Φλάβιος Βελισσάριος Ultimus Romanorum

[George_V]

Μετα τη μονομαχία Αρταβαζου-Βαλαρι ξεκινησε σφοδρη μαχη αλλα όταν οι 300 Γοτθοι χτυπησαν τους Ρωμαιους από πισω αυτοι αιφνιδιάστηκαν, πανικοβληθηκαν και αρχισαν να υποχωρουν ατάκτως.

Ο Τωτίλας ειχε κερδίσει την πρωτη μεγάλη μάχη του.

Μετα ο Τωτίλας αποφάσισε να κινηθει νότια και εστειλε στρατο υπο τους Στρατηγους Μπλενταρ, Ροδεριχο και Ουλιάρις να πολιορκησουν την Φλωρεντία.

Η Ρωμαικη φρουρα της πολης που δεν περιμενε να πολιορκηθει εστειλε επειγον μηνυμα στη Ραβέννα για βοήθεια.

Ετσι εφυγαν αμεσως με εινσχυσεις ο Στρατηγος Βήσσας, ο Στρατηγος Κυπριανος και ο Στρατηγος Ιωάννης ανηψιος του Βιταλιου.

Όταν εμφανιστηκαν στην Φλωρεντια, οι Γοτθοι αποσυρθηκαν στην πεδιάδα Μουκέλις και οι Ρωμαιοι όταν εμαθαν ότι είναι ακομα κοντα αποφάσισαν να τους αναγκάσουν να δωσουν μάχη.

Ετσι αφηνοντας μικρη φρουρα στην Φλωρεντία βαδισαν κατά των Γοτθων στην πεδιάδα. Εβαλαν ένα μικρο σωμα από τους καλυτερους ανδρες τους για εμπροσθοφυλακη να προπορευεται και όταν βρουν τους Γοτθους να τους αιφνιδιασουν να τους εμπλεξουν σε μάχη και να τους κρατησουν εκει
μεχρι να ερθει ο κυριος στρατος.

Οι Στρατηγοι τράβηξαν κληρους για να δουν ποιος θα ηγηθει της εμπροσθοφυλακης και ο κληρος επεσε στον Στρατηγο Ιωάννη.
Δυστυχως όμως οι αλλοι Στρατηγοι αρνηθηκαν να του δώσουν ανδρες για την εμπροσθοφυλακη και ετσι ο Ιωάννης αναγκαστικα προπορευτηκε μονος του με τους δικους του στρατιωτες.

Οι Γοτθοι όταν είδαν τον Ιωάννη υποχώρησαν και ανεβηκαν σε έναν παρακειμενο λόφο. Ο Ιωαννης διέταξε εφοδο στο λοφο αλλα καθως μειονεκτουσε αριθμητικα και οι Γοτθοι ηταν πανω σε λοφο αναγκαστηκε να υποχωρησει.

Κατά την υποχωρηση κυκλοφορησε η φημη ότι ο Ιωάννης σκοτώθηκε. Όταν η φημη αυτή εφτασε και στον κυριο στρατο, οι Στρατηγοι πανικοβληθηκαν και ο στρατος διαλυθηκε με τον καθενα να οδηγει τους στρατιωτες του σε διαφορες πολεις ετοιμοι να πολιορκηθουν.

Ο Ιωάννης παλι που δεν ειχε σκοτωθει κατάφερε να συγκρατησει τους ανδρες του και να φτάσει στη Ρώμη.

Ειχε φτάσει ηδη ο χειμώνας του 542 και εκτος από το κρυο και το χιονι στην Ιταλια ειχε φτάσει και η πανουκλα.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη ο Ιουστινιανος συνεχιζε να είναι βαρια αρρωστος αλλα με μικρα σημάδια βελτίωσης που εδιναν καποιες μικρες ελπιδες επιβιωσης στους γιατρους του αλλα και στην Θεοδώρα ενώ ο Βελισσάριος βρισκοταν απομονωμένος και σε δυσμενεια.

Οι Γοτθοι παλι ειχαν νικησει τους Ρωμαιους σε πολιορκιες και μάχες και σιγα σιγα επανακαταλαμβαναν την Ιταλια.

Την ανοιξη του 543 ο Τωτιλας κατέλαβε την Τσεζένα και την Πέτρα αλλα απέτυχε να καταλαβει την Τοσκάνη.
Ετσι την παρεκαμψε όπως και τη Ρώμη και κατέβηκε στο Σάμνιο και την Καμπανια.

Κατέλαβε το Μπενεβέντο το οποιο και το εκαψε μεχρι θεμελιων. Σχεδον τα 2/3 της Ιταλιας ειχαν επανελθει υπο Γοτθικο ελεγχο.
Αμεσως μετα βαδισε κατά της Νεάπολης θελοντας να στερησει μια σημαντικη ναυτικη βαση από τους Ρωμαιους.

Την πολη την υπερασπιζόταν ο Στρατηγος Κόνων με 1000 ανδρες. Ο Τωτίλας εστησε το στρατοπεδο του κοντα στην πολη και από εκει εστειλε αποσπασματα που κατέλαβαν την Κύμη και αλλα φρουρια της περιοχης συλλαμβάνοντας παράλληλα πολλες γυναικες και παιδια Ρωμαιων Συγκλητικων που βρισκονταν στην περιοχη καθως τη θεωρουσαν ασφαλη.

Ο Τωτιλας όμως τους απελευθερωσε μιμουμενος τον Βελισσάριο για να μπορέσει να κερδισει την εμπιστοσυνη των Συγκλητικων.

Ο Τωτιλας περιμενε εξω από την πολη για μαχη αλλα συντομα καταλαβε πως ο Κονων δεν προκειται να βγει εξω από την πολη να τον αντιμετωπίσει και ετσι στραφηκε στην κατάληψη των γυρω περιοχων.

Η απωλεια περιοχων και πολεων για τους Ρωμαιους σημαινε ένα πράγμα. Απωλεια φορων και εισοδηματος. Αυτό σε συνδιασμο με τις περικοπες που τους ειχε επιβάλλει ο Αλέξανδρος ο λεγομενος και “Κοφτης” συν το γεγονος ότι εκλεβε το Δημοσιο Ταμειο οδηγησαν σε κατι πολύ κακο.

Οι στρατιωτες εμεναν για παρα πολύ καιρο απληρωτοι και όπως ηταν φυσικο δεν θα ρισκαραν τις ζωες τους για έναν Αυτοκράτορα που δεν τους πληρώνει.

Μετα την ηττα τους στην πεδιαδα Μουκελις οι Ρωμαιοι Στρατηγοι κλειστηκαν μεσα σε οχυρωμενες πολεις και αρνουνταν να βγουν εξω.
Ο Στρατηγος Κωνσταντινιανος ειχε κλειστει στη Ραβέννα, ο Ιωαννης στη Ρώμη, ο Βήσσας στο Σπολέτο, ο Ιουστίνος στη Φλωρεντία και ο Κυπριανός στην Περούτζια. Οι υφισταμενοι τους με τις μονάδες τους ειχαν κλειστει και αυτοι σε οποιο φρουριο η πολη βρηκαν προχειρη.

Ολοκληρη η στρατιωτικη διοικηση στην Ιταλια ειχε παραλυσει.

Πισω στην Κωνσταντινουπολη ο Ιουστινιανος ειχε αναρρώσει αρκετα για να μπορει να παρει αποφάσεις και ετσι διόρισε τον Μαξιμίνο ως Υπαρχο του Πραιτωριου Ιταλιας και του εδωσε απόλυτη εξουσια στην Ιταλια.

Δυστυχως όμως δεν ηταν και η καλυτερη επιλογη που μπορουσε να κανει ο Ιουστινιανος καθως ο Μαξιμίνος ηταν απειρος, ντροπαλος και διστακτικος.

Εν τουτοις όμως εφυγε από την Κωνσταντινουπολη με στόλο και στρατο υπο τους Στρατηγο Ηρωδιανο, Φάζα τον Ιβηρα και μερικους Ουννους μισθοφορους.

Όταν εφτασε στην Ηπειρο ο Μαξιμίνος σταματησε. Περασαν βδομάδες μεχρι να αποφασισει τι να κανει ο Μαξιμίνος και τελικα αποφάσισε να στειλει τον Στρατηγο Δημητριο παλαιο αξιωματικο του Βελισσάριου στην Σικελία.

Φτανοντας ο Δημήτριος στην Σικελία εμαθε πως ο Στρατηγος Κόνων πολιορκειται σφιχτα στην Νεάπολη και αποφάσισε να δράσει παροτι ειχε λιγους ανδρες μαζι του. Ετσι γέμισε τα πλοια του στολου του σιτάρι και πηρε και μερικα ακομα πλοια από την Σικελια.

Ηθελε οι Γοτθοι να πιστεψουν ότι τα πλοια αυτά κουβαλουν έναν μεγαλο στρατο. Οι Γοτθοι ειδαν τον στόλο και φοβηθηκαν αλλα ο Δημητριος προσπερασε την Νεάπολη και αγκυροβόλησε στο Πορτο οπου προσπαθησε να στρατολογησει ενισχυσεις αλλα καθως οι Ρωμαιοι στην περιοχη ειχαν ηττηθει προσφατα αρνηθηκαν να τον βοηθησουν.

Στο μεταξυ οι κατοικοι της Νεάπολης ενιωθαν τον κλοιο να σφιγγει γυρω τους και ετσι εστειλαν τον κυβερνητη της πολης Δημητριο Κεφαλλονιτη στη Ρώμη να ζητησει βοηθεια.

Εκει βρήκε τον άλλο Δημητριο και συμφωνησε να ερθει στη Νεάπολη για βοηθεια.
Αλλα ηταν πλεον αργα. Ο Τωτιλας ειχε καταλαβει το κολπο με τον στόλο και ετσι καθως ο Ρωμαικος στολος πλησιαζε την Νεαπολη τους επιτέθηκε ο Γοτθικος στόλος και στη ναυμαχια που επακολουθησε οι Ρωμαιοι ηττηθηκαν και τα πλοια με τα φορτια τους επεσαν στα χέρια των Γοτθων.

Ο Δημητριος κατάφερε να ξεφυγει με μια βάρκα μαζι με τον Δημητριο Κεφαλλονιτη και αλλους αλλα οι Γοτθοι τους προλαβαν και τους εριξαν μια ομοβροντια από βέλη σκοτωνοντας πολλους. Ο Στρατηγος Δημητριος προλαβε να πεσει στη θαλασσα και κολυμπωντας βγηκε σε μια ερημη ακτη.
Ο Κεφαλλονιτης πιαστηκε αιχμάλωτος και τον πηγαν στον Βασιλια Τωτίλα. Ο Τωτίλας θυμηθηκε ότι ο Δημητριος Κεφαλλονιτης ειχε τη συνηθεια να ανεβαινει στα τειχη και να βριζει και να καταριεται τους Γοτθους.

Ετσι για τιμωρια του εκοψε τη γλώσσα και τα χέρια και μετα τον αφησε ελευθερο να γυρισει στην Νεάπολη.

Στο μεταξυ ο Μαξιμινος ακομα καθυστερουσε στην Ηπειρο ως που τελικα μια μερα αποφάσισε να φυγει και μετα από μερικες μερες εφτασε στις Συρακουσε οπου βρηκε και τον Στρατηγο Δημητριο που καταφερε να φτάσει στη Σικελια.

Όταν μαθευτηκε ότι ηρθε στην Ιταλια εφτασαν μηνυματα από παντου για βοήθεια. Ο Μαξιμινος και παλι δισταζε και καθυστερουσε ως που τελικα αποφάσισε να στειλει τους Στρατηγους Δημητριο, Ηρωδιανο και Φαζα στην Νεάπολη με τον στολο.

Δστυχως όμως για αυτους ο στόλος επεσε σε καταιγίδα και ο αέρας εριξε τα πλοια στα ρηχα κοντα στο Γοτθικο στρατόπεδο. Πολλοι στρατιωτες σκοτωθηκαν και αλλοι αιχμαλωτιστηκαν.

Αναμεσα στους αιχμαλωτους ηταν και ο Στρατηγος Δημητριος. Ο Στρατηγος Ηρωδιων με τον Στρατηγο Φάζα καταφεραν να γλιτώσουν με μερικους στρατιωτες αλλα τωρα ηταν ξεκαθαρο. Δεν υπηρχαν ενισχυσεις πλεον για τη Νεαπολη.

Ο Τωτιλας παρέλασε τον Στρατηγο Δημητριο εξω από τα τειχη της Νεάπολης και τον αναγκασε να τους πει ότι δεν πρεπει να περιμενουν βοηθεια από την Κωνσταντινουπολη πια.

Οι κατοικοι εστειλαν πρεσβεις για να διαπραγματευτουν με τον Τωτίλα και συμφωνησαν να παραδοθουν αν μεσα σε 30 μερες δεν ερθουν ενισχυσεις. Για να τους πεισει ότι αδικα περιμένουν ο Τωτίλας τους εδωσε 90 μερες προθεσμια να ερθουν ενισχυσεις αλλιως να παραδωθουν.

Δεν περασε ο πρωτος μηνας και η Νεάπολη παραδοθηκε.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Εχοντας σχεδον τα 2/3 της Ιταλιας υπο τον ελεγχο του και εχοντας κλεισει τους Ρωμαιους σε οσα φρουρια τους ειχαν απομεινει ο Τωτίλας τωρα βελτιωνε τη δημοσια εικονα του.

Μοιρασε δωρεαν τροφιμα στην Νεαπολη και οργάνωσε τη διανομη ετσι ώστε να είναι δικαιη. Επετρεψε στους Ρωμαιους στρατιωτες να αποχωρησουν ελευθερα από την Νεάπολη αλλα οι αντιθετοι άνεμοι τους αποκλεισαν στο λιμάνι. Τοτε ο Τωτιλας τους εδωσε αλογα και προμηθειες για να πανε στη Ρώμη από την ξηρα.

Όταν ενας ντοπιος κατοικος της Νεάπολης παραπονέθηκε στον Τωτίλα πως η κορη του βιάστηκε από έναν στρατιωτη του, ο Τωτιλας διέταξε την αμεση συλληψη του και την εκτελεση του.

Ετσι αρχισε να κερδιζει την εμπιστοσυνη των ντοπιων εις βαρος των Ρωμαιων που τους ειχαν κακομεταχειριστει από όταν εφυγε ο Βελισσάριος και μετα.
Εχοντας στην κατοχη του ένα από τα μεγαλυτερα λιμάνια της Ιταλιας ο Τωτίλας καταφερε να μαζεψει ένα μεγάλο στολο και με αυτόν ελεγχε πλεον την Τυρρηνικη θάλασσα.

Η επομενη κινηση του ηταν να στειλει μηνημα στη Συγκλητο στη Ρώμη και να τους ζητησει να του ορκιστουν πιστη.

Όμως ο Στρατηγος Ιωάννης που βρισκόταν στη Ρώμη εμποδισε τη Συγκλητο να απαντησει.
Ο Τωτιλας όμως εστειλε και δευτερη επιστολη λεγοντας πως δεν θα πειράξει τους Ρωμαιους στρατιωτες στη Ρώμη εάν τον υποστηρίξουν.

Υποψιαζόμενος ο Ιωάννης πως οι Αρειανιστες ιερεις και Επισκοποι που βρισκονταν στη Ρώμη συνεργάζονται με τον Τωτίλα τους εξόρισε αμεσα από την πολη.

Ο Γοτθος Βασιλιας δεν περιμενε απαντηση της Συγκλητου και εστειλε στρατο να ζητησει την παράδοση του Οτράντο και αν δεν παραδινοταν τοτε ειχαν εντολες να πολιορκήσουν την πολη. Ο ιδιος ο Τωτίλας βαδισε κατά της Ρώμης με σκοπο να την πολιορκήσει.

Ο Στρατηγος Κωνσταντινιανος τοτε βλεποντας ότι η κατασταση στην Ιταλια εχει ξεφυγει από κάθε ελεγχο και καταρρεει ολο το οικοδομημα εστειλε επιστολη στον Ιουστινιανο υπογεγραμμενη από ολους τους Στρατηγους πως δεν μπορουσαν πλεον να πολεμησουν τους Γοτθους και επρεπε να σταλει βοηθεια.

Οσο συνεβαιναν αυτά στην Ιταλια ο Βελισσάριος ζουσε σαν απλος πολιτης στην Κωνσταντινουπολη. Ουσιαστικα τον ειχαν βγάλει στη συνταξη. Ενώ μπορουσε να επισκεπτεται το Παλατι απαγορευοταν να βρισκεται στην ιδια αιθουσα με τον Ιουστινιανο και τη Θεοδωρα. Παροτι η περιουσια του ειχε δημευτει ειχε λιγους πιστους υπηρετες που εμεναν μαζι του γιατι τον θεωρουσαν αρχηγο τους και διοικητη τους. Ολοι οι αλλοι τον ειχαν εγκαταλειψει. Αλλα και ο Βελισσάριος ηταν δυστυχισμενος. Εχοντας περάσει ολη του τη ζωη στο στρατο δυσκολευοταν πλεον να συνηθισει τη ζωη του ευγενους εστω και χωρις λεφτα.

Αλλα εδώ τον εσωσε η γυναικα του η Αντωνινα η οποια ειχε παραμεινει κολλητη φιλη της Θεοδώρας και δεν ξεχνουσε ποσο την βοηθησε να ξεφορτωθει τον Καππαδόκη.

Η Αντωνινα ζητησε να δει τη Θεοδώρα και της ειπε για τον Βελισσάριο. Ουσιαστικα την ικετευσε να του δωσει πισω τη θεση του. Η Θεοδώρα αρνηθηκε αλλα η Αντωνινα της θυμισε τι ειχε κανει για αυτην στο παρελθον και πως ακομα της χρωστάει την καθαιρεση του Καππαδοκη. Και στο φινάλε προσθεσε η Αντωνινα η συμπεριφορα του Βελισσάριου προς τον Αυτοκράτορα και σενα ω Θεοδώρα είναι η ιδια που εδειξε και σε μενα. Για πάντα πιστος!

