Η προσφορα της Τουρκιας στον παγκοσμιο πολιτισμο

[νύχτα]

Οι κινέζοι πρόσφεραν τρόπο ζωής, πως να το απολαμβάνεις ακόμα κι αν τον έχεις μικρό.

Αλλά και πάλι αφορούσε μόνο αυτούς ...

[Αγις]

Ενα μουσικο κομμάτι - θέμα - οπτικη στην μουσική σαν το Μινορε του Χαλικιά δεν κρίνεται απλά σαν μια συνθεση.
Ανατρέπει - αλλάζει το μουσικό τοπίο - γενναει ένα είδος .
Με την κυκλοφορια του απο τους φωνογραφητζήδες -συγκλόνισε αυτους που το ακουγαν και τους μουσικούς που αποφασισαν να ασχοληθούν - κάτι σαν αποκάλυψη.
Ο ηχος από ένα οργανο που είχε ωριμάσει σαν κατασκευή ταίριαξε απόλυτα με την εποχή - την σκληροτητα της τις δυσκολίες της , Ανάγκασε τις εταιρείες να ''χτυπήσουν '' δισκους και ξεκίνησε μια χιονιστιβάδα.
Εμφανιστηκε ένα μουσικό ειδος μια μεγαλειωδης συνθεση - ενα ποτάμι που πηρε απο ρυάκια και παραπόταμους.

Προφανώς όσα αναφέρεις παραπάνω έχουν την σημασία τους. Υπάρχουν καλλιτεχνικοί και εξωκαλλιτεχνικοί λόγοι που συνδυάζονται στην ανάδειξη ενός έργου. Στο συγκεκριμένο όπως περιγράφεις συνέπεσαν πολλά πράγματα μαζί. Συνεκτιμώνται όλα. Εγώ όμως καθώς ασχολείσαι με τον χώρο σου ζήτησα τεχνικά κριτήρια αξιολόγησης για να μου πεις τι κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι καλύτερο από τα όμοια που γράφονταν εκείνη την εποχή στο ίδιο ύφος. Να αφήσουμε λίγο τα κοινωνικοπολιτικά και να μιλήσουμε για το αμιγώς καλλιτεχνικό μέρος. Ένα στοιχείο μου παρέθεσες. Τον ήχο του οργάνου που εξέφρασε κατάλληλα αυτό το είδος της μουσικής. Περιμένω και άλλα για το συγκεκριμένο κομμάτι.

Ολα αυτά χωρίς τους λογιους(πολέμιοι του ηταν) - αντλωντας απο την παράδοση μοτιβα και στιχους φιλτραρισμένα στο υφος του - πρωτοτυπησε κ συγχρόνως αγγιξε τους ανθρωπους τους αιχμαλωτισε.
Επικράτησε και οι ακραιφνως σπουδαγμένοι στην κλασσικη και στην Δυση το προσκύνησαν -.
Κατι αντιστοιχο που εγινε με τον Ρομπερτ Τζονσον κ τα μπλουζ .
Κυριαρχησαν γιατι μας μιλάνε με αμεσοτητα - βιωνουμε- μας ξυπνάνε δυνατα συναισθήματα μας συνεπαίρνουν - συμμετέχουμε τραγουδώντας - χορευοντας - κρατωντας ρυθμό - με επιφωνηματα - μουσική κ μουσικοι κ ακροατήριο σε ένα ολον .
Το σημαντικοτερο - εχουμε ενα τεραστιο ρεπορτόριο πλεον απο Ελληνικη μουσική απολυτα διακριτο - αναγνωρίσιμο απο ολους σε ολο τον κοσμο -μια γιγαντιαία κληρονομια - δική μας.

Η κριτική ενός καλλιτεχνήματος καλό είναι να γίνεται αποστασιοποιημένα αν θέλουμε να έχουμε μια ελπίδα αντικειμενικότητας. Δεν έχει σημασία τι μου αρέσει ή σου αρέσει, τι μου μιλάει ή σου μιλάει σε μία τέτοια συζήτηση. Είναι ευρέως γνωστό και αποδεκτό ότι μπορεί να μας αρέσει κάτι ανεξαρτήτως της όποια αξίας του επειδή συνδεόμαστε με αυτό με συγκεκριμένες αναμνήσεις (πχ το νανούρισμα της μάνας) ή και για πάρα πολλούς άλλους λόγους. Γιαυτό και η κριτική αλλάζει με τον χρόνο και όσο αποκτούμε απόσταση από την εποχή τόσο πιο ξεκάθαρα μπορούμε να δούμε τα πράγματα. Είχα γράψει και στο παλιό στο νήμα για το "εκπάγλου καλλονής άγαλμα..." το παράδειγμα με ποίημα σε ξένη γλώσσα το οποίο μπορεί να είναι υπέροχο για τους ομιλητές της γλώσσες και να μη λέει τίποτα προφανώς για τους υπόλοιπους που δεν την καταλαβαίνουν. Εκεί είναι και μία από τις ενστάσεις μου στο "η μουσική είναι μία".

