1. Οι αναλύσεις βιωσιμότητας του ΔΝΤ αποτελούν «ασκήσεις επί χάρτου» που σταθερά αλλάζουν αναλόγως των παραδοχών που κάνουν π.χ. για το ύψος των επιτοκίων, το μέγεθος των πρωτογενών πλεονασμάτων ή το ύψος των ιδιωτικοποιήσεων. Για παράδειγμα, στην έκθεση του 2014 η υπόθεση για τα μακροχρόνια πρωτογενή πλεονάσματα ήταν πάνω από 4%.
2. Το όφελος που έφερε η διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακριβώς η μείωση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα από 7,5% του ΑΕΠ τη διετία 2015-2016 σε 0,25% ή όφελος αποτραπέντων μέτρων ύψους 12,5 δισ. ευρώ με επίπτωση 20 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ (μέσω συγκεκριμένων πολλαπλασιαστών).
3. Η ίδια η Ε.Ε. δεν συμφώνησε ποτέ με τις αναλύσεις βιωσιμότητας του ΔΝΤ.
4. Οσον αφορά τις εκροές καταθέσεων από τις τράπεζες, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι, ήδη, μεταξύ Νοεμβρίου 2014 και Φεβρουαρίου 2015, οι καταθέσεις των τραπεζών μειώθηκαν από 164,3 δισ. ευρώ σε 140,5 δισ. ευρώ, δηλαδή κατά περίπου 24 δισ. ευρώ, υπό το καθεστώς αβεβαιότητας που τροφοδότησε η κινδυνολογία της απερχόμενης κυβέρνησης.
Το 1. είναι αλήθεια αλλά πρώτον αυτό δεν τις κάνει "ασκήσεις επί χάρτου" αλλά αποτυπώσεις των τάσεων της στιγμής, δεύτερον είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα παραδοχή ότι ψηφίσαμε επί μιας "ασκήσεως επί χάρτου" στο δημοψήφισμα του 2015.
Το 2. με το 7,5 από 0,25 παίρνει το χειρότερο δυνατό σενάριο του 2014 και το καλύτερο δυνατό σενάριο του τρίτου μνημονίου και τα συγκρίνει. Στην πραγματική ζωή, ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για τα υπερπλεονάσματα και την πλήρη εφαρμογή του φορολογικού σκέλους και των τριών μνημονίων, οπότε δεν αποτράπηκε απολύτως τίποτα, απλώς προστέθηκαν νέα βάρη πάνω στα παλιά.
Το 3. πάλιωσε απ' τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε και απέτυχε να "εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις μεταξύ των θεσμών".
Το 4. σταματάει αυθαίρετα στον Φεβρουάριο του 2015 και δεν μας λέει ότι τον Ιούλιο οι καταθέσεις είχαν πέσει περαιτέρω στα 120 δις, ενώ κάνει και τη λογική ακροβασία να θεωρεί την εκροή αποτέλεσμα της "κινδυνολογία της απερχόμενης κυβέρνησης" και όχι, όπως είναι λογικότερο, προβολή των... προσδοκιών σχετικά με την πολιτική της επόμενης κυβέρνησης.
Το κόστος του πρώτου εξαμήνου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ήταν 100 δις (πχ έστω και χωρίς μνημόνιο καθαυτό, σίγουρα θα χρειαζόταν να δίνονται "σωστά σήματα στις αγορές" με μεταρρυθμίσεις κτλ προκειμένου να είναι βιώσιμη η έστω και μερική αναχρηματοδότηση του χρέους μέσω της αγοράς) αλλά σίγουρα παραμένει μεγάλο σε όρους χαμένης ανάπτυξης, απώλειας αξιοπιστίας (πχ χάθηκε η έστω μικρή πιθανότητα να προλάβουμε το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ) και σύναψης μεγαλύτερης δανειακής σύμβασης με επαχθέστερους όρους από το απαραίτητο (πχ Υπερταμείο, πλεονάσματα ως 2060): η "πιστωτική γραμμή στήριξης" που είχε προβλεφθεί ως μεταβατικό στάδιο μεταξύ των μνημονίων και της πλήρους χρηματοδότησης από την αγορά προδιαγραφόταν σαφώς πιο ήπια από ένα πλήρες πακέτο - τρίτο μνημόνιο, αν και αναμφίβολα θα βαφτιζόταν ως μνημόνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κάνει ακριβώς την ίδια κωλοτούμπα χωρίς να φτάσει τα πράγματα στο αμήν μόνο και μόνο για να μην χάσει τους Λαφαζανοβαρουφάκηδες από τις τάξεις του. Το 2015, η χώρα ήταν πλαστελίνη στα χέρια του και η επιδοκιμασία ή έστω ανοχή του κόσμου πολύ μεγάλη. Δεν υπάρχει καμία σοβαρή δικαιολογία για το πενιχρό αποτέλεσμα. Τα σκ@τα δεν βαφτίζονται λουκούμια, όση ζάχαρη και αν τους βάλεις.
Ο κόσμος που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.
Η μόνη πηγή αισιοδοξίας είναι το μεθαύριο.
