ΕΝΑΣ ΕΞΩΜΟΤΗΣ ΗΠΕΙΡΩΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΚΟΡΙΤΣΑΣ
Η Κοριτσά, μέχρι της ελεύσεως ενταύθα του Κοτζιά Ιμπραχώρη (Σταυλάρχου) του εξωμότου δηλονότι πατριώτου, περί το έτος 1485, ήτο χωρίον μικρόν καλούμενον Επισκοπή, ως εξάγεται από τα βιβλία του ειρημένου Ιμπραχώρη, και από τα αρχαία επίσημα πωλητήρια έγγραφα.
Αφ'ότου δε ούτος εσύστησε την έδραν του ενταύθα ως ηγεμονίσκος, έκτοτε βαθμηδόν η Κοριτσά προήχθη, η δε τέως πρωτεύουα Μπόρια, ήρχισε να παρακμάζη.
Επειδή δε η θέσις κείται επί δημοσίας παρόδου, υπήρχε ενταύθα και εν ξενοδοχείον σημαντικόν.
Το πολίχνιον τούτο επωνομάσθη αλβανιστί μεν Κόρτσια, Τουρκιστί δε , Γκιόρτζια ονόματα, άτινα, ως φαίνεται, ταυτίζονται κατ'ουσίαν με τινα προφορικήν αλλοίωσιν, ενώ η αρχαία ονομασία του βορεινού μέρους της κοιλάδος, 3 ώρας μακράν, είναι Εορδαία και Εορδία.
Διελθών εντεύθεν Μωάμεθ ο Β' έκτισεν εις την Μπόριαν το εισέτι σωζόμενον τζαμίον και το λουτρόν.
Φθάσας δε εις την κωμόπολιν Παναρίτην, της επαρχίας Πρεμετής, υπεδέχθη τον εκεί προεξάρχοντα του τόπου ιερέα, αρχιμανδρίτην, όστις έπευσεν εις προσκύνησίν του.
Πειθαναγκαζόμενος δε ούτος να δεχθή τον ισλαμισμόν, προσέφερε τον υιόν του προς τον Σουλτάνον, παρακαλέσας να συγχωρηθή ό ίδιος χάριν της προβεβηκυίας ηλικίας του, ούτω λοιπόν ο Σουλτάνος τουρκεύσας τον υιόν του αρχιμανδρίτου Ηλίαν, μετωνόμασεν αυτόν Ηλιάς Βέην, και τον παρέλαβε μεθ'εαυτού. Υπηρετήσας δε ούτος τον Μωάμεθ, και εξασκηθείς αρκούντως εις την πολεμικήν, ηρίστευσεν εις διαφόρους μάχας, ως και εις την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, κυριεύσας τα Υψωμαθεία, ένθα μετέβαλε τον αυτόθι ναόν του αγίου Κωνσταντίνου εις τζαμίον, Ιμπραχώρ-Τζαμισί, και σήμερον καλούμενον και παρά των απογόνων του ιδίου διατηρούμενον.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%C ... E%BF%CF%85
Απέναντι λοιπόν των εκδουλεύσεων τούτων ανεδείχθη Μιραχώρ Εύελ (Σταυλάρχης πρώτος). Επί τέλους δε γηράσας εζήτησεν άδειαν παρά του επιζώντος Σουλτάνου Βαγιαζίτου Β΄να επιστρέψη και να αποθάνη εις την πατρίδα του.
Ο δε Σουλτάνος, χάριν των εκδουλέυσεων του, ίσως δε και δια να ελκύσει και άλλους εις την θρησκείαν, τον κατέστησεν ηγεμόνα διαδοχικόν εις τον τόπον της γεννήσεως του, ήτοι όπου ήθελεν εγκρίνει, το προνόμιον δε τούτο διεσώθει και μέχρι σήμερον εις τους απογόνους του με τινάς διαφοράς (Λαμβάνουν τον φόρον του δεκάτου και επί της πωλήσεως των κτημάτων εν δικαίωμα εκ 5%, δίδοντες αυτοί το πωλητήριον. Εκ του όλου δε τούτων πληρώνουν το 1/5 εις την Κυβέρνησιν. Αι ιδιαίτεραι ιδιοκτησίαι των είναι ελεύθεραι παντός φόρου. Πριν είχον και την διοίκησιν οι ίδιοι)
İmrahor Camii
Επανελθών ο Ιμπραχώρης, γέρων ήδη, επροτίμησε την Κοριτσάν προς διαμονήν, και επί του προυπάρχοντος ναού της
Αγίας Παρασκευής ενταύθα, έκτισε τζαμίον, όπου και ενταφιάσθησαν μετά θάνατον αυτός τε και η οικογένεια του.
