Re: Η «Τουρκοφιλία» στο Βυζάντιο!
Δημοσιεύτηκε: 25 Απρ 2023, 09:20
Καθόλου οξύμωρος δεν ειναι, ο όρος τουρκοφιλία δεν κρίνεται εκ του αποτελεσματος που ήταν προφανώς αυτοκαταστροφικό και όπως κάθε αυτοκαταστροφή ειναι αντιφατική !Chronicle έγραψε: 25 Απρ 2023, 01:05Ο όρος "τουρκοφιλία" είναι σχήμα οξύμωρο ταν στο ίδιο σχόλιο αναφέρεις δύο τεράστιες μάχες ενάντια στους Τούρκους ενώ έγιναν και πλήθος άλλες.nik_killthemall έγραψε: 25 Απρ 2023, 00:32
σε συνεχόμενη κατάρρευση και τόσο η άλωση του 1204 όσο και του 1453 ήταν το νομοτελειακό επακόλουθο της αποσάθρωσης
μάχη του Ματζικερτ
μάχη του Μυριοκεφάλου
τουρκοφιλία
Πόσο μάλλον όταν οι Τούρκοι αναφέρονται στις βυζαντινές πηγές ως βάρβαροι:
- Μάχες σκληρές με τους Τούρκους έδωσαν και ο Ρωμανός Δ΄ Διογένης αλλά ήταν αναγκασμένος να έχει μισθοφόρους, και Αρμένιους και Φράγκους και Τούρκους.
- Και ο Νικηφόρος Βοτανειάτης πολέμησε κατά των Τούρκων, και επίσης χρησιμοποίησε Τούρκους μισθοφόρους, υπό την ηγεσία εκχριστιανισμένων Τούρκων.
- Επίσης ο Αλέξιος Κομνηνός έδωσε σκληρές μάχες με επιτυχία κατά των Τούρκων και βοήθησε και τους σταυροφόρους εναντίον τους.
- Και ο Ιωάννης Κομνηνός επίσης έκανε πολλές επιχειρήσεις κατά των Τούρκων. Όμως πολεμούσε και κατά των Λατίνων και έπρεπε να δώσει βάρος σε συγκεκριμένα μέτωπα. Παρά ταύτα, και αυτός χρησιμοποιούσε Τούρκους τους οποίους όταν τους αιχμαλώτιζε, μετά τους εκχριστιάνιζε για να πολεμούν μαζί του.
- Επίσης ο Μανουήλ Κομνηνός τοποθέτησε ακρίτες. Έκανε επιτυχίες κατά των Τούρκων, όμως ενώ θα έπρεπε να επιμείνει και να χτυπήσει τους Τούρκους που υποχωρούσαν, είχε ταυτόχρονα να χτυπήσει και Νορμανδούς, Σέρβους και Ούγγρους και αυτό έσωσε τους Τούρκους.
- Μετά και παρά τα τεράστια προβλήματα με τους Λατίνους, και ο Θεόδωρος Λάσκαρης είχε νικηφόρες μάχες με τους Τούρκους.
- Ο Ιωάννης Βατάτζης όμως, που μόνο "φιλότουρκος" δεν ήταν, αναγκάστηκε να συμμαχήσει μαζί τους ενάντια στο επερχόμενο κύμα των Μογγόλων που είχαν πάρει παραμάζωμα τα πάντα και έκαναν τους Τούρκους φόρου υποτελείς. Ταυτόχρονα ο Βατάτζης εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι οι Τούρκοι λειτούργησαν ως ανάχωμα υπέρ του.
- Ο Ενωτικός Μιχαήλ Παλαιολόγος που ξαναπήρε την Πόλη, ασχολήθηκε με την Ένωση για να γλυτώσει από τις δυτικές επιθέσεις, ασχολήθηκε και με τη σφαγή των Ανθενωτικών, αλλά παραμέλησε την Ανατολή και τους Ακρίτες, με ελάχιστα κατά των Τούρκων όπου έστειλε τον αδελφό του αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μικρή και βραχυχρόνια επιτυχία κατά των Τούρκων είχε και ο γιος του Μιχαήλ, Ανδρόνικος.
- Ο Ανδρόνικος όταν έγινε αυτοκράτορας κινήθηκε με μισθοφόρους Καταλανούς κατά των Τούρκων, αλλά οι Καταλανοί συμμάχησαν με τους Τούρκους και την πλήρωσαν πάλι οι μικρασιάτες. Ταυτόχρονα έπρεπε να αντιμετωπίζει και τους Σέρβους. Βεβαίως έκανε τεράστια σφάλματα καθώς ήταν διαρκώς καχύποπτος και δαπάνησε πολλές δυνάμεις σε εμφυλίους.