Η Θεοδώρα τελικα πειστηκε με αυτον τον τελευταιο λογο. Για να λεει η Αντωνινα οτι ο Βελισσάριος ειναι πιστος μετα απο τοσα που εχει περάσει και οσα του εκανε αυτη τοτε σιγουρα η πιστη του θα ειναι η ιδια και προς την Αυτοκρατορια παρολο το φερσιμο μας προς αυτον.

Ετσι λοιπον Βελισσάριος επαυσε πλεον να ειναι σε δυσμενεια. Η Θεοδώρα διέταξε να του αποδοθει το μεγαλυτερο μερος της περιουσιας του ξανα εκτος από ένα μερος το οποιο η Θεοδώρα το ειχε δωρησει στον Ιουστινιανο.

Και για να δέσει περισσοτερο τον Βελισσάριο με την Αυτοκρατορικη Οικογένεια αρραβώνιασε τον εγγονο της Αναστασιο με την κόρη του Βελισσάριου Ιωαννίνα (αν και αυτό εκρυβε και μια ιδιοτελεια καθως η περιουσια του Βελισσάριου θα πηγαινε στην οικογενεια της Θεοδώρας παλι μεσω της μοναδικης κληρονομου του Ιωαννινας)

Εχοντας αποκτησει παλι την ευνοια του Αυτοκρατορικου ζευγους ο Βελισσάριος ζητησε να επαναδιοριστει ως Magister Militum per Orientem και να σταλει στο ανατολικο μέτωπο.

Ο Ιουστινιανος όμως αρνηθηκε την προταση του Βελισσαριου με προτροπη της Θεοδώρας καθως η Αντωνινα της ειχε πει ότι δεν θελει να ξαναγυρισει παλι σε εκεινο το μέρος που ντροπιαστηκε μπροστα σε ολους όταν την ξυλοφόρτωσε ο Βελισσάριος.

Ουτως η αλλως βεβαια και να μην το ζητουσε η Αντωνινα, ο Ιουστινιανος δεν θα τον εστελνε ανατολικα. Ο Αυτοκράτορας ηξερε πως ότι καταφερε ο Βελισσάριος στην Ιταλια πλεον
διαλυοταν και επρεπε να τον στειλει πισω εκει να σωσει την κατάσταση.

Ετσι αντι να διοριστει Magister Militum pero Orientem του δοθηκε ο τιτλος του Comes Sacri Stabuli (Κομητας των Ιερών Σταβλων) ο οποιος ηταν κατωτερος. Ένα σημαδι ότι η Θεοδώρα δεν εχει ξεχάσει ακόμα και πως ότι κερδισε ο Βελισσάριος μεχρι τωρα το κέρδισε μεσω της Αντωνινας. Αλλιως ακομα συνταξιουχος θα ηταν.

Και παλι όμως ηταν μια θεση που του εδινε εξουσια. Εφοσον δεν υπηρχε Magister Militum per Italias αυτος θα ηταν παλι ο Ανωτατος Διοικητης.

Για την εκστρατεια του στην Ιταλια δεν του δοθηκαν οι στρατιωτες που υπηρετουσαν μεχρι το 542 μαζι του. Ηταν απαραιτητοι στο ανατολικο μετωπο. Επιπλεον η Θεοδώρα ειχε διαλυσει τους Κομιτάτους του και τους ειχ διασκορπισει σε διαφορες μονάδες σε ολη την Αυτοκρατορια.

Ετσι ο Βελισσάριος πηγε στην πατρίδα του στη Θράκη και προσφέροντας χρηματα και υψηλους μισθους στρατολογησε εθελοντες από εκει για να επαναδημιουργησει στρατιες πιστες σε αυτόν. Σε αυτό το εργο τον βοηθησε και ο Βιτάλιος ο Magister Militum per Illyricum ο οποιος μολις ειχε επιστρέψει από την Ιταλια.

Αφου μαζεψε 4000 ανδρες ο Βελισσάριος κινηθηκε προς τα Σάλωνα της Δαλματιας και μετα ο Βιτάλιος τον συμβουλευσε να παρει τον δρομο από ξηρας για την Ραβέννα.
Με τους Γοτθους να ελεγχουν τα 2/3 της Ιταλιας αποφάσισε να μην παει κατευθειαν στη Ρωμη μετα τη Ραβεννα. Δεν ειχε ακομα τις απαραιτητες δυνάμεις να αντιμετωπισει τους Γοτθους σε μαχη εκ παραταξεως και πλεον ηταν βεβαιος πως ο Τωτίλας θα ειχε ενημερωθει για την παρουσια του στην Δαλματια και θα τον εψαχνε μολις εμπαινε στην Ιταλια. Πλεον δεν μπορουσε να αιφνιδιασει τους Γοτθους.

Στο μεταξυ στο Οτραντο οι Ρωμαιοι βρισκονταν σε δεινη θεση. Οι προμηθειες τελειωναν και ειχαν συμφωνησει μεταξυ τους πως αν δεν ερθει βοηθεια μεχρι καποια συγκεκριμενη ημερομηνια τοτε να παραδώσουν την πολη.

Όταν το εμαθε αυτό ο Βελισσάριος γέμισε πλοια με προμηθειες και διεταξε τον αξιωματικο του Βαλεντινο να πλευσει στο Οτράντο και να σώσει την πολη.
Ο στολισκος του Βαλεντινου εφτασε ξαφνικα στο Οτραντο, και τα πλοια μπηκαν στο λιμανι χωρις να ενοχληθουν από τους Γοτθους οι οποιοι μολις ειδαν τα πλοια να ανεβάζουν Ρωμαικες σημαιες μπαινοντας στο λιμάνι εγκατέλειψαν την πολιορκια και επεστρεψαν στον Τωτίλα.

Ο Βαλεντινος ανανεωσε τις προμηθειες της πολης και αντικατέστησε την εξαντλημενη φρουρα με νεα ξεκουραστη που του ειχε δωσει ο Βελισσάριος. Ετσι με προμηθειες για να αντεξει η πολη για 1 χρονο ο Βαλεντινος επεστρεψε στον Βελισσάριο στα Σάλωνα.

Από εκει ο Βελισσάριος επλευσε στην Πολα της Ιστρίας. Όμως ο Τωτιλας εμαθε ότι ερχεται ο Βελισσάριος και θορυβηθηκε. Επρεπε να μαθει τι και ποσους στρατιωτες εχει μαζι του.
Ετσι σκεφτηκε ένα κολπο. Πλαστογράφησε μια επιστολη δηθεν από τον Ρωμαιο κυβερνητη της Γενοας και την εστειλε με δικο του αγγελιοφορο ο οποιος ειχε εντολες να σημειωσει τι στρατιωτες εχει ο Βελισσάριος, ποσους εχει, τι πλοια εχει και οποια άλλη χρησιμη πληροφορια βρει.

Ο Βελισσάριος την πατησε με το πλαστο μηνυμα και ο αγγελιοφορος εφερε στον Τωτιλα τις πληροφοριες που του ζητησε. Τωρα ηξερε ακριβως την ακριβη φυση και συνθεση του στρατου του Βελισσάριου.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Oσο ο Τωτίλας κατασκοπευε τον Βελισσάριο αυτος κινηθηκε προς την Ραβέννα. Εκει προσπαθησε να πεισει τους ντοπιους και τους Γοτθους να πολεμησουν μαζι του όπως εκαναν στο παρελθον καθως πολλοι από αυτους ηταν πρωην στρατιωτες του.

Αλλα ουτε ενας δεν δέχτηκε να ερθει με τον Βελισσάριο. Δεν ειχαν χασει την πιστη και την αφοσιωση τους σε αυτόν. Παντα τον εβλεπαν σαν τον θρυλικο Στρατηγο και ενδοξο διοικητη τους.

Αυτό που φοβοντουσαν ηταν πως συντομα ο Αυτοκράτορας θα εστελνε αλλου τον Βελισσάριο όπως και την προηγουμενη φορά και αυτοι θα βρισκονταν παλι υπο τις διαταγες ανικανων Στρατηγων και διεφθαρμένων αξιωματουχων και δεν ηθελαν να την πατησουν παλι όπως τοτε.

Ο Βελισσάριος δεν πτοηθηκε και αποφάσισε να δράσει εστω και μονος. Ετσι εστειλε τον σωματοφυλακα του Θουριμουθ μαζι με τον Στρατηγο Βιτάλιο με ένα αποσπασμα στην Εμίλια με διαταγές να στρατοπεδευσει κοντα στην Μπονόνια (Μπολονια σημερα) και από εκει να πιέσει την γυρω περιοχη και να καταλαβει τα γυρω φρουρια.

Ο Θουριμουθ εκτελεσε τη διαταγη και κατέλαβε τα φρουρια γυρω από την Μπονονια αλλα πριν προλαβει να τα ασφαλισει οι Ιλλυριοι που αποτελουσαν το 50% του αποσπασματος του τον εγκατέλειψαν και γυρισαν πισω στον τοπο τους καθως εμαθαν ότι οι Ουννοι λεηλατουν το Ιλλυρικο και πηγαν να προστατεψουν τις οικογένειες τους.

Όταν εμαθε ο Τωτίλας την λιποταξια των Ιλλυριων εστειλε ένα στρατο να επιτεθει στο αποσπασμα στην Μπονονια.
Όμως ο Βιτάλιος πληροφορηθηκε από ανιχνευτες ότι ερχονται Γοτθοι και μαζι με τον Θουριμουθ εστησαν μια σειρα από ενεδρες στο δρομο τους εξωντόνοντας τους κάθε φορα από λιγους μεχρι που τους εξολοθρευσαν και μετα γυρισαν στον Βελισσάριο για να του αναφέρουν.

Ο Βελισσαριος εξοργιστηκε με την λιποταξια των Ιλλυριων αλλα και παλι δεν πτοηθηκε. Εστειλε 1000 ανδρες υπο την διοικηση των Ρικίλα, Θουριμουθ και Σαβινιανου να ενισχυσουν τη φρουρα στο Αυξιμον την οποια διοικουσε ο Στρατηγος Μαγνος. Το Αυξιμον βρισκοταν υπο πολιορκια αλλα οι 1000 ανδρες κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν μεσα στη νυχτα και να μπουν στην πολη χωρις να τους παρουν ειδηση οι Γοτθοι.

Όταν βρεθηκαν μεσα συμφωνησαν με τον Στρατηγο Μάγνο να στειλουν αναγνωριστικα αποσπασματα πριν επιχειρησουν εξοδο.
Δυστυχως όμως για αυτους ο Ρικίλας εγινε στουπι στο μεθυσι πριν παει για αναγνώριση και όπως ηταν φυσικο σκοτώθηκε μαζι με το αποσπασμα του.

Το αποσπασμα του Θουριμουθ απώθησε τους Γοτθους και πηρε το σώμα του Ρικίλα αλλα όταν γυρισαν στην πολη καταλαβαν ότι εμειναν πολύ λιγοι για να κανουν εξοδο και παρα πολλοι για να μεινουν ολοι ως φρουρα.

Οι παραπανισιοι στρατιωτες θα καταναλωναν τις προμηθειες πολύ γρηγορα και η πολη θα ξεμενε από τροφιμα. Ετσι ο Θουριμουθ με τον Σαβινιανο αποφασισαν να εγκαταλειψουν την πολη μεσα στη νυχτα.

Όμως ενας Ρωμαιος λιποτάκτης ενημέρωσε τον Τωτιλα για τα σχέδια τους. Ετσι τους εστησε ενεδρα με 2000 ανδρες και τους επιτέθηκε όπως εβγαιναν. Οι Ρωμαιοι εχασαν 200 ανδρες εκει καθως και πολλα μουλάρια, σκλαβους, οπλισμο και ιματισμο.

Οσοι γλιτωσαν μαζι με τον Θουριμουθ και τον Σαβινιανο εφυγαν για το Αρίμινουμ.

Αλλα ο Βελισσάριος δε θα τα παράταγε ετσι απλα. Επρεπε να διατηρησει την πρωτοβουλια των κινήσεων παση θυσία. Ετσι αποφασισε να ανοικοδομησει 2 φρουρια που ειχε γκρεμισει ο Ουιτιγης παλαιοτερα στο Πεσαυρο (σημερινο Πεζάρο) και στο Φάνους (Φανο σημερα).

Μετα διεταξε τον Θουριμουθ και τον Σαβινιανο να παρουν τους ανδρες τους και να τα ξαναχτισουν.

Όμως ο Τωτιλας όταν το εμαθε αυτό τους επιτέθηκε για να σταματησει την οικοδομη αλλα η επιθεση αποκρουστηκε και ο Τωτιλας ντροπιασμενος γυρισε στο στρατοπεδο του κοντα στο Αυξιμον

Ο Βελισσάριος ηταν κυριος της καταστασης στην περιοχη αλλα με την ανοικοδόμηση των φρουριων ειχε χρησιμοποιησει σχεδον ολους τους στρατιωτες του. Δεν μπορουσε να κανει κατι άλλο από το να περιμενει πλεον. Παράλληλα εστειλε μηνυμα στον Στρατηγο Βήσσα στη Ρώμη να παραμεινει μεσα στα τειχη και να μην κανει εξοδους ουτε καν για να αναζητησει προμηθειες.

Η πρωτοβουλια τώρα πέρασε στον Τωτίλα. Ο Γοτθος Βασιλιας παρατηρησε πως οι Ρωμαιοι σταματησαν να κινουνται και παρολο που ερχοταν χειμώνας αποφάσισε να τεστάρει τη δυναμη των Ρωμαικων φρουρων στις δυο καλυτερα οχυρωμενες πολεις τους το Φιρμουμ (Φερμο) και Ασκουλουμ (Ασκολι). Ηξερε ότι βοηθεια δεν επροκειτο να ερθει και υπολογιζε σε αυτό.

Ο Βελισσάριος δεν ειχε δυναμεις να τους βοηθησει και σε μια απελπιστικη κινηση εστειλε τον ανηψιο του Βιταλιου τον Ιωάννη στην Κωνσταντινουπολη να δωσει προσωπικα μηνυμα στον Ιουστινιανο οπου ζητουσε βοηθεια αμεσα.

Ο Βελισσάριος ζητουσε στρατο και χρηματα για να πληρωσει τους στρατιωτες καθως και προμηθεια νεων αλογων και στρατιωτικου εξοπλισμου.
Επίσης απαίτησε την επανασυσταση των Κομιτάτων του που ειχε διαλυσει η Θεοδώρα και την στρατολογηση Ουννων μισθοφόρων.

Ο Ιωάννης πηγε στην Κωνσταντινουπολη και εκει αφου παντρεύτηκε την κορη του Γερμανου του ανηψιου του Ιουστινιανου μετα εδωσε το μηνυμα στον Αυτοκράτορα.

Αλλα δεν καταφερε να τον πείσει. Η Αυτοκρατορια βρισκόταν σε κρίσμο σημειο καθως οι Ουννοι λεηλατουσαν το Ιλλυρικο, οι Περσες εκαναν συνεχεις εισβολες, η Αφρικη παλι ειχε στασιάσει και η πανουκλα ειχε διαλυσει το εμψυχο δυναμικο τους. Η Αυτοκρατορια ειχε σχεδον εξαντλησει τους πορους της.

Πισω στην Ιταλια χωρις βοηθεια το Φιρμουμ και το Ασκουλουμ παραδόθηκαν και αμεσως μετα ο Τωτίλας πολιόρκησε το Σπολέτο και την Ασσίζη.
Ο Στρατηγος Ηρωδιανος που υπερασπιζόταν το Σπολέτο εκανε συμφωνια με τον Τωτιλα πως αν δεν ερθει βοηθεια σε 30 μερες τοτε θα του παραδώσει την πολη. Και μετα τις 30 μερες παραδόθηκε. Ουτως η αλλως θα την παρέδιδε καθως φοβοταν πως ο Βελισσάριος θα τον περνουσε από Στρατοδικειο λογω της προηγουμενης διαγωγης του όταν λόγω αδράνειας ειχε αποτυχει να καταπνιξει την Γοτθικη εξεγερση ενοσω ηταν ακομα στα σπαργανα.

Η Ασσιζη υπερασπιζόταν από τον Στρατηγο Σισιφρυδο ο οποιος ηταν Γοτθος. Αλλα όταν αυτος σκοτωθηκε σε μια εξοδο οι στρατιωτες του εχασαν το κουράγιο τους και παραδοθηκαν στους Γοτθους.

Αμεσως μετα ο Τωτίλας εστειλε μηνυμα στον Στρατηγο Κυπριανο που υπερασπιζόταν την Περουτζια και του προτεινε να του παραδώσει την πολη με αντάλλαγμα ένα μεγάλο χρηματικο ποσο.

Ο Κυπριανος αρνηθηκε και τοτε ο Τωτίλας δωροδόκησε τον σωματοφυλακα του Ουλφιους να τον δολοφονησει.
Ετσι ο Κυπριανος δολοφονηθηκε από τον Ουλφιους ο οποιος πανω στο χαος καταφερε να ξεγλιστρησει αλλα αντιθετα από ότι περιμενε ο Τωτίλας οι κατοικοι της πολης αρνηθηκαν να παραδοθουν και προβαλλαν λυσσαλεα αντισταση.

Ετσι ο Τωτιλας αφου καταλαβε ότι δεν μπορει να παρει την πολη η να καμψει τους κατοικους της αποφάσισε να φυγει καθως δεν ειχε νοημα να μεινει εκει σε μακρα πολιορκία και βαδισε κατά της Ρώμης.

