8 σεζόν G.O.T

[taliban]

Θα γυρίσει ο τροχός θα .... Και ο φτωχός.
Έμπαινε μπραν!

shameless plugging. Όποιος νομίζει ότι η αιρετική μοναρχία με φεουδαλικές δομές είναι κάποιο είδους επανάσταση είναι πολύ γελασμένος


viewtopic.php?f=11&t=11448

Γουτ δε φουκ

[Ίφιδα]

Εκεί που ο Ντόγκο έσπρωχνε την Ντανυ με τη μουσούδα και ο αποχαιρετισμός Άρια-Τζον.
Η πιο ωραία σκηνή το λιώσιμο του σιδερένιου θρόνου.
Θα ήθελα να δω τον Ντρόγκο μέσα απ τα μάτια του Μπράν ή ακόμα και να γυρίσει στον Τζον
Πάει κι αυτή η σειρά. μια στεναχώρια την έχω. Θέλω σίκουελ

[axilmar]

Γέλασα πολύ με τον καφέ και το νερό...

[Jack Shephard]

2/10 άντε 3/10 κι αυτό αποκλειστικά για το τέλος με την παράλληλη παρουσίαση της ζωής που ξεκινά για Sansa, Jon και Arya. Ο συνδυασμός πλάνων και μουσικής επένδυσης ήταν πολύ καλός σε αυτή τη σκηνή.

Σεναριακά το φινάλε ήταν μία πλήρης απογοήτευση όχι γιατί ανέβηκε στο θρόνο ο Bran, κάτι που το περίμενε πολύς κόσμος, αλλά γιατί μιλάμε για πλήρη έλλειψη λογικής συνοχής.

Η τρελή Daenerys αντί να υποπτεύεται πρώτον απ' όλους το Jon παραμένει θανάσιμα συναισθηματικά ευάλωτη απέναντι του και του επιτρέπει να τη δολοφονήσει σα να ήταν μία άσημη χωρίς καμία προστασία.

Προηγουμένως, αφήνουν Tyrion και Jon να συναντηθούν και να συνωμoτήσουν ανενόχλητοι. Για να ξυπνήσει ο Tyrion τον Jon και να του δώσει τη δύναμη να κάνει το unthinkable.

Μετά τη δολοφονία, Unsullied και Dothraki είναι έξαλλοι, απαιτούν δικαιοσύνη, που όμως δεν αποδίδουν οι ίδιοι, όντες πανίσχυροι.

Αντιθέτως, επιτρέπουν να συγκληθεί ένα συμβούλιο με την πιο απίθανη σύνθεση, όπου ο Tyrion οδηγεί στην ανακήρυξη του Bran σε βασιλιά. Και ο Grey Worm τελικά συμβιβάζεται, θεωρεί ως ικανοποιητική απόδοση δικαιοσύνης όσα αποφασίστηκαν και αμέσως αποφασίζει να φύγει γιατί δεν είναι αυτός ο κόσμος του.

Τέλος πάντων, in Martin we trust. Ελπίζω τα επόμενα βιβλία να μην (με) απογοητεύσουν όσο η 8η season.

[Λεγεών]

τι κάνετεεεεεε;

[Nero]

Ρε μαλάκες, δε μου απάντησε κανείς. Πως διάολο σκόπευαν να εποικήσουν το ριτς με ευνούχους?

[Kauldron]

Η τρελή Daenerys αντί να υποπτεύεται πρώτον απ' όλους το Jon παραμένει θανάσιμα συναισθηματικά ευάλωτη απέναντι του και του επιτρέπει να τη δολοφονήσει σα να ήταν μία άσημη χωρίς καμία προστασία.

Ήτανε γλυκοτσούτσουνος και περίμενε σεξάκι.

[the comet the course the tail]

πολύ καλό το τέλος. αλλά το σημαντικότερο όλων, ότι γλιτώσαμε από το στήσιμο να δούμε το νέο επεισόδιο κάθε φορά, το άγχος μην φάμε κάνα spoiler κλπ. τέλος καλό, όλα καλά.

[ΓΑΛΗ]

Ρε μαλάκες, δε μου απάντησε κανείς. Πως διάολο σκόπευαν να εποικήσουν το ριτς με ευνούχους?

