Αληθεύει ότι οι Εβραίοι συκοφαντούσαν ως Σατανά τους Θεούς των εχθρικών λαών ;

[tanipteros]

Υπάρχει η έννοια του Αντίθεου ή Θεομάχου στην Ελληνική μυθολογία ή θεολογία ;

Στην Ελληνική Μυθολογία και αρχαία ελληνική θεολογία, η έννοια του Αντίθεου ή Θεομάχου είναι παρούσα, αλλά εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους σε σύγκριση με μεταγενέστερες θρησκευτικές αντιλήψεις, όπως ο Χριστιανισμός.

1. Η Θεομαχία ως Αρχέτυπο: Τιτάνες και Ολύμπιοι
Η πιο γνωστή εκδοχή της Θεομαχίας είναι η Τιτανομαχία, όπου οι Τιτάνες, παλαιότερες θεότητες, πολεμούν τους Ολύμπιους θεούς με αρχηγό τον Δία.
Οι Τιτάνες, με αρχηγό τον Κρόνο, αντιπροσωπεύουν την παλαιά τάξη πραγμάτων που αντιστέκεται στην εγκαθίδρυση της νέας κοσμικής τάξης.
Ο Δίας και οι Ολύμπιοι νικούν και ρίχνουν τους Τιτάνες στα Τάρταρα.
Συμβολισμός: Η Θεομαχία αυτή εκφράζει την ιδέα της σύγκρουσης ανάμεσα στο παλιό και το νέο, αλλά όχι με έννοια κακού και καλού όπως στον Χριστιανισμό.

2. Ο Τυφώνας ως Θεομάχος
Ο Τυφώνας ήταν ένας από τους ισχυρότερους εχθρούς του Δία. Περιγράφεται ως ένα κοσμικό τέρας που αντιμάχεται τους θεούς και επιχειρεί να ανατρέψει την κυριαρχία τους.
Η μάχη μεταξύ του Δία και του Τυφώνα καταλήγει στη νίκη του Δία και τον εγκλωβισμό του Τυφώνα κάτω από το Όρος Αίτνα.
Συμβολισμός: Ο Τυφώνας εκφράζει το χάος και τις ανεξέλεγκτες φυσικές δυνάμεις που προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν την κοσμική τάξη.

3. Ο Προμηθέας και η Επανάσταση Ενάντια στον Δία
Ο Προμηθέας είναι μια ημι-θεϊκή φιγούρα που, αν και δεν πολεμά τους θεούς κυριολεκτικά, αντιτίθεται στον Δία κλέβοντας τη φωτιά και χαρίζοντάς την στους ανθρώπους.
Ο Προμηθέας τιμωρείται σκληρά, αλλά η πράξη του έχει έναν φιλάνθρωπο και επαναστατικό χαρακτήρα.
Συμβολισμός: Ο Προμηθέας θεωρείται μια φιγούρα αντίστασης ενάντια στην αυθεντία των θεών, με έντονα συμβολικά στοιχεία θυσίας και ανθρωπισμού.

4. Η Ύβρις και η Θεϊκή Αντίσταση
Στην ελληνική κοσμοθεωρία, η Ύβρις (η αλαζονική υπέρβαση των θείων νόμων) συνδέεται με τη σύγκρουση ανθρώπων ή θνητών με τους θεούς.
Ο μύθος του Αράχνη, της Νιόβης, και των Γιγάντων στη Γιγαντομαχία είναι παραδείγματα αυτής της αντίθεσης.
Η Ύβρις οδηγεί αναπόφευκτα στη Νέμεση και την τιμωρία.
Συνοψίζοντας:
Η ιδέα του Θεομάχου στην Ελληνική μυθολογία δεν εκφράζεται με έναν απόλυτο "κακό" αντίπαλο των θεών (όπως ο Σατανάς στον Χριστιανισμό). Αντίθετα:

Οι Τιτάνες και ο Τυφώνας συμβολίζουν το χάος και την παλιά τάξη.
Ο Προμηθέας εκφράζει την αντίσταση και τη φιλανθρωπία απέναντι στην αυστηρή εξουσία.
Η Ύβρις είναι η αλαζονική αντίσταση που πάντα τιμωρείται.
Η θεολογία των Ελλήνων λειτουργεί κυρίως με βάση την ιδέα της αρμονίας και της τάξης, με τους Θεομάχους να αντιπροσωπεύουν προσωρινές ή χαοτικές δυνάμεις που πρέπει να ελεγχθούν.

