Phorum.com.gr

Στην Γάζα αυτήν την στιγμή συγκρούονται δύο φονταμενταλισμοί, η ισλαμική και η εβραϊκή αποκλειστικότητα. Φυσικά, δεν τίθεται ζήτημα ίσων αποστάσεων ή συμψηφισμού γεγονότων όπως η αλά ISIS επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου, ή ο συστηματικός εποικισμός της δυτικής Όχθης. Αυτό ακριβώς κάνουν οι ηγεσίες των ισλαμικών οργανώσεων και της ισραηλινής ακροδεξιάς για να αιτιολογήσουν την πολιτική τους. Όμως, η Χαμάς χρειάζεται τον Νετανιάχου, και ο Νετανιάχου την Χαμάς.

Η Χαμάς στηρίζεται στο μίσος και τα ερείπια της Γάζας προκειμένου να διαιωνίζεται η κυριαρχία της, γιατί στο πλαίσιο μιας διπλωματικής διαδικασίας και μιας ειρηνικής προοπτικής δεν θα είχε κανένα μέλλον. Η καταπίεση και το σφυροκόπημα των Παλαιστινίων, επομένως, πρέπει να εντείνεται, ώστε οι συμφωνίες του Αβραάμ να ακυρωθούν και οι Παλαιστίνιοι που είχαν αρχίσει να απομακρύνονται από τη Χαμάς, να ξαναμαντρωθούν, για να ματαιωθεί η όποια αραβο-ισραηλινή συνεννόηση. Μόνον έτσι νομιμοποιείται μια οργάνωση που κατά τα άλλα, διατηρεί τα πλήθη στην εξαθλίωση, την ίδια στιγμή που οι ηγέτες της είναι δισεκατομμυριούχοι στο Κατάρ.

Ο Νετανιάχου και η ισραηλινή ακροδεξιά, από την άλλη, βλέπουν το άστρο τους να δύει. Χρειάζονται την Χαμάς ακριβώς διότι δεν διαθέτουν πλέον νομιμοποίηση μέσα στην ισραηλινή κοινωνία. Ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα δημοκρατικού πατριωτισμού τους αντιστρατεύεται στον πυρήνα της ιδεολογίας τους, προτάσσοντας την συνύπαρξη με τους Βεδουίνους, τους Άραβες και τους Χριστιανούς, ταυτόχρονα με την υπεράσπιση του Ισραήλ ως ενός χώρου δημοκρατίας, ελευθεριών και κοσμικού εθνισμού που συγκρατεί την επέλαση του ολοκληρωτικού Ισλάμ. Γι’ αυτό και όλη την προηγούμενη περίοδο είχε εκδηλωθεί ένα κίνημα μαζικών και χωρίς προηγούμενο κινητοποιήσεων ενάντια στις αυταρχικές και αντισυνταγματικές κινήσεις του Νετανιάχου.

Η σκληρή πολιτική του Νετανιάχου –ο εκτοπισμός των πληθυσμών της Γάζας, η κλιμάκωση των εποικισμών στη Δυτική Όχθη, ή αναμέτρηση με το Λίβανο και το Ιράν– μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα στρέφεται εναντίον των ίδιων των συμφερόντων του Ισραήλ, καθώς το αποξενώνει ολοκληρωτικά από τα αραβικά κράτη, και δυσκολεύει την στήριξή του από την Δύση. Άρα, η Χαμάς και τα όσα πράττει είναι το τελειότερο άλλοθι γι’ αυτή την πολιτική.

Η αλληλεπίδραση των δύο αυτών δυνάμεων οδηγεί σε γενικό παροξυσμό των αντιθέσεων και εν τέλει ενισχύει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, το ευρασιατικό τόξο και την Τουρκία : οι Χούθι της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα μπλοκάρουν το παγκόσμιο εμπόριο· οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης ξεσηκώνονται, μεταβάλλοντας το παλαιστινιακό σε σύμβολο αντιπαράθεσής τους με την ‘άπιστη Δύση’· η Τουρκία του Ερντογάν οικειοποιούμενη την Παλαιστινιακή υπόθεση ξεπροβάλει στο ρόλο ενός σύγχρονου Χαλιφάτου θέλοντας να εκφράσει ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο· τα αραβικά κράτη, καθώς συνεχίζεται το αδιάκριτο σφυροκόπημα της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, εξαναγκάζονται και για να διατηρήσουν την ειρήνη και τη συνοχή στο εσωτερικό τους, να πάρουν ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις, όχι μόνο από το Ισραήλ και από την Δύση· οι δυνάμεις του Ευρασιατικού τόξου, από την άλλη, ευνοούνται γιατί η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή λειτουργεί ως αντιπερισπασμός στην Ουκρανία.