κ μια αφιερωση Σταθη.

Σε ευχαριστώ πολύ.

Δεν γράφτηκαν αλλα σε αυτο το υφος πριν. Ηταν το πρωτότυπο η εκφραση της παναρχαιας μουσικής και στιχουργικης παράδοσης με νεο μεσο που εκτος απο τον δυτικο συγκερασμο σε κλιμακα κ χορδισμα πατουσε κ στο τροπικο συστημα της περιοχής - εκανε ηχο και ποιηση -χορό τα σωψυχά μας.
Αποστασιοποιημενα αλλα και ιστορικά το κρινουμε - το τι δημιουργησε είναι καταγεγραμμένο απο αυτους που το ακουσαν και τους στιγματισε - τους ανοιξε το δρόμο.

αλλη μια αφιερωση

[ΟΥΤΙΣ]

Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός είδαμε πόσο στάθηκε στο ναβαρίνο.
Ελα ουτις παρτο πίσω.

Έτσι είναι ο ιμπεριαλισμός. Πέφτεις από τα σύννεφα; Μοιράζει τις αγορές. Τις αναδιανέμει κατά το δοκούν. Σήμερα σε εκθειάζει, αύριο σε θάβει.

Ξανασκεψού το τωρα.

σε ποια περίοδο αναφερεσαι τότε;
Βέβαια, τον καιρό εκείνο ο αγγλικός ιμπεριαλισμός ήταν προοδευτικός
όλοι οι προοδευτικοί ανθρωποι της ευρώπης, και ο μαρξ λίγο αργότερα,
το έβλεπαν αυτό.

Ειδικά ο Μαρξ!

"the misery inflicted by the British on Hindustan is of an essentially different and infinitely more intensive kind than all Hindustan had to suffer before"

[Drexler]

Νισάφι πια με αυτά. Μπαϊλντίσαμε
Πολύ ζόρι ρε παιδιά.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε κέφι, τσαγανό, δεν είμαστε μαγκούφηδες σαν τους Τούρκους

Ξυπνησε μεσα του ο Γραικοθωμανος της Σμυρνης.

[Ζενίθεδρος]

Οι Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Ινδοί κλπ είχαν πολιτισμό χιλιάδες χρόνια πριν βγει στο προσκήνιο η κλασσική περίοδος των Ελλήνων. Για να το θέσω πιο κυνικά, όταν αυτοί έκαναν "επώνυμο" πολιτισμό (και όχι γενικώς και αορίστως κάποια μορφή αρχιτεκτονικής, τέχνης, φιλοσοφίας κλπ) οι Έλληνες έτρωγαν βελανίδια.

Αυτό που προσέφερε ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν μία πολύ σημαντική διαφοροποίηση στα μέχρι τότε δεδομένα, που ήταν κοινά σε όλες αυτές τις δυναστείες.

Σε μιά σειρά βάζεις πολιτισμούς των οποίων τα ζενίθ απέχουν μεταξύ τους μερικές χιλιάδες χρόνια. Το να γράφεις "Ασσύριοι και Κινέζοι" είναι σαν να λες πως ο Μάρκος Αυρήλιος έπαιζε τάβλι με τον Ναπολέοντα. Πέραν απο τα εκ του εμπορικού πονηρού λογίδρια υμνολογίας για το πόσο γαμάτος είναι ο πολιτισμός αυτών των ατροφικών ανθρωπίδων το ατύχημα για τους Κινέζους και η αιτία, κατ εμέ, για την οποία φτάσανε σήμερα να είναι απλά οι καλοί αντιγραφείς των Δυτικών, είναι το ότι ενώθηκαν με το σπαθί του πρώτου τους αυτοκράτορα, περίπου το 300 π.Χ. Εκεί σταμάτησε η όποια προοπτική να κατακτήσουν αυτοί την Ευρώπη, αντί να γίνει αντιστρόφως. Όπου δεν υπάρχει αντιπαλότητα και ανταγωνισμός και είναι όλα ειρηνικά "κάτω απο τον ουρανό", δημιουργούνται οι πλέον στείρες συνθήκες για πολιτισμό. Πολιτισμοί που φέραν ανάποδα την οικουμένη γεννήθηκαν σε δυναμικές συνθήκες έχθρας, κόντρας και σκληρού ανταγωνισμού. Αρχαίες ελληνικές πόλεις, μεσαιωνικές ιταλικές, εθνικά ευρωπαϊκά κράτη.

