Πόσο βαθειά Θεσσαλονίκη μπορεί να είναι ένα μικρό μπαρ χαμένο σε στενό γεμάτο κόσμο κοντά 6 το πρωί καθημερινής που αμέσως μετά το "είσαι ωραία σαν αμαρτια" του Μητροπανου να παίζει το "Venus in Furs" των Velvet Underground και να προσφέρει στους θαμώνες του μαρκαδόρους να αποτυπωσουν στους τοίχους του την όποια σκέψη και ανυσηχια τους;
yet say this to the Possum: a bang, not a whimper,
with a bang not with a whimper,
To build the city of Dioce whose terraces are the colour of stars
Το πλαστικό αντέχει πολύ, γι' αυτό άλλωστε το χρησιμοποιούμε, αλλά το συγκεκριμένο δεν παίζει να είναι 40 ετών.
Ξημέρωσε.
Α, τι ωραία που είναι!
Ήρθε η ώρα να κοιμηθώ.
Κι αν είμαι τυχερός,
θα με ξυπνήσουν μια Δευτέρα παρουσία κατά την θρησκεία.
Μα δεν ξέρω αν και τότε να σηκωθώ θελήσω.
«Δεχόμαστε απειλές για τη ζωή μας καθημερινά από νεαρούς που ανήκουν σε οπαδικούς χώρους και συγκεκριμένα του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ καθώς και στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Αναγκαζόμαστε να πουλήσουμε τα σπίτια μας»,
Και είναι αλήθεια όταν κάποιος κοιτάξει τις ειδήσεις πλέον που αφορούν την Άνω Πόλη. Ποτά, ναρκωτικά, εντάσεις, μέχρι και ξυλοδαρμοί και πυροβολισμοί έχουν καταγραφεί και άλλα τόσα που οι κάτοικοι φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά. «Δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα παλιά, ήταν η πιο όμορφη και ήσυχη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Τώρα αναγκάζομαι να φεύγω στο πατρικό μου για κάποιες μέρες της εβδομάδας για να ηρεμώ», αναφέρει εργαζόμενος κάτοικος της Άνω Πόλης.
Εμπόριο και χρήση ναρκωτικών στα στενά της Άνω Πόλης, μουσικές και φωνές μεθυσμένων στις πλατείες μέχρι το πρωί (π.χ. πλατεία Καλλιθέας, Τερψιθέας, Κουλέ Καφέ), καταλήψεις κτιρίων και εκμετάλλευση μεταναστών είναι λίγα από αυτά που συμβαίνουν.
Η Αστυνομία; Ο Δήμος; Δε χρειάζεται να ρωτήσετε τους κατοίκους για να σιγουρευτείτε πως η παρουσία τους είναι ανύπαρκτη.
Ποιος επιτέλους θα ακούσει τους ανθρώπους αυτούς; Ποιος θα επέμβει; Ο κ. Ζέρβας θα αποδείξει πως στέκεται δίπλα στους πολίτες; Ο Πρωθυπουργός; Το Κράτος συνολικά άραγε;
Εχει ανέβει πολύ η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα στην πόλη τα τελευταία 10 με 13 χρονια. Μια φορά που είχα πάει στον Ιανό της Αριστοτέλους και μετά ανέβαινα προς την Εγνατία είδα πάκι να κυνηγιούνται μέρα μεσημέρι κρατώντας ξύλα στα χέρια τους. Ολα αυτά στο κέντρο, την βιτρινα της πόλης οπου κυκλοφορούνε και οι τουρίστες. Η αστυνομία συνήθως φθάνει κατόπιν εορτής.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Αλιόσα την 29 Μάιος 2023, 09:08, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
«Δεχόμαστε απειλές για τη ζωή μας καθημερινά από νεαρούς που ανήκουν σε οπαδικούς χώρους και συγκεκριμένα του Ηρακλή και του ΠΑΟΚ καθώς και στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Αναγκαζόμαστε να πουλήσουμε τα σπίτια μας»,
Και είναι αλήθεια όταν κάποιος κοιτάξει τις ειδήσεις πλέον που αφορούν την Άνω Πόλη. Ποτά, ναρκωτικά, εντάσεις, μέχρι και ξυλοδαρμοί και πυροβολισμοί έχουν καταγραφεί και άλλα τόσα που οι κάτοικοι φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά. «Δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα παλιά, ήταν η πιο όμορφη και ήσυχη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Τώρα αναγκάζομαι να φεύγω στο πατρικό μου για κάποιες μέρες της εβδομάδας για να ηρεμώ», αναφέρει εργαζόμενος κάτοικος της Άνω Πόλης.
