θες ας μας πουν κι άλλοι. Μου κάνει πολύ εντύπωση που δικαιολογείς με βάση το αν είναι λογικό να μην αντιδρά κανείς σε έναν αποκεφαλισμό και μάλιστα μωρού.
Ειλικρινά δεν κατάλαβα τι εννοείς για τις ηλικίες 4-11 και τις διαφορές μεταξύ τους αναφορικά με την επίπτωση στα παιδιά, όπως δεν κατάλαβα και την άποψη σου ότι τα 4χρονα δεν βιάζονται "κανονικά", οπότε το αφήνω ασχολίαστο. Αν θες, μπορείς να διευκρινήσεις.
Το ένα έχει να κάνει με το ότι η ηλικία των 11 χρόνων είναι στόχος περισσότερων παιδεραστών και περισσότερων κρυφών. Ασυνείδητων. Χοντροκομμένα δηλαδή, θα ζηλέψει κάποιος πιο πολύ και θα αντιδράσει πιο πολύ.
Το 4χρονο δεν βιάζεται γιατί απλά θα πεθάνει. Τα βάζουνε να τους αγγίζουν ή τα πιέζουν για στοματικά. Δεν μπορεί να συμβεί πράξη βιασμού όπως θα βίαζε κάποιος μία ενήλικη.
Πιστεύω γενικώς, ότι πάντα παρασύρεσαι στην ανάλυση των στοιχείων που μπορούν να "ελαφρύνουν" την αίσθηση που προκαλεί η πράξη του δράστη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ξεχνάς στη διαδρομή το τι συμβαίνει στο παιδί που βιάζεται ή στα παιδιά της παιδικής πορνογραφίας. Και το τι θα συνεχίσει να συμβαίνει αν λειτουργούμε όλοι με αυτήν τη λογική.
Σε διαβεβαιώ ότι τα παιδιά αυτά θα μισήσουν την κοινωνία καιθα φέρουν βαρύ τραύμα. σε διαβεβαιώ γιατί το ξέρω πολύ καλά. Δεν θα σου πω κάτι άλλο.
Απλά δεν θεωρώ ότι οφείλω στον πόνο τους να παρασυρθώ στο κτηνώδες συναίσθημα (ο πολύς θυμός δηλαδή είναι κάτι τέτοιο) και να μην μπορώ να δω άλλα ζητήματα.
Το ζήτημα της τιμωρίας ενός εγκληματία είναι ένα άλλο ζήτημα. και ακόμα για τις περιπτώσεις φόνου (όπου είναι το χειρότερο έγκλημα) το επίπεδο πολιτισμού που έχουμε φτάσει απαξιώνει την θανατική ποινή. Εγκληματολόγοι, νομικοί, οικονομολόγοι, φιλόσοφοι και άλλοι έφτασαν σε αυτό και καλώς έφτασαν. Το να σκοτώσεις κάποιον ως κοινωνία και μάλιστα με κριτήρια θυμικού του μέσου νου και της κοινής γνώμης αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα, αν ο γιος μου που τον θυμάμαι από μωρό και που μεγάλωνε με αρκετές μαλακίες μου και λάθη μου, γνωρίζοντας τις αδυναμίες του, τις προσπάθειες σε όλη την πορεία της ζωής του, την ηθική που έχτιζε σιγά σιγά, τις πληγές που έχει υποστεί και γενικά όλα τα βιώματα που θα τα φέρνω κι εγώ στο μυαλό μου και θα έχουν στίγμα, ένταση, υλικό που με κινητοποιεί συναισθηματικά,
προβεί σε πράξη αξιόποινη και τιμωρηθεί με θάνατο, ξέροντας εγώ πως μπορεί να μετανιώσει, να λυπάται και να επιθυμεί και να προσπαθεί να αποκαταστήσει οποιαδήποτε ζημιά,