Έχω κι άλλη σχετική απορία. Πως διάολο θα συνεχιζόταν η μνήμη της ανθρωπότης μέσω του Μπραν (και όλα τα συγκινητικά που είπε ο Τύριον για τη σημασία των ιστοριών για τους ανθρώπους) μετά το θάνατο του Μπραν, από τη στιγμή που δεν θα υπήρχε κληρονομική συνέχεια που έδινε έστω μια υπόνοια μεταφοράς γονιδιακής πληροφορίας;

Ήταν το πιο ξενέρωτο και από ένα σημείο και μετά προβλέψιμο και ηθικοπλαστικό επεισόδιο που έχω δει. Λειτούργησε κι ο δράκος ως από μηχανής θεός και όλα καλά.

[Κουρκούας]

Ρε μαλάκες, δε μου απάντησε κανείς. Πως διάολο σκόπευαν να εποικήσουν το ριτς με ευνούχους?

είσαι book jihadi γι' αυτό το λες αυτό.

στη σειρά δεν ήταν ευνούχοι, ή αν ήταν, αφορούσε μόνο μια σεζόν. Δεν παρέμειναν έτσι.

[Yochanan]

απογοητευτηκα κι εγω παντως. ο τζων σνο ειναι η μεγαλύτερη ΣΚΥΛΑ των επτ...ΕΞΙ βασιλείων

[Κουρκούας]

Γω διάβασα μία νερντοανάλυση που μάρεσε

Game of Thrones, in its eighth and final season, is as big as television gets these days. More than 17 million people watched the season’s opening. Judging by the fan and critic reaction though, it seems that a substantial portion of those millions are loathing the season. Indeed, most of the reviews and fan discussions seem to be pondering where the acclaimed series went wrong, with many theories on exactly why it went downhill.

The show did indeed take a turn for the worse, but the reasons for that downturn goes way deeper than the usual suspects that have been identified (new and inferior writers, shortened season, too many plot holes). It’s not that these are incorrect, but they’re just superficial shifts. In fact, the souring of Game of Thrones exposes a fundamental shortcoming of our storytelling culture in general: we don’t really know how to tell sociological stories.

At its best, GOT was a beast as rare as a friendly dragon in King’s Landing: it was sociological and institutional storytelling in a medium dominated by the psychological and the individual. This structural storytelling era of the show lasted through the seasons when it was based on the novels by George R. R. Martin, who seemed to specialize in having characters evolve in response to the broader institutional settings, incentives and norms that surround them.


After the show ran ahead of the novels, however, it was taken over by powerful Hollywood showrunners David Benioff and D. B. Weiss. Some fans and critics have been assuming that the duo changed the narrative to fit Hollywood tropes or to speed things up, but that’s unlikely. In fact, they probably stuck to the narrative points that were given to them, if only in outline form, by the original author. What they did is something different, but in many ways more fundamental: Benioff and Weiss steer the narrative lane away from the sociological and shifted to the psychological. That’s the main, and often only, way Hollywood and most television writers tell stories.

This is an important shift to dissect because whether we tell our stories primarily from a sociological or psychological point of view has great consequences for how we deal with our world and the problems we encounter.

Αν κανείς το βρίσκει ενδιαφέρον, εδώ η συνέχεια.

[Yochanan]

ωραιος κουρκου- το διαβαζω τωρα

[Yochanan]

μεχρι στιγμής πολυ ωραιο:

The overly personal mode of storytelling or analysis leaves us bereft of deeper comprehension of events and history. Understanding Hitler’s personality alone will not tell us much about rise of fascism, for example. Not that it didn’t matter, but a different demagogue would probably have appeared to take his place in Germany in between the two bloody world wars in the 20th century. Hence, the answer to “would you kill baby Hitler?,” sometimes presented as an ethical time-travel challenge, should be “no,” because it would very likely not matter much. It is not a true dilemma.

[Yochanan]

Varys, the advisor who will die for trying to stop Dany, says to Tyrion that “every time a Targaryen is born, the gods toss a coin in the air and the world holds its breath to see how it will land.” That is straight-up and simplistic genetic determinism, rather than what we had been witnessing for the past seven seasons. Again, sociological stories don’t discount the personal, psychological and even the genetic, but the key point is that they are more than “coin tosses”—they are complex interactions with emergent consequences: the way the world actually works.