Φτανοντας εκει ο Τωτίλας διαιρεσε το στρατο του σε μικροτερα στρατοπεδα και περικυκλωσε την πολη θελοντας να ελεγχει το ποιος μπαινιε και ποιος βγαινει από εκει.

Όταν ειδαν από τα τειχη να πλησιαζει ένα Γοτθικο αποσπασμα οι αξιωματικοι Αρτασιρης και Βαρβατιων εκαναν εξοδο παρα τις αντιθετες εντολες του Στρατηγου Βήσσα και πετσοκοψαν τους Γοτθους.

Όμως πανω στην καταδίωξη επεσαν σε Γοτθικη ενεδρα και οι περισσότεροι σκοτώθηκαν. Ο Αρτασιρης με τον Βαρβατιων καταφεραν να γλιτώσουθν και να γυρισουν στην πολη με μερικους στρατιωτες. Οι υπολοιπο σκοτωθηκαν.

Μετα από αυτό ο Στρατηγος Βησσας απαγορευσε τις εξόδους επι ποινη θανατου. Οσο για τη Ρώμη με τον Τωτίλα να εχει κοψει την ξηρα και το Γοτθικο ναυτικο από την Νεαπολη να αλωνιζει γυρω από το Πορτο και την Οστια κοβοντας και τη θαλασσα συντομα ειχε προβλημα τροφοδοσιας που οδηγησε σε λιμο.

Οσο λοιπον ο Τωτιλας εσφιγγε τη Ρώμη έστειλε ένα αποσπασμα στη Πλακεντία την μονη πολη στην Εμίλια σε Ρωμαικα χερια με διαταγες ειτε να την καταλαβουν εξ εφοδου ειτε να την αναγκασουν να παραδοθει με λιμοκτονια.

Οι Γοτθοι προτειναν στους υπερασπιστες της Πλακεντιας ευνοικους ορους για να παραδώσουν την πολη αλλα αυτοι αρνηθηκαν και ετσι αρχισαν πολιορκια. Η Πλακεντια όμως ειχε περιορισμενα εφοδια και συντομα επεσε και εκει λιμος.

Ο Βελισσάριος από τη Ραβέννα βλεποντας ότι δεν ειχε στρατιωτες για να βοηθησει την Ρώμη αφησε τον Ιουστινο με φρουρα στη Ραβέννα και με τους σωματοφυλακες του διέσχισε την Αδριατικη και μεσω Δαλματιας εφτασε στο Δυρράχιο και από εκει εστειλε επειγον μηνυμα στον Ιουστινιανο να στειλει βοηθεια γιατι αλλιως θα χαθουν τα παντα.

Αυτή τη φορα ο Ιουστινιανός ειχε στρατιωτες να στειλει καθως μετα την πρωτη του αρνηση μερικους μηνες πριν προεβη σε ευρεια στρατολογια και εκανε συμφωνιες με βαρβαρους μισθοφορους.

Ετσι εστειλε ενισχυσεις υπο τον Στρατηγο Ιωάννη τον ανηψιο του Βιταλιου και τον Στρατηγο Ισαακ Αρμένιο αδελφο του Αράτιου και του Ναρση.
Παράλληλα για να ενισχυσει και άλλο το στρατο του ο Ιουστινιανος εστειλε τον Ναρση τον Ευνουχο στους Ερούλους για να τους πεισει να ερθουν με στρατο στην Ιταλια να βοηθησουν τον Βελισσάριο.

Οι Ερουλοι συμφωνησαν και εστειλαν στρατο υπο τον Στρατηγο Φιλεμουθ. Το σχέδιο ηταν να ξεχειμωνιάσουν στην Θράκη και την ανοιξη να ξεκινησουν για την Ιταλια.

Ετσι με τη συνοδεια του Στρατηγου Ιωάννη Παχύ ξεκινησαν μολις μπηκε η ανοιξη και στο δρόμο συναντησαν κατά τυχη ένα στρατο Σκλαβηνων που λεηλατουσαν την περιοχη.

Αφου τους νικησαν με συνοπτικες διαδικασιες απελευθερωσαν τους αιχμαλωτους και τους εστειλαν σπιτια τους.
Πισω στην Ιταλια ο Βελισσαριος που ειχε επιστρεψει εκει όταν ηρθε η απαντηση του Ιουστινιανου ότι ενισχυσεις είναι στο δρομο σε μια προσπαθεια να ξανακερδισει την πρωτοβουλια των κινησεων από τους Γοτθους εστειλε τους Στρατηγους Βαλεντινο και Φωκά να ενωθουν με τον Στρατηγο
Ιννοκέντιο και αφου στρατοπεδευσουν στο Πόρτο από εκει με hit and run tactics να φθειρουν τον στρατο του Τωτίλα.

Ετσι με 500 ανδρες οι Βαλεντινος και και Φωκας ξεκινησαν από το Πορτο και όταν βρηκαν το Γοτθικο στρατοπεδο εξω από τη Ρώμη αρχισαν να ριχνουν κατά ριπας βέλη. Σκοτωσαν αρκετους Γοτθους πριν αποχωρησουν και ο Τωτιλας αιφνιδιαστηκε καθως δεν περιμενε κατι τετοιο. Οι κατοικοι της Ρώμης αρχισαν να εχουν μια μικρη ελπιδα πλεον.

Συνεχίζεται...

[George_V]

O Bαλεντινος εστειλε τοτε μηνυμα στον Βελισσάριο πως θα επαναλάβουν την επιθεση σε μερικες μερες και ζητησε να τον υποστηρίξει ο Στρατηγος Βησσας με εξοδο.

Δυστυχως όμως το σχέδιο προδοθηκε από ένα Ρωμαιο λιποτάκτη στον Τωτίλα και οι Στρατηγοι επεσαν σε ενεδρα πηγαινοντας προς το Γοτθικο στρατόπεδο οπου και σκοτώθηκαν μαζι με τους περισσότερους ανδρες τους.

Στο μεταξυ ο Πάπας Βιγίλιος ειχε εγκαταλειψει τη Ρώμη και ειχε καταφυγει στην ασφαλη Σικελία αλλα ακομα και από εκει ηταν αποφασισμένος να βοηθήσει τους Ρωμαιους. Ετσι εστειλε πλοια φορτωμένα με σιτάρι για να ενισχυσει τη Ρώμη. Δυστυχως όμως μετα την καταστροφη του Βαλεντινου
οι Γοτθοι κατέλαβαν το λιμάνι του Πορτο και τα φορτια σιταριου επεσαν στα χέρια τους.

Ο δε Πάπας Βιγίλιος μετα από λιγο κληθηκε να παρουσιαστει στην Κωνσταντινουπολη ενωπιον του Ιουστινιανου και να πάρει μερος στη Συνοδο για την “Eριδα των Τριών Κεφαλαίων”.

Μετα την αναχώρηση του Πάπα ηρθε ο χειμώνας και οι Ρωμαιοι στην Πλακεντια αρχισαν να νιωθουν το λιμο στο πετσι τους. Τοσο πολύ που καποιοι στράφηκαν στον κανιβαλισμο για να επιβιωσουν. Αλλα δεν ητανα αρκετο. Η φρουρα παραδόθηκα και η τελευταια Ρωμαικη πολη της Εμίλια επεσε στα χέρια του Τωτίλα.

Αλλα και στη Ρώμη η κατάσταση ηταν στα ιδια χάλια. Ο Καρδινάλιος-Αρχιδιάκονος Πελάγιος που αναπληρωνε τον απουσιάζοντα Πάπα Βιγίλιο (ο οποιος βρισκόταν στην Κωνσταντινουπολη) πηγε στον Τωτίλα και διαπραγματευτηκε ανακωχη προσθετοντας πως αν στο τέλος της ανακωχης δεν εχει ερθει βοηθεια τοτε θα του παραδόσει την πολη.

Ο Τωτίλας που ηταν βεβαιος για τη νικη και ηξερε πως δεν υπηρχαν ενισχυσεις να σωσουν τη Ρώμη δεχτηκε την προσφορα και ετσι κηρυχτηκε ανακωχη.

Πισω στη Ρώμη οι λιμοκτονουντες κατοικοι ζητησαν από τον Στρατηγο Βήσσα να ανοιξει τα αποθέματα που ειχε στοκάρει για το στρατο αλλα αυτος αρνηθηκε.

Εν τουτοις όμως οι στρατιωτες του αρπαξαν τη ευκαιρια να βγάλουν χρηματα και πουλουσαν τις στρατιωτικες προμηθειες στους κατοικους σε εξωφρενικες τιμες.

Ηταν τοσο απελπισμένοι για φαγητο που συντομα οι πλουσιοτεροι κατοικοι της Ρωμης εγιναν φτωχοι και αναγκάστηκαν να ανταλλάζουν υπάρχοντα και ακινητα για να αγοράζουν φαγητο από τους στρατιωτες.

Όταν αρχισαν να τελειωνουν και οι στρατιωτικες προμηθειες πολλοι κατοικοι επιχειρησαν να δραπετευσουν από την πολη ειτε δωροδοκοντας τους σκοπους ειτε με σχοινια από τα τειχη αν και πολλοι σκοτωθηκαν προσπαθωντας να διαφυγουν.

Πισω στον Βελισσαριο ο οποιος ειχε γυρισει στο Δυρράχιο για το χειμώνα και εκανε σχέδια για τη στρατηγικη που θα ακολουθουσε την επομενη ανοιξη.

Ο Στρατηγος Ιωάννης προτεινε να διασχισουν την Αδριατικη και από τη Ραβέννα να βαδισουν κατά της Ρώμης.
Όμως ο Βελισσάριος διαφώνησε και αποφάσισε να στειλει τον Ιωάννη στη Νοτια Ιταλια για να ασφαλισει την Καλαβρία και από εκει να βαδισει κατά της Ρώμης.

Ο Βελισσαριος με τον υπολοιπο στρατο θα επλεε με το στολο απευθειας στη Ρώμη μεσω του λιμενα του Πορτο.
Ο Ιωάννης εφτασε στην Καλαβρια την οποια ασφάλισε ανενοχλητος καθως οι Γοτθοι της περιοχης δεν ασχοληθηκαν μαζι του.

Και ο Τωτιλας δεν εκανε κινηση καθως καταλαβε ότι ο στόχος του είναι η Ρώμη και αποφάσισε να παραμεινει εκει οργανωνοντας τις αμυνες του. Περιπου 90 Στάδια νοτια της πολης (17 χλμ) o Τιβερης στενευει και εκει ο Τωτιλας μπλοκαρε το ποτάμι με κορμους δέντρων και εχτισε πυργους και στις 2 οχθες για να μπλοκάρει οποιον ηθελε να περάσει από εκει.

Πισω στην Καλαβρια ο Ιωάννης συνέχισε την προέλαση του και καποια στιγμη βρηκε 2 Γοτθους λιποτάκτες. Ανέκρινε τον πρωτο ο οποιος αρνηθηκε να συνεργαστει και αφου αρνηθηκε τον εκτέλεσε.

Ο δευτερος Γοτθος βλεποντας τον φιλο του να βασανιζεται και να εκτελειται γιατι δεν μιλησε τρομοκρατηθηκε και αρχισε να ξερνάει τα παντα.
Εδειξε στους Ρωμαιους που εβοσκαν τα αλογα τους οι Γοτθοι στο στο στρατοπεδο κοντα στο Βρινδήσιο (Μπριντεζι) και ο Ιωάννης εστειλε ένα αποσπασμα το οποιο εκλεψε τα αλογα και αμεσως εκαναν εφιππη επιθεση στο στρατόπεδο διαλυοντας το. Οσοι γλιτωσαν ετρεξαν στον Τωτιλα στη Ρώμη και του ανεφεραν τι εγινε.

Ο Ιωάννης ο οποιος ειχε αρχισει πλεον να αποκτα φημε και ονομα προχωρησε προς το Κανούσιουμ το οποιο και κατέλαβε. Εκει συναντηθηκε με τον Τυλλιανό που ηταν ο τοπικος ηγέτης των Βρουτίων και Λουκανων και ο οποιος συμφωνησε να τον βοηθησει υπο τον ορο αυτή τη φορα οι Ρωμαιοι να συμπεριφερθουν κοσμια. Ο Ιωαννης συμφωνησε και ο Τυλλιανος με τους ανδρες του ενσωματωθηκε στο στρατο του.

Όταν εμαθε για την αποστασια του Βρουτιου και της Λουκανίας ο Τωτιλας εξαγριωθηκε και εστειλε 300 Γοτθους να γινουν η σκια του Ιωάννη και να τον ακολουθουν παντου αλλα χωρις να εμπλακουν σε μαχη μαζι του.

Ο Ιωάννης τους κατάλαβε και φοβουμενος ότι βαδιζει σε παγίδα αποφάσισε να μην ενωθει με τον Βελισσάριο όπως ηταν το σχέδιο αλλα να γυρισει στο Βρουτιο.

Παράλληλα ο Τωτιλας εστειλε στρατο υπο τον Στρατηγο Ρεκιμουνδο ο οποιος ηταν ένα συνοθυλευμα Γοτθων, Μαυριτανων και Ρωμαιων λιποτακτων να καταλαβουν το Ρήγιο και τις ακτές του Βρουττιου.

Όμως ο στρατος του Ρεκιμουνδου επεσε κατά λαθος πανω στο στρατο του Ιωάννη. Οι Γοτθοι αιφνιδιαστηκαν και καταστράφηκαν ενώ ο Ρεκιμουνδος πιαστηκε αιχμάλωτος μαζι με αλλους Γοτθους.

Παρα τη νικη του ο Ιωάννης αρνηθηκε και παλι να παει στη Ρώμη παρα το γεγονος ότι ο Βελισσάριος του ειπε ότι μονο 300 Γοτθοι είναι που του μπλοκάρουν το δρόμο και αυτοι είναι κλεισμενοι στην Κάπουα. Δεν υπήρξε ποτέ παγίδα όπως φοβοταν ο Ιωάννης.

Αλλα ο Ιωάννης δεν ακουγε και προτιμησε να αποσυρθει στο Σερβάριουμ της Απουλιας και να μεινει εκει.

Εκνευρισμένος από την στάση του Ιωάννη ο Βελισσάριος αποφάσισε να δράσει μονος του και για αρχη θα ανεφοδιαζε τη Ρώμη.
Ετσι εστειλε ανδρες του μεταμφιεσμένους σε λιποτακτες στο Γοτθικο στρατόπεδο για να κατασκοπευσουν τους Γοτθους.

Oταν αυτοι επεστρεψαν με πληροφοριες για τους Γοτθους και τους πυργους που ειχαν χτισει στο ποτάμι ο Βελισσάριος ειχε μια ιδεα για το πως θα μπορουσε να τους περάσει.

Ετσι πηρε δυο βάρκες τις εδεσε γερα μεταξυ τους και εφτιαξε μια βαση.
Πανω σε αυτή τη βάση σηκωσε ένα πυργο και φροντισε να είναι ψηλότερος από τον πυργο των Γοτθων.
Όταν τελειωσε την κατασκευη αυτου του πλωτου πυργου εδεσε στην κορφη του μια βαρκα και τη γέμισε με πισσα, ρετσινι, θειαφι και αλλα ευφλεκτα υλικα.

Μετα πηρε 200 μαουνες και τις οχυρωσε με σανιδες γυρω γυρω κανοντας τρυπες για τους τοξότες και μετα τις γεμισε ολες σιτάρι.
Όταν όλα ηταν ετοιμα θα ξεκινουσε εντος ολιγου να πλεει προς τη Ρωμη από τον Τιβερη.

Στο λιμάνι του Πορτο αφησε τον Στρατηγο Ισαακ Αρμένιο με φρουρά αλλα και την γυναικα του Αντωνίνα. Αλλα για να είναι σιγουρος αφησε φρουρες και στους δρομους που οδηγουσαν στο Πορτο για να μην πεσει ο Ισαακ θυμα αιφνιδιαστικης επίθεσης.

Τελος εστειλε μηνυμα στον Στρατηγο Βήσσα ότι ερχεται με στρατο και εφοδια και τον διέταξε να κανει εξοδο την επομενη μέρα για αντιπερισπασμο ώστε να μπει στη Ρώμη ανενοχλητος.

Η διαταγη αυτή όμως του Βελισσάριου αγνοηθηκε από τον Στρατηγο Βήσσα. Και ο λογος ηταν απλος. Ο Βήσσας δεν ηθελε να ερθουν ουτε εφοδια ουτε ενισχυσεις. Καθως ηταν ο μονος που ειχε σιτάρι στην πολη ειχε γινει παμπλουτος πουλωντας το σε εξωφρενικες τιμες σε οποιον το ζηταγε. Αν ερχοταν ο Βελισσάριος με εφοδια και ενισχυσεις θα του χαλαγε την επιχειρηση χωρια που ο Βελισσάριος θα τον εστελνε κατευθειαν Στρατοδικειο οταν μαθαινε τι ειχε κανει.

Όταν τελειωσε ολες αυτές τις λεπτομερειες ο Βελισσάριος ανεβηκε σε μια από τις μαούνες λαο και ξεκινησαν γι τη Ρώμη ενώ ο στρατος του βαδιζε παράλληλα με τον στολισκο στην ανατολικη οχθη του Τιβερη.

Φτανοντας κοντα στη Ρώμη βρηκε το ποτάμι μπλοκαρισμένο με κορμους δέντρων και με σιδερενια αλυσιδα.
Όταν όμως τον ειδαν οι Γοτθοι να ερχεται πανικοβληθηκαν και το εσκασαν αντι να υπερασπιστουν την αλυσιδα και ετσι ο Βελισσάριος κατάφερε να κοψει την αλυσιδα, να καθαρισει το ποτάμι από τους κορμους και να συνεχισει.

Φτάνοντας κοντα στο σημειο που ειχαν φτιαξει οι Γοτθοι τους πυργους ειδε τους Γοτθους να παιρνουν θεσεις αμυνας καθως ειχαν ειδοποιηθει από τους προηγουμενους που το εσκασαν.

