Phorum.com.gr

«Δεσποινίς, έχετε ωραία μάτια»
Το κόρτε στην Παλιά Αθήνα του 1880



Του Αγίου Βαλεντίνου η γιορτή καταφθάνει και ευκαιρία να θυμηθούμε τι τραβούσαν οι ερωτύλοι μιας άλλης εποχής ...

Όσο πιο μικρή ήταν η Αθήνα μας λοιπόν, όσο πιο πολύ οι κάτοικοί της γνωρίζονταν μεταξύ τους, τόσο περισσότερο πρόσεχαν και σεβόντουσαν τις ντόπιες γυναίκες και προπάντων τα κορίτσια. Πριν από το 1890, ελάχιστοι θα σκέφτονταν να πειράξουν Αθηναία στο δρόμο. Οι συνέπειες ενός τέτοιου τολμήματος θα ήταν τρομερές. Δανδήδες και λιμοκοντόροι περιοριζόντουσαν σε γλυκοκοιτάγματα, ενώ μόνο ξετσίπωτοι προχωρούσαν σε εκδηλώσεις θαυμασμού, του τύπου: «Δεσποινίς, είστε ωραία». Κάποιοι άλλοι βέβαια που δεν κρατιόντουσαν με τίποτα γράφανε έμμετρους αναστεναγμούς και φροντίζανε να φτάσει το ραβασάκι στα χέρια εκείνης ...

«Μια τέχνη ξέρω: ν' αγαπώ, κι αν θέλης το καλό σου,
να μη διστάσης, κόρη μου: Πάρε με δάσκαλό σου».

Η πιο συνηθισμένη «αναιδής»
έκφραση ήτανε το: «Φτου να
μη βασκαθήτε, δεσποινίς» και
αναφερότανε βεβαίως ως
έκφραση θαυμασμού στο
πάχος της μικρής, αφού ακόμη
τότε το ευτραφές του σώματος
ήταν της μόδας.

Φυσικά τα παραπάνω και παρόμοια πειράγματα θεωρούνταν προσβλητικές εκδηλώσεις!

Το κορίτσι της Παλιάς Αθήνας αντιδρούσε σε αυτές τις «ανήθικες» επιθέσεις με δύο τρόπους: Υστερικά κλάματα και γοερή έκκληση σε βοήθεια! Συνήθως θα βρισκόταν πάντα εκεί κοντά ένας χωροφύλακας, που θα οδηγούσε τον αυθάδη νέο στο τμήμα για να αξιολογηθεί η αναίσχυντη πράξη και τα περαιτέρω...



Ο Αθηναιογράφος Βασίλης Αττικός αναφέρει την περιπέτεια ενός νεαρού υπαλλήλου του Υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος είχε το «θράσος» να κοιτάξει κάπως ερωτιάρικα μια όμορφη δεσποινίδα στο Φάληρο. Ίσως δε να της πέταξε και κάποιο γλυκόλογο. Τρέμοντας από θυμό, ο πατέρας της μικρής δεν περιορίστηκε μονάχα στο να βάλει αμέσως στη θέση του τον «κορτάκια», αλλά έγραψε ο αθεόφοβος τρισέλιδη αναφορά στον Υπουργό Εξωτερικών, όπου φυσικά όλη η «ανοίκειος συμπεριφορά» του υπαλλήλου και τα «έκτροπα» που δημιούργησε εξιστορούνταν με κάθε λεπτομέρεια και δραματικότατο τόνο. Ο υπουργός ασχολήθηκε αμέσως με την απρεπή κι ανάρμοστη συμπεριφορά του νεαρού υπαλλήλου του και τον κάλεσε σε γραπτή απολογία!

(Μετά το 1900 η σεμνοτυφία πήγε περίπατο!)

Ακόμη σώζεται στο Υπουργείο Εξωτερικών η απολογία του άτυχου νεαρού: «Ητένιζον την Δεσποινίδα, ουχί όμως ερωτικώς και με ασεβή προδιάθεσιν αλλ' απλώς και μόνον προς θεαματισμόν»!
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/55311

Πως διασκέδαζαν οι δανδήδες της Παλιάς Αθήνας του 1933
Στο θρυλικό «Πουασσόν ντορ» για εξωφρενικές ατραξιόν.



Επάνω στο γραφείο μου ανεπαύετο προχθές προκλητική η κάτωθι ειδοποίησις: «... Ντάνσιγκ πολυτελέστατον! Νούμερα καλλιτεχνικά από παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνες!! Ατραξιόν εξωφρενικές!! Η τελευταία λέξη της διασκεδαζούσης Ευρώπης!! Σανσονέττες παριζιάνικες από την διάσημον... κτλ.».

Αντιλαμβάνεσθε βεβαίως τι επίδρασι, τι συγκίνησι, μπορεί να έχη μια τέτοια ειδοποίησις εις άνθρωπον καβουρδιζόμενον, ξεροψηνόμενον εις τους τέσσαρας τοίχους του δημοσιογραφικού γραφείου και καταβρέχοντα τα πάντα ως αρτεσιανός πίδαξ δια του ιδρώτος του.

Ιδρύονται καζίνο και παράγονται κοσμικά κέντρα περισσότερα από την μοντέρνα στιχουργική, αναδύονται εκ του βυθού της θαλάσσης κυαναί ακταί και λουτροπόλεις και ημείς εξακολουθούμεν, φευ, να ναρκισσευώμεθα με τη νιρβάνα του Ζαππείου, των Πατησίων και του Λαϊκού Κήπου.

Παρακαλώ. Η απόφασις ελήφθη. Οπλίσθηκα των δυνατών πολεμεφοδίων και εξεκίνησα ρυμουλκούμενος υπό δύο συναδέλφων μεμυημένων εις την κοσμικήν ζωήν και συγχρονισμένων εις την καλλιτεχνικήν κίνησιν με αντικειμενικόν σκοπόν το θρυλικόν «Πουασσόν ντορ» το οποίον κατώρθωσε να καταλάβη στήλας εφημερίδων και ν' αναρριχηθή εις όλους τους τοίχους των μανδρών. Μετά γαληνοτάτην διαδρομήν απεβιβάσθημεν εις το «Πουασσόν ντορ». Εισερχόμεθα και καταλαμβάνομεν ένα κατά τύχη κενόν τραπεζάκι κάτω από ένα θαλλερό πεύκο, φορτωμένο με πολύχρωμα γλομπάκια σαν ανθισμένη ροδοπέταλη πικροδάφνη.

Δεν είχαμε καν αποθέση τα καπέλλα, δεν είχαμε καν καταπλεύση και προσανατολισθή με το περιβάλλον, και τζουπ σαν τορπίλλα, σαν κεραυνός άνευ αστραπής, ενσκύπτει ένα άψογον περιβολής γκαρσόνι.
-Οι κύριοι παρακαλώ;
Προσποιήθημεν πάθησιν των ώτων. Μια ολοκάθαρη πετσέτα κινείται εις τον αέρα. Μια περιστροφή γίνεται με μηχανικήν ταχύτητα και το γκαρσόνι επαναλαμβάνει την επίθεσιν κατά μέτωπον.
-Τι θα πάρουν οι κύριοι; Μάτην περιφέρομεν απεγνωσμένα βλέμματα ζητούντες κάποιο τιμολόγιον. Επιτέλους υπετάχθημεν. Μία λεμονάδα λέγει ο γεροντότερος και επαναλαμβάνομεν το αυτό και οι άλλοι εν χορώ.



Παρακολουθήσατε τώρα μερικές αδιάκριτες κουτσομπολικές δημοσιογραφικές ματιές. Εις ένα τραπεζάκι της πρώτης σειράς που απέχει μόλις ένα μέτρο από την πίστα του χορού διακρίνω ένα κύριον πρώην υπουργόν και παρ' ολίγον νυν, ακραιφνή δε και πιστόν λάτρην της Θέμιδος να ροφά μακαρίως την γρανίταν του. Απέναντί του ακριβώς ένα πληρεξούσιον πρώην ναυτικόν, ο οποίος εννοεί να ρετουσάρει με τα μάτια του όλα τα θηλυκά του καταστήματος.

Ένας κατά λάθος διπλωμάτης φουσκώνων και ξεφουσκώνων σαν πιστόνι αυτοκινήτου δια να συγκρατήση εις το μάτι του ένα ατίθασον μονόκλ το οποίον συνεχώς και καθαρίζει δια να σώση τα προσχήματα.

Μερικοί δανδήδες με ελαφρά, χυτά, φρέσκα, ατσαλάκωτα σμόκιν λιγώνονται εμπρός εις κατάξανθες μαντονίνες αλλά Ραφαέλο.

Τα πλήκτρα του πιάνου αφίνουν μερικά ακατάστατα μοτίβα, σημείον προειδοποιήσεως, και σε λίγα λεπτά εμφανίζεται εις το καρέ του χορού η διάσημος Annete Angeline, μια κόρη της Αλσατίας κατάξανθη, περισσότερο και από διάφανο περσικό μετάξι. Προχωρεί όλο γέλιο, περιφέρει τα μάτια της που μοιάζουν σαν μουντό χρυσάφι κι' αφού πιστοποιήσει την ύπαρξιν ορισμένων προσώπων αρχίζει με πολύ χάρι και μπρίο το «Καντ' ον εμ ον α τουζούρ» κλπ., γνωστό γνωστότατο τραγουδάκι που έχει ξετρελλάνει κόσμο.

Το τέλος υποδέχονται ζωηρά χειροκροτήματα και η Ανέττα επαναλαμβάνει την εκτέλεσιν πλησιάζουσα προς το μέρος του κυρίου πρώην υπουργού. Τα παιχνιδιάρικα μάτια της τρυπούν αλύπητα τας ναρκωμένας του αισθήσεις, εξασκούν γοητείαν όχι συνήθη η οποία εκδηλούται εις σπασμωδικά ανεβοκατεβάσματα του σουβλερού γενίου του.
Ο ενθουσιασμός είνε ζωγραφισμένος εις το πρόσωπό του. Θέλει να φωνάξη, να χειροκροτήση, να εξομολογηθή με τον τρόπον που ξέρουν οι άνθρωποι αυτοί, αλλά τον κρατεί, τον καθηλώνει, τον σοβαροποιεί πάραυτα η πιθανή υπουργικοποίησίς του.

Και η Ανέττα ρίχνει αλλού τα βρόχια απογοητευμένη...

Πέρασαν μόλις πέντε λεπτά και ξαφνικά απότομος κτύπος γκρανκάσσας, δαρσίματα και σκουξίματα βιολιού, ξεφωνητά, ουρλιάσματα, ρίχνουν δυο ανθρώπους στην πίστα του χορού.

Τα γλομπάκια γίνονται κόκκινα σαν αίμα, τα σαν άλυκες παπαρούνες στόματα σφάλουν, φασαμέν και μονόκλ κινητοποιούνται και τα πάντα ως εκ θαύματος περιπίπτουν εις απόλυτον σιγήν.

Ευρισκόμεθα εις την ταβέρναν του Ζολά ή εις κοσμικόν κέντρον όπου βασιλεύει η δροσιά, η χαρά, το κέφι;



Η νεωτέρα αισθητική παρακαλώ και μη επεμβαίνετε.
-Εκείνος υψηλός μονμαρτρέζος απάχης με μάτια πλαισιωμένα από τη σφραγίδα της έκφυλης ζωής, ευκίνητος σαν φίδι, στέκει καλά στο ρόλο του.
-Εκείνη, μίγμα αισθαντικής ρωσσοπολωνέζας, υψηλή, με μαλλιά σαν χρυσό βάζο επάνω σε μια κολώνα από έβενο, με μάτια σαν δύο βαθειά κανάλια, επάνω στα σκούρα νερά των οποίων οι κόρες άφηναν την γλυκυτάτην απόχρωσιν του μυστικού των φωτός, σας έκαναν να χάνετε προς στιγμήν την αίσθησιν του περιβάλλοντος και να νομίζετε ότι περνάτε σιγά σιγά την γέφυραν των στεναγμών.

Ο μαέστρος δίνει το σύνθημα και σαν ασημοφτέρουγα πουλιά, ανάλαφρα, άυλα, ξεπετούν τα θεότρελλα ακόρντα ενός απάχικου χορού. Η αναπνοές κρατούνται, τα χείλη σφίγγονται και τα γλομπάκια παίρνουν βαθύτερες προς το κόκκινο αποχρώσεις.

Και το ζευγάρι χορεύει, πηδά, παλεύει. Τα σώματα, τα πολύμορφα σώματα που γουβώνονται και περιτυλίγονται, που μαζεύονται και τεντώνονται πιο χαϊδευτικά από χέρι, πιο εκφραστικά από μάτια, που κάμπτονται σαν ανεμόδαρτα ριγηλά κυπαρίσσια, που σφίγγονται κ' ανατριχιάζουν, που κυλιούνται κάτου, που περιστρέφονται το ένα στα χέρια του άλλου...

