aljawn έγραψε: 07 Οκτ 2020, 13:12
vatraxos έγραψε: 07 Οκτ 2020, 13:09
aljawn έγραψε: 07 Οκτ 2020, 13:04
Έχει άδικο σε αυτό, συμφωνώ.
Υπάρχουν. Όμως πολλά ζητήματα που εγείρονται με την απόφαση όπως, πχ. πωστομπουτσο τους χρηματοδοτούσαν τόσα χρόνια και τους έδιναν άδεια να κατέβουν στις εκλογές.
Δεν θα αναφερθώ στο τεκμήριο αθωότητας γιατί αυτό είναι ένα γενικό μπουγελο στη χώρα μας, δεν αφορά μόνο την ΧΑ.
Ρητορικά ρωτάς φαντάζομαι. Μια χαρά έδειχναν εγκληματική ανοχή όσο οι συνέπειες των μνημονίων διοχετεύαν ψηφαλάκια σε ανώδυνες πολιτικές επιλογές όπως η ΧΑ.
Καθόλου ρητορικά, πραγματική είναι η ερώτηση.
Οι δικαστικοί που εγκρίνουν ή όχι την κάθοδο ενός κόμματος στις εκλογές ελέγχουν ένα δυο βασικά πράγματα όπως αν τα μέλη έχουν πολιτικά δικαιώματα, αν το καταστατικό είναι υπογεγραμμένο από δικηγόρο, αν έχει το σωστό αριθμό υπογραφών και τέτοια. Δε μπορεί ο δικαστικός να απαγορέψει σε ένα κόμμα την κάθοδο στις εκλογές με αιτιολογία "μα δε βλέπετε τι σκατόφατσες είναι;". Αυτό θα ήταν κάτι τρομερά επικίνδυνο, θα ισοδυναμούσε με στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων χωρίς δίκη χωρίς τίποτα απλώς και μόνο κατά το γούστο ενός υπαλλήλου.
Το αυτό για τη χρηματοδότηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε προβλεφθεί ως το 2012 ενδεχόμενο η κρέμα της κρέμας του πάνσοφου ελληνικού λαού να στείλει στη βουλή κανονικότατη ομάδα μαχαιροβγαλτών με προβιά κόμματος. Η σχετική νομοθεσία που τους κόβει τη χρηματοδότηση θεσπίστηκε από τον Σαμαρά (αν και νομίζω την ενέκριναν όλα τα κόμματα).
Γι' αυτό θα ξαναπώ ότι αν υπάρχει ένα πολιτικής φύσεως πρόβλημα σε όλα αυτά δεν είναι οι τετρακόσιες χιλιάδες παρακμιακοί που ψήφισαν Κασιδιάρη, ενώ όντως έχουν υπάρξει και πολύ πιο άκυρες (αλλά όχι τόσο πιθηκο-ορκ) ψήφοι από πολύ περισσότερους παρακμιακούς.
Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι μια συμμορία μαχαιροβγαλτών δρούσε κυρίως στην Αθήνα από τη δεκαετία του '90 εντελώς ανενόχλητη από τους μπάτσους. Ο Περίανδρος (που αργότερα τα έσπασε με τον Μιχαλολιάκο) το 1997 μαζί με άλλους χρυσαυγίτες σχεδόν σκότωσαν άνθρωπο στο ξύλο μέσα στο χώρο των δικαστηρίων δίπλα σε μια διμοιρία, έφυγε σαν κύριος και για τα επόμενα 9 χρόνια κυκλοφορούσε ελεύθερος στην Αθήνα, έχοντας κανονικότατα στέκια που όλοι ήξεραν να τον βρούνε αλλά για την αστυνομία ήταν "αγνώστου διαμονής". Σε πρώτο βαθμό ένας λόγος για αυτό ήταν ότι οι μπάτσοι, ιδιαίτερα οι χαμηλόβαθμοι κατά 50% ταυτίζονται ιδεολογικά με αυτόν τον χώρο. Θυμόμαστε σε πορείες τα ΜΑΤ να κάνουνε πέρα και οι "αγανακτισμένοι πολίτες" να χιμάνε για να σαπακιάσουν κόσμο. Αλλά εγώ νομίζω η βασική αιτία ήταν ότι μικρότερη μερίδα και σε πιο θέσεις-κλειδιά (αν και όχι ιδιαίτερα υψηλόβαθμοι) είχε απλά σχέση συνεργασίας με τους χρυσαυγίτες στα πλαίσια της νύχτας.
Με δυο λόγια είχαμε ένα χαμηλού επιπέδου παρακρατικό φαινόμενο από χαμηλόβαθμους αστυνομικούς, απόστρατους και τραμπούκους της νύχτας. Χωρίς αληθινή σύνδεση με το κυρίως κράτος, με τα ανώτατα κλιμάκια, γιατί δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με την κανονική κοινωνία. ΟΚ φάγανε ξύλο οι αναρχικοί από τους αγανακτισμένους πολίτες και όχι από τα ΜΑΤ, πρώτον ολόιδιο αποτέλεσμα δεύτερον στη συνολική εικόνα των πραγμάτων εντελώς στ' αρχίδια μας αν θα φάνε ή όχι ξύλο οι αναρχικοί, δεν έχει κάποιο βάθος ο αγώνας τους, είναι απλά χουλιγκανικές καταστάσεις του περιθωρίου. ΟΚ εισέπραττε προστασία από τον Πακιστανό ψιλικατζή η τοπική της ΧΑ και όχι κάποια μανιάτικη συμμορία, και τι έγινε. ΟΚ ο μπράβος στο τάδε κλαμπ θαυμάζει τα SS και τι έγινε, κανείς δεν τον θέλει για την ωραία του σκέψη. Τηρουμένων των αναλογιών, το επίπεδο αυτού του παρακράτους ήταν όπως το επίπεδο της χούντας που ο ανώτατος αξιωματικός της όλης υπόθεσης ήταν συνταγματάρχης και οι "θεωρητικοί" κάτι βλαχοδιδάσκαλοι και ο τρόπος με τον οποίον είχε στηθεί το όλο πράγμα εντελώς γελοίος και μικρομεσαίος σε σχέση με χούντες όπως αυτή της Ισπανίας ή της Βόρειας Κορέας.
Κι έτσι όπως ένα σωρό άλλα πράγματα σε αυτή τη χώρα, η Χρυσή Αυγή αφέθηκε ανέγγιχτη, μεγάλωσε, αναπτύχθηκε και το 2010 με αφορμή και την κρίση κακοφόρμισε και ξέφυγε από κάθε έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των ίδιων των ηγετών της. Οι άνθρωποι ήταν καλοί στο να ελέγχουν τις καφετέριες γύρω από μια πλατεία, τους πάγκους στη λαϊκή, να χαρακώσουν καμιά γκομενίτσα με παλαιστινιακό κασκόλ, να φωνάξουν βρισιές σε καμιά κερκίδα, τέτοια πράγματα. Άλλο όμως να αλώσεις την Πλατεία Αγίου Παντελεήμονα που μπορεί να το κάνει και ο τελευταίος Σομαλός και άλλο να αλώσεις (με τις ίδιες μεθόδους) την Ελληνική Δημοκρατία. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανοίξουν τόσο απότομα οι μπίζνες και να μην τα κάνουν εντελώς σκατά. Και πράγματι μια του κλέφτη δυο του κλέφτη, τον τρίτο χρόνο ξεπέρασαν τα όρια με τη δολοφονία Φύσσα, υπήρξε επιτέλους πολιτική βούληση και τυλίχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες σε μια κόλλα χαρτί.