Εκ τούτου υπολογίζεται και η χρονολογία της Κοριτσάς.
Επιτραπήτω μοι να προσθέσω ενταύθα ότι η ρηθείσα οικογένεια, διηρημένη εις δώδεκα κλάδους, δεν έλειψε ποτέ του να προστατεύη το χριστιανικόν στοιχείον, και να συμπαθή προς αυτό και σήμερον δε, ει και εξηντλήθη ηθικώς τε και υλικώς, δεν απορεί ευγενείας, ούτε ιπποτικού τινος χαρακτήρος.
Ο πληθυσμός της τε πόλεως και των πέριξ πιθανόν να φθάνη μέχρι των 35 χιλιάδων ψυχών, εξ ίσου χριστιανών και Τούρκων.
Οι άνθρωποι ως εκ της γεωγραφικής των θέσεως είναι φύσει ευφυείς και δραστήριοι, πολεμικοί και αριμάνειοι, και εις την σκληραγωγίαν συνειθισμένοι.
Και οι μεν χριστιανοί, ευπορούσιν, οι δε Τούρκοι είναι πενέστατοι. Εμπόριον, τέχνας και λοιπά, ενεργούσιν εν γένει οι χριστιανοί, εκ δε των Τούρκων πολλά ολίγοι, και ούτοι είναι σανδαλοποιοί, βυρσοδέψαι, σαγματοποιοί, πεταλωταί και γεωργοί.
Μέγα μέρος των χριστιανών πορίζονται τα προς το ζην, αποδημούντες εις Βλαχίαν, Αίγυπτον, Ελλάδα και τινά της Τουρκίας μέρη, ουχί τόσον ένεκα της αφορίας του τόπου, όσον εκ της παραμελημένης γεωργίας,
και της δυσφορήτου κοινωνικής θέσεως των χριστιανών.
Άλλως τε η κοιλάς είναι ευφορωτάτη, καθότι εξάγει γεννήματα, και στέλλει κατ'εξοχήν και προς την μέσην Αλβανίαν, οίνον εξάγει άφθονον, ελαφρόν μεν αλλά καλλίστης ποιότητος, μέλι δε και καπνόν ολίγον. Εσχάτως ήρχισαν και την συκαμηνοφυτείαν, ήτις επέτυχε καθ'ολοκληρίαν. Δέρματα άγρια και ήμερα εξάγει πολλά, μαλλία δε ολίγα καταναλισκόμενα επιτοπίως προς κατασκευήν σιαγακίων, φλοκατών, κιλιμίων, βελεντζών κ.λ.π Έχει προς τούτοις πλησίον της προς βορράν και τας ευφόρους κοιλάδας της Γόρρας, όθεν επέρχεται σημαντική αφθονία.
Εις την επαρχίαν του Δεβολίου, της οποίας η κοιλάς συνέσεται με την της Κοριτσάς, υπάρχει πληθυσμός υπέρ τας 40 χιλιάδας ψυχών, εξ ων οι πλείστοι Τουρκαλβανοί.
Αι δυο αυταί επαρχίαι διατέμνονται υπό του κλάδου του όρους Πίνδου (λεγομένου επιτοπίως Μωράβα, ως συγκοινωνούντος μετά της Ελλάδος), λήγοντος κατά το χωρίον Τσαγκών, ένθα μεταξύ του όντως Αγκώνος και της απέναντι ορεινής γραμμής του Ξηροβουνίου, σχηματίζεται το στενόν του ποταμού Δεβόλ, η ορεινή αύτη άκρα της Μωράβας, κατοικείται όλη υπό ανδρείων πολεμιστών,
αποδημούντων των πλείστων εις την Ελλάδα, ένεκα της ακαρπίας του τόπου των ίνα πορίζωνται τα προς το ζήν.