Τα γλομπάκια πήραν πάλι του χαρούμενο φως. Τα γκαρσόνια αρχίζουν πάλιν τους λανσιέδες τους και οι περισσότερον καλλιτέχναι χειροκροτούν ακόμη το κάθιδρο ζευγάρι.

Το κέφι γενικεύεται και προχωρεί κρεσσέντο. Η πρώτη δοξαριά ξεσηκώνει τους διάφανους χρωματιστούς ατμούς του κρεπ-ζορζέτ. Η πίστα πλημμυρίζει εν ακαρεί από ζευγαράκια που παραδίδονται εις το λίκνισμα του χορού ξένοιαστα. Η λαγώνες τσακίζονται, επαναστατούν και διαγράφουν όλα τα γνωστά μέχρι σήμερον γεωμετρικά σχήματα από τον ίλιγγο του χορού. Το μάτι μου παίρνει ένα μεγαλόσχημον ζαπλουτικόν μεγαθήριον της Θεσσαλονίκης να ρυμουλκή μία μικρούλα, ένα τρυφερουδάκι, με τα σημεία της πρώτης καθελκύσεως εις την ζωήν, εις τον στρόβιλον του φοξ...

... Διάσημες αρτίστες οπερεττών και επιθεωρήσεων αφικνούνται για να τονώσουν το γλέντι που άρχισε να χασμουργιέται... Είνε ώρα να φύγωμε μας λέγει ο πρεσβύτερος της συντροφιάς, ο οποίος έχη μεταβάλλει προ πολλού το κορμό του πεύκου εις μαξιλάρι. Όταν βγήκαμε και ξεκινήσαμε προς τα κάτω μέσα στο πρωινό αχνογάλαζο σύθαμπο, ακούσαμε τη βραχνή φωνή της τραγουδίστριας:

Με καψες, με καψες
με καψες που να καής
σαν το κεράκι της λαμπρής»

(Αθηναϊκά Νέα, 1933)
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/58162

Ελάτε προς τα κάτω γι' απόψε να δείτε πώς διασκέδαζαν στα «Φάληρα»!
Η «Κυανή Ακτή» της Ελλάδος αποτελούσε το κατ' εξοχήν κέντρο γλεντιού, πολυτέλειας και διασκεδάσεων.



Καθώς σβήνει ο ήλιος αργά το απόβραδο και ρίχνει τα τελευταία φιλήματά του στις γύρω βουνοκορφές, μια αγκαλιά ανοίγει διάπλατα γύρω από τον Φαληρικόν όρμο για να δεχθή τον κόσμο του περιπάτου, του γλεντιού, του φλερτ και των συγκεντρώσεων.

Είναι η «Κυανή Ακτή» της Ελλάδας θα μπορούσε να είπη κανείς χωρίς φόβο να έπεσε και πολύ έξω. Τα Φάληρά μας σήμερα είνε τα κατ' εξοχήν κέντρα γλεντιού πολυτέλειας και διασκεδάσεων εν γένει. Λείπουν η λέσχες, ο μπακαράς, η ρουλέττα. Και τα κτίρια που φιλοξενούσαν ως χθες τους πονταδόρους της τύχης, στέκονται βουβά και αφώτιστα τα βράδυα στα δύο άκρα της Φαληρικής αγκαλιάς. Δεν είνε έλλειψις αυτό. Γιατί ο κόσμος εξακολουθεί να γλεντά και χωρίς το παιγνίδι σας κύριοι! Στα διάφορα κέντρα διασκεδάσεως που αυξάνονται και πληθύνονται καθ' όλην την έκτασιν της ακτής.



Ελάτε προς τα κάτω γι' απόψε. Ας αφήσωμε το πολυθόρυβο Παληό Φάληρο, έξω από τα φωτοχυμένα κέντρα του οποίου αναπαύονται σειρές ολόκληρες αυτοκινήτων όλων των εργοστασίων του κόσμου. Κι' ας χυθούμε προς το Νέο Φάληρο. Ποια είνε η νυκτερινή του ζωή; Να την! Πανόραμα ψυχής η Πλατεία της εξέδρας του. Φως, χαρά, μουσική, κόσμος, παγωτό, γρανίτα, θόρυβος, λευκοφορεμένα γκαρσόνια, με κάμψεις της σπονδυλικής στήλης και θρόισμα φρουφρού... της οργκαντίνας και των μεταξωτών των γυναικείων εσθήτων που αποτελεί μίαν εξαιρετικήν αρμονία με τον ήχο των κυμάτων, που σπάνε στην αμμουδιά.

Η πολύχρωμος ταινία εξελίσσεται γοργά προτού φθάσουν τα μεσάνυχτα με όλες τις ερωτικές περιπέτειές της. Γιατί όλο εκείνο το πλήθος, ο έρωτας το ηλεκτρίζει. Η νύχτα, η μαγεία, το περιβάλλον είνε οι καλύτεροι σύμβουλοι της πασχούσης καρδίας. ...



Πέρασαν τα μεσάνυχτα: το Νέο Φάληρο λιποψυχεί. Ο δροσερός μπάτης και ο φλοίσβος στην αμμουδιά δεν συγκινεί κανένα. Τα τραπεζάκια αδειάζουν και τα καθίσματα αναποδογυρίζονται... Το ωραίον προάστειον νεκρώνεται ακριβώς την ίδια στιγμή που το συνώνυμό του στην άλλη άκρη φουντώνει και μας στέλλει με του ανέμου το φύσημα ζωντανόν, σπαρταριστόν τον βόμβον της σφριγώσης ζωής του...

Γιατί δεν λαμβάνεται καμμία φροντίδα για το Νέο Φάληρο που σβύνει πάντα μετά τα μεσάνυχτα; Από την ημέρα που εκλείσθη το «Ακταίον» και ο μπακαράς επεκηρύχθη ως επικίνδυνος ληστοφυγόδικος, έλειψαν και τα φώτα! Μερικά ηλεκτρικά γλομπάκια μόνον που μετριώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το «Ακταίον» παντέρημο. Και το θέατρον –το μοναδικόν και κομψότατον θερινό θεατράκι του Φαλήρου- βουβό, παραμορφωμένο, λησμονημένο: το ενοικιαστήριο μόνο που του λείπει! Αλήθεια, γιατί μένει ανεκμετάλλευτο; Δεν θα μπορούσε να γίνη κέντρον ζωηρότητος το κομψό θεατράκι; Αλλά έχομε και συνέχεια: όλα τα άλλα κέντρα θεόκλειστα. Το «Κόρσο» αναποδογύρισε της καρέκλες του! Και το ωραίο βαριετέ του «Τσιν-Τσων» έχει χρεωκοπήσει προ πολλού.

Η μοναδική όασις: το «Μον Μπεγκαίν» είνε η άγκυρα που αγωνίζεται να συγκρατήση το σκάφος της χαράς, μέσα στον ωκεανό του αποκοιμηθέντος Φαλήρου. Μία απόπειρα μόνο. Παρ' όλο το κέφι της ορχήστρας με τον κλασσικό τζαζμπαντιέρη του, που τινάζει σχιστούς ήχους στον αέρα. Τα καθίσματα γύρω γύρω αραδιασμένα έξω από το τετράγωνο πάρκο του χορού πιασμένα από κυρίας και κυρίους. Κύριοι γνωστοί και κύριοι άγνωστοι. Τύποι ευγενικοί, τύποι απαίσιοι. Ατθίδες γνωσταί και γυναίκες του ημικόσμου. Όλοι ανακατεμένοι, ο ένας πλάγι στον άλλον, πότε ευχαριστημένοι, πότε γελαστοί και πότε αφίνοντες την καρέκλα των για να σύρουν τα πόδια των επάνω στο πάρκο του χορού.

Και να, ξεχύνεται ο καλλιτεχνικός κόσμος για να σκορπίση λίγη ευθυμία. Ο αμίμητος Ουμπέρτο Τσιαγκόττι με τα αστεία του. Οι δύο Γολτεμάρ με τις ακροβασίες των. Η Λίγκα με τις ρωμάντζες της. Και η υπέροχη Ρεννέ πότε ως γκέισσα και πότε ως απέριττη Ολλανδέζα που στροβιλίζει διαρκώς στους γοητευτικούς ήχους του φοξ-τροτ. Κάπου κάπου επιτυχάνει η απόπειρα. Και δυο-δυο σέρνονται τα δειλά ζεύγη στον χορό: Ένας συνάδελφος προσπαθεί να βγάλη από την ουδετερότητα ολόκληρο το Γερμανικό μπαλλέτο ενός θιάσου που μετεφέρθη ολόκληρον από την Αθήνα.



Και η ζωηρότης κυριαρχεί παντού. Για να σβύση αμέσως σε λίγο. Τσιγάρο που άναψε και σβύνει! Κουρασμένα τίθενται εκτός μάχης τα ζεύγη. Και όταν κινδυνεύει η ατραξιόν τότε γίνεται τούτο το εκπληκτικόν: Η ορχήστρα βγαίνει στο κυνήγι της. Οι μουσικοί τραγουδώντας και χορεύοντας πετιούνται απ'το καβούκι των και ρίχνονται στον χορό με τα όργανα στα χέρια! Μόνο η γκραν-κάσσα των μένει εκεί στη θέση της! Τι κρίμα!

Και περίεργον! Το κέντρον αυτό δεν είνε κοπτήριον! Πληρώνει κανείς τον λογαριασμόν του χωρίς φόβους... συμφορήσεως! Να μερικές τιμές: τις αντιγράφουμε από τον τοίχο του καταστήματος. Καφές 1,40. Παγωτά 5, Λεμονάδα 2, Κονιάκ 5, Μπύρα φιάλη 18, Σάντουιτς 15 κλπ.. Περιττή η προσθήκη ότι τα φλυτζανάκια του καφφέ... πλειοψηφούν εις εμφάνισιν!

Κατά τις τρεις το πρωί και η μουσική μεταβάλλεται εις νανούρισμα. Είνε οι τελευταίοι σπασμοί της χαράς. Σε λίγο, δεν θα υπάρχη τίποτα. Η νύχτα ενίκησε! Το άκρον δεξιόν της παρατάξεως κατετροπώθη. Ένα κόκκινο όμνιμπους συλλέγει τους... τραυματίας δια να τους μεταφέρη εις τας Αθήνας! Και καθώς στρίβουμε την λεωφόρο Συγγρού αφήνουμε πίσω μας τον άλλον τομέα του Παλαιού Φαλήρου να κυριαρχή θριαμβευτικώς εναντίον της νύχτας και της νυστούλας».
(«Αθηναϊκά Νέα» 1932)
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/57967

Κυρίες μου τι ευχαρίστησιν ιδιαιτέραν ευρίσκετε εις τον κινηματογράφον;
Μια μεγάλη έρευνα από το περιοδικό «Φαντάζιο» (1939) και μια αναπόφευκτη σύγκριση με το θέατρο.



Tο περιοδικόν «Φαντάζιο» ηρώτησε τας κυρίας τι ευχαρίστησιν ιδιαιτέραν ευρίσκουν εις τον κινηματογράφον και αι απαντήσεις έπεσαν βροχή.

Μία τον προτιμά δια το σκοτάδι του. «Αυτό το μυστήριον, γράφει, το ημίφως, η ιλλυζιόν που έχομεν από τα πρόσωπα της πλατείας, μόλις μπούμε κατά την διάρκειαν του σκότους, η σιλουέττες των θεατών που περνούν από κοντά μας μυστηριωδώς και μόλις φωτιζόμεναι, αυτός ο ψίθυρος που πολλάκις αποτελείται από μυστικά, λεγόμενα από αυτί εις αυτί, υποβοηθούμενα από το σκότος, όλη αυτή η συγκεντρωμένη εις το σκότος ζωή δημιουργεί μίαν γοητεία την οποία δεν γνωρίζει η πλατεία του θεάτρου.

Άλλη ευχαριστείται δια την κινουμένην φυσικήν ζωήν, δια τα τοπία, δια την εύκολον εναλλαγήν των σκηνογραφιών. Άλλη διότι βλέπει τόσα πρόσωπα εις ένα κινηματογραφικόν έργον, όσα είνε αδύνατον να φανούν επί της σκηνής και τούτο παρέχει ομοιαληθείαν και εις τα πλέον ανόητα έργα. Άλλη διότι δεν ενοχλείται από τας παρατονίας και τας δυσαρέστους φωνάς των ηθοποιών. Άλλη διότι βλέπει την εφαρμογήν των τελευταίων δημιουργιών της μόδας. Άλλη διότι βλέπει την ζωήν των απηγορευμένων κέντρων, των καμπαρέ, των υπόπτων υπογείων και επί πλέον των ατελιέ των καλλιτεχνών κλπ...