Ετσι τραβηξε το στολισκο του κοντα στην ανατολικη οχθη και εστειλε μπροστα τον πλωτο πυργο που ειχε φτιαξει κοντα στον πυργο που ειχαν φτιαξει οι Γοτθοι.

Μολις εφτασε διπλα στον πυργο, ο Βελισσάριος διέταξε να βάλουν φωτια στην βάρκα με τα ευφλεκτα υλικα και να τη ριξουν πανω στον πυργο των Γοτθων.

Αμεσως ο πυργος των Γοτθων επιασε φωτια και καταστραφηκε ολοκληρωτικα πολύ γρηγορα μαζι με 200 ανδρες που ηταν μεσα. Οι υπολοιποι Γοτθοι βλεποντας αυτό πανικοβληθηκαν και το εσκασαν.

Πισω στο λιμάνι του Πορτο ο Στρατηγος Ισαακ εμαθε τι γινόταν στον Τιβερη και αποφάσισε να παρει και αυτος μερος στις μαχες.
Ετσι πηρε 100 ανδρες και επιτέθηκε στο πλησιεστερο Γοτθικο στρατοπεδο που διοικουσε ο Στρατηγος Ροδερικος.

Ο Ροδέρικος τραυματιστηκε στη μάχη και οι Γοτθοι αναγκάστηκαν να υποχωρησουν. Όμως οι Ρωμαιοι εκαναν το λαθος να αρχισουν να λεηλατουν το στρατόπεδο ξεχνωντας όμως να μεριμνησουν για την ασφάλεια τους.

Όταν οι Γοτθοι ειδαν πως είναι μονο 100 ανδρες και αυτή τη στιγμη είναι και σκορπιοι αντεπιτεθηκαν και τους πετσοκοψαν. Λιγοι γλιτωσαν και ετρεξαν προς τον Βελισσάριο ενώ ο Στρατηγος Ισαακ πιαστηκε αιχμάλωτος από τους Γοτθους.

Συνεχίζεται...

[George_V]

Ο Βελισσάριος εμαθε για την αιχμαλωσια του Ισαακ αλλα μη γνωριζοντας πως ακριβως εγινε υπέθεσε πως οι Γοτθοι επιτέθηκαν στο Πορτο και το κατέλαβαν. Και αν κατέλαβαν το Πορτο τοτε εκτος από τον Ισαακ εχουν πιάσει και τη γυναικα του την Αντωνίνα που αφησε εκει.

Ετσι διέταξε να γυρίσουν πισω για να επιτεθουν στο Πορτο πριν φυγουν οι Γοτθοι από εκει εγκαταλειποντας ετσι το σχέδιο να ανεφοδιάσει τη Ρώμη.

Όταν εφτασε στο Πορτο καταλαβε ότι ειχε κανει λαθος. Το Πορτο βρισκοταν ακομα σε Ρωμαικα χέρια και η Αντωνινα ηταν ασφαλης.

Όταν εμαθε πως αιχμαλωτιστηκε ο Ισαακ ενιωσε τοσο άσχημα για την λαθος εκτιμηση που εκανε που αρρώστησε και ανεβασε πυρετο.

Δυο μερες μετα στο Γοτθικο στρατοπεδο ο Στρατηγος Ροδερικος πέθανε από τα τραυματα του και για εκδικηση ο Τωτίλας εκτέλεσε τον Στρατηγό Ισαακ.

Πισω στη Ρώμη ο Στρατηγος Βήσσας ειχε ξεχάσει τελειως τους Γοτθους και ειχε επικεντρωθει στο να πουλαει σιτάρι βγάζοντας τρελα λεφτα. Το ιδιο εκαναν και οι περισσότεροι στρατιωτες του με αποτελεσμα ελαχιστοι να φυλανε τα τειχη πλεον.

Ένα βράδυ λοιπον 4 Ισαυροι στρατιωτες κατέβηκαν κρυφα από τα τειχη με σχοινια και παρουσιαστηκαν στον Τωτίλα οπου του εκαναν μια προταση.

Οι 4 τους ηταν σκοποι στην Ασινάρια Πυλη εκεινη την ημέρα και προσφέρθηκαν να ανοιξουν την πυλη στους Γοτθους και να μπουν σχεδον απαρατηρητοι στη Ρώμη μιας και ολος σχεδον ο στρατος ασχολειται με το να πουλαει το σταρι και κανεις δεν ενδιαφερεται για τα στρατιωτικα του καθηκοντα.

Ο Τωτίλας συμφωνησε και τους υποσχέθηκε να τους γεμισει χρυσάφι εάν το σχέδιο πετυχαινε. Εστειλε μαζι τους όμως 2 Γοτθους για να ελεγξουν την ιστορια τους και αν ελεγαν αληθεια.

Μετα από λιγο οι δυο Γοτθοι επεστρεψαν και ανεφεραν στον Τωτίλα πως οι Ισαυροι λενε αληθεια. Υπαρχουν ελαχιστοι σκοποι και στην Ασινάρια Πυλη εκτος από τους 4 Ισαυρους δεν υπαρχει κανεις άλλος. Αν εκαναν νυχτερινη επιθεση θα τους επιαναν στον υπνο ολους.

Ο Τωτιλας όμως υποψιαζόταν παγίδα και δεν εκανε κινηση. Ετσι οι Ισαυροι ξαναγυρισαν την επομενη μερα και επανελαβαν την προταση τους. Αυτή τη φορά ο Τωτίλας εστειλε δυο διαφορετικους Γοτθους να ελεγξουν και αυτοι όταν επεστρεψαν του ειπαν τα ιδια.

Και παλι ο Τωτίλας ηταν σκεπτικος και δίσταζε. Στο μεταξυ όμως μια Ρωμαικη περίπολος κατάφερε να συλλάβει 10 Γοτθους κοντα στη Ρώμη.

Μετα από σκληρη ανακριση εσπασαν και ανεφεραν πως οι Ισαυροι σχεδιάζουν να προδόσουν την πολη ανοιγοντας την Ασιναρία Πυλη.

Φυσικα αυτό αναφέρθηκε στους Στρατηγους Βήσσα και Κόνων που ηταν οι ανωτατοι αξιωματικοι στην πολη αλλα αυτοι απέρριψαν την την ολη ιστορια σαν Γοτθικο κόλπο και ψέμμα. Ετσι δεν εκαναν τιποτα κατά των Ισαυρων που ετοιμαζονταν να προδοσουν την πολη.

Την επομενη νυχτα οι Ισαυροι εκαναν για τριτη φορα την ιδια προταση στον Τωτιλα ο οποιος αφου ελεγξε για 3η φορα την ιστορια τους και ειδε πως παλι τα ιδια του ανεφεραν οι Γοτθοι που εστειλε μαζι τους τοτε αποφάσισε να δράσει.

Ειδοποιησε τους Ισαυρους πως την επομενη νυχτα θα μαζεψει το στρατο του εν σιγη εξω από την Ασιναρια Πυλη και να τον περιμενουν.

Ετσι την επομενη νυχτα όταν ηρθε ο στρατος μυστικα και χωρις θόρυβο ο Τωτίλας διέταξε 4 Γοτθους οπλισμένους με τσεκουρια να ανεβουν στα τειχη με σχοινια που τους εριξαν οι Ισαυροι και με τα τσεκουρια τους κατέστρεψαν τα ξυλα που σφραγιζαν την Πυλη και την ανοιξαν. Αμεσως μετα οι Γοτθοι πλημμυρισαν την πολη.

Μεσα στο σκοτάδι ο Τωτίλας προσπαθουσε με νυχια και με δοντια να κρατησει συντεταγμενους τους στρατιωτες του καθως φοβοταν ανασυνταξη των Ρωμαιων και αντεπιθεση αλλα η Ρωμαικη φρουρα όταν εμαθε ότι Γοτθοι ειχαν μπει στη Ρώμη περιηλθε σε κατασταση συγχυσης και δεν ηξεραν τι να κανουν.

Αλλοι ζητησαν ασυλο σε εκκλησιες, αλλοι ακολουθουσαν αξιωματικους στις κοντινοτερες πυλες προσπαθωντας να οργανωσουν μια υποτυπωση αμυνα και αλλοι προσπαθουσαν να βρουν τροπο να το σκάσουν.

Όπως ο Στρατηγος Βήσσας που μολις ειδε τους Γοτθους μαζεψε ότι λεφτα βρηκε προχειρα και το εσκασε από την πολη μαζι με Ρωμαιους ευγενεις και Συγκλητικους. Ενώ οσοι ευγενεις δεν μπορεσαν να το σκάσουν συγκεντρωθηκαν στην Βασιλική του Αγιου Πέτρου ζητώντας άσυλο.

Το επομενο πρωι 17 Δεκεμβριου 546 ηρθε στον Τωτιλα ο Καρδινάλιος-Αρχιδιάκονος Πελάγιος και τον ικετευσε να λυπηθει τις ζωες των κατοικων της Ρώμης.

Ο Τωτιλας δεχτηκε την παρακληση και διέταξε να μην πειραχθει κανενας κατοικος της Ρωμης. Αυτό ειχε σαν αποτελεσμα η καταληψη της Ρώμης να ειχε λιγοτερους από 100 νεκρους και πλεον ο Τωτίλας ειχε αποκτησει φημη ελεημονος που φερόταν ευγενικα στους κατακτημένους κατοικους των πολεων.

Μετα ο Τωτίλας πηγε στην Συγκλητο οπου μαζεψε ολους τους Συγκλητικους που ειχαν απομεινει στην πολη και αφου τους εξυβρισε για την προδοσια τους καθαίρεσε τις αρχές τις πολης (τον Επαρχο, τους Δημαρχους κτλ) και έδωσε τα αξιωματα αυτά στον Στρατηγο Ηρωδιανο (που μετα την παραδοση του Σπολέτο πολεμουσε για τους Γοτθους πλεον) και στους 4 Ισαυρους που προδοσαν την πολη.

Εχοντας τη Ρωμη και παλι υπο Γοτθικο ελεγχο ο Τωτιλας θελησε να κλεισει ειρήνη με την Κωνσταντινουπολη και ετσι εστειλε στον Ιουστινιανο τον Αρχιδιάκονο Πελάγιο μαζι με τον Θεόδωρο τον Ρητορα ως πρεσβεις για να κλεισουν συνθηκη ειρήνης και συμμαχιας.

Ο Ιουστινιανος όμως αρνηθηκε να τους δεχτει και τους εστειλε πισω στην Ιταλια λεγοντας πως “Ο Βελισσάριος είναι ο Ανωτατος Διοικητης της Ιταλιας. Μιληστε με αυτον”.

Oσο οι πρεσβεις πηγαινοερχονταν Ρωμη-Κωνσταντινουπολη, στην Λουκανία ο Στρατηγος Ιωάννης εδωσε στον Τυλλιανό 300 μισθοφόρους οι οποιοι ηταν εκπαιδευμενοι να πολεμουν σε κακοτράχαλα εδάφη και αυτος αφου τους συνδιασε με δικους του στρατιωτες που ηξεραν την περιοχη ασφάλισαν όλα τα περάσματα προς την Λουκανία.

Όταν το εμαθε αυτό ο Τωτιλας μαζεψε ένα αποσπασμα από ντοπιους στρατιωτες και Γοτθους και το εστειλε εναντιον τους. Η μαχη υπηρξε σφοδρη αλλα οι στρατιωτες του Τυλλιανου που γνωριζαν την περιοχη σε συνδιασμο με την εκπαιδευση των μισθοφορων να πολεμουν σε κακοτράχαλα εδάφη καταφεραν να τους νικησουν και να τους απωθησουν με βαριες απωλειες.

Όταν το εμαθε ο Τωτίλας εξοργιστηκε και αποφάσισε να καψει τη Ρώμη μεχρι θεμελιων και να μην αφησει λιθο επι λιθου πριν φυγει με το στρατο κατά του Ιωάννη και του Τυλλιανου.
Ειχε καταστρεψει ηδη το 1/3 των Αυρηλιανων Τειχων της Ρώμης και προχωρουσε στο να καψει ότι ειχε μεινει από την Αρχαια Ρώμη όταν ηρθε ξαφνικα μηνυμα από τον Βελισσάριο.

Ο Βελισσαριος του εγραφε πως εμαθε για την αποφαση του να καταστρέψει την πολη και τον παρακαλουσε να μην το κανει. Η Ρωμη ηταν γεμάτη μνημειωδη κτιρια οπου εάν ο Τωτιλας εβγαινε νικητης από τον πολεμο αυτό θα ειχε απλα καταστρέψει τη δικη του περιουσια. Αν εβγαινε ηττημενος τοτε μονο και μονο για αυτή την πράξη βαρβαροτητας δεν θα επρεπε να περιμενει κανενα ελεος.

Ο Τωτιλας τοτε σταματησε την καταστροφη και εφυγε με το στρατο του αφηνοντας την πολη τελειως ερημη και στρατοπεδευσε 120 Σταδια (22 χλμ) δυτικα της Ρώμης για να καθηλώσει τον Βελισσάριο στο Πόρτο.

Ο ιδιος ο Τωτιλας πηρε ένα μερος του στρατου και βαδισε κατά της Λουκανιας.
Όταν εμαθαν ο Ιωάννης με τον Τυλλιανο ότι ερχεται ο Τωτίλας, ο Ιωάννης υποχώρησε στο Οτράντο.

Ο δε Τωτίλας εστειλε μηνυμα στους στρατιωτες του Τυλλιανου και τους ειπε πως αν επιστρέψουν στα σπιτια τους και στα χωράφια που καλλιεργουσαν για λογαριασμο πλουσιων ευγενων τοτε αυτος θα τα δημευε από τους ευγενεις και θα τα χάριζε σε αυτους.

Φυσικα οι στρατιωτες δέχτηκαν την προσφορα και εφυγαν. Ο Τυλλιανος εχοντας χασει ολους τους στρατιωτες του εφυγε και αυτος. Μονο οι βαρβαροι μισθοφοροι επεστρεψαν στον Ιωάννη στο Οτράντο.

Σιγουρος για τη νικη του ο Τωτίλας μπηκε στην Λουκανία με το στρατο του χωρισμένο σε μικρα τμηματα . Αλλα αυτό δεν περασε απαρατηρητο από τον Ιωάννη ο οποιος εστηνε ενεδρες και εξοντωνε τα Γοτθικα τμηματα ένα ένα μεχρι που ο Τωτίλας διέταξε να μαζευτουν
ολοι σε ένα στρατοπεδο στο Γκαργκανον και να μεινουν εκει.

Οσο ο Τωτίλας ηταν στη Λουκανια παρουσιαστηκε στον Βελισσάριο ενας Ρωμαιος ευγενης ο Μαρτινιανος και προτεινε στον Βελισσάριο ένα σχέδιο. Να παρουσιαστει στον Τωτίλα και να μπει στην αυλη του ως προδοτης και λιποτακτης των Ρωμαιων ενώ στην πραγματικοτητα θα είναι πρακτορας του Βελισσάριου.

Ο Βελισσάριος δεχτηκε την προταση και εστειλε τον Μαρτινιανο να γινει διπλος πρακτορας στο Γοτθικο στρατοπεδο. Εκει παρουσιαστηκε στον Τωτιλα ως λίποτακτης των Ρωμαιων και του προσφερε τις υπηρεσιες του. Ο Τωτιλας δέχτηκε την προσφορα και διέταξε να απελευθερωθει η γυναικα και το ένα παιδι του Μαρτινιανου. Το δευτερο παιδι το κράτησε για ομηρο ετσι ώστε να εξασφαλισει την πιστη του Μαρτινιανου.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Εχοντας αποκτησει την εμπιστοσυνη του Τωτίλα ο Μαρτινιανος μπορουσε να κινειται ελευθερα σε Γοτθικες περιοχες ετσι πηγε στο Σπολέτο οπου με τη βοηθεια 15 Ρωμαιων λιποτακτων τους οποιους δωροδόκησε για να ξανααλλαξουν πλευρα προσπαθησε να πεισει τη φρουρα να αλλαξει και αυτή πλευρες και να φερει την πολη υπο Ρωμαικο ελεγχο. Αλλα δεν μπορεσε και ετσι αλλαξε τακτικη

Ετσι εστειλε μηνυμα στην Ρωμαικη φρουρα της Περουτζια να τον βοηθησει. Μετα τη δολοφονια του Στρατηγου Κυπριανου διοικητης της φρουρας στην Περουτζια ειχε αναλαβει ο Ονταλγκαν ο Ουννος ο οποιος δεχτηκε το μηνυμα του Μαρτινιανου και οδηγησε ένα αποσπασμα στην Περουτζια.

Παράλληλα στο Σπολέτο οι 15 Ρωμαιοι λιποτάκτες δολοφονήσαν τον Γοτθο κυβερνητη και ανοιξαν τις πυλες στο Ρωμαικο αποσπασμα. Η πλειοψηφια της Γοτθικης φρουρας εξοντώθηκε και οσοι πιαστηκαν αιχμαλωτοι στάλθηκαν στον Βελισσαριο.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος αποφάσισε να κανει ανιχνευση γυρω από τη Ρώμη με την προοπτικη να την επανακαταλαβει.
Τα σχέδια του όμως προδοθηκαν στον Τωτίλα από έναν Ρωμαιο λιποτάκτη και ετσι του εστησε ενεδρα.

Ο Βελισσάριος που ερχοταν με 1000 ανδρες επεσε στην παγίδα αλλα κατάφερε να εξοντώσει το Γοτθικο αποσπασμα που του ειχε στησει ενεδρα.
Εν τουτοις όμως αποφασισε να διακοψει την πορεια προς τη Ρώμη καθως καταλαβε ότι ο Τωτίλας γνωριζει τις προθεσεις του και για να μη το ρισκάρει περαιτερω γυρισε ξανα στο Πορτο.