Εμπόριο και χρήση ναρκωτικών στα στενά της Άνω Πόλης, μουσικές και φωνές μεθυσμένων στις πλατείες μέχρι το πρωί (π.χ. πλατεία Καλλιθέας, Τερψιθέας, Κουλέ Καφέ), καταλήψεις κτιρίων και εκμετάλλευση μεταναστών είναι λίγα από αυτά που συμβαίνουν.
Η Αστυνομία; Ο Δήμος; Δε χρειάζεται να ρωτήσετε τους κατοίκους για να σιγουρευτείτε πως η παρουσία τους είναι ανύπαρκτη.
Ποιος επιτέλους θα ακούσει τους ανθρώπους αυτούς; Ποιος θα επέμβει; Ο κ. Ζέρβας θα αποδείξει πως στέκεται δίπλα στους πολίτες; Ο Πρωθυπουργός; Το Κράτος συνολικά άραγε;
Εχει ανέβει πολύ η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα στην πόλη τα τελευταία 10 με 13 χρονια. Μια φορά που είχα πάει στον Ιανό της Αριστοτέλους και μετά ανέβαινα προς την Εγνατία είδε πάκι να να κυνηγιούνται μέρα μεσημέρι κρατώντας ξύλα στα χέρια τους.
Μια περίοδο είχε πολλά τέτοια σκηνικά .Το ξύλο έπεφτε για τις πιάτσες με τα τσιγάρα .
"Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει ,αν θέλει να μείνει μεγάλος ,να είναι ικανός να πολεμήσει ...Έστω και χωρίς ελπίδα νίκης. Μόνο διότι πρέπει "
To μαγαζί άνοιξε εδώ το 1926, από τον παππού μου. Τότε ήταν προσφυγικός συνοικισμός. Το σπίτι μας ήταν ακριβώς στο μαγαζί. Η αυλή του μαγαζιού είχε την ψησταριά και μερικά τραπέζια. Ήταν το παλιό το στιλ “καφενείου” με μεζέδες και ψάρια. Στην γειτονιά τότε είχε αποθήκες και παράγκες. Η Κλεάνθους ήταν ένα βουνό δεν ήταν δρόμος, εκεί υπήρχαν αρκετές παράγκες. Στο γήπεδο της Μ.Ε.Ν.Τ. ήταν μία μονοκατοικία Εβραίων, στην γειτονιά υπήρχαν μόνο σπίτια με αυλές, το μοναδικό μαγαζί ήταν το δικό μας, απέναντι στην γωνία ήταν ένα περίπτερο ξύλινο και η βρύση, πηγαίναμε κι εμείς και πλέναμε τα λαχανικά μας και τα ψάρια, περιμέναμε στην ουρά, ήμουν πολύ μικρή, αλλά θυμάμαι όλες τις γυναίκες να έχουν τις στάμνες τους στο χέρι.
