Σκατά. Σήμερα ήμουν χάλια, έκλαιγα στην παραλία που πήγα να περπατήσω και με έβλεπε και ο κόσμος. Χθες δεν του είπα καν καληνύχτα, αλλά επειδή δεν ένιωθα καλά, το πρωί κατά τις 7 του έστειλα κατευθείαν καλημέρα και ότι και καλά αποκοιμήθηκα, και μου απάντησε ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ (λέει ξύπνησε επειδή δίψασε και συγχρονιστήκαμε πάλι) ότι μου απαντάει απλά για να μου πει πως με λατρεύει και ότι θα ξανακοιμηθεί λίγο. Εγώ πήρα τους δρόμους, δώστου η υπερανάλυση, δώστου τα ψυχοσωματικά, μέχρι που δεν άντεξα και του έστειλα μήνυμα. Ήθελε να βρεθούμε να τα πούμε από κοντά, του είπα πως δεν μπορώ γιατί νιώθω άρρωστη. (Την αλήθεια δηλαδή). Σχόλασε και με πήρε 2 φορές τηλ, δεν απάντησα, και μου ξαναείπε να βρεθούμε. Πραγματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ, το στομάχι μου και ο λαιμός μου ήταν δεμένα κόμπο, αλλά δεν άντεχα έστω να μην του τα γράψω. Με έτρωγαν. Και το παρεξήγησα και μου είπε πως νιώθει πληγωμένος και διαλυμένος, ότι με αγαπάει και δεν γίνεται να μην το βλέπω και μου τόνισε 2 φορές να πούμε καληνύχτα επειδή χρειάζεται κι’ αυτός να μείνει μόνος του απόψε να συνέλθει και ότι ΕΛΠΙΖΕΙ να τα πούμε αύριο.
Δεν είμαι καλά παιδιά. Βιώνω ήδη «συμπτώματα» χωρισμού. Και δεν του είπα καν τι είναι το κύριο χαρακτηριστικό που με ενοχλεί, γιατί αυτό, ΔΕΝ λέγεται. Δεν μπορώ όμως να ξέρω πως τον έκανα χάλια. Δεν το αντέχω.
Είναι η 2η φορά που το παθαίνω αυτό να με πιάσει κλάμα και να είμαι τόσο σφιγμένη. Η πρώτη, μετά τα γενέθλια του που ήταν το πρώτο σημάδι ξενερώματος, που ήταν να βρεθούμε 2 μέρες μετά και έκλαιγα, και ξανά σήμερα… Και ξέρω πως αύριο θα βρεθούμε και θα με αγκαλιάσει, θα με φιλήσει, θα μου πει 2 λόγια, δεν θα χρειαστούν παραπάνω, και θα τα ξεχάσω πάλι όλα