[Τρίκαλος]

Ζαίος μηδενεξηντάρης δεν παιζει να ειμαι και ειναι αστειο και που το λες. 1) γιατι ζαιος και 2) γιατι 060αρης. τις λιστες τις εβαλα (και τσουξανε!) για να δειξω την προσφορα της τουρκιας στον νεοελλληνικο πολιτισμο.

Αιώνες σκλαβιάς από τους γείτονες Τούρκους και εσύ έφερες λέξεις για να δείξεις την επίδραση της Τουρκίας στην Ελλάδα.
Πρέπει να ΠΗΖΕΙΣ πολύ. Πήξε ελεύθερα, ο κόσμος γελά.

Τρίκαλε, μα νίγκα.


Το είπα από την αρχή ε.

Άλλοι αινούνε τον πασά και άλλοι το βεζύρη, μα γω αινώ τη σπάθη μου την τουρκοματωμένη.

[Ζενίθεδρος]

Άτσα ρε τουρκοφάγε!

[Drexler]

τι μπορώ να πω; τα είπε όλα ο τιτανας της σκέπσης που εβαλες στο ΟΡ. το λέει ο άθρωπας. ΘΕΛΕΙ να βρει κατι αλλα ΔΕΝ μπορεί!

Σκορπα τον τρομο!

[Beria]

τι μπορώ να πω; τα είπε όλα ο τιτανας της σκέπσης που εβαλες στο ΟΡ. το λέει ο άθρωπας. ΘΕΛΕΙ να βρει κατι αλλα ΔΕΝ μπορεί!

Σκορπα τον τρομο!

Αυτο πάνω στο πουλόβερ του είναι πιτυρίδα;

[ΓΑΛΗ]

Οι Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Ινδοί κλπ είχαν πολιτισμό χιλιάδες χρόνια πριν βγει στο προσκήνιο η κλασσική περίοδος των Ελλήνων. Για να το θέσω πιο κυνικά, όταν αυτοί έκαναν "επώνυμο" πολιτισμό (και όχι γενικώς και αορίστως κάποια μορφή αρχιτεκτονικής, τέχνης, φιλοσοφίας κλπ) οι Έλληνες έτρωγαν βελανίδια.

Αυτό που προσέφερε ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν μία πολύ σημαντική διαφοροποίηση στα μέχρι τότε δεδομένα, που ήταν κοινά σε όλες αυτές τις δυναστείες.

Σε μιά σειρά βάζεις πολιτισμούς των οποίων τα ζενίθ απέχουν μεταξύ τους μερικές χιλιάδες χρόνια. Το να γράφεις "Ασσύριοι και Κινέζοι" είναι σαν να λες πως ο Μάρκος Αυρήλιος έπαιζε τάβλι με τον Ναπολέοντα. Πέραν απο τα εκ του εμπορικού πονηρού λογίδρια υμνολογίας για το πόσο γαμάτος είναι ο πολιτισμός αυτών των ατροφικών ανθρωπίδων το ατύχημα για τους Κινέζους και η αιτία, κατ εμέ, για την οποία φτάσανε σήμερα να είναι απλά οι καλοί αντιγραφείς των Δυτικών, είναι το ότι ενώθηκαν με το σπαθί του πρώτου τους αυτοκράτορα, περίπου το 300 π.Χ. Εκεί σταμάτησε η όποια προοπτική να κατακτήσουν αυτοί την Ευρώπη, αντί να γίνει αντιστρόφως. Όπου δεν υπάρχει αντιπαλότητα και ανταγωνισμός και είναι όλα ειρηνικά "κάτω απο τον ουρανό", δημιουργούνται οι πλέον στείρες συνθήκες για πολιτισμό. Πολιτισμοί που φέραν ανάποδα την οικουμένη γεννήθηκαν σε δυναμικές συνθήκες έχθρας, κόντρας και σκληρού ανταγωνισμού. Αρχαίες ελληνικές πόλεις, μεσαιωνικές ιταλικές, εθνικά ευρωπαϊκά κράτη.

Δεν έχω βάλει τους πολιτισμούς με χρονική σειρά αλλά το σίγουρο είναι ότι ναι, τα ζενίθ μεταξύ τους απέχουν χιλιάδες χρόνια και ότι προϋπήρξαν της κλασσικής περιόδου του Ελληνικού πολιτισμού.

Οπότε, θεωρώ τα υπόλοιπα που γράφεις ασυνάρτητες ανοησίες.

[Τρίκαλος]

Άτσα ρε τουρκοφάγε!

Δεν είμαι τουρκοφάγος. Οι τουρκοφάγοι είναι ένα μέρος της ιστορίας μας και αυτό είναι ακόμη μια προσφορά της Τουρκίας στον πολιτισμό.