Το παλαιστινιακό, ενδυόμενο την ισλαμική μαντήλα, λειτουργεί αρνητικά σε ένα δεύτερο επίπεδο το οποίο και αφορά στο εσωτερικό της Ευρώπης, όπου το αποσχιστικό Ισλάμ οικειοποιείται τις κινητοποιήσεις για να προωθήσει την άλωση των ευρωπαϊκών μητροπόλεων –των ‘κάστρων των απίστων’.

Στην ατζέντα των κινητοποιήσεων δεν βρίσκεται πια η σοσιαλίζουσα ιδεολογία της δεκαετίας του 1970-1980, με την σύνθεση ανάμεσα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την εθνική αυτοδιάθεση, και το αίτημα συμμαχίας των αδεσμεύτων για την υπέρβαση των δύο μπλοκ του Ψυχρού Πολέμου. Τα πλακάτ που κραδαίνουν στο Βερολίνο ή το Παρίσι αναγράφουν «ένας Αλλάχ, μια ούμμα, ένα Χαλιφάτο», και διαπλάθεται μια συνείδηση πως από την Γάζα μέχρι την καρδιά της Ευρώπης ο εχθρός είναι ο άπιστος και ο στόχος η εγκαθίδρυση του ισλαμικού νόμου.
Την ίδια στιγμή στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ εκδηλώνεται μια ετερόδοξη συμμαχία: Το ρεύμα της αφύπνισης (woke), που επιδιώκει να ακυρώσει τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την ιστορία και την ταυτότητα των δυτικών εθνών, συμπράττει με τον επεκτατικό ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Και όμως το κίνημα W0KE υποτίθεται πως είναι αντιπατριαρχικό, αντισωβινιστικό, και αντιαποικιακό! Φοιτητές και καθηγητές λανσάρουν τον ‘αντισημιτισμό του ουράνιου τόξου’ στοχοποιώντας κάθε φωνή που τολμάει να υποστηρίξει ότι και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη έχουν εξ ίσου δικαίωμα ύπαρξης.

Στην Ευρώπη εξελίσσεται παράλληλα μια σταυροφορία φίμωσης και ακύρωσης –ως δήθεν «ισλαμοφοβικής» και ακροδεξιάς–, όσων καταγγέλλουν τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του Ισλάμ, και τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει η ανεξέλεγκτη μετανάστευση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Γηραιά Ήπειρο.

Έτσι η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, εργαλειοποίεται, γίνεται άλλοθι του μηδενισμού, και έρχεται να συγκαλύψει την σύμπραξή του με το γκέτο, την μαντήλα και την θεοκρατία μέσα στην Ευρώπη. Κάτι που προφανώς πέραν όλων των υπολοίπων πλήττει σοβαρά και τους ίδιους τους Παλαιστίνιους, γιατί κατακρημνίζει το κύρος και την απήχηση που είχε το αίτημά τους τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα σε αυτή.

Σε αυτό το κλίμα προέκυψαν και οι σημαίες της Παλαιστίνης στο Σύνταγμα. Ο δε Χάρης Δούκας, ως νέος δήμαρχος της Αθήνας πήρε μια γεύση από τα προβλήματα που προκύπτουν από την εθνοθρησκευτική και δημογραφική ανατροπή στο κέντρο της Αθήνας, και το ερώτημα είναι πώς σκέφτεται να τα διαχειριστεί. Και αν κρίνουμε από τις πολιτικές συμμαχίες που τον έφεραν στον δημαρχιακό θώκο δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι. Άλλωστε στη σχετική διαμάχη για την παρουσία αποκλειστικά παλαιστινιακών σημαιών, το εγχώριο εθνομηδενιστικό ρεύμα, που την είχε οργανώσει, βρήκε και πάλι την ευκαιρία να εκδηλωθεί.

