Το τραγικό με τους βίγκαν έιναι ότι ούτε ξέρουν πως λειτουργούν τα πράγματα στη φύση, ούτε ξέρουν πόσο σκληρή και αμείλικτη είναι η φύση.
Δεν είμαι επαγγελματίας κτηνοτρόφος, το γούστο μου κάνω.
Πέρσι είχα τα πρώτα γεννητούρια, δύο πανέμορφα αρνάκια που τα έφαγε αλεπού όταν ήταν 10 ημερών. Αχ πουτάνα φύση!!!
Φέτος 7 αρνάκια

στο μαντρί μέσα κάθε βράδυ μέχρι να "αρνέψουν" καλά
Το αρνάκι που βλέπετε στις φώτο είναι η ντόρυ. Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου μέσα στο πουτσόκρυο και τη βροχή μαζί με το νεκρό στη γέννα αδερφάκι της. Η ντόρυ γεννήθηκε αδύναμη (δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της) και με στραβό λαιμό (δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι της) πιθανόν από καμιά κουτουλιά που θα έφαγε η μάνα της στη κοιλιά από καμιά άλλα προβατίνα ή το κριάρι - ποιος ξέρει;
Την πήρα μέσα στο σπίτι, άναψα τη σόμπα και προσπαθούσα να τη συνεφέρω και να την ταΐσω πρωτόγαλα από τη μάνα της, γνωρίζοντας ότι αν δεν έτρωγε έστω 30-50 ml μέσα στις πρώτες 5 ώρες θα ψόφαγε. Μετά από 3 ώρες κατάφερε να φάει σχεδόν 40ml και συνέχισε να είναι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου από τις αποτυχημένες προσπάθειες της να σηκωθεί στα πόδια της. Εγώ πήγα στη κουζίνα να μαγειρέψω κοτόσουπα (συνταγή του Άκη, μπελάς αλλά αξίζει) να φάει η γυναίκα μου ένα καλό φαγητό (πάντα καλά μαγειρεύω

) που πήγε το πρωί στο μαγαζί αντί για μένα. Δεν περνάει καμιά ώρα και ακούω επιτέλους δυνατό βέλασμα. Πάω στο σαλόνι και βλέπω τη ντόρυ να έχει σταθεί στα πόδια της, να έχει περπατήσει το μισό σαλόνι και να στέκεται όρθια με το ζόρι. Το κεφάλι κάτω και ο λαιμός στραβός βέβαια. Την τάισα κι άλλο γάλα και την πήγα στο μαντρί με τη μάνα της για να ¨δεθεί" μαζί της.
Τις επόμενες δύο βδομάδες τάιζα τη ντόρυ με το μπιμπερό 4 φορές τη μέρα, καθώς δεν μπορούσε να φάει από τη μάνα της. Όταν πήγα με το μπιμπερό τη 15η μέρα το βράδυ και η κοιλιά της ήταν φουσκωμένη γιατί κατάφερε να φάει από τη μάνα της για πρώτη φορά, ένιωσα μεγάλη χαρά και ανακούφιση ταυτόχρονα. Βέβαια η ντόρυ που τη βλέπετε εκείνο το βράδυ στη τρίτη φώτο δεν σταμάτησε ποτέ να έρχεται σε μένα να την ταίσω και εγώ
Η επόμενη γέννα ήταν δύο αρνάκια τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα, αλλά είχε η μάνα τους. Ξέρετε ότι καμιά φορά μερικές προβατίνες είναι Σαμάνθα Φοξ? Ούτε εγώ το ήξερα

, στην αργκό των τσοπάνηδων τη λένε καλαμοβύζω

.
Οι θηλές ήταν σαν μπουκάλι ΕΒΟΛ μισόλιτρο, με αποτέλεσμα τα αρνάκια της να μην μπορόυν να φάνε. Η συνέχεια γνωστή.....άρμεγμα και τάισμα με το μπιμπερό πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ....
Μετά από δύο εβδομάδες τα κατάφεραν και αυτά (μεγάλωσε το στόμα τους οπότε....)
Έτσι αγαπητοί βλήγκαν, αν τα αφήναμε τα πράγματα στη φύση τους 3 αρνάκια θα πεθαίνανε από ασιτία τη πρώτη μέρα της ζώης σου, μία προβατίνα θα πέθαινε από μαστίτιδα (πολύ γάλα η ρουφιάνα λέμε) και πόσα θα επιζούσαν από τους θηρευτές? Από κανένα έως ένα.
ΥΓ Η ντόρυ δεν έχει κανένα πρόβλημα πια και έχει γίνει και πρώτη στη μαλακούρα
ΥΓ2 Όχι κορίτσι μου, εσένα δεν θα σε σφάξω ποτέ
ΥΓ3 Οι υπόλοιποι αρχίδες θα ζήσουν ένα χρόνο νιρβάνα μέσα τη φύση και το πράσινο χορτάρι, και μετά ΧΡΑΤΣ