«Πολύ καλά είνε όλα όσα σας απήντησαν μέχρι τούδε γράφει και μία αφού εδιάβασε όλας σχεδόν τα απαντήσεις αλλ' εκείνο που απέφυγαν να σας ομολογήσουν είνε η ηδονή της ευκόλου κριτικής εις τον κινηματογράφον. Δια να μη σοκάρω εις την λεπτήν αίσθησιν των κυριών, δεν λέγω η ηδονή της φλυαρίας, αλλά πρέπει να ομολογήσουν όλαι, ότι πουθενά αλλού δεν ψαλλιδίζει ανετώτερα η γυναικεία γλώσσα όσον εις τον κινηματογράφον. Εις το θέατρον σιωπώμεν. Εις τον κινηματογράφον ομιλούμεν. Το θεωρείτε ασήμαντον;».



Εγώ το θεωρώ σημαντικώτατον και υποθέτω ότι η ειλικρινής αυτή απάντηση θα ευρίσκετο εντός της αληθείας, αν έγραφε ότι αι κυρίαι πηγαίνουν εις τον κινηματογράφον δια να κριτκάρουν και όχι δια να κριτικάρουν το έργον, αλλά τα πάντα. Ένα εισιτήριον κινηματογράφου δια μίαν κυρίαν δεν είνε απλώς εισιτήριο θεάματος αλλά και δικαιώματος δι' ατελείωτον «κωζερί». Πηγαίνετε εις το «Αττικόν», εις το «Σπλέντιτ», εις το «Παλλάς» και θα έχετε την απόλαυσιν της διασκεδάσεως αυτής των κυριών.

Εις το θέατρον είνε καρφωμέναι εις την θέσιν των, με το στόμα κλειστόν, είνε αναγκασμέναι να ποζάρουν. Εις τον κινηματογράφον, το σκοτάδι παρέχει την ψευδαίσθησιν μιας συναθροίσεως μόνον από οικείους, τους μόνους που κατορθώνει κανείς να διακρίνη και η πραγματική ανυπαρξία των ηθοποιών που παίζουν, επιτρέπει να τους καθήση επί της ανατομικής τραπέζης μία κυρία και να τους κατατεμαχίση.



Κατά την παράστασιν ενός δράματος εις το θέατρον οφείλεις ή να συγκινηθής ή να σκάσης δια να μη ενοχληθή ο γείτων, ο οποίος θέλει ν' ακούση. Εις τον κινηματογράφον δύνασαι να γελάς ενω η Εσπέρια σκορπίζει τριαντάφυλλα επί της θαλάσσης, όπου επνίγη ο ταλαίπωρος Αλβέρτος. Κυρίως δε κρίνεις. Δεν σου αρέσει αυτό το ντύσιμο, εκείνο το παίξιμο, η χειρονομία, η επίπλωσις, ευρίσκεις γελοίον τον ρωμαντικόν έρωτα μιας σαραντάρας, συγκρίνεις τούτο μ' εκείνο, βροντοφωνείς ότι ο μαρκήσιος Σιγισμόνδος έχει δανεισθή το φράκο που φορεί από κάποιον παχύτερον, κακογλωσσεύεις ανέτως, ανενοχλήτως όσον βαστά η γλώσσα σου, διασκεδάζεις με το δράμα.

Ενω εις το θέατρον συμβαίνουν τόσο διαφορετικά πράγματα. Πέντε νέοι και δεσποινίδες του κόσμου και μια μόλις βαπτισθείσα εις τον Ιορδάνην των ερασιτεχνικών κύκλων πρωταγωνίστρια σε καλούν εις μίαν παράστασιν όπου πρέπει να πας με κλειστόν το στόμα, με υποχρέωσιν να συγκινηθής και με πέντε μαντηλάκια δια τα δάκρυα. Τα δάκρυα πιθανόν να είνε δια την κατάντιαν της τέχνης, αλλά πρέπει να υποφέρης το επί της σκηνής δράμα και το δράμα της καθηλώσεώς σου επί του καθίσματος σιωπών.

Ας πηγαίνουν λοιπόν αι κυρίαι αλλά και όλοι ημείς εις τον κινηματογράφον».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/57810

Πολιτικές ιστορίες από την παλιά Αθήνα: Ο πολιτευόμενος και ο ψηφοφόρος του

https://i1.prth.gr/images/963x541/files ... voli01.jpg

Η στήλη αυτή θα μας συντροφεύσει σε όλη την προεκλογική περίοδο και θα περιλαμβάνει κείμενα από τα εκλογικά των παλιών χρόνων (1864-1940). Για να μάθουμε, να θυμηθούμε, να συγκρίνουμε -ίσως- το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτούργησε το δημοκρατικό μας πολίτευμα, μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό

Η εκλογική ατμόσφαιρα στις βουλευτικές και δημαρχιακές εκλογές, η επίδραση των κομμάτων και του κομματισμού, η λειτουργία της Βουλής και των κυβερνητικών υπηρεσιών, οι βουλευτές και τα ρουσφέτια τους. Όλα τα παραπάνω μα και η εκμετάλλευση ψηφοφόρων κι ανέργων παρουσιάζονται με δεκάδες αναφορές και παραδείγματα


Ο ψαγμένος αναγνώστης θα αναλογισθεί ασφαλώς τι και πόσο τελικά έχει αλλάξει στη νεότερη Ιστορία μας. Κι αυτός ο προβληματισμός πιθανόν να μας βοηθήσει όλους να ερμηνεύσουμε αρκετά από τα συμβαίνοντα σήμερα.

«Καλό Βόλι» Είναι μια φράση που αρχικά χρησιμοποιούσαν ως ευχή οι αγωνιστές στην επανάσταση του 1821 για εύστοχη βολή κατά του τυράννου. Μετά το 1864 χρησιμοποιείται μεταφορικά ως ευχή για εύστοχη πολιτική επιλογή μπροστά στις εκλογικές κάλπες.

ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ είναι τέλος και ο τίτλος του νέου επίκαιρου βιβλίου του Αθηναιογράφου και συνεργάτου μας Θωμά Σιταρά, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, και ο οποίος βεβαίως θα επιμελείται του υλικού.

«Ένας υποψήφιος δεν υπόσχεται μόνον την ευδαιμονίαν του λαού, τον χρυσούν αιώνα και τον παράδεισον. Αυτά είνε το πρόγραμμα, το οποίον, ως γνωστόν, είνε στερεότυπον. Κανείς πολιτικός ανήρ δεν υπεσχέθη την Κόλασιν. Όλοι ομιλούν περί Παραδείσου μέχρι της ημέρας της ψηφοφορίας. Μετά την ψηφοφορίαν και αφού κλείσουν όλα τα εκλογικά κέντρα κλείνουν τας πύλας των και οι διάφοροι παράδεισοι. Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού του συνηθισμένου άλλως τε ρόλου του υποψηφίου.

Ύπάρχει ένας άλλος ρόλος του, σημαντικώτερος και ωφελιμώτερος, ο οποίος, εάν δεν προσφέρη τον παράδεισον εις τον τόπον, τον προσφέρει εις τον καθένα χωριστά. Με αυτόν τον ρόλον του ο υποψήφιος γίνεται σπουδαίος παράγων υγείας και ευτυχίας.

Εάν προσέξετε αυτάς τας ημέρας τους ανθρώπους που έχουν μίαν ψήφον θα ιδήτε ότι το πρόσωπόν τους φωτίζεται από μίαν χαράν, ότι ακτινοβολεί από μίαν αισιοδοξίαν. Την χαράν αυτήν, την αισιοδοξίαν αυτήν, την οφείλουν εις τον υποψήφιον που συνήντησαν καθ’ οδόν ή εδέχθησαν εις το γραφείον τους, και από τον οποίον ήκουσαν τους πιο ενθαρρυντικούς και τους πιο επαινετικούς λόγους.

Ο υποψήφιος τους ευρήκε ωραίους, ζωηρούς, γεμάτους υγείαν και σφρίγος. Μερικούς μάλιστα τους έφτυσε για να μη τους βασκάνη.

-Φτού να μη βασκαθής, κυρ Νικολάκη! Σαν 18 χρονών παιδί είσαι. Μπράβο!

Και ο κυρ Νικολάκης, ο οποίος ήταν ως την στιγμήν εκείνην γεμάτος απαισιοδοξίαν δια την υγείαν του, ανεθάρρησε και ανέπνευσε. Πώς να μη δώση τώρα όχι ένα αλλά 10 σταυρούς εις τον άνθρωπον, που του έδωσε τέτοιο κουράγιο!

Είνε ή δεν είνε λοιπόν παράγων υγείας ο διαχυτικός και ενθουσιασμένος αυτός άνθρωπος που τρέχει στο δρόμο και μοιράζει μειδιάματα και σφίγγει χέρια και χαϊδεύει πλάτες; Ποιος άλλος σας ανακαλύπτει προτερήματα, τα οποία δεν έχετε, χάρες τις οποίες ούτε στον ύπνο σας είδατε, λεβεντιές και νείατα;

Τον είδα χθες να εισορμά εις ένα καφενείον, έθλιψε το χέρι του καταστηματάρχου, ενός ισχνού και ωχρού ανθρώπου με κυρτωμένο σώμα, τον οποίον απεκάλεσε «λεβέντη», έπειτα αγκάλιασε δύο-τρείς από τους θαμώνας και εφίλησε ένα άλλον:

-Γειά σου, Νίκο μου, τι γίνεσαι, βρε παληόπαιδο;... Όλο ωμορφιές μου είσαι...

Το παληόπαιδο με τις ωμορφιές ήταν ένας εξηντάρης απόστρατος ναυτικός με στραβή μύτη.

Έπειτα, αφού έλαβε την υπόσχεσιν 20 σταυρών, επανήλθε στο πεζοδρόμιο, εμοίρασε χαιρετισμούς και χαμόγελα και επέβη ενός ταξί.

Δέκα άνθρωποι εις μίαν στιγμήν άλλαξαν όψιν. Ο λεβέντης (!) καταστηματάρχης ετέντωσε το κυρτόν σώμα του και άρχισε να σιγοτραγουδή, ο καπετάνιος με τη στραβή μύτη έστριψε το μουστάκι του και οι ρέστοι διέταξαν από ένα κονιάκ. Χαρά και αισιοδοξία εγέμισε το καφενείον.

Ιδού λοιπόν η μεγάλη, η σημαντική υπηρεσία που προσφέρουν εις τον λαόν οι υποψήφιοι. Και θα ήτο ευτύχημα, και δι’ αυτούς και δια τον τόπον, εάν έμεναν πάντοτε υποψήφιοι...».

(‘Έθνος», 1936, Τίμος Μωραϊτίνης)
https://www.protothema.gr/stories/artic ... foros-tou/

Καθαρές πετσέτες... άστο καλύτερα.
Εκτός βέβαια αν είσθε τακτικός πελάτης!



Στατιστικά είμαστε ο πιο καθαρός λαός της Ευρώπης αν λάβει κανείς υπ' όψη την κατανάλωση σαπουνιού ανά κάτοικο. Αυτό βέβαια αφορά τα σπίτια όπου κατοικούμε, διότι αν βγει κανείς έξω στους δρόμους, αν πάει τώρα «καλοκαιριάτικα» στις παραλίες, άστο καλύτερα. Εδώ λειτουργούν παράξενες κοινωνικές ευαισθησίες που σίγουρα δεν είναι δικής μας αρμοδιότητας αλλά κοινωνιολόγων ίσως και ψυχιάτρων...

Όσοι ξένοι ερχόντουσαν στην Αθήνα της δεκαετίας του 1840 παραξενευόντουσαν βλέποντας τους παλαιούς μας προγόνους να κυκλοφορούν στη μέση του δρόμου. Ο λόγος ήταν απλός και γινόταν άμεσα αντιληπτός όταν άνοιγε ξαφνικά μια πόρτα και απόνερα ανακατωμένα με σκουπίδια πεταγόντουσαν απλά «έξω»!

Στο σημερινό μας σημείωμα ο εξαίρετος δημοσιογράφος Σωτήρης Σκίπης της εφημερίδας «Σκριπ» (1914) με αφορμή κάποια προσωπικά βιώματα κάνει κάποιες σκέψεις γύρω από το θέμα:

Ανέγνωσα κάπου, ότι εις την Γαλλίαν η Αστυνομία ανέλαβεν ένα σωτήριον δια τον λαόν έργον. Θα επιθεωρή της κουζίνες των εστιατορίων και αλλοίμονον εις εκείνους, τους οποίους θα συλλαμβάνη να σκουπίζουν τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα με πετσέτες που εχρησίμευσαν ήδη δια τους πελάτας και με τας οποίας εσκουπίσθησαν ήδη μίαν φοράν.