Στην αυλή του μαγαζιού είχε δύο δέντρα, κόσμος πολύς. Το 1959, ανέλαβε ο πατέρας μου αφού πέθανε ο παππούς, το 1969 το μαγαζί μας έγινε οικοδομή, ήταν η πρώτη. Μετά ξανά ανοίξαμε. Από τον μπαμπά μου πέρασε σε μας. Θυμάμαι ένα ζευγάρι γύφτων, που έπαιζε μουσική στο μαγαζί, ο ένας είχε μπαλαλαϊκα ο άλλος μπουζούκι. Όλοι στις πίσω αυλές είχαν κοτέτσι, υπήρχαν παντού φρούτα, ο ένας έδινε στον άλλον, δεν πηγαίνανε στον μανάβη. Το πρωί οι γυναίκες, σκουπίζανε, για να πίνουν το καφεδάκι τους, η κάθεμία έπαιρνε την καρέκλα της και πήγαινε στην αυλή που ήταν οι άλλες, κεντούσαν όλες μαζί και οι άντρες, ήταν εργάτες, οι περισσότεροι δούλευαν στην ΥΦΑΝΕΤ. Είχαμε, τη ταπιτουργία στον Άγιο Θεράποντα, την Μέλισσα, τον Χριστοδούλου. Εμείς τα παιδιά παίζαμε στους χωματόδρομους. Καμία σχέση με τώρα. Η Τούμπα είναι το σπίτι μου.”. https://parallaximag.gr/thessaloniki-ne ... okatoikies
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος Sid Vicious την 30 Μάιος 2023, 22:49, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
yet say this to the Possum: a bang, not a whimper,
with a bang not with a whimper,
To build the city of Dioce whose terraces are the colour of stars
Sid Vicious έγραψε: 30 Μάιος 2023, 22:45To μαγαζί άνοιξε εδώ το 1926, από τον παππού μου. Τότε ήταν προσφυγικός συνοικισμός. Το σπίτι μας ήταν ακριβώς στο μαγαζί. Η αυλή του μαγαζιού είχε την ψησταριά και μερικά τραπέζια. Ήταν το παλιό το στιλ “καφενείου” με μεζέδες και ψάρια. Στην γειτονιά τότε είχε αποθήκες και παράγκες. Η Κλεάνθους ήταν ένα βουνό δεν ήταν δρόμος, εκεί υπήρχαν αρκετές παράγκες. Στο γήπεδο της Μ.Ε.Ν.Τ. ήταν μία μονοκατοικία Εβραίων, στην γειτονιά υπήρχαν μόνο σπίτια με αυλές, το μοναδικό μαγαζί ήταν το δικό μας, απέναντι στην γωνία ήταν ένα περίπτερο ξύλινο και η βρύση, πηγαίναμε κι εμείς και πλέναμε τα λαχανικά μας και τα ψάρια, περιμέναμε στην ουρά, ήμουν πολύ μικρή, αλλά θυμάμαι όλες τις γυναίκες να έχουν τις στάμνες τους στο χέρι.
Στην αυλή του μαγαζιού είχε δύο δέντρα, κόσμος πολλής. Το 1959, ανέλαβε ο πατέρας μου αφού πέθανε ο παππούς, το 1969 το μαγαζί μας έγινε οικοδομή, ήταν η πρώτη. Μετά ξανά ανοίξαμε. Από τον μπαμπά μου πέρασε σε μας. Θυμάμαι ένα ζευγάρι γύφτων, που έπαιζε μουσική στο μαγαζί, ο ένας είχε μπαλαλαϊκα ο άλλος μπουζούκι. Όλοι στις πίσω αυλές είχαν κοτέτσι, υπήρχαν παντού φρούτα, ο ένας έδινε στον άλλον, δεν πηγαίνανε στον μανάβη. Το πρωί οι γυναίκες, σκουπίζανε, για να πίνουν το καφεδάκι τους, η κάθεμία έπαιρνε την καρέκλα της και πήγαινε στην αυλή που ήταν οι άλλες, κεντούσαν όλες μαζί και οι άντρες, ήταν εργάτες, οι περισσότεροι δούλευαν στην ΥΦΑΝΕΤ. Είχαμε, το ταπιτουργία στον Άγιο Θεράποντα, την Μέλισσα, τον Χριστοδούλου. Εμείς τα παιδιά παίζαμε στους χωματόδρομους. Καμία σχέση με τώρα. Η Τούμπα είναι το σπίτι μου.”. https://parallaximag.gr/thessaloniki-ne ... okatoikies