Εκείθεν κατερχόμενος τις ανατολικώς, απαντά την ειρημένην κοιλάδα του Δεβολίου, ακολούθως δε προχωρών ΑΒ. εις απόστασιν δώδεκα ωρών, τα Γρεβενόχωρα, και έτι 5-6, ώρας την πόλιν Γρεβενά, αφίνων προς το δεξιόν μέρος την Σιάτισταν κ.λ.π.
Προς το ΒΔ, μέρος της Κοριτσάς 3-4 ώρας μακράν, κείνται αι ορειναί επαρχίαι της Οπάρεως, Γόρρας, Μάκρας, και Σκαρπαρίου, μεταξύ δηλονότι Κοριτσάς και Βερατίου, αίτινες κατοικούνται ως επί το πλείστον υπό Τουρκαλβανών, ολίγων δε χριστιανών.
Εν τη ιερά Μητροπόλει της Κοριτσάς διεσώθη εις Κώδηξ,
φέρων χρονολογίαν αχος=1676, αφιερωμένος παρά του τότε Πατριάρχου της πρώτης Ιουστινιανής Αχριδών, Παρθενίου, του εκ Κοριτσάς καταγομένου, του και Αρχιεπισκόπου συγχρόνως Κοριτσάς.
Εις τον ρηθέντα Κώδηκα αναγιγνώσκονται τα εξής άξια λόγου.
"Ότι κατά το 1718 έτος επατριάρχευεν εις Αχρίδα ο εκ Βοσκοπόλεως Ιωάσαφ, διοικών προεδρικώς και την Μητρόπολιν Κοριτσάς, φέρουσαν την φήμην "Κοριτσάς και Σελασφόρου" (Σελασφόρος η νυν Σβέσδα), απέθανε δε την 22 Οκτωβρίου, 1745, εν Αχρίδι. Μεσιτεύσαντος του ειρημένου Πατριάρχου Κυρίου Ιωάσαφ διέθεσεν υπέρ της εκκλησίας Κοριτσάς ο τότε ηγεμών πάσης Ουγγροβλαχίας κύριος Ιωάννης Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτος γρόσια 150, κατ'έτος, δια χρυσοβούλου αυθεντικού του έτους 1724 Αυγούστου 15" (Πότε απωλέσθη η προσφορά αύτη άδηλον.)
"Ότι η εκκλησία της Ζωοδόχου πηγής ωκοδομήθη εκ θεμελίων κατά το 1730, δια της γενναίας προστασίας των αειμνήστων Χατζή Κώτση, Μάκου Βασίλη, Μήτρου Γιάντσου και του Μάντσιου. Ο Χατζή Κώτσης μάλιστα, επειδή η τουρκική κυβέρνησις δεν επέτρεπε τότε να οικοδομώνται νέαι εκκλησίαι, η δε κοινότης θέλουσα να παρουσιάση δήθεν παλαιά θεμέλια εκκλησίας, εφ ων ν'ανοικοδομήση, έκτιζεν αυτά λαθραίως και δια νυκτός, και εκ τούτου εδόθησαν υπόνοιαι, ηναγκάσθει να υποβληθή εις όρκον, και ούτω γενόμενος επίορκος υπέρ της εκκλησίας, απέθανε τρεις ημέρας μετά τον όρκον,
Αι εικόνες των ρηθέντων σώζονται εζωγραφισμέναι εντός της αυτής εκκλησίας.
Ότι ο Μάκος Βασίλης το 1756, έκαμε την διαθήκην του.
Επειδή οι κατά καιρούς Πατριάρχαι Αχριδών, φαίνεται ότι μετέβαινον συνεχώς εις την Βοσκόπολιν, ως εις εξοχήν, δια τούτο ίσως ευρίσκονται εις τον διαληθέντα Κώδηκα διάφορα πρακτικά αυτών κατακεχωρισμένα, και φέροντα την υπογραφήν ή μονοκονδυλίαν του Πατριάρχου δια πράσινης μελάνης.
Εν έτει 1713, φαίνεται επιγραφή Πατριάρχου, ως εξής
"Διονύσιος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος της α. Ιουστινιανής Αχριδών, Σερβίας, Βουλγαρίας, Αλβανιτίας, β' Μακεδονίας και των λοιπών Πατριάρχης"
Κατά δε το 1678, υπογράφει ο ενταύθα Αρχιερεύς "Κοριτσάς και Σελασφόρου".