Εις την Αμερικήν συμβαίνει κάτι καλλίτερον ακόμη. Οι αστυίατροι έχουν το δικαίωμα να εισέλθουν και εις αυτά τα σπίτια και να επιθεωρήσουν δια την καθαριότητα. Εις την οικογενείαν που θα την εύρουν ακάθαρτον επιβάλλουν πρόστιμον ανάλογον με την ακαθαρσίαν της.

Εδώ, όμως, όλ' αυτά θεωρούνται απλώς ως φιλολογία. Δεν ομιλώ δια τρία-τέσσερα εστιατόρια, που υπάρχει η πιθανότης να σκουπισθήτε με πετσέτες που δεν εσκούπισαν πριν από το δικό σας, άλλο σαγόνι. Σας έτυχεν όμως, να πάτε εις μικρόν εστιατόριον συνοικίας ή εις ιδιαίτερον μπακάλικο; Εμένα μου έτυχε.



Η πετσέτα είνε το μαντήλι της χολέρας. Και να ζητήσης ακόμη επί αμοιβή καθαράν πετσέταν, θα σου φέρουν την ολιγώτερον λερωμένην και θα σου πουν ότι δεν υπάρχει άλλη καθαρωτέρα από αυτήν. Αυτό δε θα είνε μία εύνοια που σας κάμνουν.

Εννοείται τώρα ότι υπό τοιούτους όρους δεν μπορείτε να φάτε. Αλλά εσείς είσθε ο ένας ή οι δύο, οι τρεις, αι εξαιρέσεις. Οι περισσότεροι, όμως, εις την Ελλάδα, το ευρίσκουν φυσικώτατον. Ούτε ρίχνουν καν βλέμμα εις την πετσέταν που τους φέρνουν δια να σκουπισθούν, την μεταχειρίζονται με τόσην ανυποψίαν και με τόσην ευχαρίστησιν, ως να είνε ιδική των και ως να μη εσκουπίσθησαν μ' αυτήν παρά οι ίδιοι χθες και προχθές.

Όλ' αυτά μου τα εθύμισε προχθές η πετσέτα ενός μεγαλόσχημου κουρείου της οδού Σταδίου. Δεν θα πω τ' όνομά του. Βέβαιος ότι το κουρείον είνε καθαρό, όπως δείχνη δα και η επιφάνειά του, αφέθηκα να με ξυρίσουν. Την στιγμήν όμως που επήρα την πετσέταν δια να σκουπισθώ, την εκύτταξα και είδα ότι δεν ήτο καθόλου καθαρά.

Ο υπάλληλος μόλις αντελήφθη ότι την κυττάζω με αμφιβολίαν, έσπευσε να μου φέρη μίαν άλλην, φρεσκοσιδερωμένην και καθαράν.
-Δεν μου λέτε, κύριε, του είπα, τι σας χρωστώ να μου δώσετε βρώμικη πετσέτα;
-Λάθος συνέβη κύριε.
-Θα ήτο προτιμότερον για σας και δια το κατάστημά σας εάν δεν συνέβαινον τέτοια λάθη, εις βάρος της υγείας των πελατών σας.



Ο υπάλληλος εκοκκίνησε και μου εξεμυστηρεύθη ότι τοιαύτη είνε η διαταγή του καταστήματος. Μόνον εις τους τακτικούς πελάτας να δίδουν πετσέταν καθαράν∙ εις δε τους άλλους, που έρχονται τυχαίως ή από καιρού εις καιρόν, δεν πρέπει να δίδουν παρά από τας μεταχειρισμένας.

Του είπα ό,τι είχα να του πω, τον πλήρωσα και έφυγα με την ιδέαν να μην ξαναπατήσω πλέον εκεί. Αλλά ότι μ' έχασαν ως πελάτην δεν θα τον πολυσκοτίση βεβαίως. Πόσοι, θα πεις, είνε μανιακοί όπως ο κύριος δια να μη ξανάλθουν εις το μαγαζί μου, διότι τους εδώσαμε πετσέτα μεταχειρισμένη. Μετρούνται εις τα δάκτυλα.

Σημειώσατε δε, ότι αυτό γίνεται εις όλα σχεδόν τα κουρεία των Αθηνών, τα οποία παίρνουν δι' ένα απλούν ξύρισμα 50 ολόκληρα λεπτά, δηλαδή το διπλάσιον από ό,τι παίρνουν εις όλα ανεξαιρέτως τα Παρισινά κουρεία. Ποιον θα φοβηθούν; Την Αστυνομίαν μας ή την Αστυιατρικήν μας;



Αλλ' αυτά τα πράγματα τα γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είνε παρά σύμβολα εις τον τόπον και ότι ουσιαστικώς δεν υφίστανται. Διότι εάν υπήρχον κάθε μέρα θα εδέχοντο την επίσκεψίν των και θα ήξεραν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να περιφρονούν τόσον πολύ την υγείαν των πελατών και να εκμεταλλεύονται την αφηρημάδα των ή την άγνοιάν των.

Κύριε αστυίατρε, μιμηθήτε τους Ευρωπαίους συναδέλφους σας και πατάξατε την ακαθαρσίαν των κουρείων, εστιατορίων και ζαχαροπλαστείων μας, εάν θέλετε να σας ευγνωμονή ο κοσμάκης».

Φοβάμαι ότι παρ' όλο που πέρασαν 100 χρόνια από τη δημοσίευση του άρθρου ισχύει δραματικά το «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!».

Εσείς τι λέτε;
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/57376

Πρόσωπον πάρα πολύ μέγα φανερώνει μωρίαν και αμάθειαν.
Φυσιογνωμικές παρατηρήσεις μιας άλλης εποχής.



Οι πρόγονοί μας ήταν ιδιαίτερα επιρρεπείς στην αναζήτηση συμβουλών που αφορούσαν την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και συμπεριφοράς. Και φυσικά οι εφημερίδες δεν έπαυαν να τους συμβουλεύουν επί παντός επιστητού.

Ας δούμε λοιπόν σήμερα κάποιες φυσιογνωμικές παρατηρήσεις από την εφημερίδα «Αθήνα» του 1891:

«Πρόσωπον»
Πρόσωπον καθ' ολοκληρίαν σαρκώδες είνε σημείον ευπαθούς και νεάζοντος. Πρόσωπον δε άσαρκον είνε γνώρισμα πολυφρόντιδος και επιβούλου ανθρώπου.

Πρόσωπον πάρα πολύ μέγα φανερώνει μωρίαν και αμάθειαν μικρόν δε πρόσωπον μικρόν και το ήθος.

Πρόσωπον φύσει ερυθρόν δηλοί άνθρωπον τραχύν. Εάν δε μόναι αι παρείαι ήνε τοιαύται προδίδει άνθρωπον οινόγλυφον.

Σπασμοί προσώπου και παρειών, εάν μεν γίνωνται επί στυγνών όψεων, δηλούσι μωρίαν ή μανίαν∙ εάν δε επί φαιδρών μοιχίαν και τα παρόμοια.

Το πρόσωπον είνε καθρέπτης διαυγέστατος της αγαθής ή φαύλης φύσεως του ανθρώπου εν τω επιφαίνεται η τε μεγαλοπρέπεια και η ανελευθερία, και η ευήθεια και η κακοήθεια. Εις αυτό και την ανίαν διακρίνεις και την σπουδήν, και την παιδείαν και την ευβουλίαν και το υπναλέον και το εγρήγορον και πάντα τα άλλα όσα έχει ο άνθρωπος, αρκεί να είσαι, όσον πρέπει οξυδερκής.



«Στόμα»
Στόμα μήτε προεξέχον, μήτε πολύ χθαμαλόν είνε αξιέπαινον διότι το μεν προεξέχον είνε μαρτύριον άνοιας και ματαιολογίας και θρασύτητος, το δε χθαμαλόν είνε δειλίας και παλιμβουλίας.

Στόμα μικρόν φανερώνει ήθος γυναικείον το δε μεγαλύτερον ήθος ανδρός.

Στόμα επί πολύ ανοιγμένον, ως το του κυνός φανερώνει άνθρωπον μωρότατον, ομόφρονα και ανούσιον.

Στόμα του οποίου τα χείλη υψούνται υπέρ τους κυνόδοντας μαρτυρεί άνθρωπον κακόθυμον, υβριστήν και επίβουλον.

Στόμα του οποίου τα χείλη είνε παχέα και στρογγυλά, και άνω εστραμμένα, εξηγούν τα ήθη και τα έργα ανθρώπου χοιροβίου. Εάν το άνω χείλος υπέρ το κάτω, ο άνθρωπος είνε εμφρονέστερος, εάν δε προέχη το κάτω χείλος τα ήθη αυτού είνε άκακα, ματαιόφρονα δε ως επί το πολύ και ηλιθιώτερα.

Στόμα μικρόν προεξέχον, φανερώνει άνθρωπον κακοήθη και επίβουλον.

Στόμα δε κοίλον και χαύνον σημαίνει άνθρωπον φθονερόν, κακοήθη και ακόλαστον».

Όπως βλέπετε το άρθρον είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθ' όσον περιέχει όλες τις οδηγίες που θα σας βοηθήσουν να κρίνετε με μια ματιά τον διπλανό σας!
Θα συνεχίσουμε λοιπόν και σε επόμενο σημείωμά μας με τους οφθαλμούς ...
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/57037

Καλός καιρός, Ιδού η ευτυχία του Νεοέλληνα!
Τι άλλο να ζητήσει ο άνθρωπος...



«Μόλις ο ήλιος φωτίση τας λευκάς Αθήνας, οι κοιμισμένοι ακόμη άνθρωποι θα ξυπνήσουν από τους γλυκούς ήχους των οργανέτων, τα οποία αρχίζουν από τας οκτώ το πρωί έως εις τας οκτώ το βράδυ να περνούν ατελείωτα και να σκορπίζουν τον αντίλαλον μιας Ναπολιτανικής ή Παρισινής ζωής, με τα βαλσάκια και τα τραγουδάκια τα οποία παίζουν, αλλά και μιας Ανατολίτικης μαζί -δια να μη ξεχνούμε την υπόστασίν μας- με τους αμανέδες.

Αργότερα ακολουθεί το γαϊτανάκι, το οποίον ακολουθεί ολόκληρος στρατιά γουριάδων. Αι νοικοκυραί αφίνουν την κουζίναν και το μαγειρειό και με τα κρεμμύδια μισοκαθαρισμένα εις την ποδιάν των τρέχουν εις της πόρτες των σπιτιών των και έχουν τα μάτια δακρυσμένα -όχι από την συγκίνησιν αλλά από το καθάρισμα των κρεμμυδιών.

Εις την μικράν πλατείαν είνε συναθροισμένος άλλος κόσμος και διασκεδάζει παρακολουθών τας δυσκόλους εκτελέσεις των σαλτιμπάγκων. Ύψωσις βαρών, πηδήματα, τούμπες, παλεύματα αθλητικά και τόσαι άλλαι κινήσεις προξενούν την ευτυχίαν της Αθηναϊκής γειτονιάς.



Από την γωνίαν του ο ταβλατζής άφησεν το εμπόριόν του εκτεθειμένον εις την αδιακρισίαν των μικρών αγοραστών και επλησίασε να παρακολουθήση την εκ του προχείρου παράστασιν των σαλτιμπάγκων.

Δεν λείπει και ο προϊστορικός ακόμη πωλητής της μέντας-μαστίχας από το μέσον, ο οποίος εύρε ψυχολογικήν την στιγμήν να κάμνη την θριαμβευτικήν του εμφάνισιν.

Αθάνατοι ελληνικοί τύποι, οι οποίοι με όλας τας αλλαγάς αι οποίαι ημπορούν να συμβούν εις την Ελλάδα, θα μένουν πάντοτε οι ίδιοι από γενεάς εις γενεάν, πιστοί εις τας παραδόσεις και στύλοι ασάλευτοι του παρελθόντος.

Ιδού η ευτυχία του νεοέλληνος. Η καλοσύνη του καιρού δεν ήλθε, παρά ως ενίσχυσις της καθημερινής χαράς του».

Εικόνες γεμάτες νοσταλγία και ανεμελιά που σε κάνουν να ζηλεύεις και να θέλεις να μεταφερθείς σε άλλες εποχές...
(«Σκριπ», Σωτήρης Σκίπης, 1914)
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56859

«Πολούνται αυγά της ημέρας παρασκευαζόμενα εντός»
Εξωφρενικές επιγραφές σε καταστήματα της Παλιάς Αθήνας.