Στο νοτο παλι οι κάτοικοι του Τάραντα καλεσαν τον Στρατηγο Ιωάννη να καταλαβει την πολη τους.
Ετσι αφηνοντας φρουρα στο Οτραντο πηρε ένα αποσπασμα και πηγε προς τον Τάραντα. Η πολη δεν ειχε τειχη και ετσι ο Ιωάννης οχυρωσε τον ισθμο που καλυπτε το λιμανι για αμυνα και αφου στρατολογησε φρουρα από τους κατοικους επέστρεψε στο Οτραντο.

Οι υπολοιπες πολεις της Καλαβρίας βλεποντας αυτές τις εξελιξεις αρχισαν να σκεφτονται σοβαρα να επαναστατησουν κατά των Γότθων. Ενώ ο Τωτίλας από την Καμπανια στραφηκε βορεια για να πολιορκησει τη Ραβέννα.

Ο Βελισσαριος παλι που ειχε επιστρέψει στο Πορτο όταν εμαθε πως ο Τωτιλας βαδιζει βόρεια αποφάσισε να βαδισει και αυτος κατά της Ρώμης τωρα που εφυγε ο Γοτθος Βασιλιας.

Βρηκε τη Ρωμη με το 1/3 των τειχων της κατεστραμμενο καθως και ολες τις πυλες της εκανε μια γρηγορη επιθεωρηση καταλαβε πως δεν εχει ουτε το χρόνο ουτε το εμψυχο δυναμικο για να τα επισκευασει όπως ηταν πριν.

Ετσι διεταξε τους στρατιωτες του να παρουν τα μπαζα που ειχε αφησει ο Τωτίλας και να βουλωσουν προχειρα τις τρυπες στα τειχη αλλα να το κάνουν με τετοιο τροπο ετσι ώστε όταν κοιτάει κανεις απ’ εξω να φαινεται σαν να είναι πληρως ανοικοδομημενα.

Με αυτό τον τροπο ηλπιζε να αποφυγει Γοτθικες επιθέσεις στα αδυναμα σημεια των τειχων. Αμεσως μετα διέταξε να επισκευαστουν οι Πυλες και να ξαναγινουν λειτουργικες.

Μετα εβαλε τους στρατιωτες να φέρουν παλουκια μυτερα και να τα βαλουν γυρω από την ταφρο ετσι ώστε να προστατευτει η πολη από εφοδους ιππικου εάν γκρεμιστουν τα τειχη αλλα επι του παροντος θα του χρησιμευαν ως προστασια των εργατων που δουλευαν στα τειχη από αιφνιδιαστικες επιθεσεις.

Μεσα σε 25 μερες ειχε επισκευασει τα τειχη προχειρα μεν αλλα οποιος εβλεπε τα τειχη από την εξωτερικη πλευρα νομιζε ότι τα ειχαν ανοικοδομησει εκ βαθρων. Μονο οι πυλες εμεινε να επανατοποθετηθουν

Βλεποντας τη Ρωμη να ξαναοχυρωνεται αρκετοι από τους κατοικους που την ειχαν εγκαταλειψει επεστρεψαν αλλα ο κυριος λογος ηταν ότι ο Βελισσάριος ειχε φέρει μαζι του προμηθειες.

Όμως τα νεα εφτασαν στον Τωτιλα πως ο Βελισσάριος ειχε καταλαβει τη Ρώμη και αμεσως γυρισε πισω το στρατο του και βάδισε κατά της Ρώμης.
Εφτασε στην πολη λιγο πριν μπουν ον νεες πυλες στη θεση τους. Στρατοπεδευσε στις οχθες του Τιβερη και το επομενο πρωι διέταξε εφοδο στις ανοιχτες πυλες (δεν ειχαν βαλει ακομα τις πορτες στη θεση τους).

Ο Βελισσάριος όμως το περιμενε αυτό και ειχε τοποθετησει τις καλυτερες μοναδες του σε εκεινα τα σημεια ενώ ο υπολοιπος στρατος διατάχθηκε να ανεβει στα τειχη και να ριχνει βέλη στους Γοτθους.

Η μαχη υπηρξε σφοδρη αλλα οι πυλες ηταν στενες και οι Γοτθοι δεν μπορουσαν να εκμεταλλευτουν τους αριθμους τους ενώ ειχαν παρα πολλες απωλειες από τα βελη που επεφταν βροχη από τα τειχη.

Το απογευμα αναγκαστηκαν να υποχωρησουν και οι δυο πλευρες εξουθενωμενες από την μαχη.
Οι Γοτθοι πηγαν στο στρατοπεδο τους ενώ οι Ρωμαιοι εμειναν ξαγρυπνοι ολοι νυχτα μηπως γινει νυχτερινη επιθεση ενώ σκορπισαν σιδερενια τριβολια σε ολες τις πυλες για να αποτρεψουν εφοδους ιππικου κυριως.

Την επομενη μερα οι Γοτθοι εκαναν ξανα εφοδο το πρωι αλλα οι Ρωμαιοι αντεξαν και μεχρι το μεσημέρι καταφεραν να απωθησουν τους Γοτθους κανοντας εξοδο.

Οι Γοτθοι υποχωρησαν σε βαθος και οι Ρωμαιοι τους καταδιωξαν με κινδυνο να περικυκλωθουν.
Ο Βελισσάριος καταλαβε ότι πανε να πεσουν σε παγιδα και διέταξε τις εφεδρειες του να τους βοηθησουν και να τους τραβηξουν πισω.
Μετα και τη δευτερη μέρα μάχης οι Γοτθοι ειχαν τεράστιες απωλειες και οι Ρωμαιοι ηταν εξαντλημένοι μεχρι σκασμου.

Ετσι για τις υπολοιπες μερες δεν εγινε μάχη καθως και οι δυο στρατοι ξεκουράζονταν.

Όταν ξεκουραστηκαν οι Γοτθοι εκαναν και παλι εφοδο αλλα αυτή τη φορά ο Βελισσάριος εκανε εξοδο και τους συνάντησε σε κανονικη μάχη.
Πανω στον ορυμαγδό της μάχης όμως σκοτώθηκε ο Σημαιοφόρος του Τωτίλα και η σημαια του επεσε στο εδαφος. Και τοτε η μάχη εγινε ακομα πιο σφοδρη καθως και οι δυο πλευρες διεκδικουσαν την πεσμένη σημαια.

Τελικα οι Οι Γοτθοι κατάφεραν να παρουν τη σημαια αλλα ειχαν τεράστιες απωλειες. Όταν επεστρεψε ο Τωτίλας στο στρατόπεδο ειχε να αντιμετωπίσει την γκρινια των ευγενων.

Ηταν η πρωτη φορα που οι Γοτθοι ευγενεις μιλουσαν ετσι ανοιχτα εναντιον του. Τον κατηγορουσαν πως ενώ ειχε την ευκαιρια δεν γκρεμισε τα τειχη της Ρώμης και δεν αφησε φρουρα στην πολη με αποτελεσμα να τη χάσει από τον Βελισσάριο ο οποιος την πηρε κανοντας περίπατο και τωρα είναι αναγκασμενοι να την πολιορκουνε χανοντας αδικα τοσους στρατιωτες. Τα λαθη του Τωτίλα πληρωνουν τωρα τοσοι στρατιωτες.

Κατω από την πιεση των ευγενων ο Τωτιλας αναγκαστηκε να λυσει την πολιορκια και αφου κατεστρεψε τις γέφυρες του Τιβερη για να περιορισει τις κινησεις του Βελισσάριου αποσυρθηκε στο Τίβολι οπου ξαναχτισε το φρουριο που ειχε γκρεμισει ο ιδιος μερικα χρονια πριν και μπηκε σε αυτό για να ξεχειμωνιασει.

Στη Ρωμη ο Βελισσάριος ειχε επιτελους καιρο να ανασάνει και να ξαναβαλει τις πυλες στη θεση τους με την ησυχια του.
Όταν ηταν ετοιμες εστειλε τα κλειδια στον Ιουστινιανο και κατελυσε στην πολη μαζι με το στρατο του για να ξεχειμωνιασει και αυτος.

Στο μεταξυ οι Γοτθοι ειχαν πολιορκησει τον Ονταλγκουν και τη φρουρα του στην Περουτζια και ζητουσαν βοηθεια από τον Τωτίλα για να τους ενισχυσει να καταλαβουν την πολη. Οι Γοτθοι ευγενεις αρνηθηκαν αρχικα να συναινεσουν σε αυτό αλλα τελικα ο Τωτίλας τους επεισε και ο στρατος βαδισε κατά της Περουτζια.

Στο μεταξυ οσο ο Βελισσάριος βρισκοταν πολιορκημενος στη Ρωμη ο Στρατηγος Ιωάννης βρισκοταν στην Καμπανια και πολιορκουσε την Αχεροντίδα. Εκει ακουσε ότι ο Τωτιλας πολιορκει τον Βελισσάριο στη Ρώμη και βρηκε ευκαιρια να στειλει ένα αποσπασμα να απελευθερωσει τους Ρωμαιους Συγκλητικους που κρατουσε ως ομηρους ο Τωτίλας στην Καμπανια.

Όμως ο Τωτιλας γνωριζε ότι μπορει να γινοταν μια τετοια αποπειρα και ειχε στειλει από πριν ένα αποσπασμα ιππικου για να σταματησει οποιαδηποτε τετοια αποπειρα.

Το αποσπασμα στρατοπεδευσε στην Μιντουρνα ενώ 400 αλλοι πηγαν στην Καπουα αρχικα και μετα σε άλλες πολεις για να ανιχνευσουν που βρισκοταν ο Ρωμαικος στρατος.

Όμως ο Ιωάννης τους ξεγλιστρησε και κατω από τη μυτη τους εφτασε στην Κάπουα οπο ενεπλακη σε μαχη με τους 400 Γοτθους τους οποιους και εξοντωσε με ελαχιστους να γλιτωνουν και να γυριζουν στο κυριως στρατοπεδο.
Αλλα όταν εφτασαν εκει και τους ειπαν τι συνεβη ολο το αποσπασμα αποχωρησε και γυρισε στον Τωτιλα που κατευθυνονταν στην Περουτζια οπου
του ειπαν πως ειχαν ηττηθει από έναν τεράστιο Ρωμαικο στρατο (αυτό το ειπαν για να σωσουν το πρεστιζ τους)

Στο ερημο πλεον Γοτθικο στρατόπεδο ο Ιωάννης βρηκε 70 Ρωμαιους λιποτάκτες οι οποιοι συμφωνησαν να επανενταχθουν στον Ρωμαικο στρατο αλλα στην παρακειμενη πολη βρηκε ελαχιστους Συγκλητικους καθως οι περισσότεροι το ειχαν σκασει πιο πριν.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Ο Τωτίλας όταν εμαθε τι ειχε συμβει εγινε κοκκινος από το θυμο του. Δεν μπορουσε να πιστέψει ότι ηττηθηκε από ένα παιδαρέλι.

Ετσι αποφάσσισε να τον τιμωρήσει προσωπικα και να ξεπλυνει την ντροπη του. Αφησε λοιπον φρουρα για να συνεχίσει την πολιορκια στην Περουτζια και βαδισε προς τη Λουκανια με ολο το στρατο του.

Ο Ιωάννης ειχε στρατοπεδευσει στην περιοχη με 1000 ανδρες και ειχε βαλει ανιχνευτες σε ολο το δρόμο για να αποφυγει αιφνιδιασμο από Γοτθους.

Αλλα και ο Τωτίλας περιμενε αυτή την κινηση και δεν ακολουθησε τον δρομο αλλα βγηκε εκτος αυτου. Οι ανιχνευτες παλι καταλαβαν ότι υπαρχει Γοτθικος στρατος κοντα τους αλλα δεν μπορουσαν να τον εντοπισουν και ετσι γυρισαν στο στρατοπεδο για να αναφέρουν στον Ιωάννη. Συμπτωματικα την ιδια ωρα εφτανε και ο Τωτίλας.

Και εκει εκανε ένα τεράστιο λάθος. Ενώ ειχε πολλαπλασιες δυνάμεις και μπορουσε να τσακισει τον Ιωάννη σε κανονικη μαχη την επομενη μερα αποφάσισε να κανει νυχτερινη επιθεση. Και επιπλεον δεν χρησιμοποιησε το στοιχειο του αιφνιδιασμου περικυκλωνοντας τους αλλα διέταξε εφοδο που οι Ρωμαιοι την ειδαν από χιλιομετρα να ερχεται και ετσι υποχωρησαν με τους περισσότερους Ρωμαιους να φευγουν χωρις γρατζουνια μεσα στη νυχτα.

Εχασαν μονο 100 ανδρες στην επιθεση ενώ ο Ιωάννης με τον αρχηγο των Ερουλων Αρούφο καταφεραν να φτάσουν στο Οτράντο. Ο Τωτιλας λεηλατησε το στρατοπεδο και γυρισε στην Περουτζια.

Στο μεταξυ ο Ιουστινιανος ειχε καταφερε να αποδεσμεύσει και αλλους στρατιωτες από το Περσικο μετωπο και τους εστειλε αμεσα στην Ιταλια.

Πρωτοι εφτασαν οι Στρατηγοι Μπακουριος και Σέργιος με τους στρατιωτες τους και τους ακολλουθησαν αλλοι 300 Ερούλοι υπο τον Βέρο και 800 Αρμένιοι υπο τον Βαράζη.

Ο Βερος αποβιβάστηκε στο Οτράντο αλλα αρνηθηκε να ενωθει με τον Ιωάννη και πηγε στο Βρινδησιο οπου στρατοπεδευσε.

Ο Τωτιλας που εμαθε ότι ερχονται ενισχυσεις κατεβηκε παλι νοτια για να τους αντιμετωπισει. Οι Ερουλοι τον ειδαν να ερχεται και κρυφτηκαν σε παρακειμενο δάσος. Περικυκλωθηκαν όμως και εχασαν 200 ανδρες πριν εμφανιστει ο Ρωμαικος στολος ο οποιος μετέφερε τους 800 Αρμένιους.

Ο Τωτιλας νομιζοντας ότι ο στολος μεταφέρει τεράστια δυναμη αποχώρησε και ο Βερος με οσους Ερουλους του ειχαν μεινει επιβιβαστηκε στα πλοια και επλευσαν στον Ταραντα οπου ολοι ενωθηκαν με τον Ιωάννη.

Τελευταιος εφτασε ο Στρατηγος Βαλεριανος με πανω από 1000 ανδρες τον Δεκεμβριο του 547 και αποφάσισε να παραμεινει στην Δαλματια να ξεχειμωνιασει πριν ερθει στην Ιταλια. Εστειλε όμως 300 ανδρες στον Ιωάννη και τον ενημερωσε για την αποφαση του.

Παραλληλα με αυτά εφτασε επιστολη του Ιουστινιανου στον Βελισσάριο οπου τον ενημερωνε για τις ενισχυσεις και τον διέταζε να ενωθει με τις υπολοιπες δυναμεις στην Καλαβρια και από εκει να συνεχίσει τον πολεμο εναντιον του Τωτίλα.

Ο Βελισσάριος υπάκουσε στις εντολες του Αυτοκράτορα και αφηνοντας 700 ιππεις και 200 πεζους υπο τις διαταγές του Στρατηγου Κονωνα στη Ρώμη επλευσε με το στολο για τη Σικελία και από εκει στον Τάραντα.

Μια καταιγίδα όμως τον αναγκασε να σταματησει στον Κρότωνα οπου η πολη δεν ειχε ουτε τειχη ουτε και προμηθειες όμως. Λογω κακοκαιριας όμως εμεινε εκει ανγκαστικά και ετσι εμεινε εκει με το πεζικο ενώ το ιππικο το εστειλε υπο τις διαταγες του Φαζα του Ιβηρα και του Βαρβατιωνα να φυλαξουν τα περάσματα για να αποφυγουν αιφνιδιασμους.

Τα μονα περάσματα των βουνων που οδηγουσαν στον Κροτωνα ηταν η Πέτρα Σανγκουινις (Ματωμενος Βραχος) και η Λαβούλα.
Υπηρχαν και αλλα δυο περασματα στις αποληξεις των βουνων, ένα στην πολη Ρουσιανη αλλα το καλυπτε η τοπικη φρουρα και ένα άλλο στο Ροσσάνο οπου καλυπτοταν από το τοπικο φρουριο το οποιο ειχε επανδρωσει νωριτερα ο Ιωάννης αλλα ο Βελισσάριος εστειλε μερος του ιππικου εκει για να ενισχυσει τη φρουρα. Αρα ηταν καλυμμενος ο Βελισσαριος.

Το αποσπασμα που εστειλε ο Βελισσάριος στο Ροσσάνο κατά τυχη επεσε πανω σε στρατιωτες του Τωτιλα που ειχαν διαταγές να καταλαβουν το καστρο.

Οι Ρωμαιοι εκαναν εφοδο κατευθειαν μολις ειδαν τους Γοτθους σκοτωνοντας 200 από αυτους ενώ οι αλλοι το εσκασαν και ανεφεραν στον Τωτιλα πως υπαρχει Ρωμαικος στρατος στην περιοχη.

Αλλα το αποσπασμα ιππικου θεωρησε ότι ειχαν νικησει πολύ ευκολα και ξεχασαν να μεριμνησουν για την ασφαλεια τους.

Ετσι ο Τωτιλας αφου βρηκε που ηταν και εστειλε 3000 ιππεις εναντιον τους. Θα πηγαιναν ολοι χαμένοι αλλα ετυχε να εχει στρατοπεδευσει κοντα ο Στρατηγος Φάζας ο οποιος ακουσε το θορυβο της μάχης και ετρεξε να βοηθησει. Παροτι ηττήθηκαν με τον Φάζα να πεφτει στη μάχη οι περισσοτεροι Ρωμαιοι κατορθωσαν να ξεφύγουν.