Επειδή η Ελλάδα δεν διαθέτει αποικιοκρατικό παρελθόν το αποδομητικό ρεύμα βρίσκει τελευταία εκφράσεις περίεργες. Ο ισλαμοαριστερισμός στην Ελλάδα δεν εκφράστηκε κατ’ εξοχήν από τις «σπουδές φύλου», ή την ακαδημαϊκή Αριστερά, όπως συνέβη με τους Πρυτάνεις των κορυφαίων αμερικανικών πανεπιστημίων, αλλά από την Αριστερά και πρωτίστως το… ΚΚΕ σε μια ‘σταλινοwoke’ εκδοχή. Οι εκπρόσωποί του πρωτοστάτησαν στους τηλεοπτικούς δέκτες ή από το βήμα της Βουλής και των δημοτικών συμβουλίων ανά την Ελλάδα, υποστηρίζοντας πως η Χαμάς είναι «όπως οι Έλληνες στην επανάσταση του 1821» και κάνοντας παραλληλισμούς μεταξύ της επίθεσης της 7ης Οκτωβρίου και της… πολιορκίας της Τριπολιτσάς. Ξεχνώντας βέβαια πως οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Παλαιστίνης, δηλαδή η Χαμάς, νοσταλγούν επισήμως την Οθωμανική Αυτοκρατορία, γιορτάζουν κάθε 29η Μαΐου την πτώση της Κωνσταντινούπολης, και πανηγύρισαν την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί...

Israeli director Natalie Assouline chronicles the lives of women who are serving time in prison for involvement in terrorist attacks in Israel. The intimate portrait, filmed over the course of two years, tries to uncover the motivations behind the actions of these women. This film is structured as a journey into an unknown world between good and bad.

At every turn we receive new information and experience new emotions that make it impossible to remain coherent. We find ourselves liking these women, but we feel discomfort in the fact that we do. We want to pity them, but they are too strong for our pity. We get close to them, and a moment later we are thrown clear, horrified by their actions and their lack of remorse - fascinated at the same time…

There is no black or white in this film, only painful shades of gray. This documentary searches to understand how a woman, a mother, is capable of committing such a horrific act. How can she take part in the death of children and babies? How can she leave her own children motherless? What is that motivating power, which is more compelling then the natural maternal desire to protect her children at all cost?

Israeli mom Yarden Roman-Gat saved her child from Hamas captivity, but spent 54 days in Gaza after the Oct. 7 massacre. Her mother-in-law was killed in the attack and her sister-in-law is still a hostage.

Pollaplasiastis έγραψε: 08 Ιαν 2024, 20:22 Ετσι για να θυμηθουμε οι παλιοι κ να μαθαινουν οι νεοι, ενα αποσπασμα απο εναν που εφυγε πιο νωρις απ οτι επρεπε.
Αμα μιλαμε για ισλαμ, να υπολογιζουμε οτι υπηρξε ανα τις εποχες μεγαλο κομματι του που ηταν σε πληρη συνεργασια με την Δυση.
Εδω ενας φιλος της Δυσης που πληρωσε με την ζωη του την συνεργασια/φιλια με αυτην.
Αξιζει να δωσετε προσοχη στην γνωμη του για τους Εβραιους κ το λομπυ τους.

Στρακαστρουκας έγραψε: 08 Ιαν 2024, 20:28 H πλακα ειναι οτι ο δημοσιογραφος ειναι εβραιος. Ασχετως απο αυτο, ο συγκεκριμενος δημοσιογραφος ειχε κανει και το εξης παρακατω ρεπορταζ αρκετα χρονια μετα που εξηγει πως το σιωνιστικο λομπι εγινε τοσο ισχυρο μεσα στις ΗΠΑ