«Ένα από τα τερπνότερα θεάματα που μπορούσε να δή κανείς άλλοτε στους αθηναϊκούς δρόμους ήσαν και η αμίμητες εκείνες επιγραφές πού εσκάρωνε το ευφάνταστον δαιμόνιον των Αθηναίων καταστηματαρχών. Η επιγραφές αυτές δεν διεσώθησαν βέβαια εις τους τοίχους. Διεσώθησαν όμως εις την μνήμην μερικών παλαιών, οι οποίοι ζήσαντες κατά το δεύτερον ήμισυ του 19ου αιώνος, εννοούν να περιφέρουν τους ρευματισμούς των και τον βρογχίτη τους μέχρι των ημερών μας.

Και διεσώθησαν ακόμη η επιγραφές αυτές εις το χαρτί. Άνθρωποι έχοντες την μανίαν της συλλογής περιέργων αντικειμένων εφρόντισαν να ταριχεύσουν τα δείγματα αυτά της ρωμέϊκης φαντασίας και να τα κληροδοτήσουν εις τους μεταγενέστερους. Από την μνήμην των πρώτων και από τας συλλογάς των δευτέρων σταχυολογούμε και μείς μερικούς επιγραφικούς μαργαρίτας. Αν και έχουν ξεραθή, ύστερα από τόσα χρόνια, διατηρούν όμως ακόμη το χαρακτηριστικό άρωμα της εποχής τους.

Εκείνος που περνούσε εδώ και σαράντα χρόνια από την οδόν Αστερίου εδιάβαζε έξω από την μόστρα ενός καρβουνιάρικου, την πομπώδη αυτή περιγραφή:
«Καρβουνοποιήον η Ορέα Ανθρακώπολις.
Πολούνται και αυγά της ημέρας παρασκευαζόμενα εντός».



Να τώρα ένα καφενείο κοντά σους Αγίους Θεοδώρους, η επιγραφή του δίγλωσσος: «Καφενείον ο Αστήρ» από την μία μεριά και από την άλλη η γαλλική μετάφρασις:
«Caffe l' Astre».

Ένα άλλο καφενείον της Παληάς Αθήνας έγινε ιστορικό χάρις εις ένα δηκτικό σχόλιο του μακαρίτη του Ροΐδη. Ο καταστηματάρχης είχε την έμπνευσιν να δώση στο μαγαζί του το όνομα ενός απατημένου συζύγου. Το είχε βγάλει «Μενέλαο». Και ο Ροΐδης δείχνοντας την επιγραφή είπε κάποτε σ' ένα του φίλο:
«Τι ενθαρρυντική επιγραφή αλήθεια διά τους νυμφευμένους πελάτας του καφενείου...»

Αλλά μπορούμε να μιλάμε για επιγραφές καταστημάτων χωρίς να κάνουμε λόγο για τον Ροδόλφο Μάϊφαρτ; Οι παληότεροι δεν μπορούν παρά να θυμούνται τον καλοκάγαθο και επιχειρηματικώτατο γερμανό έμπορο πού είχε το κατάστημά του στην οδόν Ερμού.

Είνε ο πρώτος που εισήγαγε την «μετ' εικόνος» ρεκλάμαν. Όχι εικόνος του ρεκλαμαριζομένου αντικειμένου αλλά του επιχειρηματίου. Η εικών του εστόλιζε τας στήλας του τύπου της εποχής εκείνης συνοδευομένη από την πομπώδη αυτήν και εις διθυραμβικόν τόνον συντεταγμένην αγγελίαν:
«Όπως πασών των αρετών ηγεμών εστίν η ασέβεια, τοιουτοτρόπως και παντών των εμπόρων κομψοτεχνημάτων και καλλιτεχνικών αντικειμένων ηγεμών εστί ο Μάϊφαρτ ού την διπλωματικήν μορφήν δημοσιεύομεν παραπλεύρως. Το εμπορικόν του κατάστημα είνε ταμείον πάσης καλλιτεχνίας και πρό της αποταμιεύσεως εκεί πλουσιωτάτης συλλογής, ο αγοραστής ευρίσκεται αληθώς εις αμηχανίαν εκλογής. Το εμπορικόν κατάστημα του Μάϊφαρτ είνε το αληθές προσκύνημα παντός φιλοκάλου. Οδός Ερμού 23».

Ασφαλώς το είδος αυτό της ρεκλάμας, η οποία εκτός των άλλων εκθειάζει διπλωματικώτατα και της σωματικές χάρες του καταστηματάρχου, ούτε το έφθασε, ούτε θα το υπερβή κανένας.



Αλλά λίγα καλλιτεχνήματα του είδους αυτού έχουν την φιλολογικήν αξίαν της επιγραφής πού εστόλιζε κάποτε ένα κουρείο στον Πειραιά. Το Πειραιώτικο κουρείο έφερε την προμετωπίδα «Ζήτω ο πόλεμος» και εν συνεχεία παρείχε τας διαφωτιστικωτάτας αυτάς πληροφορίας:
Εις το κουρείον τούτο
Υπάρχουν αβδέλλες
Βεντούζες σερβιτζιάλια
Δόντια διά βγάλσιμο
Καπνό και τα λυπά
Και μένει άνθρωπος Εις το κατάστημα
Και ότι όρα τρέχη
Ημέρας και νυκτός
Ήμεθα γάρ πρόθυμη
Κείρονται και νεκροί.

Τι σου λέει και το πεταλωτήρι πού εσώζετο πρό ετών. Ο μάστορας μνήμων των υπηρεσιών που προσέφεραν εις τον υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνα μας οι ξένοι, είχε γράψει με καραμπογιά στον ασβεστωμένο τοίχο του μαγαζιού του:
ΠΕΤΑΛΩΤΗΡΙΟΝ ΟΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ

Θα τελειώσω με τον Τάκη τον Κορομπίλη, τον κουρέα της οδού Κυδαθηναίων. Δεν πάνε πολλά χρόνια πού πέθανε ο προγάστωρ και λιγδοτόμαρος αυτός μπαρμπέρης. Μόλις δέκα. Στο κουρείο του εδιάβαζε κανείς την ενδιαφέρουσαν αυτήν ειδοποίησιν:
«Κείρω ταχέως και δεν ομιλώ».

Λίγες υποσχέσεις κατεπατήθησαν κατά τρόπον πανηγυρικώτερον. Η γλώσσα του Κορομπίλη έτρεχε γρηγορώτερα από το ψαλλίδι του. Μια ψαλλιδιά, δέκα κουβέντες. Όλα τα ζητήματα της ημέρας έπρεπε να ξεψαχνισθούν κατ' ανιούσαν κλίμακα, η οποία άρχιζε από το σούσουρο, έφθανε στο κουτσομπολιό, περνούσε στο σκάνδαλον δια να καταλήξη εις την πολιτικήν και να επισφραγισθή με τας διεθνείς πολιτικάς ζυμώσεις.

Μπορούσες να έφευγες από κεί μέσα με στραβοκομμένα τα τσουλούφια ή με καμμιά ξουραφιά στο σαγόνι. Έφευγες όμως κατά δέκα έτη σοφώτερος γνωρίζων την έκβασιν του παγκοσμίου πολέμου δύο έτη πρό της λήξεώς του...».
(«Αθηναϊκά Νέα» 1931 Α. Φούφας)
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56561

Η στατιστική του έρωτος.
Μια μεγάλη έρευνα του 1937 που παρουσιάστηκε στο περιοδικό «Μπουκέτο»



Όπως αναφέρει το περιοδικό στο εισαγωγικό του σημείωμα «οι στατιστικοί πίνακες που ακολουθούν παρουσιάζουν πολύ σπουδαία δεδομένα πρώτα απ' όλα γιατί είναι αυθεντικοί κ' ύστερα γιατί είνε οι μόνοι που υπάρχουν στη διάθεση εκείνων οι οποίοι θέλουν να μελετήσουν μ' ένα κάπως θετικό τρόπο και με τη βοήθεια της στατιστικής τα αισθηματικά ζητήματα...». Ιδού λοιπόν τα ερωτήματα και οι απαντήσεις:

Σε ποια ηλικία η γυναίκες έχουν το πρώτο ερωτικό ραντεβού τους;
Το πρώτο ραντεβού είνε μια μεγάλη κι' εξαιρετικά σημαντική ημερομηνία στη ζωή μιας γυναίκας. Θυμάται όλες τις λεπτομέρειες του, ακόμη και τις παραμικρές κι' όταν πειά έχη φθάσει στα εξήντα της χρόνια ...
Ιδού τώρα τι αποδεικνύει η σχετική στατιστική:
Τα περισσότερα κορίτσια είχαν το πρώτο ερωτικό ραντεβού τους σε ηλικία δεκαέξη χρόνων (21%) και σε ηλικία δεκαπέντε χρόνων (20%). Το περίεργο είνε ότι και στην ηλικία των δώδεκα χρόνων το ποσοστό είνε αρκετά μεγάλο (17%)



Σε ποια ηλικία η γυναίκες φιλούν για πρώτη φορά;
Επίσης και αυτή η χρονολογία είνε εξαιρετικά σημαντική για τη γυναίκα. Και η στατιστική αποδεικνύει ότι η ηλικία των δεκαέξη χρόνων που είνε η καλλίτερη για το πρώτο ερωτικό ραντεβού είνε επίσης και η καλλίτερη ηλικία για το πρώτο φιλί γιατί παρουσιάζει το μεγαλείτερο ποσοστό: 23%.Αντιθέτως είνε πολύ μικρό το ποσοστό των γυναικών που φιλήθηκαν για πρώτη φορά από την ηλικία των 17 χρόνων και άνω.

Σε ποια ηλικία η γυναίκες δέχονται την πρώτη πρότασι γάμου;
Εδώ φθάσαμε σ' έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής μιας γυναίκας.
Η πρώτη πρότασι γάμου διαγράφει ολόκληρο το μέλλον της.
Ο σχετικός στατιστικός πίνακας μας δείχνει ότι η περισσότερες γυναίκες είχαν την πρώτη πρότασι γάμου στα 18 τους χρόνια. Κι' αλήθεια το ποσοστό αυτό συμβιβάζεται θαυμάσια και με τη λογική. Αυτή είνε συνήθως η κατάλληλη ηλικία γάμου για μια γυναίκα. Ύστερα 'όμως από τα 20 χρόνια αρχίζει μια άγονη περίοδος. Η προτάσεις ελαττώνονται καταπληκτικά. Ας προσέξουν λοιπόν τα απαιτητικά κορίτσια που θέλουν ωραίο, πλούσιο και καλό σύζυγο ...
Όχι υπερβολές, όχι πολλές απαιτήσεις.
Από την έρευνα αυτή ωστόσο απεκαλύφθησαν και δύο άλλες σημαντικές λεπτομέρειες: Διεπιστώθη δηλαδή ότι κατά γενικόν κανόνα η γυναίκα είνε εκείνη που προκαλεί την πρότασι του γάμου από μέρους του ανδρός και ότι ο άνδρας τις περισσότερες φορές κάνει μια πρότασι γάμου χωρίς να έχη ακριβείς και σαφείς ιδέες για την πραγματοποίησί του.



Που έγινε η πρώτη πρότασι γάμου;
Ο κατωτέρω κατάλογος σας απαριθμεί όλα εκείνα τα μέρη στα οποία η γυναίκες εδέχθησαν την πρώτη πρότασι γάμου:
Ζαχαροπλαστείο
Αυτοκίνητο
Ακρογιαλιά
Κρεββατοκάμαρα
Πλοίο ή βάρκα
Ντάνσινγκ
Σαλόνι

Σε ποια εποχή του έτους έγινε η πρώτη πρότασι γάμου;
Χάρις στη στατιστική βλέπουμε ότι τις περισσότερες προτάσεις γάμου η γυναίκες τις δέχονται την άνοιξι: 38%, ενώ το φθινόπωρο που είνε μια μελαγχολική εποχή παρουσιάζει τις λιγώτερες προτάσεις: 7%. Το καλοκαίρι και ο χειμώνας έρχονται σχεδόν στην ίδια μοίρα το ένα με 28% και το άλλο 27%. Το καλοκαίρι που είνε μια περίοδος διακοπών υπάρχει περισσότερος καιρός στη διάθεσι των ανδρών για να φλερτάρουν με τις γυναίκες και να τους κάνουν μια πρότασι γάμου. Επίσης φαίνεται ότι το καλοκαίρι γίνεται η πρώτη σκέψις για γάμο, η οποία ωριμάζει το φθινόπωρο και πραγματοποιείται τον χειμώνα.