Ετσι όταν εφτασε ο Βαρβατιων στον Κροτωνα και ειπε στον Βελισσάριο τι ειχε γινει, ο Βελισσάριος δεν εχασε καιρο. Διεταξε να επιβιβαστουν ολοι στα πλοια και επλευσε προς την Μεσσίνα της Σικελίας και από εκει στο Οτραντο ενώ ο Τωτίλας πολιορκησε την Ρουσιανη καθως εμαθε ότι τους τελειωναν οι προμηθειες.

Την Πρωτοχρονια του 548 εφτασε στη Δαλματια επιστολη του Ιουστινιανου στον Στρατηγο Βαλεριανο μαζι με 2000 ανδρες και ο Βαλεριανος διαταζοταν να περασει στην Ιταλια και να ενωθει με τον Βελισσάριο.

Ο Βαλεριανος υπακουσε και περασε απεναντι και αποβιβαστηκε στο Οτράντο. Εκει βρηκε τον Βελισσάριο και την Αντωνινα.

Λιγες μερες μετα ο Βελισσάριος εστειλε την Αντωνινα στηγ Κωνσταντινουπολη για να μεσολαβησει στη Θεοδώρα να του στειλει κι άλλες ενισχυσεις και προμηθειες για να μπορεσει να κανει επιθετικο πολεμο κατά των Γοτθων. Επισης διεταξε τον Στρατηγο Ιωάννη να ερθει και αυτος στο Οτραντο.

Στο μεταξυ πισω στη Ρουσιανη η φρουρα την οποια διοικουσαν ο Χαλασαρ ο Ουννος και ο Γουδιλας ο Θραξ και αποτελουνταν από 300 Ιλλυριους ιππεις και 100 πεζικαριους συμφωνησε με τον Τωτίλα πως αν δεν ερθει βοηθεια μεχρι 21 Ιουνιου τοτε θα παραδοθουν.

Την ιδια στιγμη στη Ρώμη η φρουρα δολοφονησε τον Στρατηγο Κόνωνα και εστειλαν ως πρεσβεις στον Ιουστινιανο 2 ιερεις του Αγιου Πέτρου και δικαιολογησαν την πράξη τους λεγοντας πως ο Κονων εκανε μαυρη αγορα με τις στρατιωτικες προμηθειες για ιδιον ωφελος, ζητησαν αμνηστια και την καταβολη καθυστερουμενων μισθων. Προσθεσαν στο τελος πως αν δεν ικανοποιηθουν τα αιτηματα τους τοτε θα παραδώσουν τη Ρώμη στον Τωτίλα.

Ο Ιουστινιανος συμφωνησε αμεσως και σε όλα και εστειλε τους ιερεις πισω με εγγραφα αμνηστιας και ολους τους καθυστερουμενος μισθους. Ετσι η Ρωμη παρεμεινε υπο Αυτοκρατορκη διοικηση.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Mολις εφτασε ο Ιωάννης στο Οτράντο επιβιβαστηκαν μαζι του σε πλοια ο Στρατηγος Βαλεριανος και οι αλλοι Στρατηγοι με τις δυνάμεις τους και επλευσαν για να σπασουν την πολιορκία της Ρουσιανης.

Η φρουρα της πολης ειδε τον στόλο να ερχεται και αποφάσισαν να μην παραδοθουν παροτι ειχε φτάσει η μέρα της παραδοσης συμφωνα με την συμφωνια που εκαναν με τον Τωτιλα.

Δυστυχως όμως μια καταιγίδα σκόρπισε τα πλοια πριν προλαβουν να κατεβάσουν τους στρατιωτες. Ο στολος ξανασυγκεντρωθηκε στον Κροτωνα και από εκει ξαναπηγαν στη Ρουσιανη.

Οι Γοτθοι από την πλευρα τους ηταν αποφασισμενοι να κρατησουν την πολιορκια και να χτυπησουν τις ενισχυσεις όπως θα κατεβαιναν από τα πλοια.

Ετσι ανεβηκαν στα αλογα τους και πηραν διάταξη μάχης στην παραλια απεναντι από τον στολο. Οι στρατιωτες βλεποντας την Γοτθικη διαταξη αρνηθηκαν να σποβιβαστουν στην παραλια καθως θεωρησαν ότι θα γινει σφαγη χωρις να μπορουν να αντιδράσουν και ετσι ο στόλος γυρισε στον Κρότωνα.

Εκει συνεκληθη πολεμικο συμβουλιο οπου αποφασιστηκε να επιστρέψει ο Βελισσάριος στη Ρώμη και οι Στρατηγοι Ιωάννης και Βαλεριανος να βαδισουν προς το Picenum σπαζοντας τις πολιορκιες σε κάθε πολη και φρουριο που θα εβρισκαν στο δρομο τους.
Η σκεψη ηταν να αναγκαστει ο Τωτιλας να λυσει την πολιορκία της Ρουσιανης και να τους ακολουθησει βορεια.

Ο Στρατηγος Ιωάννης πηρε το δρομο από την ξηρα για το Picenum ενώ ο Στρατηγος Βαλεριανος πηρε το θαλασσιο δρομο πλεοντας με το στόλο προς την Ανκόνα.

Αλλα το σχέδιο δεν δουλεψε. Ο Τωτίλας δεν εφαγε το δόλωμα. Ετσι διαλεξε 2000 ανδρες και τους εστειλε βορεια ενώ ο ιδιος εμεινε με 1000 ανδρες να συνεχίσει την πολιορκια.

Η φρουρα της πολης καταλαβε ότι πλεον δεν τους σωζει κανεις και αρχισαν διαπραγματευσεις με τον Τωτιλα.
Ο Τωτιλας συμφωνησε να αφησει τη φρουρα να φυγει ελευθερη αρκει να του παραδωθει ο Χαλαζάρ ο Ουννος καθως αυτος ηταν που ενθαρρυνε τους Ρωμαιους να μη παραδοθουν όταν εμφανιστηκε ο στόλος.

Η φρουρα θα μπορουσε να κρατησει τον οπλισμο της και να ενταχθει στο στρατο του ή να παραδωσει τον οπλισμο της και να φυγουν για τους τοπους τους ο καθενας. 80 από τους 400 ανδρες παρεδωσαν τα οπλα τους και εφυγαν για να βρουν τον Βελισσάριο. Οι υπολοιποι ενωθηκαν με τον Τωτίλα. Ο Χαλαζαρ ο Ουννος εκτελεστηκε αμεσως μολις παραδοθηκε,.

Στο μεταξυ ο Βελισσάριος εφτασε στη Ρώμη οπου μολις ειχε φτάσει επιστολη από την Αντωνινα.

Στην επιστολη η γυναικα του ελεγε πως όταν εφτασε στην Κωνσταντινουπολη βρηκε την Θεοδώρα ετοιμοθάνατη από καρκίνο του μαστου και παρέμεινε μαζι της μεχρι το θανατο της στις 28 Ιουνίου 548. Χωρις την προστασια της Θεοδώρας πλεον δεν μπορουσε να πεισει τον Ιουστινιανο να του στειλει βοηθεια. Και συνεχισε λεγοντας πως ο Ιουστινιανος είναι σε μαυρο χάλι, εχει χάσει κάθε ορεξη για πολεμο και κατακτησεις και βουλιαζει στην μελαγχολια και την καταθλιψη.

Δεν περασαν πολλες μερες και εφτασε στη Ρώμη Διάταγμα του Ιουστινιανου με το οποιο ο Βελισσάριος ανακαλουνταν στην Κωνσταντινουπολη τερματιζοντας ετσι στην διοικηση του στην Ιταλια.

Ο Προκόπιος αναφέρει 3 πιθανους λογους για την ανακληση του Βελισσάριου
1) Η ανακληση εγινε με την παρέμβαση της Αντωνινας. Όταν πεθανε η Θεοδώρα, η Αντωνινα εχασε ολη της την επιρροη που ειχε στον Αυτοκράτορα μεσω της Θεοδώρας οποτε δεν μπορουσε να βοηθησει τον Βελισσάριο πια και ετσι ζητησε να επιστρέψει.
2) Η ανακληση εγινε με επιθυμια του ιδιου του Βελισσάριου καθως θεωρουσε ότι δεν μπορουσε να κερδισει αυτόν τον πολεμο.
3) Η ανακληση εγινε από τον Ιουστινιανο με σκοπο να στειλει τον Βελισσάριο στην Περσια στο εκει μετωπο.

Ο πιθανοτερος λογος όμως πιθανοτερα ηταν ο πρωτος. Με τη Θεοδωρα εκτος πλανου η Αντωνινα εχασε την πηγη της επιρροης και του πλουτου της και πλεον η μονη πηγη δυναμης της και προστασια της ηταν το γεγονος ότι ηταν η συζυγος του ενδόξου Στρατηγου Βελισσάριου (και όχι πλεον η κολλητη της Θεοδώρας). Επίσης σαν πράκτορας της Θεοδώρας η Αντωνινα ειχε δημιουργησει πολλους εχθρους οι οποιοι πολύ θα ηθελαν να της στριψουν το λαρυγγι. Οπως π.χ. ο Ιωάννης ο Καππαδοκης που ηταν ακομα εξοριστος και με ευχαριστηση θα εβλεπε την Αντωνινα νεκρη καθως αυτη ηταν που τον εριξε απο την εξουσια. Αλλα οσο ηταν γυναικα του Βελισσάριου φοβοταν ακομα και να την κοιταξει. Αν λοιπον ο Βελισσάριος σκοτωνοταν στην Ιταλια η Αντωνινα δεν θα επιβιωνε. Ο Βελισσάριος επρεπε να γυρισει ζωντανος πισω.

Ετσι ο Βελισσάριος εγκατέλειψε την Ιταλια αλλα εκανε δυο τελευταιες κινησεις για να διασφαλισει ότι θα παραμεινει σε Ρωμαικα χέρια. Αφησε φρουρα 3000 ανδρων στη Ρώμη υπο τον Στρατηγο Διογένη και 1000 ανδρες στο Ρηγιο υπο τον Θουριμουθ και τον Ιμέριο.
Ετσι ο Βελισσάριος πηρε το δρόμο της επιστροφης. Πισω όμως στην Κωνσταντινουπολη σχηματιζοταν μια συνομωσία η οποια στοχευε στη δολοφονια του Ιουστινιανου.

Τα πρωταρχικα μελη της συνομωσιας ηταν ο Αρτάβανος ο Αρμένιος, ο Αρσακης και ο Χαναρανγκας.

Αλλα πρωτος συνομωτης αναμεσα τους ηταν ο Αρτάβανος ο οποιος το 546 ειχε διοριστει Magister Militum per Africam (Ανωτατος στρατιωτικος διοικητης Αφρικης) ως ανταμοιβη για την αφοσιωση του στο θρόνο.

Ο Αρτάβανος λοιπον ερωτευτηκε την ανηψια του Ιουστινιανου την Πραιέκτα. Ετσι λοιπον ο Αρτάβανος πηγε στον θειο της τον Ιουστινιανο και του ζήτησε να την παντρευτει.

Ο Ιουστινιανος δέχτηκε εδωσε την αδεια του για τον γάμο και ο Ιουστινιανος τον προβιβασε σε Magister Militum Praesentalis (Αρχιστράτηγο της Αυτοκρατοριας) και Comes Foederatum (Γενικο διοικητη των ξενων μισθοφορων) ενώ τον διόρισε και Επίτιμο Υπατο.

Αλλα η ευτυχια του ζεύγους δεν εμελλε να κρατησει πολύ. Ο Αρτάβανος ειχε ξεχάσει να αναφέρει μια μικρη λεπτομέρεια. Ηταν ηδη παντρεμενος.
Ετσι όταν εγινε γνωστη η προαγωγη του εφτασε η γυναικα του από την ανατολη στην Κωνσταντινουπολη και ο Αρτάβανος αλλαξε 10 χρώματα.
Παροτι ειπε ότι θα πάρει διαζύγιο και θα παντρευτει την Πραιεκτα εν τουτοις η Θεοδώρα πατησε ποδι και υπερασπιστηκε την νυν συζυγο του κατηγορωντας τον Αρτάβανο για απατεωνα που προσπαθησε να εξαπατησει την Αυτοκρατορια.

Η Θεοδώρα πεθανε λιγο αργοτερα και χωρις την ισχυρη παρουσια της να του βάζει εμπόδια ο Αρτάβανος πηρε διαζύγιο από τη γυναικα του και επεστρεψε στην Κωνσταντινουπολη για να παντρευτει την Πραιεκτα.

Αλλα εφτασε πλυ αργα. Η Πραιεκτα ειχε ηδη παντρευτει αλλον με εντολη του Ιουστινιανου.

Ο Αρτάβανος απελπιστηκε και ετσι όταν τον πλησιασαν οι αλλοι δυο με χαρα δεχτηκε να ηγηθει της συνομωσίας.

Οι συνομώτες αποφάσισαν να θεσουν σε εφαρμογη το σχέδιο δολοφονιας μετα την επιστροφη του Βελισσάριου καθως ηταν σιγουροι πως θα εκλεγοταν Αυτοκράτορας από το στρατο μετα την δολοφονια του Ιουστινιανου. Εν τουτοις όμως αυτό θα σημαινε και το δικο τους θανατο καθως η αφοσιωση του Βελισσάριου στον Αυτοκράτορα ηταν θρυλικη και ηταν κατι παραπανω από 100% σιγουροι πως ο Βελισσάριος θα τους εκτελουσε για τη δολοφονια του Ιουστινιανου. Αλλα θα το εκαναν ετσι και αλλιως.

Η συνομωσια διέρρευσε σε κυβερνητικους κυκλους και αρχισαν ψιθυροι αλλα κανεις δεν ειπε τιποτα στον Ιουστινιανο ουτε εκανε κατι γιατι δεν ειχαν αποδειξεις.

Όμως αποδειξεις βρεθηκαν 1 μερα πριν φτάσει ο Βελισσάριος και η φρουρα συνελαβε οσους ειχαν εμπλακει στη συνομωσια οι οποιοι μετα από βασανιστηρια ξερασαν και τις υπολοιπες λεπτομερειες και φυλακιστηκαν.

Ο Αρτάβανος φυλακιστηκε στο Παλατι καθαιρεθηκε από ολους τους τιτλους του και βασανιστηκε. Εν τουτοις όμως καποιο διαστημα μετα απελευθερωθηκε και αποκατασταθηκε στα αξιωματα του καθως η Αυτοκρατορια ειχε ξεμεινει από ικανους στρατηγους και χρειαζοταν ατομα με στρατηγικο ταλεντο. Ο Αρτάβανος μπορει να την πατησε από τον ερωτα του αλλα σε στρατηγικο/πολεμικο επιπεδο ηταν ικανοτατος στρατηγος.

Ο Βελισσάριος εφτασε στην Κωνσταντινουπολη πηρε τη γυναικα τουλαο την κόρη του και πηγε στο σπιτι του οπου παλι θα επρεπε να συνηθίσει τη ζωη του συνταξιουχου.

Εν τουτοις ο Ιουστινιανος τον τιμησε για τις υπηρεσιες του και την αφοσιωση του στο προσωπο του ακομα και σε περιστάσεις εξαιρετικα δυσκολες που αλλοι θα ειχαν σπασει.

Ετσι του έδωσε το παλιο του αξιωμα του Magister Militum per Orientem και τον διορισε επισης Comes Domesticorum (αυτό ηταν πλεον ceremonial αξιωμα αλλα πιο παλια ηταν ο διοικητης των σωματοφυλακων του Αυτοκράτορα). Και το πρωτο αξιωμα ηταν λιγο πολυ ceremonial πλεον μιας και το πλανο διοικησης ειχε αλλαξει και οι Ανωτατοι διοικητες σχεδιαζαν τις επιχειρησεις στην Κωνσταντινουπολη και τις εκτελουσαν οι υφισταμενοι τους στο μετωπο. Αλλα τουλαχιστον ο Βελισσάριος δεν θα ενιωθε τοσο στο περιθωριο ουτε θα εβγαινε στη συνταξη. Θα ασχολιοταν με το στρατο ακομα αν και σε διαφορετικο επιπεδο.

Όπως ειδαμε πιο πριν η Θεοδώρα ειχε αρραβωνιασει την κορη του Βελισσάριου Ιωαννίνα με τον εγγονο της Αναστάσιο. Επειδη η Ιωαννινα ηταν ανηλικη ακομα τοτε δεν προχωρησε σε γάμο περιμενοντας να ενηλικιωθει.

Τωρα όμως που η Θεοδώρα ειχε πεθανει η Αντωνίνα διέλυσε τον αρραβώνα παρα τις εκκλησεις του νεαρου ζευγαριου να μην τους χωρισει καθως ειχαν ερθει κοντα ο ενας με τον άλλο και υπηρχε πραγματικος ερωτας μεταξυ τους.

Και επειδη ο Βελισσαριος δεν αντιτάχθηκε στην αποφαση της γυναικας του να διαλυσει τον αρραβωνα αρχισαν οι φημες στην Κωνσταντινουπολη ότι ο ενδοξος Στρατηγος που δεν φοβηθηκε Περσες και Γοτθους φοβοταν τη γυναικα του η οποια τον ειχε βάλει στο βρακι της και τον εκανε ότι ηθελε. Βεβαια αυτό δεν μειωνε καθολου το θρυλο του Βελισσάριου αλλα ηταν κατι που χρησιμοποιουσαν οι εχθροι του για να τον μειωσουν.


Συνεχίζεται...

[George_V]

Πισω στην Ιταλια η ανακληση του Βελισσάριου εκανε τα πράγματα χειρότερα. Η παρουσια του στην Ιταλια ενεπνεε τους στρατιωτες και ειχε ουσιαστικα σταματησει την επιθετικοτητα του Τωτίλα.