[tanipteros]

Υπάρχει η έννοια Αντίθεος ή Θεομάχος στον Χριστιανισμό ;

Ναι, στον Χριστιανισμό συναντώνται οι έννοιες Αντίθεος και Θεομάχος, αλλά με διαφορετικές αποχρώσεις και θεολογικό πλαίσιο:

1. Αντίθεος
Η λέξη "Αντίθεος" αναφέρεται σε κάποιον που στέκεται αντίθετα προς τον Θεό, είτε απορρίπτοντας την ύπαρξή Του είτε εναντιούμενος στο θέλημά Του.

Στη θεολογία, αυτή η στάση συχνά συνδέεται με τον Σατανά ή τον Αντίχριστο, ο οποίος περιγράφεται ως αυτός που μάχεται τον Θεό και προσπαθεί να διαστρέψει το σχέδιο Του.
Στην Καινή Διαθήκη, ιδιαίτερα στην Αποκάλυψη (13:1-18) και τις επιστολές του Παύλου, ο Αντίχριστος περιγράφεται ως το πρόσωπο που θα υψωθεί "αντί του Θεού" στο τέλος των καιρών.
Η λέξη Αντίχριστος σημαίνει κυριολεκτικά "αντί" (στη θέση του) ή "εναντίον του Χριστού".
Παραδείγματα:
Α' Ιωάννου 2:18: "Παιδία, είναι η εσχάτη ώρα· και καθώς ακούσατε ότι ο Αντίχριστος έρχεται..."
Θεολογία Αγίων Πατέρων: Ο Αντίθεος θεωρείται πνευματική στάση εναντίον της θείας αλήθειας, οδηγώντας στην αποστασία και την ηθική διαφθορά.
2. Θεομάχος
Η λέξη Θεομάχος είναι πιο συγκεκριμένη και αναφέρεται σε κάποιον που μάχεται τον Θεό ή αντιτίθεται ενεργά στη λατρεία και στο θέλημά Του.

Η έννοια του "θεομάχου" χρησιμοποιείται στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη για να περιγράψει όσους στέκονται ενάντια στον Θεό ή στο λαό Του.
Επίσης, στη θεολογική και εκκλησιαστική παράδοση, θεομάχος μπορεί να είναι κάποιος που διώκει τη χριστιανική πίστη, όπως συνέβη με αυτοκράτορες και άρχοντες κατά τους διωγμούς των πρώτων Χριστιανών.
Παραδείγματα:
Πράξεις 5:39: Ο Γαμαλιήλ λέει: "Αν είναι από τον Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους καταστρέψετε· μήπως βρεθείτε και θεομάχοι".
Διωγμοί των Χριστιανών: Οι διώκτες των πρώτων αιώνων θεωρούνταν "θεομάχοι" επειδή επιδίωκαν να σβήσουν την πίστη στον Χριστό.
Σύνοψη
Αντίθεος: Είναι αυτός που στέκεται εναντίον του Θεού και εκφράζει ανοιχτή απόρριψη ή εναντίωση στο θέλημά Του. Ο Αντίχριστος είναι η απόλυτη προσωποποίηση της έννοιας αυτής.
Θεομάχος: Είναι αυτός που μάχεται τον Θεό, αντιτάσσεται ενεργά στη λατρεία Του ή στη διάδοση της πίστης.
Και οι δύο έννοιες, αν και διακριτές, περιγράφουν στάσεις ανθρώπων ή πνευματικών δυνάμεων που αντιτίθενται στον Θεό ή στην Εκκλησία Του.