Τι ώρα έγινε η πρότασι;
Διαπιστώθηκε ότι ο μεγαλείτερος αριθμός προτάσεων γάμου έγινε από τις 10 η ώρα τη νύχτα ως τις 2 η ώρα το πρωί κι' έτσι μπορούσε να βγάλη κανείς το συμπέρασμα ότι οι ερωτευμένοι είνε μάλλον ξενύχτηδες!
Επίσης από τις 5 ως τις 6 η ώρα το απόγευμα –η ώρα του τσαγιού!- και από τις 10 το πρωί ως το μεσημέρι γίνονται πάλι αρκετές προτάσεις γάμου.
Όλες η άλλες ώρες της ημέρας δεν προσφέρουν σχεδόν καμμιά ευκαιρία γι' αυτού του είδους τις προτάσεις.
Από τις παραπάνω τώρα στατιστικές μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η καλλίτερες συνθήκες για να δεχθή μια γυναίκα μια πρότασι γάμου είνε η εξής:
ηλικία 18 χρόνων, σ' ένα ζαχαροπλαστείο, την άνοιξι στις δέκα η ώρα το βράδυ ...

Πόσες προτάσεις γάμου δέχεται μια γυναίκα;
Η μελέτη της σχετικής στατιστικής σ' αυτό το ζήτημα δεν είνε δυστυχώς πάρα πολύ ευχάριστη για τις γυναίκες. Η μισές σχεδόν γυναίκες, το 45%, δέχονται μόνο μια πρότασι γάμου και μόνο το 6% δέχονται περισσότερες από πέντε προτάσεις.
Ο μέσος όρος τώρα είνε ότι μια γυναίκα σ' όλη της τη ζωή έχει την πιθανότητα να δεχθή τρείς προτάσεις γάμου και τούτο υπό τας καλλιτέρας συνθήκας. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για τις περισσότερες γυναίκες αρκεί μια μόνο πρότασι γάμου για να παντρευθούν ...



Σε ποια ηλικία παντρεύονται η γυναίκες;
Ο πιο σημαντικός σταθμός στη ζωή μιας γυναίκας είνε ο γάμος. Σε ποια ηλικία όμως συμβαίνει αυτό το μεγάλο γεγονός; Η πιο κρίσιμη ηλικία της γυναίκας για τον γάμο είνε μεταξύ 27 και των 29 χρόνων. Είνε η κλασσική περίοδος του λεγομένου «γεροντοκορισμού» κατά την οποία μια γυναίκα δεν είνε πειά δεσποινίς γιατί είνε μεγάλη στα χρόνια, αλλ' επίσης δεν είνε ακόμα κυρία. Ο μεγαλείτερος αριθμός των γάμων παρατηρείται στα 23 και στα 25 χρόνια με ένα μεγάλο ποσοστόν και στην ηλικία των 18 χρόνων».

Αυτά λοιπόν μας έλεγαν τα γκάλοπ εκείνης της εποχής, έτσι για να πάρουμε μια εικόνα. Ίσως κάποιοι θα θέλατε να ξέρατε και πόσο ευτυχισμένοι ήταν τελικά οι γάμοι. Ελλείψει άλλων στοιχείων και συνειδητοποιώντας ίσως το κενό το «Μπουκέτο» κλείνει το ρεπορτάζ με τις εξής σκέψεις:
«Και ο γάμος, η συμβίωσις μαζύ της, η ευτυχής και πανδαίμων, είνε ζήτημα τύχης. Ο λαός με τη σοφή του πείρα το πρόσεξε αυτό και μας προειδοποιεί σχετικώς: Ο γάμος είνε λαχείο! Η καλή γυναίκα και το γλυκό καρπούζι είνε ζητήματα τύχης! ... Μακάριοι λοιπόν οι τυχεροί που κερδίζουν τον πρώτο αριθμό του λαχείου του γάμου!».

Ασφαλώς αγαπητοί αναγνώστες θα ήταν ενδιαφέρουσα μια ανάλογη στατιστική με τα σημερινά δεδομένα. Θα μπορούσαμε έτσι να τεκμηριώσουμε και στατιστικά το πόσο αλλάζουν οι εποχές, τα ήθη και τα έθιμα.
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56383

Όταν η Μαγδάλω και η Μαργιορή έγιναν υπηρέτριες ρεκομαντέ!
Τ' αφεντικά τις έψαχναν με αριθμό προτεραιότητας ...



1931. Η Αθήνα γέμισε νεόπλουτους, αποτέλεσμα της άκρατης αισχροκέρδειας που επικρατούσε. Φυσικά και η ζήτηση για υπηρετικό προσωπικό ανέβηκε δραματικά. Σημειώθηκαν κωμικοτραγικές καταστάσεις όπου τα πάλαι ποτέ δουλικά ένοιωσαν για πρώτη φορά περιζήτητες ...

Το ρεπορτάζ είναι των «Αθηναϊκών Νέων»:
«Σκεφθήκατε ποτέ να ζητήσετε υπηρέτρια... ρεκομαντέ; Είνε προθυμότατα τα απειράριθμα μεσιτικά γραφεία να σας την προσφέρουν, αντί ελαχίστης αμοιβής. Τα γραφεία αυτά, κατεσπαρμένα είς όλην την Αθήνα, είνε δημιουργήματα της εποχής. Δημιουργήματα της εξαφανίσεως του υπάρξαντος πάλαι ποτέ είδους της υπηρετρίας.

Κάποτε, όχι εις τας Αθήνας του Περικλέους, πριν τον πόλεμο μόλις, η υπηρέτρια ζητούσε θέσι, εν αντιθέσει με την δακτυλό, την τηλεφωνήτρια, την στενογράφο, την χημικό, που ήσαν είδη περιζήτητα. Σήμερον η υπηρέτρια ζητείται, αναζητείται, περιζητείται, ερευνάται! Και αι ολίγαι περιπτώσεις ευρέσεως καλής υπηρετρίας αποτελούν σπουδαιοτάτην ανακάλυψιν. Σωστό λαχείο!
-Τυχερή παιδί μου, αυτή. Πέτυχε μια υπηρέτρια άγγελο!

Παλαιότερα λοιπόν οι άγγελοι αυτοί ήσαν περισσότεροι. Η Μαγδάλω, η Ανεζούλα, η Κωνσταντινιά, η Μαργιορή, η Ζαχαρούλα είρχοντο «ρεκομαντέ» από την απομακρυσμένην επαρχίαν. Τσιτάκι που έφθανε ως το λαιμό και σκέπαζε της φτέρνες, ένα ζευγάρι χρωματιστές κάλτσες έργο των χειρών της γρηάς μητέρας ή της ίδιας, ένα ζευγάρι γόβες ικανές για φούτ-μπώλ και μια αλλαξιά εσώρουχα τυλιγμένα σε πετσέτα υπό μάλης. Και κάτι άλλο. Ένα βραχιόλι μπλέ γυάλινο αγορασμένο από το πανηγύρι του χωριού και περασμένο στο χέρι από κάτω από το μακρύ μανίκι της φούστας. Πρόσωπο χλωμό, μαραμένο από την κακοπέρασι και τους ελώδεις. Μάτι φοβισμένο και ύφος ανύπαρκτο. Συμφωνία, αξιώσεις, αμοιβή μηδέν...

Και σήμερα; Κάμετε, αν θέλετε, ένα γύρω μαζί μου εις τα διάφορα μεσιτικά γραφεία υπηρετριών διά να πληροφορηθήτε.



Εις την οδόν Πειραιώς «Γραφείον υπηρετριών» Κατεβαίνουμε πέντε σκαλιά προς την γήν. Μας υποδέχεται μία κυρία αρκετά ψυχρά.
-Παρακαλώ, θα ήθελα μια καλή υπηρέτρια.
-Καλή είπατε;
-Μάλιστα.
-Θα πάρετε αριθμόν προτεραιότητος και να δώσετε το όνομα και την διεύθυνσίν σας.
Ο αριθμός προτεραιότητος ήτο 697. Το οποίον σημαίνει ότι έπρεπε να βρεθούν 696 καλές υπηρέτριες διά τους έχοντας την κατά σειράν προτεραιότητα και η 697η να προορίζεται διά την δικήν μας αίτησιν. Ζήσε Μάϊ να φάς τριφύλλι...

Εν τω μεταξύ εις το σεβάσμιον κατάστημα εισήλθε μία κομψοτάτη κυρία με ωραιοτάτη λευκή τουαλέττα. Εκρατούσε δεμένο με αλλυσιδίτσα ένα χαριτωμένο φόξ τερριέ και το ύφος της εδείκνυε θήλυ εύπορον και ... υψηλής κοινωνικής τάξεως! Επροχώρησε προς την κυρίαν η οποία υπεκλίθη βαθύτατα.
-Λοιπόν, είχατε καμμιά απάντησι; Εδέχθη;
-Όλα εκτός του αυτοκινήτου και των κατ' οίκον επισκέψεων!
-Χμ... ορβουάρ. Εάν τυχόν δεχθή κι' αυτά τηλεφωνήστε μου εις τον αριθμόν που σας έδωσα.
Η κυρία έφυγε ενώ η ατμόσφαιρα εξακολουθούσε να μεταδίδη το λεπτό της άρωμα. Ζητεί πολύ καιρό υπηρέτρια η κυρία; Ερωτήσαμε.
-Αυτή δεν ζητεί, απλώς ζητείται και ευρίσκεται εις τας διαπραγματεύσεις, αι οποίαι ελπιζω να φθάσουν εις αίσιον αποτέλεσμα.
-Τι μας λέτε;
-Μάλιστα. Επί των οικονομικών όρων και της ενασκήσεως των δικαιωμάτων επήλθε ήδη συμφωνία. Έμειναν προς διακανονισμόν ήδη μικρολεπτομέρειαι. Δηλαδή η δεσποινίς... -Ώστε είνε δεσποινίς;
-Έτσι όλες λέγονται, ζητεί λοιπόν η δεσποινίς Λίλιαν –είνε το όνομά της- να κάμη χρήσιν του ιδιοκτήτου αυτοκινήτου της οικογενείας μετά του σωφέρ τρείς φορές την εβδομάδα, τα βράδυα πάντοτε και να δέχεται επισκέψεις εις το διαμέρισμά της όποια ώρα θέλει.
-Μικροπράγματα να πούμε...
-Ακριβώς. Γι' αυτό και ελπίζω εντός των ημερών να υπογραφούν τα συμβόλαια.
-Ώστε και συμβόλαια υπογράφονται;
-Αστειεύεσθε; Πως θα εμπιστευθούμε τα κορίτσια στα ξένα χέρια!
-Τα καϋμένα, έχετε δίκηο...



Εν τω μεταξύ έξω από το κατάστημα εφρενάρισε μια ιδιόκτητος Πακάρ. Από την αγκαλιά του σωφέρ, παιδιού της πιάτσας μουστακάκι υποψία, πηλίκιο έως τ' αυτιά, σκούρο κοστούμι και μάτι άγριο και μερακλωμένο, απεσπάσθη ένα διαβολοθήλυκο σπλάγχνο και βασανάκι, το οποίον με ένα πήδημα ποδοσφαιριστού εισήλασε εις το υπόγειον.
-Αυτός ο γρουσούζης απήντησε;
-Δεν δέχεται ένα μήνα άδεια, τσακώθηκε μάλιστα και με την γυναίκα του.
-Να μη σώση να δεχθή. Γειά σας. Και το σπλάχνο παρεδόθη με την ίδιαν λαύραν με την οποίαν απεσπάσθη από την αγκαλιά του σωφέρ και ανεχώρησε με την ιδίαν αυθάδεια με την οποίαν εισήλθε εις το κατάστημα.

Η παρέλασις όμως δεν σταμάτησε. Μια άλλη μικρούλα, φυντανάκι ως 17 χρόνων αφίκετο με τιμητικήν συνοδεία. Ένας κορδοτός υποδεκανέας την φρουρούσε και δια περισσοτέραν ασφάλειαν την κρατούσε κι' από το χέρι.
-Έχετε κανένα νέο;
-Ακόμη όχι. Φαίνεται πώς η κυρία σκέπτεται πολύ αυτό που ζητάτε.
-Καλέ σπουδαίο είνε; Πρόκειται περί διά συγγενή!
Αυτή ζητούσε να μένη μαζί της εις το σπίτι ο υποδεκανέας!
Επρόκειτο περί εξαδέλφου!