Τωρα με τον Βελισσάριο εκτος Ιταλιας ο Τωτίλας βρηκε ευκαιρια να ανακτησει την παλια του επιθετικοτητα.

Με το που εφυγε ο Βελισσαριος οι Φραγκοι βρηκαν ευκαιρια να καταλαβουν την Βενετια στα τελη του 548 και το επομενο ετος η (παλι) απληρωτη φρουρα της Ρώμης βαρέθηκε να ζητάει τους μισθους της από τον Αυτοκράτορα συνέχεια και παρέδωσε την πολη στον Τωτίλα.

Εάν ο Βελισσαριος ειχε παραμεινει στην Ιταλια τιποτα από τα παραπανω δεν θα ειχε συμβει. Οι Φραγκοι τον φοβουνταν και οι στρατιωτες τον σεβονταν.

Οι Γοτθοι αρπαξαν την ευκαιρια και εγιναν πιο επιθετικοι με τον Τωτίλα να στέλνει το στόλο του να λεηλατησει την Σικελια και να καταλαβει καποια φρουρια στο νησι. Και αμεσως μετα επεκτεινε την κυριαρχια του καταλαμβανοντας την Σαρδηνία και την Κορσικη.

Η Ρωμαικη κυριαρχια στην Ιταλια κατέρρεε για άλλη μια φορα. Και όπως και την πρωτη φορα κατέρρεε μολις εφυγε ο Βελισσάριος. Μονο η Ραβέννα, το Οτραντο, η Ανκόνα και ο Κρότωνας εμειναν σε Ρωμαικα χέρια.

Όταν τα νεα εφτασαν στον Ιουστινιανο αυτος αποφάσισε να στειλει στην Ιταλια με στρατο τον ανηψιο του Στρατηγο Γερμανό για να αναστρέψει την κατασταση.

Η πρωτη πραξη του Γερμανου ηταν να παντρευτει την χήρα του Γοτθου Βασιλια Ουιτιγη την Ματασουνθα για να μπορεσει να γινει αποδεκτος από τους Γοτθους πιο ευκολα.

Επίσης απελευθερώθηκε από τις φυλακες του Παλατιου ο Αρτάβανος και αφου αποκατασταθηκαν οι τιτλοι εστάλη με διαταγη του Ιουστινιανου στη Σικελια με στολο για να
την εκκαθαρισει από Γοτθους. Κατι το οποιο πετυχε απολυτα.

Στο μεταξυ ξεκινησε και ο Γερμανος και βγηκε στη Θρακη αρχικα για να στρατολογησει νεους στρατιωτες.

Αλλα τοτε ηρθαν νεα πως Σλάβοι περασαν τον Δουναβη και βαδιζουν κατά της Θεσσαλονικης. Ο Γερμανος δεν εχασε καιρο και βαδισε εναντιον τους.

Οι Σλαβοι παλι όταν εμαθαν ότι ερχεται εναντιον τους ο ανηψιος του Αυτοκράτορα εγκατέλειψαν τα σχέδια τους για την Θεσσαλονικη και πηγαν στην Δαλματια οπου καθησαν ησυχα.

Ετσι ο Γερμανος ξεκινησε για την Ιταλια. Αλλα δεν θα εφτανε ποτε εκει. Αρρωστησε και πέθανε στη διαδρομη το 550 και ο στρατος του καθηλωθηκε στην Εγνατια.

Ο Ιουστινιανος μετα από σκεψη ορισε νέο διοικητη του στρατου τον Στρατηγο Ναρση τον Ευνουχο.

Ο Ναρσης δεν ηταν καποια στρατιωτικη ιδιοφυια η ταλεντο αλλα ειχε μια ιδιοτητα η οποια θα ηταν πολύ χρησιμη στην Ιταλια. Ειχε σιδερένια θεληση και πυγμη και μπορουσε να καμψει τους απειθαρχους Στρατηγους και να τους κανει να ακολουθουν τις εντολες του ειτε θελουν ειτε όχι.

Ετσι ο Ναρσης περασε το 551 στο Ιλλυρικο στρατολογωντας, εκπαιδευοντας και οργανωνοντας το στρατο του ο οποιος εφτανε πλεον τις 35000.

Όταν ηταν ετοιμοι ενωθηκαν με ότι ειχε μεινει από το στρατο του Γερμανου τον οποιο πλεον διοικουσε ο Στρατηγος Ιωάννης και λιγο αργοτερα χαρη στις διπλωματικες ενεργειες του Ιουστινιανου ηρθαν και ξενοι στρατοι για βοηθεια.

Οι Λομβαρδοι εστειλαν 2500 βαρια οπλισμενους ιππεις και 3000 πεζους. Οι Ερουλοι ηρθαν με 3000 στρατιωτες. Οι Γεπιδες εστειλαν 400 ανδρες, οι Ουννοι εστειλαν ένα μεγαλο αριθμο στρατιωτων (αγνωστο ποσους) και τελος ο ανηψιος του Πέρση Βασιλια ο Καβάδης που ειχε αυτομολησει στην Αυτοκρατορια διοικουσε ένα μεγάλο αριθμο Περσων που ειχαν και αυτοι αυτομολησει στον Αυτοκράτορα.

Ο Ιουστινιανος πλεον ηταν αποφασισμένος να τελειωσει τον πολεμο μια και καλη.
Και στις αρχες του 552 ο Ναρσης διεταξε το στρατο να μαζευτει στα Σάλωνα. Δεν περασε απεναντι από τη θαλασσα λογω του Γοτθικου ναυτικου αλλα και λογω του ότι καθυστερησε μερικους μηνες γιατι πηγε να συντριψει μια Ουννικη εισβολη στο Δουναβη.

Ετσι το καλοκαιρι του 552 μπηκε στην Ιταλια από το βορρα. Ο Τωτίλας μαζεψε το στρατο του και κινηθηκε να τον αντιμετωπισει σε μάχη.
Και αυτό ηταν και το τελευταιο λαθος του Τωτίλα. Στη μαχη των Ταγινων ηττήθηκε και σκοτώθηκε ενώ ο στρατος του διαλυθηκε.

Aλλα οι Γοτθοι δεν θα τα παρατουσαν ετσι ευκολα. Εξέλεξαν νέο Βασιλια τον Στρατηγο Τέια ενώ ο Ναρσες προέλαυνε στην Ιταλια και πολιορκουσε την Κυμη οπου ο Τωτίλας ειχε εναποθέσει το Γοτθικο Θησαυροφυλακιο.

Το 553 ο Τέιας μαζεψε ότι ειχε μεινει από τον Γοτθικο στρατο και βαδισε κατά του Ναρση τον οποιο προκάλεσε σε μάχη εκ παρατάξεως στο Μον Λακτάριους.

Οι Γοτθοι ηττηθηκαν και παλι και ο Τέιας σκοτώθηκε στη μάχη ενώ παράλληλα η Λουκκα και η Κυμη επεφταν στα χέρια του Ναρση. Προς στιγμην οι Ρωμαιοι απειληθηκαν από ένα Φραγκικο στρατο υπο την διοικηση των Λοθάριου και Βουτιλίνου οι οποιοι νικησαν τους Ερούλους και βαδισαν νοτια.

Το 554 όμως η εμπροσθοφυλακη του Φραγκικου στρατου διαλυθηκε σε ενεδρα και ο Λοθάριος σκοτωθηκε στη μάχη. Με τον Λοθάριο νεκρο ο μισος Φραγκικος στρατος εγκατέλειψε την Ιταλια και γυρισε στη Γαλατια. Συνεχισε ο Βουτιλίνος με ότι ειχε μεινει αλλα ηττηθηκε από τον Ναρση στη μάχη του Κασιλίνου και γυρισε πισω.

Το 555 η τελευταια μεγάλη Γοτθικη φρουρα παραδοθηκε στην Καμπσα ενώ το ιδιο εκαναν και οι υπολοιπες φρουρες. Η τελευταια Γοτθικη φρουρα στην Ιταλια ηταν η φρουρα της Βερόνας η οποια παραδοθηκε το 561.

Αλλα αυτό δεν ειχε σημασια καθως μετα το θανατου του Τέια οι Γοτθοι δεν εξέλεξαν άλλο Βασιλια και ουσιαστικα εγιναν παλι νομαδες όπως ηταν και πριν 100 χρονια που ηρθαν στην Ιταλια. Ηδη από το 552 δεν ειχαν κράτος και ο Ιουστινιανος με Sanctio Pragmatica ανακηρυξε την Ιταλια κομμάτι της μιας και ενιαιας Ρωμαικης Αυτοκρατοριας.

Ετσι εληξε ο Γοτθικος πολεμος πο κρατησε σχεδον 15 χρονια.

Πισω στον Βελισσάριο ο οποιος ως περιπου συνταξιουχος πλεον αναλαμβανε διαφορες αποστολες και υπηρεσιες για τον Ιουστινιανο και τον ξαναβρισκουμε πλεον να εχει εμπλακει στην “Eριδα των Τριων Κεφαλαιων” οπου ειχε οριστει από τον Ιουστινιανο ως ένας από τους 3 Memorati Iudices δλδ ως ενας από τους κριτες/δικαστες της υποθεσης.
Με εντολη του Ιουστινιανου πηγε στην εκκλησια των Αγιων Πέτρου και Παυλου στην Κωνσταντινουπολη οπου ειχε καταφυγει ζητώντας ασυλο ο Πάπας Βιγίλιος με αποστολη να τον πεισει να βγει από την Εκκλήσια και να παρει μερος στις Συνοδικες συζητησεις για το θεολογικο προβλημα που ειχε προκυψει.

Ο Παπας Βιγιλιος γνωριζε καλα τον Βελισσάριο καθως ηταν αυτος που τον ειχε υποστηριξει να εκλεγει Πάπας στη Ρώμη πριν χρόνια και ηταν ένα ατομο που εμπιστευοταν. Τελικα επεισε τον Παπα να βγει από την εκκλησια και να παρει μερος στις συνοδους αλλα ο Πάπας αρνηθηκε να μεινει στο Παλατι οπου θα ηταν υπο περιορισμο και παρακολουθηση.

Ετσι πηγε στην Εκκλησια της Αγιας Ευφημιας στη Χαλκηδονα και εμεινε εκει. Και παράλληλα εδωσε το πιο ξεκαθαρο μηνυμα για τις θεσεις του στη Συνοδο καθως η Εκκλησια που διαλεξε να μεινει ηταν το ιδιο μερος που το 451 συνήλθε η Δ’ Οικουμενικη Συνοδος η οποια καταδικασε τον Μονοφυσιτισμο.

Ο Ιουστινιανος ξαναστειλε τον Βελισσάριο να πεισει τον Πάπα να γυρισει στην Κωνσταντινουπολη αλλα ο Βιγίλιος αρνηθηκε και εστειλε στον Ιουστινιανο μεσω του Βελισσάριου μια Εγκυκλιο Επιστολη του οπου του εξηγουσε τις θεολογικες θέσεις της Εκκλησιας της Ρώμης και παράλληλα αναθεματιζε τον Πατριαρχη Κωνσταντινουπολεως Νεστόριο και 2 Ανατολικους Επισκόπους.

Ετσι η Πεμπτη Οικουμενικη Συνοδος απλα αναλωνοταν σε συζητησεις ως που ηρθαν τα νεα ότι οι Γοτθοι ηττηθηκαν στην Ιταλια. Τωρα που ο Ιουστινιανος δεν χρειαζόταν πλεον τους Ιταλους Επισκόπους εστειλε επιστολη στη Συνοδο και τους ζητησε να καθαιρέσουν τον Βιγίλιο και να επικυρώσουν τα Αυτοκρατορικα Διαταγματα για το δόγμα.

Η Συνοδος συμφωνησε καθαιρεσε τον Πάπα Βιγίλιο και ο Ιουστινιανος τον εξορισε στην Θαλασσα του Μαρμαρα. Παραλληλα η Συνοδος αναθεματισε και τον Επισκοπο Μοψουεστιας Θεοδωρο και τον Επισκοπο Κυρρου Θεοδώρητο δλδ 2 από τους αρχικους 3 Επισκοπους που ξεκινησαν το προβλημα 100 χρονια πριν.

Για την ιστορια ο Παπας Βιγίλιος πέθανε το 555 και διάδοχος του εξελεγη ο Καρδινάλιος-Αρχιδιακονος Πελάγιος (αυτος που αναπληρωνε τον Παπα οταν απουσιαζε και διαπραγματευοταν με τον Τωτιλα στη Ρώμη και τον Ιουστινιανο στην Κωνσταντινουπολη) ως Πάπας Πελάγιος Α'

Οσο ο Ναρσης νικουσε τον Τωτίλα στη μάχη των Ταγινων ο Ιουστινιανος εκανε σχέδια να εισβάλλει στην Ισπανια με τη βοηθεια του Βελισσάριου. Ηδη από το 534 ειχαν καταλαβει την Θεουτα και αργοτερα τις Βαλεαριδες νησους.

Τα εσωτερικα προβληματα των Βησιγότθων της Ισπανιας τελικα εξερράγησαν το 551 όταν ο νεος Βασιλιας των Βησιγότθων Αγκίλας βρεθηκε αντιμετωπος με δυο ταυτοχρονες επαναστάσεις.

Μια επανασταση των ντοπιων στην Κορδοβα οι οποιοι ζητουσαν ενωση με την Ρωμαικη Αυτοκρατορια και μια δευτερη επανασταση του εξαδελφου του Αθαναγιλδου που ηθελε τον θρόνο.

Ο Ιουστινιανος αντιληφθηκε ότι τωρα είναι ωρα να χτυπησει και διέταξε τον Ναρση να στειλει τον 87χρονο Στρατηγο Λιβέριο στην Ισπανια με 2000 ανδρες.

Ο Λιβέριος αποβιβαστηκε το 552 στα νοτια της Ισπανιας και γρηγορα κατελαβε μεγαλα κομματια της και το 555 κατεληφθη και η μεγαλυτερη πολη στην περιοχη η Carthago Nova (σημερινη Καρταχένα). Οι Βησιγοτθοι παλι ηταν διαιρεμενοι μεταξυ Αγκιλα και Αθαναγίλδου και δεν μπορουσαν να αντιδρασουν.

Αλλα αντιθετα από τους Οστρογοτθους, οι Βησιγοτθοι το καταλαβαν πιο γρηγορα πως αν δεν ενωθουν τοτε πανε χαμενοι.

Ετσι το 555 δολοφονηθηκε ο Βασιλιας Αγκίλα και ο Αθαναγίλδος εμεινε μονος Βασιλιας. Αλλα ο εμφυλιος 4 ετών ειχε αφησει τους Βησιγοτθους αδυναμους και ο Αθαναγιλδος επελεξε τη διαπραγματευση αφηνοντας σχεδον ολη τη νοτια Ισπανια στους Ρωμαιους μαζι με τις Βαλεαριδες.

Ετσι εκλεισε και αυτό το μέτωπο. Μονο οι Περσες εμεναν για να κλειστει παντου ειρήνη.


Συνεχιζεται...

[George_V]

Ο πολεμος στο Περσικο μετωπο σερνοταν εδώ και καιρο. Το 547 ο Ιουστινιανος εστειλε 8000 στρατιωτες για να υποστηριξει τον Βασιλια της Λαζικης Γκουμπάζη που ειχε αλλαξει ξανα στρατοπεδο και ενταχθηκε παλι στην Αυτοκρατορια. Οι Περσες αντεπιτέθηκαν με 30000 στρατο υπο τον Στρατηγο Μερμεροη αλλα ενας τοσο μεγάλος στρατος ειχε προβληματα ανεφοδιασμου (εν μερει και γιατι η Περσια ειχε αρχισει να εξαντλειται μετα από τοσα χρονια πολεμου) και αναγκαστηκε να γυρισει πισω.

Οι Ρωμαιοι συνεχισαν να συγκρουονται με τους Περσες στη Λαζικη και το 549 αλλα ολες σχεδον οι μάχες κατέληγαν ισοπαλες με αμοιβαια αποχωρηση των εμπλεκομενων.

Το 551 με τον Βελισσάριο να βρισκεται στην Κωνσταντινουπολη και να χαράζει την στρατιωτικη πολιτικη της Αυτοκρατοριας οι Ρωμαιοι κατάφεραν επιτέλους να κατλαβουν την Πέτρα. Παρολο που ο Στρατηγος Μερμεροης εφτασε με μεγάλο στρατο και πολιορκησε την Αρχαιοπολη εν τελει ηττηθηκε και αποχωρησε.

Το 554 ο Μερμεροης αντεπιτέθηκε και κατέλαβε την πολη Τελεφις που υπερασπιζοταν ο Στρατηγος Μαρτίνος ο οποιος κατάφερε να διαφυγει. Το επομενο ετος ο Μαρτινος προσπαθησε να καταλαβει την πολη Οτακάρις αλλα ηττηθηκε.

Τελικα όμως το 556 ο Στρατηγος Μαρτίνος με τις οδηγίες του Βελισσάριου κατάφερε να νικησει έναν τεράστιο Περσικο στρατο 60000 ανδρων στη Λαζικη κατι που οδηγησε ε ατυπη ανακωχη και τελικα σε συνθηκη ειρηνης το 560 για 50 χρονια καθως και οι δυο δυναμεις ειχαν εξαντληθει από τον πολεμο και δεν αντεχαν άλλο.

Οι πληροφοριες για τη ζωη του Βελισσάριου μεταξυ 555 και 559 είναι λιγες και από ότι ξερουμε ηταν στην Κωνσταντινουπολη οπου περνουσε τον καιρο του ως Στρατιωτικος Συμβουλος του Ιουστινιανου (σημερα θα τον χαρακτηριζαμε σαν Υπουργο Αμυνας πανω κατω).