Το αψπα=1781 Ιωακείμ τις υπογράφει "Κοριτσάς και Μοσχοπόλεως" ενώ παρά γερόντων λίαν προβεβηκότων του εντάυθα κλήρου βεβαιούται ότι, ο Αρχιερεύς Μελέτιος κατά το 1816, είχεν την φήμην "Κοριτσάς και Σελασφόρου και Μοσχοπόλεως".
Το δε, 1829, τον διαδέχθη ο Βησσαρίων, όστις ετιτλοφορείτι "Κοριτσάς και Πωγωνιανής" και το 1835 ελθών ο Κύριλλος έλαβε τον τίτλον "Κοριτσάς και Πρεμετής", όστις επικρατεί και μέχρι σήμερον.
Και κατά το έτος 1728,επί γενικής συνελεύσεως, γενομένης εις το χωρίον Βοβοστίτσα, ένθα υπάρχει και η υπογραφή του Αθανασίου Πρίφτη, πατρός του Μήτκου, εσυμφώνησαν δια γενικού συμβολαίου όλα τα υπό την δικαιοδοσίαν του Ιμπραχώρη χωρία και η πόλις ομού, ίνα δικάζωνται εις την Μητρόπολιν, και όχι εις το Τουρκικόν δικαστήριον.
ΕΙς των συνδρομητών[/i]
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ "ΠΑΝΔΩΡΑ" ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 417 ΤΟΜΟΣ ΙΗ 01-08-1867
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΚΡΟΜ
A SUCCESSFUL EXPERIENCE IN LOVE 
ABOUT MACEDONIA
KORITSAS
Koritsa, until the departure of Kotzia Ibrahhori (Stavarchou) of the outpost, patriot, around 1485, was a small village called Episkopi as it is extracted from the books of Ibrahhoris and from the ancient official sales documents.
After that he set up his seat here as a leader, then gradually Korytsa was promoted, and the former primate Boria, began to decay.
Because the place is on a public passage, there was also an important hotel here.
This village was proclaimed Albanian as Corceia, Turkish, and Giorgia names, seemingly, are essentially identical with some oral alteration, while the ancient name of the northern part of the valley, 3 hours away, is Eordaia and Eordia.
In the meantime, Mohammed II built in Borian the still preserved mosque and the bath.
When you arrived at the town of Panareti, Premera Province, he received the priest of the place, the priest, the archimandrite, who made his pilgrimage.
When he was persuaded to accept Islam, he offered his son to the Sultan, and asked to forgive himself for the sake of his old age, so the Sultan who had the son of Archimandrite Elian, called him Elias Wein, took it with him. Serving Muhammad, and exercising enough in the war, in various battles and in the atrocities of Constantinople, he mastered the High Priory, transforming the saint Constantine's saintly temple into a mosque, Ibrahom-Tzamis, and today called and of his own progeny retained.
Against these expulsions, Mirachor Evel emerged (Stabler first). In the end, he grew up seeking permission from the surviving Sultan Vayazitos to return and die in his homeland.
The Sultan, for the sake of his deliberations, perhaps also for attracting others to the religion, made him a successor to the place of his birth, that is, where he would approve, the privilege of which he was dismayed until today to his descendants (They take the levy of the tenth and the sale of the estates in a right of 5%, giving them the gift, which they pay for 1/5 to the Government, and their own possessions are free of any tax. and the administration of i dioxide)
Reverend Ibrahhoris, who is already old, chose Koritsan to stay, and on the existing church of Saint Paraskevi here, built a mosque, where he and his family buried after death.
Therefore, the date of Koritsa is also calculated.
Let me add here that the said family, divided into twelve branches, never failed to protect the Christian element, and to like it, and today, even if it was morally exhausted and materially, it does not merit a nobility or a knightly character of character .
The population of the city and its surroundings is likely to reach up to 35 thousand souls, equally Christians and Turks. People, due to their geographical location, are intelligent and active, warrior and martial arts, and in the harshness they are conscious of.
Both Christians, prosperous, and the Turks are plentiful. Commerce, art and so on, the Christians generally act, while the Turks are very few, and these are sailors, tanners, sagatos, petlades and farmers.
