Re: Συνέπειες εμβολίων
Δημοσιεύτηκε: 18 Φεβ 2023, 16:29
Εγώ πάντως αν και θέλω να ευχηθώ "καλή εντατική" στους εμβολιασμένους,δεν το κάνω για λόγους καλής συμπεριφοράς.Otto Weininger έγραψε: 18 Φεβ 2023, 16:06
Εγώ πάλι εύχομαι να μην σου συστηθεί ποτέ η cytokine storm.
Διότι με τα μυαλά που κουβαλάς, θα ψάχνεις να βρεις σχέδια των illuminati πάνω στο θερμόμετρο ή στο οξύμετρο, ενώ η κλεψύδρα σου θα μετρά αντίστροφα 24ωρο.
Και όπως σου έγραψα χτες,μην σχολιάζεις αυτά που γράφω,την άποψή σου την ξέρω,την άποψή μου την ξέρεις,δεν θα σε πείσω,δεν θα με πείσεις.
Αν δεν σε είχα σε εκτίμηση,θα αγνοούσα κάθε σχόλιό σου,όπως κάνω με τον Ασέβαστο και μερικούς άλλους,οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα,σε κανένα διάλογο.Έχουν ένα μάντρα "ψεκ" και το επαναλαμβάνουν με θρησκευτική ευλάβεια - μετά τους φταίνε όσοι πάνε εκκλησία και προσεύχονται.Κι εσύ προσήλυτος της επιστήμης είσαι,αλλά αν μη τι άλλο,στοιχεία φέρνεις,συμβουλές δίνεις,διάλογο κάνεις,δεν είσαι το ίδιο με τους προαναφερθέντες.Οπότε,σε διαβάζω προσεχτικά μεν,δεν ακολουθώ (όλες) τις συμβουλές σου δε.
Κάνε κι εσύ το ίδιο.Ειδικά σε αυτό το ζήτημα,πλέον έχω καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα σχετικά με την πρώτη φάση του Σχεδίου και αυτά τα συμπεράσματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ακόμα κι αν είμαι όπως λες στο έλεος της cytokine storm,ένα βήμα πριν το Αντίο.Δεν θα σημαίνει αυτό ότι όλα όσα μας έκαναν τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν σωστά.Όλα λάθος ήταν - μάλλον,κατευθυνόμενο λάθος.
Συν το ότι αν φτάσω στο σημείο αυτό,θα βασανίζομαι από τη σκέψη ότι πλέον πάω να συναντήσω τον πραγματικό μου Πατέρα.Εκεί θα είναι "το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών" όπως δίδαξε ο Μέγας Ιησούς Χριστός.Ένας ιός τι να κλάσει μπροατά σε αυτό ;
*την μάνα μου τη χάσαμε με βασανιστκό τρόπο - ήταν 3 και μισό μήνες σε κώμα,σε κρεβάτι δημόσιου νοσοκομείου.Με τον πατέρα μου έχουμε αντιμετωπίσει τρία βαρβάτα χειρουργεία για καρκίνο του εντέρου.Τις προάλλες ακόμη τον έτρεχα για εξετάσεις.Με όλα αυτά έχω έρθω σε επαφή τόσο με γιατρούς όσο και με ανθρώπους που περνούσαν τα ίδια με μας,είχαν δηλαδή έναν δικό τους άνθρωπο στο κρεβάτι του νοσοκομείου.Έβλεπα την ευλάβεια με την οποία αντιμετώπιζαν τους γιατρούς.Ήξεραν τα ονόματά τους απ'έξω.Το πότε έχουν χειρουργείο.Τις συμβουλές τους,που αποτελούσαν κάτι σαν Ιερή Παρακαταθήκη.Έβλεπα την αγωνία τους,"πότε θα περάσει ο Γιατρός ;".Λες και θα περνούσε ο Θεός ο ίδιος.
Από την άλλη πλευρά,εμένα αν με ρωτήσεις ποιος χειρούργησε τον πατέρα μου,δεν ξέρω (δεν θυμάμαι)να σου πω.Αν με ρωτήσεις από τι ακριβώς πέθανε η μάνα μου,πάλι στο περίπου θα σου απαντήσω.Θέλω να πω,δεν είμαι ασθενειο-freak.Δεν θα πάρω παυσίπονο επειδή με πόνεσε το κεφάλι.Δεν θα πιάσω τον γιατρό να τον παρακαλέσω.Δεν θα κάνω σαν ημίτρελος επειδή η εγχείρηση απέτυχε.Δυστυχώς όλα αυτά είναι στο πρόγραμμα.Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι άπαξ και ασθενήσει κανείς με κάτι βαρύ,το πιο πιθανό είναι ότι θα πεθάνει.Οπότε,ό,τι και αν ε΄ναι αυτή η cytokine storm,αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι θα με γαμήσει μέχρι να με ξετινάξει.Ε,τι άλλο χειρότερο μπορεί να είναι από αυτό ;
)