Αυτή είνε η κατάστασις. Τα σπιτικά ζητούν υπηρετρίας και δεν βρίσκουν παρ' όλην την υπάρχουσαν κρίσιν, ανεργίαν και δυστυχίαν. Το επάγγελμα της υπηρετρίας δεν είνε πιά για τα θηλυκά ανάγκη, καταφυγή, συντήρησις. Κατήντησε σπόρ, ερασιτεχνισμός, μικροαχολία. Και οι όροι δια το φρενοκομείον.
Η Σταυρινή που έγινε Σωσώ, η Ανεζούλα Ζιζή, η Κωνσταντία Κωστάνς, δεν χωρατεύουν. Έχουν αξιώσεις χειραφετημένης γυναίκας που διεκδικεί τα πάντα. Αν σας αρέση. Αυτές δεν έχουν καμμιά ανάγκη. Είνε ήδη περιζήτητες.
-Κυρία, εάν τυχόν παρουσιασθή η 697η να μας την στείλετε αμέσως. Ή μάλλον να μας ειδοποιήσετε να την παραλάβωμεν με όλας τας τιμάς, έστω και από το... «Πτί Παλαί»!...
-Τι προσφέρετε;...
-Βρήτε την και ας έλθη άνευ όρων».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56217

Όταν οι μύστακες ήταν το σύμβολο του ανδρός ...
Η παράξενη περιπέτεια μιας οικογένειας μυστακοφόρων.



Ότι οι παλιοί μας πρόγονοι έτρεφαν ομοθύμως μύστακα, σύμβολο της αρρενωπότητας των, δεν χρειάζεται φαντάζομαι να σας το πω εγώ. Τόσες φωτογραφίες που είδατε μέχρι σήμερα μιλούν από μόνες τους. Κάποιοι όμως το παράκαναν. Τα «Αθηναϊκά Νέα» του 1931 έχουν να μας διηγηθούν μια ασυνήθιστη περίπτωση:

«Ήτο μια οικογένεια μυστακοφόρων. Τέσσαρες υιοί έτρεφον... ομοθύμως τεράστιον μύστακα, ο οποίος κατέληγεν ένθεν και ένθεν της μύτης εις δύο μυτεράς κορυφάς.

Επι κεφαλής των τεσσάρων υιών ευρίσκετο ο πατήρ, του οποίου ο μύσταξ εζύγιζε, κατά μετριωτέρους υπολογισμούς, μίαν οκά και εκατόν δράμια.

Ο κόσμος ήτο πλήρης περιεργείας δια το περίεργον του θεάματος και πολλοί εζήτουν πληροφορίας δια την τόσον επιμελή αυτήν οικογενειακην καλλιέργεια του μύστακος.

-Βρε αδερφέ, αυτές της μουστάκες, τέλος πάντων, δεν της κόβετε τέλος πάντων...
-Βρε αδερφέ, γιατί τέλος πάντων της αφίνετε επτά πήχες τέλος πάντων...

Αλλά οι τέσσαρες μυστακοφόροι υιοί του υπερμυστακοφόρου πατρός δεν έδιδαν καμμίαν εξήγησιν. Περιεφέροντο παντού κομψοί και μυστακοφορούντες. Εις τας κοσμικάς συγκεντρώσεις ελάμβανον μέρος με σμόκιν και μύστακας, προς μεγάλην θυμηδίαν των θεατών.

Εν τούτοις κάτω από την εύθυμον αυτήν ιστορίαν εκρύπτετο ολόκληρον δράμα:
Ο πατήρ των τεσσάρων τέκνων, διαθέτων κολοσσιαίαν περιουσίαν, το είχε θέσει ζήτημα: -Τα μουστάκια σας παιδιά μου, θα τα διατηρήσετε, όπως και οι πατέρες μας στο χωριό. Το μουστάκι είνε το σύμβολον του ανδρός! Και δεν περιωρίζοντο μόνον εις συστάσεις αι πατροπαράδοτοι ιδέαι του πατρός:
Αν κανείς σας κόψη το μουστάκι του να το ξέρη καλά. Θα αποκληρωθή!... Ούτε κουβέντα επι πλέον!

Και οι τέσσαρες υιοί εφύλαγαν τους πολυτίμους μύστακας ως κόρην οφθαλμού, ενώ μεταξύ των γνωστών και φίλων των μέγα εγίνετο σούσουρον και γλέντι.

Τα πράγματα μέχρι τινός εβάδιζον κανονικώς. Ήλθε όμως μία ημέρα όπου εμπλέχθησαν παραδόξως.



Ο μικρότερος εκ των μυστακοφορούντων υιών, Πεπές ονόματι, ερωτεύθη κατά τρόπον παράφορον μίαν νεανίδα. Αλλά φρικτόν εμπόδιον εις τον έρωτα των δύο υψούτο ο μύσταξ.

-Πεπέ, είσαι καλός. Μ' αρέσεις! Αλλά για το Θεό κόψε αυτό το μουστάκι σου. Με τρομάζει!
-Το μουστάκι μου χρυσή μου, είνε αδύνατο να κοπή!
-Γιατί είνε αδύνατον; Σου λέω ότι με γεμίζει φρίκην!
-Μπά... αγαπημένη μου, είνε ωραίο το μουστάκι! Ανδροπρεπές, δεν νομίζεις;
-Όχι δεν το νομίζω καθόλου!... ενευρίαζε το θηλυκόν. Έχεις ένα οικόπεδο μουστάκι, αγαπημένε μου! Δεν μπορώ να σε βλέπω. Θα το ξυρίσης αμέσως!

Επηκολούθησε δε μέγας καυγάς. Το θηλυκόν βλέπον, ότι ο μύσταξ του νέου εβάρυνε περισσότερον εις την καρδίαν του από τον έρωτά της, εξηγριώνετο και έφθασε εις τα άκρα:
-Μ' αυτά τα μουστάκια είσαι κωμικός! Εγώ δεν ξαναβγαίνω μαζί σου! Δεν μπορώ να έχω φίλο μουστακαλή! Αγάπη ειν' αυτή, ν' αγαπάς περισσότερο από μένα αυτές της αηδείς μουστάκες! Ή θα της κόψης ή δεν θα με ξαναδής.
Και έφυγε έξαλλον.

* * *

-Μπαμπά... έχω μίαν παράκλησιν. Αν ήταν δυνατόν να κόψω το μουστάκι...
-Μπαμπά... είνε ντροπή πλέον! Κανείς νέος δεν έχει τα δικά μας τα μουστάκια.
-Μπαμπά, δεν μπορώ πιά να περιφέρωμαι μ' αυτά τα τσιγγέλια στα μούτρα.
-Μπαμπά, δεν μπορώ πιά να με βλέπη ο κόσμος μ' αυτές της σκούπες στο πρόσωπο...

Ο πατήρ συνεκράτει την οργήν του από την ομαδικήν αυτήν επανάστασιν των υιών του προς διάσεισιν του μυστακικού καθεστώτος. Τι είχε συμβή; Πώς όλοι οι νέοι αιφνιδίως ησθάνθησαν τόσον πολύ το βάρος του μύστακος; Μυστήριον. Ο πατήρ εμαίνετο:
-Δεν εννοώ να ξυρίσετε ούτε μισή τρίχα από το μουστάκι σας! Αν το κάνετε δεν θα πάρετε πεντάρα από την περιουσίαν μου! Η απόφασίς μου είνε αμετάκλητος.

Αλλά οι κηρύξαντες την αντιμουστακικήν επανάστασιν τέσσαρες υιοί έσπευσαν εις τον κουρέα να καταργήσουν το τριχώδες καθεστώς. Ποια ανάγκη τους το υπηγόρευε; Πως συνέβη εν μία νυκτί να αλλάξουν γνώμας επι του μύστακος και να διακινδυνεύσουν την πατρικήν περιουσίαν; Αλλοίμονον... Είχε σκηνοθετηθή εναντίον των ολόκληρος φαρσοειδής ιστορία εκ μέρους φίλων.
Όταν έμειναν πλέον άνευ μυστάκων και επέστρεψαν εις την οικίαν των, έλαβαν όλοι από ένα στερεότυπον γράμμα:

Αγαπητέ μου,
Συγχώρεσέ με για τη μικρή φάρσα. Έβαλα στοίχημα, ότι θα σας καταφέρω να ξυρίσετε τα μουστάκια σας, που ήταν αίσχος, και μετεχειρίσθην ότι μέσον μπορούσα. Εχρησιμοποίησα και την μικρούλα –που έκανε σε όλους σας την ερωτευμένη- με την οποίαν ελπίζω να μην είσαι στα σοβαρά ερωτευμένος.
Γειά σου
Χ.

Οι τέσσαρες αδελφοί εκυττάχθηκαν έντρομοι. Και ανεμνήσθησαν μετά συγκινήσεως του πολυτίμου μύστακος που έπεσε τόσον αδόξως θύμα ενός φαρσέρ».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/55662

Τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία της πόλεως και οι συγγραφείς της μεγάλης... ευκαιρίας!
Εκεί που τα φλογερά συγγραφικά όνειρα αναμένουν τους αναγνώστας.



«Μεγάλοι συγγραφείς, μικροί συγγραφείς, άγνωστα ονόματα, ονειροπόλοι της μεγάλης δόξης που δεν εξεκινήσατε ακόμη, φτασμένοι συγγραφείς της μεγάλης κυκλοφορίας, σοφοί επιστήμονες με τα σοφώτερα συγγράμματα, άσοφοι άνθρωποι με εμβρίθιαν και δοκησίσοφοι που ελπίζετε να φτιάξετε όλα τα κακώς κείμενα εις τον κόσμον αυτόν... ενθάδε κείνται τα έργα της μεγαλοφυούς διανοίας σας!

Ενθάδε κείνται τα όνειρά σας και η φήμη σας. Αι ελπίδες και τα φτερουγίσματά σας. Αι σοφαί σας γνώμαι και τα σκιρτήματα της φαντασίας σας!
-Πόσο έχει μπάρμπα τούτο δώ;
-Τρία τάλληρα παιδί μου.
-Τρία τάλληρα; Θα αστειεύεσαι. Ένα και πολύ σου είνε! Και ας αναφέρη το βιβλίον ονομαστικήν τιμήν δραχμάς τριάκοντα!

Είνε ένα πρωτότυπον εμπόριον του ποδαριού, που απεκρυσταλλώθη σε αθηναϊκόν θεσμόν. Μπροστά εις την Ακαδημίαν και το Πανεπιστήμιον, επάνω στα μαρμάρινα κράσπεδα του αυλογύρου των είνε απλωμένον και προσφέρει το πλούσιον περιεχόμενον του το υπαίθριον βιβλιοπωλείον. Και τι δεν μπορείτε να βρήτε μέσα εκεί εις της σειρές των βιβλίων, που ψήνει όλην την ημέρα ο ήλιος!

Έχετε παρακολουθήσει αυτό το
πρωτότυπον βιβλιοπωλείον
τας ώρας της εργασίας του;
Η πελατεία του είνε κατ' εξοχήν
παρσαλοειδής. Διότι μη πιστεύετε
πως δεν έχει πελατείαν.
Έχει πρώτα-πρώτα όλους τους
περαστικούς του δρόμου.

Από τα σοφά πανεπιστημιακά συγγράμματα έως τους βίους των αγίων και από τα διδακτικά βιβλία έως τους άθλους του καραγκιόζη, από την πεζήν και έμμετρον τέχνην έως «τα μυστικά του συζυγικού βίου» αντιπροσωπεύεται εις της ξεθωριασμένες σειρές του έντυπου χάρτου όλη η φιλολογική παραγωγή του τόπου, που ξεκινά θορυβωδώς από της πολυτελείς βιτρίνες των βιβλιοπωλείων και καταλήγει βραδέως μεν αλλά ασφαλώς εις το υπαίθριον πνευματικόν εμπορικό, όπου παζαρεύεται με τον ιδιοκτήτην του όπως ακριβώς παζαρεύονται τα σπανάκια, η πατάτες ή τα ψάρια εις τα λοιπά υπαίθρια καταστήματα της αγοράς.

Η κοινή τραγική τύχη έχει καταργήσει τους φραγμούς που υπάρχουν μεταξύ των διαφόρων εντύπων. Λέτε και τα δύσμοιρα αυτά πνευματικά τέκνα των παντοειδών συγγραφέων, αισθάνοντα το κατάντημά τους και δεν έχουν πλέον τα εγωϊστικά εκείνα αισθήματα που έχει κανείς εις τα ημέρας της ευτυχίας του. Η δυστυχία αδελφώνει! Τι συγκινητικά τετ-α-τετ για ένα καλόν παρατηρητήν! Το βιβλίον του πτωχού ποετάστρου με τον δευτέρας ποιότητος λυρισμόν του και τα συγκεχυμένα μεταφυσικά ποίηματά του ακουμπά φιλικώτατα επάνω εις τους λογαριθμικούς πίνακας και το εμβριθές έργον του επιστήμονος ευρίσκει φιλόξενον προσκέφαλον τας φανταστικάς περιπετείας του μυθιστοριογράφου, το επαναστατικόν έργον που περνά δεκατέσσαρες τον αστισμόν κλίνει φιλικώτατα επάνω στο φοβερώτερον υβρεολόγιον του κομμουνισμού και ο οδηγός της οικοκυράς που συνιστά εις της γυναίκες να αφοσιωθούν εις την αγάπη της κουζίνας ευρίσκεται πλάι ακριβώς από το έργον της ανοήτου σουφραζέττας που καλεί εις επανάστασιν τα θηλυκά ολοκλήρου της οικουμένης.