Εν τουτοις ο Βελισσάριος ηθελε και παλι να βρεθει στο πεδιο της μάχης εστω και για μια τελευταια φορα. Πλησιαζε ηδη τα 60 και καταλαβαινε ότι η ηλικια του δεν τον παιρνει για διορισμο σε στρατιωτικο αξιωμα πια αλλα δεν εγκατελειπε τις ελπιδες του.

Τα βορεια συνορα της Αυτοκρατοριας στον Δουναβη ειχαν αδυνατισει με τις συνεχισεις μετακινησεις στρατιωτων σε Αφρικη, Ιταλια, Ανατολη και Ισπανια και ετσι βρηκαν ευκαιρια διαφορες βαρβαρικες φυλες να περνανε το ποτάμι και να κάνουν επιδρομές στα Βαλκανια.
Ειδαμε ηδη τις επιδρομες των Σλαβων και των Ουννων το 550 και το 552.

Το 559 ακομα μια εισβολη στον Δουναβε εθεσε σε κινδυνο τα Βαλκάνια. Ενας στρατος Κουτριγουρων Ουννων υπο τον Φυλαρχο Ζαμπεργκάν περασε τον παγωμένο Δούναβη τον Μάρτιο και μπηκε στην Αυτοκρατορια.
Περνωντας από Σκυθια και Μοισία λεηλατησαν την Θράκη και εκει ο Ζαμπεργκάν χώρισε τις δυναμεις του στα δυο.

Η μια στρατια κατέβηκε προς την Ελλάδα ενώ η άλλη που την οδηγουσε ο ιδιος ο Ζαμπεργκαν κατευθυνθηκε ανατολικα με σκοπο να περάσει στη Μ. Ασια λεηλατωντας τα παντα στο περασμα του μεχρι να φτάσουν στην Κωνσταντινουπολη.

Ο Ιουστινιανος δεν εκανε τιποτα για να τους αντιμετωπισει θεωρωντας ισως ότι οι Ουννοι θα φυγουν μονοι τους όταν παρουν λαφυρα αλλα όταν εφτασαν νεα ότι εχουν προχωρησει μεχρι το χωριο Μελαντιάς λιγο εξω από την Κωνσταντινουπολη ξέσπασε πανικος μεσα στην Πολη.

Ο Ιουστινιανος αναγκάστηκε να αναλαβει δράση. Ολοι όμως οι Στρατηγοι του ηταν απασχολημενοι σε διαφορα μετωπα και δεν υπηρχε καποιος να αναλαβει το εργο να σταματησει τους Ουννους.

Και τοτε θυμηθηκε τον Βελισσάριο. Ετσι τον καλέσε στο Παλάτι και τον διόρισε Διοικητη με απολυτες εξουσιες για να απωθησει τους Ουννους.
Ο Βελισσάριος ηταν πιο χαρουμενος από ποτε. Μετα από τοσα χρόνια αδράνειας θα ξαναβρισκόταν και παλι στο πεδιο της μάχης. Ετσι με ζήλο ξεκινησε προετοιμασίες.

Συντομα διαπίστωσε ότι υπηρχαν ελαχιστοι ετοιμοπολεμοι στρατιωτες διαθεσιμοι και ο ιδιος ο Βελισσάριος ειχε μονο 300 βετεράνους από την Ιταλια οι οποιοι προφανως ηταν οι στρατιωτες του που υπηρετουσαν στους Κομιτάτους του την πλεον αφοσιωμενη και δυνατη μοναδα που διοικουσε στην Ιταλια. Την ειχε διαλυσει η Θεοδώρα αλλα οι στρατιωτες δεν ξεχνουσαν τον αρχηγό τους και μολις ο Βελισσάριος ανελαβε και παλι πολεμικη υπηρεσία 300 από αυτους ετρεξαν να τον βοηθησουν.

Στρατολογησε οσους μπορουσε αν και οι περισσοτεροι ηταν χωρικοι και αγροτες της Θρακης που ειχαν καταφυγει στην Κωνσταντινουπολη καθως ειχαν χασει τη γη τους από τους Ουννους.

Με αυτές τις δυνάμεις βγηκε από την Κωνσταντινουπολη και στρατοπεδευσε κοντα στους Ουννους που βρισκονταν στην Μελαντιαδα.
Εκει διεταξε τους στρατιωτες να σκαψουν ταφρο γυρω από το στρατοπεδο και μολις πεσει η νυχτα να αναψουν τουλαχιστον τριπλασιες φωτιες από οσες χρειαζονταν για να κανει τους Ουννους να πιστεψουν ότι εχει τεράστιο στρατο.

Οι Ουννοι στην αρχη εφαγαν τη μπλοφα αλλα αφου εστειλαν κατασκοπους καταλαβαν ότι ο Βελισσάριος τους δουλευει και ετοιμαστηκαν για επιθεση.

Ο Ζαμπεργκαν με 2000 Ουννους μπηκε εμπροσθοφυλακη και βαδισε κατά του στραοπεδου.
Στο μεταξυ ο Βελισσάριος αφου νουθετησε τους ανδρες του οι οποιοι ειχαν γινει πολύ απροσεκτοι και θεωρουσαν ότι θα νικησουν ευκολα εμαθε από τους ανιχνευτες του πως πλησιαζει ο Ζαμπεργκαν.

Ο Βελισσάριος καταλαβε πως οι Ουννοι θα προτιμησουν να τον αιφνιδιασουν επιτιθεμενοι από ένα γειτονικο λαγκάδι χωρισε τους 300 Κομιτάτους του σε 3 ομάδες των 100.

2 ομάδες τις εστειλε μια στο παρακειμενο δάσος και την άλλη στην άλλη ακρη του λαγκαδιου. Οι εντολες τους ηταν να περιμένουν σημα από τον Bελισσάριο πριν βγουν και χτυπησουν τους Ουννους από πισω και από πλαγια.

Η στρατηγικη του Βελισσαριου ειχε ως στοχο να στριμώξει τους Ουννους σε ένα στενο μερος ακυρωνοντας ετσι το αριθμητικο τους πλεονεκτημα. Ο Βελισσάριος πηρε την τριτη ομαδα των 100 και σταθηκε στο κεντρο ενώ οι νεοσσυλλεκτοι διαταχθηκαν να μεινουν πισω του και να κανουν θορυβο και να φωναζουν για να νομιζουν οι Ουννοι ότι είναι πιο πολλοι.

Όταν εμφανιστηκε ο Ζαμπεργκαν και ειδε τον Βελισσάριο με 100 στρατιωτες να περιμενει μονος προχώρησαν να κανουν εφοδο από την πλευρα του λαγκαδιου.

Ο Βελισσάριος δεν περιμενε τους Ουννους να φτάσουν κοντα του και διέταξε εφοδο καλπαζοντας ο ιδιος μπροστα και πισω τον ακολουθουσαν οι 100 Κομιτάτοι και οι νεοσυλλεκτοι που εκαναν οσο πιο πολύ θορυβο μπορουσαν.

Λιγο πριν συγκρουστει με τους Ουννους εδωσε και το σημα να βγουν οι άλλες δυο ομαδες από τις θεσεις τους και να χτυπηησουν τους Ουννους.

Οι Ουννοι αιφνιδιαστηκαν από τον θορυβο, τις φωνες, τα συννεφα σκονης που σηκωναν οι στρατιωτες και μπερδευτηκαν.
Και εκαναν ακριβως αυτό που περιμενε ο Βελισσαριος ότι θα κανουν. Πυκνωσαν τις γραμμες και κολλησαν σχεδον ο ενας πανω στον αλλον και πλεον δεν ειχαν χωρο να χρησιμοποιησουν τα τοξα τους και φυσικα δεν ειχαν χωρο για μανουβρες με τα αλογα τους.

Η εφοδος τους Βελισσάριου εσπασε τις γραμμες τους και οι άλλες δυο ομαδες τους εδωσαν το τελειωτικο χτυπημα διαλυοντας τα πλευρα τους και την οπισθοφυλακη τους.

Οι Ουννοι αρχισαν να πετανε τα οπλα τους και να τρέχουν να σωθουν οπου μπορουσαν. Ο Βελισσάριος διέταξε καταδιωξη αλλα ακολουθησε και αυτος για να κραταει τον ελεγχο της καταστασης ώστε να μην πεσουν σε παγιδα οι ανδρες του αλλα ουτε και να χαλαρωσουν και να αρχισουν να λεηλατουν τα πτωματα και ετσι να δωσουν την ευκαιρια για ανασυνταξη και αντεπιθεση των Ουννων.

Ο Ζαμπεργκαν κατάφερε να γλιτωσει και αμεσως διέλυσε το στρατοπεδο του και εγκατέλειψε την περιοχη.

Αλλα ο κυριος ογκος του Ουννικου στρατου ειχε ηδη φτάσει στην Χερσονησο και εκανε εφοδο. Αλλα εκει τους προλαβε ο Στρατηγος Γερμανος γιος του Δωροθέου και τους απωθησε και από ξηρα και από θάλασσα.

Οι δυο ηττημενοι Ουννικοι στρατοι ενωθηκαν ξανα υπο τη διοικηση του Ζαμπεργκαν και συντομα εμαθαν πως και η επιδρομη του αλλου Ουννικου στρατου στην Ελλάδα ειχε επισης συντριβει.

Αλλα ο Ζαμπεργκαν δεν μπορουσε να γυρισει ηττημενος πισω και να γινει η ντροπη των Ουννων. Επρεπε να παρει εστω καποια λαφυρα για να εχει κατι να λεει εστω. Ετσι ζητησε λυτρα για τους αιχμαλωτους που ειχε από τον τοπικο κυβερνητη και όταν τα πηρε εφυγε πισω στο βορρα.

Αυτή εμελλε να ηταν η τελευταια μάχη του Στρατηγου Βελισσάριου. Εγινε και παλι ο θρυλικος ηρωας στα ματια του λαου ο οποιος τον υποδέχτηκε στην Κωνσταντινουπολη με Θριαμβευτικες τιμες. Ενώ αντιθετα ο Ιουστινιανος κατηγορηθηκε για δειλια επειδη δεν εκανε τιποτα αρχικα για να αντιμετωπισει τους Ουννους και περιμενε να φτασουν μεχρι εξω από την πολη για να κανει κατι.

Αλλα εκτος από τελευταια μάχη εμελλε να είναι και η τελευταια πικρα για τον Βελισσάριο. Οι πολιτικοι του αντιπαλοι βλεποντας ποσο αγαπητος είναι στο λαο και από ζηλοφθονια για τις ικανοτητες του και την επιρροη του στον Ιουστινιανο τον διέβαλλαν στον Αυτοκράτορα ότι εποφθαλμια τον θρόνο.

Ο Ιουστινιανος δεν τιμωρησε τον Βελισσάριο για αυτό αλλα δεν του εδωσε και καμια αναγνωριση η και τιμη για την περηφανη νικη του κατά των Ουννων.

Και όταν οι Ουννοι ξαναεισεβαλλαν το 562 ο Ιουστινιανος αγνόησε επιδεικτικα τον Βελισσάριο και ανεθεσε την διοικηση σε άλλο νεοτερο Στρατηγο.

Ο Βελισσάριος ηταν ηδη 60 χρονων τοτε αλλα ακομα και σε αυτή την ηλικια οι πολιτικοι του αντιπαλοι δεν επαυαν να τον φοβουνται και να τον παγιδευουν ελπιζοντας να τον αμαυρωσουν η και να τον εξοντώσουν ακομα. Φοβόντουσαν τον θρυλο του ενδοξου Στρατηγου ακομα και στη δυση της ζωης του.

Ετσι τον Νοεμβριο του 562 αποκαλυφθηκε ακομα μια συνομωσια που ειχε σκοπο την δολοφονια του Ιουστινιανου. Μελη της βρεθηκαν και 2 σωματοφυλακες του Βελισσάριου οι οποιοι προφανως εδρασαν μονοι τους χωρις να το γνωρίζει ο Βελισσάριος.

Εν τουτοις όμως ο ενας από τους δυο στην ανακριση κατονομασε και τον Βελισσάριο ως συνομωτη (πιθανοτατα γιατι του προσφερθηκε ασυλια η μειωμενη ποινη αν πει το ονομα του Στρατηγου και τον μπλεξει).

Ο Βελισσάριος κατηγορήθηκε επίσημα τον Δεκεμβριο του 562 και ο Ιουστινιανος τον καθαίρεσε από όλα τα αξιωματα του, τον εθεσε υπο περιορισμο στη βιλα του στην Χαλκηδονα και ξεκινησε έρευνα για να δει αν ευσταθουν οι κατηγοριες.

Μετα από 7 μηνες η Επιτροπη που ερευνουσε τον Βελισσάριο παρέδωσε το πορισμα της στον Ιουστινιανο. Η Επιτροπη ομοφωνα ειχε ψηφισει τον Βελισσάριο ως αθωο καθως δεν βρέθηκε το παραμικρο στοιχειο εναντιον του ενώ αντιθετα βρεθηκαν αρκετα στοιχεια πως ο μαρτυρας που τον ενεπλεξε ειχε δωροδοκηθει από υψηλα ιστάμενα προσωπα για να τον μπλεξει.

Ετσι τον Ιουλιο του 563 ο Βελισσάριος αποκαταστάθηκε και παλι με δοξα και τιμη σε ολους τους τιτλους και τα αξιωματα του.

Πλεον ο Βελισσάριος πικραμενος και από αυτή την τελευταια περιπετεια του αποτραβηχτηκε στη βιλα του στους Ρουφινιανους της Χαλκηδόνας και εκει πληροφορηθηκε τις νικες των Ρωμαιων και του Ναρση το 563 κατά της επαναστασης του Αμινγκου του Φραγκου και του Βιντιν του Γοτθου στην
Ιταλια και κατά της επανασταση του Σιντουαλ του Ερουλου παλι στην Ιταλια το 565.

Ο Στρατηγος Βελισσάριος πέθανε εν ειρηνη στη Χαλκηδόνα στις 30 Μαρτίου 565 σε ηλικια 60-65 ετων εχοντας στο πλευρο του τη γυναικα του Αντωνίνα και την κόρη του Ιωαννίνα.

Η Αντωνινα εζησε για καποια χρόνια ακομα αλλα δεν ξερουμε πως και ποτε πεθανε ακριβως. Όπως δεν ξερουμε τι απεγινε και η κορη του.

Ο Βελισσάριος ενταφιάστηκε στην Εκκλησια των Αγιων Πετρου και Παυλου στη Χαλκηδόνα που βρισκοταν κοντα στη βιλα του στη συνοικια των
Ρουφινιανων και ερειπια της οποιας (της εκκλησιας οχι της βιλλας) προσφατα εντοπιστηκαν στην περιοχη της Χαλκηδονας οπου και βρεθηκαν καποιες επιταφιες πλακες αλλων ατόμων.

8 περιπου μηνες αργοτερα στις 17 Νοεμβρίου 565 πέθανε και ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός του οποιου η τελευταια λεξη ηταν “Θεοδώρα…”

Eτσι περασε στην αιωνιοτητα ο Βελισσάριος ο τελευταιος Ρωμαιος. Ultimus Romanorum



TEΛΟΣ

[George_V]

Έτσι λοιπόν έζησε και πέθανε ο Φλάβιος Βελισσαριος η όπως έχει αποκληθεί από κάποιους "Ο Τελευταίος Ρωμαιος"

Λοιπόν τι λέτε?

Υ. Γ. Αν κάποιος έχει παραγγελία για το επόμενο πρότζεκτ ακούω...

[alekhine]

για το επομενο προτεινω δυναστεια των αγγελων που οι περισσοτεροι ηταν η οργη του θεου

[George_V]

για το επομενο προτεινω δυναστεια των αγγελων που οι περισσοτεροι ηταν η οργη του θεου

Σκεφτομουν να παω παλι σε στρατηγο σχεδον ιδιας περιοδου.

Τον Αέτιο. Ξερεις Ουννοι, Μαχη των Εθνων, βαρβαροι, Τζεραρντ Μπατλερ κτλ.

Και ψιλοκολλάει με αυτο εδω καθως το χάλι που επακολουθησε τις πραξεις του και το θανατο του ετρεχαν να φτιαξουν Βελισσαριος κτλ.

[alekhine]

για το επομενο προτεινω δυναστεια των αγγελων που οι περισσοτεροι ηταν η οργη του θεου

Σκεφτομουν να παω παλι σε στρατηγο σχεδον ιδιας περιοδου.

Τον Αέτιο. Ξερεις Ουννοι, Μαχη των Εθνων, βαρβαροι, Τζεραρντ Μπατλερ κτλ.

Και ψιλοκολλάει με αυτο εδω καθως το χάλι που επακολουθησε τις πραξεις του και το θανατο του ετρεχαν να φτιαξουν Βελισσαριος κτλ.

καλη περιπτωση ειναι ο Ασπαρ που εκανε παιχνιδι με 2-3 διαφορετικους αυτοκρατορες

[George_V]

για το επομενο προτεινω δυναστεια των αγγελων που οι περισσοτεροι ηταν η οργη του θεου

Σκεφτομουν να παω παλι σε στρατηγο σχεδον ιδιας περιοδου.

Τον Αέτιο. Ξερεις Ουννοι, Μαχη των Εθνων, βαρβαροι, Τζεραρντ Μπατλερ κτλ.

Και ψιλοκολλάει με αυτο εδω καθως το χάλι που επακολουθησε τις πραξεις του και το θανατο του ετρεχαν να φτιαξουν Βελισσαριος κτλ.

καλη περιπτωση ειναι ο Ασπαρ που εκανε παιχνιδι με 2-3 διαφορετικους αυτοκρατορες

Πιο σκιωδης. Ο Αετιος ηταν πιο περιπετειωδης και τυχοδιωκτης. Αλλα δεν ξερω ακομα.