Ο τελευταίος βυζαντινός αιώνας βεβαίως είχε πρωταγωνιστές τους εμφυλίους. Αλλά ουδέποτε υπήρξαν στο Βυζάντιο "φιλότουρκοι". Όλοι πολέμησαν με τους Τούρκους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για τόσο πολύπλοκες κα πολυμέτωπες καταστάσεις με τον απλοϊκό όρο "φιλορουρκισμός".
Επίσης, σε όλες αυτές τις περιοχές της μικρασίας κατοικούσαν χριστιανοί που κάθε τρεις και λίγο σφάζονταν κατά τις επιδρομές χωρίς να μπορούν να προστατευτούν αποτελεσματικά. Οι συννενοήσεις που έκαναν κατόπιν με τους Τούρκους οφείλονταν στην πίεση για επιβίωση και όχι σε κάποιον "φιλοτουρκισμό".
Από εκεί και πέρα, ο μισθοφορικός στρατός, είναι δομή, δεν σχετίζεται με "φιλίες" αλλά με τους κανόνες προσφοράς και ζήτησης. Γι' αυτό οι μισθοφορικοί στρατοί αποτελούνται από κάθε καρυδιάς καρύδι και γι' αυτό δεν έχουν συνοχή και αποτελεσματικότητα. Δεν σχετίζεται όμως η καταγωγή των μισθοφόρων με κάποια "φιλία". Και τους Βογόμιλους ενέταξε στο στράτευμα ο Αλέξιος Κομνηνός, αλλά δεν δήλωνε αυτό κάποια "φιλία".
Επίσης, δεκτό να μιλάμε για παρακμή, αλλά χρειάζεται και μια λογική όταν αυτή επεκτείνεται τόσους αιώνες. Στο τέλος του 11ου αι. είχαμε συρίκωνση των συνόρων, στο τέλος του 12ου είχαμε επέκταση των συνόρων. Στα 1204 είχαμε λατινική κατάκτηση, κι όμως προς τα τέλη του 13ου αιώνα υπήρχε πάλι επέκταση. Ασφαλώς το βυζάντιο είχε πάρει την κατιούσα, αλλά μια μονολεκτική διατύπωση "παρακμή" δεν περιγράφει τα πάντα.
Ο όρος τουρκοφιλία εκφράζει την επαναλαμβανόμενη τάση για σχεδόν 400 χρόνια των Βυζαντινών να μισθολογούν δυνάμεις του κύριου εχθρού τους όχι με αυτοκρατορικά κίνητρα αλλά με απολύτως ιδιοτελή κίνητρα φεουδάρχη. Η τάση αυτή δεν τόνωσε την πόλωση Βυζαντινου - Τούρκου, αλλά το αντίθετο ! Ειδικά μάλιστα όταν οι ξύπνιοι Σελτζούκοι το πρώτο πράγμα που έκαναν στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ασίας που καταλαμβαναν ήταν να τους ξαλαφρώνουν από την Βυζαντινή φορολογία εστω και προσωρινά για να τους πάρουν με το μέρος τους.
Ουσιαστικά μετά τον Βουλγαροκτόνο οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες ξεκίνησαν να εκφυλίζονται προς τον μέσο Φραγκο, Λατίνο, Καταλανό, Βενετό, Σέρβο κλπ δεσπότη - φεουδάρχη, ο οποίος προφανώς και δεν έστηνε το φέουδό του στη βάση οποιασδήποτε συνοχής ιδεολογικού τυπου συνείδησης.
Παράλληλα με αυτήν την τάση υπήρξε κι άλλη μια τάση την ίδια περίοδο : οι τοπικιστές βυζαντινοί στασιαστές πολλαπλασιάζονταν σαν τα κουνέλια, εχουμε εξαρση τοπικών επαναστάσεων.
Γιαυτό μιλάω για μια συνεχή πορεία αποσάθρωσης συνοχής.
ΥΓ Τόσο ο Βυζαντινός κληρικός που παραθέτεις όσο και οι υπόλοιποι ιστορικοί της περιόδου σε μεγάλο βαθμό καταγραφουν την ιστορια μεσα από την απολογητικη των αυτοκρατορων που υποστηρίζει ο καθένας και δεν επαρκουν για να περιγραψουν το κατακερματισμο (εδαφικό και στρατιωτικό και ιδεολογικό) της αυτοκρατορίας, τον οποιο επιμελώς αποσιωπούν.