[Σπύρος]

Στα Εβραϊκά ο Σατανάς ως שָּׂ טָ ן έχει Εβραϊκό λεξάριθμος 750 (300+400+50).

Στα Ελληνικά ο Σκορπιός έχει λεξάριθμο 750.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ = 750

Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα· καὶ κράζει ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν. καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων μέγας πυρρός, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα, καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα ὅταν τέκῃ τὸ τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ.

Στον Ησαΐα στο κεφάλαιο 14, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ονομάζεται שָׁ חַ ר-בֶּ ן הֵ ילֵל (Ο φωτεινός, ο υιός της αυγής). Ο Εωσφόρος εδώ είναι ο Χελέλ με Εβραϊκό λεξάριθμο 5+10+30+30 = 75.

Έτσι έχουμε και το άστρο Αποσπερίτη, το άστρο που φέρνει το σκότος:

ΑΝΤΑΡΗΣ = 1+50+300+1+100+8+200 = 660 = ΕΣΠΕΡΟΣ = 5+200+80+5+100+70+200 = 660

[tanipteros]

Στα Εβραϊκά ο Σατανάς ως שָּׂ טָ ן έχει Εβραϊκό λεξάριθμος 750 (300+400+50).

Στα Ελληνικά ο Σκορπιός έχει λεξάριθμο 750.

ΣΚΟΡΠΙΟΣ = 750

Καὶ σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνὴ περιβεβλημένη τὸν ἥλιον, καὶ ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καὶ ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα, καὶ ἐν γαστρὶ ἔχουσα· καὶ κράζει ὠδίνουσα καὶ βασανιζομένη τεκεῖν. καὶ ὤφθη ἄλλο σημεῖον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἰδοὺ δράκων μέγας πυρρός, ἔχων κεφαλὰς ἑπτὰ καὶ κέρατα δέκα καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ἑπτὰ διαδήματα, καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα ὅταν τέκῃ τὸ τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ.

Στον Ησαΐα στο κεφάλαιο 14, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ονομάζεται שָׁ חַ ר-בֶּ ן הֵ ילֵל (Ο φωτεινός, ο υιός της αυγής). Ο Εωσφόρος εδώ είναι ο Χελέλ με Εβραϊκό λεξάριθμο 5+10+30+30 = 75.

Έτσι έχουμε και το άστρο Αποσπερίτη, το άστρο που φέρνει το σκότος:

ΑΝΤΑΡΗΣ = 1+50+300+1+100+8+200 = 660 = ΕΣΠΕΡΟΣ = 5+200+80+5+100+70+200 = 660

Ο δράκος τι είναι πνεύμα ή άνθρωπος ;

[tanipteros]

Υπάρχουν Κακοδαίμονες στον Ιουδαϊσμό ;

Ναι, στον Ιουδαϊσμό υπάρχει η έννοια των δαιμόνων (שֵׁדִים - shedim) και άλλων πνευματικών όντων, αλλά ο ρόλος και η φύση τους είναι διαφορετική από τη χριστιανική και ισλαμική παράδοση. Οι δαίμονες στην εβραϊκή θεολογία και παράδοση είναι δημιουργήματα του Θεού, και η δύναμή τους είναι περιορισμένη και υπό τον έλεγχο του Θεού.

1. Δαίμονες στην Εβραϊκή Βίβλο (Τανάκ)
Η Εβραϊκή Βίβλος αναφέρεται σε πνευματικά όντα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν δαίμονες:

Σαντίν (Shedim): Στο Δευτερονόμιο 32:17, οι shedim αναφέρονται ως «ψευδοθεοί» ή «δαίμονες» που λατρεύονταν από τους ειδωλολάτρες:
«Θυσίασαν σε shedim που δεν είναι Θεός, σε θεούς που δεν γνώριζαν».