A great deal of Christians enjoy living, expatriate in Walachia, Egypt, Greece and some parts of Turkey, not so much because of the indignation of the place, the neglected agriculture, and the sympathetic social status of Christians. Otherwise, the valley is euphoric, as it generates births, and sends to Albania even in the middle, but it produces an abundant, light but good-quality, honey and smoke. As soon as they began, they began to grow, and they were full. Wild and daydreaming exported a lot of hair, a bit consumed locally to build shiagakia, flokats, kilims, firs, etc. It is, however, close to the north and the valleys of Goras, which is to the north, so there is considerable abundance.
In the province of Devoiou, whose valley meets with Koritsa, there is a population of 40,000 souls, most of them Turkish-Albanians.
These two provinces are intersected by the branch of Pindos mountain (known locally as Morava, as a communicator with Greece), ending in the village of Chagon, where between the actual Ancona and the opposite Xivouniou mountain line, the narrow river of Devol, this mountainous border of Morava, is inhabited by all male mistresses, who are expatriate to most of them in Greece, because of the inexperience of the place of fiber they are living in the face of life.
Down there, descending to the east, responding to the so-called Valley of the Devi, then advancing AB. at a distance of twelve hours, Grevenochora, and 5-6 hours in the city of Grevena, left to the right side of Siatista, etc.
To the northwest part of Koritsa, three to four hours away, are the mountainous provinces of Opareus, Goras, Makras and Skarpari, among them Koritsa and Berati, inhabited mostly by Turkish-Albanians, few Christians.
In the sacred Metropolis of Koritsa was rescued in Kodex, which dates back to 1676, dedicated to the then Patriarch of the first Justinian, the Parthennius, the descendant of Koritsa, and the Archbishop at the same time Koritsa.
In the said Kodike the following worthy words are read.
"That in 1718, the Josephine of Ioasaf, the presiding commanders and Metropolis Koritsas, was brought to Ahrida by the name of" Koritsas and Selassoros "(Selasporos or Nowes) and died on October 22, 1745, in Achridi. Patriarch Kyrios Ioasaf gave to the Church of Koritsa the then leaders of all Hungarians, Mr. John Alexander Mavrocordatos, with a total of 150, per year, for a golden-haired original of 1724 August 15 "(When did this offer disappear?)
"That the church of Zoodochos springs was grounded in foundations in 1730, thanks to the generous protection of the eminent Hatsos Kotsis, Makos Vasilis, Mitros Yantzos and Mancios. Hadji Kotsis, because the Turkish government did not allow the construction of new churches a community wanted to present supposedly old foundations of a church, if they were deconstructing, they were making them smugly and overnight, and therefore they were suspected, forced to make an oath, and so doing for the church, died three days after vow,
The pictures of those saved are saved in the same church.
That Mother Vasilis in 1756, made his covenant.
Because the Patriarchs of the Bears seem to be constantly traveling to Bosphorus as a par excellence, there may be a number of practices of those who are divided and that bear the signature or monocondyling of the Patriarch by green ink.
In 1713, the patriarchal inscription appears as follows
"Dionysius the Apostle of God, Archbishop of A. Justinian of Albania, Serbia, Bulgaria, Albania, Macedonia and the other Patriarch"
In 1678, the Archbishop "Koritsas and Selassoros" signed here.
The apsa = 1781 Ioakim signs it "Koritsa and Moschopolis", and despite many years of prominence of the clergy, it is assured that Archbishop Meletios in 1816 had the renown of "Koritsa, Selasporus and Moschopolis".
In 1829 he was succeeded by Bessarion, who was the author of "Koritsas and Pogonianis" and in 1835 he received the title "Koritsas and Premeris", which prevails to this day.
And in 1728, at a general assembly, in the village of Vobostitsa, where the signature of Athanasios Priftis, the father of Mitsos, was contracted by a general contract, all the parishes under the jurisdiction of the Ibrahon Township and the city together were judged Metropolis, not the Turkish court.
Of subscribers
PERIODIKON "PANDORA" FYLLADION 417 VOLUME RH 01-08-1867
Εκτός αν μιλάς για έναν και μόνον μύθο που μπορεί να κατέβασε από τη κεφάλα του ο οποιοσδήποτε. Σε αυτήν την περίπτωση, όταν οι αρχαίοι έλεγαν τους Πελασγούς, οι Αλβανοί ήταν ακόμα ανύπαρκτοι. 
