Phorum.com.gr

hellegennes έγραψε: 21 Αύγ 2024, 11:05

Machine ghost έγραψε: 21 Αύγ 2024, 10:43

hellegennes έγραψε: 21 Αύγ 2024, 10:36 Δεν με νοιάζει τι ήταν έξω από τις ταινίες του. Την ηθοποιία του κρίνω. Τι κάνει τώρα επίσης δεν με αφορά, είπα στα νιάτα του ήταν καλός ηθοποιός. Γνώμη μου. Αν έχεις διαφορετική άποψη δικαίωμά σου.

και μέσα και εξω λιαρδα ήταν! απλή κατανόηση κειμένου είναι.

Έχεις δει το Moonstruck ή κάποια από τις παλιότερες ταινίες του;

Machine ghost έγραψε: 21 Αύγ 2024, 11:11

hellegennes έγραψε: 21 Αύγ 2024, 11:05 Έχεις δει το Moonstruck ή κάποια από τις παλιότερες ταινίες του;

φυσικα,
ο ατίθασος rumble fish που λεω ειναι απο τις πρώτες του και πολυ καλή, αλλα δεν λεει τιποτα συνολικά σαν ηθοποιος ΣΥΝΟΛΙΚΑ!

hellegennes έγραψε: 21 Αύγ 2024, 11:39 Περίοδος είναι τα νιάτα του. Σχολιάζω την πρώιμη περίοδό του. Άλλωστε ποιος μου απαγορεύει να σχολιάσω την υποκριτική του οποιουδήποτε ακόμη και σε ένα έργο αν θέλω;

https://www.lifo.gr/culture/cinema/kai- ... len-ntelon

Μια πιο εκκεντρική, αλλά εξίσου αλύπητα ελεγειακή και κόντρα στην καθιερωμένη μέσα από εκατοντάδες γαλλικά αστυνομικά φιλμ «σκληρή» περσόνα του (είτε ως μπάτσος είτε ως εκπρόσωπος το υπόκοσμου) επιλογή, θα μπορούσε να είναι η ταινία του 1972 με πρωτότυπο ιταλικό τίτλο «Η πρώτη νύχτα της ησυχίας» (La prima notte di quiete), γνωστή και ως «Ο καθηγητής» στα γαλλικά ή ως «Ινδιάνικο καλοκαίρι» στα αγγλικά ή ως «Οκτώβρης στο Ρίμινι» στα γερμανικά ή ως «Πυρετός και πάθος» στα ελληνικά

Ο τίτλος της φετιχιστικά σκοταδόψυχης ταινίας του Βαλέριο Ζουρλίνι αναφέρεται σε μια φράση του Γκάιτε με την οποία ορίζεται ο θάνατος (τουτέστιν, ο πρώτος ύπνος χωρίς ανήσυχα όνειρα), για όποιον είχε αμφιβολίες για το υπόβαθρο αλγολαγνείας στο οποίο βουλιάζει αργά αυτό το ιδιαίτερο φιλμ στο οποίο ο Ντελόν υποδύεται έναν βαρεμένο περιπλανώμενο καθηγητή φιλολογίας ο οποίος ερωτεύεται μια φοιτήτριά του, εξίσου αν όχι περισσότερο πειραγμένη.

Αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία (εγώ προσφάτως την ανακάλυψα) με φόντο ένα αιώνιο φθινοπωρινό σούρουπο σε παρηκμασμένο θέρετρο, που μοιάζει να κινείται θεματικά ανάμεσα στη «Φλόγα που τρεμοσβήνει» (Le Feu Follet, 1963) του Λουί Μαλ με τον Μορίς Ρονέ και στα «Πέντε εύκολα κομμάτια» (Five Easy Pieces, 1970) του Μπομπ Ράφελσον με τον Τζακ Νίκολσον. Δεν είναι φυσικά τόσο μεγάλη ταινία όσο αυτά τα δύο αριστουργήματα, μοιράζεται όμως μαζί τους τα στοιχεία ματαιοδοξίας, μοιρολατρίας, ναρκισσισμού και αυτοκαταστροφής που βυθίζουν τον κεντρικό ήρωα στο υπαρξιακό κενό, αποτελώντας συγχρόνως μια παραβολή για τα αδιέξοδα που στήνουν μόνοι τους κάποιοι άντρες που παθαίνουν συμφορές από την πολλή περίσκεψη και έχουν την τάση όχι μόνο να καψουρεύονται άσχημα (και άστοχα και καταστροφικά) αλλά να συμπεριφέρονται με σκληρότητα και περιφρόνηση στις γυναίκες.

Η ταινία απέτυχε, αναγκάζοντας τον Ντελόν να υποχωρήσει ακόμα πιο βαθιά στην ασφάλεια της τυποποίησης με κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις όπως ο «Κύριος Κλάιν» ή ο αλκοολικός μηχανικός στο Notre histoire («Η ιστορία μας», 1984) του Μπερτράν Μπλιέ ή η σχιζοειδής αποδόμηση της ίδιας του της περσόνας στο Nouvelle Vague (1990) του Γκοντάρ. «Για το κοινό μου», γκρίνιαζε ο ίδιος αργότερα, «ο Ντελόν είναι αυτομάτως ήρωας του καλού ή του κακού. Δεν τον αποδέχονται ως κάτι άλλο».