Λιλιθ: Στο Ησαΐας 34:14, υπάρχει αναφορά στη Λιλιθ (לִילִית - Lilith), ένα μυστηριώδες νυχτερινό πνεύμα ή θηλυκή δαιμονική φιγούρα που συνδέθηκε με την ερημιά και την καταστροφή.

Αζαζέλ: Στο Λευιτικό 16:10, γίνεται αναφορά στον Αζαζέλ ως μια αινιγματική οντότητα στην τελετή του αποδιοπομπαίου τράγου. Ο Αζαζέλ συνδέθηκε αργότερα με δαιμονικές δυνάμεις.

Άλλα πνεύματα: Πολλές φορές οι δαίμονες και τα πονηρά πνεύματα σχετίζονται με ασθένειες, καταστροφές ή πειρασμούς, αλλά δεν είναι αυτόνομα όντα που αντιπαλεύουν τον Θεό.

2. Οι Δαίμονες στη Μεταγενέστερη Εβραϊκή Παράδοση
Στη μεταγενέστερη περίοδο, κυρίως κατά την εποχή του Δεύτερου Ναού (5ος αιώνας π.Χ. - 1ος αιώνας μ.Χ.), αναπτύχθηκαν περισσότερες αντιλήψεις για τα δαιμονικά όντα, επηρεασμένες από:

Βαβυλωνιακές και Περσικές θρησκευτικές ιδέες.
Η Ζωροαστρική θρησκεία είχε έντονο δυϊσμό, με την αντιπαράθεση μεταξύ των πνευμάτων του καλού και του κακού.
Παραδείγματα:
Βιβλίο του Ενώχ:

Περιγράφει την πτώση των εγρηγόρων αγγέλων, οι οποίοι ενώθηκαν με θνητές γυναίκες και γέννησαν γιγάντια όντα (Νεφιλίμ). Αυτοί οι πεσμένοι άγγελοι έγιναν δαίμονες που διαφθείρουν τους ανθρώπους.
Ο Αζαζέλ είναι ένας από τους αρχηγούς των πεσόντων αγγέλων.
Ταλμούδ:

Οι δαίμονες αναφέρονται ως "mazzikim" (מַזִּיקִים - βλαβερά πνεύματα) που προκαλούν βλάβη και ασθένειες.
Ορισμένοι δαίμονες, όπως η Λιλιθ, θεωρούνται υπεύθυνοι για θανάτους παιδιών ή αντρικές αϋπνίες.
Καμπάλα:

Στη μυστικιστική Καμπάλα, αναπτύσσεται η έννοια του Σιτρά Αχρά ("η άλλη πλευρά"), δηλαδή η σκοτεινή πλευρά της δημιουργίας που περιλαμβάνει κακά πνεύματα και δαίμονες.
Ο Σαμαήλ και η Λιλιθ θεωρούνται σημαντικές δαιμονικές φιγούρες στην Καμπαλιστική παράδοση.
3. Φύση και Δύναμη των Δαιμόνων
Στον Ιουδαϊσμό:

Οι δαίμονες είναι περιορισμένα όντα που δεν είναι ίσα με τον Θεό.
Δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από τον Θεό και δεν αποτελούν θεολογική απειλή για τη θεϊκή κυριαρχία.
Η ύπαρξή τους συνδέεται με τη δοκιμασία, την τιμωρία και την πνευματική πτώση του ανθρώπου.
4. Συμπέρασμα
Στον Ιουδαϊσμό, η έννοια των δαίμονων υπάρχει αλλά είναι διαφορετική από τις χριστιανικές αντιλήψεις. Οι δαίμονες:

Είναι κατώτερες πνευματικές οντότητες που προκαλούν βλάβη, αλλά λειτουργούν μέσα στη δημιουργία του Θεού.
Δεν είναι αντίπαλοι του Θεού με ισότιμη δύναμη.
Η έννοια αυτή αναπτύχθηκε περισσότερο στη μεταγενέστερη ιουδαϊκή παράδοση, στον Ταλμούδ και στην Καμπάλα.