Είνε απλωμένα εκεί επάνω εις το μάρμαρον εις μίαν εύρυθμον ακαταστασίαν βιβλία για κάθε όρεξιν και γούστο, για κάθε νοοτροπία και αντίληψιν. Για τον εγγράμματον και τον αγράμματον. Για τον μαθητήν, τον φοιτητήν και τον εμποροϋπάλληλον. Βιβλία που κάνουν τον γύρο της πόλεως –πολλά έχουν κάνει και τον γύρο του κράτους- βιβλία που εμόρφωσαν, εφώτισαν, εδίδαξαν, συνεκίνησαν, εξηγρίωσαν, ερέθισαν την φαντασίαν, εξήψαν τα μυαλά και εγύρισαν κουρασμένα , κατεστραμμένα, ξεσχισμένα, ξεθωριασμένα να ξαναρχίσουν το έργον τους.

Και είνε και βιβλία καινούργια που δεν εχωρίσθησαν ακόμη η σελίδες τους, που δεν ανοίχτηκαν ακόμη. Τα τραγικώτερα βιβλία! -Είνε καινούργιο κύριε! Ολοκαίνουργιο. Στο δίνω στη μισή τιμή. -Ευχαριστώ... Δεν μου χρειάζεται!

Έχετε παρακολουθήσει αυτό το πρωτότυπον βιβλιοπωλείον τας ώρας της εργασίας του; Η πελατεία του είνε κατ' εξοχήν παρσαλοειδής. Διότι μη πιστεύετε πως δεν έχει πελατείαν. Έχει πρώτα-πρώτα όλους τους περαστικούς του δρόμου. Αν συμβή να περάσετε από το μέρος του βιβλιοπωλείου δε μπορεί να μη ανακόψετε το βήμα σας και να μη ρίξετε μια ματιά εις το εκτιθέμενον βιβλιογραφικόν υλικόν.

Ο κάθε άνθρωπος διαβάζει κάτι. Ασχέτως προς το αντικείμενον των μελετών του, έχει κάποιας προτιμήσεις. Και ψάχνοντας για τα 52 παραμύθια, ρίχνει και μια ματιά εις τους τόμους του εμπορικού δικαίου ή ειν την λατινικής γραμματικήν. Κάποτε σταματά και απλώνει το χέρι του εις την «Γκαρσονιέρα της Λιλίτσας» την διαπραγματεύεται, την συμφωνεί και την βάζει εσπευσμένως στην τσέπη του...

Υπάρχουν λοιπόν σήμερα αγορασταί βιβλίων και βιβλίων μάλιστα που πουλιούνται υπό τοιαύτας συνθήκας; Αφού καταφέρουν και ζούν τα βιβλιοπωλεία του πεζοδρομίου θα πή πως υπάρχουν αρκετοί. Είνε πλάνη το λεγόμενον ότι ο Έλλην δεν διαβάζει. Το τι διαβάζει είνε άλλο κεφάλαιον».
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/56071

Πώς εξαφανίζεται η υπερβολική κοιλιά και αποκτά το σώμα ωραίας γραμμάς;
Τέσσαρες καθημεριναί ασκήσεις επί τρεις εβδομάδας.



Οι αντιλήψεις περί ωραίας γραμμής πέρασαν από το 1834 πολλές φάσεις. Μέχρι το 1880 οι γυναίκες δεν είχαν λόγους να πολυκυκλοφορούν. Το ανδρικό τμήμα της οικογένειας αναλάμβανε κάθε εξωτερική εργασία ακόμη και τα καθημερινά ψώνια. Φύσει ζηλιαρόγατοι και καχύποπτοι εφήρμοζαν αυστηρά το «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά»! Κλεισμένες λοιπόν μέσα και μη έχοντας άλλη εργασία παρά μόνο τα παιδιά και το νοικοκυριό οι γυναίκες μάλλον έφερναν προς το «τα πάχη μου τα κάλλη μου»! Αντίθετα οι άνδρες με το πολύ περπάτημα και τις αμέτρητες ώρες εργασίας μάλλον έφερναν προς το ξερακιανό, αν κρίνουμε και από τις σχετικές φωτογραφίες.

Φυσικά τα επόμενα χρόνια άλλαξαν τα πράγματα. Το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε θεαματικά. Η γυναίκα άρχισε να εργάζεται και να κυκλοφορεί... ενώ και η καλοζωία άρχισε να φαίνεται και στα δύο φύλα συνοδευομένη από τα σχετικά παχάκια και τα συνεπακόλουθα. Ιδιαίτερα μετά το 1930 τα Ινστιτούτα Καλλονής άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην Αθήνα μας ενώ και οι εφημερίδες δεν παρέλειπαν κάθε τόσο να συμβουλεύουν σχετικά αναγνώστριες και αναγνώστες.

Από την εφημερίδα «Έθνος» (1936) σας αντιγράφω τις σχετικά προτεινόμενες ασκήσεις για να μπείτε καλύτερα στο πνεύμα εκείνης της εποχής και φυσικά να δοκιμάσετε και οι ίδιοι την αποτελεσματικότητά τους:

«Η υπερβολική εμφάνισις κοιλίας, είνε ο εφιάλτης κάθε ανδρός και πολύ περισσότερον κάθε γυναικός. Μια κοιλιά εντελώς φυσιολογική, χωρίς να αφίνη την παραμικράν εξόγκωσιν, ιδού κάτι το οποίον εύχονται όλοι διακαώς. Αλλά και οι άνδρες και αι γυναίκες ακόμη περισσότερον, δεν σκέπτονται την κοιλίαν παρά από φιλαρέσκειαν και δεν αγωνίζονται να την εξαφανίσουν, παρά μόνον διά αισθητικούς λόγους. Εν τούτοις, η κατάστασις της κοιλίας ενός προσώπου, αποτελεί ζήτημα ουσιώδες δια την υγείαν. Από αυτήν εξαρτώνται αι περιπλοκαί των οργάνων, αι πτώσεις κλπ., αι οποίαι όχι μόνον προκαλούν διαρκείς δυσθυμίας και ενίοτε άλγος, αλλά και γηράσκουν το πρόσωπον πολύ περισσότερον, από ότι θα μπορούσε κανείς να φαντασθή.



Ιδού λοιπόν μερικαί πρακτικαί συμβουλαί... Πρόκειται περί τεσσάρων ασκήσεων, αι οποίαι εκτελούμεναι ανελλιπώς εξαφανίζουν την εξόγκωσιν της κοιλίας εντός τριών εβδομάδων... Προμηθευθήτε μίαν μικράν σφαίραν, ζυγίζουσαν 1½-2 κιλά. Με την βοήθειάν της, θα εκτελείτε τας κατωτέρω ασκήσεις:

Άσκησις 1η: Κατακλιθήτε με τα νώτα και με τους βραχίονας τεταμένους κατακορύφως. Σφίξατε την σφαίραν με τα πόδια σας, σηκώσατέ την με εντελώς τεταμένας τας κνήμας και υψώσατέ την μέχρι σημείου, ώστε άνω και κάτω σώμα να σχηματίσουν μίαν ορθήν γωνίαν.
Προσπαθήσατε ώστε τα γόνατα να μη κάμπτωνται καθόλου. Κατόπιν καταβιβάσετε τους πόδας εξ ίσου βραδέως, αλλά χωρίς να τους εγγίσετε εις το έδαφος. Κρατήσατέ τους 5 περίπου εκατοστά του μέτρου υπεράνω του εδάφους, κατόπιν αναβιβάσατέ τους κατά τον ίδιον τρόπον μέχρι του σημείου να σχηματίσετε την ίδιαν ορθήν γωνίαν. Επαναλάβατε την άσκησιν 5-6 φοράς ημερησίως, μολονότι κατά τας πρώτας ημέρας θα σας φανή πολύ κουραστική. Προσέχετε πάντοτε να μη κάμπτωνται τα πόδια σας. Επίσης οι ώμοι σας και εν γένει το άλλο τμήμα του σώματός σας, πρέπει να μένη συνεχώς προσκεκολλημένο επί του εδάφους. Αναπνέετε όταν οι πόδες σας κατέρχωνται και εκπνέετε όταν ανέρχωνται.

Άσκησις 2α: Μείνατε εις την ίδιαν θέσιν, αλλ' αφήσατε κατά μέρος την σφαίραν. Υψώσατε την αριστεράν κνήμην, κατόπιν υψώσατε την δεξιάν 5 εκατοστά του μέτρου υψηλότερα από την αριστεράν. Κατόπιν υψώσατε την αριστεράν 5 εκατοστά του μέτρου υψηλότερα από την δεξιάν και συνεχίσατε έως ότου φθάσετε εις κάθετον προς τον κορμόν γραμμήν και τας δύο κνήμας. Καταβιβάσετε τους πόδας δια της ιδίας μεθόδου, αλλά χωρίς να εγγίσετε το έδαφος, όπως και εις την προηγουμένην άσκησιν. Μετά τινά δευτερόλεπτα παύσεως, ξαναρχίσατε την άσκησιν και επαναλάβετέ την 5-6 φοράς. Η άσκησις αυτή είνε ακόμη περισσότερον δυσκολωτέρα, αλλ' είναι εξαιρετικώς αποτελεσματική.



Άσκησις 3η: Κατακεκλημένοι πάντοτε επί του εδάφους, υπτίως και με τα χέρια τεταμένα προς τα άνω, φέρετε τας δύο κνήμας σας προς το στήθος με κεκαμμένα τα γόνατα. Κατόπιν προσπαθήσατε να τείνετε τας κνήμας και να φέρετε τους πόδας εις ευθείαν γραμμήν, χωρίς να μετακινήσετε τους εφαπτομένους το στήθος μηρούς. Καταβιβάσετε τους πόδας χωρίς πάντοτε να εγγίσετε το έδαφος. Επαναλάβετε την άσκησιν όσας φοράς μπορείτε περισσότερον...

Άσκησις 4ην: Ιδού τώρα μία άσκησις εξαιρετικώς ωφέλιμος, όχι μόνον δια την κοιλίαν, αλλά και δια της πλάτες και δια την μέση. Ξαναπάρετε την σφαίρα που είχατε κατά την πρώτην άσκησιν και έχετε επίσης ένα μικρό τόπι του τέννις. Κατακλιθήτε υπτίως και σηκώσατε το ένα μέρος του σώματός σας έως ότου φθάσετε εις θέσιν καθημένου, ενώ οι βραχίονές σας θα είνε τεταμένοι υπεράνω της κεφαλής. Εις το αριστερό χέρι θα κρατήτε το μικρό τόπι. Αφίνοντας τεταμένην την δεξιάν κνήμην, ελκύσατε με την αριστεράν την σφαίραν και σύρετέ την πλησίον σας, μέχρι του σημείου ώστε να σηκωθή εντελώς το γόνυ και να ενωθεί η κνήμη με τον μηρόν. Φέρατε τότε το αριστερό σας χέρι προς τα κάτω, σχηματίζοντας ημικύκλιον μέχρι του σημείου ώστε να εγγίσετε με το τόπι την σφαίραν. Επαναλάβετε την κίνησιν με το δεξί χέρι και το δεξί πόδι. Επαναλάβατε την όλην άσκησιν 5-6 φοράς.

Αι ασκήσεις αυταί είνε αρκετά κουραστικαί και δύσκολοι, απαιτούν δε αρκετήν απώλειαν χρόνου, καθημερινώς. Αλλά πρέπει να ομολογήση κανείς ότι εάν πραγματικώς οδηγούν εις την εξαφάνισιν της κοιλίας και την καλλιγραμμίαν του σώματος εντός τριών μόνον εβδομάδων, ασφαλώς αξίζουν τον κόπον».

Ελπίζω κάτι να καταλάβατε και περιμένω να μου γράψετε τις θεαματικές προόδους σας ...

Αρχίζουμε λοιπόν... και ένα και δύο...
https://www.lifo.gr/guests/paliaathina/53633