ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ έγραψε: 28 Απρ 2022, 12:58
ΓΑΛΗ έγραψε: 22 Απρ 2022, 11:46
ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ έγραψε: 22 Απρ 2022, 11:42
ισχύει
ο Μαρκούζε είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος του έργου του αναλύοντας το πώς η ποπ κουλτούρα, ή όπως έλεγε η "πολιτιστική βιομηχανία" όντας απόληξη της βαριάς βιομηχανίας, έχει ως σκοπό τη χειραγώγηση και την αφομοίωση του υποκειμένου στο καπιταλιστικό σύστημα
με άλλα λόγια η Σχολή της Φρανκφούρτης γενικότερα (Χορκχάιμερ, Αντόρνο γράφουν εκτενώς για το θέμα στη
Διαλεκτική του Διαφωτισμού)
διατύπωσε μία πολεμική απέναντι στη ποπ κουλτούρα και στην εμπορευματοποίηση της τέχνης
Ε, προφανέστατα ήταν υπέρμαχος της
στρατευμένης τέχνης.
Δε νομίζω
οι της Σχολής άσκησαν κριτική στην σημερινή εμπορευματοποίηση της τέχνης, τονίζοντας πως στο παρελθόν η τέχνη λειτούργησε κριτικά απέναντι στην πραγματικότητα προσφέροντας εναλλακτικές αναπαραστάσεις του επιθυμητού/ιδανικού
σήμερα η (mainstream) τέχνη έχασε τον κριτικό χαρακτήρα της και λειτουργεί εντός μιας εργαλειακής λογικής, επί της ουσίας αυτό που λένε είναι ότι η ποπ κουλτούρα επί της ουσίας είναι στρατευμένη τέχνη αφού δεν υπηρετεί τον εαυτό της (τη τέχνη ως τέχνη) αλλά συστημικούς σκοπούς αφομοίωσης/χειραγώγησης/εξημέρωσης των μαζών
και έχουν δίκιο αν συγκρίνουμε την καλλιτεχνική παραγωγή του 19ου αιώνα π.χ. με την αντίστοιχη σημερινή, σε όλες τις πτυχές της
Κάπου εδώ κάνεις λάθος. Η κριτική και αισθητική θεωρία των φρανκφουρτιανών δεν αφορούσε μόνον στον επηρεασμό του πόπολου από την τέχνη (και όχι μόνον) στις
φεουδαρχικές εποχές αλλά και στη σύγχρονη (για τη δική τους εποχή) βιομηχανοποιημένες εκδοχές της. Με λίγα λόγια ασκούσε κριτική τόσο στην ελιτίστικη όσο και στη λαϊκίστικη τέχνη.
Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν όταν οι απόψεις τους έγιναν σημαία από τους κομμουνιστικούς παύλα διαφωτισμένους φορείς ως το αντίπαλο δέος στις αστικές αξίες με προεξάρχοντες τους γάλλους διανοητές, που συνέχιζαν το μοντέλο της κριτικής και αμφισβήτησης διατηρώντας την ελιτίστικη προσέγγιση και κονέ με τα εξουσιαστικά κέντρα. Και ακριβώς γι' αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο που οι περισσότεροι κατέληξαν καθηγητές ή μπεστσελερίστες στις ΗΠΑ και όχι στην ΕΣΣΔ, στην Κίνα ή στην Κούβα.
Εκτός αν θεωρεί κάποιος ότι τα ροκ συγκροτήματα, τα αστέρια του Γούνστοκ και όσοι επηρεάστηκαν τότε από τις μουσικές , καλλιτεχνικές, κοινωνικοπολιτικές αλλαγές μέχρι σήμερα έπαιζαν στα δάχτυλα τις απόψεις του Αντόρνο και του Μαρκούζε.
Ή ότι τις έχουν μελετήσει και ασπαστεί όσοι δηλώνουν σήμερα... αναρχικοί.
Και ακριβώς γι' αυτό, προσωπικώς το βλέπω ως απολύτως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και δεν προτίθεμαι να τσουβαλιάζω και να ισοπεδώνω κάποιες απόψεις που σε αποσπασματικά σημεία είναι σωστές αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν και να παράγουν κάποιο αισθητικό ή κοινωνικό αποτέλεσμα που να είναι στοιχειωδώς καλύτερο από αυτό που καταγγέλουν. Γι' αυτό όμως δεν είναι υπεύθυνοι οι φιλόσοφοι αλλά οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν διάφορα φιλοσοφικά τσιτάτα γιατί θεωρούν ότι
καταστρέφοντας ή αμφισβητώντας αυτό που είναι ανίκανοι να δημιουργήσουν, κάνουν τέχνη ή βήματα προόδου.
Είναι πολύ δύσκολο πράγμα η αναρχία.