Phorum.com.gr

Η άνοιξη μου πρόσφερε... το φρικαλέο γέλιο του ηλίθιου.

- Της μιανής τα στήθη έχουν μεγαλύτερη ρώγα, ενώ της άλλης μεγαλύτερο...
- Δακτύλιο;
- Ναι.

Τι είναι γυναίκα; Οχι, σοβαρά, τι σημαίνει "γυναίκα"; Ποιος είναι ο ορισμός της γυναίκας; Τι ορίζεται ως "γυναίκα";

Γυναικάαααα. Γυναίκα!

"Θα σου πω πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα", μου είπε καρφώνοντάς με με τα μεθυστικά, γαλάζια της μάτια.
"Ήταν 8 Αυγούστου, το περασμένο καλοκαίρι. Το ρολόι έδειχνε 10 και 25 και 31 δευτερόλεπτα. Η θερμοκρασία ήταν περίπου 30 βαθμούς κελσίου και η σχετική υγρασία 67% ακριβώς. Μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι δεν μου έχει πια καμία εμπιστοσύνη. Θεωρούσε ότι εκμεταλλευόμουν την αφοσίωση που μου έδειχνε και ότι του τα φορούσα κανονικά. Του είπα ότι βλέπει όνειρα. Οτι όλα αυτά βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας του. Οταν άκουσα τον τόνο της φωνής του να ανεβαίνει, κατέβασα απότομα το ακουστικό. Ετσι θέλησα να κάνω μία μικρή επανάσταση. Φόρεσα το πιο καυτό, μικροσκοπικό μπραζίλιαν που είχα στην γκαρνταρόμπα μου και ξεκίνησα για την παραλία. Ξάπλωσα πάνω στη ψάθα, ανάμεσα σε δεκάδες, ξαναμμένα και ηλιοκαμένα σώματα και ένιωσα τον ήλιο να χαϊδεύει τα κωλομέρια μου".

(συνέχεια από το προηγούμενο)

"Μετά από λίγη ώρα ανεμελιάς και κ@υλας, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον καλογυμνασμένο λουκουματζή, που εκείνη τη στιγμή πλησίαζε προς το μέρος μου, βαστώντας ένα δίσκο με λουκουμάδες. Ένιωσα το στόμα μου να πλημμυρίζει σάλιο. Μου δημιουργήθηκε η έξαψη να καρφώσω έναν λουκουμά στο λαρύγγι μου για να γλυκαθώ. Για καλή μου τύχη, ένα Γαλλικό Ραφάλ προσγειώθηκε άτσαλα στον ορίζοντα του ανοιχτού κόλπου της Κασσάνδρας σηκώνοντας ένα κύμμα τόσο πελώριο, που έμοιαζε να αγγίζει τα αχαμνά του Δία. Οι λουόμενοι ξεχύθηκαν άτσαλα στην αμμουδιά και όσοι παίζανε αθλοπαιδιές τρέξανε πανικόβλητοι προς την ξέμακρη άσφαλτο, ενώ εγώ, δίχως δεύτερη σκέψη, άδραξα την ευκαιρία και κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος των αποχωρητηρίων μαζί με τον λουκουματζή."

Τέλος.

AlienWay έγραψε: 24 Φεβ 2022, 19:45 Ξάπλωσα πάνω στη ψάθα, ανάμεσα σε δεκάδες, ξαναμμένα και ηλιοκαμένα σώματα και ένιωσα τον ήλιο να χαϊδεύει τα κωλομέρια μου".

Menios_mikroulis έγραψε: 24 Φεβ 2022, 21:28

AlienWay έγραψε: 24 Φεβ 2022, 19:45 Ξάπλωσα πάνω στη ψάθα, ανάμεσα σε δεκάδες, ξαναμμένα και ηλιοκαμένα σώματα και ένιωσα τον ήλιο να χαϊδεύει τα κωλομέρια μου".

Ωραίο τραγούδι.

Στο μεταξύ, στο μεσοδιάστημα...

Και το ερώτημα είναι: Ενας λαμπρότερος θάνατος τώρα, ή μια γεμάτη μιζέρια ζωή αύριο;

Μπρούζναγια ντα βούσκα ντα προβάτνικα.

AlienWay έγραψε: 28 Φεβ 2022, 17:40 Μπρούζναγια ντα βούσκα ντα προβάτνικά.

SpAcE_PaNtHeR έγραψε: 28 Φεβ 2022, 17:55

AlienWay έγραψε: 28 Φεβ 2022, 17:40 Μπρούζναγια ντα βούσκα ντα προβάτνικά.

Η ομορφιά της λέξης παύει μπρος στην φρικαλεότητα του πολέμου. Αποδειχτήκατε λίγοι ρε θεοί του Ολύμπου, εσύ ρε θεέ που μας έχεις πρήξει πως υπάρχεις. Μια προσευχή στο τίποτα δεν φτάνει. Πέφτει στο κενό, έτσι κι αλλιώς. Μια ανάσα και μια αγκαλιά ειρήνης..Αυτό.
Γειά σου ρε μαλάκα Πασιφάη με τον ηλίθιο λογισμό και όνειρο.Με ένα σακίδιο στίχους σπουδαίων, διάσημων, ασήμων, ό,τι μπορούμε κάνουμε. Αφήστε με στις ασυναρτησίες μου. Εν καιρώ θα βάλω κι άλλα χαζά.



Παντού ο πόλεμος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Άντε, πολλά είπα γι'απόψε. Σαν γνήσια πολεμική αναλύτρια..

Για μια φορά ακόμη κοιτάμε σαστισμένοι την τροπή των πραγμάτων.

Σε καταλαβαίνω. Είσαι κουρασμένος κι εσύ με τη δύση, όπως όλοι μας.

Τι να κάνουμε. Η δύση είναι το σπίτι μας. Το σπίτι μας ανήκει στη δύση. Και μπορεί να εξελίχθηκε σε μια ΛΟΑΤΚΙ+ σκρόφα με αλτζχάιμερ, αλλά την αγαπάμε.