Γεννήθηκα στη Λωρίδα της Γάζας στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Το ένα από τα έξι παιδιά της οικογένειάς μου. Εκείνη την εποχή, η Παλαιστινιακή Αρχή είχε τη διακυβέρνηση στη Λωρίδα της Γάζας. Ο πατέρας μου, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στη Γάζα, ήταν αηδιασμένος από τη διαφθορά της Παλαιστινιακής Αρχής και ήλπιζε σε μια εναλλακτική.
Για να φιμώσει τις αντίθετες φωνές, η Χαμάς τρομοκρατούσε τους πολίτες της Γάζας. Στο δρόμο για το σχολείο Dar-Alarqam που πήγαινα στη γειτονιά al-Shujaiya κοντά στα ισραηλινά σύνορα, μια ομάδα μασκοφόρων που μετέφεραν καλάσνικοφ έλεγχε κάθε αυτοκίνητο. Στο τέλος της χρονιάς, μασκοφόροι άνοιξαν γραφεία στο σχολείο μας για να προωθήσουν τα στρατόπεδα της Χαμάς και να στρατολογήσουν μαθητές.
Αποφοίτησα και ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας, μαζί με μελλοντικούς ηγέτες της Χαμάς και σημερινά μέλη της. Όλα τα μαθήματα τέχνης αντικαταστάθηκαν από ριζοσπαστικές ισλαμικές διδασκαλίες και οι εκλογές για τα μαθητικά συμβούλια και τις λέσχες ήταν ανοιχτές μόνο στα μέλη της Χαμάς, τα οποία συσσώρευσαν όλα τα προνόμια και μοίραζαν όλες τις επιχορηγήσεις μεταξύ τους.
Το πιο βρώμικο εργαλείο που χρησιμοποιεί η Χαμάς για να φιμώσει τους πολίτες είναι η δολοφονία χαρακτήρων μέσω διαδικτυακών εκστρατειών που κατηγορούν τους διαφωνούντες ότι εργάζονται για εχθρούς ή διαπράττουν ανήθικες πράξεις. Η Χαμάς εισβάλλει επίσης τακτικά στα σπίτια ανθρώπων που θεωρούνται «άπιστοι» και τους ταπεινώνει μπροστά στην οικογένειά τους και στους γείτονές τους...

Ο καθένας μας μπορεί να έχει διαφορετικές απόψεις για την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, ανάλογα με την ημέρα και τη διάθεση. Μπορούμε να ονειρευόμαστε τη λύση δύο κρατών το πρωί, να αμφισβητήσουμε αυτήν την ουτοπία το βράδυ και να αντιμετωπίσουμε την άλυτη φύση του προβλήματος την επόμενη μέρα. Και πάλι απ’ την αρχή, ξανά μέσα σ’ έναν κολασμένο κύκλο, ταλαντευόμενοι ανάμεσα σε διάφορα αδιέξοδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη φρίκη αυτού που συνέβη το Σάββατο 7 Οκτωβρίου και την Κυριακή 8 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ, όταν οι τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές της Χαμάς συστηματικά σφαγίασαν, ξεκοίλιασαν και έκοψαν τον λαιμό όλων των κατοίκων που συνάντησαν, των οποίων το μοναδικό έγκλημα ήταν ότι ήταν Εβραίοι.

Αν σ’εμάς τους Γάλλους, ήρθε αμέσως στο μυαλό η εικόνα του Μπατακλάν και του Σαμουέλ Πατί, αυτό που συνέβη θυμίζει επίσης τα περιβόητα Einsatzgruppen, αυτές τις κινητές μονάδες εξόντωσης που δημιουργήθηκαν το 1939 από το Τρίτο Ράιχ, μόνο που εδώ, κάτω από το κορανικό λάβαρο, το «Αλλάχ άκμπαρ» αντικατέστησε το χιτλερικό «Sieg Heil».

Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία χρηματοδοτούνταν από τους Ναζί τη δεκαετία του 1930, υποστήριξε τον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, Amin al-Husseini, έναν πολύ στενό σύντροφο του Χασάν αλ Μπάνα. Έχοντας φύγει για το Βερολίνο το 1941 για να συναντήσει τον Χίτλερ, ο αλ-Χουσεϊνί ανέλαβε την αποστολή να εκπαιδεύσει τις βόσνιες μουσουλμανικές μεραρχίες SS στα Βαλκάνια και να συνεργαστεί για την εξάλειψη των Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Γνωρίζοντας όλα αυτά, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το πείσμα των Jean-Luc Mélenchon, Mathilde Panot και Manuel Bompard να μην καταδικάζουν την τρομοκρατία της Χαμάς; Η απάντηση είναι πολύ απλή: στη σημερινή Ευρώπη ο αντισημιτισμός δεν είναι πλέον ταμπού. Η Shoah δεν είναι πλέον απλώς μια λεπτομέρεια ή μάλλον ένα απλό επεισόδιο στη μακρά και αιματηρή ιστορία της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, όπως υποστήριξε ο Jacques Vergès. Για μια ολόκληρη Aριστερά σε αναζήτηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου, η ισλαμοφοβία πρέπει να αντικαταστήσει τον αντισημιτισμό, γιατί μόνο οι μουσουλμάνοι είναι ικανοί να ανατρέψουν τον καπιταλισμό...