θα πάρω ένα μπαζούκας και θα σκοτώσω όσους περισσότερους μπορέσω, ξεσπώντας μέσα μου την τάση που λέει γαμώ τον κόσμο σας, την ηθική σας, την αδιαφορία σας για την κατρακύλα του άλλου και εν τέλει την ίδια σας την ζωή που τη γράφω στ' αρχίδια μου και τίποτα δεν με πείθει να μην το κάνω. και δεν θα ήταν μόνο οι δικαστές ή οι δήμιοι ή τα θύματα, θα είναι ο κάθε άγνωστο στο δρόμο με τη λογική ότι θα είναι ένας από αυτούς της κοινής γνώμης που έκανε σχόλια στο ίντερνετ και που τα διάβαζα και τρελαινόμουν. μετά είτε με πιάσουν είτε αυτοκτονήσω θα μου έχουν κλάσει τ' αρχίδια μπροστά σε αυτό που θα τους έχω κάνει. κι ας πουν κάτι για μένα μετά, ότι θέλουν. Αυτά βασικά που λένε εδώ και παντού και που εσύ λες ότι είναι δίκαιη οργή. ας ικανοποιηθούν τα θύματα από περίσσεια δίκαιης οργής.
Πως φαίνεται αυτό;
Κι αν είδες εγώ σκέφτομαι την περίπτωση να είναι όχι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας (που έχουμε μάθει να λέμε) το πρόβλημα, αλλά μέσα στο σπίτι μου. Αυτό που βλέπουμε είναι μία αξίωση ότι όλοι έχουν τις τέλειες οικογένειες που ξέρουν ότι όλα πάνε καλά με τα παιδιά τους ας πούμε. Άσε δε και τις δηλώσεις, ότι αν ήταν δικό τους παιδί θα το έσφαζαν οι ίδιοι και άλλα τέτοια (συνήθως από άτομα που δεν έχουν παιδιά και που πολύ πιθανόν να μην κάνουν ποτέ. Βασικά είναι και η πλειοψηφία αυτών που αποφαίνονται το να πάρουν τα παιδιά από ακατάλληλους γονείς)
Ενώ δείχνεις τάση κατανόησης για το οποιοδήποτε δίποδο (δικός μου όρος στον οποίο θα επιμείνω) εκφράζεις μια συνεχή επιθετικότητα για τον "μεσαιωνικό τύπου ανθρώπου" (ρίξε μια ματιά στα μπολντ) χωρίς ούτε μία στάλα ενσυναίσθησης για τη δική τους συμπεριφορά. Αποδίδεις στο χαλαρό οποιοδήποτε υποτιμητικό/επιθετικό/υποθετικό χαρακτηρισμό σου βγαίνει αυθόρμητα και καπάκι προτείνεις τρόπους αποστασιοποιημένης προσέγγισης προς τον χ ή ψ συγκεκριμένο δράστη.
Σκατά ενσναίσθηση έχω. 90% φασίστες θα είναι, παρτακηδες και ζώα. Ειλικρινά ποιος τους γαμεί; Απλά έχουν μάνα, γυναίκα, αδέρφια, παιδιά και συμπονώ αυτούς αλά κι αυτοί επίσης μπορεί να είναι άτομα που σε κάποια αντιδραστική μου φάση θα λέω μέσα μου να πάνε γαμηθούνε (για τα παιδιά όχι... μάλλον, δεν ξέρω).
Αλλά το κυριότερο είναι για μένα η οχλική αντίδραση. Η τροφή της κοινής γνώμης, το κάψιμο μαγισσών και τέτοια πράγματα. ο διάλογος που γίνεται κι αυτά που νομίζω ότι διακρίνω (νομίζω ρε παιδί μου. Ας είμαι λάθος και μακάρι) στα λόγια που βλέπω να λέγονται. πολύ ενοχή βλέπω και κάλυψη. Και αυτά που κουτσά στραβά έχω θέσει.