[ΓΕΣΑΡ]

Η αλήθεια να λέγεται, χωρίς τούρκους θα είχαμε χάσει μερικά διαμάντια λαικού πολιτισμού

Ενδεικτικά:

Spoiler

Α.
Αυτού που πας, μαύρο πουλί, μαύρο μου χελιδόνι,
να χαιρετάς την κλεφτουριά κι' αυτόν τον Κατσαντώνη.
Πε του να κάνη φρόνιμα κι όλο ταπεινωμένα,
δεν είν’ ο περσινός καιρός να κάνη όπως θέλει,
φέτος το πήρε γκέντσιαγας, το πήρε ο Βελή Γκέκας,
ζητάει κεφάλια κλέφτικα, κεφάλια ξακουσμένα.
Κι' ο Κατσαντώνης το 'μαθε, και το σπαθί του ζώνει,
και παίρνει δίπλα τα βουνά, δίπλα τα κορφοβούνια,
χαμπέρι στέλνει στην Τουρκιά, σ’ αυτόν το Βελή Γκέκα:
«Όπου θα τά 'βρη τα παιδιά, ας τά 'βρη κι ας τα πάρη!»

Κι' ο Βελή Γκέκας έτρωγε σ’ ενού παπά το σπίτι.
Τρία κοράσια τον κερνούν κ' οι τρεις ξανθομαλλούσες,
η μια κερνάει με το γυαλί, η άλλη με το κρουστάλλι,
η τρίτη νη καλύτερη με τ’ ασημένιο τάσι.
Κ' εκεί που τρώγαν κ' έπιναν κ' εκεί που λακριντίζαν,
μαύρα μαντάτα του 'ρθανε από τον Κατσαντώνη:
«Να βγης, Βελή μου, στ’ Άγραφα, να βγης ν’ ανταμωθούμε».
Κι' ο Βελή Γκέκας τ’ άκουσε, πολύ του κακοφάνη,
στα γόνατα σηκώθηκε και το σπαθί του ζώνει.
«Πού είσαι, τσαούση ογλήγορε, μάσε τα παλικάρια,
να πάμε να βαρέσουμε το σκύλο Κατσαντώνη».

Κι ο Κατσαντώνης πρόφτασε, κακό καρτέρι του είχε.
Κι ο Βελή Γκέκας πάει μπροστά έξ’ εφτά νομάτους.
«Πού πας, Βελή ντερβέναγα, ριτσάλη του βεζίρη;
— Σ’ εσέν’, Αντώνη κερατά, σ’ εσένα παλιοκλέφτη.
— Δεν είν’ εδώ τα Γιάννινα, δεν είν’ εδώ ραγιάδες,
για ναν τους ψένης σαν τραγιά, σαν τα παχιά κριάρια,
εδώ 'ναι λόγγοι και βουνά και κλέφτικα τουφέκια,
βαριά βροντούν, πικρά βαρούν, φαρμακερά πληγώνουν».

Τρεις μπαταριές του ρίξανε, τη μια μεριά στην άλλη·
η μια τον πήρε ξώδερμα η άλλη στο κεφάλι,
κ' η τρίτη η φαρμακερή τον πήρε στην καρδιά του.
Το στόμα του αίμα γιόμισε, τ’ αχείλι του φαρμάκι,
κ' η γλώσσα τ’ αηδονολαλεί, τα παλληκάρια κράζει:
«Πού είσαι, τσαούση ογλήγορε, έλα πάρ’ τ’ άρματά μου,
να μην τα πάρει η κλεφτουριά κι ο σκύλος Κατσαντώνης».

Β΄

Έχετε γεια, ψηλά βουνά και δροσερές βρυσούλες·
κ' εσείς Τσουμέρκα κι' Άγραφα, παλληκαριών λημέρια.
Αν δήτε τη γυναίκα μου, αν δήτε και το γιο μου,
ειπέτε τους πως μ' έπιασαν με προδοσιά κι απάτη.
Αρρωστημένο μ' ηύρανε, ξαρμάτωτο στο στρώμα,
ωσάν μωρό στην κούνια του, στα σπάργανα δεμένο.
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show ... ntoni.html

[Αγις]

Αλλο ενα διαμαντι εμπνευσμενο απο το '' Μη μεινει τουρκος στο Μωρια μηδε στον κοσμο ολο''

[Drexler]

Αυτο πάνω στο πουλόβερ του είναι πιτυρίδα;

Αστροσκονη.

[sys3x]

Άτσα ρε τουρκοφάγε!

Βάλτο λίγο να δουλέψει ρε, όπου σπάθα φαλλός κ όπου τούρκοματωμένη παρθένα (όχι αναγκαστικά από πίσω) τουρκάλα.
Δώσε πόνο Τρίκαλε.