Όμως, πέρα ​​από αυτά τα διοικητικά μέτρα, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης η παρουσία των Αδελφών Μουσουλμάνων στη Γαλλία και την Ευρώπη; Δεν πρέπει να διαλυθούν τα χρηματοδοτικά τους δίκτυα, οι ψευτοφιλανθρωπικές τους οργανώσεις και να φυλακιστούν ή να εκδιωχτούν οι ηγέτες τους, ακόμα κι αν αυτό διαταράξει τις σχέσεις μας με την Τουρκία του Ερντογάν;.

Η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal, επικαλούμενη απόρρητη έκθεση, ανέφερε σήμερα ότι οι ΗΠΑ πιστεύουν πως η τρομοκρατική ομάδα έχει ακόμα αρκετά πυρομαχικά για να συνεχίσει να πολεμά τις ισραηλινές δυνάμεις για αρκετούς μήνες.
Η έκθεση ανέφερε ότι οι τρομοκράτες της Χαμάς έχουν προσαρμόσει τις τακτικές τους, πραγματοποιώντας ενέδρες σε μονάδες του IDF [των ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων] και στη συνέχεια τρέπονται σε φυγή και κρύβονται.

Η απόρρητη αμερικανική έκθεση σημειώνει ότι βάσει του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ, συμβατικές δυνάμεις που υφίστανται απώλεια 25%-30% των μαχητικών τους θεωρούνται αναποτελεσματικές στη μάχη. Ωστόσο, η Χαμάς είναι μια μη συμβατική δύναμη που μάχεται σε αμυντική θέση σε ένα πυκνό αστικό περιβάλλον με πρόσβαση σε σήραγγες εκατοντάδων χιλιομέτρων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη μετακίνηση δυνάμεων και την πραγματοποίηση επιθέσεων.

Oι αμερικανικές εκτιμήσεις μοιάζει να ταιριάζουν με παλαιότερες αξιολογήσεις του Ισραήλ όσον αφορά την ισχύ της τρομοκρατικής οργάνωσης. Το 2021, ανώτερος διοικητής του IDF είχε δηλώσει ότι η Χαμάς πιστεύεται ότι έχει περίπου 30.000 μαχητές. Αυτός ο αριθμός ταιριάζει με τις πρόσφατες εκτιμήσεις των ΗΠΑ για τον αριθμό των μαχητών που είχε η Χαμάς πριν από την έναρξη της σύγκρουσης, ανέφερε η έκθεση.

Την περασμένη εβδομάδα, ο Ισραηλινός Στρατός ανακοίνωσε ότι περισσότερα από 9.000 στελέχη της Χαμάς και μέλη άλλων τρομοκρατικών ομάδων έχουν σκοτωθεί στη Λωρίδα της Γάζας από την αρχή του πολέμου, εκτός από περίπου 1.000 τρομοκράτες που σκοτώθηκαν μέσα στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, όταν επέδραμαν ένοπλοι στις νότιες κοινότητες , σφαγιάζοντας περίπου 1.200 ανθρώπους, κυρίως αμάχους, και απαγάγοντας πάνω από 240 στη Γάζα.

Ταυτόχρονα, το Ισραήλ εκτιμά κατά πολύ περισσότερο τον αριθμό των μαχητών της Χαμάς που δεν είναι πλέον σε θέση να πάρουν τα όπλα, εκτιμώντας ότι 16.000 έχουν τραυματιστεί, οι μισοί από τους οποίους δεν μπορούν να συνεχίσουν να πολεμούν, ανέφερε η WSJ, επικαλούμενη ανώνυμο ανώτερο στέλεχος του Ισραήλ.