georgebi έγραψε: 21 Αύγ 2024, 17:36 στη «Φλόγα που τρεμοσβήνει» (Le Feu Follet, 1963) του Λουί Μαλ με τον Μορίς Ρονέ

georgebi έγραψε: 21 Αύγ 2024, 17:36 Ενα παλιότερο άρθρο του Πολιτακη για μια ταινία με τον Ντελον την οποία ομολογώ αγνοώ

ενώ απ το σκηνοθέτη της έχω δει μόνο το



το οποίο αν και το χα βρει ενδιαφέρον.... δεν είχα πεταξει και τη σκούφια μου

Μονο όμως που ο Πολιτακης βάζει το La prima notte di quiete 1972 δίπλα σε εργαρες σαν το Le Feu Follet 1963 του Λουί Μαλ και Five Easy Pieces 1970 του Μπομπ Ράφελσον

κάνει την εύρεσή του και τη θέαση του επιτακτικότερη παρά ποτέ

https://www.lifo.gr/culture/cinema/kai- ... len-ntelon

Μια πιο εκκεντρική, αλλά εξίσου αλύπητα ελεγειακή και κόντρα στην καθιερωμένη μέσα από εκατοντάδες γαλλικά αστυνομικά φιλμ «σκληρή» περσόνα του (είτε ως μπάτσος είτε ως εκπρόσωπος το υπόκοσμου) επιλογή, θα μπορούσε να είναι η ταινία του 1972 με πρωτότυπο ιταλικό τίτλο «Η πρώτη νύχτα της ησυχίας» (La prima notte di quiete), γνωστή και ως «Ο καθηγητής» στα γαλλικά ή ως «Ινδιάνικο καλοκαίρι» στα αγγλικά ή ως «Οκτώβρης στο Ρίμινι» στα γερμανικά ή ως «Πυρετός και πάθος» στα ελληνικά

Ο τίτλος της φετιχιστικά σκοταδόψυχης ταινίας του Βαλέριο Ζουρλίνι αναφέρεται σε μια φράση του Γκάιτε με την οποία ορίζεται ο θάνατος (τουτέστιν, ο πρώτος ύπνος χωρίς ανήσυχα όνειρα), για όποιον είχε αμφιβολίες για το υπόβαθρο αλγολαγνείας στο οποίο βουλιάζει αργά αυτό το ιδιαίτερο φιλμ στο οποίο ο Ντελόν υποδύεται έναν βαρεμένο περιπλανώμενο καθηγητή φιλολογίας ο οποίος ερωτεύεται μια φοιτήτριά του, εξίσου αν όχι περισσότερο πειραγμένη.

Αξίζει να δει κανείς αυτή την ταινία (εγώ προσφάτως την ανακάλυψα) με φόντο ένα αιώνιο φθινοπωρινό σούρουπο σε παρηκμασμένο θέρετρο, που μοιάζει να κινείται θεματικά ανάμεσα στη «Φλόγα που τρεμοσβήνει» (Le Feu Follet, 1963) του Λουί Μαλ με τον Μορίς Ρονέ και στα «Πέντε εύκολα κομμάτια» (Five Easy Pieces, 1970) του Μπομπ Ράφελσον με τον Τζακ Νίκολσον. Δεν είναι φυσικά τόσο μεγάλη ταινία όσο αυτά τα δύο αριστουργήματα, μοιράζεται όμως μαζί τους τα στοιχεία ματαιοδοξίας, μοιρολατρίας, ναρκισσισμού και αυτοκαταστροφής που βυθίζουν τον κεντρικό ήρωα στο υπαρξιακό κενό, αποτελώντας συγχρόνως μια παραβολή για τα αδιέξοδα που στήνουν μόνοι τους κάποιοι άντρες που παθαίνουν συμφορές από την πολλή περίσκεψη και έχουν την τάση όχι μόνο να καψουρεύονται άσχημα (και άστοχα και καταστροφικά) αλλά να συμπεριφέρονται με σκληρότητα και περιφρόνηση στις γυναίκες.

Η ταινία απέτυχε, αναγκάζοντας τον Ντελόν να υποχωρήσει ακόμα πιο βαθιά στην ασφάλεια της τυποποίησης με κάποιες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις όπως ο «Κύριος Κλάιν» ή ο αλκοολικός μηχανικός στο Notre histoire («Η ιστορία μας», 1984) του Μπερτράν Μπλιέ ή η σχιζοειδής αποδόμηση της ίδιας του της περσόνας στο Nouvelle Vague (1990) του Γκοντάρ. «Για το κοινό μου», γκρίνιαζε ο ίδιος αργότερα, «ο Ντελόν είναι αυτομάτως ήρωας του καλού ή του κακού. Δεν τον αποδέχονται ως κάτι άλλο».

vantono έγραψε: 20 Αύγ 2024, 12:28 Οριακά λίγο καλύτερος και λίγο εκφραστικότερος ηθοποιός από το Νικολας Κέιτζ.

Ερμής έγραψε: 22 Αύγ 2024, 19:03 Κακός ηθοποιός. Κλαίω ρε μλκς....
Κάντε ενα κόπο να δείτε το Αντίο Φίλε.

masterridley έγραψε: 22 Αύγ 2024, 18:58

vantono έγραψε: 20 Αύγ 2024, 12:28 Οριακά λίγο καλύτερος και λίγο εκφραστικότερος ηθοποιός από το Νικολας Κέιτζ.

Ρε βαντόνο θα μας τρελάνεις; Μιλάμε για τον ίδιο Cage που έκανε τα άπειρα memes λόγω των υπερβολικών του εκφράσεων;











Δεν βάζω άλλα γιατί θα στουμπώσει η σελίδα...